Από τη Σοφία Γουργουλιάνη 

Ο Βασίλης Ξηρός, διπλωμάτης καριέρας, επιχειρεί, εδώ, τα πρώτα του κινηματογραφικά βήματα. Διαθέτοντας τα κινηματογραφικά κότσια που απαιτεί το δημιουργικό βάδισμα στα χνάρια του «Before Sunrise», ο Ξηρός δημιουργεί μία περιπατητική ρομαντζάδα που δείχνει -εκτός από τον Λινκλέιτερ- να αγαπά παράφορα και τον Ρομέρ.

Η Κινέζα Τζίνσι (Του Χούα) θυσιάζει την σχέση της με έναν συμπατριώτη στον βωμό της μετανάστευσης στο εξωτερικό. Στην επόμενη, όμως, γωνία θα συναντήσει έναν νεαρό Έλληνα (Δημήτρης Μοθωναίος) και ο θεός έρωτας μοιάζει να ξυπνά από τον λήθαργο στον οποίο εκουσίως τον βύθισε. Οι δυο τους θα βολτάρουν ερωτικά στην Σαγκάη με τις συζητήσεις του να κυμαίνονται ανάμεσα στις πολιτισμικές διαφορές και τις ιδιωτικές ιστορίες.

Το σενάριο, δυστυχώς, δεν αποφεύγει τις κοινοτοπίες και τις βαρύγδουπες δηλώσεις επιλέγοντας να κινηθεί σε ένα μοτίβο κλισέ και ακατάσχετης μεγαλοστομίας. Καταφέρνει, βέβαια, ίσως ενός κάποιου εξωτισμού της σχέσης των δύο πρωταγωνιστών, να κερδίσει το στοίχημα της απουσίας πλήξης και να κρατήσει το ενδιαφέρον μας ζωντανό.

Η σκηνοθεσία βαδίζει χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας ικανοποιώντας, μόνο, το ταξιδιωτικό μας δαιμόνιο, αφήνοντας, όμως, πεινασμένες τις κινηματογραφικές μας ορέξεις. Ενώ, η φωτογραφία, αλλά και η συνολική αισθητική αγγίζουν συχνά τα όρια της αμιγούς κακογουστιάς.

Ενώ και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές μοιάζουν να μην βρίσκουν ποτέ την ερωτική τους χημεία, με τον Μοθωναίο να κουβαλάει τα υποκριτικά σκήπτρα και την Του Χούα να ακολουθεί καταϊδρωμένη.

Συνολικά, πρόκειται για μια ταινία που δίστασε να πειραματιστεί με το υλικό της και εγκλωβίστηκε στην μέινστριμ αισθητική που επιφύλαξε για τον εαυτό της.

1,5/5