Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

φωτό:  Michalis Kloukinas

O Χώρος Δ της Πειραιώς 260 έχει μεταμορφωθεί σε πασαρέλα και σαν άλλο fashion week, έξω από την αίθουσα είναι στημένες κάμερες και οι παρουσιαστές του σόου αναμένουν τους θεατές με το μικρόφωνο στο χέρι για τις πρώτες δηλώσεις πριν ξεκινήσει η βραδιά.

Μπαίνοντας στον χώρο, πρώτα περνά κανείς από τα παρασκήνια, όπου οι ηθοποιοί- μοντέλα ετοιμάζονται και, λίγα βήματα πιο κάτω αντικρίζει τη μεγάλη πασαρέλα που έχει στηθεί.

«Της μνήμης οι φυλακές θα γκρεμιστούν.Εδώ θα φτιάξουμε ξανά την ιστορία», τραγουδάει σε ζωντανή εκτέλεση ο Γιάν Βαν και η μπάντα του.

Εκεί, για τα επόμενα 120 λεπτά, ο Γιώργος Κριθάρας και η Φωτεινή Παπαχριστοπούλου με ανάλαφρη διάθεση θα μας παρουσιάσουν τους σταθμούς της ελληνικής φουστανέλας.

Βρισκόμαστε 300 χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση, στο 2121. Σ' έναν πλανήτη που δεν υπάρχουν πλέον έθνη και χώρες, παρά μόνο μια παγκόσμια ψηφιακή αυτοκρατορία. Κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά ένα μικρό ψηφίο. Το θέατρο ως είδος αποτελεί προϊόν της ιστορίας.

Από μπροστά μας θα παρελάσουν ο βασιλιάς Όθωνας, η βασίλισσα Αμαλία, ο Θεόφιλος, ο Κωλέττης, ο Λόρδος Βύρωνας, ο Σπύρος Λούης και πολλοί άλλοι.

Η ιδιαίτερη σκηνική σύνθεση του Παντελή Φλατσούση έχει ως άξονα δύο ερωτήματα: «Από το 1 έως το 10, πόσο Έλληνας αισθάνεσαι;» και «Έλληνας γεννιέσαι ή γίνεσαι;», σχολιάζει το ελληνικό σύμπλεγμα, όπως χαρακτηρίζει την ανάγκη των Ελλήνων κάθε τους δραστηριότητα να είναι αρεστή στους Ευρωπαίους, καυτηριάζοντας παράλληλα κάθε τι εθνικιστικό.

Η ιδέα της πασαρέλας, αν και δεν γίνεται για πρώτη φορά -θυμίζουμε την παράσταση «Τις γυναίκες έντυσε το εθνικό θέατρο», των Ατταριάν- Φιλίνη, το 2018, στην Πειραματική του Εθνικού, παραμένει πρωτότυπη. Επιπλέον, η επιλογή των πέντε ηθοποιών – μοντέλων και η αφήγηση της ιστορίας τους στο φινάλε συγκινεί και δίνει τροφή για σκέψη.

Ο ταλαντούχος Αινείας Τσαμάτης από την Αλβανία, η Ντέμπορα Οντόγκ με μισή καταγωγή από την Ουγκάντα, ο Γιλμάζ Χουσμέν που μεγάλωσε στην Ξάνθη, αλλά πάντα το όνομά του παραξένευε, ο Hossain Amiri από το Αφγανιστάν, που δεν γνώριζε καν ότι υπήρχε χώρα με το όνομα Ελλάδα, και ο Θέμης Θεοχάρογλου - Holy Grace, που αγαπάει την φουστανέλα γιατί ήταν η μόνη φούστα που επιτρεπόταν να φοράει μικρός, γεμίζουν με την ενέργειά τους τη σκηνή- πασαρέλα. Ντυμένοι με φαντασία και γούστο υψηλής αισθητικής από τον Κωνσταντίνο Ζαμάνη, που έχει κάνει σπουδαία δουλειά με τα κοστούμια της παράστασης.

Δυστυχώς, όμως, η δραματουργία της παράστασης (Παντελής Φλατσούσης, Παναγιώτα Κωνσταντινάκου, Κατερίνα Κωνσταντινάκου), πάσχει τόσο ως προς το κείμενο όσο και ως προς τη σκηνική σύνθεση και, σε συνδυασμό με τη μεγάλη διάρκεια κουράζουν τον θεατή. Η ιδέα του Παντελή Φλατσούση θα μπορούσε να αναπτυχθεί στη μισή διάρκεια και να αποφευχθούν μ' αυτό τον τρόπο οι τόσες φλυαρίες και επαναλήψεις.

Επιπλέον, μπορεί η αρχική σύλληψη να είχε κάποιο ενδιαφέρον, όμως, από το κείμενο απουσιάζει η τόλμη, το μαχαίρι δεν φτάνει στο κόκκαλο. Σημαντικά θέματα, όπως για παράδειγμα η θέση της γυναίκας μέσα από την ενδυμασία της, μοιάζουν με τυχαίες παρενθέσεις.

Τα προβλήματα του κειμένου δεν αφήνουν ανεπηρέαστες και τις ερμηνείες των ηθοποιών, οδηγώντας τους σε συχνά σαρδάμ και αμήχανη κινησιολογία.

Σε επικοινωνιακό αδιέξοδο φτάνει και το ιντεράκτιβ κομμάτι της παράστασης με το κοινό παγωμένο και τους ηθοποιούς αδύναμους να το διαχειριστούν.

Καλοδουλεμένο και εμπνευσμένο το Βίντεο editing (Μάριος Γαμπιεράκης - Χρυσούλα Κοροβέση), αλλά και οι φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου.

 28 και 29 Ιουνίου στην αίθουσα Δ της Πειραιώς 260 στις 21:00 

 Διαβάστε επίσης: 

Ο Παντελής Φλατσούσης, Τα Ντεφιλέ Και Η Φουστανέλα (Συνέντευξη)