Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Κυριακή Δοξαρά: «Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ότι είναι υπέρ σου να εκδηλώνεις την παιδικότητά σου στην καθημερινότητά σου»

Υπάρχει μια ώρα της ημέρας όπου το κέντρο της Αθήνας, και συγκεκριμένα το Μοναστηράκι, είναι τόσο ήσυχο και γαλήνιο που σε παρασέρνει στην ηρεμία του, και αυτό συμβαίνει νωρίς το πρωί. Μια τέτοια ώρα συναντήθηκα με την Κυριακή Δοξαρά, τη σκηνοθέτη και πρωταγωνίστρια της παιδικής παράστασης «Αγαλματάκια Ακούνητα... μέρα ή νύχτα;» εκεί σ’ ένα ήσυχο καφέ μιλήσαμε για τις μεγάλες της αγάπες: τα παιδιά και τη τέχνη της κούκλας, ενώ μου αποκάλυψε και τον πιο αυστηρό κριτή της δουλειάς της...

Μιλήστε μας λίγο για την παράσταση που ανεβάζετε φέτος;

Η παράσταση αυτή διαδραματίζεται μέσα σε ένα μουσείο, ένα αρχαιολογικό μουσείο που ζωντανεύει. Ξεκίνησε από μια ιδέα, του πως θα αισθανθεί κανείς, και κυρίως ένα παιδί, αν ήταν νύχτα μέσα σε ένα μουσείο και να θα είχε τη δυνατότητα να ακούσει τις ιστορίες των αγαλμάτων, των αγγείων, των ηρώων που βρίσκονται μέσα σε ένα μουσείο. Από κει λοιπόν ξεκίνησε και η δικιά μας ιστορία, που θα λέγαμε οτι είναι μια αστυνομική ιστορία αγάπης, για ένα άγαλμα που βρίσκεται...μισό στην προθήκη του μουσείου. Η όμορφη Γαλάτεια θα ήθελε να βρει τον αγαπημένο της μιας και κάποτε αυτό το άγαλμα συμβόλιζε και τους δυο μαζί, την αγάπη τους. Στην παράσταση μας μπορεί να δει κανείς και του ηθοποιούς και τις κούκλες να συνυπάρχουν και ταυτόχρονα να μυηθεί σε παιχνίδια μνήμης, ιστορίας και μυθολογίας.

Πόσο δύσκολο είναι σε μια παράσταση να συνδυάζονται και ηθοποιοί και κούκλες;

Για εμάς δεν είναι πολύ δύσκολο γιατί δουλεύουμε έτσι πολλά χρόνια. Όλοι οι άνθρωποι που συνεργαζόμαστε έχουμε εκπαίδευση και στο θέατρο και στην κούκλα, έτσι λοιπόν την ώρα της δημιουργίας μιας παράστασης, δουλεύονται ξεχωριστά τα κομμάτια αυτά. Δηλαδή όταν θα πρέπει να συγκεντρωθούμε στα θεατρικά της μέρη, δουλεύουμε με τις ειδικές υποκριτικές ατμόσφαιρες που χρειάζονται και στην κούκλα πρέπει να αφηνόμαστε στη μαγεία της και να υπηρετήσουμε την ποίηση της, κάτι που μπορεί να κάνει ένας ηθοποιός, που έχει μυς που έχει εκφραστικότητα στο πρόσωπο, και δεν το κάνει μια κούκλα, άρα αυτά είναι τα κομμάτια που παίζονται από τους ηθοποιούς. Όμως τα ποιητικά κομμάτια, τα κομμάτια της φαντασίας και του ονείρου τα υπηρετεί πολύ καλύτερα μια κούκλα και είναι αυτή η ψυχή που ζωντανεύουμε πάνω στη σκηνή.

Πιστεύετε οτι είναι πιο δύσκολο για έναν ηθοποιό να παίζει σε μια παιδική παράσταση, από το να παίζει για ενήλικο κοινό;

Σίγουρα τα παιδιά είναι πιο άμεσα στις αντιδράσεις τους, δηλαδή αν δεν τους αρέσει κάτι θα το καταλάβεις. Αν πάλι τους αρέσει κάτι θα είναι άμεση η ανταπόκριση. Εμείς παρατηρούμε ότι όταν μια παράσταση είναι φτιαγμένη στην πραγματικότητα για όλους, σαν να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά όχι σαν μικρούς ενήλικες αλλά σαν διαφορετικούς ανθρώπους που απλά έχει τύχει να έχουν μικρότερη ηλικία, κατανοούν καλύτερα σκηνές που είναι πιο «μεγαλίστικες» με περισσότερες σιωπές και θα μπουν στην ιστορία με μεγαλύτερη ειλικρίνεια από τους μεγάλους. Τα παιδιά δεν είναι λιγότερο έξυπνα από τους μεγάλους είναι ίσως πολύ περισσότερο. 

Έχετε εμπειρία από σπουδές και δουλειά στο εξωτερικό. Σε τι διαφέρουν τα πράγματα στο εξωτερικό για έναν ηθοποιό;

Θα έλεγα ότι στην πρώτη επαφή υπάρχει μεγαλύτερος επαγγελματισμός. Αυτό ανατρέπεται όμως τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Εκεί θα έλεγα οτι τηρούνται περισσότερο οι αναγκαίες αποστάσεις όταν συνεργάζεσαι, για να νιώθεις μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια στη δουλειά σου. Εδώ πρέπει κανείς να διαλέξει τους κατάλληλους συνεργάτες, τους κατάλληλους χώρους όπου να ταιριάξει η φιλοσοφία του για να υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις. Και σίγουρα πλέον υπάρχουν πολλοί τέτοιοι χώροι και εδώ απλά πρέπει να είσαι λίγο πιο εκλεκτικός. Διότι  όταν βρεις τους ανθρώπους που πραγματικά αξίζει να συνεργαστείς μαζί  τους, και τους χώρους, και τους παραγωγούς, γιατί είναι πιο ανθρωποκεντρικές οι ομάδες μας και όχι τόσο στον τομέα της παραγωγής, πρέπει να βρούμε και τους ανθρώπους αυτούς που θα μεταφέρουν το μήνυμα που θέλουμε. Αλλά νομίζω τα πράγματα τώρα είναι πολύ καλύτερα αναλογικά με παλιά. Στον τομέα βέβαια τον δικό μου του θεάτρου και της κούκλας ακόμα υπάρχουν πολλά στεγανά στο μυαλό των θεατών ίσως γιατί έχουν δει παλαιότερα πιο πρόχειρα πράγματα. Δηλαδή πλέον όταν βλέπει κανείς μια παράσταση θεάτρου και κούκλας δεν περίμενε να δει αυτό που είδε, γιατί έχουν δει πολύ συχνά προχειροφτιαγμένα πράγματα. Αυτό στο εξωτερικό στον δικό μου τομέα δεν υπάρχει. Οι απαιτήσεις είναι υψηλές γιατί τα παιδιά έχουν δει πολύ καλές τέτοιες παραστάσεις.

Με ποιο κριτήριο επιλέγετε τους συνεργάτες σας πέρα από τις σπουδές που έχουν κάνει;

Σίγουρα πρέπει να έχουν μια αύρα που να ταιριάζει και στη δική μας ομάδα, να είναι θετικοί και να αγαπούν τα παιδιά αλλά να είναι και λίγο πολυσχιδείς προσωπικότητες. Πολύ συχνά οι συνεργάτες μας δεν έχουν μόνο έναν τομέα εκπαίδευσης, μπορεί ας πούμε ένας ηθοποιός να είναι εξαιρετικός στο θέατρο αλλά να μην μπορεί να ζωντανέψει μια κούκλα γιατί ακριβώς δεν είναι διατεθειμένος να δώσει σε αυτή τη ψυχή του. Ένας κουκλοπαίχτης από την άλλη μπορεί να μη θέλει να βγει έξω στα θεατρικά κομμάτια και να παίξει, οπότε οι συνεργάτες είναι πάντα άνθρωποι που έχουν εκπαιδευτεί σε πολλά πεδία γνώσεων και στην κουκλοπαιχτική και στο θέατρο και είναι ανοιχτοί. Σίγουρα διαθέτουν υψηλή φαντασία.

Πως επιλέξατε να στραφείτε στο παιδικό θέατρο;

Δεν ξέρω αν το επέλεξα ή αν ήρθε από μόνο του. Όταν επέστρεψα από την Αγγλία συνεργαζόμουν και με θιάσους για ενήλικο θέατρο και για παιδιά, που αφορούσαν πάντα την κούκλα. Ενώ δεν ήμασταν τόσο εξασκημένοι σε παραστάσεις με κούκλες που αφορούσαν ενήλικες οι πρώτες μας παραγωγές ήταν για ενήλικες. Σιγά σιγά όμως βλέποντας τα ίδια τα παιδιά και τις τρομερές δυνατότητες που έχουν, άρχισε αυτό να κινείται φυσικά και οι ιστορίες να βγαίνουν από μόνες τους. Επίσης μου αρέσει πάρα πολύ να αφηγούμαι ιστορίες, οπότε το να αφηγηθείς μια ιστορία στα παιδιά που είναι πολύ καθαρά στον τρόπο που σε ακούνε είναι τρομερά γοητευτικό. Νομίζω οτι είναι το ίδιο το ποτάμι της ζωής που μας πηγαίνει προς τα εκεί και είναι πολύ όμορφο.

Τι μήνυμα περνάτε στα παιδιά μέσω της παράστασης;

Θα ήθελα να μην μείνουν μόνο στο πρώτο επίπεδο οτι είναι μια ιστορία αγάπης αλλά θα θέλαμε να παρακινηθούν να ανακαλύψουν τα μουσεία, και κυρίως τα αρχαιολογικά μας μουσεία που είναι φορείς της ιστορίας και του παρελθόντος και της μνήμης, γιατί η παράσταση αυτή είναι μια ιστορία μνήμης για τα παιδιά για να τα ενώσει με το παρελθόν που έχει η χώρα μας .Να ενωθούν λοιπόν με την ιστορία, την μυθολογία, τις αρχές του πολιτισμού μας και να νιώσουν οτι αυτές οι ιστορίες μπορεί να έχουν ενδιαφέρον και σήμερα και οτι η αγάπη μπορεί όλα να τα λύσει. Από εκεί ξεκινάνε όλα.

Η παράσταση έχει μέσα αναφορές στη μυθολογία. Κάποιοι όμως θεωρούν ότι η μυθολογία έρχεται σε αντίφαση με τη θρησκεία μας. Εσείς τι πιστεύετε γι' αυτό;

Θα έλεγα ότι μάλλον η θρησκεία μας έχει επηρεαστεί πολύ από τη μυθολογία μας όσο και αν ακουστεί περίεργο αυτό που λέω. Προφανώς και η μυθολογία και η θρησκεία βασίζονται σε κάποια κοσμοϊστορικά γεγονότα. Οι άνθρωποι λοιπόν και μέσα από τη θρησκεία και μέσα από τη μυθολογία, προσπάθησαν να εξηγήσουν τον κόσμο όσο καλύτερα μπορούσαν. Θεωρώ λοιπόν οτι δεν έρχονται σε αντίφαση αλλά αλληλοσυμπληρώνονται. Ας πάρουμε παράδειγμα την ιστορία του κατακλυσμού ας πούμε. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία είναι ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα. Υπάρχει κάτι αντίστοιχο και στα ινδικά έπη. Συνέβη λοιπόν μια μεγάλη πλημμύρα ένας κατακλυσμός στην ανθρωπότητα και αυτό έπρεπε κάπως οι άνθρωποι να το εξηγήσουν. Είτε γιατί ένιωθαν οτι είχαν κάνει πολλές αμαρτίες , είτε γιατί έπρεπε να αλλάξουν τα γεωφυσικά φαινόμενα. Όλη λοιπόν η μυθολογία μας είτε είμαστε Έλληνες είτε Ινδοί είτε Ανατολίτες αφορά την επεξήγηση του κόσμου και στην πραγματικότητα και η θρησκεία μας αυτό κάνει μας βοηθά να κατανοήσουμε ποιοι είμαστε και που βρισκόμαστε. 

Ποια ήταν η έμπνευσή σας για την συγκεκριμένη παράσταση;

Όπως θα δείτε στην παράσταση υπάρχει μια σκηνή όπου από ένα κομμάτι μαρμάρου ζωντανεύει μια κούκλα, βγαίνει από μέσα του και έρχεται να μας δώσει το κλειδί της ιστορίας. Η σκέψη λοιπόν οτι θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μια σκηνή όπου θα δημιουργείται μια κούκλα από το μάρμαρο και θα φτιάχνεται επί σκηνής, για μένα ήταν φοβερά γοητευτική, ήταν η  απαρχή του όλου γεγονότος. Από αυτή την ιστορία φτιάχτηκε και το παραμύθι, από τη μαγεία του να δεις ένα άψυχο μάρμαρο να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου και μέσα σε μια σκηνή απόλυτης σιωπής, μια σκηνή που ομολογουμένως είναι δύσκολη για τα παιδιά, που όμως αυτή θυμούνται περισσότερο από όλο το έργο μόλις τελειώσει η παράσταση γιατί μαγεύονται . Νιώθω ακριβώς αυτή τη δυνατότητα, του να δοθεί ψυχή στην άψυχη ύλη, πόσο μάλλον όταν έχει να μας πει μια τόσο συγκλονιστική ιστορία.

Όταν γράφετε ένα καινούριο έργο, προσπαθείτε να μπείτε στη θέση των παιδιών; Στο παιδικό μυαλό και στη παιδική ψυχολογία;

Ναι, ευτυχώς όλα αυτά τα χρόνια που είμαι και δασκάλα θεάτρου και κούκλας και μαμά, έχουν βοηθήσει αρκετά και επίσης η επικοινωνία μας με τα παιδιά, γιατί  πάντα μας επισκέπτονται σχολεία και παίζουμε για αυτά και κάνουμε θεματικές και πριν και μετά την παράσταση. Όλα αυτά λοιπόν ακόμα και από προηγούμενες παραστάσεις ακόμα και να είχαν άλλη θεματική τα αξιοποιούμε σε κάθε επόμενο έργο μας. Τα παιδιά λοιπόν, θέλουν να μην τα ξεγελάς, να είσαι πολύ ειλικρινής μαζί τους, να τα αφορούν οι ιστορίες που έχεις να αφηγηθείς. Αυτό σε συνδυασμό με τη προσωπική σου ανάγκη τη δεδομένη στιγμή, γιατί αν κανείς κάνει μια παράσταση επι τούτου μόνο και μόνο για να πουλήσει στα παιδιά, είναι φρικτό. Ίσως και να πουλήσει, αλλά θα έχεις αυτοσαμποτάρει την δημιουργία σου. Μπορεί να γίνει ένα θέαμα πιο φθηνό και ευκαιριακό και να το αφήσεις εκεί, ενώ εμάς οι παραστάσεις μας παίζουν δυο και τρία χρόνια όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στα σχολεία και σε περιοδείες και φεστιβάλ εντός και εκτός Ελλάδος, ακριβώς γιατί στόχος μας είναι να είναι μια ιστορία που να μπορεί να αντέξει στο χρόνο. Ούτε θελήσαμε μέχρι στιγμής να ασχοληθούμε με κάτι που να αφορά επετειακή συνθήκη ή γιορτή. Μπορεί με κάποιο τρόπο να το ακουμπήσει αυτό, αλλά επιτούτου δεν το κάνουμε, δεν είναι το στυλ των παραστάσεων μας.Θα θέλαμε να είναι διαχρονικές όσο είναι δυνατόν. 

Τον γιο σας τον συμβουλεύεστε πριν ανεβάσετε μια παράσταση;

Δεν θα μπορούσα να κάνω και αλλιώς είναι πάρα πολύ αυστηρός κριτής. Για παράδειγμα ο γιος μου δεν θέλει με τίποτα να είναι βαμμένοι οι ηθοποιοί στις παραστάσεις. Μου λέει δηλαδή ''αν το σκηνοθετούσα εγώ αυτό θα έβγαζα πάγια εντολή να μην ξαναβαφτούν ποτέ οι ηθοποιοί στις παραστάσεις. γιατί μου αρέσει να βλέπω φυσικά τα πρόσωπα''. Σε κάποιες το τηρούμε σε κάποιες όχι, εξαρτάται πόσο θεατράλε πρέπει να είναι το βάψιμο. Τον συμβουλεύομαι ,έχει πάρα πολύ αυστηρά κριτήρια στην αισθητική των παραστάσεων γιατί και ο ίδιος ζωγραφίζει πολύ καλά. Και μάλιστα επειδή σχεδιάζει τόσο καλά νομίζω θα σχεδιάσει τις κούκλες της επόμενης παράστασης. Σίγουρα είναι μαζί μου, γνωρίζει οτι είναι η δουλειά των γονιών του και είναι τόσο όσο επιθυμεί. 

Πως είναι να συνδυάζεται την οικογενειακή ζωή σας ζωή με τη δουλειά σας που και πάλι έχει σχέση με παιδιά; 

Στην αρχή ήταν αρκετά δύσκολο, και ήταν ιδιαίτερα κωμικό, μάλιστα όταν ήμουν έγκυος, φτιάχναμε την καινούρια παράσταση και ταυτόχρονα δίδασκα σε μια σχολή για ενήλικες, όπου ο διευθυντής του σχολείου μάλιστα έλεγε '' μήπως ήρθε η ώρα να μην ξαναέρθεις γιατί μόνο γέννα δεν έχουμε κάνει σε αυτή τη σχολή;'', ήταν αρκετά ιδιαίτερο μέχρι να το συνηθίσω, γιατί διχάζεσαι, είσαι μαμά και είσαι εκεί και πρέπει να κρατάς και κάποιες πειθαρχίες και ταυτοχρόνως  είσαι και εσύ ο ίδιος πολύ παιδί κάνοντας αυτή τη δουλειά. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις οτι άμα εκδηλώνεις την παιδικότητα σου στην καθημερινότητα σου είναι πιο πολύ υπέρ παρά κατά, πιο πολύ για την οικογένεια σου αλλά και για τη δουλειά σου γενικότερα. Και νομίζω οτι έτσι κάνεις και τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα,

Έχετε ακόμα μπροστά σας δύο παραστάσεις μια στις 16/12 και μια στις 23/12. Μετά πως θα συνεχίσετε;

Αρχικά, είμαστε πολύ ευχαριστημένοι που πήγε εξαιρετικά η παράσταση και όλη η συνεργασία με το θέατρο Radar και τελειώνοντας τον κύκλο των παραστάσεων εκεί, θα συνεχίσουμε σε σχολεία που διαθέτουν καλά διαμορφωμένους χώρους και σίγουρα θα ταξιδέψουμε σε φεστιβάλ και πολιτιστικούς φορείς εντός και εκτός Ελλάδος.

 

Διαβάστε εδώ τις ιδέες της Σπυριδούλας Μπιρμπίλη για παιχνίδι πριν και μετά την παράσταση.

 

 

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία