Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Παγκόσμια ημέρα του θεάτρου σήμερα (27/3) κι ετοιμάσαμε ένα αφιέρωμα με τις παραστάσεις των αθηναϊκών σκηνών, όπου η σκηνική χημεία των ηθοποιών είναι τόσο δυνατή, ώστε το σκηνικό αποτέλεσμα να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή.

Ας μην ξεχνάμε ότι το θέατρο είναι, πάνω απ’ όλα, επικοινωνία κι ο καλύτερος πρωταγωνιστής, αν παίζει μόνος του, είναι σαν τον κούκο... δεν καταφέρνει ποτέ να φέρει την άνοιξη...

«Η Αρχή του Αρχιμήδη», στο Skrow

Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου έστησε μια εμπνευσμένη παράσταση του έργου του Josep M. Miro, το οποίο ανεβαίνει, για δεύτερη φορά στη χώρα μας, στη σκηνή του Skrow, σε μετάφραση της  Μαρίας Χατζηεμανουήλ.

Ο Μιχάλης Συριόπουλος (βραβείο Χορν 2019), η Μαρία Φιλίνη, ο Γιάννης Σοφολόγης και ο Σεραφείμ Ράδης είναι η εξαιρετική τετράδα, η οποία καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, ενώ ο καθένας ξεχωριστά αποδίδει, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τον χαρακτήρα του.  

«Η Φαλακρή Τραγουδίστρια», στη Β’ σκηνή του Κεφαλληνίας

Το κλασικό, πλέον, αριστούργημα του Ιονέσκο ανεβαίνει πολύ συχνά στη χώρα μας. Η σκηνοθεσία της Μαρίας Ξανθοπουλίδου αναδεικνύει, με τον καλύτερο τρόπο, την παθητικότητα των σχέσεων, την κοινωνική υποκρισία, προβληματίζει το κοινό ενώ παράλληλα το κάνει να ξεσπά σε αδιάκοπα γέλια.

Το καστ της παράστασης είναι εξαιρετικό. Αλέξανδρος Μυλωνάς, Φαίη Ξυλά, Ευγενία Αποστόλου, Σωκράτης Πατσίκας, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος και  Σοφιάννα Θεοφάνους δένουν απόλυτα ως σύνολο, αλλά έχουν κι εξαιρετικές σκηνές ως ντουέτα. Μια παράσταση που μυρίζει θέατρο υπενθυμίζοντάς μας πόσο σημαντική είναι η ομαδική συμπόρευση.

«Άνθρωποι και ποντίκια», στο  Cartel

Ο Βασίλης Μπισπίκης κατάφερε να κάνει το απομακρυσμένο Cartel «talk of the town» ανεβάζοντας το έργο του  Τζον Στάινμπεκ μ’ έναν υποδειγματικά ρεαλιστικό τρόπο. Για μένα, ίσως, η καλύτερη παράσταση της σεζόν.

Η ηθοποιοί του: Δημήτρης Δρόσος, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Θάνος Περιστέρης, Αγγέλα Πατσέλη, αλλά κι ο ίδιος σε πείθουν απόλυτα για όλα όσα διαδραματίζονται επί σκηνής.

Είναι σαν πράγματι να ζουν χρόνια αυτοί οι άνθρωποι στις εργατικές κατοικίες και να έχουν διαμορφώσει αληθινές σχέσεις.

«Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια»,στο Θησείον

Ο Νικορέστης Χανιωτάκης σκηνοθετεί το αριστούργημα του Έντουαρντ Αλμπι κι η καταπληκτική ομάδα των ηθοποιών του (Κουρής, Μιχαλοπούλου, Δρακόπουλος, Ταμπακάκης) καταφέρνει να το απογειώσει.

Ο Νίκος Κουρής παίζει, για δεύτερη φορά μετά το αξέχαστο «Σχολείο Γυναικών» σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή, μαζί με τη Λουκία Μιχαλοπούλου. Αυτή τη φορά, ως ζευγάρι, έχουν μοναδική χημεία. Νομίζω ότι στο μέλλον πρέπει να τους ξαναδούμε μαζί.

«Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων», στο Αποθήκη

Ο Δημήτρης Αγοράς ανεβάζει τους αγαπημένους ήρωες του Αρκά στη σκηνή του θεάτρου Αποθήκη (για 3η σεζόν μετά την επιτυχία που γνώρισε η παραγωγή στο Vault και στο θέατρο Σημείο) στήνοντας μία ευφρόσυνη παράσταση βασισμένη σε τέσσερα διάσημα κόμικ - βιβλία του: «Ζωή Μετά», «Ισοβίτης», «Χαμηλές Πτήσεις», «Καστράτο» και «Μαλλί με Μαλλί»[1] και το μόνο σίγουρο είναι ότι επιτυγχάνει το αυθόρμητο γέλιο της πλατείας.

Η ομάδα των ηθοποιών: Αλέξης Βιδαλάκης, Χριστίνα Δενδρινού,  Στέφανος Κοσμίδης,  Μαρία Μπαλούτσου,  Δημήτρης Κουτρουβιδέας, Τσιτομενέα Χαρά κι ο ίδιος ο σκηνοθέτης λειτουργούν εξαιρετικά, ως σύνολο κι είναι απολαυστικοί!

Ο «Θάνατο Του Ιβάν Ιλιτς», στο Αλκμήνη

Με λίγα μέσα, μόνο μια καρέκλα, βλέπουμε στο καλαίσθητο σκηνικό του Νίκου Κασαπάκη (ο ίδιος επιμελείται και τα κουστούμια της παράστασης) να ανεβαίνει μια παράσταση, επηρεασμένη από το «φτωχό» θέατρο Γιέρζι Γκροτόφσκι, αναδεικνύοντας τις αρετές του. Ο λόγος για το διήγημα του Λέοντος Τολστόι, που σκηνοθετεί η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη στο θέατρο Αλκμήνη.

Τίποτα, όμως, δεν θα ήταν το ίδιο σ’ αυτή την παράσταση, χωρίς αυτούς του δύο, σπάνιας σκηνικής ευφυΐας ηθοποιούς τον Γιώργο Γαλίτη και τον Θανάση Κουρλαμπά. Το δυνατό ντουέτο, με τα εκφραστικά του μέσα σε εγρήγορση, καταφέρνει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών.

 Από το δυναμικό ξεκίνημα, όταν σαν σίφουνες εισέβαλαν στη σκηνή μέχρι το συγκινητικό φινάλε, οι δύο τους ερμήνευσαν όλους τους ρόλους, με εντυπωσιακές εναλλαγές καταφέρνοντας να μας κάνουν να δούμε ακόμα κι ανύπαρκτα σκηνικά αντικείμενα, όπως τσιμπιδάκια, βεντάλιες, φλυτζάνια, φέρετρα κ.α. Οι ηθοποιοί λειτουργούν, πολλές φορές, σαν ένα σώμα κι εντυπωσιάζουν!

«Μύρτος» , Θέατρο του Νέου Κόσμου

Στο δώμα του Νέου Κόσμου η αγαπημένη ομάδα 4FRONTAL αποδεικνύει για μια ακόμα φορά, ότι ήρθε για να μείνει. Θυμάμαι, πριν εφτά χρόνια, όταν τους ανακάλυψα στην ίδια σκηνή με το «Σσς… κάποιος έρχεται» .

Εκτοτε, δεν έχω χάσει καμία παράστασή τους. Τα μέλη της ομάδας εναλλάσονται κάποιες φορές, αλλά πάντα στη σκηνή εντυπωσιάζουν με την επικοινωνία, την εγρήγορσή τους και τις εναλλαγές του κωμικού με το δραματικό. Πολύ συχνά εμπνέονται από τη λογοτεχνία και παρουσιάζουν στη αγαπημένα μυθιστορήματα. Το έργο του Μάτεσι στην προκειμένη περίπτωση, τους έδωσε το βήμα ώστε να δημιουργήσουν μια εξαιρετική παράσταση. Προσωπικά, νομίζω ότι μαζί με την «Οικογένεια Μπες Βγες» είναι ό,τι καλύτερο έχουν παρουσιάσει.

Η Χρηστίνα Γαρμπή, ο Σταύρος Γιαννουλάδης, η Ευαγγελία Καρακατσάνη, ο Γιώργος Κισσανδράκης και ο Χάρης Κρεμμύδας εντυπωσιάζουν με την ευκολία που ενσαρκώνουν τόσο αντίθετους χαρακτήρες. Τη εμπνευσμένη σκηνοθεσία υπογράφει ο Θανάσης Ζερίτης.