Η παράσταση με μέτρο και ουσία, καθίσταται πυκνή και συμπαγής και αποκτά και καλλιτεχνικό πρόσημο, καθώς η δράση εξελίσσεται σε έντονο δραματικό και λυρικό χρόνο, ακτινοβολώντας την αισθητική μιας εικαστικής απόπειρας.

Η συγκεκριμένη συνθήκη μετατρέπει το θεατή ενεργό στην ολότητα εκείνου που πλανάται στη σκηνή, αφυπνίζοντας το υποσυνείδητο του κοινού. Και αυτό οφείλεται στη σκηνοθετική οργάνωση και εκτέλεση της έμπνευσης της σκηνοθέτιδας.

Η Ιόλη Ανδρεάδη, στηρίζει την πολυφωνική σκηνοθεσία της πάνω σε ένα μεστότατο κείμενο δικό της και του Άρη Ασπρούλη που στην πράξη αποδεικνύεται ιδιαίτερα λειτουργικό.

Οι σιωπές, ο λόγος, η σωματική κίνηση, η έκφραση, η «παντομίμα», η ψυχολογική κατάβαση στο άδυτο της ψυχής του ήρωα, αλλά και η ρηξικέλευθη κριτική στον καθωσπρεπισμό της εποχής, καθιστούν τον Αρτώ άξιο θιασώτη της κοινωνικής αντίδρασης. Η κλιμάκωση των συναισθημάτων και η κορύφωση που έπεται, αντανακλά τη δυναμική του θεατρικού συγγράμματος σε σύμπαν εντελώς ψυχογραφικό.

Η διαχεόμενη ατμόσφαιρα συμπεριφέρεται στο κοινό με «αδυσώπητο» τρόπο, λαϊκιστί είναι μία γροθιά στο στομάχι, καθώς οι αλήθειες που λέγονται και η σκληρή αμφισβήτηση του πανίσχυρου κατεστημένου της εποχής του, αποτελούν τον πυρήνα ενός τολμηρού μανιφέστου για τη ζωή και την τέχνη.

 

Στο σκηνικό της οικογένειας των Τσέντσι που έφτιαξε μέσα στο κελί του ψυχιατρείου, -όπου για εννιά χρόνια ήταν έγκλειστος-, ο ίδιος, ο Αντονέν Αρτώ, παρουσιάζει ένα freak show. Πολλή παραξενιά εκπέμπει αυτή η θεατρική σκηνή, γιατί έχει στοιχεία εγκλεισμού και διαταραχής, αλλά και κατάθεση του ιδιοφυούς πνεύματος και λόγου του.

Μια γαλάζια προβλήτα συνδέει τον κόσμο των Τσέντσι με τον κόσμο του κελιού.

Παρών ο μουσικός περφόμερ Γιώργος Παλαμιώτης που συνθέτει και την πρωτότυπη μουσική.

Ο Αρτώ του Γεράσιμου Γεννατά, πασχίζει να επαναφέρει το « Θέατρο της Σκληρότητας», στις φλογισμένες καρδιές των εξεγερμένων, με τη χρήση του γκροτέσκ, του πόνου και της ασχήμιας, στηλιτεύοντας το βάραθρο της σκοτεινιάς που γεννάει την οδύνη, την ανισότητα, την μεροληψία, την αθλιότητα και το περιθώριο.

Ο χαρακτήρας του γάλλου Αντονέν Αρτώ, δεν θα μπορούσε να ενσαρκωθεί ευτυχέστερα. Ο Γεράσιμος Γεννατάς εισχωρεί στην ιδιοσυγκρασία του ήρωα, βαθύτατα και με λόγο διεισδυτικό, άλλοτε φανερό και άλλοτε αφανέρωτο

και παντελώς εύφορο, μυεί τους θεατές στην πρόθεσή του να τους κινητοποιήσει και σιγά - σιγά να οδηγηθούν από το σκοτάδι στο φως.

Το «Κόκκαλο», είναι μια «βραχύβια» τραγωδία, αυθεντική, με ροκ αποχρώσεις, λανθάνοντα σαρκασμό και μυστικιστικό ύφος σε ορισμένα σημεία, ένα προϊόν άξιο να θεαθεί. Η οποιαδήποτε ανάλυση αδυνατεί να περιγράψει τα τεκταινόμενα στην εμβέλειά τους. Ο ρόλος είναι δύσβατος, έχει πολλαπλές «αντιφάσεις», ποικίλες συναισθηματικές κλιμακώσεις, πάθος, ποιητικές εξάρσεις, φιλοσοφικές και ερωτικές ανταύγειες και διάφορα επίπεδα ενέργειας. Απαιτεί ταλέντο, αφοσίωση, ήθος και πειθαρχία, γνωρίσματα που διαθέτει ο Γεράσιμος Γεννατάς.

Ρεσιτάλ υποκριτικής δεινότητας δίνει ο πρωταγωνιστής, γιατί πετυχαίνει να ανταποκριθεί με ζήλο και πληθωρικότητα, σε όλο το φάσμα της θεατρικής αυτής περιπέτειας. Στη σκηνή με το χορό των σιαμαίων, αλλά και αλλού, ο ήρωάς μας, συνειδητά απογυμνωμένος, αποκαλύπτει τα ψυχικά του έγκατα και το φορτίο με τις αρρώστιες που κουβαλά από παιδί. Με μαεστρία και παλμό, σαν ξαφνική καταιγίδα, κατακτά το σανίδι, ενώ η μέθεξη απλώνεται αβίαστα, με την ενδεικτική καλλιέπεια μιας εξαιρετικής σκηνικής δομής.

 

 

Αξιοσημείωτο είναι ότι δραματοποιήθηκε η ζωή και το έργο του σπουδαίου Αντονέν Αρτώ, χωρίς ίχνος επιτήδευσης, υπερβολής ή διδακτισμού. Διατηρήθηκε και το τραγικό και το ερεβώδες στην πλοκή, αλλά και η λυρική ακρίβεια, με μια αδήριτη ρεαλιστική αύρα, έτσι ώστε η σκηνοθετική ενορχήστρωση να απογειώνει όλους τους νοηματικούς κώδικες της συγγραφής των δημιουργών.

Το σκηνικό της Δήμητρας Λιάκουρα τονίζει με την υποδηλωτική του αίσθηση την οδυνηρή περιπέτεια του ήρωα, η οποία ενισχύεται με τις θαυμάσιες φωτιστικές δημιουργίες του Σάκη Μπιρμπίλη και τη δωρική  ενδυματολογική πρόταση του Κωνσταντίνου Κασπίρη. Συμμετέχων, συμπράττων  και παρών σε όλη τη δράση ο εξαιρετικός μουσικός περφόμερ Γιώργος Παλαμιώτης που συνθέτει και την πρωτότυπη μουσική.

Οργάνωση παραγωγής ΡΕΟΝ / Ορέστης Τάτσης.

«Κόκκαλο», το θεατρικό έργο της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη, τελευταίο στην τριλογία για την προσωπικότητα του Αντονέν Αρτώ, είναι εμβριθής μελέτη στην ιδιάζουσα περσόνα αυτού του πολυπράγμονος καλλιτέχνη και μία κατάφαση στην «αποστολή» του πραγματικού και ανυπόκριτου θεάτρου να απομακρυνθεί από μία εμπαθή και σπασμωδική σύλληψη της ζωής.

Αυτό ήταν εξάλλου και το όραμα του Αρτώ, ένα θέατρο, δηκτικό, επαναστατικό, ένα ωφέλιμο εργαλείο ως μέσο θεραπείας για τη νοσούσα κοινωνία.

Χάινερ Μύλλερ.