Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασιάδου
Η συνάντησή μας έχει προγραμματιστεί στο Θέατρο Άνεσις, όπου αυτή την περίοδο οι προετοιμασίες είναι πυρετώδεις. Σε λίγες μέρες, 4 θεατρικές παραστάσεις κάνουν πρεμιέρα στην ίδια σκηνή. Θίασοι και τεχνικοί μπαινοβγαίνουν.
Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Πες μας, λοιπόν, τι θα δούμε στη σκηνή του Θεάτρου Άνεσις;
Θα δούμε τη συνέχεια του «Κουκλόσπιτου» του Ίψεν. Η Νόρα, είκοσι χρόνια μετά τη μέρα που άνοιξε την πόρτα και εγκατέλειψε τον άνδρα της και τα παιδιά της, γυρίζει για να ζητήσει τα διεκδικούμενα. Αυτά δεν είναι η περιουσία της, τα έχει εξάλλου καταφέρει πολύ καλά, είναι η ελευθερία της.
Την ελευθερία της δεν την διεκδίκησε όταν εγκατέλειψε το σπίτι της;
Ένα μέρος της ελευθερίας της...Αν σου πω περισσότερα, θα προδώσω το έργο.
Ο δικός σου ρόλος στην παράσταση;
Εγώ υποδύομαι την Άννα-Μαρία, την υπηρέτρια που μεγάλωσε τα παιδιά της και φρόντισε τον Ντόρβαλντ.
Διαβάζω στο δελτίο Τύπου της παράστασης ότι πρόκειται για μια «κωμωδία σπουδή πάνω στη γυναικεία χειραφέτηση, που εξετάζει πόση πρόοδος έχει γίνει τα τελευταία χρόνια». Νιώθεις ότι έχει συντελεστεί τελικά πρόοδος;
Μεγάλη πρόοδος , αλλά αν εξετάσεις όλα τα σπίτια που βρίσκονται εδώ γύρω είναι πολύ πιθανό να βρεις αρκετά σαν της Νόρας και του Ντόρβαλντ. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι μπορεί να αλλάζει το κοινωνικό στάτους, η λογική μας απέναντι στα δύο φύλα, αλλά για μένα, η γυναίκα έχει ακόμη πολλά στεγανά να αντιμετωπίσει. Δεν το λέω από φεμινιστική άποψη. Το λέω γιατί το βλέπω...
Σου συμβαίνει;
Βεβαίως, επειδή είμαι γυναίκα με αντιμετωπίζουν διαφορετικά από ένα άνδρα. Θα σου πω ένα απλό παράδειγμα: πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουν οι υπάλληλοι του δημοσίου μια γυναίκα από έναν άνδρα;
Διαφορετική αντιμετώπιση και μάλιστα με ακραία άσχημο τρόπο βλέπουμε και στο θέατρο και μάλιστα η χρονιά που μας πέρασε ήταν κομβική: ήρθαν στο φως ανατριχιαστικά σκηνικά. Εσύ, μεγάλωσες στο θέατρο. Πίστευες ποτέ ότι θα βλέπαμε καλλιτέχνες στη φυλακή με τέτοιες κατηγορίες;
Όχι...όχι! Όλοι μας λίγο ή πολύ γνωρίζαμε κάποια συμβάντα, δεν γνωρίζαμε όλη την αλήθεια! Εγώ έχω μείνει άναυδη...Παρόλο που για τον κύριο Φιλιππίδη, όχι τον κύριο, διορθώνω! Για τον Πέτρο Φιλιππίδη έχω ακούσει κάτι πολύ άσχημο αλλά ήταν ένα περιστατικό αυτό που είχα ακούσει. Ήξερα ότι ο Πέτρος ήταν εξαιρετικά κυκλοθυμικός και όλοι γνωρίζαμε κάποιους σπόρους αλήθειας. Αυτό όμως που τελικά αποκαλύφθηκε και με τον Λιγνάδη και με τον Φιλιππίδη, δεν το φανταζόμουν ποτέ.
Έχω την αίσθηση, Ντίνα, ότι ήταν γνωστά πολλά περισσότερα από κάποιους «σπόρους αλήθειας»....
Ίσως, μην ξεχνάς όμως, ότι εγώ ήμουν εκτός χώρου για μια δεκαετία. Οπότε λογικό να μην τα ήξερα. Σε πληροφορώ όμως ότι και συνάδελφοι που τους γνώριζαν και είχαν συνεργαστεί μαζί τους, έχουν πέσει από τα σύννεφα. Φυσικά, υπάρχουν και κάποιοι που ήξεραν...
Όλα όσα ακολούθησαν, και αναφέρομαι και στην Υπουργό Πολιτισμού που δήλωσε εξαπατημένη από την υποκριτική τέχνη του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή, πώς σου φάνηκαν;
Δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό Γιώτα, γιατί θα θυμώσω...Γιατί όταν θυμώνει κανείς λέει πράγματα που καλό είναι να μην τα πει. Θεωρώ ότι στη χώρα μας είμαστε πολύ πίσω σε θέματα εφαρμογής των θεσμών...
Και αξιοκρατίας;
Κυρίως, είμαστε πολύ πίσω...Δεν έχω άλλη εξήγηση.
Ως ηθοποιός που έχεις διανύσει τόσο χρόνια στο σανίδι, και όχι μόνο, δεν νιώθεις προσβολή μια Υπουργός να συγχέει την τέχνη της υποκριτικής με την υποκρισίας;
Προσβάλλει τον εαυτό της, όχι εμάς... Δεν μπορούν να μας θεωρούν τόσο χαζούς. Δεν γίνεται! Δεν μπορούν να θεωρούν τον καλλιτεχνικό χώρο ένα μάτσο ηλιθίους! Γιατί δεν είμαστε! Είμαστε πάρα πολύ έξυπνοι άνθρωποι!
Και είδαμε ότι η υπουργός παραμένει και μετά τον ανασχηματισμό....
Αυτό είναι πρόβλημα της κυβέρνησης και πρέπει να το κοιτάξει!
Οι καλλιτέχνες πέρασαν δύσκολα χρόνια και λόγω κρίσης και λόγω covid. Εσένα φαίνεται να μην σε άγγιξε η κρίση. Έκανες σπουδαία πράγματα στο σινεμά αλλά και τηλεόραση. Ήσουν τυχερή;
Η αλήθεια είναι ότι ήταν προγραμματισμένα πολλά πράγματα από πριν και έγιναν όλα μαζί.
Πόσο ελπιδοφόρο είναι να δουλεύει κανείς σε ταινίες όπως η «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή ;
Θεωρώ ότι το γεγονός ότι βλέπουμε ταινίες όπως η «Ευτυχία», δείχνει ότι η κινηματογραφική κουλτούρα στην Ελλάδα έχει αρχίσει να αλλάξει και μιλάω και για τα γραφεία παραγωγής, για τους σεναριογράφους και γενικότερα όλους τους συντελεστές. Η επιτυχία του ελληνικού κινηματογράφου δείχνει και την πρόοδο της χώρας σε μια άλλη πραγματικότητα. Θα αργήσουμε λίγο να το πετύχουμε αλλά θα τα καταφέρουμε. Χαίρομαι να βλέπω τους νέους ανθρώπους διαφορετικούς και με μια άλλη νοοτροπία.
Μπορούμε να πούμε με περηφάνια ότι έχουμε σινεμά στην Ελλάδα...
Έχουμε καλό σινεμά! Τα νέα παιδιά, τα βλέπεις να καλπάζουν μπροστά και να μην τα ενδιαφέρει γι’ αυτό που υπάρχει από πίσω τους. Αυτό με ενθουσιάζει!
Ο ρόλος σου στην «Ευτυχία» νομίζω μας άγγιξε όλους. Τι εισέπραξες εσύ;
Μου έχουν πει άπειρα! Ήρθαν ηθοποιοί, συνάδελφοι και μου έλεγαν «Δεν ξέραμε ότι είσαι τόσο καλή ηθοποιός». Το κοινό στο δρόμο μου έλεγε πολύ συγκινητικά λόγια... Η αποδοχή του κόσμου σε σχέση μ’ αυτή την ταινία ήταν απίστευτη και είμαι ευγνώμων.
Τώρα ολοκλήρωσες γυρίσματα και για μια ακόμη ταινία, τη «Σμύρνη μου αγαπημένη»....
Ναι, και μια ακόμη εξαιρετική ταινία που λέγεται «Πίσω από τις φυλλωσιές» μιας πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδας, της Ασημίνας Προέδρου. Μια ταινία μ’ ένα εκπληκτικό σενάριο που θα δούμε σε λίγους μήνες. Δεν έχω μεγάλο ρόλο αλλά πιστεύω πολύ σ’ αυτή την ταινία! Το πιο σημαντικό, ίσως, σε μια ταινία, είναι το σενάριο. Εκπληκτικό σενάριο είχαμε και στη «Σμύρνη μου αγαπημένη» ...
Το σενάριο είναι της κ. Ντενίση;
Ναι, μαζί με τη βοήθεια του Μάρτιν Σέρμαν, ένας εκπληκτικός συγγραφέας που έτυχε μάλιστα να παίξω το 2010 ένα δικό του θεατρικό, το «ΙΖΑΝΤΟΡΑ - WHEN SHE DANCED».
Μιλάμε για μια πανάκριβη παραγωγή....
Τα χρήματα τα βρήκε εξ ολοκλήρου η κυρία Ντενίση. Είναι μια παραγωγή από αυτές που λες, «δεν γίνεται να είναι ελληνική», και όμως είναι! Μου λένε ότι βγαίνει μαγικό το αποτέλεσμα. Με παίρνει τηλέφωνο η Μιμή ενθουσιασμένη και συγκινημένη. Η Ντενίση είναι η κυρία Ντενίση. Μια αρχόντισσα σ’ όλα της.
Ο πατέρας σου, ο σπουδαίος Γιώργος Μιχαηλίδης, έχει φύγει τρία χρόνια από τη ζωή. Διόρθωσε με αν κάνω λάθος, αλλά δεν έχει πάρει το μάτι μου να έχει γίνει κάτι προς τιμήν του.
Γιατί έχει πάρει το μάτι σου να έχει γίνει για κάποιον άλλον αξιόλογο καλλιτέχνη; Και ούτε θα πάρει! Αν δεν το κάνω εγώ, δεν θα το κάνει κανείς...
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί αυτή η χώρα ήταν πάντα έτσι...Έφυγε ο Χατζηδάκις. Αν δεν άκουγες παντού τη μουσική του, αν δεν την χρησιμοποιούσαμε σ’ άλλες μορφές τέχνης, θα τον θυμόσουν; Έτσι είναι αυτή η χώρα. Ζω ακόμη εγώ και το Πανεπιστήμιο ζήτησε το αρχείο του για να τον εντάξει στο θεατρικό γίγνεσθαι και από εκεί και πέρα θα δούμε τι θα κάνουμε....
Είδαμε, πριν δύο χρόνια για παράδειγμα στο Άμφι-Θέατρο να γίνεται μια αναβίωση του «Άμλετ» προς τιμήν του Σπύρου Ευαγγελάτου. Θα σκεφτόσουν κάτι ανάλογο;
Η Κατερίνα που το έκανε αυτό για τον πατέρα της είναι σκηνοθέτης και έχει και ένα άλλο εύρος κύκλου. Στη δική μου την περίπτωση δεν είναι εύκολο να γίνει. Αυτό που μπορώ πραγματικά να κάνω, είναι να τιμήσω το έργο του πατέρα μου μέσα σε εθνικά πλαίσια.
Δηλαδή;
Εννοώ να δοθεί το αρχείο στο πανεπιστήμιο, να δημιουργηθεί ένα επίσημο site με τις παραστάσεις του. Στόχος είναι να υπάρχει ένας χώρος, όπου ο φοιτητής, ο σπουδαστής ή οποιοδήποτε άλλος, θα μπαίνει μέσα και θα βλέπει το έργο του Μιχαηλίδη. Από εκεί και πέρα, είναι στη διάθεση της Πολιτείας, αν θέλει να αξιοποιήσει το έργο ενός τόσο σπουδαίου πνευματικού ανθρώπου, που είναι δική της περιουσία. Αυτό δείχνει και κατά πόσο η χώρα κυβερνάται από ανθρώπους που είναι μορφωμένοι ή αγράμματοι.
Τι κρατάς από τον μπαμπά σου; Για να το κάνω πιο συγκεκριμένα, όταν δουλεύεις σε μια παράσταση..
Δεν είναι μόνο ένα πράγμα... Είναι πολλά! Η γενικότερη αίσθηση για την παράσταση. Ο πατέρας μου, πίστευε ότι αν δεν εντρυφήσεις βαθιά, ουσιαστικά σ’ ένα κείμενο και δεν βρεις τον χώρο, τον χρόνο, το περιβάλλον του έργου και του συγγραφέα, δεν μπορείς να πας πουθενά. Δεν μπορείς να μεταλλάσσεις τα βιβλία, όπως σου έρχεται. Αυτό δεν είναι ανάγνωση, είναι βιασμός...
Αυτό δε σημαίνει ότι ένα έργο που γράφεται το 1800 και εμείς θέλουμε να το ανεβάσουμε σήμερα, δεν χρειάζεται κάποια άλλη προσέγγιση, κάποια άλλη ματιά στο έργο για να μπορούμε να συνεννοηθούμε μαζί του... Διαφορετικά δεν θα υπάρχει Τέχνη αλλά μια τελετουργία, όπως είναι για παράδειγμα το θέατρο του Νο, που είναι υπέροχο, αλλά όταν ανεβάζεις ένα έργο, θες να συνομιλήσει με το σήμερα.
Πώς βρίσκουν κάποιοι σκηνοθέτες χρόνο για μελέτη και ανεβάζουν έξι ακόμη και εφτά παρατάσεις τον χρόνο;
Αν μπορούν, ας το κάνουν...Καλό είναι αυτό για τους ηθοποιούς. Δεν ξέρω, τι να σου απαντήσω...
Σήμερα, έχουμε πραγματικά καλούς σκηνοθέτες στο ελληνικό θέατρο;
Υπάρχουν σκηνοθέτες και μάλιστα πολύ καλοί. Απλά κάθε σκηνοθέτης όσο πιο νέος είναι, τόσο περισσότερο χρόνο θέλει για να βρει την ταυτότητά του. Πιστεύω ότι η κρίση μάς έφερε μπροστά σε πολλά νέα ταλαντούχα παιδιά και μιλάω για όλους τους κλάδους: ηθοποιούς, σκηνοθέτες, σεναριογράφους, σκηνογράφους ακόμη και κριτικούς θεάτρου. Μετά το 2016 που επέστρεψα στο χώρο, έμεινα άναυδη από τα ταλέντα που συνάντησα.
Νομίζεις πως το επίθετό σου, το έχεις αξιοποιήσει όσο θα έπρεπε;
Δεν είναι κάτι που μου αρέσει, αλλά πιστεύω ότι δεν είναι και κάτι που εκτιμάται στο χώρο. Νομίζω, όμως, ότι πολλές φορές ένα επίθετο σού γυρίζει μπούμερανκ.
Από τη σειρά του Star "Έρωτας με διαφορά"
Σε βλέπουμε για δεύτερη χρονιά στο Star στη σειρά «Έρωτας με διαφορά» για την οποία δήλωσες ότι περνάς πολύ καλά...
Πράγματι, είναι μια συνεργασία σαν γάργαρο νερό! Πέρασα υπέροχα!
Είσαι μια ηθοποιός ρεπερτορίου, παρ’ όλα αυτά δεν έχεις κανένα φόβο να παίξεις και σε κάτι πολύ ελαφρύ και μάλιστα να το χαίρεσαι...
Ηθοποιός είμαι και πιστεύω ότι όλα αυτά είναι μέσα στο κομμάτι της δουλειάς μου. Ξέρεις τι δεν θα μπορούσα να κάνω; Επιθεώρηση… έχει μια αμεσότητα με το κοινό, η οποία με τρομάζει. Επίσης, δεν έχω αυτή τη σπίθα που έχουν οι ηθοποιοί της επιθεώρησης και τη ζηλεύω τρομερά...
Η αλήθεια είναι ότι και ως είδος η επιθεώρηση δεν είναι στα φόρτε της...Δεν μπορώ να φανταστώ σε ποιους ηθοποιούς αναφέρεσαι.
Θα σου πω ένα παράδειγμα, έχω δει την Έλντα Πανοπούλου σε επιθεώρηση και έχω υποκλιθεί στο ταλέντο της...
Μετά από μια δύσκολη μέρα με πρόβες, γυρίσματα, θέατρο, τι σε χαλαρώνει;
Τα τελευταία χρόνια είμαι πολύ μοναχική. Να μένω σπίτι, να διαβάζω, να ακούω μουσική, να χαζεύω κορεάτικες ή κινέζικες σειρές στο διαδίκτυο, είναι πράγματα που μου αρέσουν και με ηρεμούν.
Το γεγονός ότι είσαι μοναχική, όπως μου λες, και δεν έκανες τη δική σου οικογένεια, το «χρεώνεις» κατά κάποιο τρόπο στην αφοσίωσή σου στην Τέχνη σου;
Όχι, απλά έτυχε...Κάποια στιγμή ερωτεύτηκα αφάνταστα το 2010 αλλά δεν μπορούσε να προχωρήσει. Τα έχω ζήσει όλα! Ωραία ήταν η ζωή μου...και είναι!
H Ντίνα Μιχαηλίδου πρωταγωνιστεί στο "ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ Μέρος Δεύτερο" την καινούρια κωμωδία του Lucas Hnath, σε σκηνοθεσία Μανώλη Δούνια που κάνει πρεμιέρα στις 11 Οκτωβρίου στο Θέατρο Άνεσις. Κλείστε εδώ τις θέσεις σας.
Από την Σοφία Γουργουλιάνη
Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ήταν μια γυναίκα που ενέδιδε στα πάθη της χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς σκέψη να λοξοδρομήσει από την πορεία που μόνα τους χαράζανε για εκείνη. Και η ταινία του Φραντζή, στην προσπάθεια της να αιχμαλωτίσει την εικόνα μιας γυναίκας χαμένης στο λαβύρινθο της χαρτπαιξίας και της παρόρμησης ως στάση ζωής, εγκαταλείπει την όποια ακαδημαική και ψυχρή προσέγγιση στο βωμό του ελεγχόμενου μελοδράματος.
Κι αν το μελόδραμα στην ελληνική λογική ισοδυναμεί με τηλεοπτική αισητική τύπου Μανούσου Μανουσάκη, η επιλογή του δικαιώνει ,εδώ, τον Φραντζή, ο οποίος φλερτάρει συχνά με την καλή τηλεόραση, καταφέρνει όμως να προκαλέσει αγνή κινηματογραφική συγκίνηση. Η κάμερα του καταφέρνει να δημιουργήσει ένα κόσμο φτιαγμένο από τα υλικά της φτώχιας και της πίστης στην αβίαστη καλοπέραση. Ενώ, στους αδιαμφισβήτητους συμμάχους του βρίσκεται ένα σενάριο που πλάθει στην εντέλεια χαρακτήρες οικογενειακά αρχέτυπα που επιτρέπουν με χαρακτηριστική άνεση την απόλυτη ταύτηση με οικείες οικογενειακές ιστορίες και καταστάσεις. Αφήνοντας για το τέλος τις ερμηνείες, η ταινία χρωστάει μεγάλο κομμάτι της αξίας της στις Καριοφυλιά Καραμπέτη και Κάτια Γκουλιώνη που μεταμορφώνονται απόλυτα στην Ευτυχία και μας χαρίζουν δύο από τις καλύτερες ερμηνείες στην πρόσφατη ελληνική κινηματογραφική ιστορία. Ενώ, αποσπά άρτιες ερμηνευτικές στιγμές και από όλους τους υπόλοιπους συντελεστές.
Ίσως, η ταινία να ολισθαίνει προς την τηλεοπτική αισθητική και ίσως να διαλέγει συχνά τον εύκολα δρόμο του εκβιασμού μερικών δακρύων απ’ το κοινό της, όμως, πρόκειται για μια αξιοπρεπή δουλειά που αποδεικνύει ότι υπάρχει εκεί έξω καλό ελληνικό σινεμά.
3/5
Διαβάστε επίσης:
Ακούστε Τα Τραγούδια Της Ταινίας «Ευτυχία»
Συνέντευξη:Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης
Ο Λεωνίδας Κακούρης, τους τελευταίους μήνες, δίνει έναν αγώνα δρόμου, με δεκάωρα καθημερινά γυρίσματα, πρόβες για το έργο του Μηνά Βιντιάδη «Ο Κάτω Παρθενώνας» και καθημερινή μελέτη των σκηνών της επόμενης μέρας για τις «Άγριες Μέλισσες». Παράλληλα, σε λίγες μέρες, θα τον δούμε και στη μεγάλη οθόνη να ερμηνεύει τον Βασίλη Τσιτσάνη, στην ταινία «Ευτυχία», για τη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.
Το ραντεβού μας είναι στο Θέατρο Άλμα λίγο μετά την πρόβα. Ο άνθρωπος που έχω απέναντί μου κερδίζει, άμα τη εμφανίσει, το σεβασμό και τη συμπάθειά μου: σοβαρός, ευγενής αλλά και μ’ ένα ακόμη ταλέντο που δεν το γνώριζα κι έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την τηλεοπτική του εικόνα ως Δούκα Σεβαστού.
Ο Λεωνίδας Κακούρης μπορεί να σε ρίξει κάτω από τα γέλια, όταν ξεκινάει τις μιμήσεις!
Το πρώτο πράγμα που τον ρωτάω, πριν καν πατήσω το rec για την ηχογράφηση, είναι πώς αντιμετωπίζει τον ενθουσιασμό του κοινού για τη σειρά: «Και πριν λίγο, που ψώνισα από το ψιλικατζίδικο έβγαλα και μια σέλφι! Μου ζήτησε ένα παλικάρι μια φωτογραφία...Ε, δεν μπορείς και να αρνηθείς! Έτσι, όπως κρεμόμαστε, άλλωστε όλοι στα μανταλάκια θα ήταν και χαζό να το αρνηθείς. Η αγάπη του κόσμου κι ο τρόπος που έχει αγκαλιάσει τη σειρά μας δίνει χαρά και δύναμη.
Στο έργο του Μηνά Βιντιάδη: «Ο Κάτω Παρθενώνας» o επίλογος του τίτλου δεν είναι τυχαία. Πείτε μας δύο λόγια γι’ αυτό.
Ναι, μ’ αυτό ο συγγραφέας εννοεί ένα μικρό χωριό, όπου ζει ο ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών. Ένας άστεγος, ο οποίος παραμένει στο δρόμο περισσότερο από ιδεολογία. Μετά από μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής του αποφασίζει να πετάξει ό,τι περιττό έχει και να ζήσει με τα λιγότερα. Ο «Κάτω Παρθενώνας» είναι ένα μικρό χωριό στον λόφο του Φιλοπάππου.
Μπορούμε να δούμε τους ήρωες του Βιντιάδη ως δύο μπεκετικούς κλοσάρ ήρωες κι, ίσως, τον έναν αντανάκλαση του άλλου;
Ναι, θα μπορούσε να είναι το άσπρο και το μαύρο. Ουσιαστικά στο έργο συγκρούονται δύο διαφορετικοί κόσμοι: ο ένας βλέπει τον Παρθενώνα από τη σπηλιά του κι ο άλλος από το υπέροχο πανάκριβο διαμέρισμά του. Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο επιχειρηματίας βρίσκεται σε μια τραγική κατάσταση, καθώς την επόμενη μέρα θα κυκλοφορήσουν οι εφημερίδες γράφοντας την επικείμενη χρεοκοπία του. Μέσα στην απόγνωσή του αυτός ο άνθρωπος, μη γνωρίζοντας τους λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτή την παρακμή, επιλέγει μια ακραία λύση. Γιατί πίσω από κάθε οικονομική καταστροφή υποβόσκει και μια ηθική παρακμή, όπως συμβαίνει σήμερα, και στη χώρα μας. Διότι, αν δεν υπήρχε ηθική κρίση, με τα σκάνδαλα και τα ψέματα που λέγονται στον λαό, δεν θα είχαμε βρεθεί σ’ αυτά τα αδιέξοδα. Δεν θα κορόιδευε ο ένας τον άλλον και τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Ο λαός έχει μάθει να τιμωρεί με την ψήφο του για τα ψέματα που ακούει;
Φοβάμαι, πώς όχι. Ο λαός, εμείς δηλαδή, έχουμε πολύ κοντή μνήμη. Μνήμη χρυσόψαρου, ξεχνάμε πάρα πολύ εύκολα και πιστεύουμε, επίσης, πολύ εύκολα αυτόν που θα μας πει αυτά που θέλουμε να ακούσουμε.
Ας επανέλθουμε στη σύγκρουση των δύο αυτών κόσμων...
Η σύγκρουση των δύο κόσμων έχει να κάνει ως εξής: ο επιχειρηματίας καλεί τον άστεγο σπίτι του πιστεύοντας ότι αν του δώσει ένα μεγάλο ποσό θα καταφέρει να πετύχει τον στόχο του. Ποιος είναι αυτός; Να τον πείσει να τον σκοτώσε, ώστε να εισπράξει η οικογένεια του την αποζημίωση από την ασφαλιστική εταιρεία. Με μια απάτη, λοιπόν, με μια δήθεν δολοφονία, θέλει να αποκαταστήσει τη φήμη του, ώστε να μην έχει τη ρετσινιά του αποτυχημένου.
Ξαφνικά, όμως, έρχεται σ’ επαφή μ’ έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο από αυτόν που θα περίμενε, έναν καλλιεργημένο τύπο, ιδιαίτερα μορφωμένο, ο οποίος από τα λεγόμενά του φαίνεται ότι είχε ένα επίπεδο ζωής, από τη μεσαία τάξη και πάνω.
Υπάρχει κι ένα πραγματικό περιστατικό πίσω από το θεατρικό έργο: το 1994 η Γιόλα Βαγενά ζήτησε από τον Ματθαίο Μορσελά, ο οποίος ήταν άστεγος, να τη δολοφονήσει....
Ναι, βέβαια. Οι άστεγοι πολλές φορές χρησιμοποιούνται από διάφορα στρώματα της κοινωνίας, από τα ψηλότερα μέχρι τα χαμηλότερα. Πριν τρία χρόνια, είχαμε ανεβάσει ένα έργο, το «Συγγνώμη» (της Μάρτα Μπουτσάκα, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαριά), όπου τρεις έφηβοι πυρπόλησαν μια άστεγη γυναίκα και της έβαλαν φωτιά για να ανεβάσουν το βίντεο στο youtube. Κι αν μπείτε στο youtube θα δείτε ασύλληπτα πολλά τέτοια περιστατικά. Βλέπεις κτηνώδη τζιπ και να βγαίνουν από μέσα δύο –τρία άτομα και να χτυπάνε, χωρίς έλεος, αστέγους.
Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει η Βάνα Πεφάνη. Έχετε κι εσείς εμπειρία ως σκηνοθέτης. Πόσο διαφορετικό είναι να σκηνοθετεί κάποιος ηθοποιός συναδέλφους του;
Εξαρτάται. Έχω συναντήσει ανθρώπους, οι οποίοι είναι αποκλειστικά σκηνοθέτες και δεν ξέρουν να δουλέψουν με τους ηθοποιούς, μένουν μόνο στο να δημιουργήσουν κάποιες εικόνες και κάποια σχήματα επί σκηνής. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ο ηθοποιός πρέπει να καλύψει το κενό του σκηνοθέτη δουλεύοντας μόνος του πάνω στην ερμηνεία του.
Η Βάνα, επειδή είναι κι ίδια ηθοποιός κι επειδή το έργο είναι ένα έργο ερμηνειών, δεν στηρίζεται, δηλαδή, σε εντυπωσιακά σκηνικά, εφέ, κ.λ.π., έχεις την αίσθηση, ως ηθοποιός, ότι από κάτω υπάρχει ένα μάτι και μια φροντίδα, η οποία θα σε προστατεύσει από τις κακοτοπιές. Επιπλέον, η Βάνα είναι πολύ ανοιχτή, καθώς σ’ αφήνει να φέρεις ιδέες στην πρόβα.
Παράλληλα, βιώνετε μια μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία με τις «Άγριες Μέλισσες». Πώς την εισπράττετε από τον κόσμο;
Είναι από τις φορές που καταλαβαίνεις ότι τη σειρά την παρακολουθεί πολύ κόσμος. Υπάρχει ένας ενθουσιασμός από το κοινό κι αυτό μας δίνει χαρά και κουράγιο!
Γιατί πέτυχε αυτή η σειρά;
Γιατί είχε καλά υλικά! Ποια είναι αυτά; Πρώτα απ’ όλα το σενάριο, έπειτα ο άνθρωπος, που επιμελείται του σεναρίου, ο σκηνοθέτης που αναλαμβάνει να το στήσει, οι σκηνοθέτες που είναι στα γυρίσματα, η σκηνογραφία και μετά οι ηθοποιοί. Σε κάποιες περιπτώσεις, λοιπόν, όλα αυτά τα υλικά έρχονται και κουμπώνουν. Οι μέλισσες είναι μια τέτοια περίπτωση. Είναι ένα μελίσσι που βουίζει συνεχώς. Από τον Αύγουστο, που ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, δεν έχουμε σταματήσει λεπτό! Όλοι οι συντελεστές είμαστε εργάτριες μέλισσες και δουλεύουμε συνέχεια....Το μέλι μας, όμως, καταναλώνεται κι όσο καταναλώνεται, τόσο θα πρέπει να το παράγουμε και πάντα με την έννοια και τη φροντίδα για να μην χαθεί η ποιότητά μας.
Φαντάζομαι, όλοι θα σας ρωτάνε: «Τι θα γίνει στη συνέχεια...»
Ναι, αλλά τι να σας πω; Γίνεται χαμός! Ποιον να πιάσεις και ποιον να αφήσεις. Δεν είναι ένας είναι χωριό ολόκληρο!
Δεν είναι πιο δύσκολο να χτίσεις έναν χαρακτήρα, όταν δεν γνωρίζεις από την αρχή τι θα γίνει; Σ’ ένα θεατρικό έργο υπάρχει αρχή, μέση, και τέλος. Στα τηλεοπτικά σενάρια αυτό διαφέρει.
Σαφέστατα. Εδώ, όμως, πριν ξεκινήσουμε είχαμε 30-40 σενάρια. Μέσα σ’ αυτά, λοιπόν, μπορείς να δεις την πορεία του χαρακτήρα σου. Φυσικά, συζήτησα πολύ και με τη σεναριογράφο της σειράς για το πως έχει στο μυαλό της τον ρόλο και μετά από συνεργασία καταλήξαμε σ’ αυτή την προσωπικότητα του Δούκα, την οποία παρακολουθείτε στη σειρά.
Ποιος είναι για εσάς ο Δούκας;
Είναι ένας σκληρός, αυταρχικός άνθρωπος μ’ έναν δικό του κώδικα τιμής. Ουσιαστικά ένας άνθρωπος ανάπηρος, που πίσω από το προσωπείο του πλούσιου και δυνατού κρύβεται ένα παιδί, το οποίο πάντα, μάταια, έψαχνε την επιβεβαίωση από τον πατέρα του.
Αντιστοίχως, κι αυτός διαιωνίζει την ιστορία, με το να φέρεται με τον ίδιο τρόπο στα παιδιά του, δημιουργώντας πάλι κάποιους ανθρώπους πολύ σκληρούς, όπως είναι ο Κωνσταντής. Ουσιαστικά, κι εκείνος αναζητά την αγάπη και την αποδοχή, αλλά δεν τις βρίσκει με αποτέλεσμα να ξεσπά πάνω στους άλλους.
Είναι αλήθεια ότι προτιμούσατε να παίξετε τον ρόλο του Μιλτιάδη, ώστε να μην είστε πάλι ο «κακός» της ιστορίας;
Ισχύει. Εξάλλου μου είχαν πει ότι με σκεφτόντουσταν για έναν από τους δύο ρόλους κι επειδή εκείνη την περίοδο είχα τελειώσει την «Επιστροφή», όπου είχα φάει δεν ξέρω και εγώ πόσο κόσμο...(γέλια!) Σκεφτείτε ότι είχα πάει σ’ένα νεκροταφείο να κάνουμε γύρισμα και μου λέει ο πάτερ : «Έλα, έλα μου το γέμισες το μαγαζί!» (γέλια) .
Ήθελα, λοιπόν, να κάνω έναν θετικό ήρωα, γιατί έχω κουραστεί να μου λένε «πόσο κακός είσαι». Από την άλλη, οι «κακοί» έχουν πάντα μεγάλο ενδιαφέρον για έναν ηθοποιό, γιατί στόχος είναι να μπορέσεις να αναδείξεις κι άλλες ποιότητες του χαρακτήρα. Στον Δούκα προσπάθησα, από την αρχή, να βρω τα τρωτά του σημεία και να τα αναδείξω. Αυτός ο άνθρωπος για να είναι τόσο σκληρός κάτι υπάρχει από πίσω... Δεν θα είχε κανένα νόημα αν μέναμε μόνο στο πρώτο επίπεδο.
Νομίζω, πως εκείνη την εποχή, κι ειδικά στην επαρχία, οι άνθρωποι ήταν έτσι κι αλλιώς πιο σκληροί...
Σίγουρα, όλοι ήταν πιο σκληροί εκείνη την εποχή και δεν υπήρχε και η κατάθλιψη...Σκέφτεσαι ότι τότε ήταν τόσο δύσκολα τα πράγματα κι, όμως, δεν ήταν σε τέτοια έξαρση οι ψυχικές νόσοι.
Σήμερα, που η ζωή είναι πολύ πιο εύκολη, ο μισός πληθυσμός πάσχει από κατάθλιψη. Τότε η Ελλάδα, έβγαινε από έναν πόλεμο, και το μόνο που είχε σημασία ήταν να επιβιώσεις, να καταφέρεις να υπάρξεις και την επόμενη μέρα. Οτιδήποτε άλλο δεν είχε θέση στις ζωές των ανθρώπων. Παράλληλα ήταν εποχές, στις οποίες υπήρχε ένα όραμα, να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τις ζωές τους, να φύγουν από τα χωριά και να πάνε στα αστικά κέντρα. Υπήρχε μια ελπίδα για το μέλλον...
Έχετε περάσει κάποια δύσκολη ψυχολογική φάση ή κατάθλιψη;
Ναι, έχω περάσει και νομίζω οι περισσότεροι άνθρωποι στην εποχή μας, είτε το έχουμε καταλάβει, είτε όχι έχουμε νιώσει την ανάσα από αυτό το μικρό τερατάκι. Είναι σημείο των καιρών. Ζούμε σε μια εποχή εικονικής πραγματικότητας, έχουν χαθεί τα απλά, τα ανθρώπινα, αυτά που εξαργυρώνονται εκείνη τη στιγμή.
Όλα τα ωραία πράγματα είναι δωρεάν, απλά οι άνθρωποι φοβόμαστε να κοιταχτούμε κατάματα με τον άλλον και να πούμε την αλήθεια μας. Ο καθένας βρίσκει τρόπους ή προσωπεία για να καλύπτει τις αδυναμίες του. Αυτό μέχρι ενός σημείου είναι καλό, γιατί ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, αλλά να μην πηγαίνουμε και στο άλλο άκρο, να είμαστε αδιάβροχοι και να μην μας επηρεάζει τίποτα.
Αυτό ισχύει περισσότερο στον δικό σας κλάδο;
Ναι, γιατί έχει πάρα πολύ μεγάλη ανασφάλεια. Σ’ όποιο σημείο της καριέρας σου κι αν βρίσκεσαι, είτε είσαι στην αρχή, είτε στη μέση, είτε στο τέλος. Κάθε παράσταση είναι μια καινούργια πρόκληση και μια πηγή ανασφάλειας. «Θα πάει;», «Δεν θα πάει;», «Θα έχει καλλιτεχνικό ενδιαφέρον;», «Θα έχει κόσμο;» .
Για εσάς, τι μετράει περισσότερο: να έχει κόσμο, να γραφτούν καλές κριτικές, να σας πει ένας συνάδελφος καλά λόγια;
Και τα τρία αυτά είναι πολύ σημαντικά! Αν μια παράσταση έχει κόσμο, δείχνει ότι η δουλειά σου έχει απήχηση. Για μένα, όμως, είναι πολύ σημαντικές κι οι συνεργασίες, όπως τώρα με τον Χρήστο Σαπουτζή, με τον οποίο παίζουμε μαζί κι αισθάνομαι πολύ καλά.
Έχει τύχει να παίξετε σε μια παράσταση που εσάς σας ικανοποιούσε, αλλά δεν είχε ανταπόκριση ή και το αντίστροφο;
Βέβαια, σε τόσες δουλειές είναι λογικό. Το οξύμωρο είναι ότι αυτές που δεν πήγαν δεν τους άξιζε να μην πάνε καλά και κάποιες άλλες μπορεί να πήγαν πολύ καλύτερα από όσο τους άξιζε. Αυτό το ξέρει μόνο Θεός του Θεάτρου...
Ξεκινήσατε από τη Νομική, αλλά στη συνέχεια κάνατε στροφή στην υποκριτική;
Όχι, ξεκίνησα παράλληλα στο Πολιτικό της Νομικής και στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στη Νομική άντεξα μέχρι το 3ο έτος, στη συνέχεια κατάλαβα ότι μόνο το θέατρο μ’ ενδιαφέρει.
Υπήρχαν στιγμές που μετανιώσατε γι’ αυτό;
Όχι. Μπορεί κάποιες φορές να ζορίστηκα και κάποιες άλλες να σκέφτηκα ότι, ίσως, μπορώ να κάνω και κάτι άλλο, αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι θα μείνω μακριά από την υποκριτική.
Με τη σύζυγός σας είστε ένα καλλιτεχνικό ζευγάρι. Τα παιδιά σας έχουν εκφράσει καλλιτεχνικές ανησυχίες;
Τα παιδιά κάνουν κλασικό και σύγχρονο χορό και τα δύο (αγόρι και κορίτσι), πανιά, εναέρια γυμναστική και μουσική. Κάποιες φορές τα έχω πάρει, σε κάτι AudioBook, που έχω κάνει για παράδειγμα στη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη κι ήταν και πολύ καλά! Γενικά, νομίζω ότι είναι καλλιτεχνικές φύσεις.
Πώς αντιμετωπίζουν την επιτυχία του μπαμπά τους; Φαντάζομαι θα γίνεται ένας χαμός στο σχολείο.
Κάπως έτσι, βέβαια, κι εγώ προσπαθώ να το υποβιβάσω. Δεν θέλω να έχουν την αίσθηση ότι είναι κάτι τρομερά σημαντικό.
Θα σας δούμε και στην ταινία του Άγγελου Φραντζή, «Ευτυχία», για τη ζωή της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Η ιστορία της γνώρισε μεγάλη επιτυχία και στο θέατρο στην παράσταση με τη Νένα Μεντή και, τώρα, θα την δούμε και στη μεγάλη οθόνη. Γιατί μας γοητεύει τόσο πολύ η ζωή της;
Η Παπαγιαννοπούλου ήταν μια γυναίκα, η οποία εμποτίστηκε από τη ζωή! Ζούσε τις καταστάσεις και πάλεψε πάρα πολύ. Μας άφησε αυτά τα υπέροχα διαμάντια, τα οποία πήραν στα χέρια τους σπουδαίοι συνθέτες κι έχουμε αυτή τη μοναδική παρακαταθήκη.
Σε ποιόν ρόλο θα σας δούμε;
Θα ερμηνεύσω τον Βασίλη Τσιτσάνη! Και ξέρετε πώς μιλούσε ο Τσιτσάνης ε; (Μιμείται τη φωνή του τέλεια!)
Σε λίγες μέρες, αποχαιρετάμε στο 2019. Τι κρατάτε και τι θέλετε να ξεχάσετε από αυτή τη χρονιά;
Από το ’19 θα αφήσω πίσω κάποιες δυσκολίες, οικογενειακές, που είχαμε με κάποια θέματα υγείας, τα οποία ευτυχώς πήγαν καλά και τελείωσαν. Φυσικά, κρατάω την «Επιστροφή», η οποία ήταν κι η επιστροφή μου στην τηλεόραση κι η γνωριμία μου με τη Μελίνα την Τσαμπάνη και με οδήγησε στις «Άγριες Μέλισσες».
Info: Ο Λεωνίδας Κακούρης πρωταγωνιστεί μαζί με τον Χρήστο Σαπουτζή στο έργο του Μηνά Βιντιάδη «Ο Κάτω Παρθενώνας», σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη. Πρεμιέρα 16 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Άλμα .
Από 19 Δεκεμβρίου κυκλοφορεί στις αίθουσες η ταινία «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή.
Από Δευτέρα έως Πέμπτη τον παρακολουθούμε στη σειρά του ANT1 «Άγριες Μέλισσες».
Είδα
Video
