Το έργο σταθμός του Ρ. Ατάιντε, σε μια σύγχρονη διασκευή για τρεις άνδρες και ζωντανή μουσική επί σκηνής, έρχεται από τη Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου στο θέατρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου.

Η παράσταση θα προσπαθήσει να αναδείξει τον κεντρικό πυρήνα του έργου δημιουργώντας ένανέοαισθητικό πλαίσιο στο χαρακτηρισμένο από πολλούς κριτικούς ήδη κλασικό κείμενο, της «Δεσποινίδος Μαργαρίτας».

Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε και έγραψε το έργο κάτω από τη βαριά σκιά του δικτατορικού καθεστώτος της Βραζιλίας. Ανέβηκε για πρώτη φορά το 1973 στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα, οι παραστάσεις απαγορεύτηκαν από τις Αρχές, το κείμενο πέρασε από λογοκρισία και ξαναπαίχτηκε, αφού επιβλήθηκαν περικοπές.

Μέσω της σχέσης της δασκάλας κας Μαργαρίτας με τους μαθητές της (με το κοινό στον ρόλο των… μαθητών), η παράσταση αξιοποιώντας την εκρηκτική γραφή και το καυστικό χιούμορ του συγγραφέα, θα γίνει ένας ύμνος για αυτούς που λαχτάρησαν κρυφά την αγάπη και την τρυφερότητα μα δεν την συνάντησαν ποτέ.

Τον κεντρικό ρόλο της περίφημης ηρωίδας του Ατάιντε , αναλαμβάνει στη νέα εκδοχή της παράστασης, ο Πάνος Παπαδόπουλος, συνεχίζοντας έτσι με τον Γιώργο Παπαγεωργίου τη δημιουργική τους συνεργασία που ξεκίνησε στο παρελθόν με τον “Επιθεωρητή” του Ν. Γκόγκολ, παράσταση σταθμό της Goo Theater Company.

Τη ζωντανή μουσική ερμηνεύουν τα αδέρφια Λατουσάκη. Ο Γιάννης και ο Μιχάλης.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου
Διασκευή: Πάνος Παπαδόπουλος, Γιώργος Παπαγεωργίου.
Φωτογραφίες, Video: Χρήστος Συμεωνίδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Άννα Παπαγεωργίου
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου
Μουσική: Γιάννης Λατουσάκης, Μιχάλης Λατουσάκης

Παίζουν: Πάνος Παπαδόπουλος, Γιάννης Λατουσάκης, Μιχάλης Λατουσάκης

Έναρξη:
Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2022
Έως Τρίτη 29 Μαρτίου 2022

Μέρες & Ώρες Παραστάσεων:
Δευτέρα & Τρίτη: 21:15

Τιμές εισιτηρίων:
15€ γενική είσοδος, 12€ μειωμένο   

Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται
https://www.viva.gr/tickets/theater/mpainei-i-despoinis-margarita/

Η βραβευμένη παράσταση του Γιώργου Παπαγεωργίου, με κεντρικό θέμα τη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη, του φερόμενου ως «Δράκου του Σέιχ Σου», έρχεται στο Θέατρο Πορεία, για έναν τελευταίο κύκλο παραστάσεων από τις 31 Ιανουαρίου 2022.

Εννέα χαρακτήρες που συνδέονται με τον Αριστείδη Παγκρατίδη, μέσα από τις χειμαρρώδεις, υποβλητικές εξομολογήσεις τους, μιλώντας διαφορετικές γλώσσες, ανάλογα με τα βιώματα, τον χαρακτήρα και τον ρόλο τους, συνθέτουν το προφίλ του «Αρίστου».

Ο φίλος από την Τούμπα, η παραδουλεύτρα γειτόνισσα της μάνας του, ένας αχθοφόρος του λιμανιού, ο παρακρατικός δοσίλογος περιπτεράς, ένας χωροφύλακας δημοκρατικών φρονημάτων, ένας συντηρητικός αστός της παραλίας, το αφεντικό του σε ένα λαϊκό πανηγύρι, η τραβεστί Λολό και μία λαϊκή τραγουδίστρια – οι δύο έρωτες του, ζωντανεύουν γλαφυρά επί σκηνής από τρεις ηθοποιούς.

Οι ερμηνευτές ενσαρκώνουν μια ιστορία που μεταφέρει τους θεατές στις αλάνες της Θεσσαλονίκης, στις σκοτεινές γωνιές του λιμανιού, στα υπαίθρια πανηγύρια και στα μπουζουξήδικα της παλιάς Θεσσαλονίκης, σε έναν σκηνικό χρόνο που φτάνει μέχρι το 1960, όταν γίνεται είκοσι χρονών ο βασικός ήρωας, ο Αριστείδης Παγκρατίδης, ο φερόμενος ως «Δράκος του Σέϊχ σου», που ο Τύπος του 1963 (Ελληνικός Βορράς) τον αποκαλούσε «νεαρό ανώμαλο». Το 1966 καταδικάστηκε τετράκις σε θάνατο από το πενταμελές εφετείο Θεσσαλονίκης. Η εκτέλεσή του έγινε στο μέρος που ήταν συνδεδεμένο με το όνομά του, το Δάσος του Σέιχ Σου. Οι τελευταίες λέξεις που ψέλλισε ήταν «Μανούλα μου, είμαι αθώος».

*Το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Ο Γύρος του Θανάτου» τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος*

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου
Διασκευή: Θεοδώρα Καπράλου
Μουσική: Γιώργος Δούσος
Μουσικός επί σκηνής: Γιώργος Δούσος
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Κίνηση: Μαρίζα Τσίγκα 
Σκηνογραφική/Ενδυματολογική επιμέλεια: Κατερίνα Αριανούτσου
Φωτογραφίες: Δομινίκη Μητροπούλου 
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Προϊστάκη

Παίζουν

Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιάννης Λεάκος, Ιωάννης Αθανασόπουλος

Πρώτη παράσταση: θέατρο Πορεία 31 Ιανουαρίου 2022
 
Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
Ημέρες & ώρες: Δευτέρα & Τρίτη 21:00

Διάρκεια: 90 λεπτά, χωρίς διάλειμμα

Τιμές Εισιτηρίων: A’ ζώνη: 20 ευρώ, Β’ ζώνη: 17 ευρώ, Γ’ ζώνη: 15 ευρώ.
Εκπτωτικά εισιτήρια*: Senior (άνω των 65): 17 ευρώ, φοιτητικό, νεανικό (κάτω των 22), ανέργων: 15 ευρώ, ΑΜΕΑ (67% και άνω), με την επίδειξη βεβαίωσης αναπηρίας: 12 ευρώ
*Σε συγκεκριμένες θέσεις με σειρά προτεραιότητας, απαραίτητη είναι η επικοινωνία με το ταμείο του θεάτρου για τα εισιτήρια ΑΜΕΑ.

Site & αγορά εισιτηρίων: https://poreiatheatre.com/plays/aristos/

Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Αθήνα 10433, Πλατεία Βικτωρίας,

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
www.poreiatheatre.com

ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ
www.poreiatheatre.com
Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69
Πλατεία Βικτωρίας
http://www.facebook.com/poreiatheatre
http://twitter.com/poreiatheatre

ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΤΑΜΕΙΟΥ
210 8210991, 210 8210082

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
www.poreiatheatre.com , www.viva.gr, 11876, WIND, βιβλιοπωλεία Ευριπίδης, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, YOLENI’S

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες Κοσμάς Ινιωτάκης

 Μπαίνοντας στο δημοτικό ραδιόφωνο της Αθήνας, στον 9.84, η συνήθως πολύβουη Τεχνόπολη μοιάζει εκκωφαντικά ήσυχη στην εποχή του κορονοϊού.

Για την είσοδό μας στο σταθμό είναι απαραίτητο να περάσουμε από το ιατρείο και να υποβληθούμε σε rapid test. Το αρνητικό αποτέλεσμα είναι και το εισητήριό μας και μαζί με την πλέον υποχρεωτική μάσκα και το αντισηπτικό ανά χείρας, βαδίζουμε μ’ έναν αέρα ασφάλειας προς τα στούντιο.

Η επισκεψή μας γίνεται μ’ αφορμή την πρωτοβουλία του σταθμού να στηρίξει το θέατρο μέσα από την ερτζιανή θεατρική σκηνή του Αθήνα 9.84. Από τις 19 Απριλίου και κάθε Δευτέρα στις 21:00, για δύο μήνες οι ακροατές θα απολαύσουν 10 νεοελληνικά έργα από ταλαντούχους σκηνοθέτες και ηθοποιούς.

Εμείς τρυπώσαμε στις πρόβες για την αγαπημένη κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά «Φωνάζει ο κλέφτης», που σκηνοθετεί ο Γιώργος Παπαγεωργίου, έχοντας στη διάθεσή του έναν εξαιρετικό θίασο: Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιώργος Μιχαλάκης, Γιάννης Λεάκος, Ιωάννης Αθανασόπουλος, Κατερίνα Παπανδρέου και Δανάη Μιχαλάκη.

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου μου εξηγεί πως αν και πρόκειται για ένα έργο που πρωτοανέβηκε το 1958 σε σκηνοθεσία Μαίρης Αρώνη και αγαπήθηκε μέσα από την ομώνυμη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη επτά χρόνια αργότερα, τον γοήτευσε το γεγονός ότι παραμένει επίκαιρο.

«Υπάρχει ένα έντονο πολιτικό σχόλιο από κάτω. Είναι τρομερό να βλέπεις πως η νοοτροπία της κλεψιάς και της απάτης παραμένει και θεριεύει ακόμα και στις τόσο δύσκολες εποχές της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας», σημειώνει.

                                                                                                                                                              Γιώργος Παπαγεωργίου

Πριν φτάσει η ομάδα στα στούντιο του σταθμού για την πρώτη πρόβα και στη συνέχεια για την ηχογράφηση, προηγήθηκαν πρόβες εξ αποστάσεως.

«Ξεκινήσαμε κάνοντας πρόβες μέσω zoom και λόγω της μικρής χρονοκαθυστέρησης που υπήρχε στην επικοινωνία δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε. Βρίσκαμε συνέχεια κόλπα για να ανακαλύψουμε τον πραγματικό ρυθμό. Τα κείμενα του Ψαθά έχουν μια μουσικότητα, υπάρχει ένα ρυθμικό τέμπο ανάμεσα στις λέξεις που, αν το αγνοήσεις, δεν λειτουργεί η κωμωδία», μου εξηγεί.

Ο ίδιος ομολογεί ότι ήρθε σε ουσιαστική επαφή με το έργο του συγγραφέα, πρωταγωνιστώντας στο «Ξύπνα Βασίλη», που σκηνοθέτησε με μεγάλη επιτυχία ο Άρης Μπινιάρης στο Εθνικό Θέατρο το 2019.

«Έβλεπα πρόσφατα την ταινία και συνειδητοποίησα και πάλι πόσο απολαυστική είναι. Σαν να βλέπεις παλιό Χόλιγουντ που αντέχει», συμπληρώνει.

                                                                                                                                                     Φιλαρέτη Κομνηνού 

«Αυτοί που ασχολούνται με το σενάριο και τη γραφή, υποκλίνονται μπροστά στον Ψαθά. Είναι τρομερός μάστορας του είδους», συμπληρώνει η Φιλαρέτη Κομνηνού.

Λίγο νωρίτερα, είχε δηλώσει ενθουσιασμένη που επιτέλους ήρθε η στιγμή να ερμηνεύσει έναν κωμικό ρόλο «και πόσο μάλλον τον συγκεκριμένο! Ειδικά αυτή την εποχή που στη σειρά (δες «Αγγελική» στον Alpha), παίζω την Αθηνά Αργυρού, μια τελείως διαφορετική γυναίκα».

Τη Φιλαρέτη Κομνηνού θα ακούσουμε στα ραδιόφωνά μας ως Λία, ρόλο που στην ταινία ερμήνευσε η Ρένα Βλαχοπούλου και στο πρώτο θεατρικό ανέβασμα του έργου η Μαίρη Αρώνη.

Η ίδια μάλιστα διαπιστώνει: «Όλα αυτά περί κομπίνας που βλέπουμε στο έργο, δεν έχουν αλλάξει. Το λέει και η Λία στον Τιμολέοντα ‘’Ζεις στην Ελλάδα και δεν ξέρεις τι θα πει κομπίνα;’’».

                                                                                                                                                            Γιώργος Μιχαλάκης 

Ο ραδιοφωνικός της σύζυγος, ο στρατηγός Σόλων Καραλέων, κατά κόσμον Γιώργος Μιχαλάκης, έχοντας μεγάλη εμπειρία από το ραδιόφωνο, μου μιλά για τη μαγεία που μπορεί να ασκήσει το μέσον τόσο στον ηθοποιό όσο και στον θεατή.

«Με ταξιδεύει σε μια άλλη εποχή, όπου οι άνθρωποι έδιναν ραντεβού με την αγαπημένη τους σειρά στο ραδιόφωνο και όχι στην τηλεόραση, που ήρθε να αντικαταστήσει κάθε εικόνα της φαντασίας μας».

«Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ούτε τα ηχητικά εφέ που έχουμε σήμερα και έπρεπε να εφεύρουμε διάφορα κόλπα για να ακουστούν ρεαλιστικά αυτοί οι ήχοι. Θυμάμαι μια φορά που θέλαμε να ακουστούν κουπιά να σκίζουν τα κύματα και ένας ηχολήπτης γέμισε μια λεκάνη με νερό και εμείς πατούσαμε σε χαλίκια!»

Παράλληλα αναπολεί τις συνεργασίες του με σπουδαίους σκηνοθέτες που έκαναν καριέρα στο ραδιόφωνο, όπως ο Κροντηράς, ο Θεοδωσιάδης, ο Κωνσταντινίδης που μεσουρανούσαν τη δεκαετία του 60 και 70, αλλά και την περίοδο (1967), που συμμετείχε στη ραδιοφωνική μεταφορά των «Αθλίων» του Β. Ουγκώ με έναν ιστορικό θίασο (Κωτσόπουλος, Αρώνη, Βαλάκου κ.ά.).

                                                                                                             Ιωάννης Αθανασόπουλος 

Οι νεότεροι της παρέας, ο Γιάννης Λεάκος, ο Ιωάννης Αθανασόπουλος, η Κατερίνα Παπανδρέου και η Δανάη Μιχαλάκη- απούσα από τη συγκεκριμένη πρόβα- δηλώνουν ενθουσιασμένοι, λαμβάνοντας το βάπτισμα του πυρός για το θέατρο στο ραδιόφωνο μέσα από αυτή τη συνεργασία.

                                                                                                                       Γιάννης Λεάκος 

Ο Γιάννης Λεάκος ερμηνεύει τον ρόλο του Τιμολέοντα Λάμπρου, που έγινε γνωστός από τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Ο ίδιος θεωρεί ότι το αγνό χιούμορ του Δημήτρη ψαθά προκύπτει από μια αθώα Ελλάδα και μια Αθήνα που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί.

                                                                                                                              Κατερίνα Παπανδρέου 

 Τέλος, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε τη σημαντική πρωτοβουλία του 9.84, ο οποίος ταυτόχρονα με τη ραδιοφωνική μετάδοση της «Πλατείας Θεάτρου», θα προβάλλει στο site www.athina984.gr, βίντεο οπτικής ερμηνείας κάθε έργου στη νοηματική γλώσσα, που θα συνοδεύεται από πρόσθετους εξειδικευμένους υπότιτλους για κωφούς και βαρήκοους.

Μέχρι λοιπόν να ξαναπούμε το αγαπημένο «Αυλαία και πάμε», ας πάρουμε μια θεατρική ανάσα με το «Είμαστε στον αέρα»!

Η υπόθεση του έργου

Μετάδοση: Δευτέρα 17 Μαΐου, 19.00

Παίζουν: Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιώργος Μιχαλάκης, Γιάννης Λεάκος, Ιωάννης Αθανασόπουλος, Κατερίνα Παπανδρέου και Δανάη Μιχαλάκη

 Εκτέλεση Παραγωγής : Art Ensemble

 Συντονισμός Project : Μαργαρίτα Μυτιληναίου

 Ηχολήπτης : Πάνος Αργύρης

 Γραφιστική Επιμέλεια: The Button Design

 Διαβάστε το αναλυτικό πρόγραμμα και με τα 10 έργα που θα παρουσιαστούν εδώ.

Διαβάστε επίσης:

75 Plus Χρόνια «Μαντάμ Σουσού»- Αφιέρωμα Στον Δημιουργό Της

Από τη Γιώτα Δημητριάδη και τον Αναστάση Πινακουλάκη 

30 άνθρωποι του θεάτρου μας μιλάνε για τα πιο δύσκολα Χριστούγεννα 

 Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι χωρίς...Χωρίς αγκαλιές, χωρίς φιλιά, χωρίς αγαπημένα πρόσωπα, χωρίς βόλτες στα μπαρ, χωρίς εκδρομές και χωρίς θέατρο. Για κάποιους από αυτά "τα χωρίς" το τελευταίο πονάει περισσότερο απ' όλα.

 Ίσως γιατί το θέατρο για εκείνους είναι όλα τα παραπάνω και κυρίως η δουλειά τους με όποιες επιπτώσεις αυτό συνεπάγεται σε μια χώρα που θεωρεί τον πολιτισμό πολυτέλεια.

Ζητήσαμε από αγαπημένους του θεάτρου να μοιραστούν μαζί μας σκέψεις γι' αυτά τα δύσκολα Χριστούγεννα με πρωταγωνιστές τον φόβο, την ανασφάλεια, την αγωνία και τη μιζέρια. Αυτά τα Χριστούγεννα που στη σκηνή και στην κουΐντα η απουσία θα αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της και η πλατεία θα είναι πιο άδεια από ποτέ. 

Χωρίς Θέατρο λοιπόν, με την ελπίδα αυτή η παύση να μας κάνει όλους πιο συνειδητοποιημένους και δημιουργικούς. 

Καλά Χριστούγεννα, υπομονή και καλή αντάμωση!

 Εδώ και αρκετά χρόνια τα Χριστούγεννα για μένα ήταν λίγο περίεργα. Από νωρίς στο θέατρο μιας και τέτοια μέρα πάντα είχα δύο παραστάσεις, που σημαίνει ότι πριν έπρεπε να είμαι ξεκούραστος και φυσικά ελαφρώς φαγωμένος, οπότε και το χριστουγεννιάτικο τραπέζι ήταν λίγο υποχρέωση παρά ευχαρίστηση. Φυσικά και έφευγα πρώτος από αυτό για να πάω να ετοιμαστώ στο θέατρο.

Μπορώ να ξαναευχηθώ για το αντίθετο άραγε;...

Θανάσης Τσαλταμπάσης, ηθοποιός

Το να κυκλοφορείς τις περισσότερες ώρες τις μέρας με τις πυτζαμες κάνοντας βόλτες σαλόνι γραφείο, και τις υπόλοιπες να μπαινοβγαζεις τις φόρμες γυμναστικής προσπαθώντας να καταγράψεις στο έξυπνο ρολόι σου τις επαναλήψεις μεταξύ κοιλιακών, και εκτάσεων, ε δεν νομίζω πως είναι και ο καλύτερος τρόπος να διατηρήσεις την ψυχική σου υγεία. γιατί βεβαια οι ηθοποιοί είχαν την πολυτέλεια να κάνουν την ομαδική τους ψυχαναληση παρουσία κοινού και επιπλέον να βγαζουν το ψωμι τους με αυτό.Τωρα;

Στέλιος Μάινας, ηθοποιός 

25 χρόνια τώρα κάθε τέτοιες μέρες ,κάθε Χριστούγεννα ,κάθε Πρωτοχρονιά, φρόντιζα να είμαι  στην ώρα μου στο θέατρο:

Για να συναντήσω τους μικρούς μου φίλους !

Για να κάνω καινούργιους!

Για να δώσω και να πάρω ευχές!

Για να δώσω και να πάρω αγκαλιές!

Κάρμεν Ρουγγέρη, συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης 

Έφτασαν τα Χριστούγεννα! Ωχ Θεέ μου τι με περιμένει! Διπλές απανωτές παραστάσεις!!!!Όταν οι άλλοι θα τρώνε εγώ θα ετοιμάζομαι για το θέατρο! Θα θέλω να βγω και θα σκέφτομαι τη φωνή μου! Θα θέλω να φάω και θα σκέφτομαι ότι δε θα κλείνει το κουστούμι! Πού θα πάμε ρεβεγιόν που να μη γίνεται χαμός; Πού θα αλλάξουμε χρόνια και μετά πόσες ώρες στην κίνηση για να γυρίσουμε σπίτι! Αυτά όλα φυσικά μέχρι πέρσι! Φέτος λοιπόν το μόνο που εύχομαι για μένα και για όλο τον κόσμο ,πέρα από υγειά ,είναι να γυρίσουμε απλά σ’ αυτή την μέχρι περσινή δεδομένη καθημερινότητα που τώρα καταλαβαίνουμε την αξία της!

Ελένη Καρακάση, ηθοποιός 

Μετά από τριάντα χρόνια, φέτος είναι η πρώτη φορά που θα κάνω Χριστούγεννα στο σπίτι κι αυτά με περιορισμένο αριθμό ατόμων. Όλα αυτά τα χρονιά «σπίτι» μου ήταν το θέατρο κι εσείς κόσμος, οι καλεσμένοι μας στη μυσταγωγία της θεατρικής τέχνης. Ποτέ στις γιορτές δε μου έλειψε αυτό που άλλοι φίλοι έκαναν, πήγαιναν ταξίδια, πήγαιναν στα χιόνια. Ήμουν ευτυχισμένη και απόλυτα πλήρης που θα μπορούσα να κάνω αυτό που πραγματικά αγαπώ, να ταξιδεύω μέσα από το θέατρο. Εύχομαι να είναι τα μοναδικά Χριστούγεννα που θα ζήσω μακριά από αυτό που αγαπώ, αλλά επειδή πάνω απ' όλα είναι η υγεία η αποχή από τη δουλειά μας είναι επιβεβλημένη. Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους, να παραμείνουμε υγιείς και να ξαναπιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε.

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, ηθοποιός 

 Χριστούγεννα 2020 και το θέατρο  δοκιμάζεται,  όσο δοκιμάζεται και η ανθρώπινη επαφή. Γιατί αυτό είναι το θέατρο. Χριστούγεννα και δεν έχω παράσταση φέτος. Έχω όμως την υγεία μου,τους ανθρώπους που αγαπώ και το μυαλό μου καθαρό να θυμάμαι και να θυμίζω ,σε όσους πολύ εύκολα το ξεχνούν, πως το να είσαι ηθοποιός είναι δουλειά,δεν είναι χόμπι. Άρα απαιτώ την εργασιακή μου αξιοπρέπεια! Είθε το 2020 να πήραμε όλοι τα μαθήματα μας!

Γιώργος Παπαπαύλου, ηθοποιός 

 Φέτος θα'ναι πολύ ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα, θα'ναι χωρίς.. Άνευ,άνευ προηγουμένου που λέμε..

Αγορίτσα Οικονόμου, ηθοποιός 

 Αυτά τα Χριστούγεννα τα θέατρα είναι κλειστά, παρ' όλα αυτά εμείς είμαστε από τους λίγους τυχερούς που κάνουμε πρόβες στο Εθνικό θέατρο ετοιμάζοντας τον Γυάλινο Κόσμο και έτσι δεν νιώθουμε εντελώς αποκομμένοι. Κάνουμε βέβαια πρόβες φορώντας μάσκες, για μια παράσταση που δεν ξέρουμε πότε και αν τελικά θα ανέβει. Δεν μπορώ να παραπονεθώ όμως εγώ, όταν  τόσοι φίλοι και συνάδελφοι βρίσκονται χωρίς δουλειά και δεν μπορώ ούτε εγώ, ούτε κανείς μας να κάνει κάτι γι' αυτό. 

Περιμένουμε μόνο να βγούμε απ' αυτή τη δίνη όσο πιο σύντομα γίνεται. 

Είναι τα πιο διαφορετικά Χριστούγεννα που έχουμε ζήσει όλοι και μακάρι του χρόνου τέτοια εποχή να τα θυμόμαστε όλα αυτά σαν κάτι μακρινό. 

Όσο μακρινό μας φαίνεται ότι έως τώρα ήταν η κανονικότητα μας: να μπορούμε να κάνουμε Χριστούγεννα στα καμαρίνια, στη σκηνή, με τα καθίσματα γεμάτα θεατές. Να μπορούμε να αγκαλιάσουμε και να φιλήσουμε τους αγαπημένους μας. Υπομονή, θα περάσει κι αυτό. 

Καλές γιορτές.

Γιώργος Νανούρης, σκηνοθέτης, ηθοποιός 

Θέατρο είναι αυτό που δεν μπορεί να «ζει» ή να μην «ζει» κανείς αν δεν είναι ηθοποιός ή θεατής… που γίνεται σε κάτι σκοτεινά παράξενα κτίρια που μοιάζουν πάντα με υπόγεια .ΤΑ ΘΕΑΤΡΑ . Φωτίζονται σαν Χριστούγεννιατικα δέντρα κάθε μέρα όλη την χρονιά . Τα Θέατρα Δεν γίνεται μόνο από λέξεις. είναι κάτι παραπάνω από γραμμές κι από γράμματα. είναι ποίηση. Δεν είναι ωραία η μοναξιά χωρίς επιλογή. Δεν είναι ωραία να φοβάσαι Δεν είναι ωραίο το πένθος σε μία φωτισμένη πόλη. Δεν είναι ωραία να βλέπω αριθμούς θανάτων οι αριθμοί έχουν όνομα και επίθετο. ΔΕΝ είναι ωραία η αναμονή. η σιωπή. ΔΕΝ είναι ωραία να ξυπνάς και να μη νιώθεις. ΔΕΝ θα έρθει ο Άη Βασίλης. ΔΕΝ είναι ωραία χωρίς συναναστροφή. ΔΕΝ είναι ωραία όλες οι μέρες σαν Κυριακές… ΔΕΝ είναι ωραία όταν οι άνθρωποι κοιμούνται. ΔΕΝ είναι ωραία όταν κάποιοι είναι ξύπνιοι και παίρνουν αποφάσεις για κοιμισμένους. ΔΕΝ είναι ωραία χωρίς χάδια και αγκαλιές ΔΕΝ είναι ωραίες οι μάσκες.

Είναι ωραία η φιλία ο έρωτας τα βιβλία, το σινεμά, να είσαι ιδρωμένος σε ταβέρνες που ακούς ρεμπέτικα. ΕΙΝΑΙ ωραία να Δόξα ζεις. ΝΑ χειροκροτάς. ΕΙΝΑΙ ωραία να φορτώνεσαι σε κάποιους μέχρι το πρωί. ΕΙΝΑΙ ωραία η έξοδος χωρίς λόγο, η βόλτα χωρίς σκοπό. ΕΊΝΑΙ ωραία η βότκα να βουτάς να γαληνεύεις να κινείσαι να χορεύεις.

θΑ έρθει μία μέρα που δεν θα έχω βάρος, μια μέρα που θα φωτίζουμε «οι ανθρωποι λαμπάκια» από μέσα προς τα έξω θα είναι «στολισμένοι άνθρωποι» από λαμπιόνια τα μάτια τους, τα αυτιά τους, το στόμα τους. ΘΑ έρθει μία μέρα που θα χαρίζουν όλοι δώρα και δεν θα φοράνε κόκκινη στολή του Άη Βασίλη θα είναι ένας τυχαίος άνθρωπος με καφέ κασκόλ και ριγέ πουλόβερ .ΘΑ έρθει μία μέρα που θα κουραστώ να περπατάω αδιάκοπα για να μη φτάσω πουθενά. Θα έρθει μία μέρα χωρίς πλοκή και περιπέτεια. αλλά θα είναι ωραία όμορφη μέρα. ΘΑ έρθει μια μέρα που θα έχω πιο τρελή γλώσσα από ότι τώρα. ΘΑ έρθει μία μέρα που θα έχω Την ειδικότητα να πιάσω όλα τα φώτα της νύχτας των Χριστουγέννων από όλα τα μπαλκόνια από όλα τα δέντρα από όλα τα αυτοκίνητα από τους φίλους με τα φωτεινα μυαλά , από τους στύλους της ΔΕΗ από τα περίπτερα από τις πλατείες θα έρθει μία μέρα που θα τα κάνω λόγια και θα τα κάνω θέατρο μέχρι να καούμε από φως και από χαρά και θα γίνω «ηθοφωτιστής» ΘΑ έρθει μία μέρα που θα φτιάξω κουραμπιέδες και θα τους τινάξω πάνω στην πόλη και όλοι θα χαρούν που χιονίζει… μέχρι να παίξω, θα γράφω χαζά ποιήματα…

Κωνσταντίνα Τάκαλου, ηθοποιός 

Χριστούγεννα χωρίς θέατρο.Πρωτόγνωρο το συναίσθημα.Η εορταστική περίοδος είναι αυτή που περνάμε τον περισσότερο χρόνο στο θέατρο με διπλές και επιπλέον παραστάσεις.Τα φετινά Χριστούγεννα είναι διαφορετικά.Για όλους.Για το θεατρικό χώρο υπογραμμίζουν την επιβεβλημένη χειμερία νάρκη στην οποία βρίσκεται.Εύχομαι οι προσωπικές οικογενειακές στιγμές να μας κάνουν πλουσιότερους και να μας τροφοδοτήσουν με εμπειρίες και συναισθήματα που θα μας τροφοδοτήσουν για να επιστρέψουμε πιο "πεινασμένοι" στις συνθήκες που αγαπάμε.Όταν χάνεις κάτι,το εκτιμάς ακόμα πιο πολύ.Καλές γιορτές,με υγεία.Σωματικά και ψυχικά.

Τάσος Ιορδανίδης,ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής Θεάτρου Άλφα 

Οι γιορτές φέτος αποτελούν μια πρόκληση για όλους μας.. Μια που η πανδημία μας αλλάζει τις συνήθειες και τη καθημερινότητα μας.. Συνήθως τις μέρες αυτές οι δίπλες παραστάσεις, η αγωνιά και η κούραση πρωταγωνιστούσαν.. Παρόλο που οικονομικά αυτή η παύση στα θέατρα μου έχει στοιχήσει. Όπως σε όλους φαντάζομαι.. Και δεν είναι μόνο το Θέατρο στην Ελλάδα που έχει τραυματιστεί αλλά σε όλο τον κόσμο. Παρόλο που η ανάγκη να "παίξω" ειδικά τις βραδινές ώρες μετατρέπεται σε μια περίεργη υπερδιέγερση.. Πιστεύω πολύ σε οτιδήποτε μας ξεβολεύει και μας ανατρέπει τις συνήθειες μας. Είναι μια ευκαιρία να οραματιστούμε, να σχεδιάσουμε, να συγκεντρωθούμε με την προϋπόθεση βέβαια να είμαστε υγιής. Δεν πιστεύω στην ποσότητα αλλά στην ποιότητα.. Η ποσότητα εξυπηρετεί μόνο το ταμείο  απαραίτητα φυσικά αλλά δεν είναι αυτά που θα προχωρήσουν το Θέατρο. Ας στείλουμε θετική ενέργεια σε όσους νοσούν από covid ή από οτιδήποτε άλλο.. Και ας ονειρευτούμε.. Τι κ πως θα θέλαμε να κάνουμε  στο θέατρο όταν μας ξαναδοθεί η ευκαιρία ν ανέβουμε στη σκηνή. Καλές γιορτές! Καλά όνειρα! Με υγεία!

Αγαπητό μου ημερολόγιο πώς περνάμε  Χριστούγεννα  χωρίς θέατρο; Μπορούμε αναρωτιέμαι οι του Θεάτρου (πάντα κεφαλαίο Θ ) να ζήσουμε χωρίς αυτό; Δεν μπορούμε,  είναι σα να θες να μας πάρεις το οξυγόνο. Η επαφή με τον θεατή,  τα χρόνια πολλά από καρδιάς που λέει ο κόσμος στην είσοδο του κάθε θεάτρου, η βασιλόπιτα φτιαγμένη με αγάπη για όλους τους συντελεστές, που μαζευόμαστε όλοι μαζί πριν την παράσταση για να την κόψουμε και να ευχηθούμε. Πάντα οι καλύτερες θεατρικές μέρες ήταν ανήμερα που Ναι τα Θέατρα είναι ανοιχτά  και γιορτάζουμε εκεί. Ίσως το 2020 ήρθε για να μας δείξει την αξία όλων όσων είχαμε για δεδομένα. Εύχομαι να έχουμε υγεία,  υπομονή και να μην ξεχάσουμε ποτέ τα όμορφα δεδομένα μας ούτως ώστε το 2022 να γιορτάσουμε θεατρικά  και για το 2021 μέσα στις θεατρικές αίθουσες με αγκαλιές,  φιλιά , όνειρα και χαμόγελα όμορφα. Μέχρι τότε ευτυχώς υπάρχει το ίντερνετ και μπορούμε να βλέπουμε θεατρικές παραστάσεις γιατί δεν μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς να παίρνουμε μυρωδιά  έστω κι έτσι από το Θέατρο 

 

Χριστούγεννα. Μια γιορτή οικογενειακή. Σε όλο τον κόσμο, ακόμα και σε χώρες που ο Χριστιανισμός είναι μια ξένη ίσως κι εξωτική θρησκεία,  οι οικογένειες μαζεύονται και ανταλλάσσουν δώρα, δηλώνοντας κάπως έτσι την αγάπη και το νοιάξιμο του ενός για τον άλλο. Δέκα χρόνια πριν, στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής, πέρασα τα Χριστούγεννα με μια νέα παρέα. Αυτή που έμελλε, εν άγνοια μου φυσικά, να μετατραπεί από συντροφιά σε οικογένεια. Από τότε, μέχρι και σήμερα, στο θέατρο πια ως επαγγελματίας ηθοποιός, η οικογένεια αυτή μεγαλώνει και κάθε χρόνο προσθέτει συνεχώς νέα μέλη. Μέχρι σήμερα. Φέτος δεν προστέθηκε κανένα νέο μέλος στην φαμίλια μας. Δυστυχώς. Για όλους μας. Και για εμένα. 

Τα Χριστούγεννα φέτος θα είναι χωρίς. Χωρίς βόλτες, χωρίς πολλούς φίλους, χωρίς υγεία, χωρίς θέατρο. Χωρίς οικογένεια. Ή τουλάχιστον χωρίς δεύτερη οικογένεια.Γιατί παρόλο που γκρίνιαζα τα τελευταία δέκα χρόνια επειδή δεν μπορούσα να φάω πολύ το μεσημέρι των Χριστουγέννων, ώστε να καταφέρω να παίξω στην παραδοσιακή πια παράσταση της 25ης Δεκεμβρίου, το βράδυ, όταν όλος ο θίασος μαζευόμασταν στα καμαρίνια και στα παρασκήνια, ένιωθα πάντα αυτή την θαλπωρή. Την ουσία της γιορτινής διάθεσης, που σχεδόν γίνεται μυσταγωγική. Και μεταφέρεται νοερά στο κοινό μέσω της παράστασης. Όποια και αν είναι αυτή. Είναι μια παράσταση μέσα στην γιορτή. Μια γιορτή μέσα στην γιορτή. Οικογενειακή.

Αλέξανδρος Βάθρης, ηθοποιός

@ η φωτογραφία είναι του Ανδρέα Σιμόπουλου 

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω ένα σύντομο κομμάτι με θέμα :«Τα Χριστούγεννά μου χωρίς θέατρο», το πρώτο πράγμα που ήρθε συνειρμικά στο μυαλό ήταν οι στίχοι του τραγουδιού ''Yellow Thlipsis'' ΄Το τραγούδι αυτό ακουγόταν στην επιθεώρηση του Ελεύθερου Θεάτρου με τίτλο ''Αναντάμ Παπαντάμ'' που παίχτηκε το καλοκαίρι του 1980, στο ΄Αλσος Παγκρατίου. Στην παράσταση το τραγουδούσε ο ένας και μοναδικός Λευτέρης Βογιατζής.

Τώρα που το θέατρο είναι σε παύση είναι ευκαιρία να σκεφτούμε τη μοναδικότητα του. Πόσο δεδομένο ήταν αυτό το καθημερινό συμβάν, το παράλληλο με την καθημερινότητα μας σύμπαν, το  ραντεβού με το κοινό στις 9:15,η συναναστροφή...Ξαφνικά τα δεδομένα αλλάζουν και προσωπικά δεν περνάω καλά, όχι μόνο γιατί είμαι μακριά από το θέατρο αλλά γιατί είμαι μακριά από τους ανθρώπους. Σκέφτομαι ότι την παρούσα στιγμή δεν έχει σημασία η εξαργύρωση της παρουσίας μου στη σκηνή αλλά τι μπορώ να κάνω για να εξαργυρώσω με όρους δημιουργικότητας την απουσία μου από αυτή...Εύχομαι να ξαναβρεθούμε στις κουΐντες, να αγκαλιαστούμε ξανά, να μπορέσω να αγγίξω και να φιλήσω τους αγαπημένους μου και να υποδεχτούμε το κοινό στις αίθουσες χωρίς μάσκα... Μόνο με την αλήθεια μας.

Άγγελος Μπούρας,  ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής θεάτρου Άλμα

Τα Χριστούγεννα όπως και κάθε γιορτή ειναι μια αφορμή. Για τον καθένα κάτι ξεχωριστό που σχεδόν πάντα ταυτίζεται με συναντήσεις και συναναστροφή. Κάτι σαν γιορτή είναι και οι συναντήσεις στους χώρους των θεάτρων. Υπάρχει μια ψυχική αφετηρία πολύ χαρακτηριστική που συνδέει αυτές τις συναντήσεις- τόσο για το κοινο όσο και για τους δημιουργούς νομίζω- με κάτι ελπιδοφόρο. Τα θέατρά, όπως και άλλοι χώροι συναναστροφής μένουν κλειστά για φέτος τα Χριστούγεννα. Προτείνω λοιπόν να τα επιθυμήσουμε. Ας ευχηθούμε του χρόνου τέτοια εποχή να μπορούμε να συναντηθούμε ανεμπόδιστα με ανθρώπους, έργα, ιδέες και με ορίζοντες ανοιχτούς.

Μαρία Ξανθοπουλίδου, σκηνοθέτης 

Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι ζωή άνευ θεάτρου είναι μια ζωή ελλιπής, πόσο μάλλον για έναν ηθοποιό, φέτος τα Χριστούγεννα προσπάθησα να γεμίσω τη ζωή μου με πράγματα που θα καλύψουν το υπαρξιακό μου κενό.Ως εκ τούτου βλέπω τους φίλους μου,βουτάω στην αγκαλιά της κοπέλας μου,μυρίζω τα κεφαλια των σκυλιών μου,τρώω μιλφειγ όταν βλέπω σειρές,παίζω μανατζερ στον υπολογιστή,ακούω γαμάτες μουσικές όταν πάω για γυρίσματα,και σφάζω δαίμονες νυχθημερόν στο playstation 5 όταν προσπαθώ να σώσω την ανθρωπότητα.Καλη χρόνια σε όλους.Να είμαστε υγιείς,δυνατοί και μαζί.Θα τα καταφέρουμε.

Στέλιος Δημόπουλους, ηθοποιός και frontman των disco bimbos

Τα Χριστούγεννά μου χωρίς θέατρο. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς αγκαλιές. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς βόλτες. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς σχέδια για το μέλλον. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς τα ανίψια μου και τη βαφτιστήρα μου. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς τους γονείς, τον αδερφό μου και τους φίλους μου. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς το ΜΠΙΠ. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς έμπνευση. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς το Μίνου, το Πρου και το Πίτσι. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς ζεστό καφέ και pan cake στο Village. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς εκδρομή. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς σινεμά. Τα Χριστούγεννα μου χωρίς όρεξη για μελομακάρονα. Τα Χριστούγεννα μου χωρίς όρεξη για τίποτα. Τα Χριστούγεννα της αναμονής και της ανθεκτικότητας. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς.

Χριστίνα Χριστοφή, ηθοποιός, σκηνοθέτης, θεατρική συγγραφέας 

Αυτά είναι τα πρώτα χριστούγεννα χωρίς θέατρο. Ή καλύτερα τα πρώτα χριστούγεννα με κλειστά θέατρα. Γιατί το θέατρο δεν έφυγε στιγμή από τη σκέψη μας. Βρίσκεται στους συναδέλφους μας που περνάνε τόσο δύσκολα αυτές τις μέρες, στους θεατές μας που περιμένουν να ξαναταξιδέψουν με τις παραστάσεις μας, στους συνεργάτες μας που μπορεί να μην βρισκόμαστε πια αλλά συχνά μιλάμε, στους φίλους μας που αγωνιούν μαζί μας, στους μαθητές μας που βρίσκονται σε αναμονή για να ξεκινήσουνε μαθήματα, στα βιβλία που τόσους μήνες μας κρατάνε συντροφιά, στα σχέδια που αν και πάγωσαν περιμένουν πως και πως να πραγματοποιηθούν, στα όνειρα που στιγμή δεν σταμάτησαν για νέα έργα, νέα ανεβάσματα, νέες συνεργασίες. Τα τελευταία μάλιστα κανείς Κορονοιός, καμία καραντίνα, καμία απαγόρευση δεν μπορεί να τα σταματήσει. Αντίθετα γεννιούνται και μεγαλώνουν με την προσμονή. Θεριεύουν μέρα με τη μέρα. Και περιμένουν να βρουν το δρόμο τους για τη σκηνή. Είτε σε τρεις, είτε σε έξι, είτε σε εννιά μήνες... για όσο χρειαστεί... και μετά το θέατρο θα ανθίσει ξανά. Και μεις μαζί του!!

Δημήτρης Καρατζιάς, Σκηνοθέτης, ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής του Πολυχώρου Vault

@ η φωτογραφία είναι του Στέφανου Ταμβάκη

Φέτος το Θέατρο και οι Ηθοποιοί δεν θα γιορτάσουν τα Χριστούγεννα με τους «δικούς τους ανθρώπους». Δυστυχώς η «παράσταση» αναβάλλεται λόγω ασθένειας του πλανήτη… Η απειλητική σκιά του κορονοίου δεν μας επιτρέπει να ανταμώσουμε. Σας υποσχόμαστε ότι του χρόνου τέτοιες μέρες θα είμαστε και πάλι μαζί σας στο καθιερωμένο μας ραντεβού. Γιατί είστε πολλοί «εσείς» που παραδοσιακά μας προτιμάτε τέτοιες μέρες για την ψυχαγωγία σας. Σας εύχομαι… - δεν θα κλείσω με τις γνωστές ευχές. Σας χαιρετώ με την ατάκα της Σόνιας: «Θα ζήσουμε, θείε Βάνια». 

Δε με νοιάζει και πολύ που τα θέατρα είναι κλειστά. Αν άνοιγαν τα θέατρα και όλα τα άλλα έμεναν όσο απαράδεκτα είναι, τι νόημα θα είχε; Να ξεχαστούμε για λίγο; Τα θέατρα θα ανοίξουν, το θέμα δεν είναι αν θα ανοίξουν, αλλά πώς θα ανοίξουν, τι θα βγει από αυτό. Αυτή τη στιγμή θέατρο δεν υπάρχει, υπάρχει η μνήμη του, η μνήμη της συνύπαρξης. Τα live-streaming κλπ δεν είναι θέατρο, χωρίς να το δαιμονοποιούμε, το αντίθετο, αλλά είναι κάτι άλλο. Χριστούγεννα χωρίς θέατρο; Χριστούγεννα χωρίς Χριστούγεννα να λέμε. Όσο ο κόσμος μας χάνει καθημερινά τις μικρές μάχες με την κακία, την ευκολία, την κακογουστιά, την αδικία, την αναισθησία, την απληστία, το ψέμα, την εκμετάλλευση, το μίσος, να μας λείπουν τα φωτάκια. Ειδικά αυτά που αγοράζονται εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ επειδή τα περσινά "χάλασαν". Κι όταν ανοίξουν τα θέατρα, ας μην ξεχαστεί αυτή η ψευδεπίγραφη, επικίνδυνη, ανθυγιεινή μανία "υγείας", "κανονικότητας" και "ασφάλειας". Καλή χρονιά, υγεία, χαρά, κοντά, μαζί.

Χριστούγεννα χωρίς…χωρίς; Ούτε εγώ θυμάμαι από πότε…Ειδικά αυτές τις μέρες…

Ωρες  ώρες θυμώνω με τον εαυτό μου...μην γκρινιάζεις! Δεν συμβαίνει μόνο σε σένα! όλος ο κόσμος υποφέρει από αυτό το «κακό»! Θυμάσαι που παραπονιόσουν ,όταν σηκωνόσουν από το γιορτινό τραπέζι για να πας;

Ράτσα περίεργη οι καλλιτέχνες …ποτισμένη η ζωή τους από την τέχνη τους…

Ίσως είναι μια ευκαιρία αυτή η βίαιη παύση…Να  αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας  να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος…

Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, ηθοποιός

 Χρήστος Χριστόπουλος, ηθοποιός 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Η Γιαννούλα, ένα κορίτσι που πουλούσε κουλούρια στους δρόμους της Πάτρας, ζούσε με τον καημό να παντρευτεί.

Είχε ελαφριά νοητική υστέρηση και αυτό το γεγονός, την έκανε αντικείμενο χλευασμού στην τοπική κοινωνία, τα μέλη της οποίας, έστηναν και εικονικούς γάμους για να «παίξουν με τον πόνο της» .Καθώς όλο και περισσότεροι συμμετείχαν στα «δρώμενα» που στήνονταν για τους εικονικούς γάμους της με διάφορους υποψήφιους «γαμπρούς», οι φάρσες σε βάρος της απέκτησαν διαστάσεις μαζικής διαπόμπευσης.

Δέκα χιλιάδες άτομα υπολογίστηκε ότι βρίσκονταν στην οδό Αγίου Νικολάου και την παραλία, συνοδεύοντας τη Γιαννούλα στην τελευταία τέτοια φάρσα που στήθηκε σε βάρος της. Μόλις η Γιαννούλα συνειδητοποίησε την αλήθεια τρελάθηκε. Μετά από λίγα χρόνια πέθανε φτωχή και μόνη. Η θλιβερή της ιστορία έγινε αστικός μύθος.

Αυτός ο μύθος, συγκίνησε τον Γιώργο Παπαγεωργίου και αποφάσισε να παρουσιάσει την ιστορία της άτυχης γυναίκας στο Φεστιβάλ Αθηνών με την Έλενα Τοπαλίδου στον ομώνυμο ρόλο.

Ο Παπαγεωργίου, φαίνεται να γοητεύεται από αληθινές ιστορίες (δες «Αρίστος», «Ωραία του Πέραν») και να έχει διαμορφώσει ένα προσωπικό στυλ αφήγησης. Ετσι οι παραστάσεις του, έχουν πολλές κοινές συνιστώσες με πρώτη τη ζωντανή μουσική, που είναι παρούσα σε κάθε στιγμή και σχολιάζει τα δρώμενα και τη διαμόρφωση ενός είδους χορού από τους ηθοποιούς του, που ισσοροπούν παράλληλα στους εκάστοτε ρόλους και τις αφηγήσεις τους.

Ακόμα και στα σκηνικά βλέπουμε κοινά στοιχεία, όπως τα περίφημα πανηγυριώτικου τύπου λαμπάκια. Ενα λαϊκό κατά βάση θέατρο, το οποίο φλερτάρει έντονα και με την Μπρεχτική αποστασιοποίηση ακόμα και στη μουσική του μέθοδο με τις ρυθμικές εναλλαγές και τα τινάγματα των πλήκτρων, καθώς και με την αντιστικτική λογική τους.

 Ενώ, λοιπόν, αυτή η σκηνοθετική αισθητική,μας έχει χαρίσει πετυχημένες παραστάσεις , οι οποίες κατά τη γνώμη μου καταφέρνουν να συγκινούν, στην περίπτωση της Γιαννούλας η αίθουσα Η, της Πειραιώς 260 ρούφηξε τόσο την ίδια την ιστορία, όσο και την παράσταση.

Ενα υπέροχο σκηνικό (Ευαγγελία Θεριανού) που έμεινε στην αφάνεια και μια αισθητή αδυναμία να αξιοποιηθεί ο τεράστιος σκηνικός χώρος. Ηθοποιοί που πηγαινοέρχονταν λέγοντας απλά λόγια και κάνοντας διάφορα χαζοευρήματα, τα οποία όχι μόνο δεν έπειθαν αλλά μάλλον εκνεύριζαν τον θεατή, όπως άλλωστε και η εκκωφαντική μουσική.

Νομίζω, ότι όλα ξεκίνησαν όμως από το κακό κείμενο της Θεοδώρα Καπράλου, που δεν πέτυχε να αποδώσει τα συναισθήματα των ηρώων, αλλά στάθηκε σε μια επιφανειακού τύπου ανάγνωση, με πολλές επαναλήψεις.

Πάνω σ’ αυτό το κείμενο, η σκηνοθεσία αποτύπωσε την ιστορία σαν κλασικά εικονογραφημένα και δεν άφησε στιγμή το κοινό, να φανταστεί και να δημιουργήσει εικόνες. Ο,τι έλεγαν οι ηθοποιοί, το έδειχναν κι’ όλας από την εφημερίδα, που ερχόταν ουρανοκατέβατη, μέχρι τα τσίγκινα ντενεκεδάκια.

Η Έλενα Τοπαλίδου με σαφέστατες αδυναμίες στην άρθωση του λόγου δεν κατάφερε να πείσει για το δράμα της Γιαννούλας, αντίθετα έδωσε μια φλατ ερμηνεία, χωρίς κορυφώσεις και με σαφέστατη απουσία του προσωπικού στίγματος.

Στους άχαρους ρόλους των αφηγητών οι :Μιχάλης Συριόπουλος, Κίμωνας Κουρής, και Αθανασία Κουρκάκη έκαναν ό,τι μπορούσαν αλλά δεν κατάφεραν και πολλά. Ξεχώρισε η κυρία της παρέας.

Εμπνευσμένη η μουσικής της Ματούλα Ζαμάνη αλλά η υπερβολική χρήση της, δεν την άφησε να φτάσει στην πλατεία.

Ωραίο και το νυφικό που σχεδίασε η Βασιλική Σύρμα αλλά μάλλον άστοχα τα μαύρα κουστούμια των αφηγητών, πολυφορεμένα και αταίριστα στη συνθήκη του καρναβαλιού.

Ο Αλέκος Αναστασίου φώτισε, όσο το δυνατόν καλύτερα το χώρο αλλά κούρασε με το ψυχρό φως του φινάλε.

Η παράσταση κατά τη γνώμη μου απέτυχε να δείξει το πιο σημαντικό: την ανάγκη όλων των ανθρώπων να αγαπηθούν «Να μ’ αγαπα ως τον ουρανό και ακόμα παραπάνω», λεει η Γιαννούλα αλλά κανείς δεν συγκινείται....

Το βραβευμένο μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη με κεντρικό θέμα τη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη, του φερόμενου ως «Δράκου του Σέιχ Σου», μεταφέρθηκε στη σκηνή, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου. Η παράσταση ανέβηκε τον Φεβρουάριο 2018 στον Κάτω Χώρο και μετά, λόγω μεγάλης επιτυχίας, συνεχίστηκε για τρεις μήνες στην Κεντρική Σκηνή του ίδιου θεάτρου.

Μετά από μια σειρά sold out παραστάσεων, ο «Αρίστος» συνεχίζει την πορεία του στο Θέατρο Άνεσις από τις 14 Ιανουαρίου του 2019. Εννέα χαρακτήρες που συνδέονται με τον Αριστείδη Παγκρατίδη, μέσα από τις χειμαρρώδεις, υποβλητικές εξομολογήσεις τους, μιλώντας διαφορετικές γλώσσες, ανάλογα με τα βιώματα, τον χαρακτήρα και τον ρόλο τους, συνθέτουν το προφίλ του «Αρίστου».

Ο φίλος από την Τούμπα, η παραδουλεύτρα μάνα του, ένας αχθοφόρος του λιμανιού, ο παρακρατικός δοσίλογος περιπτεράς, ένας χωροφύλακας δημοκρατικών φρονημάτων, ένας συντηρητικός αστός της παραλίας, το αφεντικό του σε ένα λαϊκό πανηγύρι, η τραβεστί Λολό και μία λαϊκή τραγουδίστρια - οι δύο έρωτες του, ερμηνευμένοι επί σκηνής από τρεις ηθοποιούς (Ελένη Ουζουνίδου, Μιχάλης Οικονόμου, Γιώργος Χριστοδούλου). 

Οι ερμηνευτές ζωντανεύουν μια ιστορία που μεταφέρει τους θεατές στις αλάνες της Θεσσαλονίκης, στις σκοτεινές πλευρές του λιμανιού, στα υπαίθρια πανηγύρια και στα μπουζουξίδικα της παλιάς Θεσσαλονίκης, σε ένα σκηνικό χρόνο που φτάνει μέχρι το 1960 όταν γίνεται είκοσι χρονών ο βασικός ήρωας, στον οποίο όλοι αναφέρονται. Πρόκειται για τον Αριστείδη Παγκρατίδη, τον φερόμενο ως «Δράκο του Σέϊχ Σου», τον οποίο ο τύπος του 1963 (Ελληνικός Βορράς) τον αποκαλούσε «νεαρό ανώμαλο». Το 1966 καταδικάστηκε τετράκις σε θάνατο από το πενταμελές εφετείο Θεσσαλονίκης. Η εκτέλεσή του έγινε στο μέρος που ήταν συνδεδεμένο με το όνομά του, το Δάσος του Σέιχ Σου. Οι τελευταίες λέξεις που ψέλλισε ήταν: «Μανούλα μου, είμαι αθώος».
* Το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θανάτου» τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος *

Συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου
Διασκευή / Δραματουργική επεξεργασία: Θεοδώρα Καπράλου
Μουσική: Γιώργος Δούσος
Σκηνικά-Κοστούμια: Κατερίνα Αριανούτσου
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου
Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα 
Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου 
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Προϊστάκη

Παίζουν οι ηθοποιοί:
Έλενη Ουζουνίδου, Μιχάλης Οικονόμου, Γιώργος Χριστοδούλου
Μουσικός: Γιώργος Δούσος

ΧΩΡΟΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΕΣΙΣ
Λεωφ. Κηφισίας 14, Αθήνα
Τηλέφωνο Κρατήσεων: 210 77 18 943

ΕΝΑΡΞΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2019

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 90 λεπτά

ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ
Δευτέρα 21:00
Τρίτη 21:00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Κανονικό 16€
Μειωμένο 14€

Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται

Τ: 2109212900 / F: 2109212901 / E: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. / www.nkt.gr / Αντισθένους 7 & Θαρύπου, 11743, Αθήνα
https://www.viva.gr/tickets/theatre/theatro-tou-neou-kosmou-kentriki-
skini/aristos

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
www.nkt.gr
www.facebook.com/theatroneoukosmou

Η κλασική κωμωδία του Ν. Γκόγκολ, γραμμένη το 1836, συναντιέται στη νέα διασκευή που υπογράφει ο Πάνος Παπαδόπουλος με τον Γιώργο Παπαγεωργίου, σε μία παράσταση που επιχειρεί να αντιμετωπίσει την έλευση του “Επιθεωρητή” ως μια “ερωτική ιστορία”. 

Έναν έρωτα με το όνειρο, την ψευδαίσθηση, την “προσυμφωνημένη” ήττα. Ώστε η ελπίδα που θα γεννηθεί να είναι a priori ανεκπλήρωτη.

Μετά τον “Αρίστο”, ο Γιώργος Παπαγεωργίου μαζί με 5 ηθοποιούς και έναν μουσικό επί σκηνής, κρατώντας ως άξονα την γνωστή ιστορία του Ρώσου απατεώνα Χλεστιακόβ και την έλευσή του στη μικρή επαρχιακή πόλη της Ρωσίας, δημιουργούν έναν φαντασιακό κόσμο, χρησιμοποιώντας υλικά από το χώρο των καμαρινιών ενός θιάσου, σε μία προσπάθεια αφηγηματικής απεικόνισης της φαρσοκωμωδίας με τη βαθιά κριτική που ασκεί το ίδιο το έργο στους μηχανισμούς της απάτης.

Στο πρόσωπο του Χλεστιακόβ οι κάτοικοι της πόλης βλέπουν έναν μεγάλο σωτήρα και οραματίζονται ένα σπουδαίο μέλλον. Για μία ημέρα και οι δύο πλευρές ζουν ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα· και είναι η αγάπη αυτή για την αναζήτηση της προσωπικής αλήθειας που δημιουργεί τη συμφιλίωση με την ψευδαίσθηση που φέρνει μαζί του ο “Επιθεωρητής”.

Τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει να είσαι κωμωδιογράφος. Την παραμικρή αλήθεια -ακόμη και ίχνος αυτής της αλήθειας- αν πεις, έχεις να αναμετρηθείς όχι μονάχα με άτομα, αλλά με ολόκληρες τάξεις” γράφει στο φίλο του Στσέπκιν ο Ν. Γκόγκολ.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Διασκευή/Δραματουργική Επεξεργασία: Πάνος Παπαδόπουλος, Γιώργος
Παπαγεωργίου
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Έφη Χριστοδουλοπούλου
Σκηνικά: Κατερίνα Αριαννούτσου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα
Κομμώσεις: Talkin’ Heads
Φωτογραφίες: Δομινίκη Μητροπούλου
Παραγωγή: GOO THEATER COMPANY

Παίζουν: Μαρία Διακοπαναγιώτου, Θανάσης Ζερίτης, Πάνος Παπαδόπουλος, Μαρία
Πετεβή, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος
Μουσικός επί σκηνής: Γιάννης Λατουσάκης

Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από το Yπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πρεμιέρα: Δευτέρα, 29 Οκτωβρίου 2018
Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα, Τρίτη & Τετάρτη στις 21:00
Διάρκεια:
Εισιτήριο: 12 € γενική είσοδος, 10 € φοιτητικό, μειωμένο, ομαδικό (για κρατήσεις άνω
των 10 ατόμων), 8 € ανέργων/ΑΜΕΑ
Διεύθυνση: Αρχελάου 5, Παγκράτι
Τηλέφωνο και ώρες κρατήσεων: 210 7235 842 (ώρες 11:00 π.μ. - 14:00 μ.μ. και
17:00 μ.μ. - 20:30 μ.μ.)

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Στο site: www.skrowtheater.com
Στο τηλέφωνο: 2108938111
Στο δίκτυο καταστημάτων: Public
Στο ταμείο του θεάτρου: κάθε Τετάρτη, Παρασκευή & Σάββατο 17:00 - 20:00 κάθε Κυριακή 11:00 - 14:00

site: http://www.skrowtheater.com
e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
https://www.facebook.com/skrowtheater
https://twitter.com/skrowtheater
https://www.instagram.com/skrowtheater

Τρία δυνατά “χαρτιά” που σημείωσαν απανωτά sold out στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, ενώνουν τις δυνάμεις τους για τον “Αρίστο”. Η Ελένη Ουζουνίδου (Σταματία, το γένος Αργυροπούλου), ο Γιώργος Χριστοδούλου (Ο Μικρός Χίτλερ) και ο Γιώργος Παπαγεωργίου (Η Ωραία του Πέραν), έχοντας μαζί τους τον Γιώργο Μπινιάρη, αναλαμβάνουν να ζωντανέψουν επί σκηνής το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη “Ο Γύρος του Θανάτου” (Κρατικό βραβείο λογοτεχνίας) στο οποίο κεντρικό πρόσωπο είναι ο Αριστείδης Παγκρατίδης, ο φερόμενος και εκτελεσθείς ως «Δράκος του Σέϊχ σου». Ο “Αρίστος” θα κάνει πρεμιέρα τον Φεβρουάριο του 2018 στον κάτω χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Τη διασκευή υπογράφει η Θεοδώρα Καπράλου και τη σκηνοθεσία ο Γιώργος Παπαγεωργίου.