Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Αυτό το κείμενο δεν θα μπορούσε να είναι, όπως όλες οι κριτικές θεάτρου. Γιατί τι κριτική να γράψει κάποιος, αν δεν υπάρχει έργο;  

Το θέμα, όμως, δεν είναι ούτε καν αυτό… και αλλού δεν υπήρχε έργο και γράφτηκαν κριτικές ή δεν υπήρχε έργο αλλά υπήρχε παράσταση. Εδώ υπάρχει το όνομα «Κιτσοπούλου».  

Και, ναι, χωρίς καμία ειρωνεία, υποκλίνομαι! Υποκλίνομαι σε μια  δημιουργό που μας λέει από την αρχή της παράστασης «Μια βραδιά είναι θα περάσει…» και, που στο φινάλε μάς βάζει να πούμε όλοι μαζί απ’ έξω μας ή από μέσα μας, ότι «είμαστε μαλάκες».

Γιατί τι άλλο νιώθει κάποιος, έχοντας πληρώσει 18 ευρώ για να δει τέσσερις ηθοποιούς επί σκηνής να κάνουν αυτοσχεδιασμό χαμηλού επιπέδου;  

Η Λένα Κιτσοπούλου είναι τρομερά ευφυής, έχει χτίσει όνομα και υπάρχει κοινό που όχι μόνο την ακολουθεί πιστά –sold-out και οι τρεις παραστάσεις της στη Φρυνίχου σε τόσο δύσκολη περίοδο- αλλά νιώθει και «μαλάκας» αν δεν του αρέσει. Νιώθει τύψεις γιατί δεν είναι «τρέντι». Νιώθει «μαλάκας» αν δεν γελάσει. 

Έχει καταφέρει να την πληρώνει το Θέατρο Saint-Gervais της Γενεύης για να γράψει ένα έργο σε δέκα μέρες και μετά να την ξαναπληρώνει το Θέατρο Τέχνης για να το παρουσιάσει τρία χρόνια μετά. Γιατί ήταν τόσο καλό που κρίμα ήταν να το χάσουμε (!)

Μάλλον το δέκα μέρες, που αναφέρει η ίδια στο σκηνοθετικό της σημείωμα ότι ήταν ο χρόνος συγγραφής, είναι υπερβολή. Αποκλείεται με τη δική της εξυπνάδα να της πήρε πάνω από ένα απόγευμα.  

Στην ίδια σκηνή, που τώρα είδαμε το τίποτα, πριν δέκα χρόνια (2012), είχαμε παρακολουθήσει το«Χαίρε Νύμφη», μια εμπνευσμένη διασκευή από το έργο του Ξενόπουλου, σε δική της σκηνοθεσία με εξαιρετικούς ηθοποιούς. 

Είχε προηγηθεί, με τη σπουδαία Μαρία Πρωτόπαπα μια ακόμη μεγάλη επιτυχία η «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.», η οποία γράφτηκε ως μονόλογος για το Εθνικό Θέατρο και μέχρι σήμερα έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει παιχτεί σε πολλά θέατρα ανά τον κόσμο (Αγγλία, Ισπανία, Γαλλία). Βέβαια, φέτος που ξαναπαίχτηκε, δεν μπορούσε να σταθεί με τίποτα ως έργο. 

Και μετά ήρθε η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, όπου όπως διαβάζουμε στο site του Ιδρύματος, «Η Λένα Κιτσοπούλου αυτή την  περίοδο είναι υπότροφος Onassis Dramaturgy Fellowship για τη συγγραφή και την προετοιμασία του νέου έργου της». 

Για να επανέλθουμε στο «CRY», τρεις ηθοποιοί επί μισή ώρα μάς προετοιμάζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα να δούμε.

Ο Νίκος Καραθάνος ακόμη και σ’ αυτή την αμηχανία των τριών καλεσμένων σ’ ένα σαλόνι, έχει κάτι να πει. Προσπάθεια έχουν κάνει και οι: Πωλίν Ουγκέ και Μαριλένα Μόσχου. Οι τρεις τους καυτηριάζουν τον καθωσπρεπισμό και την ευγένεια και στη συνέχεια αλληλοσφάζονται.  

Μάλιστα, αυτό γίνεται με πολύ πολύ αίμα, το οποίο υπάρχει άφθονο στη σκηνή μέσα σε πλαστικά μπουκάλια αλλά και με βασανιστικούς τρόπους… τρυπάνια, κρέμασμα, ξεκοίλιασμα με μαχαίρι και στολή χασάπη. 

Μέσα σ’ όλο αυτό το αλαλούμ γίνονται και δύο πολιτικά σχόλια για τους πρόσφυγες και τον φασισμό.  

Στο τέλος, η ίδια η Κιτσοπούλου σκοτώνει τον τρίτο της παρέας και τσιρίζει ακατάπαυστα, χωρίς καν να έχει τη στοιχειώδη τεχνική να μην κλείσει η φωνή της. 

Το νόημα λοιπόν του έργου είναι ότι όλοι θέλουμε να σκοτωθούμε μεταξύ μας αλλά λόγω ευγένειας δεν το κάνουμε και ότι όλοι θα πεθάνουμε και φυσικά ότι είμαστε «μαλάκες» και μάλιστα «χοντρομαλάκες». 

Υποκλίνομαι, λοιπόν, στον ζωγράφο που παίρνει έναν λευκό καμβά, φτύνει την τσίχλα του και πουλάει τον «πίνακα» για ένα υπέρογκο ποσό. Γιατί αυτό μας κάνει η κυρία Κιτσοπούλου… μας φτύνει και εμείς νομίζουμε  ότι βρέχει ΤΕΧΝΗ! 

Καλώς ήρθατε στη ζούγκλα των σχέσεων. Ο γάμος δεν είναι πια ιερός. Δύο ζευγάρια. Ένα άγριο ξενύχτι. Ένας πόλεμος σε ένα σαλόνι. Έργο θρυλικό, ταυτισμένο με την Εlizabeth Τaylor και τον Richard Burton από την ομώνυμη ταινία, ανεβαίνει στη Στέγη ως ένα «ζωντανό μουσείο» αλλοτινών συμπεριφορών. Ας τελειώνουμε με τις ψευδαισθήσεις. Ο Έντουαρντ Άλμπι το ζητά από το 1962. Από τις 12 έως τις 30 Δεκεμβρίου, στη Μικρή Σκηνή της Στέγης, δύο ζευγάρια ξενυχτούν, καταναλώνοντας άφθονο αλκοόλ. Το πάρτι ξεκινά. Τα συναισθήματα καιροφυλακτούν, έτοιμα να πυρπολήσουν την ιερότητα του ζεύγους, την καρδιά του δυτικού πολιτισμού. Η γνώση χρησιμοποιείται ως όπλο εξουδετέρωσης του άλλου. Στη ζούγκλα του σαλονιού, ο ένας στήνει παγίδες στον άλλον, περιμένοντας να πέσει σε αυτές το θύμα του.

Η Μαρία Πανουργιά σκηνοθετεί το θρυλικό αμερικανικό έργο χωρίς ψευδαισθήσεις, τοποθετώντας το σε ένα «ταριχευμένο» αστικό σαλόνι και αφήνοντας το ραδιόφωνο ανοιχτό. Κι ενώ ο φόνος ενός παιδιού έρχεται στην επιφάνεια, η Μαρία Πανουργιά, με έναν εξαιρετικό θίασο, που αποτελείται από τους Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη, Λένα Κιτσοπούλου, Γιάννη Παπαδόπουλο, Στέλλα Βογιατζάκη, και υπό τους ήχους του Blaine L. Reininger, μας καλεί να δούμε το Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;, το έργο με το οποίο ο Άλμπι τάραξε το κοινό των 60s, σαν ένα «παράθυρο-ζωντανό μουσείο αλλοτινών συμπεριφορών, ένα παράθυρο-φόρο τιμής στο ανθρώπινο είδος που διέσχισε τους αιώνες, αναζητώντας απελπισμένα την αγάπη».

Συντελεστές
Μετάφραση: Τζένη Μαστοράκη
Σκηνοθεσία: Μαρία Πανουργιά
Σύμβουλος Δραματουργίας: Τάσος Κουκουτάς
Σκηνικά: Πουλχερία Τζόβα
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Επιμέλεια Κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου
Μουσική & Ήχος: Blaine L. Reininger
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ράνια Καπετανάκη
Βοηθός Ενδυματολόγου: Κέλλυ Παπαδοπούλου
Κομμώσεις: Χρόνης Τζήμος
Κατασκευή Κοστουμιών: Δάφνη Τσακώτα
Παίζουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης (George), Λένα Κιτσοπούλου (Martha), Γιάννης
Παπαδόπουλος (Nick), Στέλλα Βογιατζάκη (Honey)
Εκτέλεση παραγωγής: Ελένη Κοσσυφίδου / Blackbird production
Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Με αγγλικούς υπέρτιτλους το Σάββατο 15, την Κυριακή, το Σάββατο 22 και την Κυριακή 23 Δεκεμβρίου.

Διαβάστε περισσότερα
Με το σαρδόνιο χιούμορ, την ψυχαναλυτική διεισδυτικότητα και την έντεχνη χρήση του παράλογου στοιχείου, ο Edward Albee (1928-2016) αναδείχθηκε ο μέγας Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας της γενιάς του, επίγονος των Eugene O’Neill, Arthur Miller και Tennessee Williams. Προκάλεσε αίσθηση ήδη με το πρώτο θεατρικό έργο του, το μονόπρακτο Ιστορία του Ζωολογικού Κήπου (1958). Έλαβε τρεις φορές το βραβείο Πούλιτζερ, για τα έργα Εύθραυστη Ισορροπία (1966), Θαλασσινό τοπίο (1974) και Τρεις ψηλές γυναίκες (1990), καθώς επίσης, ανάμεσα σε άλλες διακρίσεις, το βραβείο Tony για το σύνολο του έργου του (2005).

Το Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; (πρωτ. τίτλος: Who's Afraid of Virginia Woolf?) ανέβηκε για πρώτη φορά το 1962 στη Νέα Υόρκη, προκαλώντας μεγάλη αίσθηση. Απέσπασε τα βραβεία Tony και Drama Critic’s Circle.

Το 1966, το έργο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Mike Nichols, με ένα ζευγάρι πρωταγωνιστών θρυλικό, τόσο για τις ερμηνείες τους όσο και για τις μεταξύ τους συζυγικές αψιμαχίες: τον Richard Burton και την Elizabeth Taylor. Η ταινία απέσπασε δύο Όσκαρ. Ο τίτλος του έργου είναι παράφραση του τραγουδιού “Who’s Afraid of the Big Bad Wolf?” που ακουγόταν στην ταινία κινουμένων σχεδίων του Walt Disney Τα τρία γουρουνάκια (Three Little Pigs, 1933). Ο Έντουαρντ Άλμπι αντικαθιστά τον «λύκο» (wolf) με το όνομα της Αγγλίδας αυτόχειρα συγγραφέως Virginia Woolf, παραπέμποντας στο ερώτημα «Ποιος δεν φοβάται μια ζωή χωρίς ψευδαισθήσεις;».

Το Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; παρέμεινε το πιο διάσημο έργο του Άλμπι. Όπως έλεγε και ο ίδιος, «έγινε το λαμπερό αλλά κάπως βαρύ μετάλλιο που κρεμόταν στον λαιμό μου. Όλοι μου ζητούσαν να γράφω συνέχεια κι από ένα καινούριο “Ποιος φοβάται”… Δεν τους έδωσα ποτέ σημασία. Όταν γράφεις, δεν μπορείς να είσαι υπάλληλος.»

Λίγα λόγια για τη Μαρία Πανουργιά
Η Μαρία Πανουργιά θα μπορούσε να είναι ζωγράφος, αλλά επέλεξε να γίνει ηθοποιός, σκηνοθέτρια και σκηνογράφος.Γεννήθηκε στην Κόρινθο και σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και υποκριτική στο Στούντιο του Άκη Δαβή. Ως ηθοποιός, έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως οι: Άκης Δαβής, Πλούταρχος Καϊτατζής, Γιώργος Κακανάκης, Άννα Δημητριάδη, Albrecht Hirche, Έλενα Πέγκα, Δημήτρης Μαυρίκιος, Γιώργος Λάνθιμος, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Δημήτρης Νάκος, Ακύλλας Καραζήσης, Σοφία Βγενοπούλου, Σωτήρης Χατζάκης, Δημήτρης Καραντζάς, Θανάσης Σαράντος, Άντζελα Μπρούσκου, Μιχάλης Κωνσταντάτος, Έλλη Παπακωνσταντίνου, Φίλιππος Κανακάρης, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Χάρης Φραγκούλης, Γιάννης Σκουρλέτης.

Ήταν μια από τις πρωταγωνίστριες στην παράσταση Δαιμονισμένοι του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι που παρουσίασε, σε παγκόσμια πρεμιέρα στη Στέγη το 2017, ο Ρώσος σκηνοθέτης Konstantin Bogomolov.

Το Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; είναι η τέταρτη σκηνοθεσία της και η πρώτη της στη Στέγη. Έχουν προηγηθεί οι σκηνοθεσίες-διασκευές των έργων Μινιόν: Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία (Bios, 2013-14), Μαιτρ και Μαργαρίτα: Ένα πικνίκ με τον διάβολο (Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, 2016) και Ο θρύλος του Αγίου Κάρτακ και το μικρό λουλούδι (Φεστιβάλ Αθηνών, 2017).

Πληροφορίες
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Συγγρού 107
12 έως 30 Δεκεμβρίου 2018
Μικρή Σκηνή
Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή 21:00
Εισιτήρια
Κανονικό: 7, 15 €
Μειωμένο, Φίλος, Παρέα 5-9 άτομα: 12 €
Παρέα 10+ άτομα: 11 €
Κάτοικος Γειτονιάς: 7 €
Ανεργίας, ΑμεΑ: 5 € | Συνοδός ΑμεΑ: 8 €
Ομαδικές κρατήσεις στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Με την υποστήριξη:

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Η υπηρεσία e-ticket / print@home είναι διαθέσιμη για τις online αγορές εισιτηρίων. Ανοίξτε το pdf στη smart συσκευή
σας ή τυπώστε το εισιτήριό σας από όπου κι αν βρίσκεστε και μπείτε με αυτό απευθείας στην αίθουσα.

ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
2109005800 Καθημερινά, 09:00 – 21:00

ΓΡΑΜΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ
2130178200 – Καθημερινά 09:00 – 20:00

EΚΔΟΤΗΡΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ (Συγγρού 107)
Ωράριο λειτουργίας: ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-21:00
Γίνονται δεκτές πιστωτικές - χρεωστικές κάρτες Amex,Visa, MasterCard & Diners.

ΣΗΜΕΙΑ ΠΩΛΗΣΗΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΡΙΤΟΥΣ

Σημεία πώλησης εκτός Στέγης

Στα καταστήματα Public

Στο κατάστημα IANOS της οδού Σταδίου (η αγορά εισιτηρίων πραγματοποιείται μόνο με μετρητά)

Εμείς, οι Τυραννόσαυροι του Rex της οδού Πανεπιστημίου, είμαστε μια ομάδα ανθρώπων, μια κοινωνία τεράτων που προσπαθούμε να επιβιώσουμε με τα μικρά μας ατροφικά χέρια που δεν μπορούν να αγκαλιάσουν, παρά μόνο να πατήσουν κουμπιά διάφορων τηλεκοντρόλ ή κουμπιά κινητών για να στείλουν μηνύματα τα οποία αποφεύγουν την κατά μέτωπο σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Το έργο αυτό θα θελήσει να γιορτάσει την τεράστια ανάγκη μας για επικοινωνία μέσα από την οδό της ανικανότητάς μας γι’ αυτήν. Θα είναι δηλαδή μια από τα ίδια. Μια βαρετή ιστορία ανθρωπιάς υπό εξαφάνιση. Το ανθρώπινο τέρας θα χωρέσει τελικά μέσα σε ένα μικρό διαμέρισμα κι ας εξέχει η ουρά του λίγο έξω από την πόρτα. Κι ας προσπαθεί το τεράστιο κεφάλι του να πάρει μια ανάσα έξω από το παράθυρο της πολυκατοικίας του.

Λέγεται ότι οι «Τυραννόσαυροι Rex» ήταν πτωματοφάγοι. Κι εμείς μάλλον αναμασάμε ένα πεθαμένο παρελθόν, αναπολούμε ένα μάλλον πεθαμένο μέλλον και τρομάζουμε όσους πλησιάζουμε.

Ταυτότητα παράστασης

Κείμενο - Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου

Σκηνικά - Κοστούμια: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Ηχητικός: Κώστας Μπώκος

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Βοηθοί σκηνογράφου: Δήμητρα Κουτσόγεωργα, Ευγενία Μπουρντά 

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Γιώργος Κισσανδράκης, Λένα Κιτσοπούλου, Έμιλυ Κολιανδρή, Γιάννης Κότσιφας, Ιωάννα Μαυρέα, Μάριος Παναγιώτου, Δανάη Σαριδάκη, Βασίλης Σαφός.

Συμμετέχει η Νικολέτα Γκριμέκη

Φωτογράφος παράστασης: Karol Jarek

Η παράσταση είναι κατάλληλη από 15 ετών και άνω.

ΣΤΗΛΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ

Εθνικό Θέατρο - Πειραματική Σκηνή -1 (Σκηνή «Κατίνα Παξινού») - Κτίριο Rex Πανεπιστημίου 48, τηλ. 210-3305074, 210-7234567 (μέσω πιστωτικής κάρτας) και στο www.n-t.gr

Ημέρες και ώρες παραστάσεων

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή 21:00 

Είσοδος: 10€,  5€ για ανέργους