Ο Δύτης του Μίνωα Ευσταθιάδη  (εκδόσεις Ίκαρος) ταράζει τα νερά στο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα.

Ο ρυθμός του καταιγιστικός, η πλοκή δυναμίτης και η γλώσσα του δυνατή.
Το βιβλίο το διάβασα ξεχνώντας ο,τιδήποτε συνέβαινε στο σπίτι μου για ένα απόγευμα και πραγματικά ένιωσα σαν τον δύτη που προσπαθεί να ανέβει στην επιφάνεια αλώβητος, σιγά, σταθερά και με ασφάλεια.
Ακριβώς το αντίθετο από τους ήρωες του βιβλίου που ο Ευσταθιάδης καταδικάζει σε μια άνευ προηγουμένου «κατάδυση» στα σκοτεινά βάθη των πιο μεγάλων μυστικών, των πιο μεγάλων φόβων και μιας ασύλληπτης φρίκης.

Η ιστορία ξεκινάει σήμερα, στο Αμβούργο και ο ξεπεσμένος ιδιωτικός ντετέκτιβ, ελληνογερμανός Κρις Πάπας, μπλέκει σε μια ιστορία που θα τον φέρει αντιμέτωπο με ιστορίες φρίκης της ιδιαίτερης πατρίδας του.

Η φρίκη όμως είναι τελικά πέρα από πρόσωπα και πατρίδες. Είναι κάτι που διατρέχει την ανθρώπινη ιστορία σε πολλές περιόδους της.
Η Ιστορία είναι παρούσα στο βιβλίο, με έναν τρόπο τραγικό, όπως οι θηριωδίες στον Πόλεμο.

Οι ήρωες ξεσκίζονται. Κυριολεκτικά και μεταφορικά… αλλά καλύτερα να μην παρασυρθώ σε σποϊλεριές!

Πιστός στην «πετριά» μου να μην λέω πολλά για την υπόθεση του βιβλίου αυτό που θέλω να τονίσω είναι η μαεστρία του συγγραφέα να μπλέκει ιστορίες και να φτιάχνει ήρωες που μπορείς να τους φανταστείς. Θα μπορούσες να συνταξιδέψεις μαζί τους ή να βρεθείς σε ένα ΚΤΕΛ δίπλα τους.

Αρετή του βιβλίου είναι το μέγεθός του. Ένα κανονικό, προς το «μικρό» θα έλεγε κανείς. Όμως ο Ευσταθάδης αποδεικνύει ότι δεν χρειάζεται ένα «τούβλο» σε όγκο βιβλίο για να απολαύσεις μια βασική και δευτερεύουσες – εξίσου βασικές – ιστορίες!

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ