Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Σπάνια ένα τόσο καλό νεοελληνικό έργο ευτυχεί σ’ ένα θέατρο συνερμηνείας και συνευθύνης.
 
Πώς ένα χαλαρό «μπασκετάκι» μεταξύ παιδικών φίλων καταλήγει σε ανθρωποφαγία; Μπορεί ένα έγκλημα να παραγραφεί εξίσου από το νόμο κι από τη συνείδηση όσων το διέπραξαν; Ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές; Τελικά, πώς κρίνεται κανείς «ηθικός» και πώς «ανήθικος»;
 
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που θέτει, με ιδιοφυές τρόπο, το νέο έργο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου , «Εθνικός Ελληνορώσων», όπου μέσα από το μαύρο χιούμορ και την ιδιοφυή πλοκή του, ο συγγραφέας χωρίς να κουνάει το δάκτυλο προβληματίζει ουσιαστικά με ένα σύγχρονο κείμενο - καθρέφτη της σημερινής Ελλάδας.
 
Οι έξι χαρακτήρες, ψυχογραφημένοι ιδανικά από γραφής, φωτίζουν στη σκηνή απωθημένα, κι ανταγωνισμούς δοκιμάζοντας τα όρια της φιλίας, του εγωισμού αλλά και της προσωπικής ηθικής.
 
Στη σκηνή του Από Μηχανής Θέατρου στήνεται ένα γήπεδο μπάσκετ (σκηνικό: Ηλέκτρα Σταμπούλου), εδώ και τρία χρόνια, σε μια άκρη του δήμου της Αθήνας, στην «Ελληνορώσων», κι έξι φίλοι - γύρω στα σαράντα - μαζεύονται, μια φορά τον μήνα, για ένα «μπασκετάκι». Το ραντεβού, συνήθως, πέφτει Σάββατο - εκεί, κατά το απογευματάκι - στο ίδιο πάντα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ. Το κάνουν «για να ξεσκουριάζουν», όπως λένε. Στο σημερινό παιχνίδι, όμως, ο νέος παίκτης θα φέρει ένα στοίχημα κι αυτό μια μεγάλη ανατροπή.
 
Από τα πρώτα λεπτά η παράσταση, που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παλούμπης, καταφέρνει να κερδίσει το μεγάλο στοίχημα με την πλατεία κι, όπως ένας πετυχημένος αγώνας μπάσκετ, παρακολουθείται από το κοινό με αμείωτο ενδιαφέρον.
 
Βασισμένος στον ρεαλισμό κι ακολουθώντας το «εδώ και τώρα» του κειμένου, στο οποίο υπογράφει και τη δραματουργία, ο σκηνοθέτης οδηγεί εντεχνιέντως τους έξι ηθοποιούς σε ένα φυσικό αποτέλεσμα, όπου υπάρχουν στιγμές, που δεν θα ήταν υπερβολή να πω, πως καθηλώνει.
 
Η ομάδα, η οποία κυριολεκτικά και μεταφορικά «ιδρώνει τη φανέλα», έχει μια ζηλευτή σκηνική επικοινωνία βάζοντας απανωτά τρίποντα με τις ερμηνείες των ηθοποιών – παικτών της, χαρίζοντας ένα θέατρο συνερμηνείας και συνευθύνης.
 
Ο Στάθης Σταμουλακάτος κερδίζει τις εντυπώσεις, άμα τη εμφανίσει, με την extreme εμφάνισή του από το παιδικό πάρτι κόβοντας, στη συνέχεια, το αίμα στις πιο βίαιες σκηνές.
 
Ο Μάκης Παπαδημητράτος είναι ο ρόλος – καταλύτης για το ηθικό δίλλημα του έργου, μεταξύ του «καλού» και του «κακού», αφού ο ηθοποιός καταφέρνει να αποδώσει το σύνθετο ψυχισμό του και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις του.
 
Εξαιρετικός, με μια ερμηνεία που αγγίζει τα όρια της ιλαροτραγωδίας, ήταν ο κτηνίατρος του Θάνου Αλεξίου, ο οποίος χαρίζει το περισσότερο γέλιο στην παράσταση.
 
Με πηγαίο χιούμορ ο Στέλιος Δημόπουλος διαγράφει με ευαισθησία την πορεία του ήρωα από την εφηβεία στη σκληρή ενηλικίωση.
 
Ο Κώστας Φυτίλης μοιάζει να χρειάζεται λίγο χρόνο για να «ζεσταθεί», στην πορεία, όμως, εντάσσεται στην ομάδα.
 
Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος καταφέρνει να κάνει με την ερμηνεία ότι και με το κείμενό του, κρατώντας το suspense μέχρι το τέλος.
 
Στον «Εθνικό Ελληνορώσων» θα δεις έξι σαραντάρηδες να ξετυλίγουν μπροστά σου τη συμπτωματολογία της ζωής τους, παίζοντας το αγαπημένο τους άθλημα. Η παράσταση σαφώς κι είναι ή μπορεί και να μην είναι ανδρική, γιατί όσα ακούγονται και λέγονται σε αφορούν. Θα γελάσεις και λίγα δευτερόλεπτα μετά θα παγώσεις, σκεπτόμενη με τι γέλασες. Με λίγα λόγια, δηλαδή, ό,τι μας συμβαίνει καθημερινά…
 
Αδιαμφισβήτητα, μια από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς, σε μια σεζόν που δεν ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωρη. Μην την χάσετε!
 
Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Πολυμέσα