Η Puzzlemusik  και ο Χρήστος Αλεξόπουλος κλείνουν φέτος 15 χρόνια ζωής στα μουσικά πράγματα της Ελλάδας. 
Συνεπής στο όραμά του ο ιδρυτής της ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας προσπαθεί και διατηρεί σε πείσμα των καιρών το ίδιο μεράκι της πρώτης μέρας και τελικά κατορθώνει να διακινεί πολιτισμό και να μας γνωρίζει μουσικούς και μουσικές που αξίζει να τις ακούσει κάθε απαιτητικός ακροατής.

Μπορεί να έγραψα μια αράδα πριν «απαιτητικός ακροατής», την ίδια ώρα όμως  πιστεύω ότι κάθε ακροατής –χωρίς ταμπέλες και χαρακτηρισμούς – αξίζει να ανακαλύπτει μουσικούς που μπορεί να μην παίζουν τα ραδιόφωνα, εντούτοις όμως προσφέρουν με την τέχνη τους κάτι σ’ αυτό που λέμε κουλτούρα και πολιτισμική ταυτότητα. Πρόκειται για μουσικούς που τολμούν, πειραματίζονται και καταθέτουν την προσωπική τους ιστορία με νότες .

Τελικά είναι ωραίο να υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται τη μουσική όχι ως μια απλή συνοδεία που «γεμίζει» κενά, χώρο, αμηχανίες. Η μουσική είναι για πολλούς ουσία για την ύπαρξή τους. Κι αυτοί οι κάποιοι δεν είναι μόνο οι δημιουργοί, είναι και οι ακροατές. Κι αυτές είναι λεπτομέρειες που μια ανεξάρτητη εταιρεία παίρνει σοβαρά υπόψην της. Μαζί μ’ αυτό παίρνει προφανώς και το ρίσκο να προσπαθεί να διακινεί πολιτισμό όχι ως προϊόν αλλά ως πληροφορία, και μάλιστα ζωτικής σημασίας!
Με αφορμή τα επτά σινγκλ που κυκλοφόρησαν γι’ αυτά τα γενέθλια, στο πλαίσιο του project “Psychoacoustic Eye” by The Puzzle Is Cast  ο Χρήστος Αλεξόπουλος μιλάει με ειλικρίνεια για τον δύσκολο δρόμο που διαβαίνει η ελληνική δισκογραφία και όχι μόνο.

Puzzlemusik, 15 χρόνια μετά. Πες μου πώς βλέπεις σήμερα, την απόφαση να φτιάξετε τη δισκογραφική, τότε;

Η δισκογραφική φτιάχτηκε τότε γιατί έβλεπα κάποιες από τις κατευθύνσεις που έπαιρναν τα πράγματα στον χώρο της δισκογραφίας και έκρινα πως ήταν η κατάλληλη συγκυρία να υλοποιηθεί ένα τέτοιο εγχείρημα. Μια δισκογραφική που θα συμπλήρωνε ένα κενό και θα έκανε κάποια διαφορά.

 Τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα ήταν μια περίοδος που πολλοί καλλιτέχνες έμεναν άδικα εκτός δισκογραφίας καθώς δεν πληρούσαν τις τότε καθιερωμένες  (στυλιστικές κυρίως)  προϋποθέσεις.

Σήμερα, κοιτώντας πίσω στο 2006, νιώθω κατά τρόπο μια ανακούφιση που ξεκίνησε τότε η Puzzlemusik. Στα χρόνια που ακολούθησαν δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν θα προχωρούσαμε σε κάτι τέτοιο. Πιθανότατα όχι.

Είμαι χαρούμενος με αυτήν την απόφαση που πάρθηκε τότε καθώς  η Puzzlemusik έχει αφήσει – και εξακολουθεί να αφήνει – αποτύπωμα στα ελληνικά μουσικά πράγματα. Έχει δώσει βήμα και έχει βοηθήσει να εξελιχθούν πολλοί καλλιτέχνες από διάφορες εκφάνσεις της μουσικής δημιουργίας. Και αυτό είναι κάτι που με κάνει περήφανο. Η πορεία αυτών των 15 χρόνων δεν ήταν στρωμένη ροδοπέταλα – κάθε άλλο – αλλά θα έπαιρνα την ίδια απόφαση ξανά.

Ποιο ήταν το πρώτο άλμπουμ που  βγάλατε;

Το πρώτο άλμπουμ της Puzzlemusik ήταν το τότε 4ο προσωπικό μου “Παραπούνες & Τριαφύνταλλα”. Κυκλοφόρησε 27 Νοεμβρίου του 2006. Λίγους μήνες μετά ακολούθησαν το  box-set “Kafka” των Socos & The Live Project Band και το “The Storyteller” του Γιώργου Κοντραφούρη. Από τότε έχουν κυκλοφορήσει περισσότερα από 60 άλμπουμ (σε CD ή/και βινύλιο). Χωρίς να μετράω τις επανεκδόσεις ή  τα singles και κάποιες ειδικές κυκλοφορίες που βγήκαν μόνο σε ψηφιακή μορφή.

Μίλησέ μας λίγο για το ρεπερτόριο της Puzzlemusik.

Με τα χρόνια δημιουργήθηκαν ορισμένοι βασικοί άξονες ρεπερτορίου. Το jazz ρεπερτόριο, το ελληνικό τραγούδι στη σύγχρονη ανανεωμένη του μορφή (δηλαδή ως νέα πρόταση έξω από τις καθιερωμένες  ταμπέλες  ποπ/ροκ/έντεχνο/λαϊκό) , τα σχήματα με αγγλικό στίχο και το πειραματικό ρεπερτόριο. Το jazz ρεπερτόριο είναι αυτό με την πιο σταθερή και δυναμική παρουσία, από τα πολύ πρώτα βήματα της εταιρείας μέχρι σήμερα. Στο αντίποδα, το πιο περιορισμένο σε αριθμό ρεπερτόριο της Puzzlemusik τα τελευταία χρόνια, είναι το αγγλόφωνο.

Πού κατατάσσεις την μουσική που διακινείτε;

Στο πρώτο Δελτίο Τύπου της Puzzlemusik, αυτό που ανακοίνωνε της ίδρυση της εταιρείας το 2006 αναφέρονταν και το εξής:  ” Ο ήχος της [Puzzlemusik] είναι το άθροισμα των ιδιαιτεροτήτων των καλλιτεχνών της. Ο κάθε καλλιτέχνης της Puzzlemusik αποτελεί το κομμάτι ενός παζλ που συνθέτει τη μουσική εικόνα της εναλλακτικής, προσωπικής, μουσικής δημιουργίας των αρχών του 21ου αιώνα.”

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη του Γιάννη Καφάτου εδώ