Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Ο Στέλιος Δημόπουλος ανήκει στη dream-team της παράστασης «Εθνικός Ελληνορώσων» που συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν, με επιτυχία, στο Από Μηχανής Θέατρο.

Στο έργο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου, το οποίο σκηνοθέτησε μοναδικά ο Γιώργος Παλούμπης, ο Στέλιος ερμηνεύει τον ρόλο του Μανώλη «ένα ρόλο σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς. Των παιδιών του μαζί τα φάγαμε. Των παιδιών που γαλουχήθηκαν με ενοχικό σύνδρομο ότι αυτά έφταιγαν. Των παιδιών που από πτυχιοθήρες εν μια νυκτί τους ενημέρωσαν ότι δουλειές δεν υπήρχαν και ότι θα βάζαν τα πτυχία στον κ@λo τους. Μέλος των οποίων είμαι και εγώ», όπως μας επισημαίνει ο ίδιος.

Σ’ ένα time-out της παράστασης είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του και όπως θα συνειδητοποιήσετε και εσείς ο Στέλιος δεν μασάει τα λόγια του , τολμά να μας εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του και εύχεται «καλή χώνεψη» σ’ όποιον σοκάρεται με την αλήθεια.

Επέστρεψες στο θέατρο μετά από ένα ατύχημα με τη μηχανή. Τι αποκόμισες από αυτή τη δύσκολη εμπειρία;

Το ατύχημα με βρήκε σε μια περίοδο τρομακτικής σωματικής και πνευματικής πίεσης. Το πόδι μου κινδύνευσε 3 φορές για ακρωτηριασμό και πέρασα από την απόλυτη υπερδραστηριότητα στην απόλυτο αδράνεια με μπόνους έναν έξω-σκελετό και κάπου 14 βίδες που διαπερνούσαν το κορμί μου. Όταν ένας υποτυπωδώς σκεπτόμενος άνθρωπος αντιληφθεί στην ουσία του την τυχαιότητα του να είσαι ζωντανός, το λιγότερο που μπορεί να συμβεί είναι η απόλυτη αναθεώρηση της βιοθεωρίας του για τη ζωή. Στο ατύχημα αυτό χρωστάω την απόλυτη ωρίμανση μου κατά μια δεκαετία.

Γιατί πιστεύεις ότι η παράσταση «Εθνικός Ελληνορώσων» κέρδισε το παιχνίδι με το κοινό και συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν;

Ο Εθνικός Ελληνορώσων είναι ένα σπουδαίο νεοελληνικό κείμενο. Είναι ένα κείμενο που επιχειρεί να εξερευνήσει το ζήτημα της νεοελληνικής διπολικότητας. Της άρνησης του να μπορείς να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου αντί να μεταβιβάζεις την ευθύνη σε κάποιον άλλο. Την άρνηση της προσωπικής ευθύνης. Το φαινόμενο του πως ένας οικογενειάρχης είναι ικανός να κερατώνει τη σύζυγο του και την ίδια στιγμή να είναι ο πρώτος που φρίττει όταν το θέμα της απιστίας «σκάει» στο τραπέζι.

Βρίσκεις κοινά σημεία με τον ρόλο σου; Αν, ναι ποια είναι αυτά;

Η Στέλλα Άντλερ έλεγε ότι πάντα ο ρόλος είναι μεγαλύτερος από τον ηθοποιό. Ο Μανώλης είναι ένας ρόλος σύμβολο μια ολόκληρης γενιάς. Των παιδιών του μαζί τα φάγαμε. Των παιδιών που γαλουχήθηκαν με ενοχικό σύνδρομο ότι αυτά έφταιγαν. Των παιδιών που από πτυχιοθήρες εν μια νυκτί τους ενημέρωσαν ότι δουλειές δεν υπήρχαν και ότι θα βάζαν τα πτυχία στον κ@λο τους. Μέλος των οποίων είμαι και εγώ.

Είθισται να θεωρούμε ότι οι ανδρικές φιλίες κρατάνε περισσότερο και έχουν πιο γερές βάσεις. Στο έργο όμως βλέπουμε ότι και σ’ αυτές τις σχέσεις υπάρχουν πολλά απωθημένα και ανταγωνισμοί. Εσύ πως βιώνεις τη φιλία μεταξύ ανδρών;

Θα ήταν γενίκευση και λάθος να μιλήσουμε για ανωτερότητα της ανδρικής σε σχέση με τη γυναικεία φιλία. Φιλία κατ’ εμέ είναι όταν μπορείς χωρίς να το σκέφτεσαι να τρως σφαίρα για τον άλλο/η. Εγώ για τους φίλους μου πεθαίνω.

«Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένας σκηνοθέτης που δεν προσπαθούσε να καπηλευτεί την τέχνη του και να γα@@ γκομενάκια» Έγραψες στα social media για τον Γιώργο Παλούμπη. Πώς ήταν η συνεργασία σας;

 Ας μην κρυβόμαστε. Η αντιστοιχία του «βύσμα-πολιτικός» είναι το «σκηνοθέτης θα σε φτιάξω – ηθοποιός θα σου κάτσω». Όλοι μας έχουμε βιώσει το φασισμό του να κρίνεται η υποκριτική σου απόδοση με γνώμονα του πόσα κομπλιμέντα κάνεις και το πόσες μπυρίτσες πίνεις μετά την πρόβα. Αυτό ισχύει για αγόρια και κορίτσια. Δόξα το Θεό σε αυτό, το σύστημα είναι ακριβοδίκαιο. Μεγαλύτερος θρήνος κατά την άποψη μου σε αυτό τον κλάδο είναι ότι καθημερινά χάνονται ταλέντα τα οποία αρνούνται να υποκύψουν στο παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων. Ταλέντα που θα μπορούσαν να επαναπροσδιορίσουν τη θεατρική εξίσωση. Έχουμε γεμίσει πολιτικώς ορθά καλά παιδιά, ηθοποιούς του ΝΑΙ σε όλα. Ηθοποιούς που από φόβο του να μην μείνουν στην απέξω ξέχασαν την ιερή αποστολή του να αλλάξουν τον κόσμο. Μπερδέψαμε τον ηθοποιό με το διασκεδαστή. Ο Παλούμπης λοιπόν -και όχι επειδή είναι σκηνοθέτης μου- είναι ένας άνθρωπος μάλαμα. Ένας άνθρωπος που όταν τον φώναξαν να παραλάβει το βραβείο σκηνοθεσίας το μοιράστηκε με τον Τσιοτσιόπουλο και όλη την ομάδα μας. Ένας άνθρωπος που στα σεμινάριά του ποτέ δεν επέτρεψε σε κανέναν να τον γλύψει. Ένας άνθρωπος που εμπιστεύτηκε το ρόλο ενός χαρακτήρα που παίζει μπάσκετ σε έναν ηθοποιό που κανείς δεν ήξερε αν θα ξαναπερπατήσει. Η συνεργασία μας ήταν εξαιρετική. Είναι σπουδαίος άνθρωπος ο Γιώργος και ναι δεν καπηλεύεται την τέχνη του. Τώρα για όποιον σοκάρεται με την απλή διατύπωση της αλήθειας, καλή χώνεψη.

 Έχεις συνεργαστεί με σκηνοθέτες που «καπηλεύονταν» την τέχνη τους;

Όχι και ούτε πρόκειται. Με ξέρουν, τους ξέρω και είμαστε σε πόλεμο.

Ποιες είναι οι χαρές που ζεις μέσα στο θέατρο;

Ο Τσιοτσιόπουλος, ο Αλεξίου, ο Παπαδημητράτος, ο Σταμουλακάτος και ο Φυτίλης είναι άνθρωποι που χουν ζήσει το underground στην πλάτη τους. Είναι εδώ που είναι με τις πλάτες τους και με τον ιδρώτα τους. Τους θαυμάζω και τους σέβομαι. Και είναι μεγάλη τιμή από μια ομάδα σαραντάρηδων με τέτοια πορεία και τέτοιες επιλογές ζωής να αναγνωρίζουν έναν 35άρη σα δικό τους. Αυτό με κάνει χαρούμενο και ως ηθοποιό και ως άνθρωπο.

  Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεσαι;

     Ο Μάκμπεθ.

 Επόμενα επαγγελματικά σχέδια.

Βγάζουμε δίσκο με τη μπάντα που τραγουδάω τους Granny Goes Mad και ετοιμάζουμε με το Δημήτρη Γεωργαλά τη Μήδεια που παίχτηκε στο Εθνικό θέατρο της Χάγης και δεν προλάβαμε να μεταφέρουμε στην Ελλάδα ποτέ λόγω του ατυχήματος.

Η παράσταση «Εθνικός Ελληνορώσων» παίζεται από τις 26/9 κάθε Τετάρτη στις 18:00, Σάββατο στις 18:00 & Κυριακή στις 21:30 στο Από Μηχανής θέατρο.

Οι φωτογραφίες είναι του Πάτροκλου Σκαφιδά.

Ο Στέλιος είναι σαρωτικός και στη σκηνή και στη ζωή. Δεν σου αφήνει περιθώριο να μην τον προσέξεις. Νιώθεις στο βλέμμα του, στις κινήσεις του, στον τόνο της φωνής του αυτό που λένε «ήρθε για να μείνει». Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι αυτή τη στιγμή τρέχει παράλληλα για την «Εξομολόγηση ενός βαμπίρ» που κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, για τις «Νεφέλες» στην εφηβική σκηνή του ίδιου θεάτρου, ενώ συγχρόνως ετοιμάζει βαλίτσες για τη Χάγη, όπου στις 10, 11 και 12 Νοεμβρίου θα παίξει στο Εθνικό Θέατρο στην παράσταση του Δημήτρη Γεωργαλά «Μήδεια». Πολυπράγμων λοιπόν αυτή την περίοδο, σε ένα διάλειμμα των προβών μίλησε στο texnes-plus..

Τρεις αγάπες μεγάλες...

Φέτος είμαι στην ευχάριστη θέση να συμμετέχω σε τρεις παραστάσεις που αγαπώ πολύ: τις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Τζωρτζίνας Κακουδάκη, την «Εξομολόγηση ενός βαμπίρ» του Δημήτρη Τσεκούρα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γεωργαλά και τη «Μήδεια» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία επίσης Δημήτρη Γεωργαλά.

«Η εξομολόγηση ενός Βαμπίρ – Η φθορά»:Τα βαμπίρ οι φίλοι μας

O άνθρωπος πάντα φοβόταν το θάνατο. Στην προσπάθειά του να τον ξορκίσει δημιούργησε το μοναδικό πλάσμα που τον αψηφά. Το βαμπίρ. Ενώ το βαμπίρ λοιπόν δείχνει άτρωτο απέναντι στην υλική φθορά, δεν συμβαίνει το ίδιο με την ψυχολογική και νοητική του φθορά. Με λίγα λόγια, αν είναι μία φορά δυσβάσταχτο για κάποιον να δεχτεί ότι κάποτε θα πεθάνει, φανταστείτε τι σημαίνει για κάποιον άλλο να βλέπει τα πάντα γύρω του να πεθαίνουν ενώ ο ίδιος παραμένει ζωντανός… Επομένως, εξ ορισμού δεν υπάρχει από καταβολής κόσμου και από καταβολής πλασμάτων πιο ταλαιπωρημένο πλάσμα από το βαμπίρ.

«Υποτάξου στη φθορά όταν αρχίζει να σε φθείρει. Υποτάξου»

Φυσικά. Η φθορά είναι το μοναδικό μη αναστρέψιμο πράγμα. Το μοναδικό φαινόμενο που δεν έχει αντίθετο. Η μοναδική κατάσταση που δεν ανακόπτεται. Από τη στιγμή λοιπόν που δεν μπορείς να της αντισταθείς υφαίνεις τη ζωή σου αγκαλιάζοντάς τη και την απολαμβάνεις ενώ τη βλέπεις να καταλαμβάνει κάθε στιγμή και κάθε κομμάτι της.

Sold out και χωρίς "ονόματα"...

Θεωρώ ότι το κοινό σταδιακά αρχίζει και αναπτύσσει υψηλότατο θεατρικό κριτήριο. Δεν θα μιλήσω για μεγάλα ονόματα και μικρά, αλλά για καλές ή κακές παραστάσεις. Η «Οδύσσεια» πέρυσι ήταν μια πολύ καλή παράσταση, με αποτέλεσμα ο κόσμος να την αγκαλιάσει και να τη στηρίξει. Ελπίζουμε και φέτος να καταφέρουμε να κάνουμε το ίδιο. Θεωρώ πως έχουμε στα χέρια μας ένα εξαιρετικό κείμενο και το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι η συγκεκριμένη παράσταση έχει φτιαχτεί με πάρα πολύ κόπο, πολλά ξενύχτια, πολύ ιδρώτα και πολύ… αίμα.

Δημήτρης Γεωργαλάς again and again

Είναι κάτι πολύ παραπάνω από συνεργάτης και σκηνοθέτης για μένα. Ο Δημήτρης είναι πατέρας, μέντορας, κολλητός, θείος, αδελφός και συνοδοιπόρος. Ο Δημήτρης πριν από την «Οδύσσεια» παρέλαβε έναν ψυχολογικά τσακισμένο, ασταθή και τραυματισμένο ηθοποιό, τον εμπιστεύτηκε και τον ανέστησε. Ο λόγος για τον οποίο σέβομαι και αγαπώ τον Δημήτρη τόσο πολύ πέρα από τις σκηνοθετικές του ικανότητες έχει να κάνει με το πόσο αμείλικτος είναι. Οι καλοί φίλοι είναι πάντα οι σκληροί φίλοι. Πότε δεν θα σου πει κάτι άλλο από αυτό που σκέφτεται, ποτέ δεν θα σου χρυσώσει το χάπι και ποτέ δεν θα συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο από αυτό που έχει οραματιστεί. Μιλάμε για ένα δαιμονικό χειρούργο με χαμογελαστό πρόσωπο.

«Μήδεια» στη...Χάγη!

Είναι χαρά και τιμή μας να παίζουμε τη «Μήδεια» του Ευριπίδη στο Εθνικό Θέατρο της Χάγης. Ακόμα μεγαλύτερη τιμή είναι για μένα να επωμίζομαι το ρόλο του Ιάσονα. Είμαι πολύ χαρούμενος τόσο για την πρόκληση του να αντιμετωπίζεις αυτό το αριστούργημα όσο και για την πρόκληση να το κοινωνείς σε μια άλλη κουλτούρα. Χαίρομαι για την ευκαιρία που μας παρουσιάζεται και ελπίζω να καταφέρουμε να σταθούμε στο ύψος των προσδοκιών. Χαίρομαι πολύ.

«Νεφέλες» για εφήβους

Δουλεύω με μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών και συνεργατών στην εφηβική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Τζωρτζίνα Κακουδάκη και πρόκειται για μια διασκευή του κλασικού κειμένου του Αριστοφάνη που έχει γίνει με γνώμονα μια θεατροπαιδαγωγική μελέτη που κάνουμε από το Μάιο. Θα παίζεται σε γυμνάσια και λύκεια εντός και εκτός Αθηνών και ανά περιόδους και στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. 

Ηθοποιός VS Τραγουδιστής

Έχω την τύχη να είμαι τραγουδιστής στους Granny Goes Mad. Oι Granny Goes Mad είναι μια electro noise μπάντα που γεννήθηκε έπειτα από ένα μονόλογο που έπαιζα, το «Kill the-M-all» του Ζαφείρη Χαϊτίδη. Ο Χρήστος Τριανταφύλλου έγραφε το soundtrack για την παράσταση και κάπου μεταξύ προβών και ηχογραφήσεων με έβαλε να κάνω ένα φωνητικό αυτοσχεδιασμό σε ένα κομμάτι του και από τότε κολλήσαμε. Στην πορεία προστέθηκε και ο τρίτος της παρέας, ο μπασίστας μας, και κάπως έτσι έγινε το κακό.

 «Έγινα ηθοποιός γιατί…»

Σε μια στιγμή απόλυτου υπαρξιακού αδιέξοδου το θέατρο με κράτησε ζωντανό. Μου έσωσε τη ζωή και από τότε του χρωστάω… 

Το πιο ωραίο σύνθημα στους τοίχους της Αθήνας

«Η Κίνα είναι ελληνική και είναι δική μου». Κόντεψα να πεθάνω στα γέλια.

Τραγούδι  συντροφιάς για τα δύσκολα

To «Nat King Cole» του Άνταμ Γκριν.

Φωτογραφίες Κοσμάς Ινιωτάκης (εκτός από φωτό Νεφέλες)