Αν η θεατρική κίνηση αποδεικνύει πως οι μεγάλοι κερδισμένοι της σεζόν είναι οι κωμικές παραστάσεις με παλμό και με αδιαπραγμάτευτη ψυχή, τότε το σινεμά δεν μπορεί κι αυτό να κινηθεί με τον ίδιο τρόπο ανταποκρινόμενο στην αυξανόμενη ανάγκη του post καραντίνα κοινού για γέλιο κι εγρήγορση.

Ο Άνταμ ΜακΚέι έχοντας λοιπόν δώσει τα διαπιστευτήρια ενός δημιουργού που εισάγει στο genre της μαύρης κωμωδίας τους σύγχρονους καταιγιστικούς (μας) ρυθμούς δεν μπορεί παρά να βρει εύφορο κινηματογραφικό έδαφος για να ανθίσει.

Με το «Don’t Look Up» αφηγείται την ιστορία δύο ερευνητών που ανακαλύπτουν μετά επιστημονικής βεβαιότητας ότι ένας κομήτης πρόκειται να συγκρουστεί με την γη σε 7 μήνες και να εξαφανίσει κάθε ίχνος ζωής από τον πλανήτη μας. Όταν θα επιχειρήσουν να αφυπνίσουν τις πάσης φύσεως συνειδήσεις απέναντι στην επικείμενη (μας) καταστροφή, η επιστημονική γνώση θα αντιμετωπιστεί αρχικά ως διακηρύξεις κάποιων τηλεοπτικών γραφικών τρελών χωρίς επιστημονική βάση. Ενώ, όταν οι πολιτικοί ιθύνοντες θα κατανοήσουν την οδυνηρή πραγματικότητα δεν θα διστάσουν να εργαλειοποιήσουν πολιτικά τον υποψήφιο καταστροφέα κομήτη.

Ο ΜακΚέι δεν δημιουργεί ένα ακόμα disaster movie με αγωνιώδη ατμόσφαιρα και με απελπισμένους πολίτες να προσπαθούν σώσουν ό,τι σώζεται. Αντίθετα χαρίζει μια στιβαρή σάτιρα και δείχνει να τα βάζει ανερυθρίαστα με την απόλυτη αλλοτρίωση.

Έχει δε ως άξιους συμμάχους ένα all-star cast (Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Τζένιφερ Λώρενς, Μέριλ Στριπ, Τιμοτέ Σαλαμέ, Κέιτ Μπλάνσετ) το οποίο θα ανταποκριθεί πλήρως στις απαιτήσεις και θα καταφέρει αβίαστα να χαρίσει ερμηνείες που με βεβαιότητα θα τους οδηγήσουν στα επικείμενα Όσκαρ.

Μία μαύρη κωμωδία που θυμίζει και φέρνει στο νου τον οδυνηρό σουρεαλισμό που βιώνουμε καθημερινά. Την ανθρώπινη βλακεία που περνιέται για αλλοτρίωση. Και την αλλοτρίωση που περνιέται για βλακεία. Αν γελάσετε με το βιτριολικό χιούμορ, μπορεί την επόμενη στιγμή να κλάψετε για τα ίδια μας τα χάλια που βρίσκουν, εδώ, ένα άρτιο κινηματογραφικό σπίτι.

3,5/5