Από 3 Μαρτίου το αυτοβιογραφικό αριστούργημα του Ο Νηλ, στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας,σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά

Τα μέλη της οικογένειας Ταιρον ξεφλουδιζουν το τραύμα τους, σ ένα σκηνικό στο οποίο επικρατούν η ομίχλη και οι ψευδαισθήσεις.Ένα τοπίο γεμάτο αντανακλάσεις επεκτείνεται σε όλο το θέατρο και ανάμεσα στους θεατές.

Ο Εντμοντ - η αλλιώς ο ίδιος ο Ο Νηλ - ανοίγει τον αναπαραστατικό χώρο που το τραύμα θα αναβιωθεί και τα μελη της οικογένειας θα αποπειραθούν να συγχωρέσουν ο ένας τον άλλο.

Τα οικογενειακά τραπέζια , οι εξαρτήσεις οι εθισμοί και όλες οι κρυφές πλευρές των προσώπων παίζονται σ αυτόν τον αναπαραστατικό χώρο της μνήμης, τα φορτία του παρελθόντος αρχίζουν σιγα σιγά να "ξεθολωνουν», τα πρόσωπα προσεγγίζουν την αλήθεια και τα "φαντάσματα" ζωντανεύουν προκειμένου να κλείσουν την πληγή και να συμφιλιωθούν με τις ανεπάρκειές τους.

Δημήτρης Καραντζάς

Ετσι, σκιαγραφεί ο πολυτάλαντος Δημήτρης Καραντζάς, το έργο του Ευγένιου Ο Νηλ (Long Day’s Journey into Night - βραβείο Pulitzer 1957) που σκηνοθετεί στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, στο οποίο επιστρέφει μετά από 2 χρόνια.

Πρόκειται για έργο διαποτισμένο με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, που ο συγγραφέας ολοκλήρωσε το 1912, γράφοντας όσα σχεδόν τραυματικά έζησε σαν παιδί και που σημάδευσαν τη νιότη του.

Στην Ελλάδα το έργο έγινε γνωστό -όπως και σε όλο τον κόσμο άλλωστε-, από τις μεγάλες ομότιτλες κινηματογραφικές επιτυχίες του, με πρώτη εκείνη με την Κάθριν Χέμπορν στο ρόλο της Μαίρη Ταϋρον, αλλά και από τη μεγάλη παραγωγή του

Εθνικού Θεάτρου το 1965 με τους Κατίνα Παξινού, Αλέξη Μινωτή, Δημήτρη Χορν, Πέτρο Φυσσούν και Ελένη Χατζηαργύρη.

Στη φετινή μεγάλη παραγωγή του Θεάτρου Οδού Kεφαλληνίας

παίζουν οι:

Mπέτυ Αρβανίτη,

Αλέξανδρος Μυλωνάς,

Αινείας Τσαμάτης,

Βασίλης Μαγουλιώτης,

Ελίνα Ρίζου

Απόδοση Νίκος Γκάτσος

Σκηνοθεσία Δημήτρης Καραντζάς

Σκηνικό Ελένη Μανωλοπούλου

Κοστούμια Ιωάννα Τσάμη

Μουσική Γιώργος Πούλιος

Βοηθός σκηνοθέτη Παναγιώτης Γκιζώτης

Βοηθός σκηνογράφου Εμιλυ Κουκουτσάκη

Προπώληση εισιτηρίων : viva.gr

Εως 28/2 : γενική είσοδος 12 ευρώ

Τιμές εισιτηρίων από 1/3 : 13,17 ευρώ κάθε Πέμπτη

15,20 ευρώ Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή

Ωρες παραστάσεων : Τετάρτη & Κυριακή στις 19.30, Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο

στις 20.30

Kεφαλληνίας 16, Κυψέλη, τηλ 2108838727

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Τα (ανοιχτά) θέατρα άνοιξαν κι έχουμε και πάλι (ζωντανό) θέατρο μετά από 8 μήνες απραξίας.

Από τις 4 Ιουνίου παρουσιάζεται Παρασκευοσαββατοκύριακα στο θέατρο Βεάκειο η παράσταση «1821 – Η Επιθεώρηση» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά και μουσική-κείμενα (μαζί με άλλους) Φοίβου Δεληβοριά. Παράλληλα, η παράσταση παρουσιάζεται σε επιλεγμένους σταθμούς στην Αττική. Μετά από ένα εξοντωτικό lockdown, 8 μήνες με κλειστά θέατρα, το θέατρο επέστρεψε πανηγυρικά με μια παράσταση του (καλού) εμπορικού θεάτρου. Μεσολάβησαν και οι «συμβολικοί» εορτασμοί της διακοσιοστής επετείου της Ελληνικής Επανάστασης, με λαμπρούς καλεσμένους και κινήσεις εντυπωσιασμού, οπότε υπήρξε υλικό προς αξιοποιήση. Αφορμώμενοι από αυτή την ιστορική συγκυρία, ο Δ. Καραντζάς κι ο Φ. Δεληβοριάς ένωσαν τις δυνάμεις τους και συνδημιούργησαν μια «επετειακή» επιθεώρηση σε μια απρόσμενη καλλιτεχνική σύμπραξη.

Η Επιθεώρηση μετράει ήδη παραπάνω από δεκατρείς δεκαετίες ζωής στη χώρα μας, με σημαντικούς σταθμούς και με θρυλικούς πλέον δημιουργούς. Στην παράσταση «1821 – Η Επιθεώρηση» τα κείμενα υπογράφει μια ομάδα αναγνωρισμένων συγγραφέων: Λένα Κιτσοπούλου, Γιάννης Αστερής, Γλυκερία Μπασδέκη, Κώστας Μανιάτης, Κώστας Κωστάκος, Κέλλυ Παπαδοπούλου και Φοίβος Δεληβοριάς. Και φυσικά Επιθεώρηση χωρίς μουσική δεν υφίσταται. Τα τραγούδια της παράστασης σε στίχους συντελεστών της παράστασης και μουσικής του Δεληβοριά ερμηνεύονται από τον θίασο με ζωντανή ορχήστρα. Ο χαρακτήρας της παράστασης είναι ιδιαιτέρως παραβατικός, «αριστοφανικός» και διεισδυτικός στην πρόσφατη πραγματικότητα αλλά και την ελληνική ταυτότητα εν γένει από την Επανάσταση ως σήμερα.

Η παράσταση

Μορφές από την επανάσταση, οι γιορτές της «πολεμικής αρετής των Ελλήνων» στο Καλλιμάρμαρο, καθημερινοί άνθρωποι που προσπαθούν να επιζήσουν εν μέσω πανδημίας, επικοινωνιολόγοι που προσπαθούν να επανεφεύρουν και να «πουλήσουν» την Ελλάδα, θύματα έμφυλης βίας, τηλεοπτικές φιγούρες που έχουν αφήσει τη δική τους εποχή, οι ταινίες που γυρίστηκαν για την επανάσταση, μια γυναίκα εξαπατημένη απ’όλους και απ’όλα, οι κομμένες σκηνές απο την τελετή έναρξης του 2004, οι απόγονοι των ηρώων, η αρχαιολατρεία, ο εθνικός διχασμός, ο φανατισμός… και η Γιάννα – όλοι και όλα θα παρελάσουν σ’ αυτή την σατιρική επανεξέταση της παλαιότερης και σύγχρονης Ιστορίας.

Η παράσταση «1821 – Η Επιθεώρηση» δεν είναι μια κοινή περίπτωση επιθεώρησης που πιάνει «επιδερμικά» τις πολιτικές καταστάσεις και τα πρόσωπα, αλλά με τη γνωστή διεισδυτική και υπονομευτική πένα τους, οι συγγραφείς μιλούν ακομπλεξάριστα «αριστοφανικά», παίρνοντας θέση στην επικαιρότητα και ψάχνοντας πίσω από αυτήν ζητήματα εθνικής ταυτότητας και παθογένειας της νεοελληνικής νοοτροπίας, αυξομειώνοντας τις εντάσεις και παίζοντας με τις ισορροπίες του τραγικού, του κωμικού και του σατιρικού. Οι δημιουργοί της παράστασης δε φοβούνται ν’ αποκαθηλώσουν ήρωες κι «είδωλα» από το βάθρο τους, να επαναδιαπραγμευτούν τα στερεότυπα που έχουν συνδεθεί με τη μνεία τους, να συνδιαλεχθούν με την πολιτικοκοινωνική επικαιρότητα και ν’ ανοίξουν εκ νέου το φάκελο «επιθεώρηση» και της σύνδεσης της θεατρικής γραφής με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Ακόμη κι αν το δούμε μαθηματικά, περισσότερες αριστοφανικές ή παραστάσεις ξένων κωμωδιών έχουμε απ’ όσες σημερινές ελληνικές κωμωδίες, πόσο μάλλον επιθεωρήσεις, που ήταν ένα είδος ιδιαίτερα προσφιλές μέχρι τα τέλη του 20^ου αιώνα. Αν οι παραστάσεις των Φασουλή- Παναγιωτοπούλου αποτελούν ήδη κομμάτι της θεατρικής ιστορίας, το είδος της Επιθεώρησης διατηρούν (έστω και παραλλαγμένα) ο Τάκης Ζαχαράτος και οι διάφοροι stand up comedians που όμως δεν έχουν το εύρος της θεματολογίας και τη μουσική, στοιχεία που χαρακτηρίζουν το είδος. Δε θ’ αναφερθώ στις παραστάσεις του Σεφερλή στο Δελφινάριο γιατί έχουν εκφυλίσει το είδος και συνήθως αναλώνονται σε σεξιστικό και ξενοφοβικό χιούμορ, αποχυμώνοντας τον επιθεωρησιακό χαρακτήρα που διατείνεται πως έχει. Για μένα ο πυρήνας του είδους είναι παρόμοιος με την Παράβαση του αρχαιοελληνικής κωμωδίας, είναι ένα ταρακούνημα του κοινού, και σε σημεία της μια αξιοπρόσεκτη πολιτική πράξη.

Με όλα αυτά που ζούμε την τελευταία δεκαετία και ακόμη περισσότερο την τελευταία διετία, ήταν αναμενόμενο πως η Επιθεώρηση θ’ αναγεννιόταν από τις στάχτες της. Το θέμα της Ελληνικής Επανάστασης ήταν μια ιδιαιτέρως ελκυστική επιλογή, που αξιοποίησαν αρκετοί θεατρικοί παράγοντες. Αυτό που κινεί το ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη παράσταση είναι αφενός οι συγγραφείς του κι αφετέρου η απρόσμενη παρουσία του σκηνοθέτη Δημήτρη Καραντζά. Βέβαια, παρά τους πειραματισμούς του, τις μετρημένες στη λεπτομέρεια παραστάσεις του και την στοχευμένη επιλογή κλασσικών αριστουργημάτων όπως τα «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε», «Δωδέκατη Νύχτα», «Τρεις Αδερφές» και «Ελένη», ο σκηνοθέτης έχει «παίξει» με λεπτό χιούμορ στην αναμέτρηση με τα παραπάνω έργα. Νομίζω μάλιστα, πως του πάνε πολύ έργα με προσμίξεις ειδών, όπως αυτά του Πιραντέλλο, του Ευριπίδη, του Τσέχωφ αλλά και το Θέατρο του Παραλόγου, το οποίο δεν έχει εξερευνήσει ακόμα. Ανακαλώ, για παράδειγμα τις «Νεφέλες» που παρουσίασε πρόπερσι, παράσταση που νομίζω επικοινωνεί με την φετινή επιθεώρηση.

Στο σκηνικό κομμάτι, ξεχωρίζουν τα σκηνικά των Μ. Πανουργιά και Μ. Λάμπρου, που μετατρέπουν τις πρόσφατες ή παλαιότερες μνήμες της ποπ κουλτούρας και του πολιτικού lifestyle σε άρματα καρναβαλιού. Από τον Παπανδρέου και το νεύμα στην Δήμητρα ως το Δημοψήφισμα του 2015, κι από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τη νίκη της Παπαρίζου στην Eurovision ως το σήμερα, έχουμε νέους «ήρωες» να τιμήσουμε κι αυτό δεν αφήνει αναξιοποίητο η παράσταση. Παράλληλα, η Ιωάννα Τσιάμη δούλεψε τα κοστούμια της παράστασης με αναφορές στην Επιθεώρηση και το θέατρο Μπουρλέσκ προηγούμενων δεκαετιών, επαναδιαχείριση της φουστανέλας αλλά και μοντέρνα κοστούμια που συνδέονται με τάσεις της εποχής ή λίγο παλιότερα.

Ο θίασος

Όσα δυνατά ή αδύναμα κι αν τα κείμενα μιας επιθεώρησης, αυτό που δίνει τελικά τη φυσιογνωμία της παράστασης είναι ο θίασος της. Στο «1821 – Η Επιθεώρηση» έχουμε έναν πολυσυλλεκτικό και δοκιμασμένο θίασο που από τη μία έχει για «μπροστάτηδες» ταλαντούχους ηθοποιούς που ξεχώρισαν το τελευταίο διάστημα από τις τηλεοπτικές τους εμφανίσεις (Κοκκίδου, Γάλλος, Οικονόμου, Κουκουράκης, Μουλάς, Καβαλιεράτου) κι από την άλλη, υπερδραστήριους ηθοποιούς του θεάτρου (Καραθάνος, Χατζηπασχάλη, Νιάρρος, Κλίνης, Π. Παπαδόπουλος, Πιατά). Guest star η Μίρκα Παπακωνσταντίνου που έχει γράψει τη δική της ιστορία στην ελληνική Επιθεώρηση από τις παραστάσεις των Φασουλή – Παναγιωτοπούλου. Πέραν όμως από τη δημοφιλία που μπορεί να έχει ο καθένας τους ξεχωριστά, στη συγκεκριμένη παράσταση δεν υπάρχει σταρ, αλλά ο καθένας έχει το νούμερό του, τον δικό του σκηνικό χώρο.

Εντάξει, αν με ρωτάτε, θα επέλεγα την ασυναγώνιστη περσόνα του Γιάννη Κλίνη –τον είχαμε ξεχωρίσει και στη Δωδέκατη Νύχτα του ίδιου σκηνοθέτη- που παρενδύεται την Γιάννα Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη, εντυπωσιάζοντας τόσο για την άνεση του φορώντας ψηλοτάκουνα όσο και για την χάρη του που όχι μόνο δεν ευτελίζει/παρωδεί την προσωπικότητα της αλλά και αποτελεί το «καλό παράδειγμα» για την ερμηνεία γυναικείων χαρακτήρων από άντρα ηθοποιό σε εμπορικές κωμωδίες. Ο Κλίνης είναι μια περίπτωση από μόνος του, μεταμορφώνεται επί σκηνής και μαγεύει τα πάντα στο πέρασμά του.

Θα ήθελα να σταθώ επίσης σε δύο αγαπημένους ηθοποιούς της γενιάς μας το Γιάννη Νιάρρο και τον Πάνο Παπαδόπουλο, που ξεχωρίζουν αντίστοιχα στις σκηνές τους. Παράλληλα με τις «μεγάλες» παραστάσεις του (Στέλλα Κοιμήσου, Δυτική Αποβάθρα Δαιμονισμένοι, Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα Μεσάνυχτα) ο Νιάρρος δεν έχει διστάσει να δοκιμαστεί στο απαιτητικό είδος της επιθεώρησης (σε μικρότερη κλίμακα από το 1821) με την «άγουρη» δουλειά «Το μεγάλο κρεβάτι» των Βαβαδάκη- Γιαννάτου (Πειραματική του Εθνικού,2017) αλλά και μια σειρά περιορισμένων σόλο εμφανίσεων στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Θέλει ακόμα χρόνο και σκηνική πείρα στο συγκεκριμένο είδος, αλλά νιώθω ότι είναι ένα πρόσωπο που θ’ απασχολήσει περισσότερο το θεατρικό τοπίο. Παρόμοια εντύπωση αφήνει κι ο Πάνος Παπαδόπουλος (τον είχαμε δει επίσης στο Μεγάλο Κρεβάτι), ο οποίος έχει μια χαρισματική ικανότητα ν’ αυτοσαρκάζεται επί σκηνής και να υπερθεματίζει, είτε σε πιο ελευθεριάζουσες γραφές όπως στο 1821 είτε σε παγιωμένους χαρακτήρες.

Τέλος, ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να κάνουμε σε μια σκηνή όπου παίζουν η Βάσω Καβαλιεράτου, ο Νίκος Καραθάνος κι η Γαλήνη Χατζηπασχάλη. Σε αυτή την σκηνή, μια τηλεοπτική παρουσιάστρια – καρικατούρα της Στεφανίδου (Καβαλιεράτου) παίρνει κιτρινίζουσα συνέντευξη από έναν ήρωα της Επανάστασης (Καραθάνος), στην οποία εξομολογείται την σεξουαλική του κακοποίηση από έναν στρατηγό. Γιατί τώρα; Γιατί τώρα μπόρεσα. Αυτή είναι μια ατάκα-ορόσημο της φετινής χρονιάς με το μπαράζ τηλεοπτικών ή μη εξομολογήσεων κακοποιητικών συμπεριφορών είτε προς γυναίκες είτε προς νεαρούς άντρες. Η Καβαλιεράτου σαν άλλη μια Στεφανίδου που προσπαθεί να δικαιολογήσει κάθε απεχθή με παραβατική συμπεριφορά, σε μια σχεδόν φαρσική σκηνή, τσιγκλά τον «κακοποιημένο» και θίγει το θέμα μ’ έναν ευθύβολο και σκηνικά ενδιαφέρον τρόπο. Το κερασάκι στην τούρτα είναι η «βλάχα» μητέρα του ήρωα, η «σέξι» εκπρόσωπο μας στην Eurovision, η Γαλήνη Χατζηπασχάλη που καταφέρνει να ξεχωρίζει σε κάθε παράσταση.

Κλείνοντας, η παράσταση «1821 – η Επιθεώρηση» των Καραντζά-Δεληβοριά είναι το πρώτο και ένα πολύ ενδιαφέρον θεατρικό παυσίλυπο στο θέατρο του Παραλόγου που ζούμε τα τελευταία δύο χρόνια. Η διάρκεια της παράστασης (140 λεπτά χωρίς διάλειμμα λόγω αυστηρού πρωτοκόλλου) ίσως κουράσει τους μεγαλύτερους θεατές, αλλά τελικά η παράσταση θα δικαιώσει την επιλογή του κοινού. Το ελληνικό καλοκαίρι πέραν από τα νησιά  έχει συνδεθεί με τ’ ανοιχτά του θέατρα, και το κοινό φέτος το έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη. Η Επιθεώρηση κι η θεατρική ζωή επανεκκινούνται και είθε να έχουμε περισσότερο φως και ακόμη πιο ελεύθερες θεατρικές γραφές.

Διαβάστε επίσης: 

Γιώργος Γάλλος: «Ο Καλλιτέχνης Πρέπει Να Ενθαρρύνεται Να Ξαναπροσπαθήσει Και Όχι Να Κατηγορείται Ή Να Αφορίζεται»

Ιωάννα Πιατά: «Ο Ερχομός Της Κόρης Μου Τα Τοποθέτησε Όλα Στην Σωστή Τους Θέση»

«Σήμερα είναι όλα πιο άσχημα απ’ ό,τι πενήντα χρόνια πριν».

Το κύκνειο άσμα του Αυστριακού Τόμας Μπέρνχαρντ, η «Πλατεία Ηρώων», με αφορμή μια αυτοκτονία βγάζει στην επιφάνεια το παρελθόν της φιλοναζιστικής Αυστρίας του ’30, το οποίο μοιάζει τραγικά παρόν σε μια Ευρώπη που ο φασισμός έχει εισβάλει για τα καλά. Το έργο προφητεύει τη σημερινή άνοδο των εξτρεμιστικών οργανώσεων, τις πρακτικές φυλετικού διαχωρισμού και εθνικιστικών προκαταλήψεων.

Η παράσταση έκανε πρεμιέρα το 1988, τη χρονιά που πέθανε ο Τόμας Μπέρνχαρντ. Ορισμένοι την αποθέωσαν, ενώ άλλοι ενοχλήθηκαν από τον τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας μίλησε τόσο ανοιχτά για το πικρό πρόσφατο παρελθόν, γι’ αυτό η παρουσία της αστυνομίας στο θέατρο είχε κριθεί αναγκαία.

Όλα συμβαίνουν μέσα σε μία μέρα, τη μέρα της κηδείας του καθηγητή Γιόζεφ Σούστερ, στο διαμέρισμα της οικογένειας Σούστερ στην Πλατεία Ηρώων, από όπου ο ίδιος αυτοκτόνησε βουτώντας στο κενό. Είναι η πλατεία στην οποία το 1938 ο Χίτλερ κήρυξε την προσάρτηση της Αυστρίας στο Ράιχ μπροστά σε 200.000 Αυστριακούς που ζητωκραύγαζαν ξέφρενα. Ακριβώς πενήντα χρόνια μετά την εισβολή του Χίτλερ στην Αυστρία ο Εβραίος καθηγητής Γιόζεφ Σούστερ αυτοκτονεί από το παράθυρο του σπιτιού του.

Ο Δημήτρης Καρατζάς επιλέγει σπουδαίους ηθοποιούς και το καστ είναι πραγματικά ονειρεμένο. Τοποθετεί στο κέντρο της σκηνής μια τρύπα-κορμό (τα ευρηματικά-πολυμορφικά σκηνικά είναι της Κλειώς Μπομπότη) και εστιάζει στην αυτοκτονία-απώλεια του καθηγητή. Ο Σούστερ λειτουργεί έτσι σαν ένας κορμός, που με τις ρίζες του ενώνει την οικογένεια. Για να τιμήσουν τη μνήμη του θα κάτσουν όλοι σε ένα κοινό τραπέζι, έστω και αν αυτό για να σταθεί θα χρειαστεί δεκανίκια, έστω και αν το αντίβαρό του στο κέντρο θα είναι τα λουλούδια που τόσο μισούσε.

Έτσι το προσωπικό δράμα φωτίζεται πρωτίστως στην παράσταση από όλες τις πλευρές, για να οδηγηθούμε κατόπιν στις κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις της πράξης του. Για να γίνει το ατομικό συλλογικό.

Η παράσταση επιτυγχάνει να συνδιαλαγεί με τον κόσμο του Μπέρνχαρντ, αναπτύσσοντας εξαιρετικά τα συνηθισμένα μοτίβα που συναντώνται και πολλές φορές γίνονται σκόπελοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επανάληψη στους μεγάλους μονολόγους. Στο σημείο αυτό η σκηνική ανάγνωση καταφέρνει να εστιάσει στην εκπληκτική γλώσσα του συγγραφέα, που φανερώνει μια υπέρτατη προσπάθεια αποτύπωσης αληθινού και πύρινου λόγου.

Αυτό που ίσως μου έλειψε είναι οι φωνές που δεν ακούσαμε. Δεν ξέρω δηλαδή πόσο το ατομικό δράμα έγινε συλλογικό, πόσο υπονοήθηκε και πόσο θα έπρεπε να είχε γίνει πιο έντονο. Δεν είμαι σίγουρη αν οι ήχοι που ακούγονταν (μουσική Γιώργος Πούλιος) έδωσαν στους θεατές να καταλάβουν το δράμα των Εβραίων και ποια ακριβώς ήταν η εν λόγω πλατεία. Δεν ένιωσα την παρουσία του Χίτλερ στην Πλατεία Ηρώων.

Όσον αφορά τους ηθοποιούς, δεν θα μπορούσα να μην ξεκινήσω από την κυρία Τσίτερ, την αφοσιωμένη οικονόμο, την οποία υποδύεται η Καριοφυλλιά Καραμπέτη. Μια ερμηνεία κομψοτέχνημα, προσεγμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια. Η σχέση λατρείας με το κοστούμι, ο ψυχαναγκαστικός τρόπος που σιδερώνει τα πουκάμισα, αλλά και το βλέμμα της στο δεύτερο μέρος είναι μοναδικά. Νομίζω μία από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της.

Ο Χρήστος Στέργιογλου με απίστευτη φυσικότητα και αμεσότητα αντιπροσωπεύει και τα πιο κωμικά στοιχεία του κειμένου, που σατιρίζουν το ίδιο το θέατρο και τους ανθρώπους του. Απολαυστικός και όταν απευθύνεται στο κοινό.

Η Μαρία Σκουλά και η Άννα Καλαϊτζίδου ως αδερφές με αντίθετους χαρακτήρες εντυπωσιάζουν άμα τη εμφανίσει τους. Δυνατές από την πρώτη σκηνή με τον καθρέφτη, εξαιρετικές και στη συνέχεια.

Η Υβόννη Μαλτέζου, η Σύρμω Κεκέ, ο Γιώργος Μπινιάρης και ο Παναγιώτης Εξαρχέας αποδεικνύουν περίτρανα ότι δεν χρειάζονται μεγάλοι ρόλοι για να λάμψει κανείς.

Ένα τραγικά προφητικό έργο σε μια Ευρώπη που η ακροδεξιά κερδίζει συνεχώς έδαφος. Τι θα έγραφε σήμερα ο Τόμας Μπέρνχαρντ, τρεις δεκαετίες μετά, όταν στις εκλογές του Δεκεμβρίου στη χώρα παρά τρίχα να εκλεγεί ο Νόρμπερτ Χόφερ και να γίνει ο πρώτος ακροδεξιός πρωθυπουργός;