Το τραμπολίνο

Σε είδα για πρώτη φορά πριν από τρεις μέρες. Ήταν ακριβώς 8:25, την ώρα που φτιάχνω την πρωινή μου ομελέτα.

Εκείνο το πρωί, το πρώτο από τα τρία αυγά έσπασε στα χέρια μου. Το ασπράδι χύθηκε στον νεροχύτη κι εγώ βρέθηκα να ρουφάω τον κρόκο που είχε σταθεί επάνω στον αντίχειρα μου. Με λίγο ωμό κρόκο κολλημένο στα χείλη μου σήκωσα το κεφάλι για να πιάσω το χαρτί κουζίνας που θα με βοηθούσε να απαλλάξω τον νεροχύτη ,αλλά και τα δάχτυλα μου, από κάθε περιττό ίχνος αυγού, αλλά και αυγουλίλας.

Εκείνη ακριβώς την στιγμή που το κεφάλι μου σηκώθηκε και το βλέμμα μου περιπλανήθηκε για μερικά δευτερόλεπτα έξω από το παράθυρο σε είδα. Στο ακριβώς απέναντι μπαλκόνι. Να χοροπηδάς πάνω σε ένα τραμπολίνο. Ξεχνώντας, πλήρως, το ζήτημα του σπασμένου αυγού έκανα το κεφάλι μου λίγο ακόμα προς τα μπροστά με αποτέλεσμα να κοπανήσω το μέτωπο μου στο παράθυρο και τα χείλη μου να αφήσουν έναν κίτρινο λεκέ από κρόκο αυγού στο ,μέχρι πρότινος, πεντακάθαρο τζάμι. Από εκείνη την ημέρα, η θερμοκρασία έχει κατρακυλήσει επτά ολόκληρους βαθμούς. Ενώ χθες από τις 8:25 μέχρι τις 9:15 έριχνε καρεκλοπόδαρα. Εσύ, όμως, δεν εγκατέλειψες το πόστο σου. Κι εγώ, εδώ και τρία πρωινά έχω ξαναβρεί την όρεξη που μου είχε αφαιρέσει η αφόρητη κλεισούρα κι η ατέλειωτη αναμονή των τελευταίων εβδομάδων.

Σήμερα που απουσιάζεις, θέλω να σε ρωτήσω ,πεντάχρονε γείτονα, αν πιστεύεις στα μαγικά; Η ηλικία σου, νομίζω σου το επιτρέπει. Προσφάτως έχω αρχίσει να πιστεύω κι εγώ. Το αναπάντεχο σπάσιμο του αυγού στα χέρια μου και η ανακάλυψη του αδιάκοπου χοροπηδητού σου στο τραμπολίνο, έχουν αναπτερώσει την πίστη μου στα μαγικά και την όρεξη μου για ομελέτα και ζωή. Αν πιστεύεις κι εσύ, σε περιμένω αύριο. Στις 8:25 ακριβώς.