«Ακόμα και ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο δεν με συγχώρεσε».

Δέκα μαθητές ενός δημοτικού σχολείου, ένας παγκόσμιος πόλεμος, μια τάξη χωρίς δάσκαλο, 14 μαθήματα, ένα κουδούνι, θρανία που μετατρέπονται σε μνήματα. Επτά δεκαετίες ζωής γεμάτες βία και θρησκευτική μισαλλοδοξία. Ένας αέναος αγώνας αναζήτησης λύτρωσης ή συγχώρεσης μέσα σε ένα παρόν που είναι στιγματισμένο  από τα αδυσώπητα φαντάσματα του παρελθόντος, κρατώντας πισθάγκωνα δεμένη την ενηλικίωση.

Με αυτά τα λόγια μπορεί κανείς να συνοψίσει το έργο του Ταντέους Σλομποτζιάνεκ «Η τάξη μας», που δικαίως σημείωσε παγκόσμια επιτυχία (Kαλύτερο Έργο Πολωνικής Λογοτεχνίας 2010-Nike Literary Award) και παρουσιάζεται για δεύτερη φορά στη χώρα μας ‒ μετά την απότομη διακοπή της πρεμιέρας του πρώτου ανεβάσματος της παράστασης του Γιάννη Καλαβριανού στο Φεστιβάλ Αθηνών πέρυσι τον Ιούνιο, εξαιτίας αδιαθεσίας ηθοποιού.

Οι δέκα συμμαθητές που ως παιδιά ζουν σχεδόν αρμονικά σε μια μικρή πόλη της Πολωνίας, το όνομα της οποίας δεν μαθαίνουμε στο έργο, χωρίζονται σε δύο ομάδες με βάση το θρήσκευμά τους. Όταν ενηλικιώνονται και ξεσπά ο πόλεμος,  αλληλοσπαράσσονται, άλλοι ταγμένοι στο πλευρό των ναζί και άλλοι ταγμένοι στο πλευρό των  μπολσεβίκων.

Το κορυφαίο γεγονός ύψιστης φρίκης απέναντι στους Εβραίους Πολωνούς από τους καθολικούς συμπατριώτες τους, που λειτουργεί και ως σημείο αναφοράς στο έργο επηρεάζοντας την πορεία της ζωής όλων των ηρώων, συμβαίνει στις 10 Ιουλίου του 1941. Πρόκειται για αληθινό γεγονός. Όλοι οι Εβραίοι κάτοικοι της πόλης Γιεντβάμπνε στην Πολωνία συγκεντρώνονται με τη βία στην κεντρική πλατεία,  οδηγούνται σε ένα στάβλο και δολοφονούνται. Σύμφωνα με την επίσημη ιστορική αφήγηση, υπαίτιοι της σφαγής ήταν οι ναζί, ωστόσο έπειτα από 60 χρόνια προέκυψε, με βάση τις έρευνες, ότι την ευθύνη δεν έφεραν οι Γερμανοί αλλά οι συντοπίτες και γείτονες των θυμάτων, οι καθολικοί Πολωνοί, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων.

Το έργο λοιπόν από γραφής έχει μια μεγάλη δυναμική, που αφορά τη συλλογική μνήμη, τη συγκίνηση αλλά και την προσωπική μαρτυρία του ατόμου, επιτυγχάνοντας έτσι την ενσυναίσθηση με το θεατή.

Ο Τάκης Τζαμαργιάς εστίασε αρκετά στην παιδική αθωότητα, στα τρυφερά χρόνια και στις αναμνήσεις από τη σχολική ζωή. Θέλησε προφανώς να τονίσει την ανάγκη του ανθρώπου για επιστροφή εκεί όπου κάποτε αισθανόταν ασφάλεια και αγάπη, καθώς και την ελπίδα του πως βρίσκοντας την παιδικότητά του θα απαλλαχθεί από τις ενοχές ενός δυσβάσταχτου παρόντος.

Έτσι ο σκηνοθέτης έστησε μια πραγματική τάξη και έντυσε κάποιους από τους ηθοποιούς με μαθητικές στολές. Και μπορεί τα σκηνικά της Ελένης Μανωλοπούλου να ήταν εντυπωσιακά και πολυμορφικά, ωστόσο η ρεαλιστική απόδοση του σχολείου σε συνδυασμό με τα κυρίως σαρκαστικά «τραγουδάκια» (σε μουσική του Δημήτρη Μαραμή και στίχους του Σωτήρη Τριβιζά) που ακολουθούσαν έπειτα από κάθε μάθημα εγκλώβιζαν και την εξέλιξη των ηρώων σε μια παιδικότητα, υποτιμώντας τα τραγικά γεγονότα που βίωσαν αργότερα.

Αν παρατηρήσει κανείς μια γωνία του σκηνικού με την εξαιρετική θρυμματισμένη υδρόγειο σφαίρα, θα βρει ένα ιδανικό παράδειγμα για το πώς θα μπορούσε να υπάρχει η τάξη χωρίς η παρουσία της να «μικραίνει» τα μεγάλα συμβάντα.

Τα 14 μαθήματα παρουσιάζονται σκηνικά, είτε ως αφηγήσεις είτε δραματοποιημένα είτε σε συνδυασμό. Αυτό μαζί με την πολυπρισματικότητα των γεγονότων και τη συνεχή παρουσία του θιάσου στη σκηνή δημιουργεί συχνά αμηχανίες και κάποιες κινήσεις των ηθοποιών μοιάζουν περιττές, ενώ μερικές δράσεις μυρίζουν σκηνοθετίτιδα, γίνονται απλώς για να γίνουν.

Το βασικότερο όμως είναι ότι περνούν και χάνονται σκηνές που υπό άλλες συνθήκες θα προκαλούσαν έντονη συναισθηματική φόρτιση.

Έξυπνη σκηνοθετική επιλογή η σύνθεση της ομάδας των ερμηνευτών που αποτελούνταν από διαφορετικές ηλικίες αλλά και το δυνατό υποκριτικό υπόβαθρο των περισσότερων, που τους οδήγησε σε λαμπρές ερμηνευτικές στιγμές.

Αναφέρω χαρακτηριστικά τη σκηνή του βιασμού, με την Κωνσταντίνα Τάκαλου να ακροβατεί στα ανάμεικτα συναισθήματα της απόγνωσης, του φόβου αλλά και της ηδονής, με τον Αλέξανδρο Μαυρόπουλο να υποκρύπτει ένα τρυφερό συναίσθημα πίσω από τη μάσκα του σκληρού βιαστή.

Επίσης, τη σκηνή της δολοφονίας του Γιάκουπ Κατς, με έναν Γιώργο Πυρπασόπουλο να έχει ενστερνιστεί απόλυτα τον κυνισμό και τη βία του ενός αδυσώπητου δολοφόνου και τον Βασίλη Μαγουλιώτη να είναι εξαιρετικά πειστικός ως θύμα.

Τονωτικές ενέσεις στην τρίωρη παράσταση έδινε με την παρουσία της και η έξοχη Ράνια Οικονομίδου, η οποία έχτισε τη Ραχέλκα της με πολλές δόσεις χιούμορ, που, ενώ έδειχναν να απαλύνουν, φώτιζαν ακόμα πιο εξονυχιστικά τις ουλές της ηρωίδας της.

Το δράμα του συμβατικού ανθρώπου, του «μέσου Πολωνού», βίωσε με σκηνική συνέπεια στο πλευρό της ο Κώστας Νταλιάνης.

Αντίθετα, ο Θέμης Πάνου, ο Άλκης Παναγιωτίδης και η Καίτη Κωνσταντίνου υπήρχαν στιγμές που δεν έπειθαν απόλυτα, πιθανόν γιατί για κάποιο λόγο δεν επικοινωνούσαν σκηνικά με τους συναδέλφους τους. Αυτό πιθανότατα να έχει αλλάξει, καθώς παρακολουθήσαμε μία από τις πρώτες παραστάσεις.

Ο Κώστας Γαλανάκης έπαιζε ένα άλλο είδος θεάτρου, πολύ αποστασιοποιημένο. Ήταν λες και μιλούσε άλλη σκηνική γλώσσα, που ξένιζε αισθητά.

Αισθητικά η παράσταση σε κερδίζει τόσο με την εμπνευσμένη σκηνογραφία, όπως  προαναφέρθηκε, και τα ισορροπημένα κοστούμια (επίσης της Ελένης Μανωλοπούλου) όσο και με τους εξαιρετικά προσεγμένους φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη.

Η «Τάξη μας» είναι ένα πολύ δυνατό κείμενο, πιο επίκαιρο από ποτέ, σε μια Ευρώπη που η ακροδεξιά σηκώνει παντιέρα. Η παράσταση του Τάκη Τζαμαργιά συνολικά σίγουρα δεν απογοητεύει, όμως δεν καταφέρνει να απογειώσει το έργο. Σαν οι μαθητές να έγραψαν πολύ καλά, αλλά να μην ξεχώρισαν.

 

 

Το 2017 κάνει ποδαρικό με μία σειρά από θεατρικές πρεμιέρες. Η θεατρική σεζόν συνεχίζεται ακάθεκτη. Το δεύτερο μισό της κρύβει εκπλήξεις και πολυαναμενόμενες παραστάσεις, που προσδοκούν να κάνουν τη διαφορά. Επιλέξαμε και σας παρουσιάζουμε 12 από αυτές, που έχουν πάρει ήδη τη θέση τους στη θεατρική μας ατζέντα.

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΣΩΘΙΚΑ του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ

Θέατρο Τέχνης (Υπόγειο) – Πρεμιέρα: 21 Ιανουαρίου

Μία από τις ταινίες που άφησε ανεξίτηλο το ίχνος της στην ιστορία του  νέου γερμανικού κινηματογράφου μεταφέρεται στη σκηνή από τον εξαιρετικά ταλαντούχο Σίμο Κακάλα. Μία μοναχική Γερμανίδα καθαρίστρια, που είναι χήρα με τρία παιδιά, ερωτεύεται τον κατά πολύ νεότερό της μετανάστη Αλί. Η Τάνια Τσανακλίδου, μετά τη συνεργασία της με τη bijoux de kant, ξαναχτυπά φέτος στο Θέατρο Τέχνης υποδυόμενη την κεντρική ηρωίδα του εμβληματικού αυτού έργου του Φασμπίντερ, που μιλάει με αναπάντεχα επίκαιρο τρόπο για τον φόβο, τον ρατσισμό και τα όρια της αγάπης. Αναμένουμε με ανυπομονησία τη σκηνοθετική ματιά του Κακκάλα σε αυτό και τη σύμπραξή του με τη Τσανακλίδου. 

ΠΛΑΤΕΙΑ ΗΡΩΩΝ του Τόμας Μπέρνχαρντ

Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Πρεμιέρα: Ιανουάριος 2017

Ο Δημήτρης Καραντζάς καταπιάνεται για πρώτη φορά με έργο του κορυφαίου Αυστριακού συγγραφέα, Τόμας Μπέρνχαρντ. Πρόκειται για το κύκνειο άσμα του αιρετικού, μισάνθρωπου κατά πολλούς, αλλά σίγουρα ιδιοφυούς συγγραφέα, που δίχασε όσο κανένα άλλο κοινό και κριτικούς. Ο χρόνος του έργου είναι η μέρα της κηδείας του καθηγητή μαθηματικών Γιόζεφ Σούστερ και ο τόπος είναι το διαμέρισμα της οικογένειας Σούστερ στην Πλατεία Ηρώων, απ’ όπου και αυτοκτόνησε ο καθηγητής, βουτώντας στο κενό. Σχεδόν 30 χρόνια πριν ο Μπέρνχαρντ διαβλέπει την άνοδο του εθνικισμού και του εξτρεμισμού, που βιώνουμε σήμερα. Ο Καραντζάς, ίσως ο πιο ταλαντούχος σκηνοθέτης της γενιάς του, μεταφέρει το έργο στη σκηνή με ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών (Κ. Καραμπέτη, Χ. Στέργιογλου, Μ. Σκουλά, Υ. Μαλτέζου κ.α.)

ΜΥΤΗ (εμπνευσμένο από το ομώνυμο έργο του Νικολάι Γκόγκολ)

Θέατρο Πόρτα – Πρεμιέρα: 30 Ιανουαρίου

Η νέα παράσταση των Patari Project είναι εμπνευσμένη από τη νουβέλα του Νικολάι Γκόγκολ «Η Μύτη». Ένας άνθρωπος χάνει τη μύτη του κι αρχίζει έναν απέλπιδα αγώνα για να τη ξαναβρεί. Την έχει όμως πραγματικά ανάγκη; Πόσο δεδομένο μπορούμε να θεωρούμε το οτιδήποτε;  Πόσο παράλογο είναι όλο αυτό που βιώνουμε; Η Σοφία Πάσχου και η ομάδα της μας υπόσχεται μία διαφορετική και απολύτως σύγχρονη ανάγνωση του μυθιστορήματος του Γκόγκολ. Θεατές και ηθοποιοί θα αλλάξουν θέσεις, αφού οι πρώτοι θα βρεθούν στη σκηνή του Πόρτα σε ειδικά διαμορφωμένες κερκίδες και οι δεύτεροι θα παίξουν όλη την παράσταση πάνω στα καθίσματα του θεάτρου! Οι Patari Project είναι μία από τις πιο ταλαντούχες ομάδες της πόλης. Μετά τη σαρωτική επιτυχία του «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» επιστρέφουν στο θέατρο για ενηλίκους με μία παράσταση, που όλα δείχνουν ότι θα συζητηθεί πολύ.

ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ του Μολιέρου

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών – Πρεμιέρα: 25 Ιανουαρίου

Το κλασικό έργο του Μολιέρου – κατά πολλούς το καλύτερο του – το έχουμε δει αρκετές φορές πάνω στη σκηνή. Είναι όμως η πρώτη φορά που θα το δούμε μέσα από την πάντα ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Ακροβατώντας ανάμεσα στο θέατρο και τον κινηματογράφο ο Μαρμαρινός μας υπόσχεται μία σύγχρονη ανάγνωση του έργου του Μολιέρου σε μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη. Ένας ήρωας – μύθος που προκαλεί τη συντηρητική κοινωνία. «Ένα πρόσωπο-σημείο μέσα στο χάρτη του ανθρώπινου πόθου, του ανθρώπινου φόβου, τόσο πραγματικό όσο ένα μετείκασμα, τόσο φαντασιακό όσο ένα ποίημα» σημειώνει ο Μαρμαρινός, που έχει στη διάθεσή του μία πλειάδα εξαιρετικά ταλαντούχων ηθοποιών: Χάρης Φραγκούλης, Γιάννος Περλέγκας, Έλενα Μαυρίδου, Γιάννης Βογιατζής κ.α.

Η ΤΑΞΗ ΜΑΣ του του Ταντέους Σλομποντζιάνεκ

Εθνικό Θέατρο (Κεντρική Σκηνή) – Πρεμιέρα: 27 Απριλίου

Αμέσως μετά το Πάσχα κάνει πρεμιέρα στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ένα από τα πιο πολυσυζητημένα έργα της σύγχρονης ευρωπαϊκής δραματουργίας. Η «Τάξη μας» του Σλομποντζιάνεκ, που παρουσίασε σε διασκευή του ο Γιάννης Καλαβριανός πέρυσι στην Κύπρο, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά. O Πολωνός συγγραφέας επιχειρεί μία κατάδυση στα πιο σκοτεινά μέρη της ανθρώπινης ψυχής με αφορμή ένα πραγματικό, συλλογικό έγκλημα που έγινε τον Ιούλιο του 1941 στην πόλη Γιεντβάμπνε της Πολωνίας. Εκεί οι καθολικοί Πολωνοί κάτοικοι της πόλης έκλεισαν τους Εβραίους συμπολίτες τους σε έναν στάβλο και τους έκαψαν ζωντανούς. Το φρικιαστικό έγκλημα χρεώθηκε στους Γερμανούς Ναζί κατακτητές και μόνο το 2001 η τρομακτική αλήθεια βγήκε στο φως. Το έργο του Σλομποτζιάνεκ παρακολουθεί τις ζωές μίας παρέας συνομήλικων κατοίκων της πόλης από τότε που ήταν συμμαθητές στο Δημοτικό μέχρι το τέλος της ζωής τους. Το μίσος γεννά νέο μίσος και ο άνθρωπος βγάζει στην επιφάνεια τα πιο απρόβλεπτα στοιχεία του εαυτού του. Ένα έργο που μιλάει με εκκωφαντικό τρόπο στο σήμερα και μια παράσταση, που αναμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πρωταγωνιστούν, μεταξύ άλλων, οι Ράνια Οικονομίδου, Καίτη Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Χρήστος Βαλαβανίδης και Γιώργος Πυρπασόπουλος.

ΚΑΛΙΓΟΥΛΑΣ του Αλμπέρ Καμύ

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά – Πρεμιέρα: 3 Φεβρουαρίου

Το σπουδαιότερο θεατρικό κείμενο του Καμύ παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά από την Αλίκη Δανέζη Knutsen και τον Γιάννη Στάνκογλου στο ρόλο του Καλιγούλα. Με αφορμή την ιστορία του, κατά πολλούς παράφρονα, Ρωμαίου Αυτοκράτορα που οδηγήθηκε στην αυτοκτονία μετά τον θάνατο της αδερφής και ερωμένης του, Δρουσίλλας, ο Καμύ στοχάζεται πάνω στις έννοιες του ανθρώπου, της ζωής και του θανάτου. Ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ου αιώνα σε ένα εμβληματικό του κείμενο, που δεν επιθυμεί ούτε κατά διάνοια να υπάρξει ως ένα βιογραφικό έργο. «Ο Καλιγούλας αυτοθυσιάζεται. Δεν είναι παράφρων. Ο παραλογισμός του έχει λόγο. Ο θάνατος, κάτι το οποίο αντιλαμβάνεται σε όλο του το εύρος, είναι το μόνο σίγουρο στο παράλογο στροβίλισμα της ανθρώπινης ζωής» επισημαίνει η σκηνοθέτης κι εμείς ανυπομονούμε να δούμε τη ματιά της στο κορυφαίο αυτό κείμενο. Δίπλα στον Στάνκογλου θα δούμε, μεταξύ άλλων, τη Θεοδώρα Τζήμου, τον Γιώργο Συμεωνίδη και τον Κώστα Αρζόγλου.

ΤΟ ΣΤΡΙΨΙΜΟ ΤΗΣ ΒΙΔΑΣ του Χέντρι Τζέιμς

Θέατρο Άνεσις – Πρεμιέρα: 10 Ιανουαρίου

Η κλασική νουβέλα φαντασμάτων του Χένρι Τζέιμς μεταφέρεται ξανά στη σκηνή – ακόμα παραμένει στη μνήμη μας η εξαιρετική παράσταση στον εξώστη του Αμόρε – και το ιδιαίτερα ενδιαφέρον αυτή τη φορά είναι η σκηνοθετική υπογραφή του Δημοσθένη Παπαδόπουλου. Η ιστορία μιας νεαρής γκουβερνάντας που αναλαμβάνοντας τη φροντίδα δύο ορφανών παιδιών συναντιέται με τους «δαίμονες» της σε ένα παιχνίδι νοητικών παραδοξοτήτων, μυστηριωδών σκιών και μεταφυσικής ατμόσφαιρας τρόμου. Το έργο παρουσιάζεται στη θεατρική διασκευή για δύο πρόσωπα του Τζέφρι Χάτσερ και θέλει τη Θάλεια Ματίκα και τον Ιάσονα Παπαματθαίου να ζωντανεύουν επί σκηνής τη στοιχειωμένη ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος του Τζέιμς. Το πώς είναι κάτι που αφορά τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο κι εμείς ανυπομονούμε να ανακαλύψουμε.

ΘΕΡΙΣΜΟΣ του Δημήτρη Δημτριάδη

Εθνικό Θέατρο (Σκηνή Νίκος Κούρκουλος) – Πρεμιέρα: 23 Μαρτίου

Ένας από τους πλέον ικανούς, αλλά και ιδιαίτερους σε όλα τα επίπεδα, Έλληνες συγγραφείς επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια με ένα έργο του στο Εθνικό Θέατρο. Η ελλειπτική και βαθιά συμβολική γραφή του συναντά στον «Θερισμό» ένα διαβρωτικό χιούμορ στοχεύοντας σε μία σκληρή κριτική του γελοίου μέσα στο οποίο βαπτιζόμαστε καθημερινά. Η υπόθεση του άπαιχτου μέχρι σήμερα έργου του θέλει μια παρέα εύπορων αστών να χαλαρώνει κατά τη διάρκεια των διακοπών της ατενίζοντας τη θέα από τον κόλπο του Ακαπούλκο. Κάθε φορά όμως που χτυπάει ένα κινητό η κόλαση λες και εισβάλει σε αυτόν τον επίγειο παράδεισο. Είναι άραγε ο «Θερισμός», που θα σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Τάρλοου από τον Μάρτιο στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού, μία κωμωδία; Σίγουρα ο όρος «κωμωδία» για τον Δημητριάδη μπορεί να μεταφραστεί με ποικίλους τρόπους.

ΠΕΤΡΕΣ ΣΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΟΥ της Μαρί Τζόουνς  

Θέατρο του Νέου Κόσμου – Πρεμιέρα: 19 Ιανουαρίου

Ήταν το 2003 όταν ο Δημήτρης Λιγνάδης και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης μας σύστησαν στην Ελλάδα τη βιτριολική κωμωδία της Μαρί Τζόουνς με τους ίδιους να υποδύονται απολαυστικά μία πλειάδα ετερόκλητων χαρακτήρων. 14 χρόνια μετά ο Μάκης Παπαδημητρίου και ο Γιώργος Χρυσοστόμου αναλαμβάνουν  να υποδυθούν τους δύο κομπάρσους–κεντρικούς ήρωες του έργου, οι οποίοι στο περιθώριο των γυρισμάτων μίας μεγάλης χολλυγουντιανής παραγωγής επιχειρούν να γράψουν το δικό τους έργο και να πάρουν λίγη από τη λάμψη των σταρ. Λογικά θα γελάσουμε ξανά πολύ.

ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ του Ηλία Καπετανάκη

Εθνικό Θέατρο (Πειραματική Σκηνή) – Πρεμιέρα: 26 Ιανουαρίου

Ο Ηλίας Καπετανάκης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς του 19ου αιώνα, διακωμωδεί με τον «Γενικό Γραμματέα» την πολιτική και κοινωνική διαφθορά, καθώς και τη ξενομανία του Έλληνα. Η Σοφία Μαραθάκη και η ομάδα της ΑΤΟΝΑλ έχοντας δώσει ήδη εξαιρετικά δείγματα γραφής με προηγούμενες δουλειές τους επιχειρούν τώρα να πειραματιστούν μέσα από τον «Γενικό Γραμματέα» με το γκροτέσκο και τα στοιχεία της σπλάστικ κωμωδίας. Πυρήνας της παράστασης το «γελοίον της ανθρώπινης φύσης». Ακούγεται άκρως ενδιαφέρον και απολύτως ταιριαστό για το ρεπερτόριο μίας πειραματικής σκηνής.

ΟΙ ΤΡΕΙΣΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ του Ευγένιου Λαμπίς

Θέατρο Πορεία – Πρεμιέρα: 21 Ιανουαρίου

Ο Γιάννης Χουβαρδάς επιστρέφει στο θέατρο Πορεία με ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα του Λαμπίς. Πρόκειται για μία φάρσα (για την ακρίβεια vaudeville) του 19ου αιώνα δια χειρός ενός από τους σπουδαιότερους κωμωδιογράφους της εποχής του. Στο σπίτι του Μαρζαβέλ περιφέρεται ένα πλήθος ανθρώπων που τους συνδέουν μοιχείες -παρελθούσες, παροντικές και μελλοντικές- οι οποίες κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να αποκαλυφθούν εξαιτίας ενός οδηγού ταξί και διαφόρων αντικειμένων-φετίχ… Σύμφωνα με τη σκηνοθετική προσέγγιση ο Λαμπίς φέρνει τους ήρωές του στα άκρα για να κάνει εμάς να αναμετρηθούμε με το αιώνιο ερώτημα «είναι, τελικά, εφικτή η ευτυχία;» Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Χρήστος Λούλης, Δημήτρης Τάρλοου, Λένα Παπαληγούρα, Λαέρτης Μαλκότσης, Άγγελος Παπαδημητρίου, Άλκηστη Πουλοπούλου και Ιωάννα Κολλιοπούλου.

ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΑ ΥΨΗ της Έμιλι Μπροντέ

ΚΘΒΕ (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών) – Πρεμιέρα: 10 Φεβρουαρίου

Ο παθιασμένος και καταστροφικός έρωτας της Κάθριν Έρνσο και του Χίθκλιφ βρίσκεται στο επίκεντρο της δράσης του μοναδικού, αλλά εμβληματικού, μυθιστορήματος της Έμιλι Μπροντέ, που ο Γιάννης Καλαβριανός διασκευάζει και σκηνοθετεί στη σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη. Ένα ταξίδι στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής και στις αχαρτογράφητες περιοχές της ανθρώπινης ψυχολογικής και σωματικής βίας. Η Έφη Σταμούλη και ο Γιώργος Γλάστρας πρωταγωνιστούν, μεταξύ άλλων, στην παράσταση, που θα κάνει αρκετούς από εμάς να ταξιδέψουν μέχρι τη Θεσσαλονίκη για να μην τη χάσουν! Ο λόγος είναι φυσικά η σκηνοθετική υπογραφή του Γιάννη Καλαβριανού και η – μάλλον παθιασμένη - ματιά του σε αυτό το κορυφαίο λογοτεχνικό έργο.