O Τζο Ράιτ της «Εξιλέωσης» και του «The Darkest Hour» στρέφεται, εδώ, στο μιούζικαλ για να αφηγηθεί μια ιστορία κλασικού θεατρικού ρομαντισμού. Ο Συρανό (Πίτερ Ντίνκλατζ), δεινός ποιητής και ξιφομάχος, ερωτεύεται την Ροξάν (Χέιλι Μπένετ), θεωρώντας, όμως, την κατάκτηση της καρδιάς ανέφικτη αποστολή. Κι έτσι, όταν ο καλός του φίλος Κρίστιαν (Κέλβιν Χάρισον Jr.) θα στραφεί στη συνδρομή της ποιητικότητας του προκειμένου να κερδίσει εκείνος την καρδιά της Ροξάν εκείνος θα συμβάλλει ανιδιοτελώς στην ανάπτυξη αυτού του ρομάντζου.

Ο Τζο Ράιτ, μοιάζει, να ήθελε να παραδώσει μια ταινία απόλυτα μέινστριμ που θα κατάφερνε να γοητεύσει το πάσης φύσεως κοινό. Το βασικό πρόβλημα ξεκινά από αυτή ακριβώς την πρόθεση του. Έχει λοιπόν, μπλέξει τα κινηματογραφικά του μπούτια ανάμεσα στο μέινστριμ και το ακαδημαϊκό, και αναπόφευκτα πληκτικό. Αρχικά, η βασική μαγιά ενός μιούζικαλ, τα τραγούδια, μοιάζουν παντελώς ανέμπνευστα. Η σκηνοθεσία κινείται σε μια φόρμα που προσεγγίζει μεν την ποιητική φύση, δεν καταφέρνει, όμως, επ’ ουδενί να της χαρίσει οποιαδήποτε ανατροπή των κατεστημένων φορμών.

Με την εξαίρεση του Πίτερ Ντίνκλατζ που καταφέρνει όχι μόνο να διασωθεί από την μετριότητα, αλλά να αποδείξει -και πάλι- την ισχυρή υποκριτική του στόφα, οι υπόλοιπες ερμηνείες κινούνται και αυτές κάπου ανάμεσα στην αδιαφορία και την πλήξη.

Ενώ και το σενάριο μοιάζει να παγιδεύεται στη φόρμα του μιούζικαλ χωρίς να καταφέρνει να αποδώσει την λεπτή κι εύθραυστη φύση του ανεκπλήρωτου έρωτα.

2/5