Η καλλιτεχνική εταιρεία Θεάτρου Θέαση παρουσιάζει «Το Μαύρο Κουτί» του Γιώργου Ηλιόπουλου, σε σκηνοθεσία Ευθύμη Μπαλαγιάννη, στο Θέατρο Αργώ από τη Δευτέρα 22 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00.

«Μια ιστορία για την βαθιά σχέση πατέρα και γιού… γεμάτη ανατροπές.»

Λίγα λόγια για το «Το Μαύρο Κουτί»:

Ο Πέτρος, ένα επιτυχημένο μεγαλοστέλεχος που ζει και εργάζεται στην Νέα Υόρκη, αναγκάζεται πάνω στην αποκορύφωση της καριέρας του, την ώρα που βρίσκεται στο τελευταίο σκαλοπάτι της πολυπόθητης επιτυχίας, να επιστρέψει στην απομακρυσμένη γενέτειρα του, σε ένα απομονωμένο ορεινό χωριό, κοντά στον πατέρα του που πεθαίνει.

Η επιστροφή του εκεί θα τον φέρει αντιμέτωπο με τις φοβίες του και τα φαντάσματα του παρελθόντος του· ένα παρελθόν γεμάτο μυστικά, που αναδύεται ξανά μέσα από ένα «Μαύρο Κουτί», όπου οι ψευδαίσθησεις, τα όνειρα και οι εφιάλτες εναλλάσσονται μανιωδώς οδηγώντας τον στα όρια της παράνοιας. Η μεγάλη σύγκρουση με τον πατέρα του θα οδηγήσει είτε στην καταστροφή, είτε στην λύτρωση του.

Ο Γιώργος Ηλιόπουλος έγραψε ένα έργο επίκαιρο αλλά και διαχρονικό. Το «Μαύρο Κουτί» είναι ένας καθρέφτης, όπου όλοι βλέπουμε τις διαδοχικές όψεις του εαυτού μας και της ίδιας μας της ζωής.

Ταυτότητα παράστασης:
Σκηνοθεσία: Ευθύμης Μπαλαγιάννης
Σκηνικά-Κοστούμια: Αμαλία Αντώνη 
Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Ζαχαρίου 
Φωτισμοί: Χρήστος Μπαλαγιάννης
Βοηθός Σκηνοθέτης: Γιώργος Κουσκουλής
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Artwork: Άρης Σομπότης

Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης
Παραγωγή: Θέαση
Ερμηνεύουν: Γεράσιμος Μιχελής, Ευθύμης Μπαλαγιάννης, Ειρήνη Καζάκου, Κωνσταντίνα Βαρβαρήγου, Νίνα Έππα

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων:
15 ευρώ (κανονικό),
10 ευρώ (φοιτητικό, άνω των 65, ανέργων και ΑΜΕΑ) με την επίδειξη της αντίστοιχης κάρτας
Διάρκεια παράστασης: 90’ (χωρίς διάλειμμα)

Εισιτήρια μέσω του viva.gr και του ταμείου του θεάτρου.
https://www.viva.gr/tickets/theatre/argo/to-mavro-kouti/

Trailer παράστασης : https://youtu.be/3DzpzBAvFSU

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Το ξενοδοχείο ημιδιαμονής Marina, μεταφέρεται φέτος στην Ιπποκράτους, και συγκεκριμένα στο Μικρό Γκλόρια.

Το σπονδυλωτό έργο (σχεδόν) αληθινών ιστοριών που συναντώνται στο χαμηλό φωτισμό ενός ξενοδοχείου ή αλλιώς το Hotel Marina υπογράφουν συγγραφικά ο Ιερώνυμος Πολλάτος, ο Γεράσιμος Μιχελής και η Σέβη Ματσακίδου. Το έργο παρουσιάστηκε μ’ επιτυχία για πρώτη φορά πέρσι στο Από Μηχανής Θέατρο. Στο λόμπι, στο μπαρ και στα δωμάτια ενός ξενοδοχείου συναντιούνται άνθρωποι διαφορετικοί με κοινές επιθυμίες. Αισθάνονται φιλοξενούμενοι στην ίδια τους τη ζωή. Ένα αντρόγυνο με διαφορά ηλικίας κι ένα μυστικό, μια τρανς γυναίκα που δεν της επιτρέπεται να δει το 8χρονο παιδί της, η πρώην ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου, ένας άντρας που δεν μπορεί σ’ αγαπώ και μια πραγματίστρια φέρνουν στην επιφάνεια τις μύχιες κι ανολοκλήρωτες επιθυμίες τους.

Η γραφή του κειμένου έχει μοντέρνα και προφορική γλώσσα που περνάει χωρίς έντονους «θεατρινισμούς». Ο σπονδυλωτός χαρακτήρας του έργου αποδίδει, και έχει μια γρήγορη κινηματογραφική ροή. Οι χαρακτήρες κουμπώνουν μεταξύ τους μ’ έναν πολύ ωραίο τρόπο κι είναι ενδιαφέρον πως ξεκλειδώνουν μια άλλη τους πλευρά ανάλογα με το πρόσωπο με το οποίο έρχονται σ’ επαφή.

Ωστόσο, κρίνεται μια αδύναμη τεχνική, η παράθεση των «βιογραφικών» των ηρώων στην έναρξη του έργου, η έκθεση, αφού θα είχε πιο ενδιαφέρον για τον θεατή να ανασύρει αυτές τις πληροφορίες από τις σκηνές του έργου. Επίσης, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το έργο δεν είχε σαφή κορύφωση, και θα μπορούσε να λειτουργήσει πολύ πιο επιδραστικά, αν η σκηνή «Το Όνειρο» ήταν η τελευταία της παράστασης.

Αν μη τι άλλο, πρόκειται για ένα κείμενο, το οποίο κυλάει ευχάριστα και σε βάζει στη διαδικασία να γνωρίσεις τους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους. Το αφηγηματικό πλαίσιο του έργου ακροβατεί ανάμεσα στην άμεση αλλά καλά κρυμμένη πραγματικότητα και το όνειρο, σαν οι αναμνήσεις ενός «καμένου» παρελθόντος να σιγοκαίνε ακόμα.

Η παράσταση

Ο Χρήστος Σουγάρης σκηνοθετεί μ’ έναν καθαρό και μινιμιλαστικό τρόπο το «Hotel Marina», δίνοντας έμφαση στην αμεσότητα και στην αλήθεια των ηθοποιών του. Είναι σα να σκηνοθετεί με γκρο-πλαν τις προσωπικές ιστορίες των χαρακτήρων. Τοποθετεί σκηνικά την δράση του στο lobby ενός ξενοδοχείου, όπου μπαινοβγαίνουν οι ηθοποιοί. Οι γρήγορες εναλλαγές των σκηνών, η επιγραφή των τίτλων αυτών και η χρήση της μουσικής, δημιουργούν μια καθαρή δομή παράστασης που κρατάει τον θεατή και μπαίνει κατευθείαν στην ουσία. Από εκεί και πέρα η παράσταση δεν καταθέτει την μια πρόταση παρακάτω που θα μπορούσε.

Το σκηνικό της παράστασης (Γιάννης Θεοδωράκης) είναι επιδεικτικά λιτό κι αφαιρετικό, αποδυναμώνοντας την αισθητική και την δραματουργία της παράστασης. Αποτελείτο από ένα τραπεζάκι που είχε πάνω του τουριστικά περιοδικά, δύο καρέκλες και μια φωτεινή επιγραφή με την επωνυμία του ξενοδοχείου. Αν δεν επαναλάμβαναν συνεχώς οι χαρακτήρες πως βρισκόμασταν σε ξενοδοχείο δε θα γινόταν άμεσα αντιληπτό από την εικόνα. Βέβαια, την αδυναμία της σκηνογραφίας κάλυπτε σε κάποιο βαθμό το ενδυματολογικό κομμάτι.

Η μουσική του Βασίλη Τζαβάρα συμπληρώνει άριστα την δράση, δίνοντας ένα έντονο μουσικό χαλί για την εναλλαγή των σκηνών. Τέλος, τα σκηνικά αντικείμενα (ηλεκτρική σκούπα, ποτά, gadget) προσθέτουν στην απόδοση των χαρακτήρων.

Ο θίασος της παράστασης είναι ισομοιρασμένος, με τρεις άντρες και τρεις γυναίκες ηθοποιούς. Ο ηθοποιός που ξεχωρίζει στην παράσταση είναι ο Διονύσης Μπουλάς που υποδύεται τη Βανέσσα, μια τρανς γυναίκα, που προσπαθεί να επιβιώσει. Η απόδοση της προσωπικότητας της Βανέσσας, είναι πολύ πετυχημένη και συγκινητική, ενώ φτάνει σε πολύ βαθιά σημεία μ’ έναν γλυκόπικρο αυτοσαρκασμό.

Ο Γεράσιμος Μιχελής πέρα από την συγγραφική ιδιότητα, υποδύεται και τον ζωγράφο που έχει παντρευτεί την πρώην του μαθήτρια. Η χημεία του με την Μυρτώ Γκόνη είναι αξιοζήλευτη. Η Μαίρη Σαουσοπούλου υποδύεται την Ουρανία, την πρώην ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου, που εργάζεται πια ως καθαρίστρια. Ερμηνεύει τον ρόλο της με ιδιαίτερη ευαισθησία, ενώ συγκλονίζει στην σκηνή του μονολόγου της. Λιγότερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι χαρακτήρες που υποδύονται η Διονυσία Σακελλαρίου και ο Σωτήρης Χατζηαγόρου. Η «αδυναμία στο σ’ αγαπώ» του Μάνου, περιγράφει τον σύγχρονο άνθρωπο μ’ έναν παρωχημένο τρόπο.

Συνολικά, η παράσταση Hotel Marina, είναι ένας μικρόκοσμος λιγότερο ή περισσότερο γνωστός στην πλειοψηφία των θεατών και βγαίνει επάξια προς τα έξω, χάρη στο γρήγορο ρυθμό της παράστασης και στις άμεσες ερμηνείες των ηθοποιών.

 Το εμβληματικό έργο του Αλμπέρ Καμύ Ο Ξένος μεταφέρεται στην σκηνή του Θεάτρου “104” σε σκηνοθεσία  Δημήτρη Τσιάμη, από την Πέμπτη 20 Απριλίου κάθε Πέμπτη έως Κυριακή στις 21.00.

 

Ο Ξένος σύμφωνα με τον Αλμπέρ Καμύ, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που δίχως τίποτα το ηρωικό στη συμπεριφορά του, δέχεται να πεθάνει για την αλήθεια. “Ο Μερσώ αρνείται να πει ψέμματα, τον κινεί μόνο το πάθος του απόλυτου. Αυτό και μόνο τον τοποθετεί εκτός κοινωνίας, για την οποία είναι ένας ξένος. Προσπάθησα ν' αποδώσω με τον ήρωά μου τον μοναδικό Χριστό που μας αξίζει.” 

 

Ο ήρωάς του καταδικασμένος σε θάνατο για τον φόνο ενός  Άραβα βρίσκεται μπροστά σε όλα τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και του νοήματός της. Χωρίς ποτέ να δίνει κάποια οριστική απάντηση, η ατομική του εξέγερση είναι τελικά αυτή που τον οδηγεί στην αποδοχή και την υπέρβαση της κατάστασής του.

 

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Τσιάμης και οι τρεις ηθοποιοί της παράστασης, Γεράσιμος Μιχελής, Μιχάλης Οικονόμου και Κλεοπάτρα Μάρκου, ανασυνθέτουν και παρουσιάζουν το έργο με άξονα τα κεντρικά θέματά του -θνητότητα, μητέρα, χρόνος, δικαιοσύνη, παράλογο και εξέγερση- αναδεικνύοντας επί σκηνής τόσο την ιστορία όσο και τον φιλοσοφικό πυρήνα του έργου, σε ένα ζωντανό σκηνικό διάλογο του Ξένου με τον Μύθο του Σίσυφου, το μνημειώδες δοκίμιο του μεγάλου Γάλλου στοχαστή.

 

Κάθε Πέμπτη μετά την παράσταση θα ακολουθεί συζήτηση με τους συντελεστές της.

 

Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Δημήτρης Τσιάμης

Σκηνογραφία: Γιάννης Θεοδωράκης

Κινησιολογία: Ελένη Χατζηγεωργίου

Μουσική: Λάμπρος Πηγούνης

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Ενδυματολογία: Βασιλική Σύρμα

Βοηθός σκηνοθέτη: Ειρήνη Δένδη

Φωτογραφίες: Δομινίκη Μητροπούλου

Σκηνοθέτης teaser: Γιώργος Αποστολόπουλος

Σχεδιασμός εντύπου: Γιώργος Αμαραντίδης

Οργάνωση παραγωγής: Δήμητρα Κόλλια

 

Ηθοποιοί

Γεράσιμος Μιχελής

Μιχάλης Οικονόμου

Κλεοπάτρα Μάρκου

 

Ο Ξένος

Θέατρο 104

Κεντρική Σκηνή

Ευμολπιδών 41, Αθήνα 118 54 | 21 0345 5020

 

Πρεμιέρα 20 Απριλίου 2017

 

Παραστάσεις | 20.4 έως 11.6

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή 21.00

Τιμές Εισιτηρίων: 12 ευρώ & 8 ευρώ μειωμένο (φοιτητών & ανέργων), 5 ατέλειες

 Ο Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus, 7 Νοεμβρίου 1913 - 4 Ιανουαρίου 1960) γάλλος μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και δοκιμιογράφος, γεννήθηκε στην Αλγερία. Το 1935  ιδρύει το Θέατρο της Εργασίας, αργότερα το μετονομάζει σε Θέατρο της Ομάδας και εργάζεται για αυτό ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Τα μυθιστορήματά του Ο Ξένος και Η Πανούκλα, τα θεατρικά του έργα Καλιγούλας και Οι δίκαιοι και τέλος τα φιλοσοφικά του δοκίμια Ο Μύθος του Σίσυφου και Ο Επαναστατημένος  Άνθρωπος συγκαταλέγονται στα σπουδαιότερα κείμενα του 20ου αιώνα. Το 1957 βραβεύεται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. 

 

Σημείωμα Σκηνοθέτη

 

Οι λόγοι ενασχόλησης ενός σκηνοθέτη και μίας ομάδας ηθοποιών με ένα έργο ποικίλουν. Ένας όμως είναι αυτός που οφείλει σε κάθε περίπτωση να υπάρχει και που μπορεί να κινήσει μια θεατρική διαδικασία ουσιαστικά και δημιουργικά. Αυτός ο λόγος δεν είναι άλλος από την ανάγκη να ανακαλύψεις, από την επιθυμία να γνωρίσεις, την διάθεση να μην επαναλάβεις αλλά να αλλάξεις μέσα απο το έργο του συγγραφέα και μέσα από το έργο σου. Να μην είσαι ο ίδιος σκηνοθέτης, ο ίδιος ηθοποιός, ο ίδιος θεατής μετά από αυτό. Η αλήθεια είναι πως κάποια έργα και κάποιες διαδικασίες προσφέρουν αυτή την δυνατότητα περισσότερο από άλλες.

 

Ο Ξένος του Αλμπέρ Καμύ είναι μια πρόκληση στη συνήθεια. Ένα κάλεσμα για μια διαυγή οπτική της ζωής. Μια αδιάκοπη αναζήτηση νοήματος σε έναν κόσμο παράλογο. Ο Καμύ μεταφέροντας μας   στην θέση του Ξένου μας διδάσκει. Αποκαλύπτει μια θέση απαλλαγμένη από συνήθειες, ασφάλειες, συμβάσεις και βεβαιότητες. Μια θέση που εντοπίζει στους κοινωνικούς ρόλους τον εγκλωβισμό της ύπαρξης. Ο Ξένος μας καλεί να δούμε καθαρά, και για να δούμε πιο καθαρά χρειάζεται να δούμε διαφορετικά. Να δούμε διαφορετικά και το ίδιο το θέατρο και τις δυνατότητές του.

 

Μέσα στην ιστορία του Ξένου συναντάμε την φιλοσοφική σκέψη του Καμύ πάνω στα θέματα που τον απασχόλησαν στο σύνολο σχεδόν του έργου του (Θάνατος, Μητέρα, Χρόνος, Νόημα, Παράλογο, Δικαιοσύνη, Βία, Εξέγερση κ.α.). Για την θεατρική του μεταφορά ανασυνθέτουμε την ιστορία του Ξένου κυρίως βάσει των θεμάτων του και λιγότερο των γεγονότων του. Εστιάζουμε έτσι στην ανάπτυξη της σκέψης του συγγραφέα γύρω από αυτά και στην ανάδειξη του πυρήνα και της κύριας αίσθησης του έργου. 

 

Ο Ξένος μας συνδιαλέγεται σκηνικά με τον Μύθο του Σίσυφου (Δοκίμιο του Α.Καμύ γραμμένο την ίδια περίοδο και δημοσιευμένο το ίδιο έτος με τον Ξένο, 1942) σε μια παράλληλη και διαρκή αναφορά σε αυτόν, ως σύμβολο της μοίρας του ήρωα του Ξένου, αλλά και της ανθρώπινης μοίρας ευρύτερα. Ο Καμύ μας λέει πως “Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο”, το ίδιο ισχυεί και για τον Ξένο.

 

Δημήτρης Τσιάμης