Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης 

 Το πρώτο πράγμα που βλέπεις σ’ εκείνη είναι μια πανέμορφη γυναίκα. Όμως, συνομιλώντας μαζί της, πολύ γρήγορα καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι απόρροια  του εσωτερικού φωτός που την περιλούζει από τα μύχια της ψυχής.

Η Παναγιώτα Βλαντή κατάφερε από πολύ νέα να γίνει γνωστή και να συνεργαστεί με καταξιωμένους σκηνοθέτες και ηθοποιούς.

Σήμερα, στην πιο ώριμη φάση της καριέρας της,  δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία στην παράσταση «Σιωπηλή Λίμνη», σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη στο Θέατρο Επί Κολωνώ.

Ο ρόλος της Ιρένε λοιπόν ήταν η αφορμή να κάνουμε  τη δεύτερη συνέντευξή μας, μετά από δώδεκα χρόνια, εν αναμονή της  άφιξης του συγγραφέα του έργου Νταβίντ Ντεσόλα στην Ελλάδα, για να παρακολουθήσει την εκδοχή της ομάδας ΝΑΜΑ.

Καθόμαστε στις πρώτες θέσεις του θεάτρου και ξεκινάω την ηχογράφηση της συνέντευξης. Στα επόμενα λεπτά, η Παναγιώτα θα μου μιλήσει με παρρησία και αφοπλιστική ειλικρίνεια για τη ζωή και την καριέρα της. Με το βλέμμα της να κοντοστέκεται πολλές φορές στο σκηνικό της παράστασης… εκεί, όπου κάθε βράδυ έρχεται αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερο φόβο της ζωής της: την απώλεια.   

Ο Νταβίντ Ντεσόλα, ο συγγραφέας της «Σιωπηλής Λίμνης» θα έρθει στην Ελλάδα και θα παρακολουθήσει την παράσταση. Είναι, νομίζω, τύχη για τον ηθοποιό να συναντήσει τον δημιουργό του ρόλου του….

Τύχη και αγωνία μαζί! Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, αγχώνομαι πολύ μ’ αυτά. Γενικά, πριν από κάθε παράσταση έχω άγχος, πόσω μάλλον όταν είναι πρεμιέρες ή όταν ξέρω ότι στο κοινό βρίσκεται ο συγγραφέας ή κάποιος που ξέρει το έργο τόσο καλά. Δεν σου κρύβω όμως, ότι κάθε μέρα έχω αγωνία με τον κόσμο.

Μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας;

Ναι! Τα πρώτα λεπτά είμαι πάντα πολύ αγχωμένη! Έχω ένα σφίξιμο.

Αυτό είναι θέμα ανασφάλειας ή ενός προσωπικού στοιχήματος ότι «πρέπει να είμαι πολύ καλή»;

Όλοι θέλουμε να είμαστε πολύ καλοί σε μια παράσταση. Νομίζω όμως ότι έχει να κάνει περισσότερο με εμένα, δεν νιώθω ότι επειδή παίζω κάθε μέρα, δεν νιώθω ότι «το έχω» κιόλας και επειδή σε κάθε παράσταση ψάχνω πράγματα για τον ρόλο μου, πάντα στα πλαίσια της σκηνοθετικής γραμμής, έχω αγωνία. Σκέφτομαι, τι κοινό θα είναι αυτό; Τι ενέργεια θα έχει; Νιώθω όπως όταν έχεις ένα τραπέζι στο σπίτι και θες να ευχαριστήσεις τους καλεσμένους σου. Η οικοδέσποινα τρώει ποτέ; Δεν έχει πάντα αγωνία;

Πόσω μάλλον όταν θα είναι στο κοινό ο συγγραφέας. Θα του αρέσει αυτό; Είχε φανταστεί έτσι την ηρωίδα του; Θα δει μια άποψη του έργου του και από μια σκηνοθέτη που είναι αναγνωρισμένη, όπως η Ελένη Σκότη, αλλά πάντα υπάρχει αυτή η αγωνία.

Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να τον ρωτήσεις;

Τα έχει πει όλα ο ίδιος στις συνεντεύξεις του, επομένως δεν έχω να τον ρωτήσω πολλά πράγματα. Μάλλον θα τον ρωτήσω πώς του φάνηκε το δικό μας ανέβασμα. Γενικά, ίσως να τον ρωτούσα πώς νιώθει όταν βλέπει την παράσταση κάποιου έργου του και δεν έχει ανέβει όπως το είχε ο ίδιος φανταστεί. Όταν δεν έχουν βγει τα συναισθήματα που θα ήθελε.

 Είναι πολύ σημαντικό αυτό που λες για το συναίσθημα του έργου και ενδιαφέρον παράλληλα, γιατί θα το παρακολουθήσει και σε μια ξένη γλώσσα που δεν γνωρίζει.

Ακριβώς και αυτό είναι ένα στοίχημα για εμάς.

Ποια γνώμη μετράει περισσότερο για σένα;

Του κόσμου! Με ενδιαφέρει η κριτική πάρα πολύ, αν και κατά τη διάρκεια της παράστασης αποφεύγω να διαβάζω για να μην επηρεαστώ. Γιατί ακόμη και το καλό που θα γραφτεί, μπορεί να τονίσει τον ναρκισσισμό που ήδη έχουμε εμείς οι ηθοποιοί. Με ενοχλεί αυτό το κομμάτι του ναρκισσισμού που σίγουρα έχω για να κάνω αυτή τη δουλειά και προσπαθώ να μην τον τροφοδοτώ περισσότερο.

Με ενδιαφέρει πολύ, όμως η γνώμη του κοινού. Θέλω να έρχεται ο κόσμος να παρακολουθεί τις δουλειές μου. Δεν μου αρέσει να ταλαιπωρούμαι με πρόβες και στο τέλος η παράσταση να μην έχει απήχηση.

Αισθάνεσαι ότι σε επίπεδο ρόλων έχεις μπει σ’ άλλη φάση;

Από πολύ μικρή έπαιζα σε θέατρα πoυ ήταν off Brodway , δεν έπαιζα σε κεντρικά θέατρα. Αν εξαιρέσουμε το Εθνικό Θέατρο, όπου έπαιξα μια σεζόν. Νομίζω όμως ότι έχω μπει σ’ άλλη φάση ρόλων γιατί τα πρώτα χρόνια έπαιζα πιο κλασικό ρεπερτόριο, τώρα παίζω σε πιο μοντέρνα έργα.

Το γεγονός ότι είσαι μια πάρα πολύ ωραία γυναίκα; Θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί στη σειρά «Βίος ανθόσπαρτος» ως νοσοκόμα στις σκηνές με τον Γιάννη Φέρτη.

Απορούσα και εγώ πώς έπαιζα μαζί του, γιατί ήμουν και εγώ ερωτευμένη… Έχω να σου πω ότι ακόμη του μιλάω στον πληθυντικό και ένα μεγάλο μου όνειρο είναι να παίξω μαζί του και στο θέατρο!

"Απορούσα και εγώ πώς έπαιζα με τον Γιάννη Φέρτη! Ακόμα του μιλάω στον πληθυντικό" 

Με ποιους άλλους θα ήθελες να συνεργαστείς;

Α…με πάρα πολλούς! Με τον Δημήτρη Καταλειφό, τον Γιάννη Στάνκογλου και με γυναίκες με τη Μαρία Ναυπλιώτου… Και με την ομάδα ΝΑΜΑ ήθελα πάντα να δουλέψω. Με την Ελένη Σκότη είχαμε πει ότι θα συνεργαστούμε από την εποχή που με είχε στο «Frozen» στο Αγγέλων Βήμα και τελικά με πήρε το 2019 και μου πρότεινε το έργο.

Επιστρέφω στην προηγούμενη ερώτηση. Η εικόνα που έχει το κοινό για σένα μέσω της τηλεοπτικής σου παρουσίας, σε δυσκόλεψε στο θέατρο;

Όχι, και δεν με πειράζει καθόλου να χαλάσω και την εικόνα μου. Με δυσκολεύει και στη συγκεκριμένη περίπτωση της Ιρένε, το ψυχικό φορτίο που έχει αυτός ο ρόλος. Είμαι ανοιχτή στο να χαλάσω την εικόνα μου, να τσαλακωθώ. Στο «Frozen» για παράδειγμα που ήταν μια παρατημένη γυναίκα, είχα βάψει πιο σκούρα τα μαλλιά μου για να βγει και πιο σκληρή αυτή η γυναίκα.

Δεν είναι απαραίτητο ότι θα βγω στο θέατρο με λαμέ φόρεμα και βαμμένη, όπως ήμουν ως Συλβί. Εκτός και αν το απαιτεί ο ρόλος. Το δικό μου στοίχημα κάθε φορά είναι να βρω τον ρόλο μου και το φορτίο που φέρει. Δεν με προβληματίζει το πώς θα φαίνομαι… Γιατί ξέρω ότι όταν κάτι είναι ειλικρινές, ο κόσμος το θέλει και το αγκαλιάζει. Δεν «πουλάω» την εικόνα της ωραίας. Μου αρέσει να βγαίνω ωραία στη σκηνή αλλά όχι εις βάρος του ρόλου μου. Θέλω να υπηρετώ τον ρόλο μου.

Θα έκανες αυτό που έκανε η Σαρλίζ Θερόν στο «Monster», να πάρεις 20 κιλά για ένα ρόλο;

Εννοείται… δυστυχώς δε γίνεται αυτό στην Ελλάδα εύκολα. Μου είχα ζητήσει πριν πολλά χρόνια να παχύνω για μια ταινία και είπα αμέσως «ναι» αλλά δεν έγινε η ταινία. Το περιμένω πώς και πώς, είμαι μονίμως στη στέρηση! Περιμένω, ένας άνθρωπος να μου πει «Πάρε κιλά!». Ξέρω ότι θα τα χάσω μετά…. Τα κυνηγάω αυτά πολύ!

"Μου είχα ζητήσει πριν πολλά χρόνια να παχύνω για μια ταινία και είπα αμέσως «ναι» αλλά δεν έγινε η ταινία. Το περιμένω πώς και πώς, είμαι μονίμως στη στέρηση! Περιμένω, ένας άνθρωπος να μου πει «Πάρε κιλά!»." 

Υπάρχει κάποιος ρόλος που θες πολύ να παίξεις;

Όχι! Αυτό που θέλω, όμως, είναι να περνάω καλά και στις πρόβες και στις παραστάσεις. Θέλω καλούς συνεργάτες!

Να υποθέσω ότι έχεις περάσει δύσκολα σε κάποιες συνεργασίες;

Έχουν υπάρξει και τέτοιες συνεργασίες και στην τηλεόραση και στο θέατρο. Κακότροποι συνεργάτες που θέλουν να φανούν πάνω από εσένα. Αλλά μου έχει τύχει λίγες φορές. Ζήτημα να ήταν τρεις φορές.

Τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση, μένεις και υπομένεις ή φεύγεις;

Δεν φεύγω ποτέ… Αλλά ρωτάω από πριν ποιοι θα είναι σε μια δουλειά και αν μου πουν για κάποιον με τον οποίο δεν είχα καλή συνεργασία στο παρελθόν, λέω «όχι» από την αρχή. Έχει συμβεί στο παρελθόν να μου πουν ότι θα είναι ο τάδε και να μην πάω σε μια παραγωγή, λέγοντας ότι είχα κλείσει κάτι άλλο.

"Ρωτάω από πριν ποιοι θα είναι σε μια δουλειά και αν μου πουν για κάποιον με τον οποίο δεν είχα καλή συνεργασία στο παρελθόν, λέω «όχι» από την αρχή. Έχει συμβεί στο παρελθόν να μου πουν ότι θα είναι ο τάδε και να μην πάω σε μια παραγωγή, λέγοντας ότι είχα κλείσει κάτι άλλο."

Πέρα από τους «δύσκολους» συνεργάτες υπάρχουν δυστυχώς και οι κακοποιητικές συμπεριφορές. Εσύ μίλησες ανοιχτά για το Metoo και τη δική σου ιστορία. Σε άκουσα να λες στη τηλεόραση ότι φοβάσαι μήπως τα ξεχάσουμε όλα αυτά και όχι μόνο γι’ αυτούς που καταδικάστηκαν αλλά και για τους υπόλοιπους….

Βεβαίως, γιατί υπάρχουν και εγκλήματα που έχουν παραγραφεί. Όπως ήταν και η δική μου περίπτωση. Αυτό που είπα όμως και θα το ξαναπώ, είναι ο κόσμος να μην ξεχάσει και να τους τιμωρήσει.

Ο κόσμος νομίζεις πως δεν ξεχνάει;

Ξεχνάει, αλλά ένα τόσο τραγικό γεγονός νομίζω ότι δεν θα το ξεχάσει.

Θα κάνω τον συνήγορο του διαβόλου και θα σε ρωτήσω: όταν ψηφίζει ο κόσμος δεν ξεχνάει;

Αυτό που λες, το έχει σκεφτεί πάρα πολλές φορές…. Κάνουμε σαν προδομένες γυναίκες που μας αφήνει ο άνδρας και πάμε στην κάλπη για να εκδικηθούμε τον πρώην μας. Στην περίπτωση του Metoo όμως, επειδή είναι ευαίσθητο θέμα και έχει να κάνει με κακοποίηση γυναικών και ανδρών ακόμη και παιδιών με Bulling ,θέλω να ελπίζω ότι θα σκεφτούν σαν γινόταν στο δικό τους παιδί ή στον δικό τους αδερφό.

"Θέλω να ελπίζω ότι ο κόσμος ακόμα και σε εγκλήματα που έχουν παραγραφεί, όπως στη δική μου περίπτωση, δεν θα ξεχάσει...Ελπίζω πώς θα τους τιμωρήσουν και θα τους γυρίσουν την πλάτη!" 

Δεν ήταν όμως γνωστά κάποια από αυτά και οι συγκεκριμένοι άνθρωποι συνέχιζαν να δρουν μέσα στο χώρο;

Κοίτα, γνωρίζαμε κάποιες συμπεριφορές. Προσωπικά ήξερα ότι κάποιος από αυτούς είχε κακή συμπεριφορά αλλά έπεσα από τα σύννεφα όταν έμαθα ότι είχε βιάσει. Για κάποιους που ξέραμε ότι έχουν κακή συμπεριφορά, όσοι μπορούσαμε αποφεύγαμε να δουλέψουμε μαζί τους. Κάποιοι όμως, που δεν είχαν άλλες προτάσεις, αναγκάζονταν να συνεργαστούν και τότε λέγαμε, «Εντάξει ήταν μια κακή στιγμή του», γεγονός που συμβαίνει στο θέατρο με την πίεση που υπάρχει. Εδώ όμως φάνηκε ότι μιλάμε για κάτι πολύ πιο σοβαρό. Μιλάμε για κατάχρηση εξουσίας και αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να τιμωρηθούν.

Και σε περιπτώσεις, όπως η δική μου, που το αδίκημα έχει παραγραφεί, πιστεύω ότι πρέπει να το πληρώσουν με αποχή από τη δουλειά. Γι’ αυτό λέω, ο κόσμος να τους γυρίσει την πλάτη! Εκεί ποντάρω!

Ακούω διάφορα ότι ήταν μια κακή στιγμή και πρέπει να τους δούμε αλλιώς… Όχι! Κακή στιγμή ήταν των θυμάτων!

Δυστυχώς, νομίζω ότι έχει ήδη ξεκινήσει το «πλυντήριο» ….Διαβάσαμε και ακούσαμε για κάποιους ότι ανεβάζουν παραστάσεις στη φυλακή και πόσο σπουδαίο είναι αυτό… Άλλοι υπογράφουν δουλειές χωρίς να φαίνονται….

Υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία από αυτή; Να κάνουν δουλειές χωρίς το όνομά τους; Αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν για τα φώτα και ήταν αρπακτικά. Ήθελαν πάντα να είναι μπροστά, αν αναγκάζονται τώρα να δουλέψουν έτσι, για μένα είναι αναξιοπρέπεια και αυτό τους αξίζει! Το συζητάμε και ταράζομαι πραγματικά!

Ας πάμε σε κάτι πιο ευχάριστο λοιπόν. Πες μου ένα σχόλιο που σου έχουν κάνει τελευταία για τη δουλειά σου και σ’ έχει κάνει να νιώσεις πολύ ωραία.

Πιο πολύ με συγκινούν τα νέα παιδιά που έρχονται και μου λένε ότι τα λόγια που είπες σε μια συνέντευξη εμένα με βοήθησαν να κάνω κάτι στη ζωή μου. Αυτό είναι ό,τι πιο τιμητικό και με ξάφνιασε γιατί δεν περίμενα ποτέ να επηρεάσω κάποιον.

Δεν είναι λογικό όταν είσαι τόσο γνωστή και αγαπητή να επηρεάζεις το κοινό;

Επειδή δεν είμαι ένας άνθρωπος που δίνω συχνά συνεντεύξεις ούτε ασχολούμαι με τα social, αυτό μου έκανε εντύπωση. Με συγκινεί και ένιωσα όμορφα.

Επομένως, για σένα είναι πιο σημαντικό το ανθρώπινο κομμάτι από το καλλιτεχνικό;

Ναι, γιατί καλλιτεχνικά όλοι οι ηθοποιοί κάποια στιγμή στην καριέρα μας θα κάνουμε μια επιτυχία. Μακάρι να είναι και πολλές αλλά πάντα θα έρθει. Ειδικά αν κάποιος είναι πολλά χρόνια στη δουλειά. Σαφώς και μου αρέσει να μου λένε, «Μας ταξίδεψες», μετά από μια παράσταση.

Νιώθεις ότι κάνεις επιτυχία τώρα με τη «Σκοτεινή Λίμνη» ;

Νιώθω ότι είμαι σε μια πολύ ωραία δουλειά, που λειτουργεί σαν ένα κονσέρτο. Δεν κάνω εγώ προσωπικά επιτυχία. Αυτό μου αρέσει ότι είναι μια δουλειά που ακούγεται ωραία! Δεν σου κρύβω όμως, ότι με αγχώνει η συνθήκη που ζούμε. Θα ήθελα να μπορούσε να τη δει περισσότερος κόσμος.

Πώς ένιωσες την πρώτη φορά που έπαιξες και δεν έβλεπες τα πρόσωπα των ανθρώπων;

Μετά από δύο χρόνια που ήμασταν εκτός, την πρώτη μέρα που παίξαμε, έπαθα σοκ! Βγήκα στη σκηνή και έβλεπα μόνο μάσκες! Δεν το περίμενα! Με σόκαρε να βλέπω ένα άσπρο πράγμα αντί για εκφράσεις… Από την άλλη είναι τιμητικό που έρχονται και μ’ αυτές τις συνθήκες να μας δουν. Θέλω να ελπίζω ότι θα φτιάξουν τα πράγματα. Ανησυχώ πολύ και για τους γονείς μου, σκέψου ότι ακόμη δεν έχουν έρθει να δουν την παράσταση.

"Βγήκα στη σκηνή και έβλεπα μόνο μάσκες! Δεν το περίμενα! Με σόκαρε να βλέπω ένα άσπρο πράγμα αντί για εκφράσεις…"

Και όταν φτιάξουν τα πράγματα, θα μπορείς να ταξιδεύεις και πιο εύκολα γιατί ξέρω ότι σου αρέσουν πολύ τα ταξίδια. Ποιο είναι το καλύτερο που έχεις κάνει;

Το ωραιότερο ταξίδι είναι αυτό που έρχεται… Αυτό που θα κάνω! Πολύ ωραία ταξίδια έχω κάνει στην Κούβα και στο Λονδίνο πριν τον κορωνοϊό, που πήγα τέσσερις μέρες με τον Γιάννη.

Μου έδωσες λοιπόν την πάσα και δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω για τον Γιάννη που κατάφερε να σε κάνει να πεις το «ναι» και να σε δούμε νυφούλα το καλοκαίρι…

Δεσποινίς ετών 39! Τα καταφέραμε! (γελάει)

Και μάλιστα στην Ύδρα, που δεν είχες ξαναπάει.

Ναι, αλλά ήθελα να πάω! Θέλω να πω με την ευκαιρία γιατί με ρωτάνε συχνά για τον γάμο, τις σχέσεις κ.λπ. Θέλω να πω, λοιπόν, σ’ όλες τις γυναίκες ότι υπάρχει εκεί έξω κάποιος, ιδανικός για εκείνες. Αρκεί να το θέλει κανείς, γιατί μπορεί και να μην επιθυμεί τη συντροφικότητα. Αν όμως, το θες, πιστεύω ότι θα έρθει.

"Θέλω να πω, λοιπόν, σ’ όλες τις γυναίκες ότι υπάρχει εκεί έξω κάποιος, ιδανικός για εκείνες."

Είσαι λοιπόν, στην καλύτερη φάση της ζωής σου;

Είναι λίγο περίεργο… Θα σου πω γιατί: η πιο ωραία στιγμή της ζωής μου ήταν η μέρα του γάμου μου αλλά μετά έγιναν διάφορα γεγονότα που δεν μας άφησαν να το χαρούμε. Καταρχάς με τον covid και όλα αυτά που έφερε με τις αναβολές και τον φόβο που ζήσαμε και ζούμε. Από την άλλη τους τελευταίους μήνες ακούω συνέχεια δυσάρεστα πράγματα και αυτό δεν μ’ αφήνει να χαρώ. Είμαι ευγνώμων αλλά ακόμη δεν το έχω απολαύσει μ’ όλα αυτά που συμβαίνουν.

Ήσουν από τις γυναίκες που ονειρευόταν να φορέσει νυφικό;

Δεν με ενδιέφερε καθόλου… Αν δεν ήταν ο Γιάννης, δεν θα παντρευόμουν. Μόλις όμως τον είδα, είπα «αυτόν θα τον παντρευτώ». Είναι φοβερό πως όταν γνωρίζεις τον κατάλληλο, έρχονται όλα φυσικά.

"Αν δεν ήταν ο Γιάννης, δεν θα παντρευόμουν. Μόλις όμως τον είδα, είπα «αυτόν θα τον παντρευτώ»."

Δυσκολεύτηκες μέχρι να έρθει αυτή η ωραία σχέση; Έπαιξε ρόλο ότι ο Γιάννης δεν είναι στον χώρο;

Τα τελευταία χρόνια είχα ταλαιπωρηθεί πολύ… Δεν νομίζω ότι με τον Γιάννη είμαστε καλά επειδή είναι εκτός χώρου.

Είχα ζήσει και μια μακροχρόνια σχέση και μ’ άνθρωπο εκτός χώρου και πέρασα πολύ δύσκολα. Είναι θέμα ανθρώπου . Η δουλειά μας είναι περίεργη και δεν συμβιβάζονται όλοι οι άνδρες μ’ αυτό και υπάρχει ένας ανταγωνισμός είτε είναι στον χώρο είτε δεν είναι.

Πώς ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;

Φοβάμαι πολύ να το κάνω αυτό. Ειδικά τελευταία γιατί έχασα ανθρώπους. Έχω κλονιστεί πάρα πολύ ως προς αυτό. Παλιά έλεγα «θέλω να είμαι καλά και να έχω κάνει αυτό». Τώρα δεν μπορώ να σου πω παρά για τον επόμενο μήνα. Ίσως με πετυχαίνεις σε μια φάση που μετράω απώλειες. Από τα Χριστούγεννα και μετά όλες οι φίλες μου βιώνουν κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να λέω σε δέκα χρόνια…

Πώς διαχειρίζεσαι την απώλεια, έχοντας να παίξεις αυτόν τον ρόλο κάθε βράδυ; Βλέπουμε ότι η ηρωίδα σου επιβιώνει, ζώντας μέσα στην άρνηση και πλάθοντας έναν δικό της κόσμο. ..

Με ζορίζει πολύ αυτός ο ρόλος. Είναι ένα φορτίο. Από τις πρόβες ακόμη ζοριζόμουν. Μου αρέσει πολύ αλλά με δυσκολεύει. Η απώλεια γενικά με ζορίζει και δεν έχω κρύψει ότι κατά καιρούς έχω πάρει βοήθεια και παίρνω βοήθεια. Ειδικά αυτά τα δύσκολα χρόνια, ξεκίνησα πάλι ψυχανάλυση, ενώ είχα κάνει ένα διάλειμμα. Είμαι πολύ υπέρ νομίζω ότι βοηθάει.

"Η απώλεια γενικά με ζορίζει και δεν έχω κρύψει ότι κατά καιρούς έχω πάρει βοήθεια και παίρνω βοήθεια. Ειδικά αυτά τα δύσκολα χρόνια, ξεκίνησα πάλι ψυχανάλυση, ενώ είχα κάνει ένα διάλειμμα"

Πέρα από την ψυχοθεραπευτική διαδικασία, όλα αυτά τα χρόνια έμαθες κάτι για την ανθρώπινη ψυχή που, αν έκανες άλλο επάγγελμα, ενδεχομένως να μην γνώριζες;

Σαφώς, πολύ νωρίς μπήκα στη διαδικασία να αναλύω ρόλους και χαρακτήρες. Πιστεύω ότι κάνουμε μια δουλειά που σε βοηθάει να αφυπνιστείς πολύ γρήγορα και αυτό έχει να κάνει και με τους τόσο διαφορετικούς ανθρώπους που συνεργάζεσαι. Μπορεί να κάνεις και τρεις διαφορετικές παραστάσεις μέσα σ’ ένα χρόνο.

Αν είχες απέναντι σου την Παναγιώτα 18 χρονών, τι συμβουλή θα της έδινες;

Να προσέχει τον εαυτό της περισσότερο….

Νιώθεις ότι αναλώθηκες σε καταστάσεις;

Πολύ… όχι ότι δεν το κάνω τώρα αλλά στα 18 μου το έκανα επί τέσσερις φορές σε σχέση με τώρα. Πολύ άγχος και τώρα έχω αλλά τότε ήταν όλα πολύ μεγάλα.

Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω, θα άλλαζες κάτι;

Πολλά! Ως προς τη δουλειά όχι. Θα άλλαζα πολλά όμως στην προσωπική μου ζωή, δεν θα είχα μείνει τόσο καιρό σε τοξικές σχέσεις.

"Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα άλλαζα πολλά στην προσωπική μου ζωή, δεν θα είχα μείνει τόσο καιρό σε τοξικές σχέσεις."

Με την ψυχανάλυση πήρες μια απάντηση γιατί έμεινες τόσο χρόνια σε τέτοιες σχέσεις;

Βέβαια και το δουλεύουμε ακόμη… και θέλω να πω για όλες τις γυναίκες ότι η ψυχανάλυση με βοήθησε να φύγω από αυτή τη σχέση. Πολλές φορές, όταν ζούμε κάτι τέτοιο, μας λένε οι φίλες μας, «Φύγε, δεν το βλέπεις;», και εμείς δεν φεύγουμε. Εγώ ήθελα να φύγω, δεν μπορούσα και ντρεπόμουν για την αδυναμία μου και η ψυχολόγος μου είπε, «Μην ακούς κανέναν, πάρε τον χρόνο σου για να φύγεις». Αυτό με απενεχοποίησε και με βοήθησε τελικά να καταφέρω να τελειώσω αυτή τη σχέση.

Η Παναγιώτα Βλαντή πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η Σιωπηλή Λίμνη» του Νταβίντ Ντεσόλα από την Ομάδα Νάμα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και καλλιτεχνική επιμέλεια Γιώργου Χατζηνικολάου στο Θέατρο Επί Κολωνώ μαζί με τους Θανάση Κουρλαμπά και Χάρη Τσιτσάκη.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Την παρακολουθούμε και στην κωμική σειρά «Άσε μας ρε μαμά» Δευτέρα με Τετάρτη στις 20:00 στον Alpha.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Το έργο του Ισπανού συγγραφέα Νταβίντ Ντεσόλα «Η Σιωπηλή Λίμνη» επέλεξε να παρουσιάσει για τη φετινή καλλιτεχνική περίοδο η Ομάδα Νάμα, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και καλλιτεχνική επιμέλεια Γιώργου Χατζηνικολάου. Τους τρεις αινιγματικούς ρόλους του έργου ερμηνεύουν οι Παναγιώτα Βλαντή, Θανάσης Κουρλαμπάς και Χάρης Τσιτσάκης. 

Το συγκεκριμένο βραβευμένο έργο (Lope de Vega 2007), είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Καταλανού συγγραφέα που μεταφράστηκε σ’ άλλη γλώσσα και είχαμε την τύχη, αυτή να είναι η ελληνική και να την υπογράφει η Μαρία Χατζηεμμανουήλ. Πρόκειται για ένα κείμενο που πάλλεται και ρέει τόσο φυσικά, χωρίς να χάνει την ποιητικότητά του.  

Η υπόθεση θέλει έναν καθηγητή, τον Όσκαρ (Θανάσης Κουρλαμπάς), να έχει σταματήσει τη διδασκαλία εξαιτίας του ξυλοδαρμού του από έναν δεκατριάχρονο έφηβο. Μετά από παρότρυνση ενός αγαπημένου του δασκάλου,  κ. Ιεροφάντη (Χάρης Τσιτσάκης), πηγαίνει στο σπίτι της Ιρένε (Παναγιώτα Βλαντή), για να αναλάβει να κάνει ιδιαίτερα στον γιο της. Τα πράγματα όμως δεν θα εξελιχθούν όπως τα περίμενε, καθώς το παιδί, ο Ντιέγκο, είναι νεκρός εδώ και πέντε χρόνια, θύμα τρομοκρατικής επίθεσης.  

Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε από δύο πραγματικά γεγονότα: Την επίθεση που δέχθηκε ένας καθηγητής από τον μαθητή του, υπό τα βλέμματα των συμμαθητών του, γεγονός που βιντεοσκοπήθηκε και πουλήθηκε σ’ όλα τα κανάλια της χώρας, καθώς επίσης και τις τρομοκρατικές επιθέσεις στα τρένα της 11^ης Μαρτίου (2004) από Τζιχαντιστές.  

Ο ίδιος ο Ντεσόλα εξομολογείται: «Στα δύο τελευταία έργα μου προσπάθησα να γράψω κωμωδίες, τελικά όμως μου βγήκαν δράματα. Με τη Σιωπηλή λίμνη προσπάθησα να γράψω ένα δράμα, μήπως τελικά μου έβγαινε κωμωδία. Δεν μου βγήκε όμως, είναι ένα δράμα στο τετράγωνο. Ένα δράμα για την τρέλα, όχι ως παθολογία, αλλά ως οδό διαφυγής, ως καταφύγιο σε μια αφόρητη ύπαρξη».  

Αυτό ακριβώς ήταν και το μεγάλο στοίχημα για την Ελένη Σκότη. Η παράστασή της κατάφερε, όχι απλά να αγγίξει αλλά και να εμβαθύνει ουσιαστικά στα ποικίλα θέματα που συγκεράζονται μέσα στο έργο, αναδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο τον κεντρικό του προβληματισμό, που δεν είναι άλλος από τη φράση που λέει ο καθηγητής Ιεροφάντης: «Όλοι είμαστε τρελοί και λογικοί μαζί σε μια προσπάθεια επιβίωσης». 

Ακόμη και ο πιο ορθολογιστής θεατής δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος, αναλογιζόμενος ότι υπάρχουν άνθρωποι που για να επιβιώσουν από ένα τραύμα επιλέγουν τον δρόμο της τρέλας και αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι κάπου μακριά, δεν είναι σπάνιες περιπτώσεις, είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας ή και της ίδιας πολλές φορές. Πόσες σκληρές αλήθειες κάνουμε πως δεν βλέπουμε καθημερινά; Πόσοι πλαστοί κόσμοι δρουν σαν παυσίπονα ή σαν λέμβοι σωτηρίας; 

Στο έργο ο πρωταγωνιστής είναι απών και δεν είναι άλλος από το νεκρό παιδί. Γύρω από αυτό χτίζεται όλη η δράση. Δεν είναι όμως μόνο αυτή η απώλεια που έχουν να διαχειριστούν οι ήρωες, καθώς είναι αναγκασμένοι να επιβιώνουν, όχι να ζουν στην πραγματικότητα, με την απώλεια των ταυτοτήτων τους. Η Ιρένε δεν είναι πια μητέρα,που για εκείνη ήταν ο πιο σημαντικός ρόλος, και ο Όσκαρ δεν μπορεί να είναι πλέον καθηγητής.  

Όλα αυτά σε παραλληλισμό με τη φύση και πιο συγκεκριμένα με μια λίμνη που όπως λένε και οι ήρωες είναι: «νεκρή, βρωμερή, χωρίς πάπιες». Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και εκεί η ζωή επιμένει και νικά, ακόμη και εκεί όταν οι πάπιες θα διωχθούν λόγω της γρίπης των πτηνών, θα έρθουν οι χελώνες. Ακόμη και σε μια παγωμένη λίμνη, μια ερωτευμένη καρδιά θα ζωγραφιστεί στην άμμο. «Εμένα μου δίνει δύναμη να ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι ερωτευμένοι», θα πει ο Ιεροφάντης.  

Μια λίμνη τεχνητή και αυτή, ψεύτικη, όπως και οι κόσμοι που έφτιαξαν οι ήρωες για να αντέξουν τα τραύματά τους. Όμως ακόμη και εκείνη παγώνει. «Δεν θέλει να αποχωριστεί τον θάνατο που γεννήθηκε», θα πει ο Όσκαρ, «διδάσκοντας» το νεκρό παιδί ορθογραφία. Η ζωή όμως σε πείσμα κάθε πόνου, θα συνεχίσει να υπάρχει σαν τα ψίχουλα που ρίχνονται για να ταΐσουν τις ανύπαρκτες πάπιες.  

Η σκηνοθεσία όχι μόνο αναδεικνύει όλα αυτά τα υπαρξιακά κομμάτια του κειμένου, χωρίς να τα υπογραμμίζει και να υποτιμά τον θεατή, αλλά το εμπλουτίζει με στοιχεία θρίλερ, που ενισχύουν τη ροή του και εφιστούν το ενδιαφέρον. Παράλληλα, το χιούμορ, κυρίως μαύρο, λειτουργεί ανακουφιστικά, όπως ο χορός στις αρχαίες τραγωδίες. 

Είναι από τις ελάχιστες φορές, που βλέπουμε παράσταση της Ελένης Σκότη χωρίς σκηνές βίας. Η Σκοτεινή λίμνη μοιάζει σαν μια συνέχεια όλων αυτών που έχουμε παρακολουθήσει, σαν να ζούμε τις επιπτώσεις της βίας. Όχι μόνο της σωματικής αλλά και της βίας που έχει κατακλύσει τη σύγχρονη κοινωνία, όπου ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ ξανά να ησυχάσει. Είναι καταδικασμένος να ζει με τη βία που γεννά ο φόβος της τρομοκρατίας, τα αδηφάγα Μ.Μ.Ε, η πλανητική αλλαγή και τόσες άλλες σύγχρονες πληγές του Φαραώ. 

Για μια ακόμη φορά, η σκηνοθέτις και η ομάδα ΝΑΜΑ κερδίζουν το στοίχημα και καταφέρνουν με τα χρόνια να δημιουργούν παραστάσεις που το κοινό θέλει να παρακολουθήσει πρώτα απ’ όλα γιατί φέρουν την υπογραφή τους ανεξαρτήτως έργου και αυτό είναι σπουδαίο.

 Και αυτή τη φορά, οι ερμηνείες είναι αξιοσημείωτες και φαίνεται η δουλειά που έχει γίνει με τους ηθοποιούς, καθώς η Σκότη είναι από τους ελάχιστους σκηνοθέτες- δασκάλους για τους ηθοποιούς. 

Ο Χάρης Τσιτσάκης, σαν βιβλική φιγούρα, μοιάζει με άλλον Σωκράτη και όλες οι συνομιλίες του με τον παλιό μαθητή του, σαν να πηγάζουν από την μαιευτική μέθοδο του φιλοσόφου. Άμεσος, τρυφερός και κυνικός μαζί, ο ηθοποιός χαρίζει στην παράσταση τις πιο ανάλαφρες νότες που έχει ανάγκη.  

Ο Θανάσης Κουρλαμπάς είναι σπουδαίος ηθοποιός, το έχω γράψει πολλές φορές. Μοναδικός και στο δράμα και στην κωμωδία. Στη συγκεκριμένη δουλειά επιτυγχάνει να ξυπνήσει την ενσυναίσθηση του θεατή και μέσα από μια ερμηνεία με μέτρο και συναίσθημα, να τον συγκλονίσει.  

Η Παναγιώτα Βλαντή, στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της. Είναι μια μάνα και ένα κορίτσι μαζί. Μια πληγή και ένα παιχνίδι στο ίδιο σώμα. Μια γυναίκα που θέλει να ζήσει αλλά δεν μπορεί. Η ηθοποιός καταφέρνει  να αποφύγει τον σκόπελο του μελό και να αναδείξει την πραγματική τραγωδία της ηρωίδας της.  

 Ο Γιώργος Χατζηνικολάου έχει ήδη ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη με τα σκηνικά του, που και αυτή τη φορά είναι εμπνευσμένα, καλαίσθητα και λειτουργικά. Το εικαστικό τοπίο ολοκληρώνουν τα κοστούμια της Μαρίας Αναματερού και οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου.  

Στο πνεύμα της παράστασης και η μουσική του Στέλιου Γιαννουλάκη.  

Συνολικά, η «Σιωπηλή λίμνη» είναι μια παράσταση που θα την κουβαλάτε για πολύ καιρό και πραγματικά αξίζει να δείτε. 

Tο texnes-plus σας πάει θέατρο!

Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Θαύμα», τη Δευτέρα 29 και την Τρίτη 30 Νοεμρβίου στο Ωδείο Φακανά στις 21:00 

Για να δηλώσετε συμμετοχή αφήνετε σχόλιο κάτω από άρθρο το όνομά σας και τον φίλο/η που θέλετε να δείτε την παράσταση και κάντε share το άρθρο στο προφίλ σας. 

π.χ Μαρία Παπαδοπούλου @ΚώσταςΧρακς 

Ο διαγωνισμός λήγει την Κυριακή 28/11  και οι νικητές θα ενημερωθούν μέσω της σελίδας μας στο facebook.

ΓΙΑ ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ 3 ΒΗΜΑΤΑ ΣΩΣΤΑ! Σχόλιο το όνομά σας, share το άρθρο στον τοίχο σας και LIKE στη σελίδα μας στο facebook.

Για πρώτη φορά, μία θεατρική παράσταση παρουσιάζεται ταυτόχρονα με μία μουσική συναυλία, προσφέροντας μια μοναδική εμπειρία στον θεατή!

Ιστορίες, μουσική, χρώματα, κίνηση, τοπία, συναντήσεις…
Άρωμα από Ελλάδα, σε μια σύγχρονη, μουσική γεωγραφία.

Το Θαύμα αναζητά το φως μέσα από ένα οδοιπορικό σε δέκα περιοχές της Ελλάδας. Θράκη, Μακεδονία, Ήπειρος, Θεσσαλία, Στερεά Ελλάδα, Ιόνιο, Πελοπόννησος, Αιγαίο, Δωδεκάνησα, Κρήτη. Ένα ταξίδι που εικονογραφείται με ηχοχρώματα, αφηγήσεις, μουσικές και εικόνες, τα οποία λειτουργούν ως σύγχρονοι χοροί, αλλά και λυρικές περιπλανήσεις, απόηχοι μιας αισιόδοξης ματιάς απέναντι στον κοινό μας τόπο, το παρόν και το μέλλον μας.

Σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη.
Με τους: Παναγιώτα Βλαντή και Θανάση Κουρλαμπά

 

Ταυτότητα παράστασης:
Συγγραφή/Μουσική σύνθεση: Γιώργος Φακανάς
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Σκηνικά/Κοστούμια: Μαρία Φιλίππου
Video-art: Ερατώ Τζαβάρα
Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης
Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού

Μουσικοί:
Sam Marlieri (soprano sax), Σπύρος Νίκας (alto sax), Ilia Samsonov (Tenor sax), Δημήτρης Σεβδαλής (piano), Γιώργος Φακανάς (bass), Μένιος Πασιαλής (Drums), Νίνα Πατρικίδου (1ο βιολί), Αλεξάνδρα Νούσια (2ο βιολί), Ηλίας Σδούκος (βιόλα), Μαρίνα Κολοβού (τσέλο)

 

 

Πρεμιέρα: Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2021
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
Διάρκεια: 90’ (χωρίς διάλειμμα)

Αίθουσα ΑθηνΆct-Αθηνά Live (μέσα στο Ωδείο Φακανά)
Λεωφόρος Ποσειδώνος 3, Μοσχάτο

Γενική είσοδος: 20€ (ειδικές τιμές για groups)
Φοιτητικό/Παιδικό: 10€

Προπώληση εισιτηρίων:
– Ωδείο Φακανά (Λεωφόρος Ποσειδώνος 3, Μοσχάτο)
– Τηλεφωνικώς στο 2104813605 (Ωδείο Φακανά)
– Ηλεκτρονικά στο Ticketmaster
– Τηλεφωνικώς στο 2108938111 (Τicketmaster)

«Μουσικής και αγάπης λόγου»: Μια φλογερή και τρυφερή παράσταση | 9 Σεπτεμβρίου στον Δήμο Λυκόβρυσης/ Πεύκη

Μια μουσική παράσταση που υπογραμμίζει την ανδρεία, την τόλμη, αλλά και την αντίσταση των αγωνιστών του 1821. Τρυφερή και ξεσηκωτική, αναζωογονητική σαν αεράκι και φλογερή σαν την ίδια την επανάσταση.

«Μουσικής και αγάπης λόγου», σε μουσική διεύθυνση-ενορχήστρωση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Διεθνούς Φεστιβάλ Δωδώνης, Θεόδωρου Λεμπέση.

Πέμπτη, 9 Σεπτεμβρίου στον Δήμος Λυκόβρυσης/ Πεύκη

Άλσος Βαρβαρέσου, στις 20.30

Εντάσσεται στις Βραδιές Πολιτισμού 2021 του Δήμου

Όπως σημειώνει η κα Βασιλική Νικολαροπούλου Προέδρος ΠΕ.Α.Π Λυκόβρυσης Πεύκης: «Στον δήμο μας, αλλά και για εμένα προσωπικά, η ανάδειξη του πολιτισμού είναι ανάγκη έκφρασης, είναι η σύζευξη της ιστορίας μας με τα καλλιτεχνικά αγαθά όλων των τεχνών.  Έχει ως σκοπό, να υπηρετήσει όλες τις μορφές των τεχνών, τη μουσική, το θέατρο, το χορό αλλά και άλλες εναλλακτικές καλλιτεχνικές δράσεις, να απευθύνεται σε όλες τις ηλικιακές ομάδες, με ένα κοινό παρονομαστή: την υψηλή καλλιτεχνική ποιότητα όλων των καλλιτεχνικών γεγονότων που θα φιλοξενούμε» Αυτό ακριβώς έρχεται να καλύψει η μουσική παράσταση «Μουσικής και αγάπης λόγου».

Ο λόγος συναντά τις νότες για να διηγηθούν από κοινού μια ιστορία. Την ιστορία μας. Στην παράσταση «Μουσικής και αγάπης λόγου», η ηθοποιός Παναγιώτα Βλαντή απαγγέλει αποσπάσματα από χαρακτηριστικά κείμενα της εθνεγερσίας, ενώ μια ομάδα καταξιωμένων μουσικών και τραγουδιστών εκτελούν λυρικά έργα Ελλήνων και ξένων συνθετών, Βυζαντινά κομμάτια και δημοτικά τραγούδια. 

Ο κύριος Λεμπέσης σημειώνει σχετικά με τη φιλοσοφία πάνω στην οποία δομήθηκε αυτή η μουσική παράσταση: «Ο πνευματικός αγώνας του 1821 αποτελεί κορυφαία μνήμη του Έθνους όχι μόνο λόγω της ανδρείας, του ηρωισμού και της αυτοθυσίας των αγωνιστών. Η μοναδικότητα της Επανάστασης του 1821 έγκειται στο γεγονός ότι εκεί έσμιξαν η πίστη με την παράδοση, τα άρματα με τα γράμματα και η μουσική με την ελπίδα».

Ταυτότητα μουσικής παράστασης

«Μουσικής και αγάπης λόγου»

Συντελεστές:

Λυρική τραγουδίστρια: Αγγελική Βαρδάκα

Χοράρχης –Πρωτοψάλτης: Χρήστος Βαττής

Αφηγήτρια – ηθοποιός: Παναγιώτα Βλαντή

Συνοδεύει: Ορχήστρα μουσικής δωματίου

Μουσική διεύθυνση - ενορχήστρωση μουσικών έργων: Θεόδωρος Λεμπέσης
Προβολή και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will

Πού: Άλσος Βαρβαρέσου, στις 20.30

Πότε: Πέμπτη, 9 Σεπτεμβρίου

Είσοδος: Ελεύθερη.

Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη

«Αυτή η γυναίκα είναι σα να έχει συνδεθεί με ένα καλώδιο που διαπερνά όλο τον πλανήτη. Κι αν οι παράλυτοι είμαστε εμείς;»

9-10 Νοεμβρίου 1938. Ακριβώς 80 χρόνια πριν, μέλη των Ταγμάτων Εφόδου και της Χιτλερικής Νεολαίας εξαπέλυσαν μια σειρά πογκρόμ κατά των Εβραίων της Γερμανίας. Έκαναν θρύψαλα περίπου 7500 βιτρίνες επιχειρήσεων εβραϊκής ιδιοκτησίας, λεηλάτησαν σπίτια και κοιμητήρια τους, ενώ τους εξανάγκασαν σε δημόσιο εξευτελισμό, να καθαρίζουν τα πεζοδρόμια με οδοντόβουρτσες. Σπασμένα τζάμια κάλυψαν τα πεζοδρόμια και έδωσαν στη νύχτα ορόσημο το όνομα «Kristallnacht», «Νύχτα των Κρυστάλλων ή Νύχτα των σπασμένων τζαμιών». Ίσως από τα πιο σημαντικά γεγονότα αντισημιτικής πολιτικής που σηματοδότησαν την μαζική έξοδο των Εβραίων από την Γερμανία από εκείνη την ημέρα και μέσα σε διάστημα λίγων μηνών.

Αφορμή για τις βεβηλώσεις στάθηκε η δολοφονία του Ερνστ Φον Ρατ, αξιωματούχου της Γερμανικής Πρεσβείας στο Παρίσι. Ο Έρσελ Γκρίνσπαν, ένας δεκαεπτάχρονος Πολωνοεβραίος είχε πυροβολήσει τον διπλωμάτη δύο μέρες πριν. Η Kristallnacht ήταν η απάντηση στη δολοφονία αυτή. Από την άλλη μεριά όμως, του Γκρίνσπαν ήταν η απάντηση στην απέλαση των γονιών του από την Γερμανία στα πλαίσια του διωγμού από το Ράιχ χιλιάδων Εβραίων με πολωνική υπηκοότητα.

Ο Μίλλερ πολωνοεβραϊκής καταγωγής και ο ίδιος δεν έμεινε ανεπηρέαστος από το γεγονός και το κατέγραψε σε ένα αλληγορικό έργο, κατά την άποψη μου πάντα, στην πιο ώριμη περίοδο της συγγραφικής του πορείας στο «Σπασμένο Γυαλί» (1995).

Το εν λόγω έργο δεν είναι σαν το « Ήταν όλοι τους παιδιά μου» ή σαν τον «Θάνατο του Εμποράκου», θεματικά τουλάχιστον, αλλά παραμένει ένα βαθιά αυτοβιογραφικό έργο όπου μέσα του καταγράφονται εκτός από την κριτική του αμερικανικού ονείρου και τον απόηχο της οικονομικής καταστροφής των γονιών του που τους οδήγησε στο Μπρούκλιν μετά το Κραχ του ’29, (τόπος που εκτυλίσσεται και το έργο) και ένας τουλάχιστον προβληματικός γάμος, πιθανότατα δικός του, αυτός με την εξαρτημένη από ουσίες Μέριλιν Μονρόε.

Ο Μίλλερ είχε ακούσει για μια γυναίκα που τότε παρέλυσε ξαφνικά, της οποίας ο σύζυγος συνεχώς φορούσε μαύρα σα να πενθούσε για τη ζωή του. Αυτή την εικόνα την κράτησε και χρόνια μετά αποτέλεσε έμπνευση για «Το Σπασμένο Γυαλί».

Το έργο πρωτοπαίχτηκε στην Ελλάδα την ίδια χρονιά της συγγραφής του, το 1995 από το Θέατρο των Εξαρχείων σε σκηνοθεσία Τάκη Βουτέρη. Φέτος έχουμε τη χαρά να το δούμε στο Θέατρο Πόλη σε σκηνοθεσία Άσπας Καλλιάνη, η οποία τα τελευταία δύο χρόνια μπήκε δυναμικά στο παιχνίδι της σκηνοθεσίας και κατάφερε οι παραστάσεις της να συζητιούνται. Πέρυσι με το «Ξεχωριστή Μέρα» του Έττορε Σκόλα και λίγο πριν από αυτό, το έργο «Ο συγγραφέας σου πέθανε», το οποίο και συνέγραψε.

Βρισκόμαστε στο σπίτι των Φίλιπ και Σύλβια Γκέλμπεργκ στο Μπρούκλιν του 1938. Πρόκειται για ένα ζευγάρι Εβραίων που ετοιμάζεται να πάει κινηματογράφο. Η Σύλβια επηρεασμένη από τις εφημερίδες που περιγράφουν τα γεγονότα της Kristallnacht, ενώ κατεβαίνει τις σκάλες γκρεμίζεται και παραλύει από τη μέση και κάτω. Η παράλυση της δεν αποδίδεται σε παθολογικά αίτια και η διάγνωση του γιατρού Χάιμαν φωτογραφίζει ψυχοσωματικά προβλήματα. Μιλά για υστερική παράλυση (από το υστερία-γαλλ. Hysteria- υστέρα=μήτρα, από το ύστερος δηλαδή τελευταίος), που οφείλεται συνήθως σε σεξουαλική δυσλειτουργία.

Αν και δεν είναι ψυχίατρος, αλλά ένας Εβραίος γιατρός σπουδαγμένος στη Γερμανία, αναλαμβάνει να ξετυλίξει το κουβάρι του μυστηρίου που καλύπτει την ασθένεια της και να τη βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μεταξύ τους υπάρχει μια έλξη « Έχω να νιώσω έτσι για γυναίκα πολλά χρόνια» της λέει ο Χάρρυ, ενώ εκείνη «Μόνο εσένα θέλω», «θα με πας στην προβλήτα σου;» και το δέσιμο τους είναι αναπόφευκτο. Αυτό προκαλεί συγκρούσεις στον ήδη προβληματικό γάμο της Σύλβιας, αλλά και στον δικό του, που σύμφωνα με τα λεγόμενα της συζύγου του Μάργκαρετ φαίνεται να έχει επίσης προβλήματα. Υπάρχουν εδώ δύο αρχέτυπα. Αυτό του άνδρα με τη φήμη του καρδιοκατακτητή και εκείνο του άνδρα που δυσανασχετεί και αισθάνεται απειλή και ανασφάλεια. Φίλιπ : «Δεν είμαι και ο Ροδόλφο Βαλεντίνο». Χάρρυ : «Ίσως ούτε ο Ροδόλφο Βαλεντίνο να ήταν», υπαινισσόμενος το ότι η φήμη του μπορεί και να μην του ταίριαζε απόλυτα. Το πέμπτο πρόσωπο της ιστορίας είναι η Χάριετ η αδερφή της Σύλβιας που στοιχειοθετεί την εικόνα ενός υποταγμένου αδύναμου πλάσματος, φοβικού και λίγο φυγόπονου και αφελούς.

Σε όλους τους χαρακτήρες του έργου γίνεται ψυχογράφημα από τον συγγραφέα. Οι θεατές έρχονται αντιμέτωποι καθ ‘ όλη τη διάρκεια με αλήθειες που «παραλύουν» τον καθένα ξεχωριστά και για ξεχωριστούς λόγους. Οι θεατές βρίσκουν κάτι από τον εαυτό τους, το γάμο τους, τις αρρωστημένες διαπροσωπικές σχέσεις τους, πλεγμένες με συμφέρον και φόβο. Γιατί αλήθεια αν το σκεφτεί κανείς, ο φόβος και το κοινό συμφέρον είναι που ενώνει εμάς τους ανθρώπους.

Παρατηρούμε εξάλλου επιρροές του Μίλλερ από το έργο του Σβέβο και του Πιραντέλλο στο έργο για το ποιος είναι τελικά ο άρρωστος, αυτός που ασθενεί ή εκείνος που αφουγκράζεται το τι συμβαίνει; «Αυτή η γυναίκα είναι σα να έχει συνδεθεί με ένα καλώδιο που διαπερνά όλο τον πλανήτη. Κι αν οι παράλυτοι είμαστε εμείς;» ή «Είμαστε άρρωστοι και δεν μπορούμε να δούμε το κακό που γίνεται;» διερωτάται ο Χάρρυ απευθυνόμενος στην Μάργκαρετ. Ενώ από την άλλη η Σύλβια μιλώντας στον Χάρρυ: «Όποιος είναι διαφορετικός τον κλείνουν σε κάποιο τρελάδικο. Όποιο κτίριο είναι διαφορετικό το γκρεμίζουν». «Ας κλείσουμε λοιπόν στο τρελάδικο όποιον βλέπει τον κόσμο του να γκρεμίζεται». Όλοι με εξαίρεση το γιατρό την θεωρούν τρελή. «Μα να πιστεύει πως θα κυριαρχήσουν λίγοι φανατικοί;», λέει η Μάργκαρετ.

Η παράσταση στο Πόλη καταφέρνει να δονήσει τα συναισθήματα μας κλιμακωτά. Χαρακτηριστικό του Μίλλερ. Πρώτα περιγράφει την ιστορία και στη συνέχεια κορυφώνει την πλοκή. Τι μπορεί να πει κανείς για την ευαίσθητη και ρεαλιστική θεατρική απόδοση του έργου από την Άσπα Καλλιάνη και το λειτουργικό σκηνικό του έμπειρου Μανόλη Παντελιδάκη. Κοστούμια επιλεγμένα με γνώμονα τις ανάγκες του έργου από την Ντένη Βαχλιώτη. Υπέροχο το κοστούμι ιππασίας και οι ταμπά μπότες του κύριου Βούρου-Χάρρυ, καθώς και το μαύρο κοστούμι του κύριου Γεωργάκη-Φίλιπ. Στο σύνολο τους προσεγμένα τα φορέματα, αν και φαντάζει κάπως υπερβολικό το κόκκινο φόρεμα της Σύλβιας- Βλαντή στο τέλος.

Η σκηνοθεσία δημιούργησε μια ατμοσφαιρική παράσταση. Ήχοι σπασμένων γυαλιών, ένα πανί σα θέατρο σκιών φωτίζει τους φόβους των πρωταγωνιστών. Στην αρχή τους φόβους της Σύλβιας, βλέπουμε σκιές εβραίων γονατισμένων στα τέσσερα να καθαρίζουν τους δρόμους και στη συνέχεια τον φόβο του Φίλιπ για το αφεντικό του τον κύριο Κέις. Εξαιρετική η σκηνή με την κούνια και το εύρημα με το ελάφι που παγώνει μπροστά στον κίνδυνο. Το ελάφι αλληγορικά είναι η Σύλβια που παγώνει τα πάντα μέσα της για να μην πονά, ώσπου στο τέλος δεν αισθάνεται ούτε το σώμα της, ενώ η συγκεκριμένη σκηνή χαρίζει μια από τις ωραιότερες ερμηνευτικά στιγμές του έργου στον Γιάννη Βούρο που μεταμορφώνεται σ’ ελάφι για χάρη της Σύλβιας.

Ο Γιάννης Βούρος στον απαιτητικό ρόλο του γιατρού Χάρρυ Χάιμαν μας χαρίζει μια δυνατή ερμηνεία. Στο δεύτερο μέρος όπου κορυφώνεται η πλοκή δίνει ακόμα ένα διαπίστευμα για το εύρος του ταλέντου και της ποιότητας του.

Η Παναγιώτα Βλαντή αναλαμβάνει τον ρόλο της παράλυτης Σύλβιας, έχει στο βλέμμα της μια αδιόρατη θλίψη και μια δύναμη που σε αγγίζει συναισθηματικά. Φαντάζομαι, πως για την ίδια ο συγκεκριμένος ρόλος είναι πρόκληση και όπως η Σύλβια βγαίνει νικήτρια από την ασθένεια της, έτσι και η ίδια η Βλαντή ισορροπώντας σε ένα λεπτό νήμα βγαίνει υποκριτικά άψογη.

Ο Νίκος Γεωργάκης καλείται να παίξει το ρόλο του Φίλιπ. Ο Φίλιπ είναι ένας αδύναμος χαρακτήρας, ανασφαλής που αρνείται να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι είναι Εβραίος. Η σχέση του με τη θρησκεία είναι σα σπασμένο γυαλί. Κομπάζει στον Χάρρυ ότι διαφοροποιείται από τους υπόλοιπους Εβραίους, ότι είναι ο μόνος Εβραίος υπάλληλος της Brooklyn Quarantee, αλλά και στη Σύλβια για το γιό τους που είναι ο πρώτος Εβραίος λοχαγός στον Αμερικανικό στρατό. Για τον κύριο Κέις είναι ένας υποταγμένος υπάλληλος και στο υποσυνείδητο της Σύλβιας είναι ο Χίτλερ που διαλύει την ίδια. Διφορούμενη λοιπόν προσωπικότητα ο Φίλιπ. Λεπτές οι γραμμές που χωρίζουν τον ευάλωτο και ανασφαλή από τον σκληρό και βίαιο χαρακτήρα του. Πείθει ο Γεωργάκης, όταν σαν μικρό τρομαγμένο παιδί καθισμένο μπροστά στον Χάρρυ να εξομολογείται το πρόβλημα του και μας βεβαιώνει για την καλή ερμηνεία του στο τέλος της σύγκρουσης μεταξύ των ηρώων.Αν και το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι οι Σύλβια- Χάρρυ, ο Φίλιπ είναι ρόλος κλειδί.

Η Δήμητρα Σιγάλα ως Χάριετ χαρίζει στην ηρωίδα της μια πινελιά πονηρής αθωότητας.Υποδύεται την αδερφή της Σύλβιας και αποτελεί ένα κρίκο από την αλυσίδα που κρατούσε τη Σύλβια δέσμια σε ένα γάμο που δεν της ταίριαζε. Κατευνάζει τις συγκρούσεις, κουκουλώνει τα προβλήματα, εθελοτυφλεί για το συμφέρον της θυσιάζοντας την αδερφή της. Ξαφνιάζεται για την παράλυση «την καημένη την αδερφή μου».

Η Κάτια Γκουλιώνη στο ρόλο της συζύγου του Χάιμαν, Μάργκαρετ χαρίζει τις απαραίτητες κωμικές νότες στην παράσταση, χωρίς όμως να χάνει και τα χαρακτηριστικά της συνειδητοποιημένης συζύγου και ισχυρής προσωπικότητας. Στο τέλος κάνοντας έναν απολογισμό λέει : «Παίζουμε όσο καλύτερα μπορούμε με ότι φύλλο μας δόθηκε».

Οι φωτισμοί του Βασίλη Κλωτσοτήρα και η μουσική επιμέλεια του Κωστή Κόντου στολίζουν την παράσταση και της προσδίδουν ατμοσφαιρικότητα.

Θα κλείσω με μια φράση της Σύλβιας : «Γκρεμίζεται το έδαφος. Χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Μας γκρεμίζουν. Γκρεμίζουν έναν ολόκληρο πολιτισμό»

Το έργο «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα» του Γουίλι Ράσελ έκανε πρεμιέρα τον Ιούνιο του 1980 στο Λονδίνο. Ακολούθησε η κινηματογραφική μεταφορά του, από τον ίδιο τον συγγραφέα το 1983, μετά από την τεράστια επιτυχία που σημείωσε. Στο ρόλο του Καθηγητή ο Μάικλ Κέιν και Ρίτα η Τζούλι Γουόλτερς και στις δύο εκδοχές. Στην Ελλάδα το έργο έχει παρασταθεί αρκετές φορές. Ενδεικτικά θα αναφερθώ στην παράσταση του 1984 με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, καθώς και σε αυτή με τον Γιώργο Κιμούλη και την Τζένη Ιωακειμίδου το 2006.

 Πρόκειται για μία αισθηματική κομεντί. Μια παράσταση για δύο, που διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου στο σαλόνι του επίτιμου Καθηγητή της Αγγλικής Φιλολογίας Φράνκ Μπράιαντ, ο οποίος για να συμπληρώσει το εισόδημα του αναλαμβάνει μαθήματα στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Εκεί γράφεται η Ρίτα, μια λαЇκή κοπέλα, κομμώτρια, που αποφασίζει να αλλάξει το πνευματικό της επίπεδο. Ο Φρανκ την αναλαμβάνει. Είναι αλκοολικός και το μόνο που τον ενδιαφέρει αρχικά είναι να κερδίζει χρήματα για να πίνει. Τα απογευματινά μαθήματα όμως του Ανοικτού Πανεπιστημίου του στερούν το μπαρ. Η ιστορία τους εκτυλίσσεται στο διάστημα ενός εξαμήνου, από την αρχή ως τις εξετάσεις της Ρίτας. Η γνωριμία τους θα είναι καθοριστική και για τους δύο. Ο Φρανκ θα εντυπωσιαστεί από την δροσερή αυθόρμητη, γεμάτη αυθεντικότητα Ρίτα, ενώ η Ρίτα τον θαυμάζει απεριόριστα και τον ευγνωμονεί για όσα της χάρισε. Ο έρωτας όμως που κυριεύει τον Φρανκ, μάλλον δεν χτυπάει την πόρτα της Ρίτας. Είναι λοιπόν μια ακόμη ιστορία ενός αταίριαστου έρωτα, αποτυπωμένη με χιούμορ και ανατροπές. Ένα έργο κοινωνικό και πολιτικό που θίγει τους προβληματισμούς της κοινωνίας, τα προβλήματα της εκπαίδευσης, την προσπάθεια για αυτοβελτίωση και το αιώνιο άλυτο ζήτημα του έρωτα.

 Μετά την επιτυχημένη συνεργασία του στο έργο «Σκηνές από έναν γάμο» του Ίνγκμαρ Μπεργκμαν το 2014 και το «Το κενό αυτοπροσώπως» του Άκη Δήμου το 2016, ο Δάνης Κατρανίδης ενώνει εκ νέου τις δυνάμεις του με την Παναγιώτα Βλαντή, την οποία και σκηνοθετεί, για να μας θυμίσει την εκπληκτική σκηνική χημεία τους και να μας παρασύρει υπό τους ήχους συνθέσεων του Μπαχ στον ατελέσφορο έρωτα τους.

 Εκείνος μιλά στο τηλέφωνο με την σύντροφο του Τζούλια, παλιά φοιτήτρια του, εκείνη μπαίνει σαν σίφουνας στη σκηνή και αφού πρώτα εκφράζει τη δυσαρέσκεια της για την πόρτα που δεν ανοίγει : «Κολλάει η μαλακία», σχολιάζει τον αναγεννησιακό πίνακα του Γκόγια που βρίσκεται στον τοίχο του γραφείου του καθηγητή λέγοντας: «είναι σέξι». Συνεχίζει : «Έχετε πάρει πολλές σαν εμένα;», της λέει: «Παρακαλώ;» Της προσφέρει ποτό, ουίσκυ. «Να το προσέχεις αυτό το πράγμα σκοτώνει τα εγκεφαλικά κύτταρα». Τη ρωτά γιατί θέλει να σπουδάσει και εκείνη απλά του απαντά : «Θέλω να βλέπω και να μαθαίνω. Να μην είμαι σαν τον μαλακισμένο τον όχλο». «Είμαι ένας παρασιτικός και βαθιά αντικοινωνικός τύπος. Βρες άλλον». «Δεν θέλω άλλον, εσένα θέλω». «Εγώ όμως δεν θέλω». Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία τους. Οι δύο κόσμοι συγκρούονται συνεχώς. Της δίνει βιβλία , εκείνη του προτείνει τάμπλετ. «Το κάθε βιβλίο είναι ένας κόσμος. Δεν είναι κρίμα να στριμώξεις έναν ολόκληρο κόσμο σε τάμπλετ;». Στην αρχή η Ρίτα χαρακτηρίζει σημαντικά έργα όπως αυτό του Φόρστερ «Επιστροφή στο Χάουάρντς Έντ»  ως «μαλακία» , ο Φρανκ εξαγριώνεται. Στη συνέχεια της μιλά για Ίψεν, για Τσέχωφ, πηγαίνουν μαζί στο θέατρο. Η Ρίτα έχει πείσμα, θέληση και επιμονή. Σιγά σιγά ενώ εκείνη μεταμορφώνεται, εκείνος αισθάνεται να την ερωτεύεται. «Γιατί δεν μπήκες εδώ 20 χρόνια πριν;». Εκείνη όμως είναι προσηλωμένη στο στόχο της. «Έχω γίνει φρικιό Φρανκ. Δεν ανήκω πουθενά. Είμαι κάπου στη μέση». Αυτά τα λέει όσο το μαλλί είναι ακόμη ντεκαπάζ και τα ρούχα χαμηλής αισθητικής. Μετά από μήνες και καλοκαιρινά μαθήματα στο Λονδίνο επιστρέφει σικάτη και γεμάτη αυτοπεποίθηση. Εγκαταλείπει τη δουλειά στο κομμωτήριο και δουλεύει σε μπιστρό. Ο Φρανκ βυθισμένος στο ουίσκι του της κάνει σκηνές ζηλοτυπίας και την προκαλεί: «Γιατί δεν φεύγεις; Δεν μπορώ άλλο ν’ αντέξω άλλο εσένα αγαπητή μου». Φεύγει και εκείνος συντρίβεται. Πίνει, πίνει την αναζητά. Αλλά η Ρίτα εμφανίζεται όταν εκείνη το θέλει και όταν εκείνος φεύγει για Αυστραλία.

 Ο Δάνης Κατρανίδης στο ρόλο του αλκοολικού Καθηγητή Φρανκ καταθέτει μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία. Συγκινητικός ως ερωτευμένος μεσήλικας που συντρίβεται από τον έρωτα του, αλλά και ως καθηγητής που σέβεται την επιστήμη και τα χρόνια του και γι’ αυτό μαζεύει τα συντρίμμια του και φεύγει.

 Η Παναγιώτα Βλαντή στον αβανταδόρικο ρόλο της Ρίτας είναι χειμαρρώδης, ένας σίφουνας που εισβάλλει στη σκηνή και στη ζωή του Καθηγητή της Φρανκ. Αφελής, αυθόρμητη, θηλυκό, γεμάτη ζωή και δίψα για μάθηση έτοιμη να σαγηνέψει.

 Σκηνοθεσία καλοστημένη με εναλλαγές κινείται στην περπατημένη χωρίς επιτήδευση από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή Δάνη Κατρανίδη.

 Το σκηνικό του Γιώργου Πάτσα ένα καλοστημένο γραφείο ενός αλκοολικού  Καθηγητή Πανεπιστημίου με άπειρα βιβλία και κρυμμένα μπουκάλια ουίσκυ.

Σε σωστές δόσεις ο φωτισμός του Σπύρου Ζαχαρή, που συμβάλλει στην εναλλαγή του χρόνου.

 Πολύ επιτυχημένη η επιμέλεια της μουσικής από τον Θοδωρή Ξενάκη, οι μουσικές του Μπαχ συγκινητικές.

Δροσερή και εύστοχη η σύγχρονη απόδοση της Λίλιαν Δημητρακοπούλου.

Τα κοστούμια της Βάσιας Τζοτζοπούλου θεωρώ ότι είναι καλώς επιλεγμένα όσον αφορά τον Φρανκ, στη Ρίτα όμως είναι παρά ήταν  υπερβολικά, φλερτάροντας με το κιτς.

Η αίσθηση που αποκομίζει ο θεατής από την παράσταση είναι αυτή της δικαιοσύνης. Κάπως έτσι έπρεπε να εξελιχτούν τα πράγματα, παρά τον πόνο που προξενεί ο χωρισμός.

 Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη 

Η ερωτική κωμωδία «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα» ανεβαίνει στο ΠΟΛΗ Θέατρο από τις Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη, στις 17 Φεβρουαρίου 2018. Το βραβευμένο θεατρικό έργο του WillyRussell που αποτέλεσε παγκόσμια επιτυχία στο θέατρο αλλά και στη διάσημη και υποψήφια για Όσκαρ κινηματογραφική του μεταφορά, ζωντανεύει στη σκηνή του θεάτρου Πόλη σε μια σύγχρονη απόδοση της Λίλιαν Δημητρακοπούλου. Ο Δάνης Κατρανίδης παίζει και σκηνοθετεί και η Παναγιώτα Βλαντή τον επιλέγει ως τον καθηγητή που θα αλλάξει τη ζωή της για πάντα! 

Ένας «αταίριαστος» έρωτας, με χιούμορ και ανατροπές έρχεται να αναστατώσει τη θεατρική Αθήνα και να μας θυμίσει ότι ποτέ δεν είναι αργά και όλα είναι δυνατά, όταν ακολουθούμε αυτό που προστάζουν η καρδιά και τα όνειρα μας! Ένα έργο βαθιά κοινωνικό και πολιτικό που θίγει περίτεχνα τα κακώς κείμενα και τους προβληματισμούς για την κοινωνία και την εκπαίδευση που χαρακτηρίζουν την εποχή που συνεχίζουμε να διανύουμε ακόμα και σήμερα: ταξική αδικία, ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού συστήματος που δεν προάγει το κριτικό πνεύμα, αναγκαία εσωτερική διαδικασία αυτοβελτίωσης για το ατομικό και ευρύτερο καλό! 

Η αλλαγή και η μεταμόρφωση που όλοι επιθυμούμε αλλά λίγοι κατορθώνουν συντελείται μπροστά στα μάτια των θεατών μέσα από τη διάδραση δύο προσώπων που στο τέλος του έργου δεν θα είναι ποτέ τα ίδια! 

Υπόθεση του έργου: 

Το έργο παρακολουθεί τη σχέση της Ρίτας, μιας νεαρής κομμώτριας από το Λίβερπουλ και του Δρ. Φρανκ Μπράιαντ, ενός καθηγητή Πανεπιστημίου, στη διάρκεια ενός εξαμήνου. Η Ρίτα, δυσαρεστημένη με τη βαρετή καθημερινότητα της δουλειάς της αλλά και την κοινωνική ζωή της, γράφεται στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Ο Φρανκ, μεγαλύτερος σε ηλικία και επίτιμος Διδάκτωρ Πανεπιστημίου, δέχεται να αναλάβει το μάθημα ως ένα συμπλήρωμα στο εισόδημα του. 

Η συνάντηση όμως και η γνωριμία τους θα έχει ένα βαθύ αντίκτυπο και στους δύο. Ο Φρανκ θα εντυπωσιαστεί από τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνεια της Ρίτας και θα αναγκαστεί να επανεξετάσει τις απόψεις του για τη ζωή, ενώ η Ρίτα συνειδητοποιεί ότι η διδασκαλία του Φρανκ της ανοίγει νέους ορίζοντες για μια διαφορετική ζωή που σταδιακά τη γεμίζει αυτοπεποίθηση... Η μοιραία συνάντηση τους θα έχει μια απρόσμενη εξέλιξη και για τους δύο. 

Ταυτότητα Παράστασης 

Συγγραφέας: Willy Russell

Απόδοση: Λίλιαν Δημητρακοπούλου 

Σκηνοθεσία: Δάνης Κατρανίδης

Σκηνικό: Γιώργος Πάτσας

Συνεργάτης Σκηνογράφος: Τότα Πρίτσα

Κοστούμια: Βάσια Τζοτζοπούλου

Μουσική Επιμέλεια – Σύνθεση: Θοδωρής Ξενάκης

Φωτισμοί: Σπύρος Ζαχαρής

Φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασιάδου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Διονύσης Χριστόπουλος

Πρωταγωνιστούν:

Δάνης Κατρανίδης και Παναγιώτα Βλαντή

Διεύθυνση Παραγωγής: Ντόρα Βαλσαμάκη

Επικοινωνία – Δημόσιες Σχέσεις: Μαρκέλλα Καζαμία

Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη

Χώρος: ΠΟΛΗ Θέατρο 

Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87, Πλ. Βικτωρίας

Τηλέφωνο: 211 1828900

Πρεμιέρα: 17 Φεβρουαρίου 2018 στις 21:00 

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 18:00, Πέμπτη στις 19:00, Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 και στις 21:00, Κυριακή στις 18:00 

Διάρκεια: 120’ (με διάλειμμα) 

Εισιτήρια: Κανονικό: 18 €

Μειωμένο: 13 € (Έως 18 ετών, φοιτητές και άνω των 65 ετών)

Ανέργων: 13 €

Πέμπτη και Σάββατο απόγευμα: Γενική είσοδος 15€

Ισχύουν ειδικές τιμές για ομαδικές κρατήσεις

Parking Βικτώρια με 4 ευρώ (πλησίον του θεάτρου, Δεριγνύ 31 Τηλέφωνο parking: 21 0822 4462)