Από τη Τόνια Τσαμούρη 

                Το 2008 έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη του σύγχρονου δυτικού κόσμου, και στις δύο μεριές του Ατλαντικού. Αποτελεί ημερομηνία ορόσημο, καθώς η κατάρρευση της Lehman Brothers, μιας από τις μεγαλύτερες και πιο σημαντικές τράπεζες στον κόσμο, οδήγησε σε ένα οικονομικό τσουνάμι. Αναπόφευκτα συνεπώς το όνομα Lehman Brothers συνδέεται με την κατάρρευση μέρους της σύγχρονης καπιταλιστικής οικονομίας, που παρόμοιο είχαν να βιώσουν τα κράτη από την εποχή του μεγάλου Κραχ του αμερικανικού χρηματιστηρίου, το 1929.

Ομολογώ ότι αυτές ήταν οι σκέψεις μου, προτού βρεθώ στο θέατρο «Ιλίσσια» για να παρακολουθήσω την Τριλογία των Lehman Brothers του Ιταλού, Στέφανο Μασίνι, που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Το έργο, γραμμένο το 2013, αντλεί από την δεξαμενή των γεγονότων του 2008, αλλά μόνον ως αφορμή για να διηγηθεί μια ιστορία. Στην ουσία, πρόκειται για ένα έργο, το οποίο μας συστήνει τους ιδρυτές και κεφαλές αυτής της εταιρείας κολοσσού, ενώ παράλληλα διατρέχει την ιστορία του Αμερικανικού κράτους από το 1844 έως και το 2008.

Τρία αδέλφια εβραϊκής καταγωγής, ο Χένρι, ο Εμάνουελ και αργότερα ο Μάγιερ, φεύγουν από τη Βαυαρία, το 1844 και εγκαθίστανται στην Αλαμπάμα των Η.Π.Α. Εκεί ανοίγουν το δικό τους μαγαζί, στο οποίο αρχικά πωλούν σχεδόν τα πάντα, προτού στραφούν στην μεταπώληση ακατέργαστου βάμβακος. Ο θάνατος του μεγάλου αδελφού και η σταδιακή μεταφορά των επιχειρήσεων και της ζωής τους στην Νέα Υόρκη θα οδηγήσουν στη δημιουργία μιας οικονομικής αυτοκρατορίας. Οι προσωπικές τους ιστορίες, οι οικογενειακές τραγωδίες, αλλά και οι χαρές, σε συνδυασμό με το κοινωνικό-οικονομικό-πολιτικό πλαίσιο της εκάστοτε περιόδου, θα διαμορφώσει τις τύχες αυτής της οικογένειας, η οποία επρόκειτο να επηρεάσει τη ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων στη χαραυγή του 21^ου αιώνα. Η πορεία των αδελφών Lehman από το εμπόριο και την μεταπώληση μέχρι τα τραπεζικά και επενδυτικά λόμπι θα είναι μακρά, τολμηρή και επώδυνη, κινούμενη παράλληλα με μεγάλες εθνικές τραγωδίες (όπως λόγου χάρη, ο αμερικανικός εμφύλιος, το Χρηματιστηριακό κραχ κτλ).

Την ατμόσφαιρα του έργου, το οποίο αποτελεί μάθημα σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας, καταφέρνει να μεταφέρει με απόλυτη επιτυχία η σκηνοθεσία του Β. Θεοδωρόπουλου. Ο σκηνοθέτης ξεπερνάει τις εγγενείς δυσκολίες του κειμένου και στήνει έναν θεματικό πυρήνα εξαιρετικού ενδιαφέροντος. Έτσι, ούτε η μεγάλη διάρκεια της παράστασης (διαρκεί σχεδόν 2½ ώρες), αλλά ούτε και η σύμμεικτη δραματουργική του φόρμα (στο κείμενο συναντώνται το θέατρο, η αφήγηση και ο μονόλογος) δυσκόλεψαν τον έμπειρο σκηνοθέτη. Ίσως μάλιστα να ήταν ενδιαφέρον να αποδοθεί το σύνολο του κειμένου (το αρχικό κείμενο διαρκεί κοντά στις 5 ώρες) κάποια στιγμή, ενδεχομένως όταν θα έχουμε απαλλαγεί από τους επιδημιολογικούς περιορισμούς που ισχύουν στη χώρα μας.

Εξαιρετικά δυνατό χαρτί οι τρεις ηθοποιοί, οι οποίοι κρατούν στα χέρια τους όλη την παράσταση με μοναδική μαεστρία. Εκκινώντας από τη δυσκολία απομνημόνευσης όλου αυτού του ιδιαίτερα πυκνογραμμένου και πολυεπίπεδου κειμένου, μέχρι την ικανότητα απόδοσης όλων των ρόλων. Ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι απλά απολαυστικός στα κωμικά μέρη, και βαθιά συναισθηματικός στα δραματικά, αποδεικνύοντας το ταλέντο του για ακόμα μια φορά. Ο Αργύρης Ξάφης είναι λυρικός και στιβαρός ξεδιπλώνοντας το εύρος των υποκριτικών του δυνατοτήτων. Τέλος, ο Μιχάλης Οικονόμου καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στους δύο συμπρωταγωνιστές του, κινούμενος από την ξεκαρδιστική κωμωδία στην απλότητα του δράματος με παροιμιώδη άνεση και ευκολία.

 

               

Η ατμόσφαιρα την οποία δημιουργεί επί σκηνής ο σκηνοθέτης καταφέρνει να μεταφέρει τον θεατή στην Αμερική του 19^ου, αλλά και του 20^ού αιώνα. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει, αρχικά, η ζωντανή μουσική από το πιάνο που βρίσκεται στη σκηνή. Καταπληκτικός ο μουσικός, ο οποίος αποτελεί τον τέταρτο επάξιο πρωταγωνιστή της παράστασης (Θοδωρής Οικονόμου/εναλλάσσεται με τον Δημήτρη Βεντουράκη). Πολύ σημαντική η τόσο φροντισμένη κινησιολογία των τριών ηθοποιών, οι οποίοι μεταμορφώνονται σε όλα τα πρόσωπα που βρέθηκαν στη ζωή των αδελφών Lehman (Επιμέλεια κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου). Πολύ ενδιαφέρον το σκηνικό (Ευαγγελία Θεριανού), το οποίο σε συνδυασμό με τις καταπληκτικές βιντεοπροβολές (Αποστόλης Κουτσιανικούλης) και τους τόσο προσεγμένους φωτισμούς (Σάκης Μπιρμπίλης) δημιουργούν μια ιδιαίτερη, κάποιες φορές νοσταλγική, αποτύπωση της Αμερικής του προηγούμενου αιώνα. Λειτουργικά τέλος τα κοστούμια εποχής των τριών ηρώων (Κλαιρ Μπρέισγουελ).

                Η Τριλογία των Lehman Brothers αποτελεί μια ενδιαφέρουσα πρόταση για τα κλειστά θέατρα που λειτουργούν και πάλι, μετά από περισσότερο από έναν χρόνο. Η μεγάλη του διάρκεια δεν θα πρέπει να λειτουργήσει ανασταλτικά, αφού η παράσταση κυλάει σαν γάργαρο νερό! Πρωτότυπο θέμα, καλή σκηνοθεσία και υπέροχοι ηθοποιοί στις καλύτερες ερμηνείες τους είναι τα εχέγγυα για μια παράσταση η οποία θα αφήσει τη σφραγίδα της στο φετινό θεατρικό χειμώνα.

Aντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Μoυ αρέσει το καμαρίνι να το νοιώθω σαν το σπίτι μου, να φτιάξω μια αίσθηση οικειότητας, γιατί για μένα το καμαρίνι δεν είναι απλά ο χώρος που θα ντυθώ, είναι ο χώρος στον οποίο θα προετοιμαστώ ψυχολογικά, σωματικά και πνευματικά πριν βγώ στη σκηνή, εκεί θα συνδεθώ με τους συναδέλφους μου, εκεί θα νοιώσω την ασφάλεια να αποθέσω το τρακ και τους φόβους μου.

Έτσι, πάντα υπάρχει εκεί η πετσέτα μου, οι πάτοι της πλατυποδίας μου, ένα ρεσώ που συχνά ανάβω ενώ προετοιμάζομαι, μια εικόνα, πρόσφατα μου έκαναν δώρο μια εικόνα του αγίου Πορφυρίου του μίμου που ήταν ηθοποιός και τον έχω για προστάτη στα θεατρικά μου. Σίγουρα βάζω μουσική που να με εμπνέει, ένας φελλός για το φωνητικό ζέσταμα που κάνω στο λόγο μου, και πάντα ένα άρωμα, σε κάθε μου ρόλο βάζω ένα διαφορετικό άρωμα πριν βγω στη σκηνή. Πλέον δε βάφομαι, αν δεν το απαιτεί ο ρόλος. Μ αρέσει που μεγαλώνω, κι όσο τα βρίσκω με τον εαυτό μου, τόσο πιο αληθινός θέλω να βγαίνω στη σκηνή.
Σε φιλω,
Μιχάλης

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Το πιο όμορφο καμαρίνι, σαν χώρος, ήταν στο θέατρο του Νέου Κόσμου, δεν υπάρχει θέατρο που να νοιώθω πιο άνετα και σαν το σπίτι μου πιο πολύ απ αυτό, συνήθως σε κάποιο διπλανό καμαρίνι είναι πάντα άλλος θίασος που ετοιμάζεται για άλλο έργο. Είναι όμορφος αυτός ο συγχροτισμός, και αισθητικά ο χώρος είναι πολύ όμορφος.

Πέρα όμως απ αυτό, το καμαρίνι γίνεται ωραίο όταν η παρέα είναι όμορφη, και σε οδηγεί σε μια ακόμα πιο όμορφη και θερμή παράσταση. Το καμαρίνι, ακόμα και σήμερα του Αρίστου στο θέατρο Άνεσις, με τη Φιλαρέτη, το Γιάννη και τον Αλκιβιάδη, αλλά και του Art στο Μικρό Παλλάς, το έχουν αυτό. Καθόμαστε πάντα με τον Θοδωρή και τον Άλκι στο καμαρίνι του πρώτου, και πίνουμε μαζί τον καφέ μας, ακούγοντάς μουσική και λέγοντας τα νέα της ημέρας πριν πάει ο καθένας στο δικό του να ετοιμαστεί, αυτό είναι το πιο σημαντικό ζέσταμα. Παλιότερα, ήμουν πολύ πιο μονόχνωτος, καθόμουν μονάχος μου κάπως απομονωμένος, σήμερα καταλαβαίνω τη σημασία της επαφής με τους ανθρώπους στο καμαρίνι, πριν συναντηθούμε στη σκηνή.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Τα καμαρίνια του θεάτρου του Ήλιου, της Αριάν Μνουσκίν είναι τα πιο ονειρικά που έχω δεί. Σε όλες τις παραστάσεις είναι στημένα σαν καταυλισμός νομάδων που ταξιδεύουν, σαν μια κοινότητα, κάτω από πολύχρωμες τέντες, και μάλιστα φανέρα στους θεατές που περνάνε από δίπλα τους καθώς πάνε για τις θέσεις τους. Δεν τους νοιάζει να προδώσουν την έκπληξη της προετοιμασίας, γιατί ούτως ή άλλως η έκπληξη συμβαίνει σε αυτό που διαμείβεται μεταξύ κοινού και ηθοποιών επί σκηνής.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς! Ας πάρω το πρώτο που μου ‘ρχεται. Με τον «Κυκλισμό του Τετραγώνου» του Δ. Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά είμαστε στη Λισαβόνα και ετοιμαζόμαστε για παράσταση σε ένα φανταστικό θέατρο , το Gulbekian Foundation, που η σκηνή του βλέπει σε μια λίμνη. Υπάρχει εκεί ένα πιάνο και ο Γιάννης ο Κλίνης αν θυμάμαι καλά, αρχίζει να παίζει τραγουδάμε, χοροπηδάμε, και γελάμε όλοι, μια παρέα, με μια απίστευτη ανεμελιά, σαν παιδιά, λίγο πριν βγούμε στη σκηνή. Το καλύτερο ζέσταμα.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Κάνω το σταυρό μου, παίρνω μια βαθειά ανάσα χαμογελώντας, και πάντα, μα πάντα τσεκάρω αν είναι κλειστό το φερμουάρ μου (η σταθερή μου ανασφάλεια).

 

Το βραβευμένο μυθιστόρημα του Θωμά Κοροβίνη με κεντρικό θέμα τη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη, του φερόμενου ως «Δράκου του Σέιχ Σου», μεταφέρθηκε στη σκηνή, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου. Η παράσταση ανέβηκε τον Φεβρουάριο 2018 στον Κάτω Χώρο και μετά, λόγω μεγάλης επιτυχίας, συνεχίστηκε για τρεις μήνες στην Κεντρική Σκηνή του ίδιου θεάτρου.

Μετά από μια σειρά sold out παραστάσεων, ο «Αρίστος» συνεχίζει την πορεία του στο Θέατρο Άνεσις από τις 14 Ιανουαρίου του 2019. Εννέα χαρακτήρες που συνδέονται με τον Αριστείδη Παγκρατίδη, μέσα από τις χειμαρρώδεις, υποβλητικές εξομολογήσεις τους, μιλώντας διαφορετικές γλώσσες, ανάλογα με τα βιώματα, τον χαρακτήρα και τον ρόλο τους, συνθέτουν το προφίλ του «Αρίστου».

Ο φίλος από την Τούμπα, η παραδουλεύτρα μάνα του, ένας αχθοφόρος του λιμανιού, ο παρακρατικός δοσίλογος περιπτεράς, ένας χωροφύλακας δημοκρατικών φρονημάτων, ένας συντηρητικός αστός της παραλίας, το αφεντικό του σε ένα λαϊκό πανηγύρι, η τραβεστί Λολό και μία λαϊκή τραγουδίστρια - οι δύο έρωτες του, ερμηνευμένοι επί σκηνής από τρεις ηθοποιούς (Ελένη Ουζουνίδου, Μιχάλης Οικονόμου, Γιώργος Χριστοδούλου). 

Οι ερμηνευτές ζωντανεύουν μια ιστορία που μεταφέρει τους θεατές στις αλάνες της Θεσσαλονίκης, στις σκοτεινές πλευρές του λιμανιού, στα υπαίθρια πανηγύρια και στα μπουζουξίδικα της παλιάς Θεσσαλονίκης, σε ένα σκηνικό χρόνο που φτάνει μέχρι το 1960 όταν γίνεται είκοσι χρονών ο βασικός ήρωας, στον οποίο όλοι αναφέρονται. Πρόκειται για τον Αριστείδη Παγκρατίδη, τον φερόμενο ως «Δράκο του Σέϊχ Σου», τον οποίο ο τύπος του 1963 (Ελληνικός Βορράς) τον αποκαλούσε «νεαρό ανώμαλο». Το 1966 καταδικάστηκε τετράκις σε θάνατο από το πενταμελές εφετείο Θεσσαλονίκης. Η εκτέλεσή του έγινε στο μέρος που ήταν συνδεδεμένο με το όνομά του, το Δάσος του Σέιχ Σου. Οι τελευταίες λέξεις που ψέλλισε ήταν: «Μανούλα μου, είμαι αθώος».
* Το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θανάτου» τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος *

Συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου
Διασκευή / Δραματουργική επεξεργασία: Θεοδώρα Καπράλου
Μουσική: Γιώργος Δούσος
Σκηνικά-Κοστούμια: Κατερίνα Αριανούτσου
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου
Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα 
Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου 
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Προϊστάκη

Παίζουν οι ηθοποιοί:
Έλενη Ουζουνίδου, Μιχάλης Οικονόμου, Γιώργος Χριστοδούλου
Μουσικός: Γιώργος Δούσος

ΧΩΡΟΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΕΣΙΣ
Λεωφ. Κηφισίας 14, Αθήνα
Τηλέφωνο Κρατήσεων: 210 77 18 943

ΕΝΑΡΞΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2019

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 90 λεπτά

ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ
Δευτέρα 21:00
Τρίτη 21:00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Κανονικό 16€
Μειωμένο 14€

Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται

Τ: 2109212900 / F: 2109212901 / E: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. / www.nkt.gr / Αντισθένους 7 & Θαρύπου, 11743, Αθήνα
https://www.viva.gr/tickets/theatre/theatro-tou-neou-kosmou-kentriki-
skini/aristos

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
www.nkt.gr
www.facebook.com/theatroneoukosmou

 Το εμβληματικό έργο του Αλμπέρ Καμύ Ο Ξένος μεταφέρεται στην σκηνή του Θεάτρου “104” σε σκηνοθεσία  Δημήτρη Τσιάμη, από την Πέμπτη 20 Απριλίου κάθε Πέμπτη έως Κυριακή στις 21.00.

 

Ο Ξένος σύμφωνα με τον Αλμπέρ Καμύ, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που δίχως τίποτα το ηρωικό στη συμπεριφορά του, δέχεται να πεθάνει για την αλήθεια. “Ο Μερσώ αρνείται να πει ψέμματα, τον κινεί μόνο το πάθος του απόλυτου. Αυτό και μόνο τον τοποθετεί εκτός κοινωνίας, για την οποία είναι ένας ξένος. Προσπάθησα ν' αποδώσω με τον ήρωά μου τον μοναδικό Χριστό που μας αξίζει.” 

 

Ο ήρωάς του καταδικασμένος σε θάνατο για τον φόνο ενός  Άραβα βρίσκεται μπροστά σε όλα τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και του νοήματός της. Χωρίς ποτέ να δίνει κάποια οριστική απάντηση, η ατομική του εξέγερση είναι τελικά αυτή που τον οδηγεί στην αποδοχή και την υπέρβαση της κατάστασής του.

 

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Τσιάμης και οι τρεις ηθοποιοί της παράστασης, Γεράσιμος Μιχελής, Μιχάλης Οικονόμου και Κλεοπάτρα Μάρκου, ανασυνθέτουν και παρουσιάζουν το έργο με άξονα τα κεντρικά θέματά του -θνητότητα, μητέρα, χρόνος, δικαιοσύνη, παράλογο και εξέγερση- αναδεικνύοντας επί σκηνής τόσο την ιστορία όσο και τον φιλοσοφικό πυρήνα του έργου, σε ένα ζωντανό σκηνικό διάλογο του Ξένου με τον Μύθο του Σίσυφου, το μνημειώδες δοκίμιο του μεγάλου Γάλλου στοχαστή.

 

Κάθε Πέμπτη μετά την παράσταση θα ακολουθεί συζήτηση με τους συντελεστές της.

 

Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Δημήτρης Τσιάμης

Σκηνογραφία: Γιάννης Θεοδωράκης

Κινησιολογία: Ελένη Χατζηγεωργίου

Μουσική: Λάμπρος Πηγούνης

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Ενδυματολογία: Βασιλική Σύρμα

Βοηθός σκηνοθέτη: Ειρήνη Δένδη

Φωτογραφίες: Δομινίκη Μητροπούλου

Σκηνοθέτης teaser: Γιώργος Αποστολόπουλος

Σχεδιασμός εντύπου: Γιώργος Αμαραντίδης

Οργάνωση παραγωγής: Δήμητρα Κόλλια

 

Ηθοποιοί

Γεράσιμος Μιχελής

Μιχάλης Οικονόμου

Κλεοπάτρα Μάρκου

 

Ο Ξένος

Θέατρο 104

Κεντρική Σκηνή

Ευμολπιδών 41, Αθήνα 118 54 | 21 0345 5020

 

Πρεμιέρα 20 Απριλίου 2017

 

Παραστάσεις | 20.4 έως 11.6

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή 21.00

Τιμές Εισιτηρίων: 12 ευρώ & 8 ευρώ μειωμένο (φοιτητών & ανέργων), 5 ατέλειες

 Ο Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus, 7 Νοεμβρίου 1913 - 4 Ιανουαρίου 1960) γάλλος μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και δοκιμιογράφος, γεννήθηκε στην Αλγερία. Το 1935  ιδρύει το Θέατρο της Εργασίας, αργότερα το μετονομάζει σε Θέατρο της Ομάδας και εργάζεται για αυτό ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Τα μυθιστορήματά του Ο Ξένος και Η Πανούκλα, τα θεατρικά του έργα Καλιγούλας και Οι δίκαιοι και τέλος τα φιλοσοφικά του δοκίμια Ο Μύθος του Σίσυφου και Ο Επαναστατημένος  Άνθρωπος συγκαταλέγονται στα σπουδαιότερα κείμενα του 20ου αιώνα. Το 1957 βραβεύεται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. 

 

Σημείωμα Σκηνοθέτη

 

Οι λόγοι ενασχόλησης ενός σκηνοθέτη και μίας ομάδας ηθοποιών με ένα έργο ποικίλουν. Ένας όμως είναι αυτός που οφείλει σε κάθε περίπτωση να υπάρχει και που μπορεί να κινήσει μια θεατρική διαδικασία ουσιαστικά και δημιουργικά. Αυτός ο λόγος δεν είναι άλλος από την ανάγκη να ανακαλύψεις, από την επιθυμία να γνωρίσεις, την διάθεση να μην επαναλάβεις αλλά να αλλάξεις μέσα απο το έργο του συγγραφέα και μέσα από το έργο σου. Να μην είσαι ο ίδιος σκηνοθέτης, ο ίδιος ηθοποιός, ο ίδιος θεατής μετά από αυτό. Η αλήθεια είναι πως κάποια έργα και κάποιες διαδικασίες προσφέρουν αυτή την δυνατότητα περισσότερο από άλλες.

 

Ο Ξένος του Αλμπέρ Καμύ είναι μια πρόκληση στη συνήθεια. Ένα κάλεσμα για μια διαυγή οπτική της ζωής. Μια αδιάκοπη αναζήτηση νοήματος σε έναν κόσμο παράλογο. Ο Καμύ μεταφέροντας μας   στην θέση του Ξένου μας διδάσκει. Αποκαλύπτει μια θέση απαλλαγμένη από συνήθειες, ασφάλειες, συμβάσεις και βεβαιότητες. Μια θέση που εντοπίζει στους κοινωνικούς ρόλους τον εγκλωβισμό της ύπαρξης. Ο Ξένος μας καλεί να δούμε καθαρά, και για να δούμε πιο καθαρά χρειάζεται να δούμε διαφορετικά. Να δούμε διαφορετικά και το ίδιο το θέατρο και τις δυνατότητές του.

 

Μέσα στην ιστορία του Ξένου συναντάμε την φιλοσοφική σκέψη του Καμύ πάνω στα θέματα που τον απασχόλησαν στο σύνολο σχεδόν του έργου του (Θάνατος, Μητέρα, Χρόνος, Νόημα, Παράλογο, Δικαιοσύνη, Βία, Εξέγερση κ.α.). Για την θεατρική του μεταφορά ανασυνθέτουμε την ιστορία του Ξένου κυρίως βάσει των θεμάτων του και λιγότερο των γεγονότων του. Εστιάζουμε έτσι στην ανάπτυξη της σκέψης του συγγραφέα γύρω από αυτά και στην ανάδειξη του πυρήνα και της κύριας αίσθησης του έργου. 

 

Ο Ξένος μας συνδιαλέγεται σκηνικά με τον Μύθο του Σίσυφου (Δοκίμιο του Α.Καμύ γραμμένο την ίδια περίοδο και δημοσιευμένο το ίδιο έτος με τον Ξένο, 1942) σε μια παράλληλη και διαρκή αναφορά σε αυτόν, ως σύμβολο της μοίρας του ήρωα του Ξένου, αλλά και της ανθρώπινης μοίρας ευρύτερα. Ο Καμύ μας λέει πως “Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο”, το ίδιο ισχυεί και για τον Ξένο.

 

Δημήτρης Τσιάμης