Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Γιάννης Βούρος: «Δε γίνεται να είσαι στο θέατρο και να έχεις ονομαστική ψηφοφορία»

Για τον Γιάννη Βούρο δεν χρειάζονται συστάσεις. Από το 1980 καταγράφει μια σημαντικότατη διαδρομή στο θέατρο έχοντας υπηρετήσει όλα τα είδη του.

Φέτος, πρωταγωνιστεί στο πλάι της Ελένης Ράντου στην παράσταση «Φιλουμένα», που σημειώνει πολύ μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Διάνα σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, ενώ τα Δευτερότριτα αναμετράτε στο Θέατρο Αλκμήνη με τον μονόλογο «Ελλαδογραφία», σε σκηνοθεσία Μανώλη Ιωνά. Κείμενο γραμμένο από τον ίδιο τον Γιάννη Βούρο,  στο οποίο ξετυλίγεται η μακραίωνη ιστορία της Ελλάδας, με τις αιμάτινες στιγμές, τις νίκες και τους κατακερματισμούς, το ορθό ανάστημα και τον συλλαβισμό της υπερηφάνειας από όσους, αγαπώντας τη ζωή, στάθηκαν στο ύψος του χρέους.

Με αφορμή αυτό τον μονόλογο, τον συναντήσαμε στο Θέατρο Αλκμήνη. Συνεπής στο ραντεβού μας ο Γιάννης Βούρος, αρχικά μας υποδέχθηκε στο φουαγιέ και στη συνέχεια με μια κούπα καφέ στο χέρι, διασχίζοντας  το σκηνικό, το οποίο σκεπάζεται με εκατοντάδες ξερά φύκια, κατευθυνθήκαμε στο καμαρίνι του.

Φιλικός, χειμαρρώδης, τολμηρός, ακομπλεξάριστος, δεν απέφυγε καμία ερώτηση, μίλησε για την παράσταση, για την εποχή που ήταν βουλευτής αλλά και καλλιτεχνικός διευθυντής στο Κ.Θ.Β.Ε., ενώ δε δίστασε να κρίνει  τη σημερινή κατάσταση. Μια πολύωρη συζήτηση μαζί του μέρος της οποίας θα διαβάσετε παρακάτω. 

Νατάσα Κωνσταντινίδη: Διαλέγετε και τον «δύσκολο» δρόμο καλλιτεχνικά, δεν επαφίεστε μόνο στις εμπορικές παραστάσεις…

Γιάννης Βούρος: Χαίρομαι που ξεκινάμε τη συζήτηση έτσι, με το ότι δεν είμαι ένας τακτοποιημένος, αλλά θα έλεγα ότι είμαι ένας πολύ ανήσυχος καλλιτέχνης, θα μπορούσα να έχω κάνει πολλά περισσότερα πράγματα, αν είχα ενταχθεί σε ένα μόνο είδος, γιατί στην Ελλάδα συνηθίζουμε να βάζουμε τα πράγματα σε στενά «συρταράκια».

 Έχοντας περάσει από όλα τα μήκη και τα πλάτη του χώρου, αυτό που με γοητεύει, όταν ανεβαίνω σε μια σκηνή είναι να μην είμαι ο εαυτός μου. Αυτό που θέλω είναι να μην με αναγνωρίζουν. Επιδιώκω να μην είμαι ο Γιάννης να είμαι κάποιος άλλος με άλλη κίνηση, άλλο σωματότυπο, άλλο ηχόχρωμα φωνής.

Οι συντελεστές της παράστασης "Ελλαδογραφία" πάνω στο ιδιαίτερο σκηνικό του Αντώνη Χαλκιά.

Ν.Κ.: Ποια ανάγκη σας οδήγησε να γράψετε τον μονόλογο «Ελλαδογραφία» και να ανεβείτε μόνος στη σκηνή;

Η «Ελλαδογραφία» προέκυψε, πριν από επτά χρόνια, όταν ξεκινήσαμε μια παρέα η Λουκία Ρικάκη, ο Αντώνης Χαλκιάς και εγώ, να συζητάμε για ένα κείμενο που ήθελα να γράψω και πως αυτό θα μπορούσε να αφορά τον ελληνισμό, χωρίς να είναι σοβινιστικό ή εθνικιστικό, αλλά κάτι που να αφυπνίζει την ψυχή του Έλληνα, η οποία δεν ανήκει ούτε σε κόμματα ούτε σε ιδεολογίες δεν έχει χρώματα. Ξεκίνησα να το γράφω, ο Αντώνης θα περιτύλιγε την παράσταση με το εικαστικό του ταλέντο και η Λουκία που θα το σκηνοθετούσε. Δυστυχώς, όμως,  αρρώστησε και πολύ σύντομα έφυγε από κοντά μας. Έτσι το έργο έμεινε στα συρτάρια. Δώσαμε όμως μια υπόσχεση με τον Αντώνη, πως η παράσταση αυτή κάποια στιγμή πρέπει να ανέβει και να αφιερωθεί σε εκείνη. Αργότερα προέκυψε το ταξίδι μου στην Αυστραλία και η «παραγγελία» της ομογένειας να παρουσιάσω κάτι εκεί. Ερχόμενος εδώ, ήθελε ο Μανώλης να συνεχίσουμε τη συνεργασία στο Θέατρο Αλκμήνη. Μου πρότεινε πέντε έργα, του έδωσα την «Ελλαδογραφία», πέταξε τα άλλα και επέλεξε αυτό! Δεν ξέρω, αν θα έχει εμπορική επιτυχία, εγώ είχα ένα χρέος με τον Αντώνη απέναντι στη Λουκία και ένα χρέος απέναντι στην ομογένεια που το περιμένει.

 Ν.Σ.:  Πως καταλήξατε στον τίτλο «Ελλαδογραφία»; Σας ενέπνευσαν οι στίχοι του Γκάτσου;

Γ.Β.: Καταλήξαμε εκεί, όταν έχοντας γράψει πια, ψάχναμε να βρούμε μια λέξη, μια φράση αυτό το πάζλ τι ασφαλή τίτλο θα μπορούσε να έχει. Το tag line ήταν σαφές, πως θα ήταν το :«Ποιός μου πήρε το όνειρο», του Έλληνα το όνειρο διαχρονικά, δε μιλάμε για τα τελευταία χρόνια της κρίσης αλλά για τα 2500 χρόνια της ύπαρξης του ελληνισμού.

Ν.Κ. : Το δικό σας όνειρο ποιο είναι;

Γ.Β.: Δεν έχω όνειρα. Αν είχα όνειρα θα είχα και στόχους τέτοιους που θα τους περιφρουρούσα και θα ήτανε διαφορετική, η εξέλιξη – ανέλιξη μου, στο χώρο του θεάματος, ίσως με μια εξασφαλισμένη στέγη. Τρεις θεατρικές στέγες δημιούργησα, τις λειτούργησα, τις έδωσα, τις πούλησα. Θα είχα ίσως χρήματα που να εξασφαλίσω και τη σύνταξη μου και την ευμάρεια των παιδιών μου. Δεν είχα ποτέ στόχους. Όπου με πήγαινε το ρεύμα. Ό,τι αγαπούσα έκανα. Ό,τι ερωτευόμουνα σε έργα και όχι σε ρόλους. Οι περισσότερες παραγωγές που έχω κάνει ήταν γιατί αγαπούσα τα έργα.

Ν.Κ. Υπάρχει κάτι που φοβάστε αυτή τη χρονική στιγμή;

Γ.Β. :Την ανημπόρια. Είναι ένα πλέγμα ανασφαλειών που έχει ο σύγχρονος Έλληνας: «Ανημπόρια-  Εξαθλίωση - Αρρώστιες – Φτωχοποίηση». Όλο αυτό ένα κουβάρι από έννοιες, οι οποίες στη ψυχή του Έλληνα αυτονόητα, μοιραία, ίσως λογικά πια έτσι όπως τον έχουν καταντήσει  δημιουργούν φοβίες. Δεν θα ήθελα να μην μπορώ να προσφέρω στο κοινωνικό σύνολο και να εξαρτώμαι από την όποια σύνταξη μου βγάλει το κράτος ή από το αν τα παιδιά μου έχουν την δυνατότητα να μου δώσουν ένα κατοστάρικο να πάω στο σούπερ μάρκετ. Γιατί τα χρόνια περνάνε, βλέπουμε πια τα πράγματα από την άλλη μεριά του λόφου.

Σπύρος Σιακαντάρης: Από μικρός, ασχοληθήκατε με τα κοινά και εκλεγήκατε βουλευτής το 2009. Πλέον δεν ασχολείστε με τα κοινά, παραμένετε ενεργός πολίτης;

Γ.Β. : Αν δεν παρέμενα ενεργός πολίτης δε θα έγραφα αυτό το κείμενο. Χρέος όλων μας είναι να είμαστε ενεργοί σε αυτή τη φάση, γιατί το ανενεργό του πολίτη δημιούργησε αυτές τις καταστάσεις. Η φοβία του πολίτη να μπει σε ψηφοδέλτια για να προσφέρει ανιδιοτελώς αυτό που θα ήθελε να προσφέρει με τις γνώσεις του, τις εμπειρίες του, τη διάθεση του, δημιούργησε το κενό στα ψηφοδέλτια και έχει παρεισφρήσει στο κοινοβούλιο ό,τι κινείται μεταξύ περιθωρίου και παρανομίας.

Σ.Σ. : Έχετε δηλώσει σε συνέντευξη σας πως «Δεν χωράνε δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη» και οικιοθελώς ασχοληθήκατε μόνο με την πολιτική. 

Γ.Β. :Οι φύλακες στη βουλή, όπου βρισκόμουν από τις εννέα το πρωί μέχρι τις δυο το βράδυ μου έλεγαν : «Κανονικά πρέπει να βάλετε ράντζο να κοιμόσαστε εδώ». Έπρεπε να διαβάζω, να μελετάω για νομοτεχνικές βελτιώσεις, για τροπολογίες για εισηγήσεις. Δε γίνεται να είσαι στο θέατρο και να έχεις ονομαστική ψηφοφορία. Δε γίνεται να πρέπει να διαβάζεις ένα νόμο και να διαβάζεις και τα λόγια για το σίριαλ. Υπάρχουν συνάδελφοι που μπορούν και το κάνουν. Κάτι δε κάνουν καλά πάντως.

Σ.Σ. :Θεωρείτε ότι σας έβλαψε καλλιτεχνικά η ενασχόληση σας με την πολιτική;  

Γ.Β.: Καλλιτεχνικά και οικονομικά με έβλαψε η πολιτική, είναι σαφές αυτό.

Σ.Σ. : Προσωπικά, έχετε μετανιώσει που ασχοληθήκατε με την πολιτική;

Γ.Β. :Είναι τεράστια εμπειρία γνώσης και ψυχής θα έλεγα. Το λέω μάλιστα μέσα στο κείμενο. Υπάρχουν πράγματα που δε θα τα είχα γνωρίσει αν δεν είχα ασχοληθεί με την κεντρική πολιτική σκηνή. Γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους από όλα τα κόμματα, γιατί υπάρχουν από όλα τα κόμματα φωτισμένοι άνθρωποι καλλιεργημένοι, και με διάθεση ανιδιοτελή και υπάρχουν και αυτοί βεβαίως που μπαίνουν στην πολιτική προς ιδίων όφελος.

Σ.Σ. :Πριν από λίγες μέρες πραγματοποιήθηκαν δυο διαδηλώσεις σε Θεσσαλονίκη και  Αθήνα με αφορμή το Μακεδονικό. Είδαμε μια μαζική συμμετοχή από το λαό. Εσείς πώς την κρίνετε; 

Γ.Β. :Χαρακτηρίστηκε, νομίζω, από τον πρωθυπουργό ως : «ετερόκλητος όχλος». Θα σας απαντήσω με δύο φράσεις: «Καθείς και τα όπλα του» λέει ο ποιητής, και «Έκαστος εφ' ω ετάχθη» επίσης, λέει ο ποιητής.  

Σ.Σ.: Υπήρξατε Καλλιτεχνικός Διευθυντής στο Κ.Θ.Β.Ε σε μια ιδιαιτέρως ταραγμένη περίοδο. Είχατε προβλήματα με τις κρατικές επιχορηγήσεις, με τα χρέη του Κ.Θ.Β.Ε στο ΙΚΑ όπου και περάσατε τη διαδικασία του αυτόφωρου, έχετε επαφές με το Κ.Θ.Β.Ε;

Γ.Β.: Έχω επαφές, με όλους τους εργαζόμενους, εκεί, γιατί είχαμε αναπτύξει μια εξαιρετική σχέση. Θεωρώ, μεγάλο επίτευγμα, το ότι αυτή τη στιγμή έχουν μειωθεί τα χρέη του Κ.Β.Θ.Ε με τη συνδρομή της πολιτείας. Ήταν ένα πάγιο αίτημα όλων των καλλιτεχνικών διευθυντών. Ένας καλλιτεχνικός διευθυντής έχει το βραχνά των χρεών και από την άλλη έχει να υλοποιήσει το καλλιτεχνικό του όραμα για το οποίο και κλήθηκε να αναλάβει τη θέση.

Με την εμπειρία που είχα στο χώρο της παραγωγής καλό θα είναι οι εισπράξεις του Κρατικού να φέρνουν πίσω το 1/3 των πάγιων εξόδων, ώστε να μπορεί να καλύπτει ένα μέρος των αναγκών του. Αυτό εμείς το είχαμε καταφέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό με την πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου, τη Μένη Λυσαρίδου, που μας άφησε πρόσφατα, με την οποία είχα μια εξαιρετική συνεργασία.

Όταν, ήμουν εγώ καλλιτεχνικός διευθυντής, αγωνιούσα και μοίραζα παράνομα τις εισπράξεις στους εργαζομένους για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Διότι, εμένα την τακτική επιχορήγηση μου την καθυστερούσαν πέντε μήνες, και είχε δημιουργηθεί ένα ασφυκτικό κλίμα.

Σήμερα, το Κρατικό έχει μειώσει τα χρέη του με την αρωγή της πολιτείας και όχι με την οικονομική πολιτική των κρατούντων. Γιατί η οικονομική πολιτική των κρατούντων είναι τραγική, όπως την έχω πληροφορηθεί.  Για παράδειγμα, με εισιτήρια των πέντε ευρώ, δυο και τρεις φορές την εβδομάδα, δε μειώνεις τα χρέη, όταν έχεις συγκεκριμένα πάγια έξοδα, σε αίθουσες με το προσωπικό, ηθοποιούς, τεχνικούς κ.λ.π. Έτσι, δε βγαίνει η εξίσωση! Με την αρωγή της πολιτείας  βρέθηκαν πολλά επιπλέον εκατομμύρια και παρά το γεγονός ότι είμαι αντίθετος στο σύνολο της πολιτικής του ΣΎ.ΡΙ.ΖΑ, σε αυτό θα πω ένα «μπράβο»!

Σ.Σ.: Η κρίση που βιώνουμε είναι μόνο οικονομική;

Γ.Β. : Η οικονομική κρίση είναι και πολιτική και κοινωνική σαφώς. Αλλά είναι αλληλένδετα αυτά, είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Βιώνουμε μια κρίση ταυτότητας αυτή τη στιγμή. Μια κρίση αναγνώρισης των προβλημάτων. Θεωρώ πως ξανασυστηθήκαμε. Τώρα πια γνωριζόμαστε πολύ καλά, έπεσαν πάρα πολλές μάσκες. Βιώνουμε τη φιλανθρωπία, την γενναιοδωρία, βιώνουμε και την κακεντρέχεια, την καχυποψία. Ο,τι πιο δύσμορφο δύσοσμο και σκοτεινό έχει βγει στην επιφάνεια, όπως όμως και η καλή πλευρά του Έλληνα. Θεωρώ πως αυτή η κρίση θα μας κάνει καλό γιατί τώρα πια γνωρίζουμε τον διπλανό μας.

Σ.Σ. :Βλέπετε φως; 

Γ.Β.: Όχι σύντομα, δε βλέπω φως. Είναι η πρώτη φορά στην οικονομική ιστορία των κρατών που η κρίση κρατά τόσα πολλά χρόνια.     

 

Συνέντευξη: Νατάσα Κωνσταντινίδη και Σπύρος Σιακαντάρης

Φωτογράφηση: Αγγελική Κοκκοβέ 

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία