Το αριστούργημα του Ευριπίδη, «Μήδεια», μετά την συγκινητική απαίτηση πολλών θεατών, παρουσιάζεται για τρεις μοναδικές παραστάσεις στο θέατρο ΡΟΕΣ, στις 25, 26 και 27 Νοεμβρίου (Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη) στις 21:00
Παρά τις δύσκολες συνθήκες, που επικράτησαν στο πρώτο κύκλο των παραστάσεων, με τις εθνικές εκλογές και τον καύσωνα η παράσταση σημείωσε απανωτά sold-out. Η έντονη ανταπόκριση συνεχίστηκε και στην επανάληψη της παράστασης τον Σεπτέμβρη. Μετά από αυτήν την σπουδαία εμπειρία η ΜΗΔΕΙΑ θα ταξιδέψει για τρεις μέρες στην Θεσσαλονίκη, στο θέατρο ΑΜΑΛΙΑ (15,16,17 Νοεμβρίου) και στην Πάτρα ,στο θέατρο ΛΙΘΟΓΡΑΦΕΙΟΝ (21, 22, 23 Νοεμβρίου). Επιστρέφοντας στην Αθήνα, θα ανέβει για τρεις παραστάσεις στο θέατρο ΡΟΕΣ κρίνοντας πως η αγάπη του κοινού επιβάλλει την επανάληψή της.
Η «Μήδεια» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά, πριν δύο χρόνια,στο Εθνικό Θέατρο της Χάγης, STET- the English Theatre, όπου για πρώτη φορά ακούστηκε η τραγωδία στα ελληνικά και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Δημήτρης Γεωργαλάς, ο οποίος εδώ και δύο χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα, συνεχίζει να πειραματίζεται και να δουλεύει πάνω στον λόγο του Ευριπίδη με την εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, που δίνει μια ψυχαναλυτική προσέγγιση στην ιστορία.Μια μετάφραση, άμεση και ποιητική,που εμπεριέχει την προσωπική του θεώρηση και επιχειρεί να πλησιάσει την ψυχή των ηρώων.
Το ομώνυμο ρόλο ερμηνεύει η Τζούλη Σούμα.
Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς
Σκηνοθεσία- Επεξεργασία: Δημήτρης Γεωργαλάς
Μουσική: Πλάτων Ανδριτσάκης
Κοστούμια: Δημήτρης Ντάσιος
Φωτισμοί: Βασίλης Αποστολάτος
Χορογραφίες- Επιμέλεια Κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ και φωτογραφία αφίσας Αγγελική Κοκκοβέ
Δημιουργικό: Ανδρέας Πούρνος
Κομμώσεις Μακιγιάζ: Μαριάννα Λαβαζου
Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη
Ηθοποιοί:Τζούλη Σούμα, Κυριακή Καραλουκά, Γιώργος Σταυριανός, Βασίλης Ψυλλάς, Νίκος Δερτιλής.
Παραστάσεις: 25, 26, 27 Νοεμβρίου στις 21:00
Διάρκεια: 80 λεπτά
Τιμές: Γενική είσοδος 12€, 8€ μειωμένο | Προπώληση μέσω Viva.gr στο 6944665561
Από τη Δήμητρα Πέτρου
Φωτογραφίες Αγγελική Κοκκοβέ
Πώς να περιγράψεις με λέξεις, το δράμα της «Μήδειας» του Ευριπίδη; Σίγουρα, το ακραίο πάθος, η οργή, η εκδίκηση και το απόλυτο έγκλημα είναι αυτά που σου έρχονται πρώτα στο μυαλό.
Το αριστούργημα του Ευριπίδη έχει απασχολήσει πολλούς καλλιτέχνες, ίσως, επειδή όπως όλα τα σπουδαία έργα είναι ανοιχτό σε πολλές αναγνώσεις. Ο Δημήτρης Γεωργαλάς παρουσιάζει μια νέα εκδοχή, στηριζόμενος στα σύμβολα του έργου και το αποτέλεσμα στη σκηνή του Μπάγκειον είναι εξαιρετικό!
Στον ομώνυμο ρόλο, απολαμβάνουμε τη Τζούλη Σούμα σε μια καθηλωτική ερμηνεία.
Τη συνάντησα λίγο πριν την παράσταση στο ιστορικό ξενοδοχείο της Ομόνοιας και μ’ αφορμή τον δύσκολο και απαιτητικό ρόλο της, είχαμε μια απολαυστική κουβέντα για την απιστία στη σημερινή εποχή, για το ακραίο έγκλημα της παιδοκτονίας, αλλά και για το πως συμπεριφέρεται εκείνη όταν έρχεται «αντιμέτωπη» με τον φτερωτό θεό του έρωτα.
Πώς προσεγγίσατε έναν τόσο απαιτητικό ρόλο;
Με τη βοήθεια του Δημήτρη Γεωργαλά, του σκηνοθέτη μας, μπήκα στον κόσμο και τη μελέτη που είχε κάνει για αυτό το έργο και γι’ αυτόν τον ρόλο. Ο Δημήτρης ασχολείται περίπου τρία χρόνια με αυτό το έργο, έχει μια βαθιά και σαφή σπουδή πάνω σε αυτό κι επειδή η παράσταση έχει ήδη παιχτεί στη Χάγη, έχει φτιάξει έναν κόσμο ολόκληρο, στον οποίο εγώ καθοδηγήθηκα από αυτόν με έναν ιδανικό τρόπο. Από κει και πέρα βρήκα κι εγώ τα δικά μου πατήματα για να προσεγγίσω το ρόλο αποφεύγοντας, ίσως, κάποια δεδομένα και κλισέ πράγματα, προσπαθώντας να καταλάβουμε την αληθινή διαδρομή αυτής της γυναίκας, η οποία είναι μια ηρωίδα πολυσχιδής και πολύπλευρη. 'Όσο και να το ψάχνουμε γεννιούνται συνεχώς καινούριες πλευρές και πτυχές που θέλουμε να φωτίσουμε. Οπότε είναι σαν ένας θησαυρός που έχει εξερευνηθεί έχοντας ακόμα πολύ δουλειά για να γίνει.
Προσωπικά, τι σας γοητεύει στο κείμενο του Ευριπίδη;
Με γοητεύει το απόλυτο πάθος που έχει η Μήδεια. Έχει ακραίο ερωτικό πάθος, το οποίο βέβαια την οδηγεί στην απόλυτη εκδίκηση. Επίσης με γοητεύει το ότι δια μέσου αυτής της ηρωίδας ο Ευριπίδης δίνει ισχυρό λόγο και θέση στη γυναίκα των τότε χρόνων που όμως είναι απόλυτα επίκαιρο και για τις γυναίκες του σήμερα. Δηλαδή, βάζει τη γυναίκα, που τότε ήταν εντελώς ανατρεπτικό, να έχει πολιτική και κοινωνική θέση. Παίρνει αποφάσεις που μόνο οι άνδρες είχαν το δικαίωμα να πάρουν. Είναι μια ισχυρή προσωπικότητα, ένας ισχυρός χαρακτήρας ο οποίος μου ασκεί τεράστια γοητεία.
Τι συμβολίζει η Μήδεια στη σημερινή εποχή;
Πιστεύω ότι έχει πολλές πλευρές. Είναι ένα πρίσμα, το οποίο από όποια πλευρά και αν το δεις, έχει ενδιαφέρον και φως. Συμβολίζει πολλά στο σήμερα, είναι μια γυναίκα που αγαπά με πάθος, που διεκδικεί, που ζει τα πάντα με ακραίο τρόπο, την αγάπη, το πάθος, τον θυμό, την οργή. Ο Δημήτρης έδωσε και μια άλλη διάσταση. Επειδή η Μήδεια είναι ξένη προς την Ελλάδα φώτισε τη διάσταση του μεταναστευτικού. Δηλαδή, η Μήδεια θα μπορούσε να είναι μια γυναίκα, η οποία έχει έρθει από κάποια άλλη χώρα για οποιουσδήποτε λόγους. Εδώ ήρθε για τον άντρα που επέλεξε, και βλέπουμε ότι δεν της φέρονται πάντα πάρα πολύ καλά όπως και σήμερα δεν φέρονται στους μετανάστες. Μακάρι να έχουμε και στην κοινωνία και στην πολιτική και γενικότερα σε θέσεις στις οποίες λαμβάνονται αποφάσεις οι οποίες αφορούν όλους μας, γυναίκες με ευθυκρισία, με δύναμη, με διάνοια τέτοια που να μπορούν να καθοδηγήσουν τους λαούς. Η Μήδεια είναι μια τεράστια, ισχυρή προσωπικότητα και όχι μόνο μια απατημένη γυναίκα, η οποία εκδικείται τον άνδρα της.
Μπορεί μια ηθοποιός να βρει κοινά στοιχεία με τη Μήδεια;
Ναι και πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε. Εξερευνώντας και σκάβοντας για να βρεις την αλήθεια του ρόλου περνάς από διαδρομές ανακαλύπτοντας κοινά πράγματα. Μην ξεχνάμε ότι ο Ευριπίδης είναι ο τραγικός συγγραφέας, ο οποίος είναι πιο κοντά στην ψυχοσύνθεση των ηρώων. Σαφέστατα το ακραίο ερωτικό πάθος, ο ακραίος θυμός, η λατρεία κι η μεγάλη αγάπη που έχει για τα παιδιά της, η αγάπη για το σπίτι που έχει χάσει, την οικογένεια της, τον πατέρα της, όλα αυτά σίγουρα έχουν αναφορές σε μένα γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Και στο κομμάτι παιδιά που εγώ δεν έχω δικά μου, αλλά τα αγαπώ πάρα πολύ, το κομμάτι μητρότητα και το πόσο μπορεί μια γυναίκα να φτάσει σε αυτήν την ακραία απόφαση, οφείλω να πω ότι με προβλημάτισε, αλλά είδαμε δουλεύοντας ότι η απόφασή της αυτή είναι πέρα από την ίδια την πράξη. Επίσης, είναι πολύ σημαντικό το ότι η Μήδεια δεν τιμωρείται από Ερινύες, όπως άλλοι ήρωες της αρχαίας τραγωδίας. Το να υποδυθείς έναν ρόλο, που έχει ισχυρά συναισθήματα που αισθανόμαστε όλοι μας, αλλά να διαπράξει μια επαίσχυντη πράξη και στο τέλος να μην τιμωρηθεί αλλά να θεοποιηθεί δεν είναι και πολύ εύκολο να προσεγγιστεί.
Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο ερμηνεύοντας αυτόν τον ρόλο;
Ένα μεγάλο κομμάτι είναι το ότι δεν είναι στην καθημερινότητά μας όλα αυτά που ζει και αποφασίζει να πράξει η Μήδεια. Τα συναισθήματα είναι κοντά σε εμάς απλώς εδώ είναι στην απόλυτη έντασή τους. Με δυσκόλεψε να βρω τη διαδρομή της, αλλά θα πω ότι ο Δημήτρης (Γεωργαλάς), που ήξερε πάρα πολύ καλά το πως να καθοδηγήσει τους ηθοποιούς, αλλά κι εμένα προσωπικά για αυτόν τον ρόλο, θεωρώ ότι φώτισε και ανέδειξε πολύ καλά τη διαδρομή της, πολύ καθαρά και με σαφήνεια. Μάλιστα στις παραστάσεις που έχουμε κάνει, οφείλω να πω ότι το είπαν κι οι θεατές, το οποίο είναι μεγάλη υπόθεση. Η ματιά του σκηνοθέτη και κατ’ επέκταση του ηθοποιού που θα υποδυθεί τους ρόλους είναι αυτό που αλλάζει .
Ποια εσωτερική ανάγκη μας οδηγεί στο να βλέπουμε ξανά και ξανά αυτή την ιστορία εκδίκησης;
Η ανάγκη που έχουμε να επιστρέφουμε στα μεγάλα κείμενα. Δεν είναι τυχαίο που βλέπουμε συνέχεια τα έργα των μεγάλων τραγικών. Είναι ποίηση που μας αγγίζει και μας αφορά όλους. Τα μεγάλα αυτά έργα μας οδηγούν στο να σκεφτούμε, να αποκωδικοποιήσουμε αλλιώς, να εμβαθύνουμε σε πράγματα που ζούμε, πράγματα που σκεφτόμαστε, μας δίνουν δρόμους για να σκεφτούμε σε βάθος, μας πάνε σε πιο φιλοσοφικές διαδρομές. Είναι ένας πλούτος ανεξάντλητος, σαν ένα ορυχείο που έχει διαμάντια και όσο σκάβεις τόσο πολύ θα σου δώσει καινούριο πλούτο. Τι κρίμα που η καθημερινότητα κι ο τρόπος ζωής, που έχουμε όλοι μας, δεν μας επιτρέπει να ανατρέχουμε συχνά στους μεγάλους ποιητές και φιλοσόφους, έστω και σαν ανάγνωση. Γι’ αυτό γεμίζουν τα θέατρα, η Επίδαυρος ή όπου στον κόσμο ανεβαίνουν αυτά τα κείμενα, γιατί μας αφορούν εκατό τοις εκατό ακόμα και σήμερα.
Στη σημερινή εποχή τι πιστεύετε ότι οδηγεί έναν άνδρα στην προδοσία;
Πολλά. Μπορεί να τον οδηγήσει η θέλησή του να επιβεβαιωθεί, να επιβεβαιώσει το εγώ του. Επίσης η φιλοδοξία, πολλές φορές μπορείς να απιστήσεις για κάποια οφέλη, που μπορεί να έχεις. Η διάθεση του ανικανοποίητου. Λόγω προηγούμενων έργων, που έχω παίξει, έχω σκεφτεί πολύ τι μπορεί να οδηγήσει έναν άνδρα στην απιστία και κατέληξα ότι το εγώ και το υπερεγώ των ανδρών, αλλά και των γυναικών πολλές φορές, μας οδηγεί στο να μην είμαστε σταθεροί. Επίσης, όντως οι άνθρωποι δεν είναι μονογαμικά όντα, αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Από φύση δεν είναι, αλλά μπορεί να είναι από επιλογή. Απλώς εδώ είναι αδιανόητο το γεγονός ότι παντρεύτηκε κρυφά. Βέβαια η θέση της γυναίκας τότε ήταν υποδεέστερη οπότε ήταν πολύ εύκολο κάποιος «να πατήσει τους όρκους», όπως του λέει η Μήδεια. Νομίζω ο πυρήνας κι η κινητήρια δύναμη είναι αυτά.
Η Μήδεια, λίγο πριν σκοτώσει τα παιδιά της, αμφιβάλλει για τις ίδιες της τις πράξεις. Με ποιο τρόπο στη σημερινή εποχή μπορούμε να καταπνίξουμε τον «κακό» μας εαυτό;
Δεν ξέρω να πω ακριβώς τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να κάνουμε. Ουσιαστικά, για οτιδήποτε θέλουμε να πράξουμε είτε δύσκολο, είτε εύκολο, για κάτι που πρέπει να πάρουμε μια σημαντική κι ενδεχομένως ακραία απόφαση για τη ζωή μας παλεύουμε με τον εαυτό μας, με το ασυνείδητό μας, με την ιδιοσυγκρασία μας, με τον χαρακτήρα μας και πάρα πολλές φορές είμαστε μέσα σε αυτήν τη διελκυστίνδα που έχει και η Μήδεια του να το κάνω ή να μη το κάνω. Είναι ένα σημείο, με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί κάποιος. Ελάχιστοι έχουν δίλημμα να σκοτώσουν ή να μην σκοτώσουν τα παιδιά τους, όμως έχουν διλήμματα ηθικά, υπαρξιακά, προσωπικά, επαγγελματικά και πολλές φορές ακούμε τον εσωτερικό μας εαυτό και του μιλάμε. Η Μήδεια μιλάει στον εαυτό της και λέει «σκέψεις μου φύγετε, θυμέ μου σε παρακαλώ φύγε». Αποκλείεται κάποιος να μην βρει στον τρόπο, με τον οποίο σκέφτεται και κάνει τον εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό της στιγμές που να ταυτιστεί. Αυτό είναι το υπέροχο, ότι ο θεατής βλέποντας οποιοδήποτε κείμενο που έχει ουσιώδη πράγματα να του πει, προσπαθεί να μετακινηθεί και να ταρακουνηθεί. Είναι σημαντικό ο θεατής να ακουμπάει στη σκέψη και στη διάνοια των ηρώων και να τον αφορά και να τον αγγίζει και γι’ αυτό όλα αυτά τα έργα έχουν διασωθεί μέχρι τώρα.
Η Μήδεια βλέπουμε ότι στην αρχή κάνει τα πάντα για τον έρωτά της για τον Ιάσονα. Εσείς μέχρι που έχετε φτάσει για τον έρωτα;
Είναι δύσκολο να φτάσεις, σίγουρα, σε τόσο ακραίες πράξεις γι’ αυτό κι οι τόσο ακραίες πράξεις γίνονται σημεία αναφοράς στην καθημερινότητά μας, όταν γίνονται εγκλήματα πάθους ή εγκλήματα εκδίκησης ή μεγάλων συναισθημάτων. Αυτό που μπορώ να πω εγώ για εμένα είναι ότι στον έρωτα δίνω το χίλια τοις εκατό του εαυτού μου και της ύπαρξής μου. Και νομίζω αυτό είναι το πιο σημαντικό, να ακουμπάς και να προσπαθείς να αφουγκραστείς τον κόσμο του, τον εαυτό και τις ανάγκες του άλλου και να συμπορευτείς μαζί του. Δεν πιστεύω ότι βρίσκουμε το άλλο μας μισό, γιατί δεν υπάρχει. Βρίσκουμε ένα ολόκληρο κι εμείς με το δικό μας ολόκληρο μπορούμε να προχωρήσουμε και να ολοκληρωθούμε μαζί. Δεν υπάρχει περίπτωση να μας ολοκληρώσει κάποιος άλλος ντε και καλά. Το δικό μου δόσιμο σε αυτό το κομμάτι είναι το ότι είμαι εκεί πάντα και στο απόλυτο νοιάξιμο και δόσιμο. Πιστεύω πολύ στο δούναι και λαβείν. Ευτυχώς, δεν μου έχει τύχει να προδώσω τα πιστεύω μου για έναν άνδρα, δεν έχει χρειαστεί.
Στην προδοσία του Ιάσονα πιστεύετε ότι υπάρχουν ελαφρυντικά;
Ο Ιάσονας είναι υπέρμετρα φιλόδοξος. Είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος βάζει πάρα πολύ ψηλά τον πήχη για τον εαυτό του και θεωρεί ότι μπορεί να τσαλακώσει και να εξαπατήσει τα συναισθήματα των άλλων, εξού και παντρεύτηκε κρυφά. Στον μύθο το απώτερο σκαλί είναι να γίνεις βασιλιάς, γιατί μετά περνάς στην αθανασία. Ο Ιάσονας δεν σκέφτεται το να μην πληγώσει, το να μην προδώσει, το να μην πονέσει. Δυσκολεύομαι να δώσω ελαφρυντικά με την έννοια ότι δεν ζούμε στη σημερινή εποχή. Είναι επίορκος, όπως και να το κάνουμε. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι στον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του ανθρώπου είναι πάρα πολύ δύσκολο να επέμβεις. Είναι αυτό που λένε οι ψυχολόγοι ότι δεν μπορείς να πεις σε κάποιον τι να κάνει, ο άλλος θα κάνει ό,τι θέλει. Το θέμα είναι εσύ τι θα κάνεις απέναντι σε αυτό που έκανε. Πολλές φορές εγώ λέω «μα γιατί μου το έκανε αυτό», αλλά στην πραγματικότητα ο άλλος είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει, το θέμα είναι εσύ τι θα κάνεις. Θα μπορούσε να είναι ένα ελαφρυντικό αν η Μήδεια δεν μπορούσε να του κάνει παιδιά. Λέει στο κείμενο «ίσως σε συγχωρούσα αν άλλη παντρευόσουν αν δεν μπορούσα να σου δώσω παιδιά». Το γεγονός, όμως, ότι έγιναν όλα αυτά κρυφά είναι για μένα πάρα πολύ σημαντικό.
Υπάρχει σωτηρία ή λύτρωση για κάποιον που διαπράττει ένα έγκλημα, όπως η παιδοκτονία;
Πιστεύω πως όχι, δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να κάνει ένα τόσο μεγάλο έγκλημα και να μην τυραννιέται από τις τύψεις όλη του τη ζωή ή να μην τρελαθεί ή να μην πάει σε ένα μοναστήρι να κλειστεί και να μην βλέπει κόσμο. Η Μήδεια έκανε ένα βήμα στο μετά. Όποιος άνθρωπος κάνει μια τόσο ακραία πράξη πάει σε ένα στάδιο μετά που εμείς που είμαστε στο πριν στάδιο δεν είναι εύκολο να κατανοήσουμε. Οι άνθρωποι, που φτάνουν σε αυτές τις ακραίες αποτρόπαιες πράξεις το μυαλό κι η ψυχή τους έχουν ταραχτεί, τους έχουν συμβεί δυστυχίες. Έχουν πάθει για να πράξουν. Όλοι εμείς έχουμε πάθει, αλλά δεν φτάνουμε σε αυτήν την ακραία πράξη, η Μήδεια και όσοι φτάνουν σε αυτές τις πράξεις κάνουν ένα τεράστιο βήμα και πάνε στο μετά. Αυτό το μετά είναι που μας αφήνει κι εμάς ενεούς, μας σοκάρει, μας ταράζει, δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε. Μετάνοια μπορεί να υπάρξει, αλλά δεν πιστεύω ότι δεν θα τυραννιέται από τύψεις και δεν θα έχει περάσει σε άλλο στάδιο ζωής. Και να μετανιώσει η ψυχοσύνθεσή του έχει διαλυθεί. Πάλι θα ανατρέξω στο κείμενο εκεί που λέει «τώρα δεν έχω πια αισθήματα, είμαι νεκρή». Δεν μπορεί ένας άνθρωπος που έχει διαπράξει μια τόσο ακραία πράξη να έχει τα ίδια συναισθήματα με αυτά που είχε πριν, κάτι έχει νεκρωθεί στα κύτταρά του και στο είναι του.
Ηθοποιοί: Τζούλη Σούμα, Κυριακή Καραλουκά, Γιώργος Σταυριανός, Νίκος Δερτιλής, Σταύρος Γιαννακόπουλος
Μετάφραση : Γιώργος Χειμωνάς
Σκηνοθεσία– Επεξεργασία: Δημήτρης Γεωργαλάς
Μένουν 7 παραστάσεις:
Πέμπτη 27 Ιουνίου
Παρασκευή 28 Ιουνίου
Σάββατο 29 Ιουνίου
Κυριακή 30 Ιουνίου
Πέμπτη 4 Ιουλίου
Παρασκευή 5 Ιουλίου
Σάββατο 6 Ιουλίου
Ώρα έναρξης: 21:30
Μπάγκειον, Πλατεία Ομονοίας 19, Κέντρο
τηλέφωνο κρατήσεων 6944665561
ΜΗΔΕΙΑ, Ευριπίδη, θέατρο ΜΠΑΓΚΕΙΟΝ
Πρεμιέρα 20 Ιουνίου
Για 11 παραστάσεις
Το αριστούργημα του Ευριπίδη, «Μήδεια» θα ζωντανέψει από τις 20 Ιουνίου και για 10 μόνο παραστάσεις στην καρδιά της πόλης, στην Ομόνοια και το ατμοσφαιρικό ξενοδοχείο «Μπάγκειον».
Η παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά, πριν δύο χρόνια,στο Εθνικό Θέατρο της Χάγης, STET- the English Theatre, όπου για πρώτη φορά ακούστηκε η τραγωδία στα ελληνικά και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Δημήτρης Γεωργαλάς, ο οποίος εδώ και δύο χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα, συνεχίζει να πειραματίζεται και να δουλεύει πάνω στον λόγο του Ευριπίδη με την εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, η οποία επιμένει να ερμηνεύει την ιστορία με ψυχαναλυτική προσέγγιση. Μια μετάφραση, άμεση και ποιητική,που εμπεριέχει την προσωπική του θεώρηση και επιχειρεί να πλησιάσει την ψυχή των ηρώων.
Το ομώνυμο ρόλο ερμηνεύει η Τζούλη Σούμα.
Σκηνοθετικό Σημείωμα:
Η πρώτη φορά που ασχολείσαι με την αρχαία τραγωδία, είναι σαν μια πρώτη εξερεύνηση ενός οικείου –άγνωστου τόπου. Υπάρχουν πολλά να δεις και να σε τραβήξουν μέσα στη δίνη της και πολλά που σου αποκαλύπτονται όταν έχεις φύγει από εκεί και σε κάνουν να θες να ξαναγυρίσεις.
-Η Μήδεια δεν είναι η ιστορία ενός άντρα και μιας γυναίκας.
-Είναι ο πρώτος πόλεμος ή ο πρώτος Γάμος μεταξύ του ΑΝΤΡΑ και της ΓΥΝΑΙΚΑΣ.
-Είναι η ρήξη μεταξύ δύο ισχυρών πολιτισμών.
-Είναι η αναμέτρηση , η καταδικασμένη , του ανθρώπου με τη φύση και με το « θείο».
-Είναι, για μένα, ένα αρχέγονο μυστήριο απ’ το οποίο βγαίνεις σοκαρισμένος και καθαγιασμένος. Ο θεός Έρωτας, σαν άλλος Διόνυσος, αποκαλύπτεται και επιβάλλεται μέσα από πράξεις καταλυτικές για την ανθρώπινη ψυχή.
Η πρώτη ευκαιρία μου δόθηκε από το θέατρο STET- the English Theatre και το Εθνικό Θέατρο της Χάγης, όπου παρουσιάστηκε πρώτη φορά στα ελληνικά η τραγωδία του Ευριπίδη, πριν δυο χρόνια στα πλαίσια του φεστιβάλ Μήδειας που έγινε εκεί.
Η παράσταση εκείνη παρουσιάζεται τώρα στο ΜΠΑΓΚΕΙΟΝ. Από τότε η προσέγγιση οφείλει να έχει πάει πιο βαθιά. Τόσο για μας όσο και για τους θεατές , η «Μήδεια» είναι ο ΤΟΠΟΣ μέσα μας όπου θα θελήσουμε σίγουρα να ξαναγυρίσουμε.
Ηθοποιοί : Τζούλη Σούμα,Κυριακή Καραλουκά,Γιώργος Σταυριανός, Νίκος Δερτιλής, Σταύρος Γιαννακόπουλος
Συντελεστές :
Μετάφραση : Γιώργος Χειμωνάς
Σκηνοθεσία- Επεξεργασία : Δημήτρης Γεωργαλάς
Μουσική : Πλάτων Ανδριτσάκης
Κοστούμια : Δημήτρης Ντάσιος
Φωτισμοί : Σάκης Μπιρμπίλης
Χορογραφίες- Επιμέλεια Κίνησης : Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ και φωτογραφία αφίσας Αγγελική Κοκκοβέ
Δημιουργικό: Ανδρέας Πούρνος
Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη
Έναρξη Πέμπτη 20 Ιουνίου, για 11 μοναδικές παραστάσεις
- Πέμπτη 20 Ιουνίου
- Παρασκευή 21 Ιουνίου
- Σάββατο 22 Ιουνίου
- Κυριακή 23 Ιουνίου
- Πέμπτη 27 Ιουνίου
- Παρασκευή 28 Ιουνίου
- Σάββατο 29 Ιουνίου
- Κυριακή 30 Ιουνίου
- Πέμπτη 4 Ιουλίου
- Παρασκευή 5 Ιουλίου
- Σάββατο 6 Ιουλίου
Ωρα έναρξης: 21:30
Τιμές: Γενική είσοδος 10 ευρώ/ 5 ευρώ μειωμένο
Διάρκεια: 80 λεπτά
Μπάγκειον : Πλατεία Ομονοίας 19, Κέντρο
Τηλέφωνο κρατήσεων: 6944665561
Η Τζούλη Σούμα, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Αλκμήνη γίνεται οι επτά γυναίκες που πρωταγωνιστούν στο έργο «Ανατόλ ή Η μάχη των φύλων».
Μαζί της ο Πέρης Μιχαηλίδης και ο Λευτέρης Βασιλάκης, όλοι υπό την σκηνοθετική μπακέτα του Γιάννη Βούρου.
Ο κεντρικός ήρωας, ο Ανατόλ, έχει καταβολές από τον Δον Ζουάν και τον Καζανόβα, όμως είναι πολύ πιο κοντά στον καθημερινό άντρα, ο οποίος ζει καθημερινούς και εφήμερους έρωτες σε μια ατελείωτη σκυταλοδρομία πάντα διψασμένος και ανικανοποίητος.
Οι εφτά γυναίκες που αποτελούν τα «ερωτικά αντικείμενα» του Ανατόλ, έρχονται από κάθε τάξη, επάγγελμα, ψυχικό και πνευματικό περίγυρο. Αλληλοσπαράζονται παίζοντας τον θύτη και το θύμα.
Υπό αυτή τη θεατρική συνθήκη ας ξαναγνωριστούμε με την κυρία Τζούλη Σούμα
Εφτά γυναίκες, εφτά ταυτότητες, και μια η δική σας πάμε στις 8. Πόσες «ταυτότητες» έχει η Τζούλη – Τις έχετε αποκαλύψει όλες;
Είναι αλήθεια ότι σε αυτό το έργο ο συγγραφέας μας παρουσιάζει επτά γυναίκες μιας θηλυκής, ερωτικής πινακοθήκης. Είναι επτά διαφορετικές προσωπικότητες, ψυχοσυνθέσεις. Επτά διαφορετικές ταυτότητες. Έχω πάρα πολλές, θα έλεγα, όπως και όλοι μας. Η καθεμία από τις επτά ηρωίδες έχει μια πολύπλευρη προσωπικότητα. Είναι επτά διαμάντια. Προσπαθήσαμε στις πρόβες να ανακαλύψουμε όλες τις πλευρές τους, όλες τις πτυχές τους και να αποδώσουμε με τον σκηνοθέτη, τον Γιάννη τον Βούρο και τους δυο υπέροχους συναδέλφους μου, τον Πέρη Μιχαηλίδη και τον Λευτέρη Βασιλάκη τις λάμψεις και, ενδεχομένως, τα κρυφά σημεία στις προσωπικότητες αυτών των γυναικών. Προσπαθήσαμε να τις βρούμε και να τις παρουσιάσουμε με όση περισσότερη καθαρότητα και σαφήνεια γίνεται πάνω στην σκηνή. Σε σχέση με το αν η προσωπικότητα μου έχει πολλές διαφορετικές πτυχές θα έλεγα ότι έχει πάμπολλες, όπως και όλων μας.
Ο εαυτός μας είναι πολυδιάστατος, ευτυχώς. Αυτό που φέρουμε στην σκηνή δεν είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, αλλά αυτό που προκύπτει από εμάς, όπως έλεγε και ο υπέροχος δάσκαλος, ο Ανδρέας ο Μανωλικάκης, ο οποίος είναι ο διευθυντής του Actor Studio και είχα την τύχη να κάνω επί τρία χρόνια σεμινάρια μαζί του. Έλεγε ότι: «οι ρόλοι δεν είμαστε εμείς, οι ρόλοι είναι από εμάς». Όπως ακριβώς στην περίπτωση που μια γυναίκα γεννάει ένα παιδί, έτσι οι ηρωίδες που υποδύομαι, σαφέστατα έχουν στοιχεία της προσωπικότητάς μου, αλλά όχι μόνο, έχουν και στοιχεία τα οποία δεν είναι δικά μου. Η σύνθεση είναι το απαραίτητο στοιχείο για να δημιουργηθεί ένας ρόλος, δηλαδή το να συνδυάσεις πράγματα από δικά σου βιώματα και να αντλήσεις από τα συστατικά στοιχεία του χαρακτήρα σου, ενώ παράλληλα να χρησιμοποιήσεις την φαντασία σου για να πλάσεις τον ήρωα. Αυτό είναι πολύ γοητευτικό. Είναι μαγικό και για τον ίδιο τον θεατή να δει πολυεπίπεδους χαρακτήρες, σύνθετες και περίπλοκες προσωπικότητες.
Πώς είναι δυνατόν ο έρωτας που περιγράφτηκε έναν αιώνα πριν να έχει σήμερα την ίδια δύναμη και να κάνει τον θεατή να ταυτίζεται. Είναι η μαεστρία του συγγραφέα ή ο έρωτας είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού;
Δεν έχει καμιά σημασία ο έρωτας πότε περιγράφεται, ακόμα και 5 αιώνες πριν. Έχει σαν θέμα πάντα την ίδια δύναμη και κάνει τον θεατή να ταυτίζεται με αυτό. Αυτό που κάνει ο συγγραφέας και είναι πραγματικά αξιοσημείωτο είναι ότι στήνει έναν μεγεθυντικό φακό και παρακολουθεί την ανθρώπινη συμπεριφορά και γράφει για αυτήν με μεγάλη οξυδέρκεια. Βλέπει στον άντρα και την γυναίκα το πόσο έλκονται, το πόσο απωθούνται, την «αρπακτική διάθεση», τις «παγίδες» των αισθημάτων. Το βασικό και καθοριστικό στοιχείο αυτού του έργου είναι το «αχόρταγο» κυνήγι, μια μεγάλη «επιθυμία» του ενός για τον άλλο. Αυτό είναι σαρκοβόρο, αδηφάγο, αλλά και κωμικό. Έχει πάρα πολλές πτυχές. Αλήθεια, στο σήμερα με πόσο διαφορετικό τρόπο βιώνουμε τον έρωτα, ως προς την ουσία των συναισθημάτων; Όλοι έχουμε βιώσει, έχουμε δει σε γνωστούς και φίλους μας τον τρόπο που εξελίσσονται τα ερωτικά πάθη.
Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στον Γιάννη Καφάτο και το viewtag.gr εδώ
Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη
Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη
Ο Άρθουρ Σνίτσλερ (Βιέννη, 1862- 1931) είναι θεατρικός συγγραφέας εβραïκής καταγωγής. Παρά τις σπουδές του στην Ιατρική ασχολήθηκε από νωρίς με τη συγγραφή. Γνωστός έγινε με τον «Ανατόλ» (1893), ενώ έργα του έχουν μεταφερθεί και στον κινηματογράφο, όπως η «Ονειρεμένη Ιστορία» του 1926, την οποία ο Στάνλεï Κιούμπρικ μετέφερε στον κινηματογράφο το 1999 με τον τίτλο «Μάτια Ερμητικά Κλειστά». Όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει: «Γράφω για τον έρωτα και τον θάνατο. Υπάρχουν μήπως άλλα θέματα;». Πράγματι αυτή είναι η θεματολογία του. Έρωτας και θάνατος. Ο Σνίτσλερ έζησε μια ταραγμένη προσωπική ζωή με ερωτικές σχέσεις θυελλώδεις, ενώ διατηρούσε ημερολόγιο με τις ερωτικές του συνευρέσεις, γεγονός που τον οδήγησε στα δικαστήρια. Κάπως έτσι ξεκινά ο «Ανατόλ» στο θέατρο Αλκμήνη.
Ο Μαξ, τον οποίο ενσαρκώνει ο Πέρης Μιχαηλίδης είναι ο αντικατοπτρισμός του συγγραφέα και καλείται στο δικαστήριο να απολογηθεί. Με στωικότητα, ειρωνεία και σαρκασμό απαντά : «Και η μουσική μιμείται το ρυθμό της συνουσίας. Δικάστε τότε και τους μουσικούς». Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ο Ανατόλ. Αρχέτυπο του θρυλικού ελευθεριάζοντος ήρωα «Δον Ζουάν» του Ισπανού δραματουργού Τίρσο δε Μολίνα καθώς και του Βενετσιάνου αιώνιου γυναικοκατακτητή Τζιάκομο Καζανόβα του 18ου αιώνα, ο οποίος υποδυόταν ρόλους ζωής και λειτουργούσε σαν σκοτεινό αντικείμενο πόθου των γυναικών. Ο Ανατόλ είναι ένας άντρας με πάθη που αφήνεται να ερωτευτεί ξανά και ξανά γυναίκες διαφορετικής ηλικίας, καταγωγής, κοινωνικής και οικονομικής επιφάνειας. Πολυσυλλεκτικός, με συναισθηματική ασυνέπεια και ανασφάλεια, διακατέχεται κάθε φορά από ένα νέο πάθος.
Το έργο του Άρθουρ Σνίτσλερ έχει παρασταθεί ξανά στην Αθήνα το 1987 στο Θέατρο Διονύσια, όπου τον ρόλο του Ανατόλ κρατούσε ο jeune premier Γρηγόρης Βαλτινός, (τον οποίο πραγματικά θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά) ενώ τις επτά γυναίκες αντικείμενα πόθου του, η Κάτια Δανδουλάκη. Μαξ ήταν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και η σκηνοθεσία ήταν του Ζυλ Ντασέν.
Φέτος ο «Ανατόλ», που αδιαμφισβήτητα είναι πολύ ενδιαφέρουσα φιγούρα, ενέπνευσε τον έμπειρο σκηνοθέτη και ηθοποιό Γιάννη Βούρο, ο οποίος έχοντας στα χέρια του τον κατασταλαγμένο ερμηνευτικά Πέρη Μιχαηλίδη, τον ανερχόμενο και πολλά υποσχόμενο νέο ηθοποιό Λευτέρη Βασιλάκη και την Τζούλη Σούμα, που υποδύθηκε με τόσο πάθος επτά ηρωίδες, δημιούργησε μια παράσταση που αφήνει στον θεατή φεύγοντας μια γλυκόπικρη αίσθηση και έναν προβληματισμό.
Πιο συγκεκριμένα, η σκηνοθετική επιλογή να δικάζεται στην αρχή ο Μαξ και να ακούγεται η φωνή του δικαστή-σκηνοθέτη εγκλιματίζει το θεατή με την πραγματικότητα του έργου και τον εντάσσει στην κοσμοθεωρία του συγγραφέα. Επιπλέον οι εναλλαγές των γυναικών του Ανατόλ, το σκηνικό έγιναν με τρόπο φυσικό, ώστε να αντιληφθεί εύκολα ο θεατής ότι προκειται για άλλη χρονική στιγμή, άλλο πρόσωπο, άλλα συναισθήματα. Παρακολουθήσαμε μια ατμοσφαιρική παράσταση, ντυμένη με μουσικές του Στράους, καλοστημένη, με φρέσκια ματιά.
Οι φωτισμοί (Γιώργος Φρέντζος) στόλισαν την παράσταση και απαιτούσαν μια επιπλέον προσοχή λόγω των εναλλαγών, στη μουσική επιμέλεια (Γιώργος Τσιρίκος) αναφέρθηκα ήδη. Ο σκηνικός χώρος έδενε με την κάθε ιστορία απόλυτα, αξιόλογη προσπάθεια και σε αυτό το κομμάτι από τον σκηνοθέτη Γιάννη Βούρο.
Η μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη δίνει στους διαλόγους μια φυσικότητα και μια αλήθεια.
Τρεις ηθοποιοί, επτά ιστορίες και εννιά ρόλοι σε μια παράσταση.
O Πέρης Μιχαηλίδης (Μαξ), απολαυστικός σε μεγάλα κέφια, με σαρκασμό, χιούμορ, ειρωνεία γίνεται ο απόλυτος παρατηρητής των πρωταγωνιστών και αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ των ηρώων. Ερμηνεύει ένα Μαξ κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Φέτος είναι η χρονιά του.
O Λευτέρης Βασιλάκης (Ανατόλ),μας παρασέρνει στον ζηλόφθονο ερωτευμένο με την Κόρα και μετά με την Έμιλυ που της ζητά παραμονή του γάμου τους να πετάξει τα δώρα των προηγούμενων, μας θυμώνει όταν παρατά Παραμονή Χριστουγέννων την παντρεμένη με άλλον και ερωτευμένη μαζί του Γκαμπριέλα, μας δαιμονίζει όταν η Μπίμπι που την θεωρούσε αιώνια ερωτευμένη μαζί του δεν τον θυμάται, αισθανόμαστε δικαίωση σαν γυναίκες όταν η Άννι του την φέρνει και τον εγκαταλείπει. Με λίγα λόγια δεν μας αφήνει αδιάφορους, μας απασχολεί με την ερμηνεία του.
Αφήνω τελευταία την Τζούλη Σούμα (επτά γυναίκες ερωτικά αντικείμενα στο παιχνίδι του Ανατόλ) η οποία παίρνει πάνω της ένα θεατρικό ρίσκο και κλέβει τις εντυπώσεις από την αρχή μέχρι το τέλος. Αλλάζει μορφή, ψυχοσύνθεση, συναισθήματα από την μια στιγμή στην άλλη και μεταμορφώνεται σε μικρή και ερωτευμένη Κόρα, σε κυρία του καλού κόσμου- Γκαμπριέλα, που αγάπησε αλλά δεν διεκδίκησε, σε «ξεχασιάρα» Μπίμπι, σε πονηρή γυναίκα Έμιλυ, σε καμπαρετζού Άννυ, σε απελπισμένη Έλσα και στη γυναίκα βδέλλα- Ιλόνα, με τεράστια ευκολία, αφοσοίωση και ταλέντο. Δοκίμασα μια ευχάριστη θεατρική έκπληξη.
Πρόκειται για μια παράσταση καλοδουλεμένη από όλους τους συντελεστές που βγάζει προς τα έξω την απάτη, τη ζήλια τα πάθη, τα τεχνάσματα που επιφέρει ο έρωτας. Βασικό στοιχείο δημιουργίας.
Η "κούρσα Γκρέκα" θα κάνει στάση στο Ελληνικό Μουσείο Aυτοκινήτου- Iδρυμα Θεόδωρου και Γιάννας Xαραγκιώνη μετά τον πετυχημένο κύκλο παραστάσεων στο ιστορικό αρχείο του πολιτιστικού Ιδρύματος του ομίλου Πειραιώς. Η παράσταση- ντοκουμέντο αφηγείται την άγνωστη, προς το ευρύ κοινό, ιστορία της ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας, δίνει πληροφορίες για την εφαρμογή του κώδικα οδικής κυκλοφορίας και την ορθή οδική συμπεριφορά σε συνδυασμό με άγνωστα ιστορικά γεγονότα από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι και σήμερα.
Παίζουν: Γεράσιμος Μιχελής, Τζούλη Σούμα, Λευτέρης Βασιλάκη,
Χρήστος Καπενής Φρόσω Μάνη ,Λωρίνα Χατζημανώλη.
Κείμενο –έρευνα: Δημήτρης Μπαμπίλης
Σκηνοθεσία- δραματουργία: Τάσος Πυργιέρης.
Επιστημονική σύμβουλος: Λένα Μπενέκη.
Σκηνικά: Τάσος Πυργιέρης
Φωτισμοί: Άλεξ Αλεξάνδρου
Κίνηση: Άρτεμις Λαμπίρη
Κοστούμια :Βασιλική Σύρμα
Μουσική επιμέλεια: Νέστορας Κοψιδάς
Φροντιστήριο: Βασιλική Τσιλιγκρου
Εκτέλεση παραγωγής: Βασίλης Σκαρμούτσος «Ο ΚΥΒΟΣ»
Ειδικός συνεργάτης: Νίκος Κούκης
Καλλιτεχνική σύμβουλος: Σέβη Ματσάκιδου
Νομικός σύμβουλος: Δημήτρης Καλοχαιρέτης
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Μαστοράκης
Παραστάσεις από 15 Οκτωβρίου 2018 στο αμφιθέατρο του Ελληνικού Μουσείου αυτοκινήτου Ιουλιανού 33-35 και Γ' Σεπτεμβρίου. 210-8816187
Είσοδος 10 ευρώ (μαζί με την είσοδο του μουσείου)
Μετά από έναν επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων, "Το πράσινό μου το φουστανάκι " της Λένας Κιτσοπούλου, που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και αγαπήθηκε από το κοινό, επιστρέφει στο θέατρο Αλκμήνη.
Ένας μονόλογος σπαρταριστός, προκλητικός, μία ιστορία καθημερινής τρέλας που αγκαλιάζει την ανθρώπινη ύπαρξη με τρυφερότητα και καυστικό χιούμορ. Μία γυναίκα αντιφατική, ανατρεπτική, η οποία αναζητά την ωραία θέα ενός παρανοϊκού κόσμου.
Από την Παρασκευή 21 Απριλίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9:30, μέχρι το Σάββατο 20 Μαΐου.
Σε σκηνοθεσία Μαρίας Αιγινίτου
Ερμηνεύει η Τζούλη Σούμα
Σκηνικά: Γιάννης Θεοδωράκης
Κουστούμια: Νίκος Καρδώνης
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Μουσική: Σπύρος Παρασκευάκος
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφίες: Αντώνης Λέκκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Καστρησίου
Μακιγιάζ: Βαγγέλης Θώδος
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Τζίνα Φουντουλάκη
Θέατρο «Αλκμήνη», Αλκμήνης 8, Γκάζι
Τηλέφωνο: 210-3428651
Διάρκεια: 60 λεπτά
Ημέρες παραστάσεων: Παρασκευή και Σάββατο στις 21:30
Τιμές: κανονικό: 12, φοιτητικό/συνταξιούχων: 10, ανέργων: 5
Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.
Τα υλικά για το μακιγιάζ μου, έναν καθρέφτη, πετσέτα, απολυμαντικά μαντιλάκια, γενικά τα απαραίτητα για τη μεταμόρφωση. Το μακιγιάζ είναι ιερή ώρα, με συγκεντρώνει απίστευτα και με βοηθά να αδειάσω από τις σκέψεις της μέρας.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ: α) Ως χώρος, β) Με ποιους συναδέλφους.
Το πιο ωραίο καμαρίνι από άποψη χώρου ήταν στο Θέατρο Τζένη Καρέζη, στην παράσταση «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» του Άρθουρ Μίλερ με το θίασο του Κώστα Καζάκου. Το έργο παίχτηκε δύο σεζόν, το 2006-2007 και το 2007-2008, και σημείωσε τεράστια επιτυχία. Είχα λοιπόν τη δυνατότητα να «ζω» για δύο χρόνια σε ένα εξαιρετικά καλόγουστο, ευρύχωρο καμαρίνι με υπέροχους συναδέλφους. Εδώ ταυτίζεται ο χώρος με τους συναδέλφους. Θα πρόσθετα όμως και το καμαρίνι μου στο Θέατρο Παρκ, στην παράσταση «Αντίο κορίτσι μου» του Νιλ Σάιμον σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη, που πρωταγωνιστούσε κιόλας. Μετά την παράσταση πολλές φορές στηνόταν μια άλλη αυτοσχέδια παράσταση στα καμαρίνια, όπου κυριαρχούσαν τα γέλια, η ευφορία και η συγκίνηση.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Στο Her Majesty’s Theatre, όπου είχα την τύχη να βρεθώ μετά την παράσταση «Phantom of the Opera», στο πλαίσιο μιας ιδιωτικής ξενάγησης από το φίλο μου Μάριο Φραγκούλη που υποδυόταν τον Ραούλ. Μαγικές στιγμές που δεν τις ξεχνώ ποτέ.
Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Πολλές και ευχάριστες, και κανονικές και δυσάρεστες, όπως ακριβώς και η ζωή.
Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.
Σκέφτομαι μόνο το έργο και το ρόλο μου, τίποτε άλλο, ιδιαίτερα φέτος με το μονόλογο, διότι τα πράγματα είναι πολύ απαιτητικά και χρειάζεται να είμαι χίλια τοις εκατό συγκεντρωμένη.
Η Τζούλη Σούμα πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Το πράσινο μου το φουστανάκι" στο θέατρο Αλκμήνη. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Είδα
Video
