Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Στέλιος Δημόπουλος: «Σε μια στιγμή απόλυτου υπαρξιακού αδιέξοδου το θέατρο με κράτησε ζωντανό»

Ο Στέλιος είναι σαρωτικός και στη σκηνή και στη ζωή. Δεν σου αφήνει περιθώριο να μην τον προσέξεις. Νιώθεις στο βλέμμα του, στις κινήσεις του, στον τόνο της φωνής του αυτό που λένε «ήρθε για να μείνει». Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι αυτή τη στιγμή τρέχει παράλληλα για την «Εξομολόγηση ενός βαμπίρ» που κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, για τις «Νεφέλες» στην εφηβική σκηνή του ίδιου θεάτρου, ενώ συγχρόνως ετοιμάζει βαλίτσες για τη Χάγη, όπου στις 10, 11 και 12 Νοεμβρίου θα παίξει στο Εθνικό Θέατρο στην παράσταση του Δημήτρη Γεωργαλά «Μήδεια». Πολυπράγμων λοιπόν αυτή την περίοδο, σε ένα διάλειμμα των προβών μίλησε στο texnes-plus..

 

Τρεις αγάπες μεγάλες...

Φέτος είμαι στην ευχάριστη θέση να συμμετέχω σε τρεις παραστάσεις που αγαπώ πολύ: τις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Τζωρτζίνας Κακουδάκη, την «Εξομολόγηση ενός βαμπίρ» του Δημήτρη Τσεκούρα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γεωργαλά και τη «Μήδεια» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία επίσης Δημήτρη Γεωργαλά.

«Η εξομολόγηση ενός Βαμπίρ – Η φθορά»:Τα βαμπίρ οι φίλοι μας

O άνθρωπος πάντα φοβόταν το θάνατο. Στην προσπάθειά του να τον ξορκίσει δημιούργησε το μοναδικό πλάσμα που τον αψηφά. Το βαμπίρ. Ενώ το βαμπίρ λοιπόν δείχνει άτρωτο απέναντι στην υλική φθορά, δεν συμβαίνει το ίδιο με την ψυχολογική και νοητική του φθορά. Με λίγα λόγια, αν είναι μία φορά δυσβάσταχτο για κάποιον να δεχτεί ότι κάποτε θα πεθάνει, φανταστείτε τι σημαίνει για κάποιον άλλο να βλέπει τα πάντα γύρω του να πεθαίνουν ενώ ο ίδιος παραμένει ζωντανός… Επομένως, εξ ορισμού δεν υπάρχει από καταβολής κόσμου και από καταβολής πλασμάτων πιο ταλαιπωρημένο πλάσμα από το βαμπίρ.

«Υποτάξου στη φθορά όταν αρχίζει να σε φθείρει. Υποτάξου»

Φυσικά. Η φθορά είναι το μοναδικό μη αναστρέψιμο πράγμα. Το μοναδικό φαινόμενο που δεν έχει αντίθετο. Η μοναδική κατάσταση που δεν ανακόπτεται. Από τη στιγμή λοιπόν που δεν μπορείς να της αντισταθείς υφαίνεις τη ζωή σου αγκαλιάζοντάς τη και την απολαμβάνεις ενώ τη βλέπεις να καταλαμβάνει κάθε στιγμή και κάθε κομμάτι της.

Sold out και χωρίς "ονόματα"...

Θεωρώ ότι το κοινό σταδιακά αρχίζει και αναπτύσσει υψηλότατο θεατρικό κριτήριο. Δεν θα μιλήσω για μεγάλα ονόματα και μικρά, αλλά για καλές ή κακές παραστάσεις. Η «Οδύσσεια» πέρυσι ήταν μια πολύ καλή παράσταση, με αποτέλεσμα ο κόσμος να την αγκαλιάσει και να τη στηρίξει. Ελπίζουμε και φέτος να καταφέρουμε να κάνουμε το ίδιο. Θεωρώ πως έχουμε στα χέρια μας ένα εξαιρετικό κείμενο και το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι η συγκεκριμένη παράσταση έχει φτιαχτεί με πάρα πολύ κόπο, πολλά ξενύχτια, πολύ ιδρώτα και πολύ… αίμα.

14067996_10210561184885012_5057898088159400406_o.jpg

Δημήτρης Γεωργαλάς again and again

Είναι κάτι πολύ παραπάνω από συνεργάτης και σκηνοθέτης για μένα. Ο Δημήτρης είναι πατέρας, μέντορας, κολλητός, θείος, αδελφός και συνοδοιπόρος. Ο Δημήτρης πριν από την «Οδύσσεια» παρέλαβε έναν ψυχολογικά τσακισμένο, ασταθή και τραυματισμένο ηθοποιό, τον εμπιστεύτηκε και τον ανέστησε. Ο λόγος για τον οποίο σέβομαι και αγαπώ τον Δημήτρη τόσο πολύ πέρα από τις σκηνοθετικές του ικανότητες έχει να κάνει με το πόσο αμείλικτος είναι. Οι καλοί φίλοι είναι πάντα οι σκληροί φίλοι. Πότε δεν θα σου πει κάτι άλλο από αυτό που σκέφτεται, ποτέ δεν θα σου χρυσώσει το χάπι και ποτέ δεν θα συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο από αυτό που έχει οραματιστεί. Μιλάμε για ένα δαιμονικό χειρούργο με χαμογελαστό πρόσωπο.

 

doma.jpg

«Μήδεια» στη...Χάγη!

Είναι χαρά και τιμή μας να παίζουμε τη «Μήδεια» του Ευριπίδη στο Εθνικό Θέατρο της Χάγης. Ακόμα μεγαλύτερη τιμή είναι για μένα να επωμίζομαι το ρόλο του Ιάσονα. Είμαι πολύ χαρούμενος τόσο για την πρόκληση του να αντιμετωπίζεις αυτό το αριστούργημα όσο και για την πρόκληση να το κοινωνείς σε μια άλλη κουλτούρα. Χαίρομαι για την ευκαιρία που μας παρουσιάζεται και ελπίζω να καταφέρουμε να σταθούμε στο ύψος των προσδοκιών. Χαίρομαι πολύ.

«Νεφέλες» για εφήβους

Δουλεύω με μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών και συνεργατών στην εφηβική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Τζωρτζίνα Κακουδάκη και πρόκειται για μια διασκευή του κλασικού κειμένου του Αριστοφάνη που έχει γίνει με γνώμονα μια θεατροπαιδαγωγική μελέτη που κάνουμε από το Μάιο. Θα παίζεται σε γυμνάσια και λύκεια εντός και εκτός Αθηνών και ανά περιόδους και στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. 

14495314_1103416386413938_7840722876648044887_n.jpg

Ηθοποιός VS Τραγουδιστής

Έχω την τύχη να είμαι τραγουδιστής στους Granny Goes Mad. Oι Granny Goes Mad είναι μια electro noise μπάντα που γεννήθηκε έπειτα από ένα μονόλογο που έπαιζα, το «Kill the-M-all» του Ζαφείρη Χαϊτίδη. Ο Χρήστος Τριανταφύλλου έγραφε το soundtrack για την παράσταση και κάπου μεταξύ προβών και ηχογραφήσεων με έβαλε να κάνω ένα φωνητικό αυτοσχεδιασμό σε ένα κομμάτι του και από τότε κολλήσαμε. Στην πορεία προστέθηκε και ο τρίτος της παρέας, ο μπασίστας μας, και κάπως έτσι έγινε το κακό.

13453210_10209896360624821_245151274_o.jpg

 «Έγινα ηθοποιός γιατί…»

Σε μια στιγμή απόλυτου υπαρξιακού αδιέξοδου το θέατρο με κράτησε ζωντανό. Μου έσωσε τη ζωή και από τότε του χρωστάω… 

Το πιο ωραίο σύνθημα στους τοίχους της Αθήνας

«Η Κίνα είναι ελληνική και είναι δική μου». Κόντεψα να πεθάνω στα γέλια.

Τραγούδι  συντροφιάς για τα δύσκολα

To «Nat King Cole» του Άνταμ Γκριν.

 

Φωτογραφίες Κοσμάς Ινιωτάκης (εκτός από φωτό Νεφέλες)