Κι αν η κουβέντα για τα «10 καλύτερα» μοιάζει πάντα  με κύκλο χωρίς τέλος, εμείς ονομάζουμε «τα καλύτερα», αγαπημένα. Και ιδού οι δέκα ταινίες που αγαπήσαμε αυτή τη χρονιά.

1. Παράσιτα
Γιατί αποδεικνύει ότι το σύγχρονο σινεμά μπορεί να σπάσει τις κατεστημένες  φόρμες των κινηματογραφικών ειδών.

2. Κάποτε στο Χόλιγουντ
Γιατί τα ερωτικά ραβασάκια προς την 7η τέχνη μπορούν να είναι τόσο διασκεδαστικά.

3. Πόνος και Δόξα
Γιατί όταν ο καλλιτέχνης (aka ο ίδιος ο σκηνοθέτης)  πονάει, ο Αλμοδοβάρ ξανά-κεντάει.

4. Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται
Για την ουσιαστική προσέγγιση του γυναικείου φύλλου, μακριά από χίπστερ φεμινιστικά σχόλια για τη χαρά της σέλφι.

5. Ο Ιρλανδός
Γιατί ο αιώνιος έφηβος  του μαφιόζικου σινεμά, Μάρτιν Σκορτσέζε, έχει ακόμα πολλά ψωμιά να φάει.

6. Ιστορία Γάμου

Για την ορμητική και απόλυτα συγκινητική  μη-απάντηση στο αιώνιο ερωτικό μπρα ντε φερ μεταξύ αγάπης και μίσους.

7. Ένας ελέφαντας στέκεται ακίνητος
Για όλες  εκείνες τις Ιθάκες που ακόμα παλεύουμε να φτάσουμε.

8. Το παιχνίδι με τη φωτιά
Για το πλέον ερεθιστικό οπτικά  παιχνίδι με τα κινηματογραφικά είδη της χρονιάς.

9. Τζόκερ
Γιατί ενίοτε αξίζει να κρατάς μεγάλο καλάθι ακόμα κι αν ακούς πολλά κεράσια.

10. Οι Άθλιοι
Για τη μεγάλη έξοδο του σινεμά από τα μεγαλοαστικά σαλόνια και την κατάδυση σε ένα κόσμο αναπόδραστης βίας.

Από τη Σοφία Γουργουλιάνη

Αν πιστεύετε με πάθος –ή ακόμα και με μετριοπάθεια- στην αυστηρότητα των ορίων μεταξύ των κινηματογραφικών ειδών, ο Μπονγκ Τζουν-Χο, έρχεται με φόρα να μπλέξει τα μπούτια και τις φόρμες της μαύρης κωμωδίας, του θρίλερ και του κοινωνικού σχολίου. Και να αναζωπυρώσει, τελικά, την πίστη μας στην ύπαρξη ενός σύγχρονου σινεμά που έχει –ακόμα- τη δύναμη να μας εκπλήσσει.

Η ιστορία των 4 μελών μιας φτωχής οικογένειας η οποία με δόλια μέσα καταφέρνει να προσληφθεί σε ένα πλούσιο σπίτι, απεκδύεται την απόλυτη αληθοφάνεια ενός σινεμά βεριτέ, βουτώντας επιδέξια στα ρηχά της υπερβολής. Ενώ, αρνούμενη το –συχνά- επιφανειακό χειρισμό του απόκληρου ως ήρωα στο κοινωνικό-πολιτικό σινεμά, δημιουργεί με γενναιοδωρία χαρακτήρες με σάρκα, οστά και ανθρώπινα πάθη. Αποφεύγοντας πλήρως το διδακτισμό και τη σεναριακά σχηματική ηθική υπεροχή του φτωχού, ο Μπονγκ Τζουν-Χο και ο Jin Won Han παραδίδουν μια ιστορία πεσιμισμού και –μάλλον- αλήθειας για την ανθρώπινη φύση, όπου η ανθρωποφαγία είναι ο κανόνας και η ηθική συνείδηση αυτονόητη απουσία.

Η σκηνοθεσία πιάνει στα χέρια της ένα γλυκόπικρο σενάριο και αξιοποιεί με απόλυτη μαεστρία τον κωμικοτραγικό του χαρακτήρα κινούμενη ,ως λεπτεπίλεπτη κινηματογραφική νεράιδα, ανάμεσα σε είδη, φόρμες και νόρμες για να εκμεταλλευτεί όλα τα όπλα που της έχουν χαρίσει τα σινεφιλικά της παρελθόντα. Ο Μπονγκ Τζουν- Χο, σκηνοθετεί με μια πρέζα σουρεαλισμού, μια πλουσιοπάροχη κουταλιά μαύρου χιούμορ, μια κούπα τρυφερότητας και 100 γραμμάρια θρίλερ. Και, ως κινηματογραφικός σεφ αξιώσεων, παραδίδει μια συνταγή που καταφέρνει με παράδοξους ,πλην απόλυτα λειτουργικούς συνδυασμούς, να τέρψει κάθε κινηματογραφικό ουρανίσκο.

Αν το καλό σινεμά αγαπιέται αυτοστιγμεί, και το υπέροχο σινεμά –προτού εισβάλει απόλυτα σε καρδιές και ψυχές- καταφέρνει να εκπλήξει, ο Μπονγκ Τζουν- Χο δημιούργησε μια ταινία έκπληξη και δώρο στο σύγχρονο σινεμά που βάλει -διακριτικά και αποτελεσματικά- κατά των πάσης φύσεων βαλτωμένων κινηματογραφικών λιμνών.

4,5/5

Κατερίνα Λούβαρη-Φασόη :Με καίει να δω τα ανήψια μου να μεγαλώνουν. Να κερδίσω χρόνο με τους γονείς μου. Να ζήσω πολλές ζωές με τον αγαπημένο μου, ακόμα και σε σώμα ελαφιού. Να διαβάσω τα ποιήματα του Μιχαήλ Άγγελου, που πρόσφατα ανακάλυψα - ή με βρήκαν-. Να βρεθώ στην Bahia της Βραζιλίας για Capoeira.