«Τρε-λαί-νο-μαι!» μου λέει όταν μου περιγράφει τη Σαρλότ που θα ερμηνεύσει σε λίγες μέρες στη Στέγη, στην παράσταση «Ο Δον Ζουάν» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, και οι συλλαβές ηχούν σαν… πάρτι στα αυτιά μου! Χάρη στο γέλιο της, στον ενθουσιασμό της και στο πάθος της για το καθετί οι απαντήσεις της μοιάζουν κομμάτι μιας μικρής, ξεχωριστής παράστασης. 

Η Ευαγγελία Καρακατσάνη κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου χρόνια πριν σαρώσει με τη «Λυσιστράτη» στην Επίδαυρο και κάθε φορά που τη βλέπω στη σκηνή επιβεβαιώνεται η αρχική μου εντύπωση. 

 

Δον Ζουάν: Ένας ήρωας με ουδέτερο πρόσημο 

Από την παράσταση να περιμένετε κάτι άλλο από αυτό που έχετε στο μυαλό σας για τον Δον Ζουάν. Όταν ακούμε αυτό το όνομα, αναμένουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Γι’ αυτό λέμε κιόλας «Αυτός είναι Δον Ζουάν», δηλαδή είναι εραστής, δεν υπολογίζει τίποτα και όλα τα σχετικά. Του αρέσουν όλες οι γυναίκες, είναι ένας γόης! Ψάξαμε  όμως την ιστορία και δουλέψαμε και πάνω σε άλλα κείμενα, διότι η παράσταση δεν στηρίζεται μόνο στο έργο του Μολιέρου. Ασχοληθήκαμε, για παράδειγμα, με το λιμπρέτο του Λορέντσο ντα Πόντε, προσπαθήσαμε να δούμε ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Δον Ζουάν, δίχως να τον κρίνουμε και χωρίς να του βάλουμε πρόσημο, είτε θετικό είτε αρνητικό. Αυτό το θεωρώ πολύ ωραίο και νομίζω πως ανοίγει άλλους δρόμους στη σκέψη. Παλιά, όταν σκεφτόμουν αυτό τον ήρωα, είχε για μένα ένα μικρό αρνητικό πρόσημο. Τώρα όμως, έχοντας μπει στη συγκεκριμένη διαδικασία με αυτή την ιστορία και με τον εν λόγω θίασο, έχω την αίσθηση πως θα ήθελα πολύ να ήμουν αυτός ο Δον Ζουάν. Με την έννοια της ελεύθερης σκέψης. 

 

Το τίμημα της διαφορετικότητας 

Το τίμημα της ελεύθερης σκέψης με έχει απασχολήσει και προσωπικά πάρα πολύ, γιατί είναι σαν να κρίνουμε τον άνθρωπο που είναι διαφορετικός σαν να πρέπει κάτι να πάθει. Παρατηρείται αυτό γενικά, μιλάω από προσωπική πείρα. Εδώ ο μύθος τι μας λέει; Ότι έλκεται από καθετί ωραίο και αυτό το βρίσκει σε κάθε γυναίκα. Μπορεί να γοητευτεί από την παραμικρή λεπτομέρεια, για παράδειγμα, από τα δάχτυλα των χεριών. 

 

Η παράσταση ακροβατεί στα όρια του σινεμά και του θεάτρου 

Χρησιμοποιούμε πολύ την «τεχνολογία» –μικρόφωνα και κάμερες– για να  εστιάσουμε στις λεπτομέρειες της κάθε εικόνας. Επειδή ανεβαίνει και σε μια μεγάλη σκηνή, στη Στέγη, νομίζω πως θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το θεατή να μπορέσει να παρατηρήσει τόσο μικρά πράγματα αλλά και τόσο ουσιώδη. 

 

Μιχαήλ Μαρμαρινός 

Μερικές φορές αναρωτιέσαι τι θα ήθελες να κάνεις στη ζωή σου. Εμένα τα τελευταία χρόνια μού έχουν προκύψει πράγματα που ούτε καν φανταζόμουν! Πάντα θαύμαζα τον Μιχαήλ Μαρμαρινό και, όταν προέκυψε η συνεργασία μας το καλοκαίρι στη «Λυσιστράτη», δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ξαφνικά ανοίγεται ένας δρόμος που δεν ήξερες. Εμένα αυτό μου αρέσει με τους σκηνοθέτες με τους οποίους έχω συνεργαστεί, να μαθαίνω πράγματα. Τρελαίνομαι! 

 

Γυμνό στην Επίδαυρο 

Αυτό είναι κάτι προσωπικό, τελείως δικό μου. Πρέπει να έχεις κάνει ειρήνη με το σώμα σου και αυτό ακριβώς που είσαι. Το γυμνό είναι κάτι που δεν το είχα ακουμπήσει. Ξεκίνησε με τον Θωμά (Μοσχόπουλο) και ένα πολύ σημαντικό πράγμα είναι να σου εξηγήσει ο σκηνοθέτης για ποιο λόγο γίνεται. Προσωπικά, και ως θεατής, δεν μου αρέσει να βλέπω ένα γυμνό αν δεν καταλαβαίνω το λόγο που γίνεται. Στις «Τραχίνιες» μας εξήγησε και ήμουν μαζί του, αλλά στη «Λυσιστράτη» δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Έτσι όπως δόθηκε, ήταν απόλυτα δικαιολογημένο. Μάλιστα στην πρόβα παρατηρούσα εγώ η ίδια από κάτω τα υπόλοιπα σώματα και, έχοντας την ησυχία και την ηρεμία να βλέπω δεκατρία διαφορετικά σώματα, αυτό μου άνοιξε μια καινούργια ιστορία στο μυαλό μου. Επίσης ήταν πολύ ωραίο που ένιωσα κομμάτι όλου αυτού, παρόλο που είχα διαφορετικό σωματότυπο, και αυτό οφείλεται τόσο στον Μιχαήλ Μαρμαρινό όσο και στις υπόλοιπες συναδέλφους. 

 

Μουσική και θέατρο 

Η μουσική με βοηθά πάρα πολύ στη δουλειά μου στο θέατρο, και ειδικά ο ρυθμός είναι πολύ σημαντικός. Κυρίως ο εσωτερικός ρυθμός. Κάποια πράγματα που συμβαίνουν με τον εσωτερικό ρυθμό είναι λίγο μαγικό όταν γίνονται. Έχει να κάνει με το ρυθμό της παράστασης, σε συμπληρώνει και συμπληρώνεται η σωστή λειτουργία του ρυθμού. Είναι σαν να προάγει την εξέλιξη της ιστορίας. 

 

Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς – Η φάλτσα σοπράνο 

Την αγάπησα πολύ τη Φλόρενς! Έχει να κάνει και με αυτό που λέγαμε προηγουμένως, με το πώς έχουμε στο μυαλό μας ένα χαρακτήρα, πόσο μάλλον τη συγκεκριμένη γυναίκα που ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Η επιτυχία αυτής της παράστασης για μένα βασίστηκε στο πώς την είδε ο Γιάννος (Περλέγκας) που τη σκηνοθέτησε, ο οποίος δεν έβαλε θετικό ή αρνητικό πρόσημο στην ηρωίδα. Δεν ήταν χαζή η Φλόρενς. Εγώ εκεί τρελάθηκα και η παράσταση μου άνοιξε νέους δρόμους. Για μένα είναι πολύ σημαντική η φράση που λέει: «Εγώ ακούω μόνο τη μουσική». 

 

Δικαίωμα στο όνειρο 

Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύω πως όλοι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα! Δηλαδή ακόμα και ένας φάλτσος, που του λένε ότι δεν μπορεί να τραγουδήσει, με δουλεία και μαθήματα ένα τουλάχιστον τραγούδι θα το πει σωστά. Είμαι σίγουρη ότι, αν το βάλει στόχο, θα τα καταφέρει. Δεν θα πω ότι για να τραγουδήσεις ή να παίξεις θέατρο πρέπει να έχει ταλέντο. Τι είναι το ταλέντο; 

 

Πώς ξεκίνησαν όλα 

Όταν είχα ξεκινήσει κλασικό τραγούδι, πήγα σε μια ακρόαση θεάτρου της Κάρμεν Ρουγγέρη και δεν με πήρε, γιατί δεν είχα τελειώσει δραματική σχολή. Είδε όμως στο βιογραφικό μου ότι είχα σπουδάσει κλασικό τραγούδι. Έτσι, όταν χρειάστηκε κάποια κοπέλα για τη λυρική, με πήρε. Αυτή ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ζωή μου μέχρι τότε, στα είκοσι ένα μου. Μετά προέκυψαν και άλλες δουλείες και έμεινα πέντε χρόνια μαζί της στη λυρική. Ώσπου μια μέρα με ρώτησε: «Έχω και ένα ρόλο για παιδική παράσταση, θα σε ενδιέφερε;» Απάντησα αμέσως «Ναι». Εκεί, στο θέατρο, συνάντησα άλλους έντεκα ηθοποιούς, μαγεύτηκα από τον τρόπο δουλειάς τους και αποφάσισα ότι εκεί ανήκω. Τότε ξεκίνησα και τη σχολή. Πέρασα πάρα πολύ ωραία! Γνώρισα και τους συμφοιτητές μου τους υπέροχους και ακόμα είναι σαν να μην έχω τελειώσει τη σχολή. 

 

4Frontal 

Φέτος δεν συμμετέχω στις παραστάσεις μας, αλλά πάντα είναι σαν να είμαι εκεί. Για μένα η ομάδα λειτουργεί σαν φάρμακο. Τις εμπειρίες που παίρνουμε από αλλού και εγώ και τα άλλα τα παιδιά τις μοιραζόμαστε πάντα με την ομάδα και αυτό μας βοηθά να εξελισσόμαστε. 

 

Το μέλλον 

Αυτό που ονειρεύομαι είναι κάτι άσχετο με το θέατρο. Ονειρεύομαι οικογένεια και παιδιά. Τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ ότι για να είμαι καλά στη δουλειά μου πρέπει να έχω ισορροπία στην προσωπική μου ζωή, γιατί διαφορετικά το θέατρο γίνεται σαν εμμονή ότι «μόνο αυτό έχω να κάνω στη ζωή μου. 

 

Η Ευαγγελία Καρακατσάνη πρωταγωνιστεί στον «Δον Ζουάν» που σκηνοθετεί ο Μιχαήλ Μαρμαρινός στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση. Πρεμιέρα 25 Ιανουαρίου. Τον Απρίλιο θα τη δούμε στην «Οπερέτα» του Βίτολντ Γκομπρόβιτς σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό Θέατρο.

 

Μιαν άλλη θα μπορούσε να την αγαπήσει κανείς σ’ έξι μήνες. Εγώ σας αγάπησα εσάς σ’ ένα τέταρτο.

Επίσκεψη στο μύθο του Δον Ζουάν και στο κείμενο του Μολιέρου.

 

Ο Δον Ζουάν του Μολιέρου, αυτό το αριστούργημα του κλασικού ρεπερτορίου, το έργο που πολεμήθηκε στην εποχή του όσο κανένα, έρχεται να μας «σαγηνέψει» στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, από 25 Ιανουαρίου έως 19 Φεβρουαρίου, σε μια σύγχρονη εκδοχή από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, ενσωματώνοντας γύρω από τον πυρήνα του θραύσματα κι από άλλους Δον Ζουάν της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ακροβατώντας στα σύνορα δύο γλωσσών: του σινεμά και του θεάτρου. 

Τι είναι τελικά ο Δον Ζουάν; Ο μεγαλύτερος αλήτης που πέρασε ποτέ από τη Γη, ένας αφηνιασμένος, ένας διάβολος, ένας αιρετικός, ένας ασεβής χωρίς όρια, ένας αληθινός Σαρδανάπαλος, ο νυμφίος του ανθρώπινου γένους, όπως πιστεύει ο υπηρέτης του, Σγαναρέλ; Είναι αυτός που οι γυναίκες θέλουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους να πιστέψουν, αν και φοβούνται μην είναι κόλακας και έχει στο νου του μόνο να εξαπατά κορίτσια, όπως φοβούνται διάφορες νεαρές; Είναι η θλίψη και τα βάσανα της ζωής, όπως πιστεύει ο πατέρας του;

Ή μήπως έχει δίκιο ο ίδιος ο Δον Ζουάν, ένας άντρας που παντρεύεται περίπου κάθε μήνα, ένας άντρας που η ζωή του σκανδαλίζει, ένας αθεράπευτα ρομαντικός καρδιοκατακτητής που καταφέρνει να παίρνει χάρη ακόμα και για θανάτους που προκάλεσε; Μήπως είναι λογικό να μην μπορεί να αρνηθεί την καρδιά του σε καθετί αξιαγάπητο που βλέπει, που και δέκα χιλιάδες καρδιές αν είχε, θα τις έδινε όλες; Έχουν ανεξήγητα θέλγητρα οι νεογέννητες ορμές και όλη η απόλαυση του έρωτα συνίσταται στην αλλαγή;

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, με μια εξαιρετική ομάδα συντελεστών, τους ηθοποιούς Ilya Algaer, Γιάννη Βογιατζή, Έφη Γούση, Adrian Frieling, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Τάσο Καραχάλιο, Ντένη Μακρή, Έλενα Μαυρίδου, Γιάννο Περλέγκα, Χάρη Φραγκούλη, μαζί με τη σοπράνο Μυρσίνη Μαργαρίτη, τον σολίστ Στέλιο Κατσατσίδη στο ακορντεόν και την εικόνα χορωδίας γυναικών, καταπιάνονται με την ιστορία του Δον Ζουάν, αυτού του αιώνιου εραστή, που ζει μέσα από τα πάθη του, που είναι σε διαρκή κίνηση, που αδημονεί να γευτεί τις χαρές της ζωής, αυτού του σκεπτικιστή, που δεν αρνείται να διαπραγματευτεί με το μεταφυσικό, που προκαλεί τη συντηρητική κοινωνία της κάθε εποχής αμφισβητώντας κανόνες, αναδεικνύοντας την υποκρισία, παραβιάζοντας κοινωνικά ταμπού. Με την αξεπέραστη γοητεία του, την αίσθηση ελευθερίας που τον διαποτίζει και το οξύ πνεύμα του, εκθέτει τους εχθρούς του αλλά και τον εαυτό του.

Ένας ήρωας-μύθος και ένα έργο-αίνιγμα που θίγει μεγάλα ερωτήματα της ανθρώπινης φύσης: την επιθυμία, το φόβο, την ελευθερία. «Ένα πρόσωπο-σημείο μέσα στο χάρτη του ανθρώπινου πόθου, του ανθρώπινου φόβου, τόσο φαντασιακό όσο ένα μετείκασμα, τόσο πραγματικό όσο ένα ποίημα» σημειώνει ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. «Μια ουτοπική επανάσταση του ανθρώπου απέναντι σε ό,τι υποδύεται σταθερότητα, γεμάτη θύματα, πραγματικά και φανταστικά.»

Συντελεστές

Μετάφραση κειμένου Μολιέρου: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός

Δραματουργία: Μιχαήλ Μαρμαρινός, Έρι Κύργια

Μουσική – Μεταγραφή Don Giovanni του Μότσαρτ: Δημήτρης Καμαρωτός

Διαμόρφωση Χώρου: Kenny McLellan

Κοστούμια: Εύα Νάθενα

Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ

Φωτογραφίες – Video γυναικών: Έφη Γούση

Επιμέλεια Κίνησης: Τάσος Καραχάλιος

Σχεδιασμός Ήχου: Κώστας Μπώκος

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Ιωάννα Μπιτούνη

Υπεύθυνη Παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη

 

Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης):

Γιάννος Περλέγκας (Σγαναρέλ)

Χάρης Φραγκούλης (Δον Ζουάν)

Έλενα Μαυρίδου (Ελβίρα)

Γιάννης Βογιατζής (Δον Κάρλος)

Ευαγγελία Καρακατσάνη (Σαρλότ)

Τάσος Καραχάλιος (Πιερρό)

Έφη Γούση (Ματιουρίν)

Adrian Frieling (Δον Λουίς)

Ντένης Μακρής (Φρανσίσκ, ένας φτωχός)

Ilya Algaer (Δον Αλόνς)

 

Χορός

Χορωδία γυναικών

 

Σοπράνο: Μυρσίνη Μαργαρίτη

Ακορντεόν: Στέλιος Κατσατσίδης

 

Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

 

Η παράσταση θα παρουσιαστεί με αγγλικούς υπέρτιτλους τα Σαββατοκύριακα 4-5, 11-12 και 18-19 Φεβρουαρίου 2017 (Μετάφραση υπερτίτλων: Μέμη Κατσώνη)

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου

Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές

 

Διαβάστε περισσότερα

Ο Μολιέρος (1622-1673), ένας από τους πιο σπουδαίους συγγραφείς του παγκόσμιου ρεπερτορίου, υπήρξε δραματουργός, ηθοποιός και θιασάρχης. Έζησε το «μεγάλο αιώνα» της γαλλικής κλασικής δραματουργίας. Στα έργα του στηλιτεύει την υποκρισία και, μέσα από μοναδικές κωμικές καταστάσεις, εξερευνά τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Η φήμη των ηρώων του ξεπερνά συχνά τα στενά όρια των έργων, περνώντας πια στη σφαίρα του μύθου: Δον Ζουάν, Ταρτούφος, Μισάνθρωπος.

 

Ο Δον Ζουάν ανέβηκε για πρώτη φορά στις 15 Φεβρουαρίου 1665 στο Παλαί Ρουαγιάλ. Το έργο προκάλεσε φοβερές αντιδράσεις. Ο Μολιέρος κατηγορήθηκε ως άθεος και αναγκάστηκε να προχωρήσει σε περικοπές του κειμένου. Ο βασιλιάς, ο οποίος θαύμαζε μεν τον συγγραφέα αλλά δεν κατάφερε να διαχειριστεί τις αντιδράσεις, ζήτησε από τον Μολιέρο να αποσύρει το έργο, ανανεώνοντας ταυτόχρονα τη δημόσια υποστήριξή του σε αυτόν: αποδέχτηκε να γίνει ο ανάδοχος του πρώτου παιδιού του Μολιέρου και πίστωσε το θίασό του με μια γενναία επιχορήγηση και με τον τίτλο του «Βασιλικού Θιάσου». Ο Μολιέρος απέσυρε την παράσταση και δεν εξέδωσε ποτέ το κείμενο. Από τότε και για σχεδόν δύο αιώνες, το έργο έμεινε στην αφάνεια. Το πλήρες κείμενο παρουσιάστηκε ξανά στη Γαλλία μόλις το 1841 στο Θέατρο Οντεόν και στην Κομεντί Φρανσαίζ το 1847. Ακόμη και το 1947, όταν το ανέβασε ο Λουί Ζουβέ, ο Δον Ζουάν μετρούσε μόλις 100 παραστάσεις στην Κομεντί Φρανσαίζ – ενώ, για παράδειγμα, ο Ταρτούφος πλησίαζε τις 2.500. Από τότε, όμως, ο Δον Ζουάν δεν εγκατέλειψε τη σκηνή: αυτό το απαγορευμένο έργο, το έργο-θύμα των «ορθώς σκεπτόμενων» θεατών, καταγράφεται πια στον 20ό αιώνα ως κορυφαίο του γαλλικού κλασικού θεάτρου.

 

Ο Δον Ζουάν γεννήθηκε από την πένα του Ισπανού δραματουργού Τίρσο ντε Μολίνα, αλλά η φήμη του εξαπλώθηκε στα πέρατα του κόσμου. Ο Μολιέρος μας έχει δώσει ίσως τον πιο γνήσιο, τον πιο ασεβή Δον Ζουάν απ’ όλους. Η μορφή του Δον Ζουάν έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον σημαντικών δραματουργών, ποιητών, πεζογράφων και φιλόσοφων ανά τους αιώνες: οι Μπωντλέρ, Μυσσέ, Σταντάλ, Πούσκιν, Βύρων, Χόρβατ, Κίργκεργκωρ, Νίτσε, Καμύ, Μαξ Φρις, Μοντερλάν προσέγγισαν εκ νέου τον αμετανόητο άθεο, τον αδίστακτο καρδιοκατακτητή, με στόχο να τον «αναστήσουν» ανάλογα με την επιθυμία ή τη φαντασία τους.

 

«O Δον Ζουάν είναι ένας μύθος και η λειτουργία του μύθου είναι να μας παρουσιάζει σε καθαρή, πυρακτωμένη μορφή αυτό που κινείται μέσα μας, ανάμεσα σε κάθε είδους σκουριές και συμβιβασμούς.» – Jean Massin

 

«Το μεγαλείο του Δον Ζουάν δεν είναι μόνο γήινο. Εκδηλώνεται παράλληλα σε ένα μεταφυσικό επίπεδο, μέσα από την επιθυμία της πρόκλησης, της περιφρόνησης και της αντιπαράθεσής του με το θεϊκό στοιχείο, γεγονός που κάνει απαραίτητη μια υπερφυσική εξέλιξη. Υπάρχει κάτι στον Δον Ζουάν που ξεπερνά τα συνήθη όρια της ανθρώπινης υπόστασης.» – Paul Bénichou

 

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός σπούδασε βιολογία, υποκριτική και θέατρο. Το 1983-84 ίδρυσε την εταιρεία Θεάτρου «διπλούς Έρως», η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε "Theseum Ensemble" και χρησιμοποίησε ως βάση της το «Θησείον – ένα θέατρο για τις Τέχνες». Από τις πρώτες του παραστάσεις, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, με σταθερή συνεργάτιδα την Αμαλία Μουτούση, μέχρι τα κορυφαία θεάματα Ρομαντισμός και Άμλετ τη δεκαετία του 1990 και από τα περίφημα έργα-σταθμούς Εθνικός Ύμνος (2002) και Ρομέο και Ιουλιέτα (2004) έως τις μνημειώδεις και site-specific περφόρμανς Πεθαίνω σαν χώρα και Insenso του Δημήτρη Δημητριάδη, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά και τον Ηρακλή Μαινόμενο, τη Νέκυια, σε συνεργασία με τον Rokuro Gensho Umewaka και το ιαπωνικό Θέατρο Νο, και τη Λυσιστράτη στο Φεστιβάλ Επιδαύρου, ο Μαρμαρινός παραμένει σημείο αναφοράς για το σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Έχει σκηνοθετήσει σε κορυφαία θέατρα της Ευρώπης, όπως στη Volksbühne του Βερολίνου, και έχει ανεβάσει παραστάσεις του στα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Στη Στέγη, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είχε αναλάβει την τελετή των εγκαινίων της σε δική του σύλληψη και σκηνοθεσία και έχει σκηνοθετήσει τον Φάουστ του Γκαίτε, σε μια παράσταση που πυροδότησε μια συζήτηση για αυτό το έργο-μύθο της νεότερης ευρωπαϊκής σκέψης.

 

Στο Παρίσι, και μάλιστα στο φημισμένο θέατρο της Κομεντί Φρανσαίζ, είχε την τιμή να βρεθεί ο Μιχαήλ Μαρμαρινός το Μάρτιο του 2013, όπου σκηνοθέτησε τη Φαίδρα του Ρακίνα με το ανσάμπλ του ιστορικού γαλλικού θεάτρου. Ο Μαρμαρινός είχε παρουσιάσει για πρώτη φορά δουλειά του στο γαλλικό κοινό, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις, το 2007, όταν ανέβασε στο θέατρο Οντεόν, στο πλαίσιο του Festival d’Automne, το Πεθαίνω σαν χώρα του Δημητριάδη. Κατά καιρούς έχει συνεργαστεί με σημαντικούς δημιουργούς, όπως ο Heiner Goebbels και οι Rimini Protokoll.

 

Η δουλειά του Μιχαήλ Μαρμαρινού διατρέχεται από δύο επίμονες παραδοχές: (α) Θέατρο είναι η τέχνη πάνω στην ιστορία των ανθρώπων. (β) Δεν υπάρχει στιγμή στην καθημερινότητα που να μην είναι «θέατρο» μόλις υπάρξει το κατάλληλο βλέμμα.

 

 

 

Πληροφορίες 

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107

Πληροφορίες: 210 900 5 800

25 Ιανουαρίου – 19 Φεβρουαρίου 2017 | 20:30

Κεντρική Σκηνή

 

Εισιτήρια

Κανονικό: 7 - 10 - 15 - 20 - 25 €

Μειωμένο, Φίλος ή Μικρή Παρέα (5-9 άτομα): 8 - 12 - 16 - 20 €

Μεγάλη Παρέα (10+ άτομα): 7 - 11 - 14 - 18 €

ΑΜΕΑ & Άνεργοι: 5 € / Συνοδός ΑΜΕΑ: 10 €

 

Ομαδικές κρατήσεις στο T. 213 017 8176 και στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Γραμμή εισιτηρίων

Τ.: 210 900 5 800

ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-21:00

Γραμμή Φίλων της Στέγης

Τ.: 213 017 8200

ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-20:00

 

Οι Φίλοι της Στέγης πραγματοποιούν τις αγορές των εισιτηρίων τους μέσα από το ηλεκτρονικό προφίλ τους, κάνοντας login με τον προσωπικό τους κωδικό χρήστη και το password τους, για να ξεκλειδώσουν τις εκπτώσεις και τις προπωλήσεις τους.

 

 

 

Το 2017 κάνει ποδαρικό με μία σειρά από θεατρικές πρεμιέρες. Η θεατρική σεζόν συνεχίζεται ακάθεκτη. Το δεύτερο μισό της κρύβει εκπλήξεις και πολυαναμενόμενες παραστάσεις, που προσδοκούν να κάνουν τη διαφορά. Επιλέξαμε και σας παρουσιάζουμε 12 από αυτές, που έχουν πάρει ήδη τη θέση τους στη θεατρική μας ατζέντα.

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΣΩΘΙΚΑ του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ

Θέατρο Τέχνης (Υπόγειο) – Πρεμιέρα: 21 Ιανουαρίου

Μία από τις ταινίες που άφησε ανεξίτηλο το ίχνος της στην ιστορία του  νέου γερμανικού κινηματογράφου μεταφέρεται στη σκηνή από τον εξαιρετικά ταλαντούχο Σίμο Κακάλα. Μία μοναχική Γερμανίδα καθαρίστρια, που είναι χήρα με τρία παιδιά, ερωτεύεται τον κατά πολύ νεότερό της μετανάστη Αλί. Η Τάνια Τσανακλίδου, μετά τη συνεργασία της με τη bijoux de kant, ξαναχτυπά φέτος στο Θέατρο Τέχνης υποδυόμενη την κεντρική ηρωίδα του εμβληματικού αυτού έργου του Φασμπίντερ, που μιλάει με αναπάντεχα επίκαιρο τρόπο για τον φόβο, τον ρατσισμό και τα όρια της αγάπης. Αναμένουμε με ανυπομονησία τη σκηνοθετική ματιά του Κακκάλα σε αυτό και τη σύμπραξή του με τη Τσανακλίδου. 

ΠΛΑΤΕΙΑ ΗΡΩΩΝ του Τόμας Μπέρνχαρντ

Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Πρεμιέρα: Ιανουάριος 2017

Ο Δημήτρης Καραντζάς καταπιάνεται για πρώτη φορά με έργο του κορυφαίου Αυστριακού συγγραφέα, Τόμας Μπέρνχαρντ. Πρόκειται για το κύκνειο άσμα του αιρετικού, μισάνθρωπου κατά πολλούς, αλλά σίγουρα ιδιοφυούς συγγραφέα, που δίχασε όσο κανένα άλλο κοινό και κριτικούς. Ο χρόνος του έργου είναι η μέρα της κηδείας του καθηγητή μαθηματικών Γιόζεφ Σούστερ και ο τόπος είναι το διαμέρισμα της οικογένειας Σούστερ στην Πλατεία Ηρώων, απ’ όπου και αυτοκτόνησε ο καθηγητής, βουτώντας στο κενό. Σχεδόν 30 χρόνια πριν ο Μπέρνχαρντ διαβλέπει την άνοδο του εθνικισμού και του εξτρεμισμού, που βιώνουμε σήμερα. Ο Καραντζάς, ίσως ο πιο ταλαντούχος σκηνοθέτης της γενιάς του, μεταφέρει το έργο στη σκηνή με ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών (Κ. Καραμπέτη, Χ. Στέργιογλου, Μ. Σκουλά, Υ. Μαλτέζου κ.α.)

ΜΥΤΗ (εμπνευσμένο από το ομώνυμο έργο του Νικολάι Γκόγκολ)

Θέατρο Πόρτα – Πρεμιέρα: 30 Ιανουαρίου

Η νέα παράσταση των Patari Project είναι εμπνευσμένη από τη νουβέλα του Νικολάι Γκόγκολ «Η Μύτη». Ένας άνθρωπος χάνει τη μύτη του κι αρχίζει έναν απέλπιδα αγώνα για να τη ξαναβρεί. Την έχει όμως πραγματικά ανάγκη; Πόσο δεδομένο μπορούμε να θεωρούμε το οτιδήποτε;  Πόσο παράλογο είναι όλο αυτό που βιώνουμε; Η Σοφία Πάσχου και η ομάδα της μας υπόσχεται μία διαφορετική και απολύτως σύγχρονη ανάγνωση του μυθιστορήματος του Γκόγκολ. Θεατές και ηθοποιοί θα αλλάξουν θέσεις, αφού οι πρώτοι θα βρεθούν στη σκηνή του Πόρτα σε ειδικά διαμορφωμένες κερκίδες και οι δεύτεροι θα παίξουν όλη την παράσταση πάνω στα καθίσματα του θεάτρου! Οι Patari Project είναι μία από τις πιο ταλαντούχες ομάδες της πόλης. Μετά τη σαρωτική επιτυχία του «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» επιστρέφουν στο θέατρο για ενηλίκους με μία παράσταση, που όλα δείχνουν ότι θα συζητηθεί πολύ.

ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ του Μολιέρου

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών – Πρεμιέρα: 25 Ιανουαρίου

Το κλασικό έργο του Μολιέρου – κατά πολλούς το καλύτερο του – το έχουμε δει αρκετές φορές πάνω στη σκηνή. Είναι όμως η πρώτη φορά που θα το δούμε μέσα από την πάντα ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Ακροβατώντας ανάμεσα στο θέατρο και τον κινηματογράφο ο Μαρμαρινός μας υπόσχεται μία σύγχρονη ανάγνωση του έργου του Μολιέρου σε μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη. Ένας ήρωας – μύθος που προκαλεί τη συντηρητική κοινωνία. «Ένα πρόσωπο-σημείο μέσα στο χάρτη του ανθρώπινου πόθου, του ανθρώπινου φόβου, τόσο πραγματικό όσο ένα μετείκασμα, τόσο φαντασιακό όσο ένα ποίημα» σημειώνει ο Μαρμαρινός, που έχει στη διάθεσή του μία πλειάδα εξαιρετικά ταλαντούχων ηθοποιών: Χάρης Φραγκούλης, Γιάννος Περλέγκας, Έλενα Μαυρίδου, Γιάννης Βογιατζής κ.α.

Η ΤΑΞΗ ΜΑΣ του του Ταντέους Σλομποντζιάνεκ

Εθνικό Θέατρο (Κεντρική Σκηνή) – Πρεμιέρα: 27 Απριλίου

Αμέσως μετά το Πάσχα κάνει πρεμιέρα στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ένα από τα πιο πολυσυζητημένα έργα της σύγχρονης ευρωπαϊκής δραματουργίας. Η «Τάξη μας» του Σλομποντζιάνεκ, που παρουσίασε σε διασκευή του ο Γιάννης Καλαβριανός πέρυσι στην Κύπρο, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά. O Πολωνός συγγραφέας επιχειρεί μία κατάδυση στα πιο σκοτεινά μέρη της ανθρώπινης ψυχής με αφορμή ένα πραγματικό, συλλογικό έγκλημα που έγινε τον Ιούλιο του 1941 στην πόλη Γιεντβάμπνε της Πολωνίας. Εκεί οι καθολικοί Πολωνοί κάτοικοι της πόλης έκλεισαν τους Εβραίους συμπολίτες τους σε έναν στάβλο και τους έκαψαν ζωντανούς. Το φρικιαστικό έγκλημα χρεώθηκε στους Γερμανούς Ναζί κατακτητές και μόνο το 2001 η τρομακτική αλήθεια βγήκε στο φως. Το έργο του Σλομποτζιάνεκ παρακολουθεί τις ζωές μίας παρέας συνομήλικων κατοίκων της πόλης από τότε που ήταν συμμαθητές στο Δημοτικό μέχρι το τέλος της ζωής τους. Το μίσος γεννά νέο μίσος και ο άνθρωπος βγάζει στην επιφάνεια τα πιο απρόβλεπτα στοιχεία του εαυτού του. Ένα έργο που μιλάει με εκκωφαντικό τρόπο στο σήμερα και μια παράσταση, που αναμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πρωταγωνιστούν, μεταξύ άλλων, οι Ράνια Οικονομίδου, Καίτη Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Χρήστος Βαλαβανίδης και Γιώργος Πυρπασόπουλος.

ΚΑΛΙΓΟΥΛΑΣ του Αλμπέρ Καμύ

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά – Πρεμιέρα: 3 Φεβρουαρίου

Το σπουδαιότερο θεατρικό κείμενο του Καμύ παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά από την Αλίκη Δανέζη Knutsen και τον Γιάννη Στάνκογλου στο ρόλο του Καλιγούλα. Με αφορμή την ιστορία του, κατά πολλούς παράφρονα, Ρωμαίου Αυτοκράτορα που οδηγήθηκε στην αυτοκτονία μετά τον θάνατο της αδερφής και ερωμένης του, Δρουσίλλας, ο Καμύ στοχάζεται πάνω στις έννοιες του ανθρώπου, της ζωής και του θανάτου. Ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ου αιώνα σε ένα εμβληματικό του κείμενο, που δεν επιθυμεί ούτε κατά διάνοια να υπάρξει ως ένα βιογραφικό έργο. «Ο Καλιγούλας αυτοθυσιάζεται. Δεν είναι παράφρων. Ο παραλογισμός του έχει λόγο. Ο θάνατος, κάτι το οποίο αντιλαμβάνεται σε όλο του το εύρος, είναι το μόνο σίγουρο στο παράλογο στροβίλισμα της ανθρώπινης ζωής» επισημαίνει η σκηνοθέτης κι εμείς ανυπομονούμε να δούμε τη ματιά της στο κορυφαίο αυτό κείμενο. Δίπλα στον Στάνκογλου θα δούμε, μεταξύ άλλων, τη Θεοδώρα Τζήμου, τον Γιώργο Συμεωνίδη και τον Κώστα Αρζόγλου.

ΤΟ ΣΤΡΙΨΙΜΟ ΤΗΣ ΒΙΔΑΣ του Χέντρι Τζέιμς

Θέατρο Άνεσις – Πρεμιέρα: 10 Ιανουαρίου

Η κλασική νουβέλα φαντασμάτων του Χένρι Τζέιμς μεταφέρεται ξανά στη σκηνή – ακόμα παραμένει στη μνήμη μας η εξαιρετική παράσταση στον εξώστη του Αμόρε – και το ιδιαίτερα ενδιαφέρον αυτή τη φορά είναι η σκηνοθετική υπογραφή του Δημοσθένη Παπαδόπουλου. Η ιστορία μιας νεαρής γκουβερνάντας που αναλαμβάνοντας τη φροντίδα δύο ορφανών παιδιών συναντιέται με τους «δαίμονες» της σε ένα παιχνίδι νοητικών παραδοξοτήτων, μυστηριωδών σκιών και μεταφυσικής ατμόσφαιρας τρόμου. Το έργο παρουσιάζεται στη θεατρική διασκευή για δύο πρόσωπα του Τζέφρι Χάτσερ και θέλει τη Θάλεια Ματίκα και τον Ιάσονα Παπαματθαίου να ζωντανεύουν επί σκηνής τη στοιχειωμένη ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος του Τζέιμς. Το πώς είναι κάτι που αφορά τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο κι εμείς ανυπομονούμε να ανακαλύψουμε.

ΘΕΡΙΣΜΟΣ του Δημήτρη Δημτριάδη

Εθνικό Θέατρο (Σκηνή Νίκος Κούρκουλος) – Πρεμιέρα: 23 Μαρτίου

Ένας από τους πλέον ικανούς, αλλά και ιδιαίτερους σε όλα τα επίπεδα, Έλληνες συγγραφείς επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια με ένα έργο του στο Εθνικό Θέατρο. Η ελλειπτική και βαθιά συμβολική γραφή του συναντά στον «Θερισμό» ένα διαβρωτικό χιούμορ στοχεύοντας σε μία σκληρή κριτική του γελοίου μέσα στο οποίο βαπτιζόμαστε καθημερινά. Η υπόθεση του άπαιχτου μέχρι σήμερα έργου του θέλει μια παρέα εύπορων αστών να χαλαρώνει κατά τη διάρκεια των διακοπών της ατενίζοντας τη θέα από τον κόλπο του Ακαπούλκο. Κάθε φορά όμως που χτυπάει ένα κινητό η κόλαση λες και εισβάλει σε αυτόν τον επίγειο παράδεισο. Είναι άραγε ο «Θερισμός», που θα σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Τάρλοου από τον Μάρτιο στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού, μία κωμωδία; Σίγουρα ο όρος «κωμωδία» για τον Δημητριάδη μπορεί να μεταφραστεί με ποικίλους τρόπους.

ΠΕΤΡΕΣ ΣΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΟΥ της Μαρί Τζόουνς  

Θέατρο του Νέου Κόσμου – Πρεμιέρα: 19 Ιανουαρίου

Ήταν το 2003 όταν ο Δημήτρης Λιγνάδης και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης μας σύστησαν στην Ελλάδα τη βιτριολική κωμωδία της Μαρί Τζόουνς με τους ίδιους να υποδύονται απολαυστικά μία πλειάδα ετερόκλητων χαρακτήρων. 14 χρόνια μετά ο Μάκης Παπαδημητρίου και ο Γιώργος Χρυσοστόμου αναλαμβάνουν  να υποδυθούν τους δύο κομπάρσους–κεντρικούς ήρωες του έργου, οι οποίοι στο περιθώριο των γυρισμάτων μίας μεγάλης χολλυγουντιανής παραγωγής επιχειρούν να γράψουν το δικό τους έργο και να πάρουν λίγη από τη λάμψη των σταρ. Λογικά θα γελάσουμε ξανά πολύ.

ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ του Ηλία Καπετανάκη

Εθνικό Θέατρο (Πειραματική Σκηνή) – Πρεμιέρα: 26 Ιανουαρίου

Ο Ηλίας Καπετανάκης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς του 19ου αιώνα, διακωμωδεί με τον «Γενικό Γραμματέα» την πολιτική και κοινωνική διαφθορά, καθώς και τη ξενομανία του Έλληνα. Η Σοφία Μαραθάκη και η ομάδα της ΑΤΟΝΑλ έχοντας δώσει ήδη εξαιρετικά δείγματα γραφής με προηγούμενες δουλειές τους επιχειρούν τώρα να πειραματιστούν μέσα από τον «Γενικό Γραμματέα» με το γκροτέσκο και τα στοιχεία της σπλάστικ κωμωδίας. Πυρήνας της παράστασης το «γελοίον της ανθρώπινης φύσης». Ακούγεται άκρως ενδιαφέρον και απολύτως ταιριαστό για το ρεπερτόριο μίας πειραματικής σκηνής.

ΟΙ ΤΡΕΙΣΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ του Ευγένιου Λαμπίς

Θέατρο Πορεία – Πρεμιέρα: 21 Ιανουαρίου

Ο Γιάννης Χουβαρδάς επιστρέφει στο θέατρο Πορεία με ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα του Λαμπίς. Πρόκειται για μία φάρσα (για την ακρίβεια vaudeville) του 19ου αιώνα δια χειρός ενός από τους σπουδαιότερους κωμωδιογράφους της εποχής του. Στο σπίτι του Μαρζαβέλ περιφέρεται ένα πλήθος ανθρώπων που τους συνδέουν μοιχείες -παρελθούσες, παροντικές και μελλοντικές- οι οποίες κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να αποκαλυφθούν εξαιτίας ενός οδηγού ταξί και διαφόρων αντικειμένων-φετίχ… Σύμφωνα με τη σκηνοθετική προσέγγιση ο Λαμπίς φέρνει τους ήρωές του στα άκρα για να κάνει εμάς να αναμετρηθούμε με το αιώνιο ερώτημα «είναι, τελικά, εφικτή η ευτυχία;» Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Χρήστος Λούλης, Δημήτρης Τάρλοου, Λένα Παπαληγούρα, Λαέρτης Μαλκότσης, Άγγελος Παπαδημητρίου, Άλκηστη Πουλοπούλου και Ιωάννα Κολλιοπούλου.

ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΑ ΥΨΗ της Έμιλι Μπροντέ

ΚΘΒΕ (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών) – Πρεμιέρα: 10 Φεβρουαρίου

Ο παθιασμένος και καταστροφικός έρωτας της Κάθριν Έρνσο και του Χίθκλιφ βρίσκεται στο επίκεντρο της δράσης του μοναδικού, αλλά εμβληματικού, μυθιστορήματος της Έμιλι Μπροντέ, που ο Γιάννης Καλαβριανός διασκευάζει και σκηνοθετεί στη σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη. Ένα ταξίδι στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής και στις αχαρτογράφητες περιοχές της ανθρώπινης ψυχολογικής και σωματικής βίας. Η Έφη Σταμούλη και ο Γιώργος Γλάστρας πρωταγωνιστούν, μεταξύ άλλων, στην παράσταση, που θα κάνει αρκετούς από εμάς να ταξιδέψουν μέχρι τη Θεσσαλονίκη για να μην τη χάσουν! Ο λόγος είναι φυσικά η σκηνοθετική υπογραφή του Γιάννη Καλαβριανού και η – μάλλον παθιασμένη - ματιά του σε αυτό το κορυφαίο λογοτεχνικό έργο.