Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Τα υλικά για το μακιγιάζ μου, έναν καθρέφτη, πετσέτα, απολυμαντικά μαντιλάκια, γενικά τα απαραίτητα για τη μεταμόρφωση. Το μακιγιάζ είναι ιερή ώρα, με συγκεντρώνει απίστευτα και με βοηθά να αδειάσω από τις σκέψεις της μέρας.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ: α) Ως χώρος, β) Με ποιους συναδέλφους.

Το πιο ωραίο καμαρίνι από άποψη χώρου ήταν στο Θέατρο Τζένη Καρέζη, στην παράσταση «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» του Άρθουρ Μίλερ με το θίασο του Κώστα Καζάκου. Το έργο παίχτηκε δύο σεζόν, το 2006-2007 και το 2007-2008, και σημείωσε τεράστια επιτυχία. Είχα λοιπόν τη δυνατότητα να «ζω» για δύο χρόνια σε ένα εξαιρετικά καλόγουστο, ευρύχωρο καμαρίνι με υπέροχους συναδέλφους. Εδώ ταυτίζεται ο χώρος με τους συναδέλφους. Θα πρόσθετα όμως και το καμαρίνι μου στο Θέατρο Παρκ, στην παράσταση «Αντίο κορίτσι μου» του Νιλ Σάιμον σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη, που πρωταγωνιστούσε κιόλας. Μετά την παράσταση πολλές φορές στηνόταν μια άλλη αυτοσχέδια παράσταση στα καμαρίνια, όπου κυριαρχούσαν τα γέλια, η  ευφορία και η συγκίνηση.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Στο Her Majesty’s Theatre, όπου είχα την τύχη να βρεθώ μετά την παράσταση «Phantom of the Opera», στο πλαίσιο μιας ιδιωτικής ξενάγησης από το φίλο μου Μάριο Φραγκούλη που υποδυόταν  τον Ραούλ. Μαγικές στιγμές που δεν τις ξεχνώ ποτέ.

 Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Πολλές και ευχάριστες, και  κανονικές και δυσάρεστες, όπως ακριβώς και η ζωή.

 Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Σκέφτομαι μόνο το έργο και το ρόλο μου, τίποτε άλλο, ιδιαίτερα φέτος με το μονόλογο, διότι τα πράγματα είναι πολύ απαιτητικά και χρειάζεται να είμαι χίλια τοις εκατό συγκεντρωμένη.

Η Τζούλη Σούμα πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Το πράσινο μου το φουστανάκι" στο θέατρο Αλκμήνη. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.