Μαμάδες που θυσιάζουν τα πάντα για τα παιδιά τους, αλλά και εκείνες που παραμένουν ακόμη παιδιά και πρέπει να μεγαλώσουν παιδιά. Ευαίσθητες, λογικές, συναισθηματικές, αυστηρές, υπεύθυνες, αδίστακτες, χαλαρές, ρομαντικές, απαιτητικές, πάντα όμως με κοινό στόχο να μεγαλώσουν υγιή και «ευτυχισμένα» παιδιά. Όσο και αν αυτά τα εισαγωγικά στο δεύτερο επίθετο μπερδεύουν τα πράγματα και τις σχέσεις τους στο μέλλον, καθώς με τα χρόνια μεταλλάσσονται και οι παρανομαστές των «θέλω» και των «πρέπει» αμφίδρομα από τις δύο πλευρές.

Οι μαμάδες της ζωής μας ζωντανεύουν και στη σκηνή. Με αφορμή τη σημερινή γιορτή της μητέρας θυμόμαστε έξι διαφορετικούς τύπους μαμάδων που απολαύσαμε τη φετινή σεζόν στις αθηναϊκές σκηνές.

Μάνα στήριγμα
Μια μάνα κουράγιο, που προσπάθησε να κρατήσει την οικογένειά της ζωντανή μετά την απώλεια του μεγάλου της γιου στον πόλεμο. Τον ένοχο τον γνώριζε εξαρχής, όπως και το θάνατο του παιδιού της, αν και αρνούνταν να τα αποδεχτεί. Εξαιρετική στο ρόλο της Κέιτ Κέλλερ η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου. Αφοπλιστική στη λιτότητά της, μετατράπηκε σε μια σπαρακτική μάνα στο «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» που ήταν αδύνατο να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο.

Αδυσώπητη μητέρα
Μια αδίστακτη μάνα ήταν η Ματριόνα (Αγορίτσα Οικονόμου) στη «Δύναμη του σκότους», που έσπρωξε το γιο της Νικήτα (Γιώργο Παπαγεωργίου) στην αγκαλιά της Ανίσα (Πέγκυ Τρικαλιώτη) χωρίς καμία ηθική αναστολή. Τον οδήγησε ακόμα και στη δολοφονία του ίδιου της του εγγονού. Το χρήμα ήταν ο θεός της και αυτό ήταν το κυριότερο έγκλημά της, ότι στο βωμό του θυσίασε όλες τις αξίες της. Μια γυναίκα παντρεμένη με έναν άνθρωπο που δεν αγάπησε ποτέ, ήταν βαθύτατα ερωτευμένη με το γιο της, τον οποίο βύθισε στο σκοτάδι για να πετύχει τις φιλοδοξίες της, βλέποντάς τον πλούσιο. Η Αγορίτσα Οικονόμου έκλεψε την παράσταση, ούσα απολαυστική στη Ματριόνα, φωτίζοντας μοναδικά της πτυχές αυτού του ιδιαίτερου χαρακτήρα.

Μητέρα παιδί
Η Εύρη Σωφρονιάδου ως Μεμέ στην παράσταση «Η παράλειψη της οικογένειας Κόλεμαν» ήταν μια μητέρα που δεν είχε καταφέρει να ενηλικιωθεί, είχε κάνει παιδιά με διαφορετικούς πατεράδες και επέμενε να κοιμάται ακόμη με το γιο της, τον Μαρίτο (Μιχάλης Πανάδης). Το οιδιπόδειο σύμπλεγμα πήρε σάρκα και οστά στη σκηνή, καθώς τα κορίτσια της, όπως φάνηκε, έπαιζαν πάντα δεύτερο ρόλο στη ζωή της. Φυσικά η σχέση που είχε αναπτύξει μαζί τους παρουσίαζε μεγάλο ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον, καθώς τη μια την είχε εγκαταλείψει από μικρή σε άλλη οικογένεια και την άλλη την είχε ορίσει υπεύθυνη για τα πάντα.

 Μητέρα γυναίκα, μητέρα ερωμένη
Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν από το σπίτι και η μάνα μένει μόνη δεν πρέπει να συνεχίσει τη ζωή της; Μια μάνα δεν εξακολουθεί να είναι γυναίκα; Η Τάνια Τσανακλίδου ως Έμμι είπε ένα βροντερό «Ναι», και μάλιστα με μια αντισυμβατική σχέση, καθώς ερωτεύτηκε έναν άντρα νεότερό της και αλλοδαπό. Η Έμμι και ο Άλι (Κωστής Καλλιβρετάκης) στο «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» έζησαν το δικό τους love story, κόντρα όχι μόνο στα παιδιά της πρώτης αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία.

Μητέρα της καρδιάς
Στη «La cocinera» η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, ως Άντριας, μπορεί να μην έγινε ποτέ η ίδια μητέρα, ωστόσο δέχτηκε, αγάπησε, φρόντισε, δίδαξε την τέχνη της και μεγάλωσε στοργικά το παιδί του συντρόφου της. Σε εποχές πολύ δύσκολες για την Κούβα εκείνη φτιάχνοντας «γλυκές πίτες από καλαμπόκι» και μένοντας πιστή σε ιδέες και ιδανικά έγινε δύο φορές μαμά του κοριτσιού.

Μητέρα για… ντιβάνι
Η Βάιολετ στον «Αύγουστο» και η σχέση της με τις κόρες της αποτελεί εξαιρετικό αντικείμενο ψυχανάλυσης, θα μπορούσαν να γραφτούν τόμοι ολόκληροι γι’ αυτόν τον ιδιαίτερο δεσμό. Το πιο εντυπωσιακό όμως από αυτά που είδαμε στη σκηνή του Θεάτρου Δημήτρης Χορν ήταν ότι τελικά όλοι γινόμαστε όπως οι γονείς μας. Η ψυχωσική μητέρα της Θέμιδος Μπαζάκα επηρέασε σε τραγικό βαθμό τις ζωές των τριών κοριτσιών της. Η μικρή κόρη (Μαρίνα Ασλάνογλου) βίωσε την απελπισία της γεροντοκόρης, με συνεδρίες σε ψυχολόγους και την αστρολογία στο τσεπάκι, έτοιμη να υποκύψει στη χειρότερη επιλογή. Η μεσαία (Βίκυ Βολιώτη) διατηρούσε κρυφή σχέση με τον πρώτο της ξάδερφο, ενώ η πρωτότοκη (Μαρία Πρωτόπαπα) στο τέλος έκανε αυτό που μισούσε περισσότερο, έγινε ίδια η μητέρα της.

Χρόνια πολλά σ' όλες τις μαμάδες της ζωής μας!

«Γιατί πήραν εκείνη και όχι εμένα;»

Το πολυβραβευμένο έργο του Κλαούντιο Τολκατσίρ ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Μαριτίνας Πάσσαρη. Αφού έκλεισε έναν πετυχημένο κύκλο παραστάσεων τα Δευτερότριτα την πρώτη σεζόν, επιστρέφει και πάλι στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.

Το κείμενο ήταν το αποτέλεσμα μιας ιδιαίτερης έμπνευσης- πειράματος του συγγραφέα. Στο σπίτι του στο Μπουένος Άιρες, στο φημισμένο Timbre 4, οι καλλιτέχνες επί μήνες αυτοσχεδίαζαν πώς να ενταχθούν σε μια οικογένεια , ποιο χαρακτήρα να δημιουργήσουν. Στο τέλος προέκυψε μια οικογένεια όπως οι Κόλεμαν.

Τα μέλη της παλεύουν καθημερινά με τη φτώχεια και οι μεταξύ τους σχέσεις είναι τεταμένες. Όσο για την επικοινωνία τους, ως επί το πλείστον επιτυγχάνεται διά της βίας.

Η Μαριτίνα Πάσσαρη κατάφερε να φωτίσει μοναδικά τόσο τις κωμικές όσο και τις τραγικές πτυχές του έργου, παραδίδοντας στο κοινό μια παράσταση στην οποία το γέλιο εναλλάσσεται σε κλάσματα δευτερολέπτου σχεδόν με κάθε δυσάρεστη σκέψη.

Δούλεψε, και αυτό φαίνεται, εξαντλητικά τις σκηνές, ώστε οι σχέσεις των ηρώων να μοιάζουν καθημερινές και όλα να κυλούν ομαλά και αβίαστα, σαν να παρακολουθεί κανείς από κλειδαρότρυπα τι συμβαίνει στο διπλανό διαμέρισμα.

Κυρίαρχη στην πινακοθήκη των προσώπων είναι η γιαγιά, η Αλεξάνδρας Παντελάκη, που λειτουργεί ουσιαστικά ως πυλώνας ισορροπίας στο σπίτι. Γι’ αυτό μετά το θάνατό της όλοι επιλέγουν ξεχωριστούς δρόμους. Η ηθοποιός με τη σκηνική της εμπειρία προσφέρει μια ατόφια ερμηνεία, αποδίδοντας το συναισθηματικό φορτίο της γυναίκας που ψάχνει απεγνωσμένα λύσεις.

Ένα δικό της κόσμο, ο οποίος όμως συνδιαλέγεται με τους υπόλοιπους ήρωες, φέρνει στο σανίδι η Εύρη Σωφρονιάδου ως Μεμέ. Μια μητέρα που δεν έχει καταφέρει να ενηλικιωθεί, έχει γεννήσει παιδιά από διαφορετικούς πατεράδες και επιμένει να κοιμάται ακόμη με το γιο της, τον Μαρίτο.

Σε αυτόν το ρόλο ο Μιχάλης Πανάδης μας χαρίζει μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία. (Νομίζω πως του αξίζει τουλάχιστον μια υποψηφιότητα για το Βραβείο Δημήτρης Χορν.) Κάθε ατάκα του προσδίδει άλλο τόνο στην ατμόσφαιρα. Με υπερβάλλοντα κυνισμό, ειρωνεία και υποδόριο χιούμορ, ο ήρωάς του λειτουργεί σαν μικρό διαβολάκι για τα μέλη της οικογένειας και βάζει φωτιά στα πάντα.

Η Γκάμπι της Αντιγόνη Δούμου μοιάζει με τη φωνή της λογικής στην οικογένεια και αποκτά μεγαλύτερο σκηνικό ενδιαφέρον στο δεύτερο μέρος.

Η Μαρσέλα Λένα, ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, ο Πάνος Τζίνος και ο Στέργιος Κοντακιώτης, αν και δεν έπαιζαν την πρώτη σεζόν και εντάχθηκαν τώρα στην ομάδα, δείχνουν να έχουν ενσωματωθεί πλήρως.

Το εικαστικό κομμάτι της παράστασης (επιμέλεια σκηνικού και κοστουμιών: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη) πιστεύω πως δεν πρόσθεσε τίποτα στα δυνατά χαρτιά της. Αντιθέτως, υπήρξαν κάποια κενά στις μεταβάσεις των σκηνών λόγω της μη εύρεσης σκηνικών λύσεων και εξαιτίας αυτού του ατελείωτου γιουσουρούμ που είχαν οι ηθοποιοί να τακτοποιήσουν στις εκάστοτε αλλαγές σκηνών.

«Η παράλειψη της οικογένειας Κόλεμαν» είναι μια παράσταση που σου θυμίζει γιατί αγαπάς το θέατρο. Απλή, αλλά τόσο ουσιαστική, στηρίζεται σε ένα δυνατό και επίκαιρο κείμενο, μιλά για το σπιτικό μου και για το σπιτικό σου, αναδεικνύοντας σπουδαίες ερμηνευτικές στιγμές που μυρίζουν έντονα «ανθρωπίλα» γι’ αυτό και σε αγγίζουν τόσο.