Η ταινία των Frederik Louis Hviid και Anders Ølholm είναι ,πέρα και πάνω απ’ όλα, μια τανία με κινηματογραφικά και ρεαλιστικά κότσια. Κι αν η τόλμη είναι αναγκαίο συστατικό και ζητούμενο της τέχνης, χαρίζουμε στους συνδημιουργούς της το δίκαιο –πλην μίζερο- διαδικτυακό standing ovation που κέρδισαν με την αξία και τον καλλιτεχνικό τσαμπουκά τους. Αφηγούμενοι, λοιπόν, την ιστορία ενός 19χρονου Πακιστανού, κατοίκου δανέζικου γκέτο, που βρέθηκε νεκρός μετά από αστυνομική σύλληψη, οι δύο δημιουργοί μας χάρισαν μια σκοτεινή και αγωνιώδη κατάβαση σε έναν ατέρμονο κύκλο ρατσιστικής βίας. Μιας βίας που ακόμα κι αν καλλιεργείται από την όποια εξουσία, μοιάζει ,με τα εκατέρωθεν ασίγαστα πυρά της, να βάλλει, τελικά, αδιάκοπα κατά της ίδιας της ανθρωπιάς ως στοιχείο της φύσης μας. Έχοντας γράψει και εξυπηρετώντας άρτια ένα αστυνομικό δράμα χαρακτήρων, μοιάζουν να έχουν προβλέψει κάθε πιθανή αντίδραση των πρωταγωνιστών χαρίζοντας τους σάρκα και οστά και αποφεύγοντας τον ρηχό διαχωρισμό μεταξύ καλού και κακού μπάτσου. Το ταξίδι τους, εξάλλου, είναι μια φανερή ματιά σε έναν κόσμο που βρωμάει απ’ όπου κι αν τον πιάσεις. Ενώ, σκηνοθετικά μεταχειρίζονται τον ακραίο ρεαλισμό, ως μέσο για την απεικόνιση της αναγκαίας βαναυσότητας. Μιας βαναυσότητας που παραμένει, όμως, ακριβώς σ’ αυτά τα πλαίσια του αναγκαίου χωρίς να μπλέκει σε αιματηρές εικόνες εύκολου εντυπωσιασμού και συναισθηματικού εκβιασμού. Κι αν, ενίοτε, χάνει την σεναριακή της ισορροπία ρέποντας προς τον διδακτισμό, οι δύο δημιουργοί μας χάρισαν εκείνο το σκληρό ρεαλιστικό δράμα που ξέρει να αποφεύγει τον σκόπελο του mainstream κοιτάζοντας στα μάτια την αναπόδραστη βία του κόσμου που περιγράφει. Και έχοντας εξαρχής βρει την σεναριακή τους στόχευση στην (αδικό)χαμένη ανθρωπιά. Ένα μικρό κινηματογραφικό διαμάντι. 3,5/5