Πέθανε  από ανακοπή σε ηλικία 64 ετών ο Τζίμης Πανούσης. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες υπέστη καρδιακό επεισόδιο στο σπίτι του και εξέπνευσε καθ΄ οδόν προς το νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός που τον μετέφεραν. 

Τελευταία του θεατρική δουλειά ήταν η "Ειρήνη'' του Αριστοφάνη το καλοκαίρι στην Επίδαυρο με Εθνικό Θέατρο.

 Γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1954 από Μικρασιάτες πρόσφυγες γονείς - τον Θεόδωρο και τη Φωτεινή - στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Χολαργό. Το 1973 βρήκε από αγγελία δουλειά σε περιοδεύοντα θίασο. Στη συνέχεια εγκατέλειψε το θίασο για να δουλέψει ως υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα από την οποία παραιτήθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Μουσικά δηλώνει αυτοδίδακτος και παίζει λίγο απ' όλα. Πρώτες προσπάθειες στο χώρο της μουσικής έγιναν με το σχήμα "Χαρούμενη Κουδουνίστρα" όταν ακόμα ήταν στο Γυμνάσιο. Στα μέσα με τέλη της δεκαετίας του 1970 σχηματίστηκαν οι Μουσικές Ταξιαρχίες από τον Τζίμη Πανούση (φωνή, στίχοι, μουσική) και τους Σπύρο Πάζιο (κιθάρα, synthesizer, έγχορδα), Γιάννη Δρόλαπα (ηλεκτρική κιθάρα), Βαγγέλη Βέκιο (τύμπανα) και Δημήτρη Δασκαλοθανάση (μπάσο). Στη συνέχεια προστέθηκε και ο Van Svarnas (σαξόφωνο). Η πρώτη τους εμφάνιση σε κοινό έγινε το 1980 στο "Skylab" στην Πλάκα, ενώ η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά είναι ο δίσκος Μουσικές Ταξιαρχίες που κυκλοφόρησε από την MINOS-EMI το 1982. Νωρίτερα (το 1980) είχε κυκλοφορήσει μία ανεξάρτητη παραγωγή σε κασέτα, το "Disco Tsoutsouni".Ακολούθησαν οι δίσκοι Αν η Γιαγιά μου είχε Ρουλεμαν (1984) και Hard Core (ζωντανή ηχογράφηση, 1985). Το 1983 οι Μουσικές Ταξιαρχίες καμουφλάρονται κάτω από το όνομα Alamana's Bridge (= Γέφυρα της Αλαμάνας) και συμμετέχουν στο δίσκο-συλλογή ελληνικού ροκ Made in Greece Vol.1, παρά τις αντιρρήσεις της τότε δισκογραφικής τους εταιρείας. Από τον επόμενο δίσκο "Κάγκελα Παντού" (1986) ο Πανούσης αποφασίζει να συνεχίσει μόνος του.Το 1987 κυκλοφορεί ο τελευταίος δίσκος από την MINOS-EMI "Χημεία και Τέρατα". Οι επόμενοι δύο δίσκοι "Δουλειές του Κεφαλιού" / The Greatest Kitsch Live! (1990) και "Ο Ρομπέν των Χαζών" (ζωντανή ηχογράφηση, 1992) κυκλοφορούν από την Music Box International, ενώ το "Vivere Pericolosamente" από την Warner το 1993. Η επόμενη δισκογραφική του δουλειά κυκλοφόρησε εφτά χρόνια μετά, το 2000, με τίτλο "Με Λένε Πόπη" (ζωντανή ηχογράφηση). Κυκλοφόρησε επίσης μαζί με το περιοδικό Μετρό το 2002 το ολιγόλεπτο CD "Δείγμα Δωρεάν" με ακυκλοφόρητα τραγούδια από τις τελευταίες παραστάσεις του.

Στις 20 Γενάρη του 2009 κυκλοφόρησε ένα διπλό DVD με ζωντανή κινηματογράφηση της παράστασης "Της Πατρίδας μου η Σημαία", που δόθηκε το 2008 στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.Την άνοιξη του 2015 οι Μουσικές Ταξιαρχίες επανενώθηκαν για μια σειρά εμφανίσεων στο Κύτταρο μετά από 30 χρόνια απουσίας.Πέρα από τη μουσική o Τζίμης Πανούσης έχει ασχοληθεί κατά καιρούς με το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και λιγότερο με τον κινηματογράφο. Έχει μια δεκαπεντάχρονη ιστορία σαν ραδιοφωνικός παραγωγός στους ραδιοσταθμούς Top FM, Κανάλι 15, Ωχ FM, Flash 9.65, 88 μισό Θεσσαλονίκης, ΣΚΑΪ 100.3FM, City FM 99.5. Η τηλεοπτική εκπομπή του Κορίτσια ο Τζίμης που επρόκειτο να μεταδοθεί από την τότε ΕΤ2 το 1995 τελικά «κόπηκε», ωστόσο στιγμιότυπά της έχουν κατά καιρούς παρουσιάσει κατά τη διάρκεια τηλεοπτικών συνεντεύξεών του. Έχει εμφανιστεί έκτακτα σε τηλεοπτικές σειρές όπως οι Δέκα Μικροί Μήτσοι του Λάκη Λαζόπουλου. Στον κινηματογράφο, έχει πρωταγωνιστήσει στην ταινία Ο δράκουλας των Εξαρχείων (1981) του Νίκου Ζερβού μαζί με τις υπόλοιπες Μουσικές Ταξιαρχίες και έχει εμφανιστεί ως γκεστ σταρ στις ταινίες Ηνίοχος (1995) του Αλέξη Δαμιανού, Προστάτης Οικογένειας (1997) του Νίκου Περάκη και Safe Sex (1999) των Μ. Ρέππα - Θ. Παπαθανασίου.

Έχουν εκδοθεί έξι βιβλία του Πανούση, κυρίως βασισμένα στις ραδιοφωνικές του εκπομπές. Πρώτο ήταν το Η Ζάλη των Τάξεων (Γνώσεις, 1989) που περιέχει 40 ιστορίες ραδιοφωνικής φαντασίας που ακούστηκαν από την εκπομπή "Δούρειος Ήχος" στον Top FM την περίοδο 1988-89, ακολούθησαν τα Πικρέ, Μικρέ Μου Αράπη (Opera, 1990) που είναι μια σαπουνόπερα 22 επεισοδίων που ακούστηκε από τον "Δούρειο Ήχο" το καλοκαίρι του 1989 και Το Κυνήγι της Γκόμενας (Opera, 1992) που αποτελείται από 30 σύντομες γυναικείες βιογραφίες.

Το 1996 κυκλοφόρησε το Υγιεινή Διαστροφή (Opera), για τα 20 χρόνια της παρουσίας του, που συμπεριλαμβάνει την έκδοση σε CD του Disco Tsoutsouni και περιέχει το σύνολο των στίχων των τραγουδιών του μέχρι τότε καθώς και συνεντεύξεις, γκάλοπ κ.α. Τον Ιανουάριο του 2002 παρουσίασε στο περιοδικό ΜΕΤΡΟ τον "εναλλακτικό Καζαμία 2002" με τον τίτλο "Μωρόν λαβέ" ντυμένος με μαντήλα τύπου Παλαιάς Διαθήκης κρατώντας κούκλα βρέφους, τυλιγμένο με την αστερόεσσα. Στο ίδιο το αφιέρωμα φέρεται και με στολή του Άη Βασίλη με εξάρτυση Αφγανού τρομοκράτη ν΄ αναφωνεί το σύνθημα για την Καμπούλ: "Μπόμπα - τσόντα και καμπάνα" αποκαλώντας την ισλαμική μαντήλα μπούργκα "παραδοσιακό ταλιμπανιστήρι".

To 2005 κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα ακόμα δύο βιβλία του από τις εκδόσεις Opera με τίτλους Μικροαστική Καταστροφή και Πούστευε και Μη Ερεύνα, ενώ το 2010 κυκλοφόρησε το πολύτομο έργο "Ο Στάλιν σκέφτεται για σένα στο Κρεμλίνο". Το 2011 παρουσίαζε καθημερινή ημίωρη ραδιοφωνική εκπομπή σατιρίζοντας πολιτικά γεγονότα με τον τίτλο "Δούρειος ήχος", με εναρκτήρια ατάκα "Αμερικανοτσολιάδες, ελβετόψυχοι, αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι, ελεύθεροι πολιορκημένοι επαγγελματίες ήλθεν η ώραν σας" - "Αβάντι πόμολο !" (με μουσική υπόκρουση το "Αβάντι Πόπολο").

Είχε έναν γιο, τον Άρη, και μια κόρη, τη Φωτεινή.

Πληροφορίες από τη wikipedia.org

Μία ενδιαφέρουσα παράσταση σαν εγχείρημα, που δεν μπόρεσε όμως να συνδυάσει αρμονικά τα πολλά και ετερόκλητα στοιχεία της.

Η «Ειρήνη», η πρώτη από τις δύο φετινές θερινές παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου, είναι ουσιαστικά μία μετεγγραφή της ομώνυμης αριστοφανικής κωμωδίας σε ένα νέο αμιγώς μουσικό έργο, που υπογράφουν ο Νίκος Κυπουργός (σύνθεση) και ο Δημοσθένης Παπαμάρκος (λιμπρέτο). Αυτό που έχει ουσιαστικά κρατηθεί από το έργο του Αριστοφάνη είναι η πλοκή και η σκαλέτα του. Ο λόγος του έχει αντικατασταθεί πλήρως από το νέο λιμπρέτο, εξού και δεν αναφέρεται πουθενά στους συντελεστές της παράστασης όνομα μεταφραστή.

Το εγχείρημα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είμαι της άποψης ότι είναι απολύτως θεμιτό – αν όχι αναγκαίο – οι σύγχρονοι δημιουργοί να εμπνέονται από τα κορυφαία κλασικά κείμενα και να πειραματίζονται πάνω σε αυτά δημιουργώντας νέες φόρμες σε όλα τα επίπεδα. Τα έργα των αρχαίων ποιητών δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ιερές αγελάδες, που δεν μπορεί να τις αγγίζει κανείς. Αντιθέτως οφείλουν να λειτουργούν ως πεδίο δημιουργίας και πειραματισμού για τους σύγχρονους καλλιτέχνες. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τη σκηνοθετική προσέγγιση του κάθε έργου, αλλά και το ίδιο καθ’ εαυτό το κείμενο. Η σκέψη λοιπόν του Εθνικού Θεάτρου να παρουσιάσει μία νέα μουσική παράσταση βασισμένη στην «Ειρήνη» του Αριστοφάνη ήταν εξαιρετική, πόσο μάλλον που ανέθεσε την υλοποίηση της ιδέας σε τρεις σημαντικούς και ταλαντούχους ανθρώπους από τον χώρο του πολιτισμού, όπως είναι ο Νίκος Κυπουργός, ο Δημοσθένης Παπαμάρκος και ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, που ανέλαβε τη σκηνοθεσία.

Έχω ωστόσο την αίσθηση, κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος, ότι αυτοί οι τρεις ικανοί άνθρωποι ξεκίνησαν από διαφορετικές αφετηρίες και έχοντας μία πολύ διαφορετική οπτική πάνω στο έργο που αποτέλεσε τη βάση εργασίας τους. Αυτό μου έγινε ξεκάθαρο διαβάζοντας και τα σημειώματά τους στο πρόγραμμα της παράστασης. Ο Νίκος Κυπουργός, που υπογράφει την πανταχού παρούσα μουσική του έργου, θεωρεί ότι η «Ειρήνη» είναι ένα έργο με εναλλαγές κωμικών και τραγικών στοιχείων. Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος, που με το «Γκιακ» απέδειξε περίτρανα το συγγραφικό του ταλέντο, τη διαβάζει ως ένα μανιφέστο για την κατάκτηση της ουτοπίας, ενώ ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης υποστηρίζει ότι πρόκειται  για «μία προχειράντζα που ξεπέταξε ο Αιγινίτης με αφορμή τη Νικίειο Ειρήνη». Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει να κρίνω καμία από τις παραπάνω απόψεις. Αυτό που με αφορά είναι το πώς αυτές οι τρεις «αναγνώσεις» του έργου θα μπορούσαν να παντρευτούν συνθέτοντας μία παράσταση με συγκεκριμένη αισθητική και άποψη. 

Θεωρώ ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν κατάφερε να ομογενοποιήσει τα ετερόκλητα στοιχεία, που συνθέτουν την παράσταση. Οι πολύ ωραίες – αν τις απομονώσεις – επικολυρικές συνθέσεις οπερατικών (κυρίαρχα) αναφορών του Νίκου Κυπουργού έμοιαζαν να μην δένουν σε πολλά σημεία με το λιμπρέτο του Παπαμάρκου, που πάλευε να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στη λαϊκότητα του Αριστοφάνη και μία πιο στιβαρή ποίηση. Από την άλλη ο Αρβανιτάκης, αν και προσπάθησε να μείνει μακριά από επιθεωρησιακές λογικές, ενίοτε υπέκυπτε σε «ευκολίες» για να αποσπάσει το γέλιο του κοινού, όπως οι αναφορές σε γνωστά τραγούδια (από Χατζιδάκι μέχρι Μπιθικώτση). 

Αυτή η απουσία συγκεκριμένης γραμμής αδίκησε εντέλει μια σειρά από πολύ ωραία στοιχεία που είχε η παράσταση. Βρήκα εξαιρετικής αισθητικής τα ασπρόμαυρα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, ευφυή την ιδέα του 3D Projection Mapping δια χειρός Στάθη Μήτσιου, που λειτουργούσε σαν εικονική σκηνογραφία πάνω στη γυμνή ορχήστρα της Επιδαύρου, με διακριτικό χιούμορ τις χορογραφίες της Σεσίλ Μικρούτσικου, ατμοσφαιρικούς – αν και αρκετά υποτονικούς – τους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου, πολύτιμη την παρουσία της Καμεράτα που διηύθυνε ζωντανά ο Γιώργος Πέτρου.  

Μπορώ να κρατήσω πολλές ωραίες εικόνες από την παράσταση. Ένιωσα ότι όλα σχεδόν τα στοιχεία της μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά το καθένα από μόνο του. Δεν μπόρεσαν όμως να ταιριάξουν αρμονικά μαζί κι αυτό δεν το λες μία λεπτομέρεια. Προσωπικά θα προτιμούσα μία ξεκάθαρα λυρική ανάγνωση χωρίς το άγχος της ύπαρξης του κωμικού και του «λαϊκού» στοιχείου στο όνομα του Αριστοφάνη. Θα ήταν νομίζω πιο συνεπής.

Όσον αφορά τους ηθοποιούς κι εδώ ήταν εμφανείς οι διαφορετικές σχολές που εκπροσωπεί ο καθένας τους. Ο Τζίμης Πανούσης (Τρυγαίος) είναι ένας βιτριολικός stand up comedian (βασικά είναι ένα είδος από μόνος του, σχεδόν ακατάτακτος), που δεν διαθέτει όμως ούτε τη λαϊκή στόφα ενός αριστοφανικού ηθοποιού που θα σαρώσει τη σκηνή, αφού από μόνος του είναι πιο μπλαζέ, ούτε σίγουρα χωράει σε ένα μουσικό έργο οπερατικών αναφορών. Παρ’ όλα αυτά ήταν αρκετά αποτελεσματικός και πειθαρχημένος σε αυτά που του είχαν ζητηθεί από τη σκηνοθεσία. Δεν με ενθουσίασε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν λειτούργησε η παρουσία του σε βάρος της παράστασης.

Ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος (Ερμής) και η Ειρήνη Καράγιαννη (Ειρήνη) είναι δύο λυρικοί τραγουδιστές με εντυπωσιακή φωνή, των οποίων όμως ο φυσικός χώρος είναι η όπερα και όχι ο Αριστοφάνης. Υποκριτικά ήταν μάλλον αδιάφοροι, φωνητικά φυσικά κέρδιζαν τις εντυπώσεις. Το δε στοιχείο της σκηνοθεσίας που ήθελε την Ειρήνη να μιλάει μέσα από οπερατικούς λαρυγγισμούς, που έμοιαζαν με μία γλώσσα ακατάληπτη από τους υπόλοιπους, ήταν ευφυέστατο. Ο Αιμιλιανός Σταματάκης είναι αναμφισβήτητα από τους πιο ικανούς ηθοποιούς μας στο μιούζικαλ. Εδώ όμως στον ρόλο του Πολέμου, αν και τραγουδιστικά άψογος, τον ένιωσα σαν βρισκόταν έξω από τα νερά του και χωρίς καμία αίσθηση χιούμορ στην ερμηνεία του.

Σε πιο αριστοφανικό κλίμα κινήθηκαν οι Ευαγγελία Καρακατσάνη (Τροφός) και ο Νίκος Καρδώνης (Δούλος), με την πρώτη να συνδυάζει άψογα την κωμικότητα με τις υψηλές τραγουδιστικές επιδόσεις. Ο υπόλοιπος Χορός (Ασημίνα Αναστασοπούλου, Θωμάς Βελισσάρης, Δημήτρης Γεωργιάδης, Γιάννης Δενδρινός, Βάσια Ζαχαροπούλου, Γιασεμί Κηλαηδόνη, Γιάννης Κλίνης, Ελίτα Κουνάδη, Ηλίας Κουνέλας, Ελένη Μπούκλη, Μαρία Νίκα, Γιάννης Σελητσανιώτης, Βασιλική Τρουφάκου, Αντιγόνη Φρυδά )λειτούργησε συγκροτημένα σαν σύνολο αν και δεν κατάλαβα γιατί πολλοί από τους ηθοποιούς, αν και είχαν σολιστικά μέρη, δεν διέθεταν μικρόφωνο με αποτέλεσμα να μην γίνεται ανά στιγμές κατανοητό το λιμπρέτο.