Αυτό που με καίει…είναι ταυτόχρονα κι αυτό που με συγκινεί.

Με καίει το πάθος, με καίει το λάθος που γίνεται πάθος, με καίει η στιγμή που έχει φύγει πριν καν τη γράψω ως λέξη, τι λείπει, τι μου λείπει…

Αυτό που με καίει… είναι αυτό που ψάχνω να με κάψει. Η ζωή που προσπαθώ ν’ αφουγκραστώ κάτω κι ανάμεσα από τη ζωή, από τη ζωή μου.

Σε ό,τι κάνω στο χώρο της τέχνης, όλα τα παραπάνω με απασχολούν. Και με μπερδεύουν ταυτόχρονα. Αλλά κι αυτό με καίει… το αν θα μπούνε ποτέ τα πράγματα σε σειρά, αν θα μπορέσω να ξέρω ποια είναι αυτά τα «πράγματα».

Στο θέατρο με καίει το εδώ και τώρα… μαραζώνω αν θαμπώσει. Με συγκινούν αυτές οι στιγμές, που ηθοποιοί και θεατές, αλλάζουν διάσταση, μπαίνουν σ’ έναν άλλο κόσμο κι ό,τι προκύψει. Γιατί πρέπει να προκύψει, αυτό το «ζωντανό» θέατρο αγαπάω. Όταν βλέπω έναν ηθοποιό να έχει πάθος πάνω στη σκηνή, κλαίω γιατί με συγκινεί αυτό που τον καίει, ακόμα κι αν δε μπορώ να το καταλάβω ακριβώς. Το ίδιο μου συμβαίνει όταν υποκλίνεται ένας θίασος που μόλις βγήκε από τον επί σκηνής κόσμο του, όσο δυνατή κι αν ήταν η παράσταση, με συγκινεί ο άνθρωπος στο τέλος, η ψυχή που φλέγεται.

Αυτό που με καίει… είναι τι κάνουμε οι άνθρωποι μπροστά στο φόβο του θανάτου, πώς αντιμετωπίζουμε τις απελπισίες μας. Με συγκινεί η καλοσύνη, η μεγαλοψυχία, η δοτικότητα, η ευγένεια.

Αυτό που με καίει… είναι οι κόσμοι που θέλω να δημιουργήσω, τα παράλληλα σύμπαντα, οι άνθρωποι που γνώρισα αλλά κι εκείνοι που δε θα γνωρίσω.

Με καίει αυτό το… «όλα θα πάνε καλά αλλά πρέπει να κάνουμε υπομονή…» όπως λέει κι ο Σαίξπηρ στον Άμλετ.

Αυτό που με καίει είναι αυτό που με σώζει… κι αναζητώ τους λόγους στους δρόμους της τέχνης.

Η Ζωή Ξανθοπούλου πρωταγωνιστεί στο «Hamlet & Άμλετ» στο Θέατρο Αργώ.