Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Η Ηλιάνα Μαυρομάτη μας γράφει για αυτό που την «Καίει»

Τί με καίει, ε;..

Για να πω την αλήθεια μου, η καλύτερη ερώτηση θα ήταν τί δεν με καίει, μιας και δε δυσκολεύομαι να πάρω φωτιά..

Η ζωή ολόκληρη, μέσα και έξω από το θέατρο, εάν και όσο γίνεται να υπάρχει διαχωρισμός εδώ που τα λέμε.. είναι μια φωτιά που πάντα καίει..

Από τότε που θυμάμαι να υπάρχω η θερμοκρασία της εσωτερικής μου ζωής ήταν πολύ ψηλά. Πότε το διακύβευμα ήταν το μηχάνημα που απαγορευόταν από τους γονείς να αγγίξω, ο σκύλος που μου έμαθε να αγαπώ τον κόσμο,  οι συμμαθητές, οι φίλοι και τα ατελείωτα παιχνίδια, οι αγαπημένοι δάσκαλοι, οι καταπιεστικοί μέντορες, οι δύσκολες σχέσεις, οι εύκολες σχέσεις, τα δύο φύλα και τα χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα.. Η κοινωνία, η πολιτική, η ελευθερία, η συμβάσεις και το κόστος τους.. Ο θάνατος, η φιλοσοφία, το θέατρο, το θαύμα της φύσης που σε στρέφει συνεχώς στο ανεξήγητο και στο πέρα από το λογικό..   

Ο κόσμος όλος καίει. Έχει πάρει φωτιά. 

Για να έρθω όμως στα καθ’ ημάς, αυτήν την εποχή, με καίνε οι αγωνίες του Τέννεσυ Ουίλιαμς περί πόθου, νεύρωσης, καταπίεσης, σάρκας, ενστίκτου, εκλογίκευσης, μοναξιάς, επιλογής θέσης και απόφασης, αφοσίωσης και προδοσίας, πνευματικότητας, ποίησης.. Ποίησης! Ναι, η ποίηση του έργου “Λεωφορείο ο Πόθος” με καίει αυτόν τον  καιρό περισσότερο από οτιδήποτε.. και η δική μου αγωνία να ανταποκριθώ στη δυσκολία του μεσάζοντα, από το χαρτί, την ιδέα, στον λόγο και την πράξη.. Και η φωτιά δε με αφήνει να ησυχάσω στιγμή! 

 

ΥΓ:"τελευταία φωτογραφία του καλοκαιριού" από τον Δ. Κούκο.