Πηγή: http://fragilemag.gr

Είναι ένα ζήτημα πώς ανακηρύσσουμε τους ήρωες της επικαιρότητας.Ανάμεσα στην κόντρα Άδωνι – Πολάκη. Ή εκείνη “Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου Vs Μάκη Γιακουμάτου”. Ή ανάμεσα στους αντι-εστέτ κιτσοσχιζοφρέν αυτοαναφορικούς μονολόγους του Γιώργου Αυτιά περί της προκοπής και της μη επιβράβευσής της από τα ισχυρά τζάκια της πολιτικής. Ή τις μιντιακές μετάνοιες του Μπογδάνου για το φλερτ του με τους εθνικαράδες, ανακαλύψαμε, ηρωοποιήσαμε και έναν άνθρωπο που μάλλον δεν θέλει – και αν είναι έτσι καλά κάνει – να ηρωοποιηθεί με τους ίδιους όρους όπως οι παραπάνω.

Ο Γιώργος Λάνθιμος είναι ο αντιήρωας που έφτασε στα Όσκαρ κάτω από τη μύτη της εθνικής “σόου μπιζ”. Δεν είναι Ρέμος. Δεν είναι Άννα Βίσση. Πολλοί δυσφορούν όταν λένε πως δεν θα κριθεί ως Έλληνας κινηματογραφιστής. Απ’ όσο γνωρίζω, καθένας από αυτούς που ανήκουν στην ελληνική σόου μπιζ θα έκοβαν φλέβες να κάνουν καριέρα εκεί που δεν μπορούν να κάνουν, εκτός Ελλάδας δηλαδή, άντε και εκτός Βαλκανίων. Και στην περίπτωση που το έκαναν, μάλλον δεν θα είχαν θέμα να το κάνουν όχι ως Έλληνες.

•Η ανακοίνωση της καταγωγής ενός καλλιτέχνη δεν σημαίνει αυτεπάγγελτα ότι κουβαλά στις πλάτες του εθνικές προσδοκίες του τόπου που γεννήθηκε. Ο Λάνθιμος θα κριθεί για τη δουλειά του. Δεν είναι σωτήρας κανενός. Και πολύ φοβάμαι πως δεν είναι αποτέλεσμα της κραταιάς ντεμικουλτούρας που γέννησε τον Μάρκο Σεφερλή, μιας πραγματικότητας που βερμπαλίζει γύρω από ηθικά πλεονεκτήματα ή εθνικές προδοσίες

Ο Γιώργος Λάνθιμος μπορεί να περπατούσε κάποτε στην Πατησίων πηγαίνοντας στη Σχολή Σταυράκου ως σπουδαστής. Μπορεί να έκανε βίντεο κλιπ του Ρουβά που, μεταξύ μας, όταν τα βλέπαμε στην τηλεόραση κάναμε mute στον ήχο. Μπορεί να έκανε όσα θα θέλαμε να κάνει ή όχι. Την καλλιτεχνική του ελευθερία όμως δεν είμαστε εμείς που θα την διαπραγματευτούμε. Και μια λεπτομέρεια, αντί επιλόγου. Λέμε «ο διεθνής Λάνθιμος» και μετά λέμε «ο δικός μας Λάνθιμος». Τελικά, τι θέλουμε από τον Λάνθιμο; Το “δικό μας”, όταν μιλάμε για έργο καλλιτέχνη, πόσο “δικό μας” είναι τελικά;