Με καίει που προσπαθώ τόση ώρα να απαντήσω αυτή την ερώτηση χωρίς να βουτήξω στην αρνητικότητα. Ρωτά με καλύτερα τι μπορώ να κάνω και πάμε να το κάνουμε. Γιατί αυτό που με καίει δεν είναι αυτό που με πονά. Αυτό που με καίει είναι δύναμη, είναι φωτιά.

Ίσως να με άλλαξε και η τριβή μου με τη Φρίντα. Η δίκη της φωτιά. Κουράστηκα να κοιτώ τον κόσμο με ματιά αρνητική. Φυσικά δεν αγνοώ πράγματα που με ανησυχούν, με πληγώνουν, με απωθούν κτλ. Παραδείγματος χάριν, το παιχνίδι της εξουσίας, η αξία που δίνουμε στην εξουσία, η αξία που δίνουμε στον πόνο, η σύγκριση με όλους και με όλα. Όμως, αισθάνομαι πως όσο επικεντρωνόμαστε στα αρνητικά τόσο επικυρώνουμε τη δύναμη της πόλωσης, του ρατσισμού, την τοξική μας σχέση με τον πόνο. Και ύστερα μένουμε εκεί. Διαχωρισμένοι και περιχαρακωμένοι. Κοιτάμε τη ζωή μέσα από τα προβλήματα και όχι σαν δρόμο προς λύση, αλλαγή, μεγάλωμα ψυχής και νου. Γιατί να δυσκολέψουμε τη ζωή μας γεμίζοντας την με εμπόδια και τρικλοποδιές; Έχει δικά της σκαμπανεβάσματα. Γιατί επιμένουμε να τη φορτώνουμε με τραύματα; Να κρύβουμε συναισθήματα; Ειδικά τα θετικά.

Έτσι θα απαντήσω όπως νιώθω. Δηλαδή, με ειλικρίνεια και αγάπη. Γιατί τα αρνητικά αυτά με κάνουν να μην αγαπώ. Με σταματούν από τα θετικά αυτής της ζωής. Είναι σαν τιμωρία, σαν αλυσίδα γύρω από το σώμα. Θα απαντήσω λοιπόν με λόγια για να πω πως: η ζωή είναι εδώ για να την ζούμε. Και θέλω να τη ζω με δράση, όχι με λόγια. Με αγάπη, αγκαλιές και γλυκιά μελαγχολία, γιατί η ζωή περνά πιο γρήγορα από όταν ήμουν παιδί. Άνθρωποι φεύγουν, ο κόσμος αλλάζει, απογοητεύσεις και νίκες πηγαινοέρχονται. Σαν επισκέπτες. Αυτό είναι και οι σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας. Επισκέπτες. Κι όλα αφήνουν σημάδια, σπόρους...Ας αφήσουμε, λοιπόν, σπόρους γόνιμους, ενωτικούς. Κοινότοπο, ίσως, αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου. Viva la vida, που ζωγράφισε κι η Φρίντα...

Κατά καιρούς όλοι έχουμε την τάση να ακολουθούμε τη μόδα της εποχής είτε είναι στα ρούχα μας είτε σε οτιδήποτε άλλο. Γιατί να μην κάνει το ίδιο και το θέατρο; Φέτος ακολουθεί τη δική του μόδα, η οποία θα μπορούσε να ονομαστεί Φριντομανία. Και αυτό γιατί θα δούμε δύο ‒ναι δύο‒ παραστάσεις με θέμα ‒τι άλλο;‒ τη Φρίντα Κάλο. Φαίνεται πως η καταθλιπτική ζωγράφος γοητεύει πολύ το κοινό, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που θεατρική παράσταση είναι αφιερωμένη σε αυτή ‒ αυτό συνέβη και πέρυσι, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.

Η Έλλη Χρονιάρη ενσαρκώνει τη Φρίντα Κάλο, αλλά και πολλά ακόμα πρόσωπα που έπαιξαν μικρό ή μεγάλο ρόλο στη ζωή της διάσημης ζωγράφου, στην ομώνυμη θεατρική παράσταση «Frida» στο Cabaret Voltaire από Παρασκευή έως Κυριακή από τις 8 Δεκεμβρίου. Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Έλενας Βισερής και του Πέτρου Παπαζήση θα ερμηνεύσει τη ζωή της διάσημης Μεξικανής ζωγράφου από τη γέννησή της μέχρι και το θάνατό της. 

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η Κατερίνα Δαμβόγλου που υποδύεται τη Φρίντα Κάλο στην παράσταση «Φρίντα κι άλλο» στο Θέατρο 104. Η Κατερίνα Δαμβόγλου και ο Robin Beer, δηλαδή οι Fly Theatre, αφηγούνται της ζωή της γνωστής ζωγράφου και παρουσιάζουν την ιστορία της με τη βοήθεια του βίντεο και του ήχου.

Η Φρίντα Κάλο θεωρείται σύμβολο επιμονής, αντοχής και ελευθερίας και μάλλον αυτό είναι που εμπνέει πολλούς σκηνοθέτες να ασχοληθούν μαζί της και ηθοποιούς να την ενσαρκώσουν. Το σίγουρο είναι πως σε όσες παραστάσεις και να τη δούμε και σε όσα εστιατόρια και να μας κρατάει συντροφιά ‒καθώς πολλοί έχουν επιλέξει να τη συμπεριλάβουν στο ντεκόρ τους‒ η Φρίντα Κάλο μας αρέσει και δεν χορταίνουμε να την απολαμβάνουμε.

Μετά από δύο επιτυχημένες σεζόν στο Θέατρο Νέου Κόσμου και περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο με την παράσταση "Αγγελική", οι Fly Theatre (Κατερίνα Δαμβόγλου και Robin Beer) παρουσιάζουν τη νέα τους δουλειά στο Θέατρο 104, βασισμένη στη ζωή και το έργο της Frida Kahlo.

 Στο «Frida Κι Άλλο» η ομάδα χρησιμοποιεί τις αρχές που έχει κατακτήσει - προσήλωση στο χώρο, το ρυθμό, το σώμα και το θεατρικό παιχνίδι- για να φέρει την Frida στη ζωή επί σκηνής. 

Η Κατερίνα Δαμβόγλου αναλαμβάνει το ρόλο της Μεξικανής ζωγράφου. Ο Robin Beer χειρίζεται και δημιουργεί ζωντανά ήχο και βίντεο δημιουργώντας τον κόσμο γύρω της. Με προβολή και ζωντανό βίντεο ζωγραφίζουμε τη σκηνή και εξερευνούμε την ιστορία της Frida, τους φυσικούς περιορισμούς και τον πόνο που την ώθησαν να δημιουργήσει έναν κόσμο που κυριαρχείται από κίνηση και ζωή. 

Η Frida, σύμβολο επιμονής, αντοχής και ελευθερίας, αντισταθμίζει την ακινησία της, “κινώντας” τη ζωή της στο μέγιστο. Τούτο την οδήγησε να παράγει ένα μοναδικό έργο, ακόμη και όταν “κοιτάζει προς τα μέσα”, που εκφράζει μια καθολική και βαθιά εικόνα του γύρω κόσμου. Με αυτόν τον τρόπο ξεφεύγει από την αναπηρία της και μας κάνει να θέλουμε ακόμα Φρίντα Κι Άλλο.

Συντελεστές-«Frida Κι Άλλο»:

 Κείμενα/Επεξεργασία Κειμένου: Κατερίνα Δαμβόγλου, Μιράντα Βατικιώτη

Σκηνοθεσία: Fly Theatre (Κατερίνα Δαμβόγλου & Robin Beer)

Δραματουργία: Μιράντα Βατικιώτη

Σκηνογραφία - Ενδυματολογία: Ερμίνα Αποστολάκη

Βοηθός Σκηνογράφου-Ενδυματολόγου: Κατερίνα Μπασκούτα

Ζωγραφική – Κατασκευή Σκηνικού: Ελένη Παπαδάκη

Φως - Ήχος: Robin Beer

Mακιγιάζ: Όλγα Πάτσιου

Φωτογραφίες: Αλίκη Χιωτάκη

Παίζουν: Κατερίνα Δαμβόγλου & Robin Beer

Τοποθεσία: Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι-Μετρό Κεραμεικός

Ημερομηνία: Πρεμιέρα: Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2017. Παραστάσεις: Πέμπτη, ώρα έναρξης 21.15

Πληροφορίες: Τηλ.: 2103455020

Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 10 ευρώ, 5 ατέλειες

https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-104/frida-ki-allo/

 Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Φουρκέτες, πολλές φουρκέτες. Καλλυντικά για μακιγιάζ. Αιθέριο έλαιο τριαντάφυλλο ή λεβάντα για καλή ενέργεια. Ένα ξύλινο πουλί για γούρι. Ταλκ. Μερικές φορές το σκυλί μας, τη Ρόκα.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Από άποψη χώρου β) Με ποιους συναδέλφους.

Το πιο ωραίο καμαρίνι ήταν στην Αιξ-αν-Προβάνς, στο πλαίσιο του μουσικού φεστιβάλ στο οποίο συμμετείχαμε με το «Μαγικό Αυλό» των Complicite. Έμοιαζε περισσότερο με δωμάτιο λουξ ξενοδοχείου. Με καναπέ, ντουλάπες, καθαρίστριες που τακτοποιούσαν το χώρο και άλλαζαν τις πετσέτες στο en-suite μπάνιο. Εκεί βρήκα και την καλύτερη παρέα. Τη Ράσα από την Ιταλία και την Κλεμεντίν από τη Γαλλία. Δεθήκαμε πολύ. Με βοήθησαν και με ένα πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζα τότε. Φιλία που κρατά ακόμη, παρά την απόσταση που μας χωρίζει.  

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Τα πιο ωραία καμαρίνια που έχω δει έχουν να κάνουν με τη συναισθηματική μνήμη. Πρόκειται για τα καμαρίνια της Παξινού και της Κυβέλης στο Θεατρικό Μουσείο, που επισκέφθηκα για πρώτη φορά στα οκτώ μου χρόνια και θαμπώθηκα. Η όποια λογική δεν έχει θριαμβεύσει πάνω στην πρώτη αίσθηση που μου προκάλεσαν. 

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Πρεμιέρα «Μαγικού Αυλού» στο Άμστερνταμ. Τελείωσε η παράσταση. Καμαρίνι γυναικών ensemble ηθοποιών. Πολλές σαμπάνιες μέσα σε πάγο στο νιπτήρα του καμαρινιού (δώρο από τον Σάιμον) και εκατοντάδες μικροδωράκια με προσωπικές ευχές από όλο το καστ. Στο διπλανό καμαρίνι έπαιζε δυνατά η μουσική. Οι πόρτες είχαν μείνει ανοιχτές για να μπορούν να μπαινοβγαίνουν όλοι... Τελικά μόνο έμπαιναν. Και στο καμαρίνι έγινε ένα μεγάλο πάρτι. Τριάντα άνθρωποι επί σκηνής και οι τριπλάσιοι από κάτω είχαμε γίνει μια ομάδα. Όλοι σχεδόν χώρεσαν στο ταπεινό μας καμαρίνι. Ρομαντικό και συνάμα σημαντικό. 

Δεύτερη αγαπημένη ανάμνηση εδώ, στο καμαρίνι του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Όταν βγήκα από το παράθυρο πριν ξεκινήσει η «Αγγελική» και είδα να έχει γεμίσει το αίθριο και να μας χαιρετούν από κάτω. Είχαν έρθει για εμάς. Σχεδόν παιδική η χαρά. Μεγάλο δώρο.

 Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Βγάζω βέρα. Λέω «σκατά». Ζητώ δύναμη από το φύλακα αδελφό μου (τον έχω χάσει εδώ και δώδεκα χρόνια). Τινάζω τα χέρια. Πιάνω τα χέρια των συναδέλφων και... εκπνέω.

"Αγγελική", παράσταση βασισμένη στη μαρτυρία της Αγγελικής Ματθαίου

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Δαμβόγλου, Robin Beer, Jorge Arbert

Παίζουν: Κατερίνα Δαμβόγλου, Robin Beer, Νεκτάριος Θεοδώρου

Από τις 11 Νοεμβρίου και για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.