Το αριστουργηματικό ψυχολογικό θρίλερ του Πάτρικ Χάμιλτον «Θηλιά» ανεβαίνει σε μια καλοκαιρινή εκδοχή γεμάτη σασπένς και μυστήριο στο Θερινό Θέατρο Αθηνά σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν από τις Θεατρικές Επιχειρήσεις Μαροσούλη.

Δύο φίλοι έχουν μόλις δολοφονήσει έναν γνωστό τους χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο: μόνο για την ηδονή του κινδύνου. Κρύβουν το πτώμα μες σ’ ένα μπαούλο για να το μεταφέρουν αργότερα στην Οξφόρδη. Μέχρι τότε, όμως, προσκαλούν τη μητέρα του και μερικούς επιλεγμένους φίλους τους για να δειπνήσουν πάνω στο μπαούλο. Οι δυο φίλοι πιστεύουν πως έχουν κάνει το τέλειο έγκλημα: «χωρίς πάθος, χωρίς κίνητρο, χωρίς λάθη και χωρίς ίχνη – διέπραξαν φόνο αναίμακτο κι

αθόρυβο». Κατά τη διάρκεια του δείπνου η προκλητική συμπεριφορά του ενός εκ των δυο και το άγριο μεθύσι του άλλου κινούν τις υποψίες ενός εκ των καλεσμένων.

Αξίζει εδώ ν’ αναφερθεί πως η ιστορία –όσο επίμονα κι αν το είχε αρνηθεί ο συγγραφέας της Πάτρικ Χάμιλτον– βασίζεται στην αληθινή υπόθεση των Λήοπολντ και Λομπ, μια υπόθεση δολοφονίας που συντάραξε το Σικάγο τη δεκαετία του 1920. Οι δύο αυτοί ευκατάστατοι φοιτητές απήγαγαν και δολοφόνησαν έναν νεαρό μαθητή διαπράττοντας αυτό που έμεινε γνωστό στην ιστορία ως «το έγκλημα του αιώνα». Όπως δήλωσαν αργότερα, με την πράξη τους αυτή ήθελαν να δηλώσουν την πνευματική τους υπεροχή διαπράττοντας το «τέλειο έγκλημα».

Η «Θηλιά» γράφτηκε το 1929 και αποτέλεσε την πρώτη σαρωτική θεατρική επιτυχία του Πάτρικ Χάμιλτον. Μεταφέρθηκε δε και στον κινηματογράφο το 1948 από τον δεξιοτέχνη του είδους Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

μετάφραση-σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Κοέν σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου χορογραφίες: Παντελής Καναράκης κοστούμια: Σοφία Δριστέλα βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Μπαντή

πρωταγωνιστούν: Γωγώ Μπρέμπου, Αργύρης Αγγέλου, Θύμιος Κούκιος, Γιάννης Σίντος η Ελένη Κρίτα και ο Παντελής Καναράκης

επικοινωνία-προβολή: Αγλαΐα Παγώνα επικοινωνιακό υλικό: Κάρολος Πορφύρης

Θέατρο Αθηνά Δεριγνύ 10 & Πατησίων - Πεδίον Άρεως, τηλ. 2108237330

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Μέικ Απ, Φωτογραφίες αυτών που αγαπάω, το κείμενο του έργου, διάφορα αναμνηστικά που μού έχουν χαρίσει, παυσίπονα, νερό.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Το υπαίθριο καμαρίνι στο θέατρο των Φιλίππων, όπου στην παράσταση «Φοίνισσες» του Ευριπίδη -συμμετείχα στον χορό- καθόμασταν οπουδήποτε μέσα στα αρχαία μια και τα κανονικά καμαρίνια ήταν εντελώς δυσλειτουργικά. Ήταν το πιο ωραίο, όχι το πιο βολικό.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Τα καμαρίνια στο Θεατρικό Μουσείο όλων αυτών των μεγάλων ηθοποιών που δεν υπάρχουν πιά. Και είναι κρίμα στη χώρα που γέννησε το θέατρο να υπάρχουν τέτοια προβλήματα και να μη λειτουργεί το Θεατρικό Μουσείο.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Όταν μοιραζόμουν με την εκλεκτή συνάδελφο, φίλη και κουμπάρα Τζίνη Παπαδοπούλου ένα καμαρίνι στο θέατρο, όπου επειδή το έργο ήταν πολύ βαρύ δράμα, εμείς γράφαμε παράλληλα μια ιστορία-παρωδία που λεγόταν «Βαμμένη Ψυχή». Μάς έσωσε εκείνο τον χειμώνα το ότι γελούσαμε τόσο πολύ.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Διψάω; Όχι. Πεινάω; Όχι. Έχω πονοκέφαλο; Όχι. Είναι όλοι στη θέση τους; Ναι. Πάμε!

Η Γωγώ Μπρέμπου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Μετά το Βυσσινόκηπο» Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο θέατρο Μικρό Γκλόρια και στους «10 μικρούς νέγρους» στο Νέο Θέατρο Ακάδημος κάθε Δευτέρα και Τρίτη