Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Γιώργος Παλούμπης:«Δεν αντέχω τους εγωκεντρισμούς που εμφανίζονται με τη μορφή μιας δήθεν ανασφάλειας και έχουν ως στόχο να τραβήξουν την προσοχή»

 «Βγήκα στο δρόμο δακρυσμένος όταν άκουσα τα παιδιά να τραγουδούν μετά το έργο το ρεφρέν του ομώνυμου τραγουδιού», θα μου πει όταν θα τον ρωτήσω για τις παιδικές παραστάσεις «Είστε και φαίνεστε» και «Βάσος και Βιβή» που σκηνοθετεί αυτή την περίοδο στο Θέατρο Τζένη Καρέζη. Ίσως σε αυτή του την ευαισθησία να κρύβεται το μυστικό της επιτυχίας τους, αφού έχουν γοητεύσει παιδιά κάθε ηλικίας τα οποία κάνουν ουρές στην οδό Ακαδημίας κάθε Κυριακή για να τις απολαύσουν.

Ο Γιώργος Παλούμπης εκτός από εξαιρετικός σκηνοθέτης είναι και ένας καταπληκτικός δάσκαλος υποκριτικής, ιδιαίτερα αγαπητός στους μαθητές του στο Θέατρο Τέχνης αλλά και σε όσους παρακολουθούν τα σεμινάρια που πραγματοποιεί. Περπατήσαμε μαζί σε μια όμορφη γειτονιά της Αθήνας και τον γνωρίσαμε λίγο καλύτερα…

 

Το μπλέξιμο με το θέατρο και τη σκηνοθεσία

Οι πρώτες μου επαφές με το θέατρο, οι ουσιαστικές, ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, που ως εκστασιασμένος θεατής ανακάλυπτα αυτό που τελικά ήθελα να κάνω στη ζωή μου: θέατρο. Μπλέχτηκα με ερασιτεχνικές και φοιτητικές παραστάσεις στις οποίες έπαιζα και στον ελεύθερο χρόνο μου ασχολιόμουν συνέχεια με κείμενα, παραστάσεις, ηθοποιούς, ταινίες κ.λπ. Αφού πήρα το πτυχίο μου στην ψυχολογία, ολοκλήρωσα το μεταπτυχιακό μου στην ψυχολογική αξιολόγηση σε οργανισμούς, έκανα τη θητεία μου στο Ναυτικό και εργάστηκα σε κάποιο γραφείο για δύο χρόνια, μπλέχτηκα κάπως συμπτωματικά με το Επί Κολωνώ (1999). Έχοντας παίξει ερασιτεχνικά, σκηνοθετήσει και μεταφράσει, ήξερα πλέον ότι η θεατρική παράσταση με ενδιέφερε σφαιρικά και συνολικά. Αυτό που με γοήτευε και με προσελκύει περισσότερο είναι οι ιστορίες καθαυτές και το πώς θα παρουσιαστούν με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι έβλεπα τον εαυτό μου εκτός σκηνής, να καθοδηγώ όσους κινούνταν σε αυτή. Ανέκαθεν με συνάρπαζε το πώς «εξελίσσεται το επί σκηνής υλικό» στη διάρκεια των προβών και τελικά ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας μια ιστορία που μπορεί να επαναλαμβάνεται κάθε μέρα για να την παρακολουθούν θεατές. Είναι απλά μαγευτικό. Έτσι το βλέπω εγώ. Για άλλους ίσως να μη σημαίνει τίποτα. Για μένα σημαίνει. Μέσα από το Επί Κολωνώ –την Ομάδα ΝΑΜΑ– είχα τις πρώτες μου ευκαιρίες να κάνω και επαγγελματικά πλέον αυτή τη δουλειά. Και, εφόσον οι σπουδές μου δεν ήταν στον τομέα του θεάτρου, έπρεπε να πείσω πολύ κόσμο ότι αξίζει τον κόπο να αφιερώσω τον εαυτό μου σε αυτό. Δεν ήταν εύκολο.

 

paloumbis-texnes-plus2.jpg

Από πού αρχίζει να ξετυλίγεται το νήμα…

Από το κείμενο. Από την ιστορία. Αν μου αρέσει, αν την κατανοώ, αν με συναρπάζει, αν μου λέει κάτι. Και φυσικά από τους ηθοποιούς. Να τους εντάξω στην ιστορία, να τους ταξιδέψω σε αυτή. Να αντιληφθούμε τι συμβαίνει στο έργο. Να εντοπίσουμε τις προθέσεις των χαρακτήρων και τα εμπόδια που συναντούν. Να αποκρυπτογραφήσουμε τις συγκρούσεις τους. Στη συνέχεια περνάμε στην πράξη, πειραματιζόμαστε. Στόχος μας και πάλι είναι να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Από αυτή τη ζύμωση διαμορφώνονται οι σκηνές μιας παράστασης. Πιστεύω πως κάθε δουλειά είναι το πάντρεμα μιας ιστορίας και κάποιων ηθοποιών. Αν το ίδιο έργο δουλευτεί από την αρχή με άλλους ηθοποιούς, ενδέχεται να προκύψει ένα τελείως διαφορετικό αποτέλεσμα.

 

paloumbis-texnes-plus3.jpg

Έργο vs ηθοποιοί 

Έχω αρνηθεί δουλειές γιατί δεν με ικανοποιούσαν είτε το έργο είτε η επιλογή των ηθοποιών (όταν είχαν για διάφορους λόγους προεπιλεγεί). Έχω όμως δεχτεί και δουλειές στις οποίες δεν με ικανοποιούσαν ούτε το έργο ούτε οι ηθοποιοί και δεν έχω περάσει καλά. Ωστόσο δεν μπορείς να λες πάντα όχι… Υπάρχει λοιπόν και ένας τρίτος παράγοντας, ο οικονομικός… Το ιδανικό φυσικά είναι να δουλεύω με καλούς ανθρώπους (αυτό με ιντριγκάρει!), που να είναι και ενδιαφέροντες καλλιτέχνες (επίσης!), και να έχουμε στα χέρια μας ένα καλό έργο (ευτυχισμένος!). Αν αυτή η δουλειά εξασφαλίζει και κάποια χρήματα, θα την προτιμήσω από οποιαδήποτε άλλη (που ίσως εξασφαλίζει περισσότερα).

 

Κείμενα και συγγραφείς

Ναι, θα με ιντρίγκαραν ο Μάμετ, ο Πίντερ, ο Τσέχοφ, ο ΜακΝτόνα, ο Ντένις Κέλι, ο Ίψεν, ο Τ. Γουίλιαμς και πολλοί άλλοι τέτοιοι ωραίοι τύποι, αλλά, να σου πω την αλήθεια, θα ήθελα να καταπιάνομαι με πολύ καινούργια κείμενα, ειδικά Ελλήνων. Και αυτό το λέω επειδή, όπως και να το κάνουμε, αυτό που ζούμε όλοι εμείς εδώ (στην Ελλάδα) σήμερα είναι μοναδικό και ιδιαίτερο σε ό,τι αφορά την αίσθηση, τα συναισθήματα, τις συγκρουσιακές καταστάσεις κ.λπ. Με ενδιαφέρουν λοιπόν κείμενα που βασίζονται σε όλα αυτά. Και δεν μιλώ για έργα που πραγματεύονται την οικονομική κρίση (τα οποία δεν θα απέκλεια), αλλά για οποιοδήποτε υλικό (αρκεί να είναι καλό…), οτιδήποτε προκύπτει  από αυτό το καζάνι που βράζει.

 

paloumbis-texnes-plus4.jpg

Πυρ και μανία εν ώρα εργασίας

Γενικά μένω μέσα στα ρούχα μου. Πολλές φορές με το κόστος να κρατάω «πράμα» μέσα μου και να μου γίνεται το στομάχι κόμπος. Γιατί; Έτσι είμαι. Δεν πολυφωνάζω, δεν τα πολυπαίρνω, διατηρώ την ψυχραιμία μου και δεν σταματώ να δουλεύω. Δεν αντέχω όταν ορισμένοι θεωρούν αυτή τη στάση μαλθακή και άβουλη. Ειδικά οι ανασφαλείς τύποι που έχουν συνηθίσει να λειτουργούν με ένα βούρδουλα πάνω από το κεφάλι τους. Αυτοί λοιπόν να πάνε με τους ομοίους τους και εγώ με αυτούς που ταιριάζω. Είναι απλό. Δεν μπορώ επίσης και αυτούς που, ακριβώς επειδή δεν κανιβαλίζω ηθοποιούς, αρχίζουν να τεμπελιάζουν και δεν θεωρούν αυτονόητο ότι δουλεύουμε και χωρίς να τσιτώνουμε και να ουρλιάζουμε. Δεν αντέχω τους εγωκεντρισμούς που εμφανίζονται με τη μορφή μιας δήθεν ανασφάλειας και έχουν ως στόχο να τραβήξουν την προσοχή (για απύθμενους προφανώς λόγους που δεν με αφορούν). Δεν μπορώ όταν δεν είναι η παράσταση και η ομαδική δουλειά πάνω από όλα και αναφύονται διάφορα μεγεθυμένα «εγώ» που αδυνατούν να αντιληφθούν τα όρια τα οποία έχουν καθοριστεί –χωρίς να ειπωθούν– από ένα σύνολο ανθρώπων. Με χαλάνε οι τσάμπα υστερίες (από πολύ άγχος προφανώς) που διαταράσσουν ένα καλό κλίμα. Θες κι άλλα;

 

Θέατρο για παιδιά – Συντεχνία του Γέλιου

Τις δύο παραστάσεις στις οποίες δούλεψα με τη Συντεχνία του Γέλιου τις αγαπώ πολύ. Χαρά Θεού. Καλά κείμενα, καλοί συνεργάτες, δημιουργικότητα και γέλιο. Και φυσικά εξαιρετικές προθέσεις σε ό,τι αφορά το παιδί-θεατή. Ρεαλιστικές ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστές είναι παιδιά (που τα υποδύονται ενήλικες ηθοποιοί) και στις οποίες ο κόσμος αποκαλύπτεται και αποκωδικοποιείται μέσα από τα μάτια τους. Τα συμπεράσματα για μια καλύτερη ζωή βγαίνουν αβίαστα από τα γεγονότα και οι λύσεις προκύπτουν πάντα από τη συλλογικότητα και τη φιλία. Είναι έργα που κάνουν τους μεγάλους να ακούσουν το καθαρό κριτήριο των παιδιών και τα παιδιά να βγάλουν συμπεράσματα για τον κόσμο. 

 

paloumbis-texnes-plus5.jpg

«Είστε και φαίνεστε». Το bulling έγινε της μόδας τελευταία, αλλά ο σχολικός εκφοβισμός όχι.

Στο «Είστε και φαίνεστε» ο σχολικός εκφοβισμός δεν αντιμετωπίζεται ως αποτέλεσμα σκοτεινών ψυχολογικών διεργασιών. Η ρίζα του εντοπίζεται στις κοινωνικές δομές, και συγκεκριμένα στο ανεπαρκές εκπαιδευτικό σύστημα. Τα παιδιά στο τέλος του έργου εμψυχώνουν και το δάσκαλο και όλοι μαζί, εν είδει παιχνιδιού, αρχίζουν να ανακαλύπτουν ένα νέο εκπαιδευτικό μοντέλο που στοχεύει στο να μαθαίνεις την ίδια τη ζωή και όχι μόνο γράμματα και αριθμούς.

 

paloumbis-texnes-plus6.jpg

«Βάσος και Βιβή»: μια κωμωδία για τη φιλία

Απλά μιλάμε για τη δύναμη της φιλίας και για το πώς το «μαζί» οδηγεί σε πιο όμορφα και δημιουργικά μονοπάτια. Ο Βάσος, η Βιβή και ο Λοΐζος εκπλήσσονται από τους συναρπαστικούς κόσμους που μπορούν να φανταστούν και να παίξουν μέσα σε αυτούς και εκπλήσσουν τους γονείς τους με το πώς αφήνουν πίσω τη βία, τις καχυποψίες και τους φόβους όταν συνεργάζονται και δρουν μαζί.

 

paloumbis-texnes-plus7.jpg

Μπαμπάς σκηνοθέτης

Σίγουρα, όταν δουλεύω αυτές τις ιστορίες, έχω άμεσες αναφορές στο γιο μου. Όμως όσο μεγαλώνει (είναι μόνο τεσσάρων ετών) θα είναι πιο έντονη η αναφορά. Η συμπεριφορά του θα αρχίζει να ταυτίζεται όλο και πιο πολύ με αυτή των ηρώων τέτοιων έργων (ήδη το διακρίνω) και ίσως θα αισθάνομαι πιο έντονα την ευθύνη να έχουν οι παραστάσεις μεγαλύτερο αντίκτυπο στα παιδιά.

 

Μια παιδική φωνούλα…

Το «Είστε και φαίνεστε» είναι η πρώτη παιδική παράσταση που σκηνοθέτησα (συν-σκηνοθέτησα με Β. Κουκαλάνι). Στην πρώτη πρώτη παράσταση, την οποία παρακολούθησαν μαθητές, θυμάμαι τα παιδιά να τραγουδούν μετά το έργο το ρεφρέν του ομώνυμου (χιπ χοπ) τραγουδιού (του Φοίβου Δεληβοριά) το ένα στο άλλο και βγήκα στο δρόμο δακρυσμένος. Συνειδητοποίησα ότι τους άρεσε και ότι κατάλαβαν τι λέει το έργο. Στο «Βάσος και Βιβή» ακούσαμε μια φωνούλα μετά το πρώτο δεκάλεπτο να λέει «Οχ! Ωραίο είναι…!» Τι άλλο θες…

 

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια

Θα σκηνοθετήσω ένα καινούργιο κείμενο με τον τίτλο «Χαρτοπόλεμος» του Βαγγέλη Ρωμνιού στο Studio Ιλίσσια Βολανάκης το Μάιο. Πρόκειται για ένα έργο που αποτελεί αιχμηρό σχόλιο στη χαμένη γενιά των σημερινών εικοσάρηδων,  τριαντάρηδων. Έχει χιούμορ, αλλά πιο πολύ το λες ψυχολογικό θρίλερ. Συνεχίζω να διδάσκω στο Θέατρο Τέχνης και σε κάποια εργαστήρια. Με ένα από αυτά –του Πολιτιστικού Συλλόγου Πύρνα– θα ανεβάσουμε μια παράσταση με κείμενα που έγραψαν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες στα οποία έκανα γενική επιμέλεια και με χαρά θα σκηνοθετήσω. Για αργότερα, ίδωμεν.

paloumbis-texnes-plus8.jpg

Φωτογράφιση για το Texnes-plus Κοσμάς Ινιωτάκης 

 Ο Γιώργος Παλούμπης σκηνοθετεί στο Θέατρο Τζένη Καρέζη το «Είστε και φαίνεστε» και το «Βάσος και Βιβή»