Από τους: Γιώτα Δημητριάδη, Κώστα Ζήση, Αναστάση Πινακουλάκη, Μυρτώ Παπαϊωάννου και Σοφία Γουργουλιάνη 

Πέντε συντάκτες παρακολούθησαν σε 22 μέρες 21 παραστάσεις. 

Η πιο δύσκολη σεζόν για το θέατρο ήρθε.Ούτε ένα μήνα δεν έμειναν ανοιχτά τα κλειστά θέατρα της πρωτεύουσας. Τι και αν όλα τα μέτρα τηρούνταν με ευλάβεια; Τι και αν όλοι οι παραγωγοί και συντελεστές έκαναν ευαγγέλιο το υγειονομικό πρωτόκολλο; Η κυβέρνηση αποφάσισε να αναστείλει την λειτουργία τους για έναν μήνα (!) αφήνοντας στον δρόμο για μια ακόμη φορά τους ανθρώπους του πολιτισμού που τόσους μήνες δούλεψαν σκληρά σε συνθήκες πανδημίας. 

1.«Το τρίτο στεφάνι», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη

Αν οι σύμβουλοι του πρωθουπουργού ή τα μέλη της κυβέρνησης είχαν επισκεφτεί το Παλλάς θα ντρέπονταν να κλείσουν τα θέατρα. Αποστάσεις, μάσκες, θερμομέτρηση, σήμανσεις παντού, το προσωπικό του θέατρου σε εγρήγορση ήταν μόνο κάποια από τα μέτρα που μας έκαναν να νιώθουμε μεγάλη ασφάλεια. Η πολυαναμενόμενη παραγωγή του Θεάτρου Παλλάς, με 20 ηθοποιούς επί σκηνής είναι εντυπωσιακή. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης  κατάφερε να παραδώσει στο κοινό μια παράσταση με μοναδικό ρυθμό καικαλοδουλεμένη σε κάθε τηςλεπτομέρεια, που παρακολουθείς ευχάριστα για 2 ώρες και 40 λεπτά χωρίς διάλειμμα. Η Μαρία Καβογιάννη είναι μια εκπληκτική Εκάβη. 

2.«Ποντικοπαγίδα», σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή

Μια έξυπνη παράσταση που κρατά το μυστήριο ενώ παράλληλα δίνει έμφαση στο χιούμορ έκτισε η Κίρκη Καραλή στο Θεάτρο Ακάδημος. Η σκηνοθέτης μεταφέρει την πλοκή του έργου  της Αγκάθα Κρίστι από μια αγγλική επαρχία τη δεκαετία του ’40, σε μια ελληνική (κοντά στο Πόρτο Γερμενό) στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Από τον θίασο ξεχωρίζουν η Ράνια Οικονομίδου και ο Μιχάλης Συριόπουλος και ο Αλέξανδρος Βάθρης.  Το θέατρο έχει μετατραπεί σε μια vintage πανσιόν με ταπετσαρίες στους τοίχους, όχι μόνο στην σκηνή, αλλά και στα πλαϊνά θεωρεία, αναπαριστώντας τα δωμάτια των ενοίκων-ηρώων με την εξαιρετική σκηνογραφία της Άσης Δημητροπούλου. 

3.«Ξυπόλυτοι στο πάρκο», σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ

Στο ίδιο θέατρο παρακολουθήσαμε και την γνωστή κωμωδία του Νηλ Σάιμον σε μια εξαιρετική μετάφραση του Αντώνη Γαλέου. Ο Άρης Λεμπεσόπουλος, η Έλενα Κρίτα, ο Αργύρης Αγγέλου, η Βασιλική Τρουφάκου και ο Jerom Kaluta είναι μια απολαυστική σκηνική παρέα και υπό στις σκηνοθετικές οδηγίες της Ρέινας Εσκενάζυ έχουν κάνει την ρομαντική κομεντί του Αμερικανού συγγραφέα μια απολαυστική παράσταση που δεν θες να τελειώσει. Με χιούμορ και τρυφερότητα υποστηρίζουν κάθε τους ατάκα. Μεγάλο αβαντάζ και αυτής της παραγωγής το εντυπωσιακό σκηνικό της Άσης Δημητροπούλου και τα καλόγουστα κουστούμια του Μάριου Καραβασίλη. 

4.«Girls and Boys», σε σκηνοθεσία Άννας Μαρίας Στεφαδούρου

 Ο συγκλονιστικός μονόλογος του βραβευμένου με Tony συγγραφέα Ντένις Κέλι, πήρε σάρκα και οστά στο θέατρο 104, με μια ερμηνεία που δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει. Η Δώρα Παρδάλη έδωσε τον καλύτερό της εαυτό, σε ένα ρόλο δύσκολο κι απαιτητικό. Η εξομολόγηση της ζωής μιας γυναίκας σε μια κατ’ επίφαση έμφυλη ισότητα. Η πατριαρχία, οι ρόλοι των δύο φύλων, σχέσεις εξουσίας κι αντιλήψεις που συχνά οδηγούν σε αδιέξοδα, ή ακόμα και τραγωδίες ερμηνεύονται σε μια άκρως φυσική εξιστόριση μιας «καθημερινής ιστορίας αγάπης», με ένα τέλος που συγκλονίζει. Η σκηνοθετική λιτότητα έφερε πραγματικά κοντά τους θεατές με το έργο. Μια παράσταση που κουβαλάς για καιρό...

5.«Το επάγγελμα της μητρός μου», σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου

Το «Επάγγελμα της μητρός μου» είναι μια διασκευή του Θανάση Παπαγεωργίου πάνω στο ομώνυμο διήγημα του Μποστ . Όσοι και όσες αγαπούν τον Μπόστ είναι αδύνατο να μην γνωρίζουν αυτό του το έργο, που μάλιστα προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων ακόμα και την απόλυσή του από την εφημερίδα στην οποία εργαζόταν . Ο Θανάσης Παπαγεωργίου πιστός στις παραδόσεις του, διασκευάζει, σκηνοθετεί και παίζει μαζί με έναν πενταμελή θίασο (Εύα Καμινάρη, Δημήτρης Θεοδώρου, Ελευθερία Στεργίδου, Γιάννης Φουντάς, Αγγελική Τσιάκαλου) μια ακόμη παράσταση του Μποστ, με μεγάλη επιτυχία κι αγάπη για το έργο. Η υπόθεση γνωστή: η σύζυγος και μητέρα μια «καθωσπρέπει» οικογένειας αποφασίζει να εργαστεί για να βοηθήσει στα οικονομικά προβλήματα του σπιτιού κι ανακοινώνει στην οικογένειά της ότι θέλει να γίνει πόρνη. Η παράσταση εξυπηρέτησε άψογα τη λαική σάτιρα του Μποστ, οι ερμηνείες ήταν πολύ καλές, ξεχωρίζοντας εκείνη της μητέρας-πόρνης, Εύας Καμινάρη. Θετική εντύπωση μας άφησε και το ενδυματολογικό κομμάτι, καθώς τα κοστούμια της Λέας Κούση ήταν  ανάλογα της εποχής.

6.«Ίκαρος», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παγώνη

Ο Δημήτρης Παγώνης στην δεύτερη σκηνοθετική του προσπάθεια μας παρουσιάζει τον Ίκαρο στο θέατρο Ροές, ένα ξεχωριστό θεατρικό δρώμενο, που βασίζεται σε έναν μεγάλο βαθμό στο αισθητική και αισθητηριακή αφύπνιση των θεατών απέναντι σε αυτό που παρακολουθούν. Ο μύθος του Ίκαρου παραλληλίζεται σε παιδικό πάρτι γενέθλιων και οι τέσσερις ερμηνευτές (Κωνσταντίνος Παράσης, Γιώργος Ομηρίδης, Περικλής Σιούντας, Βασίλης Σιδερόπουλος) γυρνάνε το χρόνο πίσω.  Μέσα από την αλληλεπίδρασή τους, το τραγούδι, τον χορό, και την έντονη σωματικότητα στις πράξεις τους οι ηθοποιοί μας ταξιδεύουν σε μια διαδρομή προς την ενηλικίωση, μέσα από τα παιδικά τραύματα , την απόρριψη ,την απογοήτευση και τη μοναξιά.

7.«Ένα ξύπνημα της άνοιξης» ,σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Λιακόπουλου

Το έργο του Φρανκ Βέντεκιντ «ένα ξύπνημα της άνοιξης», έχει ανέβει αρκετές φορές στο θέατρο. Αυτή τη φορά το απολαύσαμε στο Θεάτρο Σφενδόνη. Πρόκειται για ένα έργο που αφορά στην ενηλικίωση μιας ομάδας εφήβων, όπως εκείνοι την βιώνουν και μας την παρουσιάζουν, στα πλαίσια μιας κοινωνίας συντηρητικής και συχνά αφοριστικής, σεξιστικής και άδικης. Ο Γρηγόρης Λιακόπουλος σκηνοθετεί και μαζί με τον δεκαμελή του θίασο (Ιωάννα Χλόη Βούλγαρη, Εριφύλη Κιτζόγλου, Χριστίνα Κυπραίου, Γιώργος Μπουφίδης, Κατερίνα Νταλιάνη, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Δήμητρα Παρασκελίδου, Μιχάλης Πητίδης, Χρήστος Πούλος-Ρένεσης) μας παρουσιάζουν μια φρέσκια παράσταση, που η ενέργεια και η αγάπη της για το έργο συγκινεί. Μέσα από θεωρητικά κείμενα και πολλές προσωπικές ιστορίες των νέων ηθοποιών, οι σκηνές του κειμένου μπλέκονται κι αναδεικνύουν τα σοβαρά ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας που περιβάλλεται από σεξισμό και ταμπού. Το σημαντικότερο όμως είναι η αμφισβήτηση πολλών κλασικών κλασικών έργων ως προς αυτή την κατεύθυνση, που κάνουν τους θεατές να προβληματίζονται παρέα με τους ηθοποιούς, για το ήθος και την εξέλιξη του θεάτρου και της ανορθόδοξης πολλές φορές νοηματοδότησης των θεατρικών κειμένων. Αυτή η παράσταση ήταν η διπλωματική εργασία των αποφοίτων (2020) της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών και μας χαρίζει αισιοδοξία για το μέλλον του θεάτρου.

8.«This is Not Romeo and Juliet», σε σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα 

Η Θεοδώρα Καπράλου συνέθεσε μια δραματουργία με βάση το κλασσικό αριστούργημα του Σαίξπηρ, όπου δύο ηθοποιοί είναι «εγκλωβισμένοι» να ερμηνεύσουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Τα δύο μεγάλα διαχρονικά θέματα, ο Έρωτας κι ο Θάνατος εναλλάσσονται σ’ ένα ελκυστικό θεατρικό παιχνίδι. Το σκηνικό της Δήμητρας Ζίγκαρις είναι εξαιρετικής αισθητικής: ένα πολυμορφικό σκηνικό, όπου κάθε του κυψέλη ανοίγει και δίνει μια νέα συμβολική έννοια, με κρυφούς φωτισμούς, καθρέφτες, κισσούς. Το ατού της παράστασης είναι αν μη τι άλλο η αξιοζήλευτη σκηνική χημεία των δύο πρωταγωνιστών, Αργύρη Πανταζάρα κι Έλλης Τρίγγου, δύο πραγματικά «διαμάντια» που λάμπουν επί σκηνής.

 9.«Σ' εσάς που με ακούτε», σε σκηνοθεσία  Αλέξανδρου Αβρανά

Δυστυχώς, λόγω των νέων μέτρων της κυβέρνησης, η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου πρόλαβε να παρουσιαστεί μόλις τρεις βραδιές. Ο κινηματογραφιστής Αλέξανδρος Αβρανάς διάβασε «αλλιώς» το τελευταίο θεατρικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη σε μια παράσταση που θύμιζε… Βερολίνο. Η σκηνοθεσία του φέρει στοιχεία από τον χώρο στον οποίο δημιουργεί, τον κινηματογράφο, με πολυδιάστατες και δυναμικές εικόνες/σεκάνς, ενώ ενδιαφέρον είχε η επιλογή του να διατηρήσει τη γερμανική γλώσσα σε δύο χαρακτήρες –μιας και η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται στο Βερολίνο. Ξεχώρισα τις γκροτέσκο ερμηνείες της Αγλαίας Παππά και της Ελένης Ρουσσινού, με τη μια να λύνει και την άλλη να δένει.

10.«Παίζοντας το θύμα», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή

Λίγο πιο τυχεροί ήταν οι συντελεστές της άλλης παράστασης του Εθνικού Θεάτρου που είδαμε στο Rex. Μια ιστορία ενός κόσμου που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στον αναπότρεπτο θάνατο και την τυχαιότητα της ζωής, καταλήγοντας –μοιραία- σε μια αναπαράσταση της ίδιας της πλασματικής της ουτοπίας. Και μια γοητευτική παράσταση που αναβλύζει νεανική ορμή, φρέσκια σκηνοθετική ματιά και ερμηνείες φορτισμένες συναίσθημα. Στο έργο των πολυβραβευμένων Ρώσων συγγραφέων Όλεγκ και Βλαντιμίρ Πρεσνιακόφ  είδαμε τους: Λευτέρη Βενιάδη,Μικέ Γλύκα,Ελένη Κουτσιούμπα,Βασίλη Μαγουλιώτη,Λαέρτη Μαλκότση,Ερρίκο Μηλιάρη,Κώστα Μπερικόπουλο και Εύη Σαουλίδου. 

11.«Βικτώρ ή Τα παιδιά στην εξουσία», σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη

Ο Μάνος Βαβαδάκης σκηνοθέτησε το υπέροχο έργο του σουρεαλιστή Ροζέ Βιτράκ (1928) δημιουργώντας μαζί με τους ηθοποιούς του μια από τις πιο φρέσκιες κι άμεσες παραστάσεις που έχω δει. Το Βικτώρ είχε πρωτοανέβει στο Théâtre Alfred-Jarry και θεωρείται προάγγελμα του Θεάτρου του Παραλόγου. Το έργο ξεκινά από τα γενέθλια του Βικτώρ για να καταλήξει μέσα από σουρεάλ καταστάσεις να εξερευνά με πολύ διεισδυτικό τρόπο την ανθρώπινη ύπαρξη. Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν μία και μία, αλλά θα ήθελα να σταθώ στον πρωταγωνιστή της Πάνο Παπαδόπουλο -που νομίζω δίνει την καλύτερη ερμηνεία του- και στη Στέλλα Βογιατζάκη, δύο νέους ηθοποιούς που νομίζω θα μας απασχολήσουν στο μέλλον. Η παράσταση Βικτώρ ή Τα παιδιά στην εξουσία έχει ακολουθήσει μια ατυχή πορεία έχοντας κάνει δέκα παραστάσεις σε δύο σεζόν, αφού διακόπηκε δις λόγω των κυβερνητικών μέτρων για την πρόληψη του Covid-19. Ελπίζω πραγματικά η παράσταση να έχει περισσότερο κι ουσιαστικό χώρο στο θεατρικό γίγνεσθαι.

12.«Μεταμφίεση», σε σκηνοθεσία Σταύρου Ράγια

Το πρωτόλειο του πολυπαιγμένου θεατρικού συγγραφέα Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη επέλεξε ν’ ανεβάσει ο Σταύρος Ράγιας με πρωταγωνίστρια τη Χάρις Αλεξίου. Η κορυφαία ερμηνεύτρια μπορεί φέτος να πήρε τη δύσκολη απόφαση να εγκαταλείψει το τραγούδι, αλλά (ευτυχώς) είναι ακόμα εδώ και μάλιστα πρωταγωνιστεί ξανά σε μονόλογο μετά το Χειρόγραφο του 2016 (σκηνοθεσία: Γ. Νανούρης). Ο Ανδρέας Γεωργιάδης κατασκεύασε ένα ονειρικό καταπράσινο σκηνικό που μπορεί να διαφοροποιήθηκε από τις σκηνικές οδηγίες του έργου, αλλά του έδωσε μια νέα διάσταση. Η Χάρις Αλεξίου κατέθεσε μια συγκινητική ερμηνεία που ξεχείλιζε από νοσταλγία και μια αγάπη για τον άνθρωπο. Δεν είναι μία άλλη. Είναι η Χαρούλα.

 13.«Ω! Τι Ευτυχισμένες Μέρες», σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή 

Στο Θέατρο Τόπος Αλλού είδαμε  μία Γουίνι (Νικολέτα Βλαβιανού) υπερευαίσθητη, συναισθηματική και μόνη να παλεύει με τον αόρατο εχθρό της μοναξιάς και του βέβαιου θανάτου, σε μια συγκινητική βραδιά που μας θύμισε την κυβερνητική καταδίκη των ίδιων των θεατρικών σκηνών σε έναν απόλυτα μοναχικό χειμώνα. Και μία Νικολέτα Βλαβιανού να απεκδύεται τις πάσης φύσεως τηλεοπτικές περσόνες και να μας χαρίζει αγνό θεατρικό συναίσθημα σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή. Μαζί της στη σκηνή ο Νίκος Καραστέργιος. 

14. «Η Πολιορκία της Elysia», σε σκηνοθεσία Μαρίλλη Μαστραντώνη 

Στο Θέατρο ΠΚ είδαμε ένα νέο θεατρικό κείμενο που μιλάει ανοιχτά για την σύγχρονη νεανική ταυτότητα και για τα μέλλοντα που (θα) διψάει να πλάσει. Ένα διεθνές project που,επιβεβαιώνοντας τον ρόλο της ως έργου τέχνης, τολμάει να πειραματιστεί με αισθητικές, φόρμες και θεατρικά μέσα, παλεύοντας να ανατρέψει καλλιτεχνικά κατεστημένα.Στη σκηνή απολαύσαμε τη Νένα Δρογγίτη,τη Δήμητρα Παπουρτζή και τον Χάρη Φραγκούλη. 

 15.«Λυσσασμένη Μπαλαρίνα», σε σκηνοθεσία Λιούμπα Κριβοχίζα

Ένα πολύ ωραίο κείμενο του Grigory Konstantinopolsky ανακάλυψε η Λιούμπα Κροβοχίζα το μετέφρασε, το διασκεύασε, το σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί μαζί με τους Ρένα Κουμπαρούλη ,Άννα  Μίχου και Κυριάκο Ψυχάλη στο Studio Μαυρομιχάλη. Οι τέσσερις τους δημιουργούν μια παράσταση συγκινητική, με ιδιαίτερο χιούμορ που κερδίζει το κοινό από την πρώτη σκηνή. Η παράσταση πρόλαβε να κάνει μόνο γενική δοκιμή για τους δημοσιογράφους και την πρεμιέρα της (2.11). 

16. «Μια Γερμανίδα Γραμματέας», σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου 17. «Τέφρα και Σκία», σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα 

Δύο έργα, που ανήκουν σε διαφορετικές εποχές και συγγραφείς, ωστόσο με έναν τρόπο επικοινωνούν μεταξύ τους παίχτηκαν στο ιστορικό Θέατρο της Οδού Κυκλάδων και στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκη: To σαλόνι του Ντέβλιν και της Ρεβέκας, από την «Τέφρα και Σκιά» του Χάρολντ Πίντερ είναι σχεδόν σα να βρίσκεται σε ανοιχτή απευθείας σύνδεση με το σαλόνι της Μπρουνχίλντε Πόμσελ, της «Γερμανίδας Γραμματέα» του Κρίστοφερ Χάμπτον, αντίστοιχα. Δύο έργα, που με θεματική την ναζιστική θηριωδία, ανοίγουν ένα διάλογο για τη βία, την ενσυναίσθητη ή ασυναίσθητη αποδοχή της και την στάση του ατόμου απέναντί της. Εκεί συναντήσαμε, όμορφες ερμηνείες του Δημήτρη Ήμελλου και της Μαρίας Σκουλά στις Πιντερικές παύσεις της παράστασης που τόσο καλαίσθητα έχτισε ο Γιώργος Σκεύας και της Ρένης Πιττακή στην λαλίστατη, ανερυθρίαστη ευφράδεια της Μπρουχίλντε και το σιωπηλό αλλά τόσο παραστατικό βαθύτερο εαυτό της που με ευφυία τοποθέτησε δίπλα της ο Γιάννης Μόσχος.

18. «Φαίδρα Έρως», σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου

Το Ξενοδοχείο Μπάγκειον μετατράπηκε σε σκοτεινό παλάτι όπου η Φαίδρα και ο Ιππόλυτος μετουσιώνονται σε σύγχρονους βασιλείς/σύμβολα και υπό τις επιταγές της Σάρα Κέιν και την φροντίδα της Άντζελας Μπρούσκου συνέθεσαν μια δυνατή εικόνα και ένα σκληρό μανιφέστο για την εποχή μας και την κοινωνίας μα στο έργο της Αγγλίδας δραματουργού «Φαίδρας Έρως». Ο Γιάννης Παπαδόπουλος και η Παρθενόπη Μπουζούρη ανέλαβαν την σκηνική ενσάρκωση του μυθολογικού διδύμου, ο Τσιμάρας Τζανάτος και η Νατάσα Εξηνταβελόνη στάθηκαν στο πλάι τους, σε ένα αποτέλεσμα που αναμφισβήτητα φέρει τη ρηξικέλευθη ματιά της σκηνοθέτιδας από την αρχή μέχρι τέλους.

19. «Κεφτές», σε σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα

Με το μότο «η πρώτη ελληνική vegan κωμωδία», μας συστήθηκε ο βραβευμένος «Κεφτές» του Δημήτρη Φούτσια, στο θέατρο Αλίκη, από τον Γιώργο Λύρα. Μια κωμωδία του καιρού μας που με πινελιές αστυνομικής πλοκής σαρκάζει με τον πλέον δηκτικό τρόπο τις εμμονικές σχεδόν επιταγές της σύγχρονης ζωής σε ένα lifestyle που στο όνομα της ισότητας και δικαιοσύνης μετατρέπει τον άνθρωπο σε κανίβαλο. Ο Απόστολος Καμιτσάκης, η Άρτεμις Γρύμπλα, ο Βασίλης Σαλεύρης και η Βασιλική Κίσσα συνέπραξαν επί σκηνής για ένα σπαρταριστό αποτέλεσμα.

20. «Το σχολείο της ανυπακοής»,σε σκηνοθεσία Αποστόλη Ψαρρού 

Και μια και μιλάμε για σπαρταριστό αποτέλεσμα, προλάβαμε και είδαμε ευτυχώς στο Red Jasper Theater το αχτύπητο δίδυμο των Αποστόλη Ψαρρού και του Φώτη Λαζάρου (παρακολουθείστε την θεατρική πορεία αυτών των παιδιών και ανακαλύψτε τα), στο έργο με τίτλο «Το σχολείο της ανυπακοής» όπου ανέλαβαν να ενσαρκώσουν δύο γυναίκες(!) στην Ευρώπη της Αναγέννησης, μιλώντας ανοιχτά για το σεξ και την απόλαυσή του. Μέσα στον χειμαρρώδη τολμηρό λόγο τους, με χιούμορ ανακαλύπτεις τις τρεις φρικώδεις επιλογές μιας γυναίκας της εποχής (μοναστήρι, γάμος ή πορνεία). Το σημαντικό είναι, ότι οι δύο ηθοποιοί ενώ υποκρίνονται γυναικείους ρόλους, δεν χάνουν λεπτό την ανδρική φύση και υπόστασή τους, πετυχαίνοντας αφ’ ενός να πείσουν για τον αυθορμητισμό τους και αφετέρου (και σημαντικότερο) να αναδείξουν τον σεβασμό και την αποδοχή στην διαφορετικότητα. Το έργο είναι του Ισπανού (πολύ γνωστού στο ελληνικό θέατρο) Πάκο Μπεθέρα, η μετάφραση βεβαίως της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, ενώ ο Αποστόλης Ψαρρός ήταν υπεύθυνος για την απόδοση και τη σκηνοθεσία (δυστυχώς δεν προλάβαμε την έτερη παράσταση του, τα «Παντρολογήματα» του Νικολάι Γκόγκολ στο Θέατρο Φούρνος)

21.«Ερωτικές καρτ ποστάλ από την Ελλάδα», σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά

Επιθεωρησιακό άρωμα στη Στέγη, με την παράσταση των Ανέστη Αζά και Λένας Κιτσοπούλου (μετα-επιθεώρηση χαρακτηρίζεται), όπου «στοχοποιείται» ως θεματική το περίφημο «δυνατό» χαρτί της Ελλάδας ως τουριστικός προορισμός. Καλοκαίρι, παραλίες, μπιτσόμπαρα, καμάκια και πέφτουλες, τουρίστες και τουρίστριες, φραπεδιές, zorbaδες, σουβλάκια, ταβέρνες, σεξ, σεξ, σεξ. Με σαρδόνιο χιούμορ, σκληρή ελευθεριάζουσα γλώσσα και ταυτόχρονα με μια αγάπη και ένα χάδι για όλα τα καλοκαίρια (μας) η Λένα Κιτσοπούλου έγραψε τα κείμενα στο τυπικό και γνωστό ύφος της, και ο Ανέστης Αζάς μας ταξίδεψε, μας «ξενάγησε» ορθότερα στον τόσο προσφιλή μας τρόπο διακοπών, αναδεικνύοντας μέσα από όλα τα σπαρταριστά που συνέβαιναν επί σκηνής, ένα πολύ δυνατό αίσθημα γλυκιάς μελαγχολίας. Συμπράττουν οι Γιώργος Βουρδαμής, Κώστας Κουτσολέλος (πολύ αγαπήσαμε τον Τάκη του), η Ιωάννα Μαυρέα (κλέβει στην κυριολεξία την παράσταση ως youtuber που δίνει οδηγίες επιβίωσης στο ελληνικό καλοκαίρι, «χημεία είμαστε, χημεία χρειαζόμαστε), η Θεανώ Μεταξά, η Σοφία Πριοβόλου, ο αγγλικής καταγωγής Gary Salomon και βεβαίως η ίδια η Λένα Κιτσοπούλου με έναν πολύ δυνατό εισαγωγικό μονόλογο από τον οποίο κρατήσαμε για σκέψη και προβληματισμό το ανατρεπτκό «το πιο φασιστικό που συμβαίνει στον άνθρωπο, είναι η παράταση της ζωής του»

Διαβάστε επίσης:

Είδα Το «Τρίτο Στεφάνι», Σε Σκηνοθεσία Κων/Νου Μαρκουλάκη

Είδα Την «Ποντικοπαγίδα», Σε Σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή

Είδα Το «This Is NOT Romeo And Juliet», Σε Σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα

Είδα Τη «Μεταμφίεση», Σε Σκηνοθεσία Σταύρου Ράγια

Είδα Το «Μια Γερμανίδα Γραμματέας», Σε Σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου

Η Ομάδα Σημείο Μηδέν και ο σκηνοθέτης Σάββας Στρούμπος ανακοινώνουν την έναρξη καλοκαιρινής περιοδείας που περιλαμβάνει την παρουσίαση της παράστασης «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε επιλεγμένους σταθμούς εντός και εκτός Αττικής αλλά και την παρουσίαση της παράστασης «Ευτυχισμένες Μέρες» του Σ. Μπέκετ, με την Ανέζα Παπαδοπούλου, στην Άνδρο.

Συγκεκριμένα, το πρόγραμμα της περιοδείας διαμορφώνεται ως εξής:

• 17/7 Δελφοί – «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δελφών (Θέατρο “Φρύνιχος”)

• 4/8 Άνδρος – «Ευτυχισμένες Μέρες» του Σ.Μπέκετ, συμμετοχή στο Φεστιβάλ Άνδρου (Ανοιχτό Θέατρο Χώρας Άνδρου)

• 9/8 Κατερίνη – «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, συμμετοχή στο Φεστιβάλ Ολύμπου (Αρχαίο Θέατρο Δίου)

• 13/8 Ίος – «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, σε συνεργασία με τον Δήμο Ίου (Θέατρο "Οδυσσέας Ελύτης")

• 24/8 Πετρούπολη – «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, συμμετοχή στο Φεστιβάλ Πέτρας (Θέατρο "Μίνως Βολανάκης")

• 30/8 Ελευσίνα – «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, συμμετοχή στο Φεστιβάλ "Αισχύλεια" (Παλαιό Ελαιουργείο)

Λίγα λόγια για την παράσταση «Αντιγόνη» του Σοφοκλή

Μετά από δύο επιτυχημένους κύκλους παρουσίασης (Μάιος-Ιούνιος 2019 και χειμερινή σεζόν 2019-2020) και μία περιοδεία το καλοκαίρι του 2019, η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή θα παρουσιαστεί εκ νέου σε ανοιχτά θέατρα σε όλη την Ελλάδα ξεκινώντας από το Θέατρο “Φρύνιχος” στους Δελφούς στις 17 Ιουλίου.

Αξίζει να σημειωθεί πως η παράσταση είναι το αποτέλεσμα πολύμηνου εργαστηρίου πάνω στην αρχαία Τραγωδία, που ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2018 και ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 2019, με την πρώτη παρουσίασή της στο «Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος». Για τις ανάγκες της ερευνητικής διαδικασίας και της παράστασης δημιουργήθηκε νέα μετάφραση του έργου από τον Δημήτρη Δημητριάδη.

Συντελεστές της παράστασης:

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία, διαμόρφωση χώρου, επιμέλεια κοστουμιών: Σάββας Στρούμπος
Μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης
Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης
Δραματολόγος: Μαρία Σικιτάνο
Photo credits: Αντωνία Κάντα
Δημιουργία αφίσας: Soul Design

Διανομή:

Αντιγόνη: Έβελυν Ασουάντ
Κρέων: Κωνσταντίνος Γώγουλος
Τειρεσίας - κορυφαία Χορού: Έλλη Ιγγλίζ
Ισμήνη - Αγγελιαφόρος: Άννα Μαρκά – Μπονισέλ
Αίμων: Γιάννης Γιαραμαζίδης
Ευρυδίκη - κορυφαία Χορού: Ρόζυ Μονάκη
Φύλακας - Εξάγγελος: Στέλιος Θεοδώρου – Γκλίναβος
Χορός: η Ομάδα

Λίγα λόγια για την παράσταση «Ευτυχισμένες Μέρες» του Σάμουελ Μπέκετ

Με τις Ευτυχισμένες Μέρες η Ομάδα Σημείο Μηδέν, σε συνεργασία με την Ανέζα Παπαδοπούλου, συνεχίζει την έρευνά της πάνω στο έργο του μεγάλου Ιρλανδού συγγραφέα, Σάμουελ Μπέκετ. Η παράσταση που έκανε πρεμιέρα στα τέλη Φεβρουαρίου στο «Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος» απέσπασε ήδη εξαιρετικά σχόλια.

Συντελεστές της παράστασης:

Μετάφραση: Θωμάς Συμεωνίδης

Σκηνοθεσία – σκηνική εγκατάσταση – επιμέλεια κοστουμιών: Σάββας Στρούμπος

Μουσική επί σκηνής: Έλλη Ιγγλίζ

Ηχογραφημένη μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης

Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης

Ζωγραφική πίνακα: Ηλίας Παπανικολάου

Δραματολόγος: Μαρία Σικιτάνο

Κατασκευή σκηνικού: Απόστολος Ζερδεβάς

Photo credits: Αντωνία Κάντα

Ηθοποιοί: Ανέζα Παπαδοπούλου, Έλλη Ιγγλίζ

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Η φετινή μας περιοδεία πραγματοποιείται τον καιρό της πανδημίας, περίοδο που αποτελεί τομή στις ζωές όλων μας. Τους μήνες αυτούς στερηθήκαμε την σκηνή και τους συνεργάτες μας, αλλά κυρίως την δυνατότητα να ικανοποιήσουμε αυτήν την πρωτογενή επιθυμία έκφρασης μιας βαθιάς αγωνίας, που μας ωθεί τελικά στην δημιουργία ενός έργου τέχνης. Επικοινωνώντας την αγωνία με τα υλικά του θεάτρου, προσπαθούμε να συναντήσουμε τους άλλους ανθρώπους, να συνδεθούμε και να συνυπάρξουμε.

Η θεατρική τέχνη έχει ανάγκη την άμεση και ζωντανή επαφή, μέσα από εκεί αποκαλύπτει ανθρώπινά πάθη και επιθυμίες, φόβους και προσδοκίες, έτσι μιλά στο πνεύμα, την ψυχή και το σώμα μας. Πιστεύω ότι όσο υπάρχει Άνθρωπος θα υπάρχει και Θέατρο, αυτή η μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης που δεν μπορεί να χωρέσει οριστικά μέσα στις σελίδες του διαδικτύου, γιατί στον πυρήνα της βρίσκεται η ζωτική ενέργεια, η δύναμη που μας ωθεί να κάνουμε “οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου”, όπως λέει ο ποιητής. Την δύναμη αυτή θέλουμε να εκφράσουμε με την “Αντιγόνη” και τις “Ευτυχισμένες Μέρες”.

Ελπίζω να συναντηθούμε στην όμορφη ζώνη μεταξύ σκηνής και πλατείας και να βιώσουμε την συγκίνηση που προσφέρει η ζωντανή τέχνη του θεάτρου.

Σάββας Στρούμπος

Περισσότερες πληροφορίες για την ομάδα, κριτικές των παραστάσεων, συνεντεύξεις και φωτογραφικό υλικό μπορείτε να βρείτε στη σελίδα http://simeiomiden.gr/

Info:

Τοποθεσία/Ημερομηνία:
Σοφοκλή «Αντιγόνη»

17/7 Δελφοί | Θέατρο "Φρύνιχος" - σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δελφών
9/8 Κατερίνη | Αρχαίο Θέατρο Δίου – Φεστιβάλ Ολύμπου
13/8 Ίος | Θέατρο «Οδυσσέας Ελύτης» - σε συνεργασία με τον Δήμο Ίου
24/8 Πετρούπολη | Θέατρο «Μίνως Βολανάκης» - Φεστιβάλ Πέτρας
30/8 Ελευσίνα | Παλαιό Ελαιουργείο – «Αισχύλεια»

Σ.Μπέκετ «Ευτυχισμένες Μέρες»

4/8 Άνδρος |Ανοιχτό Θέατρο Χώρας Άνδρου - συμμετοχή στο Φεστιβάλ Άνδρου

Πληροφορίες: Τηλ.: 210-3225207

Ηλεκτρονική Προπώληση: Viva.gr (Η ημερομηνία έναρξης της προπώλησης θα ανακοινωθεί σύντομα)

Διαβάστε επίσης:

Σάββας Στρούμπος: «Τα Έργα Αποκαλύπτονται Όταν Αρνηθούμε Τα Κλισέ Που Έχουν Κατακάτσει Πάνω Τους»

Ευτυχισμένες Μέρες του Σ. Μπέκετ

σκην. Σύλβια Λιούλιου
παραγωγή Bios

*πρεμιέρα Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου*

Δεν θέλω μήτε να καθοδηγήσω μήτε να βελτιώσω μήτε να απομακρύνω τους ανθρώπους από την ανία. Θέλω να φέρω την ποίηση στη δραματουργία, μια ποίηση που πέρασε μέσα από το κενό και κάνει μια καινούργια αρχή σε έναν καινούργιο χώρο. | Σ. Μπέκετ

Το κείμενο του Μπέκετ γραμμένο στα 1960 παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Cherry Lane Theater της Νέας Υόρκης στις 17 Σεπτεμβρίου 1961 και επιστρέφει έκτοτε διαρκώς σε σκηνικά ανεβάσματα σε όλο τον κόσμο. Σχεδόν ως ένα «θεατρικό άλυτο».

Η Γουίνυ ενταφιασμένη ως επάνω από τη μέση της, στο κέντρο ενός τύμβου είναι το πρώτο θηλυκό θεατρικό προσωπείο του συγγραφέα που εξαντλεί όλες τις συγγραφικές δυνατότητες στην αναζήτηση μιας γλώσσας του Υποκειμένου. Μια φωνή μονολογεί. Αυτή είναι η ελάχιστη μονάδα μέτρησης της ύπαρξης στα κείμενα του Μπέκετ. Η Γουίνυ μονολογεί και διαρκώς αναζητά μια επιβεβαίωση από τον Γουίλυ πως είναι εκεί και την ακούει. Άρα θα υπάρχει. Άρα θα υπάρχουν. Η Γουίνυ και ο Γουίλυ είναι το ποιητικό δίπολο των «Ευτυχισμένων Ημερών» που συνθέτει την ενότητά του μέσα σ’ έναν χώρο επινοημένο από τον συγγραφέα στην προσπάθειά του να αποτυπώσει το πιο τρομερό πράγμα που θα μπορούσε να σου συμβεί.  Όμως η Γουίνυ επινοεί διαρκώς τρόπους για να βγάλει τη μέρα της. Κι όταν νιώθει πως η γη τη ρουφά προς τα κάτω εκείνη τραγουδά.

Εικόνα πουλιού που έχουν βαρύνει τα φτερά του.

«Και τώρα;» «Οι λέξεις σ’ εγκαταλείπουν, είναι φορές που κι αυτές ακόμη σ’ εγκαταλείπουν.» «Και τώρα; Και τώρα Γουίλυ;» Η Γουίνυ, ελαφριά, αέρινη, πλάσμα εφήμερο του αιθέρα τραγουδά το τραγούδι της χωμένη στη γη ως τη μέση της. Την πρώτη μέρα. Ως το λαιμό τη δεύτερη. Από θέμα σε θέμα με το φόβο του κενού που διαρκώς καραδοκεί. Παύση. Μακρά Παύση. Μέγιστη Παύση. Κάτω από έναν καταραμένο ήλιο ανάγει τη ζωή σε γλώσσα και γέλιο. «Να γελάς τρελά… τάτα και τάτα να γελάς τρελλά μέσα στην πιο σκληρή οδύνη». Ποιος ακούει το γλυκό κελαηδισμό του πουλιού; Ο Γουίλυ. «Ποιος Γουίλυ;» Ο δικός της ο Γουίλυ! Οι «Ευτυχισμένες Μέρες», ένα θεατρικό έργο ποιητικής συμμετρίας και ανάπτυξη φούγκας που δεν τελεσφορεί παρά μόνο ως όνειρο φυγής. Ένας ρόλος σπάνιος για να αχνοφέγγει το πρόσωπο της ηθοποιού πίσω από το προσωπείο της Γουίνυ. Η Όλια και η Γουίνυ Μπεκετική διπλοτυπία.

Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης
Σκηνοθεσία: Σύλβια Λιούλιου

Δραματουργία: Νίκος Φλέσσας – Σύλβια Λιούλιου

Σκηνικά - Κοστούμια: Άγγελος Μέντης

Επιμέλεια Κίνησης: Αγγελική Στελλάτου

Ηχητική Σύνθεση: Γιώργος Πούλιος

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Φωτογραφίες: Σπύρος Στάβερης

Παίζουν: Όλια Λαζαρίδου, Άγγελος Σκασίλας

Πληροφορίες παράστασης

Bios main

Διάρκεια παραστάσεων: Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου έως Κυριακή των Βαΐων. 
Παραστάσεις: Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή

Ώρα έναρξης: 21.00

Τιμή εισιτηρίου: 12 & 10 ευρώ (φοιτητικό)