Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Είδα τη «Μεταμφίεση», σε σκηνοθεσία Σταύρου Ράγια Κύριο

Η Χάρις Αλεξίου μπορεί να εγκατέλειψε το τραγούδι, αλλά φέτος πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση Μεταμφίεση του Β. Χατζηγιαννίδη στο Μικρό Παλλάς.

Η πολυαναμενόμενη παράσταση του Σταύρου Ράγια έκανε πρεμιέρα το Σάββατο 17 Οκτωβρίου στο Μικρό Παλλάς, εφαρμόζοντας το επιβεβλημένο πρωτόκολλο της πληρότητας 30%. Πρόκειται για την τρίτη θεατρική παράσταση στην οποία εμφανίζεται η Χάρις Αλεξίου μετά το Χειρόγραφο (2016, σκηνοθεσία: Γ. Νανούρης) και την Οπερέτα (2017, σκηνοθεσία: Ν. Καραθάνος). Η παράσταση πήρε παράταση μέχρι την Κυριακή 29 Νοεμβρίου καθώς οι πρώτες προγραμματισμένες παραστάσεις έγιναν sold-out σε λίγες μόλις μέρες.

Το κείμενο

Μία γυναίκα χωρίς όνομα, μέσα στην ησυχία του μικρού της κόσμου, μονολογεί. Η σημερινή μέρα δεν είναι τυχαία. Συμπληρώνονται κάποια χρόνια από το θάνατο ενός ανθρώπου που στάθηκε σημαντικός για τη ζωή της. Εκείνη δούλευε τότε ως νυχτερινή αποκλειστική του νοσοκόμα. Κι αυτός, λάτρευε να της μιλά με τις ώρες. Οι διηγήσεις του “Γέρου” της καθώς και μια εξωφρενική συγκυρία θα αλλάξει τα πάντα μέσα σε μια μέρα. Η ηρωίδα βλέπει το είδωλό της στον καθρέφτη αντεστραμμένο και δεν το αναγνωρίζει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από την πραγματικότητα, σκέφτεται. Ούτε και αλήθεια γίνεται να υπάρξει δίχως τη λάμψη μιας απάτης. Η ηρωίδα κάνει τον απολογισμό της ακροβατώντας επιδέξια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, ειλικρίνειας και παραπλάνησης, κωμικότητας και άκρως τραγικής μοναξιάς.

Το έργο Μεταμφίεση είναι το πρωτόλειο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2003 στο θέατρο Από Μηχανής σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάκου με ερμηνεύτρια τη Ράνια Οικονομίδου (Πολιτιστική Ολυμπιάδα). Η ίδια παράσταση παίχτηκε κι ένα χρόνο μετά στο Θέατρο οδού Κεφαλληνίας σε κοινή παράσταση με τις Ακόλαστες Εσπερίδες του Ανδρέα Στάικου κι ερμηνεύτρια την Μπέτυ Αρβανίτη αλλά και στο Θέατρο Ρεματιά στο Χαλάνδρι σε κοινή παράσταση με τον Περιπλανώμενο με το Μάνο Βακούση. Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μικρός Ιανός το 2005, με τον συγγραφέα ν’ αποκαλεί το έργο του «θεατρικό αφήγημα», όρος που νομίζω περιγράφει άψογα το ύφος του έργου. Φέτος, το έργο παρουσιάστηκε σ’ ένα μουσικοθεατρικό αναλόγιο από τη Βίκυ Καμπούρη στην Οικία Κατακουζηνού. Η παράσταση του Σταύρου Ράγια είναι η δεύτερη παράσταση του έργου σε διάστημα 17 χρόνων, ενώ βασίζεται στην ανέκδοτη ως τώρα β εκδοχή του κειμένου. Οι δύο εκδοχές έχουν μερικές ουσιώδεις διαφορές, που τροποποιούν τη δυναμική του έργου. Το νέο κείμενο αναμένεται να κυκλοφορήσει στον τρίτο τόμο των Θεατρικών Φύλλων μαζί με τα έργα Λάσπη και Πεταλούδα σε πηγάδι από τις εκδόσεις Το Ροδακιό.

alexiou 2 metamfiesi texnes plus

Η παράσταση

Ο Σταύρος Ράγιας σκηνοθετεί ένα από τα «μικρά» έργα του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη σε μια παράσταση μεγάλων προδιαγραφών. Πέρα από την κορυφαία Χάρις Αλεξίου, έχει δίπλα του μια ομάδα εξαιρετικών καλλιτεχνών: το μουσικό θεάτρου Άγγελο Τριανταφύλλου (Γκόλφω, Οπερέτα, Τρεις Αδερφές μεταξύ άλλων) και τον σκηνογράφο Ανδρέα Γεωργιάδη. Στην παράσταση του ξεχωρίζουν η επιλογή του ν’ αλλάξει το σκηνικό περιβάλλον του έργου, η νοσταλγική ατμόσφαιρα και φυσικά η πληθωρική παρουσία της Χαρούλας Αλεξίου.

Όσον αφορά τη διαχείριση του κειμένου, ο σκηνοθέτης προσπάθησε να το «ακούσει» δημιουργώντας εικόνες και δίνοντας έμφαση στη νοσταλγική του διάθεση. Δούλεψε πάνω σε μια νέα εκδοχή του κειμένου σε συνεργασία με τον συγγραφέα του έργου. Στη νέα εκδοχή, υπάρχουν μια επεξήγηση της «μεταμφίεσης» που η ηρωίδα την αποκαλεί κι ως «παραπλάνηση» -όρος που απουσίαζε στην πρώτη εκδοχή-, μια κωμικότροπη παράγραφος για τους 9 εραστές της ηρωίδας στα δύο χρόνια της κοινωνικής της αποστασιοποίησης και μια εμφατική παράγραφος για την ψευδή ταυτότητα της ηρωίδας πριν το φινάλε του έργου. Μια βασική διαφοροποίηση του σκηνικού κειμένου είναι ότι έχουν περάσει 20 κι όχι 5 χρόνια από το θάνατο του γέρου που περιέθαλπε και χάρης τον οποίο έγινε πάμπλουτη. Αυτή η μεγάλη χρονική απόκλιση πέραν του ότι εξυπηρετεί στη σύνδεση με την ερμηνευτική ηλικία της Αλεξίου, κάνει και τα γεγονότα που περιγράφονται στο έργο να βγάζουν μια μεγαλύτερη νοσταλγία στην ηρωίδα.

Στην απόδοση του σκηνικού χώρου συνέβη η μεγαλύτερη απόκλιση από το πρωτότυπο. Στο κείμενο περιγράφεται μια κρεβατοκάμαρα με μια τουαλέτα με μεγάλο καθρέφτη, ντουλάπα εντοιχισμένη κι ακριβά έπιπλα, που συνάδουν με την οικονομική κατάσταση της ηρωίδας. Βασική σκηνογραφική οδηγία είναι η φροντίδα της νοσηλευτικής της στολής, και τα μαύρα παπούτσια του πατέρα της. Στην παράσταση υιοθετήθηκε μια πιο πλαστική λύση, που διατηρεί μόνο την τουαλέτα από το κείμενο. Αντί για μεγάλο καθρέφτη έχουμε ένα μικρό καθρεφτάκι. Αντί για την επίδειξη πλούτου που υποδεικνυόταν στις σκηνικές οδηγίες, βλέπουμε ένα ολάνθιστο σκηνικό, γεμάτο από φυτά, τα οποία φροντίζει η ερμηνεύτρια καθόλη τη διάρκεια της παράστασης. Ο Ανδρέας Γεωργιάδης κατασκεύασε ένα μαγευτικό εικαστικό περιβάλλον, που αποπνέει ηρεμία και φρεσκάδα. Το πληθωρικό σκηνικό έδωσε τη δυνατότητα στην Αλεξίου να έχει μικροδράσεις στην σκηνή, ενώ περιγράφει τη μοναξιά της –γερασμένης πια- ηρωίδας. Η ερμηνεύτρια εμφανίζεται ντυμένη μ’ ένα μαύρο βελούδινο ένδυμα, ενώ ξεχωρίζουν τα σκουλαρίκια-πέρλες στ’ αυτιά της που συνάδουν με την οικονομική της επιφάνεια. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ωστόσο η απουσία της νοσηλευτικής της στολής ή του ζευγαριού μαύρων παπουτσιών. Η συγκεκριμένη απουσία θα μπορούσε να υποδηλώνει πως οι διηγήσεις της για τη δουλειά της ως αποκλειστική νοσοκόμα ή για την πλούσια ζωή της είναι κι αυτά «παραπλανήσεις».

Η Χάρις Αλεξίου έχει αδιαμφισβήτητα το χάρισμα της σκηνής. Άμα τη εμφανίσει, σε προσελκύει στο συναισθηματικό της κόσμο. Η ηρωίδα της ξεχειλίζει από συναισθηματισμό, μοναχικότητα και νοσταλγία για τα περασμένα. Η όλη της προσέγγιση φέρει ένα υλικό ιδιαιτέρως συγκινητικό, ενώ σε σημεία αυτοσαρκαστικό. Η συνολική ατμόσφαιρα της παράστασης, με την ερμηνεία της Αλεξίου, την μουσική του Τριανταφύλλου και το ονειρικό σκηνικό του Γεωργιάδη είναι νοσταλγική. Αισθάνομαι ωστόσο ότι οι χαρακτήρες του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη ακόμα κι αν αναφέρονται στο παρελθόν τους, εκφράζουν λιγότερο παθιασμένα τα συναισθήματά τους, ή τουλάχιστον τα περιορίζουν σε τμήματα του έργου. Αντίθετα, η Αλεξίου από την αρχή ως το τέλος της ερμηνείας της επικοινωνεί μια συγκινησιακή σχέση με τα περασμένα και τους ανθρώπους που φρόντιζε. Απουσιάζει εντελώς η κυνικότητα του χαρακτήρα, όταν αναφέρεται πχ στη βοήθεια των ασθενών να περάσουν στην απέναντι όχθη ή στη μετακόμισή της και την αλλαγή σχολείου για να μην ανακαλύψουν οι συμμαθητές της την πραγματική της ταυτότητα με αποτέλεσμα η ερμηνεία της να μοιάζει μονοδιάστατη.

Θα ήθελα να σταθώ στην ιδέα της Μεταμφίεσης. Η ηρωίδα που ερμηνεύει η Χάρις Αλεξίου είναι μια γυναίκα που έχει μάθει από τους γονείς της να μεταμφιέζεται σε κάτι άλλο. Όπως εξομολογείται η ίδια, αν και είναι από φτωχή οικογένεια, οι γονείς της την έντυναν με ακριβά ρούχα που δεν ταίριαζαν στο οικονομικό/κοινωνικό προφίλ τους και μάλιστα καμάρωναν γι’ αυτό. Με τον τρόπο τους, οδήγησαν την ηρωίδα να διαμορφώσει έναν ψευδή εαυτό, όπως θα έλεγε η Alice Miller, μια «μεταμφίεση». Όταν ξαφνικά η ηρωίδα θα γίνει πραγματικά πλούσια, θα έχει τη δυνατότητα ν’ αγοράζει ακριβά ρούχα και να έχει έναν πιο άνετο τρόπο ζωής, θα νοσταλγήσει τη δουλειά της στο νοσοκομείο. Η νοσταλγία δεν αφορά αποκλειστικά το εργασιακό περιβάλλον, αλλά συνάμα τη συνήθειά της να μεταμφιέζεται σε κάτι άλλο. Η ίδια παραδέχεται ότι δε γνωρίζει τον αληθή εαυτό της, και προτιμά να διατηρήσει τον ψευδή, κάνοντας πράγματα που έκανε όταν δεν ήταν πλούσια. Θέλει να γίνει μια άλλη. Είναι μια άλλη.

Εν κατακλείδι, η Μεταμφίεση του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη μετουσιώθηκε σε μια αισθητικά άρτια παράσταση όπου φέρει τη σφραγίδα της συγκινητικής και πληθωρικής παρουσίας της Χάρις Αλεξίου. Η Μεταμφίεση είναι μια από τις παραστάσεις που αξιόλογα εκπροσωπούν το λεγόμενο «εμπορικό» θέατρο κι είμαι σίγουρος πως θα επεκταθεί χρονικά στο θεατρικό γίγνεσθαι.

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία