Πέθανε σήμερα μετά από μήνες νοσηλείας στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας στο νοσοκομείο "Αγία Όλγα" η τραγουδοποιός Αρλέτα σε ηλικία 72 ετών. Η ίδια αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.

Στο παρελθόν η Αρλέτα είχε μιλήσει δημόσια για την περιπέτεια που είχε περάσει με την υγεία της και παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή. "Ήδη έχω κερδίσει τρεις φορές τον κύριο που λέγεται θάνατος, τι να πω, νομίζω ότι μάλλον έχουν σωθεί οι φορές μου. Το ότι χω αυτή τη στιγμή μάλλον είναι θαύμα" είχε πει σε συνέντευξη της τον Νοέμβριο.  

Η Αρλέτα γεννήθηκε στην Αθήνα και το πραγματικό της όνομα ήταν Αργυρώ-Νικολέτα Τσάπρα.

Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Ξεκίνησε τη δισκογραφική της καριέρα την δεκαετία του 1960 συμμετέχοντας στο λεγόμενο νέο κύμα της ελληνικής μουσικής. Στα πρώτα της δισκογραφικά βήματα συνεργάστηκε με αρκετούς γνωστούς συνθέτες, όπως ο Γιάννης Σπανός, ο Μάνος Χατζιδάκις, και ο Μίκης Θεοδωράκης.

Το 1981 ηχογράφησε τον πρώτο δίσκο με δικό της υλικό (Ένα Καπέλο με Τραγούδια). Το 1984 και το 1985 γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τραγούδια που της έγραψαν ο συνθέτης Λάκης Παπαδόπουλος και η στιχουργός Μαριανίνα Κριεζή στους δίσκους Περίπου και Τσάι Γιασεμιού.

 "Μια Φορά Θυμάμαι", "Τα Μικρά Παιδιά", "Το Λέει Και Το Τραγούδι", "Ο Λύκος", "Το Τραγούδι Της Δραχμής", "Καφενείο", "Σερενάτα", "Έρχεται Κρύο", "Τσάι Γιασεμιού", "Τα Ήσυχα Βράδυα", "Batida de Coco", "Μπαρ το Ναυάγιο", "Λεωφορείο το 2" είναι μερικές μόλις από τις επιτυχίες της.

Οι περιπέτειες της υγείας της ξεκίνησαν στις 11 Φεβρουαρίου 2008 όταν η Αρλέτα ελάχιστα λεπτά πριν από την προγραμματισμένη της συναυλία στο Βόλο λιποθύμησε καθώς υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία.

Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στο νοσοκομείο του Βόλου και οι γιατροί χαρακτήρισαν την κατάστασή της "σοβαρή". Παρέμεινε στην εντατική του νοσοκομείου Βόλου σε καταστολή και σταθερή μα κρίσιμη κατάσταση, ωστόσο κατάφερε να αναρρώσει.

"Όταν συνήλθα ήμουν τελείως παράλυτη και δεν πίστευα ότι θα μπορέσω να ξαναστηθώ στα πόδια μου.. Το ότι σώθηκα είναι σίγουρα θαύμα. Εκανα ένα χρόνο να σταθώ στα πόδια μου μετά από έξι μήνες στα νοσοκομεία. Ηταν μια τρομακτική εμπειρία..." είχε δηλώσει.

 

Τον θάνατό της ανακοίνωσε μέσω της επίσημης ιστοσελίδας της στο facebook, η αγαπημένη της φίλη και γνωστή επίσης τραγουδοποιός Σάννυ Μπαλτζή, αφιερώνοντάς της ένα συγκινητικό μήνυμα.

 

Η μοναδική μας Αρλέτα έφυγε πριν λίγο ήρεμα και τρυφερά όπως έζησε. Καλό ταξίδι αγαπημένη μου ερήμωσε ο κόσμος μας

"Ακόμα κι αν φύγεις

για το γύρο του κόσμου...

θα είμαστε πάντα μαζί

Και δε θα σου λείπω

γιατί θα `ναι η ψυχή μου

το τραγούδι της ερήμου

που θα σ’ ακολουθεί..."

 

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών σήμερα η θρυλική ηθοποιός και τραγουδίστρια, Ζωή Φυτούση. Την θλιβερή είδηση έκανε γνωστή μέσω Facebook το βράδυ της Κυριακής, ο ηθοποιός και φίλος της, Γιώργος Γεωργίου.

Τα τελευταία χρόνια η υγεία της ήταν πολύ επιβαρυμένη εξαιτίας των εγκεφαλικών που είχε υποστεί. 

 Η Ζωή Φυτούση γεννήθηκε (στις 4 Σεπτεμβρίου 1933), μεγάλωσε, σπούδασε και έζησε στην Αθήνα. Είχε παίξει όλα τα είδη θεάτρου, από τραγωδία μέχρι επιθεώρηση, κοντά σε όλους τους άξιους ηθοποιούς και σκηνοθέτες, και συνεχίζει να παίζει. Έχει τραγουδήσει όλους του μεγάλους Έλληνες συνθέτες. Έχει γυρίσει γύρω στις 70 ταινίες της χρυσής εποχής. Αισθητή παρουσία στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Έγραφε από έντεκα ετών. Συνεργάστηκε με περιοδικά και τοπικές εφημερίδες και έχει εκδώσει τα εξής βιβλία: «Το μαγικό βιβλίο», «Παρ΄ εκτός», «Τάφος εδώ δεν είναι», «Μια σφαίρα», «Βοήθεια, θέλω να ζήσω», «Βιβλίο Σπουδαστών, ελληνική αγωγή», «Σύγχρονοι ποιητές, Έλληνες και Ιταλοί» και «Ομηρικές Λέξεις».

Ενώ η μεγάλη της επιτυχία, ήταν το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, «Φέρτε μου ένα μαντολίνο».

 

Ένα παραδοσιακό καφενείο στη καρδία ενός χωριού ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1953. Ιδιοκτήτες του ο Λεωνίδας Λιακόπουλος και ο πατέρας του. Εκεί στο Λυγουριό, οι θίασοι των παραστάσεων καταφθάνουν μετά από εντατικές πρόβες που κάνουν για να παρουσιάσουν αρχαία δράματα τα καλοκαίρια στην Επίδαυρο. Προκύπτει ανάγκη για τον καθημερινό επισιτισμό τους. Ένα μόλις χρόνο αργότερα το καφενείο γίνεται ταβέρνα και υποδέχεται τους καλλιτέχνες. Οι θεατρικές ιστορίες πολλές. Μύθοι του θεάτρου μας έχουν επισκεφτεί από τότε το μέρος και έχουν γνωρίσει την οικογένεια και έχουν συνάψει στενούς δεσμούς μαζί της. Μέχρι και κουμπαριές έχουν προκύψει. Ακόμη και σήμερα το ραντεβού στου "Λεωνίδα" μετά από κάθε παράσταση επιβάλλεται. Εκεί γίνονται οι αναλύσεις για όσα είδαμε αλλά, συχνά, όταν η κουβέντα φουντώνει πέφτουν ακόμη και πιρουνιές ανάμεσα στα πιάτα που οι συνταγές τους είναι ίδιες μ' αυτές που η Κατίνα Παξίνου, σπουδαία και στη μαγειρική, δίδαξε στην κ. Κάκια σύζυγο του Λεωνίδα από εκείνα τα χρόνια.

Αρκεί μια περιπλάνηση των ματιών στους τοίχους της ταβέρνας που περισσότερο μοιάζει με μουσείο. Από εκεί δεν απουσιάζει κανένας σπουδαίος θεατράνθρωπος, καμιά κορυφαία επιδαύρια στιγμή. Η "Αντιγόνη" της Άννας Σινοδινού που είχε φέρει 20.000 άτομα στη γη της Αργολίδας το 1956, Ο "Οιδίπποδας" του Μινωτή που για τον Λεωνίδα ήταν ο καλύτερος που θα υπάρξει ποτέ, ο Χριστόφορος Νέζερ,Κουν, Ελένη Χατζηαργύρη, η Μελίνα Μερκούρη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη,η Τζένη Καρέζη, ο Μορίς Μπεζάρ, η Πίνα Μπάους, ο Ίθαν Χοκ και ο Kέβιν Σπέισι, η Έλεν Μίρεν, ο Πίτερ Χολ, ο Μπέρνσταϊν, η Φιόνα Σο και τόσοι άλλοι. 

Ο κύριος Λεωνίδας την επόμενη φορά δεν θα είναι εκεί, να μας περιποιηθεί. Θα είναι όμως κοντά στις πρώτες μυρωδιές από τα πιάτα τις Κατίνας Παξινού, δίπλα στον Αλέξη Μινωτή που τόσο θαύμαζε και πλέον δεν θα διηγείται τις ιστορίες θα τις θυμάται μαζί με τους φίλους του. Σήμερα στις 4 θα γίνει η κηδεία του (Τρίτη 18/7)από τον Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου στο Λυγουριό.

 (Κεντρική Φωτογραφία: Μάρω Δούκα)

 

*Το Φεστιβάλ σε ανακοίνωσή του αναφέρει: "To Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου αποχαιρετά με βαθιά θλίψη τον Λεωνίδα Λιακόπουλο, το αγαπημένο Λεωνίδα του Λυγουριού, που η ζωή του ταυτίστηκε με την ιστορία του αρχαίου θεάτρου. Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Στην κηδεία του θα παραστεί ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, τιμώντας τη μνήμη του αλλά και την προσφορά του στο ελληνικό θέατρο και το φεστιβάλ της  Επιδαύρου ιδιαιτέρως."

Πέθανε σε ηλικία 85 ετών ο θεατρικός συγγραφέας και πεζογράφος Κώστας Μουρσελάς.

Η τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι εκείνος» με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο και τον Κώστα Μιχαλακόπουλο, σε πνεύμα αντίστασης μέσα στη δικτατορία και αργότερα, το μυθιστόρημα του «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» επίσης στην τηλεοπτική του μεταφορά, τον έκαναν γνωστό και αγαπητό στο μεγάλο κοινό.

Η κηδεία του θα γίνει την Τρίτη 18/7 ώρα 5μ.μ., από το νεκροταφείο της Κηφισιάς. 

Ο Κώστας Μουρσελάς γεννήθηκε στον Πειραιά το 1932. Το 1951, πρωτοετής φοιτητής της Νομικής, συλλαμβάνεται ως στέλεχος της ΕΠΟΝ και δικάζεται από έκτακτο στρατοδικείο της εποχής (υπόθεση Μπελογιάννη).

Για χρόνια σπούδαζε βιολί, που το διέκοψε όταν άρχισε να τον θέλγει το θέατρο. Σπούδασε νομικά, αλλά λίγο πριν πάρει την άδεια δικηγόρου εγκατέλειψε τη δικηγορία και διορίστηκε ως δημόσιος υπάλληλος μέχρι το 1969, οπότε τον απέλυσε η Χούντα. Έκτοτε αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά -και επαγγελματικά πια- στο γράψιμο. Έργα του παίχτηκαν από θιάσους του Ελεύθερου Θεάτρου, από το Εθνικό Θέατρο, από το Θέατρο Τέχνης, από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, από Δημοτικά Θέατρα, καθώς και από θιάσους του εξωτερικού (Γαλλία, Γερμανία, Κύπρος). 

Μερικοί τίτλοι γνωστών θεατρικών έργων του είναι: «Ενυδρείο», «Μαχαίρι στο κόκαλο», «Οι φίλοι», «Το αυτί του Αλέξανδρου», «Η κυρία δεν πενθεί», «Επικίνδυνο φορτίο», «Ω! τι κόσμος μπαμπά!», «Το δίκανο», «Ημιτελής συνουσία», κ.ά. Στο πλατύ κοινό έγινε γνωστός από τηλεοπτικές παρουσιάσεις έργων του («Μικρές αγγελίες», «Σιγά η πατρίδα κοιμάται», «Το ρολόι») και από την περίφημη σατιρική σειρά του «Εκείνος και... Εκείνος», με πρωταγωνιστές τους Β. Διαμαντόπουλο και Γ. Μιχαλακόπουλο (130 θεατρικά μονόπρακτα). 

Το 1990 επανήλθε στην πεζογραφία εκδίδοντας το μυθιστόρημα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» (εκδ. «Κέδρος», νέα οριστική έκδοση «Ελληνικά Γράμματα», 2006), που οι πωλήσεις του ξεπέρασαν, συνολικά, τις διακόσιες χιλιάδες αντίτυπα και μεταφράστηκε στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, τουρκικά και εβραϊκά. Ακολούθησαν διηγήματα, νουβέλες, καθώς και το μυθιστόρημα «Το παιχνίδι των τεσσάρων» που το συνέγραψε με τους Π. Τατσόπουλο, Γ. Σκούρτη και Α. Σουρούνη. 

Το 2000 εξέδωσε το μυθιστόρημα «Κλειστόν λόγω μελαγχολίας», που ξεπέρασε τις σαράντα χιλιάδες αντίτυπα και μεταφράστηκε στα τουρκικά. Τελευταίο του βιβλίο είναι η συλλογή διηγημάτων «Ο πόθος καίει τα σωθικά» («Κέδρος», 2004). Έχει γράψει, ακόμη, αισθητικά δοκίμια, καθώς και πολλές επιφυλλίδες δημοσιευμένες στην εφημερίδα «Τα Νέα», στη στήλη «Κουβεντιάζοντας».

 

Πηγή:ΑΠΕ

Πέθανε ο δημοφιλής τραγουδιστής Γιάννης Καλατζής. Την δυσάρεστη είδηση κοινοποίησε  στο facebook ο στιχουργός και στενός συνεργάτης του Ηλίας Φιλίππου.

 Ο Γιάννης Καλατζής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1943. Η καριέρα του ως τραγουδιστής ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν ο ίδιος ήταν μέλος του Τρίο Μορένο στη Θεσσαλονίκη. Ο Καλαντζής αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου αρχικά είχε συνεργαστεί με τον διάσημο συνθέτη Γιώργο Μητσάκη. Η δημοτικότητά του άρχισε να αυξάνεται και είχε μια παραγωγική συνεργασία με μερικούς από τους πιο διάσημους Έλληνες συνθέτες της περιόδου - Μάνος Λοΐζος, Σταύρος Κουγιουμτζής, Γιώργος Κατσαρός, Μίμης Πλέσσας, ο Γιάννης Σπανός, και Τόλης Βοσκόπουλος. Καλατζής συμμετείχε στο άλμπουμ μαζί με τραγουδιστές όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρίζα Κωχ, η Λίτσα Διαμάντη και ο Κώστας Σμοκοβίτης. Εμφανίστηκε επίσης σε δέκα ταινίες.

 

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970, ο Καλατζής συνεργάστηκε με τον συνθέτη Νίκο Καρβέλα και το 1981 κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με τα τραγούδια του Τόλη Βοσκόπουλου. Το τελευταίο του Άλμπουμ προτού αποσυρθεί από το ενεργό τραγούδι ήταν το 1984, ωστόσο, το 1985, πήρε μέρος σε μια μεγάλη συναυλία αφιερωμένη στον συνθέτη Μάνο Λοΐζο που πραγματοποιήθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Το 2000, κυκλοφόρησε ένα διπλό CD, το πρώτο με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σε νέες εκδόσεις και το δεύτερο με το περίφημα ελληνικά τραγούδια στην απόδοσή τους. Ο Καλατζής θεωρείται ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές της εποχής και τα τραγούδια του έχουν ερμηνευθεί και από τους νεότερους τραγουδιστές.

 

 

 

Πέθανε η σκηνογράφος και ενδυματολόγος Αφροδίτη Κουτσουδάκη, ένα αγαπητό πρόσωπο της τέχνης και του θεάτρου.

 Η Αφροδίτη Κουτσουδάκη γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε σκηνογραφία και ζωγραφική. Δάσκαλοι της ήταν ο Τέτσης, ο Σαραφιανός, ο Βακαλό κ.α. Συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Εθνικό Θέατρο, τη Λυρική Σκηνή, τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, με χορευτικά σχήματα και με πολλούς γνωστούς ιδιωτικούς θιάσους.

 

 

Μακέτα κοστουμιού από «Tο βαρελάκι με το μέλι», 2005 για το Θέατρο Τέχνης

 

Συγκεκριμένα, η Αφροδίτη Κουτσουδάκη συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος στις εξής παραστάσεις:

 «Η μεταφυσική του μοσχαριού με τα δύο κεφάλια» του Στανισλάβ Ιγκνάσυ Βίτκιεβιτς σε σκηνοθεσία Κούλας Αντωνιάδη [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1973

«Στέλλα Βιολάντη» του Γρηγόριου Ξενόπουλου σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1987

«Ψύλλοι στ’ αυτιά» του Ζωρζ Φεντώ σε σκηνοθεσία Εύης Γαβριηλίδου [Κοστούμια] – 1992

«Μεταμορφώσεις» σε χορογραφία Αναστασίας Θεοφανίδου [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1995

«Στον προορισμό» του Τόμας Μπέρνχαρτ σε σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1995

«Αιχμές» σε χορογραφία Αναστασίας Θεοφανίδου (20/01/1996) [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1996

«Η σπασμένη στάμνα» του Χάινριχ φον Κλάιστ σε σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1997

«Στίχοι» σε χορογραφία Αναστασίας Θεοφανίδου [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1997

«Ο ματωμένος γάμος» σε σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1998

«Εξορία» του Παύλου Μάτεσι σε σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη [Κοστούμια, Σκηνικά] – 1999

 

 

Έφυγε σήμερα το μεσημέρι από τη ζωή, σε ηλικία 75 ετών, η ηθοποιός Καίτη Παπανίκα. Η ηθοποιός έδινε μάχη με τον καρκίνο... 

Η Καίτη Παπανίκα γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια το 1942. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και αποφοίτησε με άριστα. Διδάχτηκε την υποκριτική από σημαντικούς δασκάλους, όπως την Κατίνα Παξινού, την Άννα Συνοδινού, τον Θάνο Κωτσόπουλο, τον Δημήτρη Μυράτ, τον Λυκούργο Καλλέργη, την Ελένη Χαλκούση και τον Αλέξη Σολωμό. Παράλληλα σπούδασε κλασσικό τραγούδι στο Ωδείο Αθηνών. Μαθήτρια ακόμη, πήρε μέρος σε φεστιβάλ απαγγελίας ποίησης στο Παρίσι, βραβεύτηκε και κηρύχθηκε επίτιμη δημότης. Υπήρξε σύζυγος του γνωστού ηθοποιού Θεόδωρου Κατσαδράμη. Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1964, στο έργο «Υπόγειο της Λέλας» του Β. Ιμπροχώρη, στο Θέατρο Αττικόν. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με θιάσους γνωστών πρωταγωνιστών και διακρίθηκε στην πρόζα και στην επιθεώρηση. Στον κινηματογράφο ξεκίνησε το 1963 με την ταινία «Μας κρύβουν τον ήλιο» και το 1968 ήταν σταθμός για την καριέρα της, όταν και έγινε περισσότερο γνωστή παίζοντας στην ταινία «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη».

Η Καίτη Παπανίκα είχε λάβει μέρος σε περισσότερες από 50 ταινίες, δράματα, κωμωδίες και περιπέτειες και είχε τιμηθεί με το κρατικό βραβείο Α' Γυναικείου Ρόλου το 1990 για την ερμηνεία της στην ταινία «Άντε γεια» του Γ. Τσεμπερόπουλου, ενώ είχε παίξει και σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές. 

Υπήρξε σύζυγος του γνωστού ηθοποιού Θεόδωρου Κατσαδράμη. Η Καίτη Παπανίκα ήταν δασκάλα στη Σχολή Υποκριτικής του Αντώνη Ανδριόπουλου. Στις 08/02/2015 ανακηρύχθηκε ομόφωνα Επίτιμο Μέλος της Φιλότεχνης Λέσχης Αχαρνών (Μενιδίου).

Ο προβληματισμός για τα κοινά την οδήγησε στη θέση της δημοτικής συμβούλου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ως αντιπρόεδρος στον τομέα του Πολιτισμού και του Αθλητισμού, έριξε στο τραπέζι μια ρηξικέλευθη πρόταση: να δίνει τον μισθό της από το δημοτικό συμβούλιο (600 ευρώ) σε οικογένειες που έχουν πραγματική ανάγκη από χρήματα για να επιβιώσουν.

 

 

 

Έφυγε από τη ζωή στα 70 του χρόνια ο γνωστός σεναριογράφος Λευτέρης Καπώνης, μετά από πολύχρονη μάχη με την επάρατη νόσο.

Ο Λευτέρης Καπώνης εργάστηκε ως σεναριογράφος στην τηλεόραση, για την οποία έγραψε τριάντα πέντε σίριαλ, μεταξύ των οποίων: «Και οι Παντρεμένοι Έχουν Ψυχή», «Τζιβαέρι» «Εραστής Δυτικών Προαστίων», «Η Απλή Μέθοδος Των Τριών», «Το Σημάδι Του Έρωτα», «Ελλάς Το Μεγαλείο σου».

Ο Λευτέρης Καπώνης γεννήθηκε στη Γουριά Μεσολογγίου το 1947. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης χωρίς να πάρει πτυχίο. 

Από το 1981 εργάστηκε ως σεναριογράφος στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Σε σενάριά του βασίστηκαν τα σίριαλ Δίψα, Τελευταίοι Εγγονοί, 'Αφρικα, Παλίρροια, Τζιβαέρι, Το Φτερούγισμα του Γλάρου, Η Αγάπη της Γάτας (βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Πάρη Αριστείδη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Νέα Σύνορα» - Α. Α. Λιβάνη) κ.ά. 

Πολυγραφότατος, στις προθήκες των βιβλιοπωλείων κυκλοφορούν τα βιβλία του: «Το Σημάδι του Έρωτα», «Το Φτερούγισμα του Γλάρου», «Παλίρροια», «Τζιβαέρι».

«Δεν ένιωσα μέλος του τηλεοπτικού πράγματος». Τριγυρνούσε, κατέγραφε και έγραφε. «Θεωρώ πως η κοινωνία η ίδια σου δίνει το υλικό για τη δουλειά, αλλά πρέπει να κυκλοφορείς» έλεγε. «Εγώ κυκλοφόρησα, πήγαινα στο γήπεδο, στα καφενεία. Δεν ήμουν μέλος ενός κλειστού λόμπι. Δεν ένιωσα μέλος του τηλεοπτικού πράγματος. Μου έλεγαν οι φίλοι, 'εσύ επέζησες, γιατί δεν άλλαξες. Ήσουν στο καφενείο και άκουγες'». 

Ο Λευτέρης Καπώνης μιλούσε ανοιχτά για την περιπέτεια υγείας, λέγοντας πως δίνει εδώ και καιρό τη μάχη με τον καρκίνο στον πνεύμονα. Τραγική σύμπτωση η διάγνωση έγινε την ημέρα που του προτάθηκε να ξεκινήσει το νέο κύκλο της σειράς «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή». 

Όπως έλεγε, πήγε για Ρευματοειδή αρθρίτιδα και ο γιατρός εντόπισε τον καρκίνο.Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο στις 12:00 από το νεκροταφείο της Νέας Μάκρης.

Η ανακοίνωση του Πάνου Σκουρολιάκου:

Αποχαιρετάμε τον σπουδαίο αγωνιστή της δημοκρατίας και άνθρωπο του πολιτισμού, τον σεναριογράφο Λευτέρη Καπώνη. Έναν από τους πολλούς γενναίους που αντιστάθηκαν με τη δράση του και τα κείμενα του στη χούντα των συνταγματαρχών. Που συνελήφθη για τη δράση του από το φασιστικό καθεστώς, καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο και εκτοπίσθηκε για δυόμιση χρόνια. Ο Λευτέρης στη συνέχεια αφιερώθηκε στην συγγραφή σεναρίων και δημιούργησε δεκάδες επιτυχίες (« Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή», κ.α. ). Τα τελευταία χρόνια όλοι θυμόμαστε τα κοφτερά και άκρως ενδιαφέροντα κείμενα του στη εφημερίδα μας, την Αυγή. Ο σύντροφος Λευτέρης είχε πολλά να δώσει ακόμα. Δυστυχώς, η ασθένεια ανέστειλε την δραστηριότητα του και τέλος τον πήρε από κοντά μας. Θα τον θυμόμαστε πάντα για την αριστερή του επιμονή στα θεωρητικά του κείμενα, αλλά και στην πράξη, για το αστείρευτο χιούμορ και την καλή του διάθεση για την ζωή, ακόμα και στις δύσκολες συνθήκες της δικής του ζωής.

Παναγιώτης (Πάνος) Σκουρολιάκος

Συντονιστής της ΕΠΕΚΕ Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ

Βουλευτής Περιφέρειας Αττικής

Πηγή: www.iefimerida.gr

 

 

 

 

Ο Κώστας Παναγιωτόπουλος, ο γνωστός δημοσιογράφος με το ψευδώνυμο «Bar – Bar», που τον καθιέρωσε στον δημοσιογραφικό κόσμο έφυγε σήμερα ξαφνικά από κοντά μας.

Δραστήριος, οξυδερκής, ευφυής με ένα ξεχωριστό χιούμορ που το μετέφερε τόσο στη στήλη του στο «Λοιπόν» μέχρι πρόσφατα, όσο και στο συγγραφικό του έργο. Ήταν ένας γοητευτικός συνομιλητής και πάντα παρών στα καλλιτεχνικά γεγονότα. Πάντα εκεί για να συγχαρεί και να πει μια έξυπνη ατάκα στους φίλους του. Οι περισσότεροι που τον γνωρίζαμε έχουμε στο σπίτι μας τις ευχητήριες κάρτες που μας χάριζε κάθε νέα χρονιά. Όλες μ’ ένα ιδιαίτερο μήνυμα.

 

 

Την δυσάρεστη είδηση έκανε γνωστή ο πολύ καλός του φίλος Σπύρος Μπιμπίλας.

 O ηθοποιός δημοσίευσε φωτογραφία και από την τελευταία τους κοινή εμφάνιση

 

O Κώστας Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στην Τήνο, πήρε πτυχίο Νομικής, πήρε βραβείο διηγήματος από τα 18 του χρόνια, έκανε τη στρατιωτική του θητεία σαν διερμηνεύς στη Σμύρνη, στο ΝΑΤΟ, μετά συνεργάστηκε με την εφημερίδα Ελευθερία, ενώ παράλληλα σταδιοδρόμησε στην "Ιζόλα", στον τομέα Δημοσίων Σχέσεων - Διαφήμισης και στην οργάνωση συνεδρίων. Το 1977, το βιβλίο Βαρβάρα, βίος και ξυπολιτεία (εκδ. Καστανιώτη) έγινε μπεστ σέλερ με τη βαρβαρική διάλεκτο που καθιέρωσε. Και ακολούθησαν: Αποφταίγματα, Κυρία Κυριακή, Παραμύθια παρά μία, Έξι κόκκινες ιστορίες με ουρά. Έχει γράψει πολλές επιθεωρήσεις για την τηλεόραση, ενώ έχει συνεργαστεί σε θεατρικές παραγωγές με το "Θεσσαλικό Θέατρο", "Πάρκ", "Ριάλτο" κ.λπ. Προτιμά το ραδιόφωνο, όπου έχει συνεργαστεί με τη Σαπφώ Νοταρά, τη Μαίρη Αρώνη και με πολλούς άλλους ηθοποιούς. Από το 1993 παρουσιάζει στο ραδιόφωνο του ΑΝΤΕΝΝΑ την εκπομπή "Θα σ' τα λέω κι ας οικτίρεις". Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ταχυδρόμος, Ένα, Οικονομικός Ταχυδρόμος (με το ψευδώνυμο Συνπλήνιος), Και, Λοιπόν. Ήταν σύμβουλος στην Εθνική Τράπεζα, συνεργάτης στο περιοδικό Εμείς. Παράλληλα συνεργάστηκε με την Τρία Έψιλον, Coca Cola, με το περιοδικό Ρεπορτάζ. Ήταν μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και της Εταιρείας Δημοσίων Σχέσεων. Διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί στη Νέα Εστία, στο Εντευκτήριο κ.λπ.

 Η κηδεία του θα γίνει την Παρασκευή 19 Μαΐου από το Α' Νεκροταφείο. 

Θλίψη έχει προκαλέσει στο θεατρικό χώρο ο αιφνίδιος θάνατος από ανακοπή καρδιάς του ηθοποιού Γιάννη Κρανά τα ξημερώματα της Πέμπτης (11/5).

Ο Γιάννης Κρανάς είχε αποφοιτήσει από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Tέχνης. Συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης, το Αμφιθέατρο, το Θέατρο Προσκήνιο, το Θέατρο Εξαρχείων, τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.: Λάρισας, Κρήτης, Αγρινίου, Κέρκυρας, Ιωαννίνων, Πάτρας, το Εθνικό Θέατρο, τη Λυρική Σκηνή, το Μέγαρο Μουσικής σε έργα κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου με διάφορους σκηνοθέτες, καθώς και με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας με το οποίο συνεργάστηκε μία φορά, το 2008, στον «Ορέστη» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Σλόμπονταν Ούνκοβσκι, ερμηνεύοντας το ρόλο του Τυνδάρεω. Τελευταία του θεατρική δουλειά ήταν στο  Πολυχώρο Αλεξάνδρεια στο έργο του Κώστα Μουρσελά "Ω τι κόσμος μπαμπά".

 

 

 

 

Νεκρή βρέθηκε σήμερα το πρωί, σε ηλικία 30 ετών  και υπό αδιευκρίνιστες ακόμη συνθήκες, η ταλαντούχα τραγουδίστρια και ηθοποιός Μαίρη Τσώνη.

Η μικρή κόρη στον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου, η συνεργασία της με τον The Boy που θα ξεχαστεί δύσκολα με το σχήμα των Mary & the Boy, μικροί αλλά χαρακτηριστικοί ρόλοι στο θέατρο αλλά και μια πολυσχιδής καλλιτεχνική προσωπικότητα, τόσο μπροστά όσο και πίσω από κάμερες και σκηνές, στα παρασκήνια, εκεί που αναζητούσε συνεχώς κάτι νέο και δημιουργικό.

Σε μικρότερους ρόλους είχε παίξει στο σινεμά στο «Κακό», στο «Κακό στην Εποχή των Ηρώων» του Γιώργου Νούσια, στο «Artherapy» του Νίκου Περάκη και στα «Οπωροφόρα της Αθήνας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου.

Η Μαίρη Τσώνη, με καταγωγή από τη Λειβαδιά, γεννήθηκε στην Αθήνα, αποφοίτησε από το φυτώριο της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης και τη σχολή Μusical Τheater Dance Attic του Λονδίνου το 2005.

 Δείτε εδώ τη Μαίρη Τσώνη και την Αγγελική Παπούλια σε μια σκηνή από τον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου:

 

πληροφορίες από flix.gr /κεντρική φωτό από συνέντευξη στη Lifo

Πέθανε χθες ο τραγουδοποιός Θοδωρής Παυλάκος. Συνεργάστηκε με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αλλά κυρίως με τον Μίλτο Πασχαλίδη. Ενδεικτικά κάποια από τα τραγούδια του: "Σαν τραγουδάκι", "Αλλάζεις", "Απόψε η νύχτα", "Έτσι σκληρά", επίσης σε κάποια τραγούδια είχε γράψει μόνο τους στίχους, όπως: "Σπάνε οι χορδές μου", "Είμαι εντάξει", "Ακόμα σ΄ αγαπώ".

 

 

Ο Μίλτος Πασχαλίδης έγραψε στο facebook του:

Με πήρε η Γιώτα ρε ψηλέ, Κυριακή πρωινιάτικα.

Της λέω χαριτολογώντας, παίζει να είμαστε και οι μόνοι τραγουδιστές στο σύμπαν που ξυπνάνε Κυριακή τέτοιαν ώρα.

Δε γέλασε.

Μου είπε πως έφυγες και δεν έχω λόγια.

Έχω μονάχα καμιά εκατοστή τραγούδια σου σε κασέτες, πες μου τι να τα κάνω τώρα;

Σε ποιόν να πω την ιστορία μας και να την πιστέψει;

Να τη γράψω και να λένε: τι φαντασία έχει ο μπαγάσας;

Απ το Έμμετρο στο Μοσχάτο μέχρι τη Στούπα, κι απ τη Σαντορίνη ως το μπαράκι στη Βουλιαγμένης, πόσα τσιγάρα δρόμος;

Ήσουν το μεγαλύτερο ταλέντο από όλους μας.

Ο πιο αυθεντικός και πηγαίος τραγουδοποιός που γνώρισα ποτέ.

Το γιατί δεν έγινες αυτό που σου άξιζε και ονειρευόσουν, ας το πάρει το ποτάμι.

Και συ πάρε μαζί σου την παλιά μας τη ζωή, που δεν θα ξαναρθεί ποτέ.

Αδερφέ μου Θοδωρή Παυλάκο, απόψε η νύχτα δεν περνά κι είναι νωρίς ακόμα.

Εσύ μιλάς με τη σιωπή σου και γω με λόγια να σωπαίνω.

Σαν τραγουδάκι μου μεινες, που όλο ξεχνάω τους στίχους.

Ό, τι θυμάσαι, δεν βουλιάζει/ μη με ξεχνάς που σ αγαπώ.

Κι ένα, που τη μουσική που του έβαλες την ξέρουμε λίγες μονάχα αδέσποτες ψυχές:

Κι αποκοιμούμαι μες τα μνημεία

Το ήσυχο βράδυ

Κι απολογούμαι:

Ήττες κοπάδι

Νίκη καμία.

 

 

 

 

 

 

Την τελευταία του πνοή άφησε νωρίτερα σήμερα ο δημοφιλής ηθοποιός, Στάθης Ψάλτης, σε ηλικία 66 ετών.

Ο αγαπημένος ηθοποιός τον τελευταίο καιρό έδινε μάχη με τον καρκίνο ενώ τις τελευταίες ημέρες οι γιατροί έκριναν απαραίτητη την διασωλήνωσή του και την μεταφορά του στην εντατική.

Ο Στάθης Ψάλτης γεννήθηκε το 1951 στο Βέλο Κορινθίας όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια μέχρι την ηλικία των 11 ετών όταν η οικογένειά του μετακόμισε στο Αιγάλεω.

Σπούδασε στη Δραματική σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη. Παντρεύτηκε την Τάρια Μπούρα και το 2006 παντρεύτηκε την ηθοποιό Χριστίνα Ψάλτη.

Έπαιξε σε πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου αλλά και στο θέατρο κυρίως κωμικούς ρόλους. Έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής μαζί με την Καίτη Φίνου τη δεκαετία του 1980 με εμπορικές ταινίες όπως "Καμικάζι αγάπη μου", "Τροχονόμος Βαρβάρα", "Τα καμάκια", "Βασικά καλησπέρα σας", "Και ο πρώτος ματάκιας", "Τρελός είμαι ό,τι θέλω κάνω", "Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ", "Μάντεψε τι κάνω τα βράδια".

H τελευταία του θεατρική εμφάνιση ήταν στο «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» στο θέατρο Πάνθεον, όπου ερμήνευσε τον ρόλο της παραμάνας. 

 

 

Έφυγε από τη ζωή η γνωστή Ελληνίδα ηθοποιός Ευαγγελία Σαμιωτάκη .Σύμφωνα με πληροφορίες, από το κοντινό της περιβάλλον, η Ευαγγελία Σαμιωτάκη πέθανε από ανακοπή, μιας και αισθάνθηκε έντονη αδιαθεσία κατά τη διάρκεια της νύχτας. 

Η αγαπημένη ηθοποιός κηδεύεται το μεσημέρι της Κυριακής στον Άγιο Αθανάσιο Μαρκόπουλου.

Η Ευαγγελία Σαμιωτάκη γεννήθηκε το 1934 και είναι ηθοποιός, απόφοιτη του Εθνικού Θεάτρου. Στα 18 της παντρεύτηκε τον επίσης ηθοποιό Σπύρο Καλογήρου με τον οποίο απέκτησαν ένα γιο, τον Κωνσταντίνο. Έζησαν μαζί για 50 ολόκληρα χρόνια, με την ηθοποιός να τονίζει πως τους κράτησε αγαπημένους ο θαυμασμός, ο σεβασμός και η αγάπη τους ενός για τον άλλο. "Η αλήθεια είναι πως είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, αφού εγώ τότε ήμουν 18 χρόνων κι εκείνος 36, αλλά εμένα μου άρεσε πολύ. Και τι δεν έκανα για να με προσέξει" δήλωνε η κα. Σαμιωτάκη και πρόσθετε πως αρχικά ο Σπύρος Καλογήρου δεν της έδινε σημασία.

Το αξέχαστο ζευγάρι έχει αφήσει πίσω του τεράστια καλλιτεχνική κληρονομιά, με πρωταγωνιστικούς ρόλους στον ελληνικό κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση.

Η ίδια ήταν απόφοιτη του Εθνικού Θεάτρου και είχε παίξει σε πολλές ελληνικές ταινίες όπως  «Η νεράιδα και το παλικάρι» (1969), «Η παριζιάνα, (1969), «Δικτάτωρ Καλεί Θανάση» (1973), «Γυναικοκρατία» (1973), «Ο άνθρωπος που έτρεχε πολύ» (1973), «Καθένας με την τρέλα του...» (1980) κ.ά.

 

 

 

 

Έφυγε από τη ζωή ο αγαπητός ηθοποιός Θέμης Μάνεσης σε ηλικία 72 ετών. Σύμφωνα με πληροφορίες το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν με καρδιολογικά προβλήματα σε κλινική της Αθήνας. 

Ο ηθοποιός είχε ξεχωρίσει από τον ρόλο του στα σίριαλ του Mega, «Οι Αυθαίρετοι» και οι «Οι δυο ξένοι». Πιο πρόσφατη ήταν και η συμμετοχή του στην αγαπημένη σειρά του Alpha, «Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα».

Την τελευταία του πνοή άφησε την Τετάρτη σε ηλικία 91 ετών ο γνωστός σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος.

Ο Νίκος Κούνδρους γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του δικηγόρου και πολιτικού Ιωσήφ Κούνδουρου. Σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από την οποία και αποφοίτησε το 1948. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ενταχθεί στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και μετά τον πόλεμο εξορίστηκε στη Μακρονήσο, λόγω των αριστερών φρονημάτων του. Στα 28 του χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως σκηνοθέτης με τη Μαγική Πόλη (1954), όπου συνδύασε τις επιρροές του από το νεορεαλισμό με την εικαστική του ματιά. Με το σύνθετο και πρωτοποριακό έργο Ο Δράκος (1956), ο Νίκος Κούνδουρος καθιερώνεται. Ακολούθησαν «Οι παράνομοι» (1958), «Το ποτάμι» (1959), «Μικρές Αφροδίτες» (1963), «Το πρόσωπο της Μέδουσας» (1967), «Τα τραγούδια της φωτιάς» (1974), «1922» (1978) κ.ά.

Ο Ν. Κούνδουρος είχε αντιπροσωπεύσει τον ελληνικό κινηματογράφο πολλές φορές στο εξωτερικό όπως στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας το 1953 και 1956, στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 1958, 1963 και 1967. Είχε επίσης τιμηθεί με το Πρώτο Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και Βερολίνου το 1963 για την ταινία «Μικρές Αφροδίτες» καθώς και για την ταινία του «Το ποτάμι» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1959.

Ειδικότερα για την ταινία «Μικρές Αφροδίτες» τιμήθηκε και με το Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Η δε ταινία του «Ο Δράκος» χαρακτηρίστηκε ως η καλύτερη ελληνική ταινία στη δεκαετία του 1950-1960. Τόσο η ελληνική όσο και η γαλλική και αγγλική τηλεόραση έχουν προβάλει κατ' επανάληψη ταινίες του Κούνδουρου. Σημειώνεται επίσης πως αντίγραφα (κόπιες) πολλών ταινιών του βρίσκονται στο Ευρωπαϊκό Μουσείο Κινηματογράφου, στη Γαλλική Ταινιοθήκη καθώς και στο Μητροπολιτικό (Μητροπόλιταν) Μουσείο της Νέας Υόρκης.

πηγή: Καθημερινή

Πιο φτωχός είναι από σήμερα ο χώρος των τεχνών και κυρίως της ζωγραφικής, καθώς «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών ο Δημήτρης Μυταράς, ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους. Τον τελευταίο καιρό αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα υγείας. Από το 2008 έδινε μάχη με την νευροπάθεια,, η οποία τελικά κατάφερε να του στερήσει το 2016 την όραση

Ο Δημήτρης Μυταράς, ζωγράφος και σκηνογράφος, γεννήθηκε στην Χαλκίδα, το 1934 και είναι παντρεμένος με τη Χαρίκλεια Μυταρά.

Παρά το ότι ήταν πολύ μικρός το 1940, η εμπειρία του πολέμου τον ωρίμασε και του έδωσε ένα σπάνιο μάθημα ζωής.

Όπως αναφέρει ο ίδιος σε συνέντευξη του στη Μάρα Χαρμαντά, «Άνθρωποι πεθαίνανε στον δρόμο… Ένας απλός τρόπος για να πεθάνεις ήταν από την πείνα. Από τότε εγώ έχω αποκτήσει και μια εμπειρία του τι σημαίνει να μην έχεις να φας. Γι’ αυτό δεν με πειράζει και πολύ. Μπορώ να ζήσω και με το «τίποτα». Ο πατέρας μου ο καημένος ήταν κουρέας. Εμείς σωθήκαμε τότε, γιατί παντρεύτηκε για δεύτερη φορά ο πατέρας μου.

Τη βιολογική μου μητέρα δεν τη γνώρισα. Πέθανε σε ηλικία 30 χρόνων όταν ήμουν τριών-τεσσάρων ετών . Μετά παντρεύτηκε πάλι ο πατέρας μου και έτυχε η δεύτερη μητέρα μου να είναι μια καταπληκτική γυναίκα, η οποία μας έσωσε, διότι ήταν η καταγωγή της από τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο, τα Αχμέταγα ή το Προκόπι όπως το λένε και μπορέσαμε να  έχουμε κάποια τρόφιμα. Έχω καταγράψει σε ένα βιβλίο εκείνη την περίοδο του πολέμου, δηλαδή από το 1940-1941 μέχρι το τέλος και μπορώ να πω και μέχρι τον εμφύλιο περίπου. Είναι ιδιαίτερα συγκινητικά αυτά και νομίζω ότι με έχουν χαράξει».

«Ο τοίχος του σπιτιού είναι ο πρώτος καμβάς που έχει ένα παιδί στη διάθεσή του για να ζωγραφίσει. Σε όλα τα σπίτια μπορείτε να δείτε ζωγραφιές πάνω στους τοίχους».

 

Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (1953-1957) με δασκάλους τους Σ. Παπαλουκά και Γ. Μόραλη. Σπούδασε στη συνέχεια στο Παρίσι (1961-1964) με υποτροφία του Ι.Κ.Υ.  σκηνογραφία  στο  École Nationale des Arts Decoratifs και εσωτερική διακόσμηση στο École des Arts et Métiers με δάσκαλους τους F. Labisse και J. L Barrault

Η πρώτη του ατομική έκθεση έγινε στην Αθήνα (1961, Ζυγός).

Το 1964 ανέλαβε τη διεύθυνση του εργαστηρίου εσωτερικού χώρου των Σχολών Δοξιάδη.

Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του και την επιστροφή του στην Αθήνα το 1964, ανέλαβε τη διεύθυνση του εργαστηρίου εσωτερικού χώρου των Σχολών Δοξιάδη.

Το 1969 διορίστηκε βοηθός στο Εργαστήριο Ζωγραφικής στην ΑΣΚΤ. Το 1975 εξελέγην καθηγητής του Α΄ εργαστηρίου ζωγραφικής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών, το 1977 εξελέγη τακτικός καθηγητής ενώ διετέλεσε Πρύτανης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών το διάστημα  1983-1985

Το 1978 όταν ο τότε δήμαρχος Χαλκίδας, Γιάννης Σπανός, έδωσε ώθηση στο όραμα του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου, Δημήτρη Μυταρά, και της συζύγου του, Χαρίκλειας, να δημιουργήσουν ένα φυτώριο που θα «αναπνέει» η τέχνη και θα «μεταγγίζεται» στους νέους ανθρώπους στην πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Δημήτρης Μυταράς.

Ο ίδιος ο Δημήτρης Μυταράς δίδασκε στη Σχολή Καλών Τεχνών και λόγω περιορισμένου χρόνου το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας που άνοιξε τις πόρτες του το 1979 το ανέλαβε η σύζυγος του Χαρίκλεια.

 

Ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας.

 

Τα τελευταία χρόνια ο μεγάλος Χαλκιδέος εικαστικός αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, που έχουν βλάψει ανεπανόρθωτα την όρασή του.

 

Η μέγιστη τιμή και η πικρία του

Το 2008 εκλέγεται τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Την ίδια χρονιά όμως ξεκινά η περιπέτεια του σπουδαίου εικαστικού με την όραση του.

Μελανό σημείο η διαγραφή του από την Ακαδημία Αθηνών της οποίας μέλος είχε εκλεγεί μόλις το 2008. «Η απόφαση της Συγκλήτου να τεθεί στα μη ενεργά μέλη της, μου κοινοποιήθηκε στις 18/5/2010, δύο χρόνια αφότου είχα εκλεγεί και ενώ είχε προηγηθεί επιστολή μου με την οποία γνωστοποιούσα την ασθένειά μου, -οπτική νευροπάθεια-, που με ανάγκαζε να μπαινοβγαίνω στα  νοσοκομεία. Ακολούθησαν κι άλλες επιστολές με τις ιατρικές γνωματεύσεις της πάθησής μου από τη Σουηδία. Έλειψα περισσότερο από έναν χρόνο, δεν μπορούσα για λόγους υγείας να παραστώ στην Ολομέλεια και σύμφωνα με το καταστατικό της Ακαδημίας Αθηνών, η απουσία πάνω από ένα χρόνο άνευ αδείας, θεωρείται παραίτηση. Αρρώστησα από μια ασθένεια που σύμφωνα με τους γιατρούς, απαιτεί τις περισσότερες φορές, τέσσερα χρόνια για να θεραπευτεί. Τώρα η όρασή μου έχει βελτιωθεί αλλά η διαγραφή μου με τσάκισε ηθικά» όπως ο ίδιος είπε εκφράζοντας την πικρία του.

 

Ο Δημήτρης Μυταράς για την γενέτειρα του Χαλκίδα

Απόσπασμα από συνέντευξη του στην Ελένη Ξένου.

Στη Xαλκίδα μεγάλωσα. Για μένα τότε αυτή η πόλη δεν έμοιαζε με καμιά άλλη. Ήταν μοναδική. Όταν γυρνάω πια αισθάνομαι ότι μοιάζει σαν όλες τις πόλεις του κόσμου.

H Xαλκίδα ήταν για μένα εκείνη η πόλη όπου τριγυρνούσα ξυπόλητος γνωρίζοντας όλες τις πέτρες της γειτονιάς μου και ένα-ένα τα πεύκα του Kαράμπαμπα. Mετά από τόσα χρόνια δεν μου επιτρέπει να αισθάνομαι πως δεν μοιάζει με τίποτα. Δεν λέω αν ήταν καλύτερη ή χειρότερη από τώρα. Έτσι κι’ αλλιώς μέσα στην παιδική φαντασία πάντα εξωραίζεται ένα πρόσωπο ή μια πόλη.

 

Μουσείο Δημήτρη Μυταρά στη Χαλκίδα

Εδώ και αρκετά χρόνια έχει ξεκινήσει η αποκατάσταση και ανάδειξη του παλαιού αλευρόμυλου «Δήμητρα» στο πρώην οικόπεδο του ΑΣΑΧ στη Χαλκίδα με σκοπό να μετατραπεί σε «Μουσείο Δημήτρη Μυταρά». Στο διατηρητέο βιομηχανικό κτήριο της Χαλκίδας θα φιλοξενήσει μετά το πέρας της αποκατάστασης του, έκθεση πινάκων και κοχυλιών του καταξιωμένου Χαλκιδέου εικαστικού Δημήτρη Μυταρά.

Η πορεία του στην τέχνη

Ξεκίνησε την πορεία του στον εικαστικό χώρο μέσα από το σχέδιο, για να προχωρήσει αργότερα στην εφαρμογή και στην κατάκτηση του χρώματος. Στα έργα του το σχέδιο δεν είναι απλό δομικό στοιχείο της σύνθεσης, αλλά βασικό μέσο έκφρασης. 

 

Αντίστοιχα, το χρώμα χρησιμοποιείται όχι ως μορφοποιό στοιχείο, αλλά ως εκφραστικό του κλίματος και της εσωτερικής ποιότητας του θέματος. Διαθέτοντας εξαίρετες σχεδιαστικές ικανότητες και όντας ευαίσθητος δέκτης των μηνυμάτων της πρωτοπορίας, δέχεται γόνιμες επιρροές από τα νεοτερικά ρεύματα και έχει διαμορφώσει προσωπικό και αναγνωρίσιμο εικαστικό ύφος.

 

Άξονες και προσδιοριστικά σημεία του έργου του παραμένουν η ελληνική εικαστική παράδοση, το φυσικό και το αστικό τοπίο, η καθημερινή πραγματικότητα και η επικαιρότητα, το πλήθος και το άτομο, ο άνθρωπος ως συμβατικό πρόσωπο ή ως συγκεκριμένη προσωπικότητα. 

 

Η στροφή του προς τον κριτικό ρεαλισμό με χρήση φωτογραφικών ντοκουμέντων, περιορισμένη χρωματικότητα και πολιτικό περιεχόμενο, ήταν μια χαρακτηριστική φάση πρώιμης ζωγραφικής του, στα χρόνια της δικτατορίας.

 

Ωστόσο στη συνέχεια της πορείας του θα κυριαρχούσαν τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία και το έντονο χρώμα. Στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του τα θέματα είναι ανθρωποκεντρικά και συχνά προσωπογραφικά. Η αφαιρετική διάθεση, η ελευθερία της γραμμής και οι χρωματικές εντάσεις συνυπάρχουν με την οξύτητα της παρατήρησης, είτε πρόκειται για απεικονίσεις προσώπων είτε άλλων θεμάτων. Σε όλο του το έργο, η έμφαση στις εικαστικές ποιότητες φανερώνει τη βαθύτερη σχέση του με τις παραδοσιακές αξίες της ζωγραφικής.

 

Η ανθρώπινη μορφή, όπως συλλαμβάνεται σε τυχαία φωτογραφικά στιγμιότυπα ή όπως μεταπλάθεται σε σκηνοθετημένες και επεξεργασμένες από τον καλλιτέχνη θέσεις και συσχετίσεις - συχνά στοιχειοθετείται η αυτοπαρουσίαση του ζωγράφου - αποτελεί το κύριο θεματολογικό υλικό των συνθέσεων του. Στο έργο του είναι έκδηλος ένας αφαιρετικός εξπρεσιονισμός, ενώ συχνά ο καλλιτέχνης διαπνέεται από τάσεις μεταφυσικής γραφής ή κινείται σε κλίμα βιωμένου υπερρεαλισμού ή ακόμη προχωρεί σε έναν ιδιότυπο συμβολιστικό ρεαλισμό με κριτική διάθεση.

 

 

Διακρίσεις 

Έχει λάβει πολλές διακρίσεις μεταξύ των οποίων το Α’ Βραβείο στην Πανελλαδική Έκθεση Νέων το 1958 και το 1961.

 

Το  1985 ο Δήμος Χαλκιδέων του απένειμε το χρυσό μετάλλιο της πόλης της Χαλκίδας.

 

Το 1999 ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος απένειμε στο Δημήτρη Μυταρά  τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα.

 

Το 2008 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

 

 

Το έργο του

 

Εικαστικός δημιουργός με πολυδιάστατη δραστηριότητα και επίδοση σε πολλούς τομείς, έχει να επιδείξει μεγάλη παραγωγή σχεδίων και ζωγραφικών έργων, σκηνογραφιών και ενδυματολογικών μελετών, καθώς και δημιουργιών εφαρμοσμένης τέχνης: διακόσμηση κτιρίων (γλυπτός διάκοσμος τοίχων, διακοσμητικοί πίνακες, τοιχογραφίες), σχεδιασμός ταπήτων, διάκοσμος χρηστικών αντικειμένων, παιγνίδια, εικονογράφηση βιβλίων, περιοδικών και ημερολογίων, εικονογράφηση εξώφυλλων βιβλίων, περιοδικών, δίσκων και προγραμμάτων θεατρικών παραστάσεων, διαφημιστικοί πίνακες (αφίσες), γελοιογραφίες κ.ά.

 

Νωρίς ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία στο θέατρο και συνεργάστηκε με σημαντικούς σκηνοθέτες (Δ. Μυράτ, Κ. Κουν, Σ. Ευαγγελάτος, Μ. Βολανάκης, Σ. Καραντίνας κ.ά.).

 

Για το θέατρο σκηνογράφησε τα έργα: 

 

Καβαλλάρηδες χωρίς άλογα, Δωδέκατη Αυλαία, I960 L. Pirandello, 

 

Απόψε αυτοσχεδιάζουμε, Θέατρο Αθηνών, I960

 

J. Giraudoux, Ο πόλεμος της Τροίας δεν 8α γίνει (1962)

 

Ενώ μετά την επιστροφή του στην Αθήνα σκηνογράφησε τα έργα: 

 

1969 Αριστοφάνης, Εκκλησιάζουσες, ΚΘΒΕ, 

 

1970 Γ. Μπύχνερ, Βόυτσεκ, θέατρο Τέχνης, 

 

1970 Ε. De Philippo, Ο δήμαρχος της συνοικίας Σανιτά, Εθνικό θέατρο, 

 

1974 Ε. Μποντ, Το μονοπάτι που πάει βαθιά μες στο Βορρά, θέατρο Τέχνης, 

 

1976 Γ. Σκαρίμπας, Ο ήχος του κώδωνος, ΕΡΤ, 

 

1978 Π. Τακόπουλος, 7ονο/ και πνεύματα ενός ελληνικού ταγκό και Ο τελευταίος των Μονικίν, θέατρο Τέχνης, 

 

1980 C. Goldoni, Καβγάδες στην Κιότζια, ΚΘΒΕ, , 

 

1983 Γ. Χορτάτσης, Κατζούρμπος, Εδνικό θέατρο, 

 

1986 Ι. Παπαδόπουλος, Α, Β, Τ, Εδνικό θέατρο, 

 

1994 Λ. Αναγνωστάκη, Διαμάντια και μπλουζ, θίασος Τ. Καρέζη Κ. Καζάκου, 

 

1996 Αριστοφάνης, Πλούτος, θέατρο Τέχνης, Επίδαυρος.

 

Έργα του βρίσκονται:

1968 στο ξενοδοχείο «Αστήρ» Βουλιαγμένης, 

 

1970 στο υποκατάστημα της Ιονικής Τράπεζας Χίου, 

 

1970 της Εμπορικής Τράπεζας Μυκόνου, 

 

1970 Τήνου, 

 

1970 Ύδρας, 

 

1971 Φραγκφούρτης, 

 

1973 στο κεντρικό κατάστημα της Ιονικής Τράπεζας στην Αθήνα, 1977 ανάγλυφο στο μαιευτήριο «Μητέρα», 

 

στην ΕΠΜΑΣ, στην Π.Δ. Ρόδου, 

 

στο ΜΜΣΤ, θεσσαλονίκη, 

 

στη Συλλ. ΜΙΕΤ, στην Εθνική Τράπεζα κ.α. 

Δημοσίευσε άρθρα και μελέτες: 

 

1966 «Αντιφάσεις της ελληνικής ζωγραφικής», Εποχές, 35 

 

1966 «Σπουδή για ένα καθρέπτη», Ζυγός, 5 δουλειά μου», Ζυγός, 1011

 

1977 «Ήλθε η στιγμή», Artecentro, 4 (1976) Ο κόσμος του Καραγκιόζη, Αδήνα 

 

1979 «Η περίπτωση του Πολυμερή», Ζυγός, 35 

 

1975-1980 «Σημειώσεις για τη ζωγραφική μου» , Ζυγός, 43 (1980) 

 

«Σχόλιο και παραινέσεις του Τσαρούχη», Η Λέξη, 73 (1988) 

 

1989 Μη μιλάς πολύ για τέχνη, Αθήνα 

 

1997 Ο σκύλος δαγκώνει, Αθήνα κ.ά.

 

Ατομικές εκθέσεις

 

1961 «Χίλτον», 

 

1964 «Άστορ», 

 

1965,1969 «Μέρλιν», 

 

1966 «Αίθουσα Τέχνης», Θεσσαλονίκη, 

 

1969, 1978 «Ζουμπουλάκη», 

 

1970, 1980, 1984, 1987 «Galleria Forni», Μπολόνια, 

 

1972 «Galleria Santa Croce», Φλωρεντία, 

 

1972 «Galleria Giulia», Ρώμη, 

 

1973 «Galleria d’Arte San Marco dei Giustiniani», Γένοβα, 

 

1973 ΑΓΕΤ, 

 

1973 Ηράκλειο, 

 

1978 «Πολύπλανο», 

 

1982 «Αγκάθι», 

 

1985 σκηνικά και κοστούμια Π.Δ. Λάρισας, 

 

1985 «Trosa Kvarn», Σουηδία, 

 

1987 Βελλίδειο Π.Κ., Θεσσαλονίκη, 

 

1989 αναδρομική Πινακοθήκη Πιερίδη, 

 

1989 αναδρομική «Ειρμός», Θεσσαλονίκη, 

 

1989 αναδρομική «Κρεωνίδης», 

 

1992 «Chateau Chenonceau», Loire, Γαλλία, 

 

1992 αναδρομική «Flak», Παρίσι, 

 

1992 Expo ‘93, Τόκιο, 

 

1993 αναδρομική ΕΠΜΑΣ, 

 

1995 αναδρομική Μουσείο Πιερίδη, Λευκωσία, 

 

1995 «Adam», 

 

1997 σχέδια «Αστρολάβος», 

 

1997 Φεστιβάλ Πάτρας, 

 

1998 Μουσείο Millesgarden, Σουηδία, κα.