Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Το καμαρίνι είναι σαν δεύτερο σπίτι. Το σπίτι του ρόλου. Περνώ εκεί πολλές ώρες της μέρας. Οπότε φαντάζεσαι… Ρούχα κι φροντιστήριο, τα βαφτικά μου, ενθύμια, κουτάκια, χτένες, βούρτσες, τσιμπιδάκια, κεριά, βιβλία, ραφτικά, φάρμακα ακόμα και φαγώσιμα. Ποτέ βέβαια δε λείπει η τσάντα της προθέρμανσής μου με το στρωματάκι, τα βαράκια, τα λάστιχα.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. 

α)Ως χώρο

Έχω παίξει σε πολλά θέατρα και εντός και εκτός του κλεινούς άστεως. Σε περιοδείες καλοκαιρινές και χειμωνιάτικες. Είχα καμαρίνια από το Μέγαρο Μουσικής με όλες τις ανέσεις μέχρι σε αποδυτήρια γυμναστηρίων ή σε τάξεις σχολείων. Τα ωραιότερα καμαρίνια είναι τα αυτοσχέδια. Αυτά που φτιάχνεις μόνος σου (συνήθως καλοκαίρια) πίσω απ’ το σκηνικό ή σ’ έναν ευκάλυπτο. Να κρεμάς τον καθρέφτη σ’ ένα κλαδί ελιάς ή να ακουμπάς τα βαφτικά σε πέτρες αρχαίων θεάτρων

β) Με ποιους συναδέλφους.

Με τον πατέρα μου!

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Έχω ακόμα τη μυρωδιά του καμαρινιού του πατέρα μου. Μύριζε… θέατρο. Μακιγιάζ, κόλλα για τις περούκες και τα μουστάκια. Ήταν όπως κι ό ίδιος. Απλό κι αυθεντικό.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Οι μονόλογοι των φλερτ πίσω απ’ τις κουίντες.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Αν έχει κόσμο! Ξέρεις όλο αυτό το κάνουμε για να το δούνε. Τους το προσφέρω μαζί με το άγχος που κρύβω. 

Η Αλεξάνδρα Καρακατσάνη συμμετέχει στην παράσταση «Λωξάντρα», σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη με την Ελένη Κοκκίδου στον ομώνυμο ρόλο, στο θέατρο Βεάκη από Τετάρτη έως και Κυριακή.