Στο κέντρο της πόλης των Σερρών, στο Δημοτικό Θέατρο «Αστέρια», κόσμος ανοίγει και κλείνει την πόρτα συνεχώς. Οι συντελεστές της παράστασης «ΜΑΥΡΟ ΝΕΡΟ Ή Πόσο Διαρκεί Μια Μνήμη», βρίσκονται σ’ έναν δημιουργικό αναβρασμό πριν την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης την Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου.

Το έργο που έγραψαν η Ματίνα Μέγκλα και η Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, δημιουργήθηκε κατά παραγγελία του Δη.Πε.Θε. Σερρών, στο πλαίσιο του εορτασμού για τα 200 χρόνια της επανάστασης.

Στην κεντρική σκηνή, οι πρόβες έχουν ξεκινήσει από νωρίς. Ο Αλέξανδρος Γκόνης σηκώνει την μπαγκέτα του και η ορχήστρα ερμηνεύει τις μελωδίες και τα τραγούδια που έχει γράψει για την παράσταση.

Η Εύα Οικονόμου-Βαμβακά από τη θέση του σκηνοθέτη, παρακολουθεί προσεκτικά το πέρασμα και παρεμβαίνει διακριτικά όπου χρειάζεται. Το εγχείρημα από μόνο του είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν λάβει κάποιος υπόψιν του ότι στη σκηνή υπάρχουν δεκαέξι άτομα, αφού στην παράσταση συμμετέχουν και μαθητές του Μουσικού Σχολείου Σερρών αλλά και μέλη της χορωδίας της Στέλλας Βλαχοπούλου.

Οι τέσσερις επαγγελματίες ηθοποιοί της παράστασης: η Μαριέλα Δουμπού, ο Δημήτρης Κουστολίδης, η Ελένη Μαβίδου και ο Δημήτρης Τσιγκριμάνης, δίνουν τον ρυθμό σ’ όλη την ομάδα.

Η παράσταση εξερευνά το ζήτημα της μνήμης και η Μαριέλα Δουμπού συνδέει το παρόν με το παρελθόν της πόλης. Μια κοπέλα που εργάζεται ως καταγραφέας προφορικών ιστοριών, ένας θεματοφύλακας μνήμης συγκινείται από μια ιστορία που έχει χρεωθεί. Από μια ιστορία που, αν και δεν είναι δική της, μεταμορφώθηκε σε μνήμη της. Από πρόσωπα που ποτέ δε γνώρισε αλλά έγιναν οικείοι της… και ταξιδεύει στις Σέρρες για να περπατήσει στους δρόμους της, να δει τη νέα πόλη που χτίστηκε πάνω στον καμένο τόπο, να γνωρίσει τους ανθρώπους, να μυρίσει, να ακούσει και να αισθανθεί.

Τι έγιναν οι κάτοικοι στις 28 Ιουνίου 1913, λίγο μετά την απελευθέρωση και την ένωση με την Ελλάδα;

Οι Βούλγαροι κατακτητές τρέχουν στα στενά των Σερρών, σκορπίζοντας τον φόβο και τον θάνατο. Μέσα σ’ αυτή την καταστροφή, όμως, ο έρωτας δύο νεόνυμφων αντιστέκεται.

Ο Δημήτρης Τσιγκριμάνης και η Ελένη Μαβίδου ενσαρκώνουν μοναδικά το ζευγάρι των ερωτευμένων, διαθέτοντας αξιοσημείωτη χημεία.

«…Ξέρω ότι εκεί ήσουν όσο έλειπα. Όπου κι αν ήταν το κορμί σου, εσύ ήσουν εκεί. Το ξέρω…», θα πουν ο ένας στον άλλον όταν ξαναβρεθούν μετά τις πληγές του πολέμου.

Ο Δημήτρης Κουστολίδης ως Σερραίος που αντιστέκεται στην καταστροφή, έχει μια υπέροχη στιγμή στο κέντρο της σκηνής, όταν το τραπέζι του γάμου έχει μετατραπεί στο ποτάμι...ένα ποτάμι όπου το νερό έγινε μαύρο από το αίμα των ανθρώπων, ενώ συγκινεί με την ελληνική σημαία.

Από το παρελθόν ερχόμαστε στο σήμερα, στο φινάλε, και η Μαριέλα Δουμπού αναρωτιέται:

«…108 χρόνια πριν. Ποιοι περπάτησαν σε αυτούς τους δρόμους; Πόσοι έτρεξαν για να σωθούν από τη φωτιά; Πόσο μακριά κατάφεραν να φτάσουν; Η φωτιά… Γλίστρησε από το χέρι του κατακτητή στις αρτηρίες της πόλης».

Η παράσταση ευτύχισε με τα υπέροχα σκηνικά και κοστούμια που δημιουργήθηκαν με μεράκι από τη Ματίνα Μέγκλα και τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς από τη Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου.

Η είσοδος είναι δωρεάν. Μην την χάσετε!

Ευχόμαστε αυτή η παραγωγή να βρει τον δρόμο της και σε κάποιο αθηναϊκό θέατρο, ώστε να την απολαύσουν περισσότεροι θεατές.

Τί είναι η μνήμη; Πώς θα είμασταν αν ξεχνούσαμε τις ιστορίες μας; Και πώς μια καμένη πόλη βρίσκεται στα θεμέλια μιας άλλης, σύγχρονης και ακμάζουσας; Τι να απέγιναν οι κάτοικοι της;

Σέρραι, 28 Ιουνίου 1913. Λίγες ώρες πριν την απελευθέρωση. Την ένωση με την Ελλάδα.

Λίγο πριν το τέλος. Ο ουρανός μυρίζει μπαρούτι και οι Βούλγαροι κατακτητές τρέχουν σαν δαιμονισμένοι μέσα στα στενά των Σερρών, στο πλούσιο Βαρόσι, έξω από την Αυστριακή Πρεσβεία, στην μεγάλη πλατεία διοικητηρίου, και αποφασίζουν πώς αυτή η πόλη δεν θα υπάρχει πια. Αυτή η πόλη θα παραδοθεί στις φλόγες. Θα καταστραφεί. Και μαζί με αυτή και οι μνήμες της, οι μυρωδιές της, οι εικόνες της. Και οι κάτοικοι της; Οι ιστορίες τους; Οι ζωές τους;

Σέρρες, 4 Δεκεμβρίου 2021. Μια κοπέλα που εργάζεται σαν καταγραφέας προφορικών ιστοριών, ένας θεματοφύλακας μνήμης συγκινείται από μια ιστορία που έχει χρεωθεί. Από μια ιστορία που αν και δεν είναι δική της, μεταμορφώθηκε σε μνήμη της. Από πρόσωπα που ποτέ δε γνώρισε αλλά γίνανε οικείοι της. Και ταξιδεύει στις Σέρρες για να περπατήσει στους δρόμους της, να δει τη νέα πόλη που χτίστηκε πάνω στον καμένο τόπο, να γνωρίσει τους ανθρώπους, να μυρίσει, να ακούσει και να αισθανθεί. Γιατί οι ιστορίες είναι και αυτές ζωντανές, αναπνέουν και ζητούν τον χώρο που τους αναλογεί στις ζωές μας.

Από 10 Δεκεμβρίου 2021
Δη.Πε.Θε. Σερρών
Ιδέα-σύλληψη: Ματίνα Μέγκλα
Κείμενο: Εύα Οικονόμου-Βαμβακά - Ματίνα Μέγκλα
Σκηνοθεσία: Εύα Οικονόμου-Βαμβακά
Μουσική Σύνθεση: Αλέξανδρος Γκόνης
Σκηνικά- Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα
Επιμέλεια Κίνησης: Ειρήνη Καλογηρά
Σχεδιασμός Φωτισμών: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη-Καλλιτεχνικός συνεργάτης: Λιλή Νταλανίκα
Βοηθός Σκηνογράφου/Ενδυματολόγου: Μαρία Χρυσάφη
Παίζουν:
Μαριέλα Δουμπού
Δημήτρης Κουστολίδης
Ελένη Μαβίδου
Δημήτρης Τσιγκριμάνης
Συμμετέχουν: Αλεξία Βαβαλέκα, Θωμάς Βαίδης

Το Μουσικό Σχολείο Σερρών
Μέλη της χορωδίας της Στέλλας Βλαχοπούλου
Καθώς και οι μουσικοί: Παναγιώτης Αϊβαζίδης, Χρήστος Διαμαντάκης
Παραγωγή: Δη.Πε.Θε.Σερρών

Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών σας ενημερώνει ότι λόγω λειτουργικών – τεχνικών θεμάτων που προέκυψαν στην παραγωγή του έργου « Το μαύρο Νερό ή πόσο διαρκεί μια μνήμη» αναπροσαρμόζει το πρόγραμμα του και από 4 Δεκεμβρίου μεταφέρει την πρεμιέρα της παράστασης για την Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου στις 9.00΄ στην Κεντρική Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου «Αστέρια» .

«ΑΜΑΛΙΑ» Μια Βαυαρή βασίλισσα στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος.

Μια επετειακή παράσταση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, η οποία έχει την τιμή να τελεί υπό την Αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων, έρχεται στο θέατρο Χυτήριο στις 17 και 18 Σεπτεμβρίου.

Η Ελλάδα κάνει τα πρώτα της βήματα σαν ελεύθερο κράτος και η Αμαλία έρχεται στην Αθήνα στις 2 Φεβρουαρίου του 1837 ως η πρώτη βασίλισσα της χώρας, στο πλευρό του βασιλιά Όθωνα.

«Ερωτεύεται», όπως ομολογεί η ίδια στις επιστολές της προς τον πατέρα της, τη νέα της πατρίδα, εργάζεται με πάθος για να υλοποιήσει όσα οραματίζεται ασκώντας άμεση επίδραση στην κοινωνία, τη μόδα αλλά και την πολιτική της εποχής.

Μέσα από τα μάτια και τα λόγια της, τα ιστορικά στοιχεία φωτίζονται με διαφορετικό τρόπο προσφέροντάς μας ένα νέο σημείο θέασης της ιστορίας της Ελλάδας, έκκεντρο και συνάμα γοητευτικό. Ένα ταξίδι ιδιαίτερα γοητευτικό στους σκονισμένους δρόμους του Ναυπλίου και της Αθήνας του 1830, με τους γενναίους οπλαρχηγούς, τον κουρασμένο από τον πόλεμο μα περήφανο λαό, τους Φαναριώτες, τις Μεγάλες δυνάμεις να πιέζουν για την απόκτηση της εξουσίας, τους Έλληνες που θέλουν ανεξαρτησία και Σύνταγμα, την ελπίδα προσάρτησης των αλύτρωτων περιοχών, ανάμεσα στα αρχαία μάρμαρα, τα χαμηλά φτωχικά σπιτάκια, τα επιβλητικά νεοκλασικά, τους Βαυαρούς με τους παχυλούς μισθούς, τους ήρωες που ζουν ρακένδυτοι κι εξαθλιωμένοι, τα δάνεια, τις δόσεις, τους εκβιασμούς, τα πολιτικά παιχνίδια.

Μια ιστορία που συντίθεται μέσα από τα μάτια ενός κοριτσιού, που γεννήθηκε Δούκισσα στους κήπους του Ράστεντε και η μοίρα την έφερε να γίνει η πρώτη βασίλισσα μιας χώρας ιδανικής

ουτοπίας, που γνώρισε μέσα από τους πίνακες του Πουσέν, του Ντελακρουά, του Νταβίντ, τα έργα του Οβίδιου, του Γκαίτε, του Σίλλερ, μα βρέθηκε σε μια πραγματικότητα σκληρή, απόλυτα

πολιτική, με δεκάδες αντίρροπες δυνάμεις, κουβαλώντας η ίδια μια σωματική δυσπλασία, την οποία η επιστήμη θα προσδιορίσει τουλάχιστον έναν αιώνα μετά τον θάνατο της.

Η Αμαλία επιμένει στην ουτοπία. Με βαθιά πίστη στον Θεό, φτιάχνει κήπους, περίκλειστους παραδείσους το ιδεώδες του Αρκαδισμού, με σπόρους που μαζεύει από όλον τον πλανήτη, χτίζει τα ανάκτορα, την σημερινή Βουλή των Ελλήνων, δημιουργεί ορφανοτροφείο, το ταμείο των ναυτικών, την στολή των Ελληνίδων, ενθαρρύνει τις αμπελοκαλλιέργειες, δουλεύει ακούραστα γιατί έχει μια μεγάλη φιλοδοξία, που σπάνια ομολογεί. Θέλει το όνομα της να γραφτεί στα βιβλία της ιστορίας των Ελλήνων. Θέλει να την θυμούνται. Γράφει στις επιστολές της πως 300 χρόνια μετά οι Έλληνες θα βρίσκουν σκιά κάτω από τα δέντρα που φύτεψα εγώ, κι αυτή η σκέψη την γοητεύει. Μια γυναίκα του 19ου αιώνα ξένη, στείρα που πήρε στα χέρια της ανάμεσα στους άντρες πέντε φορές το τιμόνι της αντιβασιλείας, σε μια χώρα παράξενη που κυβερνάται δύσκολα, είναι σίγουρα μια προσωπικότητα που κερδίζει και πάντα θα κερδίζει το ενδιαφέρον μας.

Το έργο που στηρίχθηκε σε ιστορικές πηγές, μαρτυρίες και αρχειακό υλικό, κυρίως από τις επιστολές και τα ημερολόγιά της Αμαλίας, αλλά και ιστορικά κείμενα διαφορετικών οπτικών, δραματοποιήθηκε με έναν ιδιότυπο και γλαφυρό τρόπο. Ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος όχι με έναν θεατρικό μονόλογο αλλά με ένα κείμενο διαλογικά αναπτυγμένο αφού η βασίλισσα ενσαρκώνεται από δύο ηθοποιούς πάνω στη σκηνή, οι οποίες μοιάζει να συνομιλούν με τον καθρέφτη.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Τη Βασίλισσα Αμαλία ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Καλλιόπη Ευαγγελίδου και

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου.

Τη σκηνοθεσία και την καλλιτεχνική σύλληψη υπογράφει ο σκηνοθέτης Ένκε Φεζολλάρι.

Ιστορική έρευνα: Δρ Άντα Διάλλα

Κείμενο παράστασης- Μαρία Κυριάκη

Δραματουργική επεξεργασία: Καλλιόπη Ευαγγελίδου, Ένκε Φεζολλάρι,Κωνσταντίνος Μαυρόπουλος

Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης

Σύμβουλος δραματουργίας : Ναταλί Μηνιώτη

Επιμέλεια σκηνικού χώρου / κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρη

Φωτογραφίες -Τρέιλερ :  Ξένια Τσιλοχρήστου

Φωτισμοί : Μιχάλης Κουβόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη : Κωνσταντίνος Μαυρόπουλος

Επικοινωνία και προβολή παράστασης : Νταίζη Λεμπέση 

Παραγωγή: ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Σερρών

Η παράσταση τελεί υπό την Αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων

Θα τηρηθούν αυστηρά όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα ασφαλούς προσέλευσης και παραμονής στον χώρο για την αποφυγή εξάπλωσης του  COVID-19 όπως αυτά ορίζονται με την από 24/5/21 Α.Π εισερχόμενα 235604 οδηγία του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.