Η Χίλντα Παπαδημητρίου αγαπάει τον ήρωά της, τον Χαρίδημο Νικολόπουλο. Ο αστυνομικός ήρωας των ιστοριών της «Για μια χούφτα βινύλια», «Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς» και «Η συχνότητα του θανάτου» επιστρέφει στο καινούργιο της μυθιστόρημα αυτή τη φορά ως θύμα μιας απίστευτης ιστορίας.

Στο «Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου» (Εκδόσεις Μεταίχμιο) η Χίλντα Παπαδημητρίου ανέβασε τον πήχη της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας καταφέρνοντας να φέρει στη σημερινή εποχή την κλασική μαγεία του νουάρ και της παλπ αστυνομικής γραφής.
Το κέντρο του βιβλίου της είναι το αρχετυπικό ερώτημα των κλασικών αστυνομικών «ποιος το έκανε»; Όμως οι ομόκεντροι κύκλοι των θεμάτων που ανοίγει η συγγραφέας κάνει το βιβλίο της εφάμιλλο σπουδαίας λογοτεχνίας με κοινωνικό ενδιαφέρον.

Είναι τόσο κινηματογραφική η γραφή της και συγχρόνως τόσο λογοτεχνικά προσεγμένη που κάθε σελίδα του βιβλίου της είναι μια απόλαυση που προσωπικά με απορροφούσε και με έβαζε μέσα στην ατμόσφαιρά του σε απόλυτο βαθμό.

Το θέμα γύρω από το οποίο χτίζει αριστοτεχνικά τους ήρωες, κύριους και δευτερεύοντες, είναι το εμπόριο λευκής σαρκός που λέγαμε παλιά, το τράφικινγκ που λέμε σήμερα και τα κυκλώματα που δεν διστάζουν να σκοτώσουν όποιον βρεθεί εμπόδιο στην επικερδή αυτή «επιχείρηση». Οι διεφθαρμένοι αστυνομικοί, οι βίαιοι πατεράδες, οι πολίτες που δεν «ακούν» και δεν «βλέπουν» για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο είναι στοιχεία που τρέχουν μέσα στο μυθιστόρημα κάνοντάς το ακόμη πιο σύγχρονο, πιο ζωντανό και πιο πραγματικό.
Μια ακόμη κοινωνική πτυχή που σχολιάζεται μέσα από τις συναισθηματικές μεταπτώσεις του βασικού ήρωα, είναι η σχέση του παιδιού με τον γονιό που λόγω άνοιας χάνει σιγά-σιγά την ανθρώπινή του υπόσταση. Κι εδώ η συγγραφέας  συμπάσχει με τον ήρωα που βλέπει την ανέκαθεν καταπιεστική μητέρα του να μεταμορφώνεται και να χάνει την επαφή της με την πραγματικότητα.

Εκείνη που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση είναι η νέα αστυνομικός, η νέα ηρωίδα της, η Αίντα. Ένα πλάσμα μοναχικό, αποτελεσματικό, που προσπαθεί να σπάσει την ασπίδα του κυνισμού που έφτιαξε για να αντέξει. Μου θύμησε λίγο την Λίσμπετ του Λάρσον  τηρουμένων των αναλογιών. Ελπίζω να την δούμε να ανθίζει ως ηρωίδα προσεχώς!!!

Ξέρεις η αίσθηση της ανάγνωσης ενός αστυνομικού μυθιστορήματος επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες – το γράφω εν γνώσει της κλισέ κοινοτυπίας που εμπεριέχεται στη φράση.  Το «Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου» ήταν σαν μια συνεχή περιήγηση στην Αθήνα. Σε γειτονιές που για τον έναν ή τον άλλο, προσωπικό μου λόγο, έχουν κάτι να μου πουν, να μου θυμίσουν. Το Δουργούτι, ο Ταύρος, τα στενά του κέντρου, με έκαναν έναν μόνιμο ματάκια της δράσης που με τόση μαεστρία αναπτύσσει στο μυθιστόρημά της η συγγραφέας.
Παρατήρησα επίσης ότι αυτό το τέταρτο βιβλίο της Χίλντας Παπαδημητρίου  επεφύλασσε περισσότερα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα για τους ήρωές της, ή εγώ λόγω των συνθηκών που ζήσαμε και ζούμε με την πανδημία ήμουν/είμαι σε παρόμοια κατάσταση. Πάντως είτε έτσι είτε αλλιώς η συγγραφέας δείχνει ότι εξελίσσεται και ελπίζω να μας ετοιμάζει κι άλλες αναγνωστικές στιγμές απόλαυσης για το μέλλον.

Ξεκίνησα λέοντας ότι η συγγραφέας αγαπάει τον ήρωά της. Τον λατρεύει θα έλεγα και είναι σαν αναπτύσσει μαζί του μια ιδιαίτερη συμφωνία: θα σε παιδέψω αλλά ξέρω ότι θα τα καταφέρεις στο τέλος.
Μ’ αρέσει να σκέφτομαι τη σχέση που αναπτύσσουν οι συγγραφείς με τους ήρωές τους. Είναι μια σκέψη τόσο αυθαίρετη που αποκτά σημασία απόλυτης ελευθερίας – η μόνη που ίσως μας έχει απομείνει.
 Η σχέση συγγραφέα-ήρωα μέσα από το φίλτρο της ματιάς του κάθε αναγνώστη είναι ένα ιδιότυπο «τρίο» που προσωπικά με σαγηνεύει. Αυτό το όριο του ποιος επηρεάζει ποιον και πόσο ένας άνθρωπος που τον ξέρεις, μιλάς και πίνεις ένα ποτό μαζί του μπορεί να επηρεάζεται από τον ήρωα που φτιάχνει στο μυαλό του και η μεταξύ τους αλληλεπίδραση είναι, νομίζω, τόσο ρευστό, τόσο υπέροχα θολό σαν μια εικόνα που αναλόγως πότε, και πώς θα τη δεις μπορεί να σου αποκαλύψει ή να σου αποκρύψει θραύσματά της. Ε, λοιπόν στο «Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου» της Χίλντας Παπαδημητρίου αυτή η συνθήκη λειτούργησε τόσο υπέροχα στο μυαλό μου.

Γιάννης Καφάτος

Είναι μερικά χρόνια που γνώρισα την Χίλντα Παπαδημητρίου από κοντά με αφορμή το πρώτο της βιβλίο: «Για μια χούφτα Βινύλια» (Μεταίχμιο, 2011). Τώρα η Χίλντα είναι στο τρίτο της βιβλίο, παραμένει ερωτευμένη με τη μουσική και τα βιβλία, και μας παρέδωσε το αστυνομικό μυθιστόρημα «Η συχνότητα του Θανάτου» (Μεταίχμιο) .

Στη «Συχνότητα του Θανάτου», της Χίλντας Παπαδημητρίου η αγάπη της για τη μουσική είναι διάχυτη. Δυνατή πλοκή, αληθινοί χαρακτήρες, μεστή δομή (χωρίς τους «κρυμμένους άσσους» που δείχνουν ότι κάπου στο δρόμο κάτι δεν κόλλησε και έπρεπε με ένα τρικ να ολοκληρωθεί η ιστορία), αγωνία του κλασικού νουάρ – ναι έκανε την πόλη μας ένα υπέροχο σκηνικό και πολύ μουσική, συγκίνηση και κάθαρση!

«Η συχνότητα του Θανάτου» είναι μια αστυνομική ιστορία, αλλά και μια καταγραφή του χάρτη των αγαπημένων μας FM, του ραδιοφώνου δηλαδή.

Είναι και ένα αδιάκοπο σουλάτσο σε μια πόλη με ανθρώπους που καταρρέουν – μάλλον και η πόλη καταρρέει αλλά αυτή έχει ακόμη έρμα και την κρατάει κάπως – είναι το βαρύ «αχ» των ηρώων της. Ένα «Αχ» που λέμε όταν όλα αλλάζουν κι εμείς δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Ή δεν φροντίσαμε να είμαστε εκεί που έπρεπε, όπως έπρεπε να ώστε να μην φτάσουν κάπου τα πράγματα. Αλλά, από την άλλη, σε έναν κόσμο που αλλάζει ρημαζόμενος τι να πρωτοπρολάβεις να κάνεις…

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr