Μπορεί ο covid-19 να την ανάγκασε να κλείσει το θέατρο της οδού Μελετίου αλλά όπως η ίδια θα μου πει: «Το ΜΠΙΠ είναι πλέον άνθρωποι και όχι κάποιοι τοίχοι. Και έτσι νιώθω ότι εξελίχθηκε , ότι το ΜΠΙΠ πήρε μια νέα μορφή, έγινε ένας "χώρος" όπου κάποιοι από εμάς νιώθουμε εμπιστοσύνη, ασφάλεια, αγάπη και απολαμβάνουμε να δημιουργούμε μαζί.  Το ΜΠΙΠ βγήκε από το κουκούλι του στην Αγίου Μελετίου και έγινε πεταλούδα».

Αυτή η θεατρική κάμπια στην πρώτη της μεταμόρφωση αποφάσισε να χαρίσει στο κοινό αυτό που του έλειψε περισσότερο απ' όλα: ένα ταξίδι. Έτσι η ομάδα του Θεάτρου ΜΠΙΠ μας καλεί σ' έναν "πλου" και μας δίνει ραντεβού στην αυλή του Χυτηρίου. 

Η Χριστίνα εμπνέεται το έργο από όλα όσα συμβαίνουν στα μπαλκόνια της Κυψέλης αλλά και όλου του πλανήτη, εν μέσω πανδημίας, και μαζί με μια ομάδα 9 ταλαντούχων ηθοποιών μας περιμένουν από το Σάββατο 29 Μαΐου μέχρι την Τρίτη 1 Ιουνίου για να σαλπάρουμε με ανοιχτά πανιά και να αφεθούμε στο θεατρικό αεράκι που τόσο μας έχει λείψει...

 

Το ΠΛΟΥΣ είναι ένα έργο με 9 χαρακτήρες, ένα έργο που συμβαίνει στα μπαλκόνια γειτονικών πολυκατοικιών. Γράφτηκε στην πρώτη καραντίνα, την άνοιξη του 2020 γιατί τότε είχαμε μια ιδέα, να δημιουργήσουμε μια χειροποίητη παράσταση με χαρακτήρες που θα έχουν απόσταση μεταξύ τους λόγω covid και να την παρουσιάσουμε σε έναν ακάλυπτο της Αθήνας. Η ιδέα του ακάλυπτου μας άρεσε πολύ, ίσως γιατί έτσι νιώθαμε κι εμείς, ακάλυπτοι. Αλλά μας πρόλαβαν τα μέτρα και η παράσταση δεν έγινε. 

 

 

Το εμπνεύστηκα από το μπαλκόνι μου. Μένω σε μια πολυκατοικία στην πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη και με την καραντίνα μπορούσα να δω πολλούς ανθρώπους, όπως εγώ και ο σύντροφός μου, που περνούσαμε αρκετή ώρα της ημέρας στο μπαλκόνι. Τότε που γράφτηκε το έργο, αν θυμάστε, ανέβαιναν βίντεο με χώρες όπως η Ιταλία όπου έβγαιναν άνθρωποι στα μπαλκόνια έπαιζαν μουσική και οι υπόλοιποι άκουγαν και χειροκροτούσαν. Το μπαλκόνι έγινε ένας ζωτικός χώρος, ένας χώρος κοινωνικοποίησης, ένας χώρος με σχεδόν πολιτική διάσταση αν σκεφτεί κανείς τα ραντεβού στο μπαλκόνι συγκεκριμένες ώρες της ημέρας για να χειροκροτήσουμε το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της χώρας... 

 

 

 

 Στο δελτίο Τύπου διαβάζουμε την ερώτηση "Τι μπορεί να πλέει σε μια εποχή στασιμότητας;". Ποια είναι η δική σου απάντηση;

Είναι δύσκολη η απάντηση. Αυτό είναι και το ερώτημα της παράστασης. 

 

\

                                                                                                 Οι ηθοποιοί της παράστασης 

 

 

Αυτή η ερώτηση μου δίνει μεγάλη χαρά. Και ίσως είναι και η απάντηση στην προηγούμενη... Ίσως αυτό που σε κρατάει στην επιφάνεια, που λειτουργεί σαν σωσίβιο σε μια συνθήκη μεγάλης αναταραχής και ανασφάλειας είναι οι άνθρωποι. Νομίζω ότι αυτή η παράσταση λειτούργησε κάπως έτσι για όλους μας, σαν σχεδία, σαν μία αυτοσχέδια σχεδία για να μπούμε και πάλι στη δράση, για να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, για να κάνουμε και να προσφέρουμε θέατρο με τα μέσα που έχουμε. 

 

 Αυτή η παράσταση είναι μια πραγματικά και ουσιαστικά ομαδική δουλειά. Στο τραπέζι έπεσαν ιδέες από όλους, τις δοκιμάζαμε, κάποιες κρατήσαμε, με κάποιες γελάσαμε, κάποιες άλλες τις δοκιμάσαμε και δεν λειτουργούσαν. Μαρία, Ευαγγελία, Δημοσθένη, Βαγγέλη, Σπύρο, Ηλία, Πέτρο, Χριστίνα, Νίκο δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω. Είμαι βαθιά, πέρα από κάθε λέξη, ευγνώμων. 

 

 Για μένα, ναι, υπάρχει συγκεκριμένος πυρήνας συνεργατών και είμαι απίστευτα τυχερή που τους συνάντησα και δουλεύουμε μαζί. Ό,τι και αν κάνω, πρώτα αυτούς θα ρωτάω αν θέλουν να το κάνουμε μαζί αλλά έτσι όπως είναι η κατάσταση δεν μπορεί κανένας να δεσμευτεί σε μία σχέση συνεργασίας. Δεν μπορώ να δεσμεύσω ηθοποιούς σε μια κοινή δουλειά με αμφίβολα έσοδα τη στιγμή που μπορεί να έχουν μια πρόταση με σίγουρες οικονομικές απολαβές. Και ελπίζω να έρθουν και αυτές οι δουλειές για τους συνεργάτες μου γιατί ένας χρόνος ανεργίας είναι κάτι πολύ βαρύ και πρακτικά αλλά και ψυχολογικά. 

 

Όσο για την εταιρεία θέατρου ΜΠΙΠ, το ΜΠΙΠ είναι πλέον άνθρωποι και όχι κάποιοι τοίχοι. Και έτσι νιώθω ότι εξελίχθηκε, ότι το ΜΠΙΠ πήρε μια νέα μορφή, έγινε ένας "χώρος" όπου κάποιοι από εμάς νιώθουμε εμπιστοσύνη, ασφάλεια, αγάπη και απολαμβάνουμε να δημιουργούμε μαζί.  Το ΜΠΙΠ βγήκε από το κουκούλι του στην Αγίου Μελετίου και έγινε πεταλούδα. 

 

 

Από τον Μάρτιο του 2020 που έκλεισαν τα θέατρα σκεφτόμουν κάθε μέρα τι θα κάνω. Πιθανά σενάρια, πιθανές συνεργασίες... Μιλούσα με συνεργάτες μου οι οποίοι τότε ήταν αισιόδοξοι, πίστευαν ότι θα ανοίξουν τα θέατρα το καλοκαίρι και μου έλεγαν να ετοιμαστούμε για το φθινόπωρο. Εγώ δεν ήμουν αισιόδοξη. Είχαμε μπροστά μας μια πανδημία. Μια καταστροφή που έχει κάνει άνω κάτω όλον τον πλανήτη. Κάτι τέτοιο θέλει τουλάχιστον δύο χρόνια για να στρώσει κάπως η κατάσταση και αν θέλουμε να μιλάμε για μια εποχή όπου ο covid θα είναι μόνο μια ανάμνηση τότε θα πρέπει να περιμένουμε συνολικά 4 χρόνια. Έτσι πιστεύω και ελπίζω να διαψευστώ. Ειδικά για τα μικρά θέατρα όπως το ΜΠΙΠ. Με άλλα λόγια, το ερώτημα ήταν αν μπορώ να συντηρήσω ένα μικρό θέατρο με αυτό να παραμένει κλειστό ή να υπολειτουργεί με ελάχιστους θεατές. Η απάντηση ήταν όχι. Και έτσι το έκλεισα. Το ενδιαφέρον είναι ότι την ανάρτηση στο facebook όπου ανακοίνωνα το κλείσιμο την είδαν πάνω από 27.000 άνθρωποι και πολλοί έστειλαν μηνύματα υποστήριξης, άνθρωποι που όσα χρόνια το θέατρο λειτουργούσε δεν είχαν έρθει να το επισκεφθούν. Αλλά αυτό συμβαίνει με τις ειδήσεις, οι δυσάρεστες είναι πιο δημοφιλείς. 

 

 "Το ενδιαφέρον είναι ότι την ανάρτηση στο facebook όπου ανακοίνωνα το κλείσιμο του θεάτρου ΜΠΙΠ την είδαν πάνω από 27.000 άνθρωποι και πολλοί έστειλαν μηνύματα υποστήριξης, άνθρωποι που όσα χρόνια το θέατρο λειτουργούσε δεν είχαν έρθει να το επισκεφθούν. Αλλά αυτό συμβαίνει με τις ειδήσεις, οι δυσάρεστες είναι πιο δημοφιλείς." 

 

 

 Το Υπουργείο Πολιτισμού δεν θα έπρεπε να στηρίζει τα θέατρα;  Πόσο μάλλον όταν βρίσκονται και σε πιο υποβαθμισμένες περιοχές, όπως κακά τα ψέματα, έχει γίνει η Κυψέλη τα τελευταία χρόνια. 

 

Εδώ το Υπουργείο Πολιτισμού αγνοεί τους αρχαιολόγους και ξηλώνει αρχαία στη Θεσσαλονίκη, ρίχνει 20 πόντους τσιμέντο στην Ακρόπολη, εδώ η Υπουργός μας αναφέρεται στην υποκρισία του σκανδαλωδώς διορισμένου διευθυντή του Εθνικού και χρησιμοποιεί τις λέξεις "υποκριτική τέχνη" απαξιώνοντας όλους τους ηθοποιούς και την τέχνη τους και αναρωτιόμαστε αν θα έπρεπε να στηρίξει τα θέατρα της Κυψέλης και μάλιστα τα μικρά; Δεν υπάρχουμε για το Υπουργείο.  Εμείς νιώθουμε ότι το Υπουργείο μας μας αγνοεί στην καλύτερη των περιπτώσεων για να μην πω ότι μας εχθρεύεται. Και όχι μόνο τα μικρά θέατρα. Όλα τα θέατρα. Εκεί που είχαν ανακοινωθεί πρωτόκολλα για όλους και πότε και πώς θα ανοίξουν, κανείς δεν αναφερόταν καν στα θέατρα. Σήμερα, 14 μήνες μετά, ακόμα δεν ξέρουμε πότε και αν θα ανοίξουν τα κλειστά θέατρα και με ποιες προϋποθέσεις. Κανένας σχεδιασμός, καμία πρόβλεψη. Αλλά για να σχεδιάζεις και να προβλέπεις χρειάζονται δύο βασικά πράγματα: να ξέρεις και να νοιάζεσαι. Το δικό μας Υπουργείο μας δίνει την εντύπωση ότι ούτε ξέρει ούτε νοιάζεται. Ίσως γιατί είμαστε μικρή εκλογική μάζα οπότε δεν τους ενδιαφέρει ό,τι και αν ψηφίσουμε στις εκλογές. Εγώ οραματίζομαι ένα Υπουργείο Πολιτισμού που στηρίζει την Τέχνη, που στηρίζει το Θέατρο, που αντιλαμβάνεται ότι το θέατρο μας θα μπορούσε να είναι πρεσβευτής μας στον κόσμο. Φαντάζομαι Ακαδημίες Τέχνης με διακεκριμένους δασκάλους και όχι όποιον είναι trendy για την εποχή, φαντάζομαι παραστάσεις στο Εθνικό που θα ανεβάζουν τον πήχη, παραστάσεις που όλοι θα τις θαυμάζουμε και δεν θα γελάμε μαζί τους. Φαντάζομαι το θέατρο έξω από προχειρότητα, επιτήδευση, τηλεοπτική αισθητική και ελιτισμό, ένα θέατρο έξω από φατρίες μετριότητας και δημοσίων σχέσεων, φαντάζομαι ένα θέατρο ζωντανό, εξωστρεφές, συνεχώς εξελισσόμενο, ανήσυχο, με καλλιεργημένους ανθρώπους που διαθέτουν βαθιά γνώση και ποιότητα χαρακτήρα. Αυτά φαντάζομαι. Και μετά ξυπνάω, ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω την Υπουργό μας. 

 

 

Όχι. Δεν το έχω πολύ αυτό... Γενικά δεν είμαι και πολύ σύμφωνη με τη λογική και τον τρόπο που γίνονται οι επιχορηγήσεις. Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή. Αλλά δεν το κρύβω, στις επόμενες θα καταθέσω και εγώ πρόταση και ελπίζω να πάρω για πρώτη φορά στη ζωή μου επιχορήγηση. Δεν βρίσκω άλλο τρόπο να κάνω θέατρο αυτή τη στιγμή. 

  

 

Θα ήθελα να έχω συνεπιβάτες όλους όσους έχουν φαντασία, όλους όσους νοιάζονται και για τους άλλους, όλους όσους έχουν περιέργεια και ενθουσιασμό και δεν κουράζονται να μαθαίνουν καινούρια πράγματα, όλους όσους έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους και τον έχουν αγκαλιάσει, όλους όσους δεν δείχνουν με το δάχτυλο και δεν βάζουν επαναστατικές φωνές από την άνεση του καναπέ τους, όλους όσους θα βάλουν πλάτη για να αντέξουμε το ταξίδι. Δεν ξέρω για πού το βάλαμε... Θα δείξει. 

 

 

 

 

 

 

 «ΠΛΟΥΣ» της Χριστίνας Χριστοφή στο ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΧΥΤΗΡΙΟ, Ιερά Οδός 44

 

 

 Απαραίτητη η κράτηση στα τηλέφωνα 2103412313, 6989803141

 

 

 

 

 ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Θεατρικό έργο/σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή

Παίζουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά): Πέτρος Αποστολόπουλος, Σπύρος Ασημένιος, Ηλίας Γκογιάννος, Χριστίνα Καζάζη, Ευαγγελία Καπόγιαννη, Βαγγέλης Κουντουριώτης, Μαρία Μπρανίδου, Νίκος Μπρανίδης, Δημοσθένης Φίλιππας

Φωτογραφίες: Χρήστος Καλαϊτζής

Τιμή εισιτηρίου (ενιαίο): 10 ευρώ Διάρκεια παράστασης: 70’

Στο χώρο τηρούνται οι κανόνες προστασίας ενάντια στη νόσο covid-19.

 

 

 

 

 

Η Μαρία Μπρανίδου Και Ο Δημοσθένης Φίλιππας Βιώνουν «Έναν Ανεπαίσθητο Πόνο» (Συνέντευξη) 

 

Δημοσθένης Φίλιππας: «Οι Αξίες Μας,Πλέον, Είναι Εντελώς Φθηνές. Η Υπέρτατη Αξία Είναι Η Ομορφιά Και Το Φαίνεσθαι»