Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Αμαλία Μουτούση: «Έχω επίγνωση του τι σημαίνει να μην μπορείς να είσαι ο εαυτός σου»

Αυτή η συνέντευξη δεν μοιάζει με τις άλλες. Το σκηνικό της είναι βγαλμένο από ταινία, σαν η πόλη να μας άφησε για λίγο να κάνουμε ήσυχες την κουβέντα μας σε ένα μαγικό στενό της που λίγοι το γνωρίζουν. Εκείνη, πριν την πρώτη χειραψία, εμφανίζεται στο κάδρο, λουσμένη στο φως του Σεπτέμβρη, με ένα βιβλίο στο χέρι, πανευτυχής για το νέο της απόκτημα. Ανάμεσά μας πάντα μια πιστή της σύντροφος, η Νόρα. Τι και αν την άφησε να ξεκουραστεί πέντε μήνες, η ιψενική ηρωίδα την ακολουθεί πιστά. 

 «Αυτή όμως είναι η Νόρα. Αυτή που έχει τον ενθουσιασμό και παίρνει αυτό το βιβλιαράκι είναι η Νόρα! Γι’ αυτό δραπετεύει από το κουκλόσπιτο, γιατί είναι αυτός ο ενθουσιασμός που δεν μπορεί να σταματήσει να πηγαίνει προς το φως και τσουρουφλίζεται… σαν την πεταλούδα», θα μου ομολογήσει η Αμαλία λίγο αργότερα με μάτια που λάμπουν από ενθουσιασμό και ανυπομονησία για το αντάμωμά τους. 

 Έτσι τρία κορίτσια σε ένα γαλλικό μπιστρό πίνουν κρασί και μιλούν ελεύθερα για το θέατρο, τη ζωή, τους χωρισμούς, τις απώλειες, τον ενθουσιασμό, τους ρόλους, τις πληγές που αιμορραγούν, τους χωματόδρομους, τα βουνά, τις ψεύτικες βλεφαρίδες και τις αληθινές αγάπες που δραπετεύουν από τα κουκλόσπιτα της ζωής και της σκηνής και πηγαίνουν πάντα προς το φως. 

 «Η Νόρα είναι ένα παιδί, γιατί δεν γέρασε ποτέ η ψυχή της». Στις αγέραστες ψυχές λοιπόν! Βίβα!

 

amalia-moutousi_texnes-plus (2).jpg

Πώς είναι να προσεγγίζεις ξανά έπειτα από αποχή πέντε μηνών ένα ρόλο όπως αυτός της Νόρας που σημείωσε τόσο μεγάλη επιτυχία;

Τους ρόλους τους έχω μαζί μου κάθε στιγμή, χωρίς να το ξέρω. Ακόμα κι όταν κάνω άσχετα πράγματα, πόσο μάλλον τώρα που ήξερα ότι η παράσταση θα ξαναπαιχτεί. Όσο διαφορετικά κι αν είναι μεταξύ τους αυτά που κάνω- στο βάθος βάθος υπάρχει μιά ενότητα. Έτςι και η Νόρα, η συγκεκριμένη παράσταση, ήταν τον περσινό χειμώνα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, της ψυχής και της καρδιάς μου, επηρέαζε τον ψυχισμό μου, απομυζούσε την ενέργειά μου, με κατέβαλλε ψυχικά και σωματικά και την ίδια στιγμή μου έδινε ζωή και χαρά γιατί ήταν κομμάτι της ζωής όλων. Απομακρύνθηκα από τις παραστάσεις, έκανα άλλα πράγματα, άδειασα, τα είδα όλα από μια απόσταση που μου ήταν απαραίτητη, αλλά η Νόρα περίμενε σε μια γωνίτσα μέσα μου, έτοιμη να ξαναζήσει. 

Για να δούμε τι καινούργιο θα 'χει από δω και πέρα, θα θελα εμένα πρώτα απ'όλα να με εκπλήξει...Είναι με τέτοιο τρόπο δομημένη η παράσταση μας,που παίζοντας έχεις τη δυνατότητα να αλλάζεις… Όχι τα βασικά και τα στοιχειώδη και τις αρχές της σκηνοθεσίας και της υποκριτικής κατεύθυνσης. Ίσα ίσα αυτές είναι η κοίτη του ποταμού, που συγκρατεί το νερό για να μην ξεχειλίσει, όμως από εκεί και πέρα το «νερό» επιδέχεται πάρα πολλές αλλαγές και υφίσταται διακυμάνσεις ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι. Πραγματικά το ότι απομακρύνθηκα δεν ξέρω τι επίδραση θα έχει πάνω μου και πώς θα συμβάλει στο ρόλο μου. Τώρα που έχω ανακτήσει τις δυνάμεις μου θα προσεγγίσω άραγε αλλιώς τη Νόρα; Δεν το γνωρίζω, αυτό θα φανεί στην πράξη.

Διάβασα ότι, όταν ανέβηκε για πρώτη φορά το έργο, οι ηθοποιοί αρνούνταν να παίξουν την τελευταία πράξη, στην οποία η Νόρα εγκαταλείπει το σύζυγό της, γιατί φοβόνταν το σκάνδαλο. Σήμερα αυτό είναι κάτι τόσο σύνηθες, που αναρωτιέμαι πόσο μεγάλο στοίχημα ήταν για εσάς υποκριτικά να συγκινήσετε.

Νομίζω πως αυτή η σκηνή συγκινεί, όχι επειδή η Νόρα εγκαταλείπει το σύζυγό της. Αυτό είναι ένα πρωταρχικό επίπεδο, που φυσικά εκείνη την εποχή ήταν… μπουρλότο. Υπήρχε ένα επίπεδο που δεν χρειαζόταν δεύτερο. Η σκηνή αυτή εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να συγκινεί επειδή κόβεται ο ομφάλιος λώρος. Όλοι ξέρουμε λίγο πολύ τι σημαίνει αυτό...Ένας λώρος που μας κρατάει δεμένους με κάτι- οτιδήποτε κι αν είναι αυτό- με το οποίο ήμαστε ταυτισμένοι. Η Νόρα είναι τόσο ταυτισμένη με τον Τόρβαλντ που πρέπει να ξεκολλήσει από αυτόν για να σταθεί στα δικά της πόδια και να αναλάβει η ίδια την ευθύνη για τη ζωή της, δεν χρειάζεται πιά να παίζει κανένα ρόλο για να είναι αποδεκτή ούτε να είναι το κουκλάκι κανενός. Καθώς είναι τόσο στενά συνδεδεμένη μαζί του, βλέπει όλο της το είναι μέσα από τα δικά του μάτια κι έχει μια ψεύτικη εικόνα για τον εαυτό της. Σ'αυτή τη σκηνή η Νόρα αποδέχεται την αληθινή της ουσία και παύει να παίζει ρόλους. Είναι πια ο εαυτός της. Αυτή η αποκόλληση είναι που συγκινεί, γιατί πονάει, είναι μια εγχείρηση χωρίς αναισθητικό.

 Ουσιαστικά με τη φυγή της γκρεμίζει όλο της το είναι…

Ναι, τα γκρεμίζει όλα προκειμένου να τα ξαναχτίσει, γκρεμίζει τα δεσμά του εαυτού της, έχει τεράστια ψυχική δύναμη η Νόρα και αυτό συγκινεί. Είναι αδιαπραγμάτετυτη ως προς την αλήθεια της. Δεν είναι "χειραφετημένη" , είναι αληθινή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει αγάπη, βεβαίως κι αγαπάει και πατέρα και άντρα και παιδιά- αγαπάει πολύ-αυτό είναι που συγκινεί το κοινό. Αυτή η γυναίκα. Για ποιο λόγο εγκαταλείπει τα παιδιά και τον άντρα της; Πού έχει να πάει; Δεν το κάνει γιατί δεν τα πάνε καλά ή γιατί δεν έχουν έναν καλό γάμο ή γιατί θέλει να είναι με κάποιον άλλον. Στην ουσία επιθυμεί να ξεφύγει από τα δεσμά του ίδιου της του εαυτού που την κρατούν φυλακισμένη. Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη σκηνή είναι τόσο ιδιαίτερη. Ενώ υπάρχει τρομερός πόνος και θυμός για τους ρόλους που έπρεπε όλη της την ζωή να υποδύεται, δεν στρέφεται εναντίον κανενός, κατανοεί, συγχωρεί, αναγνωρίζει, αναλαμβάνει τις ευθύνες της και όλο αυτόν τον πόνο τον στρέφει προς το φως.

Και γι’ αυτό του λέει: «Δεν είναι πια για μένα αρκετό ό,τι μου λένε οι άλλοι ή ό,τι γράφουν τα βιβλία. Πρέπει να ψάξω μέσα μου για να βρω τις απαντήσεις. Εγώ μόνη μου». Το νιώσατε εσείς ποτέ αυτό στη ζωή σας;

Ναι, πολύ…

 Σε ποια ηλικία κυρίως και τι κάνατε;

Δεν είναι κάτι που ένιωσα σε μια συγκεκριμένη ηλικία, αλλά στη ζωή μου γενικά. Έχω επίγνωση του τι σημαίνει να μην μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, εξαιτίας "υποτίθεται"των άλλων. Όχι, δεν είναι εξ αιτίας των άλλων, εμείς φυλακίζουμε σε δεσμά τον εαυτό μας όταν με την δική μας συγκατάθεση φτιάχνουμε σχέσεις ανελεύθερες και μόνο αν κάποιος το έχει νιώσει μπορεί να μιλήσει γι’ αυτό.

 Επομένως θεωρείτε τα βιώματα αναγκαία στη φαρέτρα ενός ηθοποιού;

Ναι, είναι απαραίτητα, γιατί, ακόμα και αν δεν έχεις βιώσει το ίδιο γεγονός, εγώ σκέφτομαι πολύ συχνά ότι ίσως υπάρχει κάποιος στο κοινό που το έχει ζήσει. Οπότε κινούμαι πάρα πολύ προσεκτικά, δηλαδή δεν βουτάω το χέρι μου έτσι (κάνει μια απότομη κίνηση με το χέρι) σε κάτι που κάποιος ενδέχεται να το έχει ζήσει ή, ακόμα χειρότερα, να το ζει τη δεδομένη στιγμή. Στην τρίτη πράξη δηλαδή δεν κυριαρχούν τα δικά μου βιώματα, αλλά σκέφτομαι ότι μπορεί κάποιος θεατής να βιώνει κάτι ανάλογο.

 Σας εκμυστηρεύτηκε ποτέ κάποιος θεατής αυτό που φαντάζεστε επί σκηνής;

Όχι, κανένας. Όμως αισθάνθηκα ότι πάρα πολλές γυναίκες ήταν στην κατάσταση της Νόρας. Μπερδεμένες και  σαστισμένες από κάτι καινούργιο, πρωτόγνωρο και ανοίκειο, αλλά αληθινό, γιατί έχει να κάνει με την ουσία, γιατί η Νόρα αναζητά τον αληθινό εαυτό της. Τα βγάζει όλα στο φως.

 Αυτή δεν είναι και η επιτυχία, η δύναμη του θεάτρου; Ότι μπορούμε να αποκαλύψουμε αυτές τις σκέψεις-ιστορίες;

Ναι, ναι, πιστεύω πως μπορούμε να φωτίσουμε πτυχές που για κάποιο λόγο, και ξεχωριστά στον καθένα, μένουν στο σκοτάδι, και με το θέατρο, και γενικά με την Τέχνη, αναδεικνύονται. Όμως, μόλις ρίχνουμε φως, αρχίζει και η εξομολόγηση. Ο ήρωας αποκαλύπτεται. Ωστόσο το θέμα στο θέατρο, όπως και σε κάθε μορφή Τέχνης, είναι το πώς φωτίζουμε. Ο τρόπος που φωτίζουμε είναι η στάση μας απέναντι στη ζωή. Ρίχνουμε ένα φως επιθετικά; κατάμουτρα; πλάγια; μαλακά; σκληρά; ωμά; ωραιοποιημένα;Επειδή αυτές οι καταστάσεις είναι ευαίσθητες, κρύβουν πόνο και τα πρόσωπα αιμορραγούν, το πώς θα ρίξουμε το φως πάνω στο αίμα που τρέχει είναι ζήτημα Τέχνης. Για μένα σε αυτό συνίσταται η επιτυχία του «Κουκλόσπιτου», γι’ αυτό αγαπώ τη συγκεκριμένη παράσταση και χαίρομαι που πάει καλά. Νομίζω πως οι γεμάτες πόνο και σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης έχουν αναδειχθεί με λεπτότητα και ακρίβεια.

 Έτυχε ποτέ να ερμηνεύσετε κάποιο ρόλο που να φωτίζει μια πληγή επειδή εκείνη την περίοδο βιώνατε παράλληλα με την ηρωίδα και εσείς στην προσωπική σας ζωή κάτι ανάλογο;

Όταν ήμουν νέα και βίωνα έναν πάρα πολύ επώδυνο χωρισμό, έπρεπε να παίξω τη Μήδεια – ήταν η πρώτη φορά που έπαιζα το ρόλο της Μήδειας, γιατί την έπαιξα ξανά σε μεγαλύτερη ηλικία. Ήμουν νέα, είκοσι εννέα, τριάντα ετών, και, ενώ βίωνα κάτι επώδυνο στην προσωπική μου ζωή, υποδυόμουν αυτή την ηρωίδα που βίωνε κι αυτή κάτι επώδυνο κάθε βράδυ. Ήταν ένας ρόλος που μου πρόσφερε ένα τεράστιο ψυχικό άνοιγμα. Ήταν πραγματικά αποκαλυπτικό για μένα.

 Δεν ήταν και μια εκτόνωση;

Δεν μου αρέσει πολύ η λέξη, γιατί πάνω στη σκηνή δεν πρέπει να εκτονώνεται ο ηθοποιός. Πρέπει να συγκρατείται συνεχώς προτού εκτονωθεί. Να οδεύει προς την εκτόνωση, αλλά ποτέ να μην εκτονώνεται! Ποτέ… ποτέ! Όμως είναι μια μετουσίωση ενός πόνου που βιώνει ένας άνθρωπος στη ζωή του και τον κάνει τραγούδι, τον κάνει ποίηση…

 Και ένα μοίρασμα ίσως…

Και ένα μοίρασμα, βέβαια! Γιατί το τραγούδι το τραγουδά στους άλλους, το επικοινωνεί. Αυτή την ανάταση συνεπάγεται η Τέχνη, γι’ αυτό δεν προκαλεί τον ψυχολογικό πόνο που συνήθως βιώνουμε στη ζωή μας, αλλά έναν πόνο που οδηγεί σε ψυχικό άνοιγμα.Η Τέχνη τον πόνο τον κάνει ποίηση, τον κάνει χορό, τον κάνει τραγούδι.

 Ενώ η πορεία σας στο θέατρο είναι σημαντική και έχετε παίξει στο Covent Garden, πολλές φορές στην Επίδαυρο, μου κάνει εντύπωση που πάντα αναφέρεστε στο Studio Ιλίσια.

Μα είναι το σπίτι μου! Εκεί έγινα αυτό που είμαι. Είναι το σπίτι μου. Δεν μπορώ να μη μιλώ γι’ αυτό το θέατρο. Όταν βγήκα από τη σχολή, ενώ είχα κάνει μόνο δύο τρία πραγματάκια και ήμουν σαν χαμένη, εκεί έζησα και εκεί συνειδητοποίησα τι θα πει να είναι το θέατρο βίωμα. Είναι ο χώρος στον οποίο πέρασα, για να το πω πιο απλά, τα νιάτα μου. Πώς λένε μερικοί «έφαγα τα νιάτα μου»; Έτσι και εγώ λοιπόν εκεί «έφαγα τα νιάτα μου!» Δεν υπήρχαν σπίτια, δεν υπήρχαν έξοδοι, δεν υπήρχαν ωραία φαγητά και μαγειρικές – «Τι θα μαγειρέψουμε σήμερα; Πού θα πάμε; Σε ποιο σινεμά;» Δεν υπήρχαν όλα αυτά, παρά μόνο εκεί μέσα, όλα τα ζούσαμε εκεί μέσα, ήταν πάνω από μία δεκαετία σπίτι μου και είμαι πολύ χαρούμενη εκ των υστέρων που συνειδητοποιώ πόσο έπιασε τόπο αυτό μέσα μου. Είχαμε μία ασκητική και συγχρόνως ερωτική στάση απέναντι στην  δουλειά  μας με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, τον Δημήτρη Καμαρωτό και τον Νίκο Φλέσσα.

 Εφόσον αναφερθήκατε στον Μιχαήλ Μαρμαρινό, θα πρέπει να επισημανθεί ότι βρεθήκατε κοντά σε πολύ σημαντικούς σκηνοθέτες, από τους οποίους, όπως υποστηρίζετε, πήρατε πολλά. Ωστόσο αναρωτιέμαι αν το γεγονός ότι συνεργαστήκατε για μεγάλο διάστημα με συγκεκριμένους ανθρώπους, όπως, για παράδειγμα, με τον Λευτέρη Βογιατζή, που είχαν σαφέστατα το δικό τους ιδίωμα, θεατρικό ή γλωσσικό, σας εγκλώβισε κάποια στιγμή.

Θέλω να ξεκαθαρίσουμε λίγο το «γλωσσικό ιδίωμα» στην περίπτωση του Λευτέρη Βογιατζή. Πρόκειται για έναν πολύ σπουδαίο καλλιτέχνη, που, όπως όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες, έτσι και εκείνος, είχε μουσικό αυτί και αντιλαμβανόταν την αλήθεια των πραγμάτων. Ποτέ δεν τον απασχόλησε ο τονισμός για τον τονισμό, η λέξη για τη λέξη. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ απλός μέσα στην πολυπλοκότητά του, καθόλου σύνθετος. Πολύπλοκος, αλλά όχι σύνθετος, πάρα πολύ απλός. Η ψυχή του ήταν στο αυτί του. Μόλις λοιπόν σε άκουγε, σου έλεγε: «Δεν είναι αυτό». Αν δείτε μεγάλους διευθυντές ορχήστρας, θα καταλάβετε τι εννοώ. Έτσι ακριβώς δούλευε και ο Λευτέρης, σαν ένας άνθρωπος που ασχολούνταν με τη μουσική, για να πούμε τα πράγματα όπως είναι, γιατί δημιουργείται η εντύπωση ότι είναι κάπως κουλτουριάρικα, ότι με κάποιο τρόπο δούλευε… δήθεν και τα λοιπά.

 Χαίρομαι που το διευκρινίζετε. Παρ’ όλα αυτά, το ερώτημα παραμένει και σας ρωτώ γιατί θυμάμαι που δηλώσατε πόσο απολαύσατε τη συνεργασία σας με τον Γιόσι Βίλερ στον «Κλήρο του Μεσημεριού».

Ήμουν έτοιμη να δεχτώ αυτά που ζητούσε ο Γιόσι Βίλερ, γιατί, αν δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα ήμουν πολύ εγκλωβισμένη. Όταν συνάντησα τον Γιόσι, ήμουν πλέον σε θέση να μην παίρνω κατά γράμμα αυτό που μου ζητούσε ένας σκηνοθέτης. Ήμουν σε θέση να το ακούω και να το ερμηνεύω και εγώ μεταφορικά. Γιατί εγκλωβίζεσαι μέχρι να αντιληφθείς ότι αυτό που σου ζητά ο Λευτέρης, ο Μιχαήλ, ο Χ σπουδαίος σκηνοθέτης, έχει να κάνει με έναν κανόνα που πρέπει απαραιτήτως να εφαρμοστεί για να αποκαλυφθεί το νόημα των πραγμάτων και μετά να πεταχτεί, όταν πια ο ηθοποιός τον έχει κάνει κτήμα του, δεν τον χρειάζεται πια. Είναι όμως πλέον δεδομένος, τον έχει κατακτήσει. Μετά έχεις τη δυνατότητα να κάνεις κάτι στη σκηνή χωρίς να γίνεται αντιληπτός ο κανόνας και αυτό είναι και το πιο ωραίο. Να βλέπει κάτι ο θεατής και να λέει: «Αυτό είναι εύκολο, μπορώ να το κάνω και εγώ». Να μη διακρίνεται η διαδικασία που έχει προηγηθεί.

 Γι’ αυτό φαντάζομαι σας μιλούσε και ο Λευτέρης Βογιατζής σε ένα αφιέρωμα που είχαμε κάνει – ήταν μέσα στις «οδηγίες προς τους ηθοποιούς» που είχε καταγράψει ο Μάνος Λαμπράκης. Δεν θα μπορούσα να μη σας ρωτήσω πάλι για τον Λευτέρη Βογιατζή.

Και να μη μου ζητήσεις να πω κάτι για τον Λευτέρη, μιλώ συνέχεια γι’ αυτόν. Ο τρόπος με τον οποίο βλέπω τα πράγματα, ο τρόπος που λειτουργώ είναι βαθύτατα επηρεασμένος από τον Λευτέρη. Οπότε αισθάνομαι ότι πάρα πολλά πράγματα από αυτά που λέω έχουν ούτως ή άλλως περάσει μέσα από τον Λευτέρη για να τα πω εγώ. Απλώς πια δεν ξεχωρίζω τι είναι του Λευτέρη και τι δικό μου.

 

amalia-moutousi_texnes-plus.jpg

Είναι οι ρόλοι η διαδρομή ενός ηθοποιού;

Οι συνεργασίες είναι κομμάτι της διαδρομής του ηθοποιού και αυτές εμπεριέχουν τους ρόλους. Γιατί οι ρόλοι από μόνοι τους, χωρίς τις συνεργασίες, δεν είναι κομμάτι της διαδρομής. Δεν μπορεί ο ηθοποιός να πορευτεί χωρίς τους άλλους, και εννοώ τους συνοδοιπόρους, για να χτίσει ένα ρόλο. Δεν είναι δυνατό να χτίσει ένα ρόλο ερήμην του ανθρώπου με τον οποίο παίζει. Η Νόρα, την οποία υποδύομαι, θα ήταν μια άλλη Νόρα αν δεν είχα τον Άρη Λεμπεσόπουλο. Δεν υπάρχει μια σκηνοθεσία που να σου εξασφαλίζει μια συγκεκριμένη Νόρα. Όλα εξαρτώνται από τις σχέσεις και την αλληλεπίδραση.

Στη δική σας διαδρομή, που είναι τόσο πλούσια και γεμάτη επιτυχίες και ευτυχισμένες καλλιτεχνικές στιγμές, τι μπορεί αλήθεια να σας ενθουσιάσει;

Η Νόρα με ενθουσιάζει!

Αυτό το κατάλαβα! (γέλια) Σκέφτομαι, γενικά, τι θα μπορούσε να σας προτείνει κάποιος και να σας ενθουσιάσει;

Μα δεν με ενθουσιάζει ποτέ κάτι που μου προτείνουν έτσι σκέτα,από μόνο του, πρέπει να με εμπνεύσει ο τρόπος, το βλέμμα του σκηνοθέτη, γι’ αυτό και δεν σκέφτομαι κι εγώ έτςι από μόνη μου για τον εαυτό μου…

Δεν επιθυμείτε ρόλους;

Όχι, όχι, καθόλου!

 Δεν έχετε στο μυαλό σας τι θα κάνετε μετά το «Κουκλόσπιτο», για παράδειγμα;

Κάτι θα μου πουν… Θα βρεθεί! Θα έρθει, έτσι γίνεται… Εξαρτάται πάντα από τους συνεργάτες, οι σχέσεις με οδηγούν.

 Επομένως δεν φαντάζεστε ρόλους;

Εγώ; Όχι καθόλου, καμία σχέση! Εγώ ονειρεύομαι το χωματόδρομο, το ποδήλατό μου, τη θάλασσα, καμιά βόλτα… τη φύση γενικά.

 «Φταίει» που ζήσατε τόσο όμορφα παιδικά χρόνια κοντά στη φύση;

Φταίει! Φταίει! (γέλια) Δεν ξέρω αν είναι αυτός ο λόγος, αλλά και τώρα που ξεκινώ και έχω επιστρέψει στην πόλη, σκέφτομαι: «Γιατί το κάνω αυτό το πράγμα;» Θέλω να πω ότι έχω χορτάσει από αυτή τη δουλειά, έχω πάρει τόσα πράγματα, έχω γεμίσει. Επιπλέον τα χρήματα δεν είναι το κίνητρο, γιατί κάνω κι ένα είδος θεάτρου από το οποίο δεν  πλουτίζεις βέβαια. Είμαι με το βασικό μισθό ουσιαστικά. Δεν έχω πάει σε ένα είδος θεάτρου να είμαι με το κασέ μου. Θα μπορούσα να τα παίρνω αυτά τα χρήματα δουλεύοντας λιγότερες ώρες, δίχως να επιβαρύνω το νευρικό μου σύστημα.Θα μου πεις κι όσοι παίρνουν πολλά πα να πει δεν επιβαρύνονται με διάφορα; Ενοείται. Πάντως πέρυσι αρρώσταινα συνέχεια, η μια ίωση ακολουθούσε την άλλη.Λένε για δυο ρόλους την Νόρα του 'Ιψεν και την Ηλέκτρα του Σοφοκλή ότι αρρωσταίνουν οι ηθοποιοί όταν τους παίζουν. Εμένα πάντως μου συνέβη αυτό και με τους δύο.

 Παρ’ όλη την ταλαιπωρία όμως σε λίγες μέρες θα σας απολαύσουμε στη σκηνή και δηλώνετε και ενθουσιασμένη…

Φυσικά, δεν κυλά αλλιώς η ζωή, χωρίς ενθουσιασμό! Με δυστυχία δεν μπορείς να κάνεις πράγματα που απαιτούν τόσο άνοιγμα ψυχής τόση ενέργεια. Η αυτογνωσία,οι χωρισμοί έχουν μέσα πόνο, αλλά βρίθουν και από το φως της αποκάλυψης.

 Την αυτογνωσία εσείς πότε αισθανθήκατε να την κατακτάτε;

Σιγά μη νιώθει ένας άνθρωπος ότι βρήκε την αυτογνωσία. Πρέπει να είναι πολύ ψώνιο. Η ζωή είναι συνέχεια εκεί μπροστά σου και όλο και κάτι μικρό μαθαίνεις και κάποια στιγμή μπορείς να πεις ότι σήμερα έμαθες κάτι παραπάνω για τον εαυτό σου. Σιγά μην ξυπνάς ένα πρωί και βρίσκεις την αυτογνωσία. Τι είμαστε;

 Θα ήθελα να κλείσουμε με μια εικόνα. Σε όλους μας έχει τύχει να γυρίζουμε το βράδυ σπίτι αργά, να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και να ομολογούμε μια αλήθεια για τον εαυτό μας που δύσκολα παραδεχόμαστε. Ποια θα ήταν η δική σας;

Κοίταξε, Γιώτα, εγώ, όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και να ομολογήσω αλήθειες γιατί σκέφτομαι: «Πώς είμαι έτσι;» και τέτοια. Αυτά είναι σχήματα λίγο κατασκευασμένα. Θέλω να πω, εσύ μπορεί να το κάνεις, αλλά για μένα αυτό το πράγμα δεν ισχύει. Όταν κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, σκεφτόμουν, για παράδειγμα: «Πώς θα βαφτώ τώρα σαν κουφέτο,που παίζω τη Νόρα;»

 Ωραία βάφεστε πάντως…

Έβλεπα τη μαμά μου, όταν ήμουν μικρή, που με απίστευτη δεξιοτεχνία κολλούσε τις βλεφαρίδες, έβαζε τις περούκες και μου έκανε τρομερή εντύπωση. Εκείνη την εποχή με τα μιούζικαλ είχαν μάθει και τα έκαναν όλα. Από τη μαμά μου έχω πάρει την κοκεταρία.

 Τι άλλο έχετε κληρονομήσει από τη μαμά σας;

Πολλά… Πολλά…

 Όπως;

Το αίσθημα της υπευθυνότητας, την τελειομανία, την αγάπη για τον Θεό, τη νοικοκυροσύνη, την καθαριότητα, το άγχος. Η αδερφή μου, η Αριέττα, δεν έχει καθόλου άγχος, γι’ αυτό μου αρέσει να είμαι συνέχεια μαζί της. Δεν έχει άγχος, έχει πολύ εμπιστοσύνη στα πράγματα.

 φωτογραφίες Σπύρος Περδίου

Συνέντευξη Γιώτα Δημητριάδη

 Την Αμαλία Μουτούση θα απολαύσουμε και φέτος στο "Κουκλόσπιτο" στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής. Πρεμιέρα 7 Οκτωβρίου.

12661794_10153379015546299_6468661518265106734_n.jpg

Από την παράσταση ως Νόρα(Φωτογραφία Γιώργος Λυκιαρδόπουλος)

Cover foto συνέντευξης από πρόβα της ταινίας "Χώρα Προέλευσης" του Σύλλα Τζουμέρκα.