Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Αν θέλετε μια μονολεκτική απάντηση στον τίτλο μας, αυτή είναι «πολύ!». Τα έργα του Ουίλιαμς είναι ένα δώρο για τους ηθοποιούς καθώς διαθέτουν ρόλους- ψυχογραφήματα  που τους δίνουν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν μεγάλο φάσμα από το ταλέντο τους.  

Ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Τενεσί Ουίλιαμς (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Τόμας Λάνιερ Ουίλιαμς), είναι ένας από τους σπουδαιότερους δραματουργούς του 20ου αιώνα, γνωστός στο θεατρόφιλο κοινό από τα έργα του «Γυάλινος Κόσμος», «Λεωφορείο ο Πόθος» και «Λυσσασμένη Γάτα», που μεταφέρθηκαν με επιτυχία και στον κινηματογράφο. Μαζί με τους Ευγένιο Ο' Νιλ και Άρθουρ Μίλερ συγκροτούν την τριάδα των κορυφαίων Αμερικανών θεατρικών συγγραφέων. 

Στην αρχή της σεζόν 2021-2022, λοιπόν, μετράμε τρία έργα του, που θα ζωντανέψουν σε τέσσερις παραστάσεις σε κεντρικές σκηνές της πόλης. 

Το Λεωφορείο για πρώτη φορά στο Εθνικό Θεάτρο  

Περιέργως, στο Εθνικό Θέατρο δεν έχει ανέβει ποτέ το δημοφιλέστερο έργο του συγγραφέα, «Λεωφορείο ο Πόθος». Φέτος, λοιπόν, ήρθε η ώρα να το δούμε υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του  Θανάση Σαράντου και, την Κωνσταντίνα Τάκαλου στον ρόλο της Μπλανς Ντιμπουά.

Έναν αριστουργηματικό χαρακτήρα που έχουμε ήδη απολαύσει τόσο από την Βίβιαν Λη στο σινεμά, όσο και από τις Μελίνα Μερκούρη, Έλλη Λαμπέτη, Κόρα Καρβούνη, Πέμη Ζούμη, Κατερίνα Λέχου, Κάτια  Γέρου και πρόσφατα τη Μαρία Ναυπλιώτου στην εκδοχή του Μιχαήλ Μαρμαρινού στη θεατρική σκηνή.  

Προσωπικά, δεν θα ξεχάσω πότε την ερμηνεία της  Τζίλιαν Αντερσον ως  Μπλανς Ντιμπουά  που είχα παρακολουθήσει στο Μέγαρο Μουσικής σε απευθείας μετάδοση από το Young Vic σε σκηνοθεσία του Μπένεντικτ Άντριους.  

Γυάλινος Κόσμος επί 2! 

Το Εθνικό Θέατρο είχε και πέρσι στο πρόγραμμά του έργο του Ουίλιαμς και πιο συγκεκριμένα τον «Γυάλινο Κόσμο» σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, που έκανε πρεμιέρα διαδικτυακά  από τη Σκηνή - Νίκος Κούρκουλος και ξεπέρασε τις 8.000 διαδικτυακές θεάσεις.  Η παράσταση θα βρει τον φυσικό της χώρο, τη σκηνή και θα τη δούμε στο Θέατρο Αλκυονίς. Το έργο θα παρουσιαστεί όπως ακριβώς φτιάχτηκε, με τους περιορισμούς του COVID-19, όπου οι ηθοποιοί δεν μπορούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλο. Οι εξαιρετικοί Λένα Παπαληγούρα, Άννα Μάσχα, Κωνσταντίνος Μπιμπής και Αναστάσης Ροϊλός ζωντανεύουν τους ήρωες ενός από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας. 

Το ίδιο έργο θα δούμε για δύο μοναδικές βραδιές ( 14 και 15 Νοεμβρίου), στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, σε σκηνοθεσία του Ίβο βαν Χόβε, που το 2019 έκανε την Επίδαυρο να υποκλιθεί με την αριστουργηματική του παράσταση «Ηλέκτρα- Ορέστης». Αυτή τη φορά, στη σκηνή της Στέγης επιστρέφει η σπουδαία ηθοποιός και σταρ διεθνούς βεληνεκούς, η αέρινη Ιζαμπέλ Υπέρ.  

Σπάνια παιγμένο στην Ελλάδα 

Νωρίτερα και πιο συγκεκριμένα από τις 20 Οκτωβρίου, στο Θέατρο Πορεία θα δούμε τη «Νύχτα της Ιγκουάνα», ένα από τα πιο γοητευτικά, αν και λιγότερο παιγμένα στη χώρα μας έργα του Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία  της Μαρίας Μαγκανάρη, που μόνο καλά δείγματα γραφής έχει δώσει, ανεβάζοντας ψηλά τον πήχη των προσδοκιών μας.  

Διαβάστε επίσης:

«Γυάλινος Κόσμος»: Τα Ανεβάσματα Που Έγραψαν Ιστορία

Άννα Μάσχα: «Δεν Αντέχω Την Κατάχρηση Εξουσίας Από Τον Σκηνοθέτη»

O Γυάλινος κόσμος & το Πιστεύω στους μονόκερους

ξανά ζωντανά!!!!

Μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε, η παράσταση O Γυάλινος Κόσμος

του Τενεσί Ουίλιαμς, επαναλαμβάνεται απευθείας από τη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»

το Σάββατο 13 Φεβρουαρίου, στις 20.30

 Επιπλέον το Εθνικό Θέατρο θέλοντας να συμβάλει έμπρακτα και ουσιαστικά στο εγχείρημα της τηλε-εκπαίδευσης που τέθηκε σε λειτουργία λόγω του νέου απαγορευτικού στην Αττική και άλλες περιοχές της χώρας, ανακοινώνει δύο επιπλέον livestreaming αναμεταδόσεις της Παιδικής παράστασης «Πιστεύω στους μονόκερους» του Μάικλ Μορπούργκο, απευθείας από την Κεντρική Σκηνή, την Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου στις 10.00 & 12.30 αντίστοιχα.

 Ο Γυάλινος κόσμος

 Η δεύτερη φετινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» είναι το αριστουργηματικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, O Γυάλινος Κόσμος, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη. Ο Γυάλινος Κόσμος –ίσως το αντιπροσωπευτικότερο έργο του συγγραφέα που με τη δραματουργία του σημάδεψε τη μεταπολεμική Αμερική–, γράφτηκε το 1944. Πρόκειται για έργο ποιητικής πνοής και βαθιάς ανθρώπινης ευαισθησίας, όπου ο κόσμος της σκληρής πραγματικότητας συμπλέκεται με την εύθραστη ομορφιά της φαντασίας και του ονείρου.

 Υπόθεση του έργου

 Ο Τομ Ουίνγκφιλντ, μέσα από τις αναμνήσεις του, παρουσιάζει στη σκηνή επεισόδια της οικογενειακής ζωής του στο μικρό διαμέρισμα του Σαίντ Λούις της Ύφεσης. Η πληκτική δουλειά στην αποθήκη υποδηματοποιίας συνθλίβει τα μελλοντικά του όνειρα για μιαζωή αφιερωμένη στην ποιητική δημιουργία. Στον αντίποδα, η αδελφή του Λόρα αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής βρίσκοντας καταφύγιο σε έναν μικρόκοσμο από παλιούς δίσκους και γυάλινες μορφές ζώων. Η μητέρα τους Αμάντα, πρώην καλλονή του Νότου, τρέφει για τα παιδιά της μεγάλες προσδοκίες και φαντασιώνεται ένα λαμπρό μέλλον για τον Τομ και τη Λόρα.

Οι οικογενειακές εντάσεις στο μικρό διαμέρισμα του Σαιντ Λούις εκτυλίσσονται πάντα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της κυριαρχικής Αμάντας. Η επίσκεψη του Τζίμ, συναδέλφου του Τομ, θα ταράξει τις οικογενειακές ισορροπίες και θα αλλάξει τον ρου της ζωής των Ουίνγκφιλντ.

Tαυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας

Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: DeuxHommes

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

Βοηθός ενδυματολόγων: Δέσποινα Ιγνάτογλου

Διανομή (αλφαβητικά)

Άννα Μάσχα: η μητέρα Αμάντα Ουίνγκφιλντ

Κωνσταντίνος Μπιμπής: ο γιος Τομ Ουίνγκφιλντ

Λένα Παπαληγούρα: η κόρη, Λώρα Ουίνγκφιλντ

Αναστάσης Ροϊλός: ο επισκέπτης, Τζιμ Οκόνορ

Η απευθείας μετάδοση θα είναι διαθέσιμη στη σελίδα livestream.n-t.gr με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου (κωδικού πρόσβασης).

Τιμή εισιτηρίου: 8€
Ώρα έναρξης: 20:30

Πιστεύω στους μονόκερους

Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει στη σκηνή την ιστορία ενός σπουδαίου παραμυθά που συναρπάζει δίνοντας στα παιδιά φωνή, φτερά στη φαντασία τους και ανάβει τη φλόγα της ελπίδας στην καρδιά τους. Γιατί σε κάθε κρίση, η ελπίδα και η δύναμη που προσφέρει η φαντασία είναι το πιο ισχυρό όπλο.

Το έργο Πιστεύω στους μονόκερους αφηγείται την ιστορία ενός παιδιού, του Θωμά, που, εντελώς αιφνίδια και παρά τη δυσπιστία του, ανακαλύπτει στο κατώφλι ενός πολέμου το πιο ασφαλές καταφύγιο, το πιο προσωπικό λημέρι όλων μας: τη φαντασία και τις ιστορίες που αυτή γεννάει. Μέσα από τα βιβλία ένας νέος κόσμος, μια νέα αλήθεια ανοίγεται μπροστά του. Αντιλαμβάνεται την ελπίδα, το θάρρος και την έμπνευση που κρύβουν οι ιστορίες, αξιοποιεί τα «δώρα» της δημιουργίας, γίνεται πιο δυνατός και βρίσκει εν τέλει την απαιτούμενη πίστη για να ορθώσει γενναία το δικό του ανάστημα: στη λαίλαπα του πολέμου να αντιτάξει τη φωτιά που καίει μέσα του.

Yπόθεση του έργου

Ο εντεκάχρονος Θωμάς δεν γνωρίζει πολλά για τον πόλεμο που μαίνεται στη χώρα του και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό που γνωρίζει με σιγουριά είναι ότι μισεί το διάβασμα, τα βιβλία, τις βιβλιοθήκες και ο,τιδήποτε τον κρατάει μακριά από τις αγαπημένες του βόλτες στο βουνό. Όταν η μητέρα του τον αναγκάζει να επισκεφθεί τη βιβλιοθήκη της μικρής τους πόλης, θα γνωρίσει μια διαφορετική βιβλιοθηκάριο που θα τον κάνει να λατρέψει τις ιστορίες και τα βιβλία και, προ πάντων, την Αργυράννα και τον μαγικό της μονόκερο. Αυτή η γνωριμία θα του αλλάξει τη ζωή. Ο Θωμάς θα ανακαλύψει το νόημα της φιλίας αλλά και

τη γοητεία ενός παιδικού έρωτα. Θα βρει τη δύναμη να ξεπεράσει τη φυσική του συστολή και θα βιώσει μαζί με άλλα παιδιά της πόλης του πρωτόγνωρες εμπειρίες. Η παρέα των μικρών φίλων θα βρει καταφύγιο στον κόσμο της φαντασίας. Κι όταν η αγαπημένη του βιβλιοθήκη κινδυνεύσει –θύμα κι αυτή της ωμότητας του πολέμου–, ο Θωμάς και η παρέα του θα διακινδυνεύσουν τη ζωή τους για να τη σώσουν, για να αντιληφθούν στο τέλος το νόημα της περιπέτειας τους: «ακόμα κι αν χαθεί το νήμα, μπορούμε το ξαναβρούμε. Τα κτήρια μπορούν να τα καταστρέψουν, τα όνειρά μας όμως όχι!».

Ταυτότητα παράστασης

Διασκευή από το πρωτότυπο: Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης

Σκηνοθεσία: Σοφία Βγενοπουλου

Σκηνικά: Τίνα Τζόκα

Κοστούμια, μαριονέτες, ειδικές κατασκευές: Δέσποινα Μακαρούνη

Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου

Στίχοι τραγουδιών:Τζούλια Διαμαντοπούλου, Bαγγέλης Χατζηγιαννίδης

Κίνηση: Σταυρούλα Σιάμου

Φωτισμοί: Βασίλης Παπακωσταντίνου

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Αμαλία Τσεκούρα

Βοηθός σκηνογράφου: Άννα Ζούλια

Δραματολόγος παράστασης: Μαρία Καρανάνου

Διανομή (με αλφαβητική σειρά):

Ασημίνα Αναστασόπουλου Μητέρα, Μαίρη

Γιάννης Εγγλέζος Σκυλος Τζακ, δέντρο, Φάνης

Βασίλης Καλφάκης Θωμάς

Αλέξης Κωτσόπουλος Ταχυδρόμος

Νικόλας Παπαδομιχελάκης Πατέρας, συμμαθητής

Τζένη Παρασκευαΐδου Σκυλίτσα Λούσι, δέντρο, Στέλλα

Κατερίνα Πατσιάνη κα Τζούλια, Γιαγιά, Μάνος

Καλλιόπη Σίμου κα Καίτη, δέντρο, Δασκάλα, Λούνα

Γιώργος Σκαρλάτος Δήμαρχος, δέντρο, Βίκτωρας

Στρατής Χατζησταματίου Σκύλος, δέντρο, Στρατής, πυροσβέστης

Χριστίνα Χριστοδούλου κα Ελένη, Δέντρο, συμμαθήτρια, Αργυράννα

Μουσικοί επί σκηνής (αλφαβητικά): Μενέλαος Μωραΐτης - τούμπα, Σπύρος Νίκας - σαξόφωνο, Βασίλης Παναγιωτόπουλος – πιάνο, πλήκτρα, τρομπόνι

Η απευθείας μετάδοση θα είναι διαθέσιμη στη σελίδα livestream.n-t.gr με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου (κωδικού πρόσβασης).

Τιμή εισιτηρίου: 8€

Ωρες έναρξης 10.00 & 12.30 με υπότιτλους στα ελληνικά

Το Εθνικό Θέατρο ανακοινώνει ότι λόγω ανίχνευσης κρούσματος κορωνοϊού σε συντελεστή της παράστασης Ο Γυάλινος κόσμος και βάσει των πρωτοκόλλων που πρέπει να ακολουθηθούν για προληπτικούς λόγους, η προγραμματισμένη απευθείας αναμετάδοση του Σαββάτου 30/1, δεν θα πραγματοποιηθεί.

H παράσταση Ο Γυάλινος κόσμος θα παρουσιαστεί εκ νέου σε άλλη ημερομηνία που θα ανακοινώσουμε, ώστε να την παρακολουθήσουν όσοι θεατές δεν κατάφεραν να συνδεθούν, αλλά και όσοι δεν είχαν την ευκαιρία να την απολαύσουν το περασμένο Σάββατο (23/1).

Από το αρχικό κύμα της πανδημίας στη χώρα μας, το Εθνικό Θέατρο, τηρεί με απόλυτη σχολαστικότητα όλα τα πρωτόκολλα υγιεινής, όπως αυτά ορίζονται και επικαιροποιούνται από τους αρμόδιους φορείς.

Προτεραιότητα μας η ασφάλεια όλων!!!

Tο Εθνικό Θέατρο ανακοινώνει την επανάληψη της παράστασης Ο Γυάλινος Kόσμος του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, που θα παρουσιαστεί μέσω live streaming το Σάββατο 30 Ιανουαρίου, στις 20.30, απευθείας από τη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος».

Με αίσθημα ευθύνης και σεβασμού απέναντι στο κοινό, το Εθνικό Θέατρο, μετά από διερεύνηση της εταιρείας Ticket Services και με τη μέριμνά της για την ενημέρωση των ενδιαφερομένων, παραχωρεί στους θεατές που διαπιστωμένα αντιμετώπισαν πρόβλημα στη σύνδεσή τους το προηγούμενο Σάββατο, τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν εκ νέου την παράσταση του Γυάλινου Κόσμου, χωρίς αντίτιμο.

Το Εθνικό Θέατρο ευχαριστεί τις χιλιάδες των θεατών που παρακολούθησαν την παράσταση και προσκαλεί το κοινό το προσεχές Σάββατο, σε μία ακόμη, νέα θεατρική εμπειρία...

Υπόθεση

Ο Τομ Ουίνγκφιλντ, μέσα από τις αναμνήσεις του, παρουσιάζει στη σκηνή επεισόδια της οικογενειακής ζωής του στο μικρό διαμέρισμα του Σαίντ Λούις της Ύφεσης. Η πληκτική δουλειά στην αποθήκη υποδηματοποιίας συνθλίβει τα μελλοντικά του όνειρα για μια ζωή αφιερωμένη στην ποιητική δημιουργία. Στον αντίποδα, η αδελφή του Λόρα αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής βρίσκοντας καταφύγιο σε έναν μικρόκοσμο από παλιούς δίσκους και γυάλινες μορφές ζώων. Η μητέρα τους Αμάντα, πρώην καλλονή του Νότου, τρέφει για τα παιδιά της μεγάλες προσδοκίες και φαντασιώνεται ένα λαμπρό μέλλον για τον Τομ και τη Λόρα.

Οι οικογενειακές εντάσεις στο μικρό διαμέρισμα του Σαιντ Λούις εκτυλίσσονται πάντα κάτω από άγρυπνο βλέμμα της κυριαρχικής Αμάντας. Η επίσκεψη του Τζίμ, συναδέλφου του Τομ, θα ταράξει τις οικογενειακές ισορροπίες και θα αλλάξει τον ρου της ζωής των Ουίνγκφιλντ.

Tαυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας

Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Deux Hommes

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

Βοηθός ενδυματολόγων: Δέσποινα Ιγνάτογλου

Σκηνοθεσία του Live streaming: Γιώργος Νανούρης

Διανομή (αλφαβητικά)

Άννα Μάσχα: η μητέρα Αμάντα Ουίνγκφιλντ

Κωνσταντίνος Μπιμπής: ο γιος Τομ Ουίνγκφιλντ

Λένα Παπαληγούρα: η κόρη, Λώρα Ουίνγκφιλντ

Αναστάσης Ροϊλός: ο επισκέπτης, Τζιμ Οκόνορ

Ο Γυάλινος Κόσμος του Τεννεσσί Ουίλιαμς, γραμμένος το 1944, αποτελεί το πρώτο, γνωστό και ολοκληρωμένο κείμενο του γνωστού Αμερικανού συγγραφέα. Είχαν προηγηθεί ωστόσο αρκετά πρωτόλεια κείμενά του ήδη από τη δεκαετία του 1930, γεγονός που τον τοποθετεί μεταξύ των συγγραφέων της μεσοπολεμικής περιόδου.

Κερκ Ντάγκλας και Τζέιν Γουάινμαν, 1950

Ήδη από την θεατρική πρεμιέρα του έργου, ο Ουίλιαμς έγινε, εν μία νυκτί, διάσημος. Το 1950, ο Γυάλινος Κόσμος, ένα έργο με έντονους απόηχους τόσο από τους δύο παγκόσμιους πολέμους, όσο και από το Κραχ που ταρακούνησε συθέμελα την αμερικανική κοινωνία του 1929 μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, με πρωταγωνιστές τους Τζέιν Γουάιμαν και Κερκ Ντάγκλας (σε σκηνοθεσία Έρβινγκ Ράππερ). Αλλά και το 1987, ανέβηκε στον κινηματογράφο, το 1987, αυτή τη φορά σε σκηνοθεσία Πολ Νιούμαν με πρωταγωνιστές την Τζόαν Γούντγουορντ και τον Τζον Μάλκοβιτς.

Κάρεν Άλλεν και Τζον Μάλκοβιτς, 1987

Αμέτρητες είναι βέβαια οι θεατρικές του παραστάσεις. Από τις, εν Ελλάδι, παραστάσεις του συγκεκριμένου έργου, προσωπικά, θυμάμαι πολύ έντονα και κρατώ σαν μια πολύ ωραία ανάμνηση την σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαυρίκιου στο ιστορικό, πλέον, «Εμπρός», το 1997. Η Ράνια Οικονομίδου, ως Αμάντα, συνυπήρξε με απόλυτα αρμονικότητα με τους πρωτοεμφανιζόμενους, τότε, Αγγελική Παπαθεμελή, Νίκο Κουρή και Άγη Εμμανουήλ.

Την τελευταία 15ετία, το έργο έχει ανέβει αρκετές ακόμα φορές. Ανάμεσά τους, οι εξής παραστάσεις:

1. Πιο πρόσφατη, η σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά (2018-2019) στο «Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας» με τους Μπέτυ Αρβανίτη και Χάρη Φραγκούλη   

2. Η Ελένη Σκότη σκηνοθέτησε τον δικό της γυάλινο κόσμο, φέρνοντας επί σκηνής τόσο τον Τομ του Ουίλιαμς, όσο και τον Τομ του «σήμερα», δημιουργώντας ένα εξαίσιο διακειμενικό σύμπαν. Ο Δημήτρης Καταλειφός ερμήνευσε τον Τομ έχοντας δίπλα του μια εξίσου εξαιρετική Θέμιδα Μπαζάκα (2014-2015)

3. Οι σκηνοθεσίες της Κατερίνας Ευαγγελάτου παρουσιάζουν πάντα, σχεδόν, ενδιαφέρουσα άποψη. Το ίδιο συνέβη με την παράσταση που ανέβηκε το 2011-2012 (συνεχίστηκε και 2^η χρονιά, στο θέατρο «Δήμητρης Χορν») με τους Ναταλία Τσαλίκη και Αντίνοο Αλμπάνη

4. Το 2005, η Άννα Βαγενά  πρωταγωνίστησε στο συγκεκριμένο έργο, έχοντας στο πλάι της τον Αλμπέρτο Φάις, τον Γιώργο Χρυσοστόμου αλλά και την κόρη της, Γιασεμί Κηλαηδόνη.  Η σκηνοθεσία ήταν του Σέρβου σκηνοθέτη Nebojsa Bradic ( πρώην υπουργός Πολιτισμού και πρώην Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου  στο Βελιγράδι).   

Φέτος, μεσούσης της πανδημίας που έχει κρατήσει κλειστά τα θέατρα ήδη από τον προηγούμενο Νοέμβριο, δύο παραστάσεις του Γυάλινου Κόσμου παρουσιάζονται διαδικτυακά. Πρόκειται για την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη με τους Άννα Μάσχα,, Κωνσταντίνος Μπιμπή, Λένα Παπαληγούρα και Αναστάση Ροϊλό, αλλά και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη με τους Στέλλα Καζάζη, Ελένη Μαβίδου, Θανάση Ρέστα και Κωνσταντίνο Λιάρο.

Μοιάζει να αποκτάει ένα ιδιαίτερο και διαφορετικό νόημα ο τίτλος του έργου, Γυάλινος κόσμος, καθώς οι θεατές αυτών των παραστάσεων μοιάζουν να ζουν και αυτοί σε έναν δικό τους, ιδιόμορφο, γυάλινο κόσμο. Την ίδια στιγμή, επίσης, το κοινό των διαδικτυακών παραστάσεων παρακολουθεί θέατρο, πίσω από μια γυάλινη οθόνη υπολογιστή/τάμπλετ/τηλεφώνου.

Διαβάστε επίσης: 

Άννα Μάσχα: «Δεν Αντέχω Την Κατάχρηση Εξουσίας Από Τον Σκηνοθέτη»

Λένα Παπαληγούρα: «Όλοι Οι Ηθοποιοί Γνωρίζουμε Τι Έχουμε Καταφέρει Σε Μια Παράσταση, Δεν Χρειαζόμαστε Τις Κριτικές»

Θοδωρής Γκόνης: «Η Πιο Ωραία Γλώσσα Είναι Η Σιωπή»

Δ. Καταλειφός: «Πολλά Από Αυτά Που Θεωρούνται Μοντέρνα, Εμένα Μου Φαίνονται Απλά Ανόητα»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

Ζούμε συνθήκες πρωτόγνωρες, σκηνές που μέχρι χθες τις βλέπαμε μόνο σε ταινίες και τις διαβάζαμε σε δυστοπικά μυθιστορήματα. Μέσα σ’ αυτή τη λαίλαπα του κορωνοϊού, η παρηγοριά της τέχνης μοιάζει να είναι πιο αναγκαία από ποτέ.

Το Εθνικό Θεάτρο, είναι ένας από τους οργανισμούς που συνεχίζουν να προσφέρουν εργασία στους καλλιτέχνες και νέες παραστάσεις στο κοινό, έστω και μέσω της οθόνης.

Η επόμενη παραγωγή θα κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 23 Ιανουαρίου. Πρόκειται για το αγαπημένο κλασικό αριστούργημα του Τενεσί Ουίλιαμς, «Ο Γυάλινος Κόσμος», σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη.

Σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας, όπως διεξάγονται τόσους μήνες και οι πρόβες, έγινε και η κουβέντα μας με την υπέροχη Άννα Μάσχα. Αποστάσεις, αντισηπτικά, μάσκες και, το rec πατημένο στο μαγνητοφωνάκι να προσπαθεί να ανιχνεύσει ελπιδοφόρες απαντήσεις, ακόμη και σε μια εποχή με βαρύ το αρνητικό φορτίο του φόβου και της ανασφάλειας.

Η Άννα Μάσχα νιώθει τυχερή για όσα έχει ζήσει στην καλλιτεχνική της πορεία, θαυμάζει τους «έξυπνους» ηθοποιούς και νιώθει ότι κερδίζει πολλά μέσα από τη διδασκαλία. Μεγαλώνοντας, δεν χάνει τον ύπνο της για καμία παράσταση, δεν αντέχει την κατάχρηση εξουσίας και την αγένεια από τους σκηνοθέτες. Τον χρόνο τον νιώθει τόσο φίλο, όσο και εχθρό.

Πάνω απ’ όλα είναι μια μαμά που αγαπά τον μοναχογιό της, προσπαθώντας να μην τον φορτώνει με τις δικές της προσδοκίες. Μ’ αυτές τις σκέψεις και μια σημαντική διαδρομή στο σανίδι, ετοιμάζεται να ερμηνεύσει την Αμάντα Ουίνγκφιλντ, ελπίζοντας ότι η πιο δημοφιλής φράση του έργου: «Δεν πήγα στο φεγγάρι, πήγα πολύ πιο μακριά...», θα βρει ανταπόκριση σ’ όλους μας, που σήμερα θέλουμε να φωνάξουμε σαν άλλες Μπλανς:«Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία» .

Πώς βιώνετε αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία να κάνετε πρόβες για τον «Γυάλινο Κόσμο», μια παράσταση που το κοινό δεν θα παρακολουθήσει στο θέατρο αλλά στις οθόνες του;

Νομίζω ότι θα έχω πιο ολοκληρωμένη εικόνα όταν γίνει η παράσταση. Προς το παρόν, η εμπειρία μου έχει να κάνει ως θεατή, που έχει παρακολουθήσει δύο-τρία live streaming. Σε κάποια, η απουσία του κοινού ήταν πολύ έντονη. Για παράδειγμα, στην «Κυρία του Μαξίμ», μια παράσταση που μου άρεσε και πολύ, μια εξαιρετική κωμωδία, σκεφτόμουν ότι σε κανονικές συνθήκες το θέατρο θα έπεφτε κάτω από τα γέλια. Αυτή η απουσία κοινού ήταν λίγο άχαρη και δυσάρεστη.

Από την άλλη, είναι το μόνο που μπορούμε τώρα να έχουμε. Είναι ένα προνόμιο να μπορείς να κάνεις πρόβες για ένα έργο, μέσα σ’ αυτή τη συγκυρία, έστω για και για live streaming. Ξέρεις ότι σε παρακολουθεί το κοινό απευθείας την ώρα που παίζεις. Είναι μια παράσταση, δεν μπορείς να σταματήσεις. Λείπει όμως αυτό το βασικό συστατικό της εγγύτητας, της συνύπαρξης στον ίδιο χώρο.

Η σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη, έχει επηρεαστεί από τις οδηγίες που δεν επιτρέπουν την άμεση επαφή των ηθοποιών στη σκηνή. Αυτή η συνθήκη τι αποτέλεσμα είχε στο δικό σας ανέβασμα;

Θα έλεγε κανείς ότι κάναμε την ανάγκη, έμπνευση! Νομίζω ότι αυτό έγινε. Από τη στιγμή που ο Γιώργος αποφάσισε να μην καταφύγει σε ημίμετρα, δηλαδή σ’ αυτά που οι κανόνες επιτρέπουν αλλά να το πάει ακραία.

Στην παράστασή μας οι ήρωες έχουν μεγάλη απόσταση, δεν έρχονται καθόλου κοντά σωματικά. Αυτό λοιπόν μάς άνοιξε άλλες καλλιτεχνικές πόρτες πάνω στο διάβασμα του ίδιου του έργου και συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έρχεται σε καμία κόντρα με το πνεύμα του Ουίλιαμς.

Η ανάγκη των ηρώων για επικοινωνία, που σπάνια συμβαίνει σ’ αυτή την οικογένεια, φαίνεται πραγματικά πολύ μέσα από τη σκηνική απόσταση και προσπαθήσαμε πραγματικά να δώσουμε νόημα στο γιατί δεν έρχονται κοντά. Τι είναι αυτό που τους κρατάει μακριά; Ήταν πολύ ωραίο αυτό που συνέβη. Δύσκολο αλλά πολύ ωραίο.

Επιπλέον, η παράσταση εστιάζει και στο ονειρικό κομμάτι του έργου, που από γραφής είναι πολύ σημαντικό.

Έχετε συνεργαστεί πολλά χρόνια με τον Θωμά Μοσχόπουλο από την εποχή του Αμόρε. Αντίθετα, οι τρεις τελευταίες σας δουλειές είναι με σκηνοθέτες που συναντήσατε για πρώτη φορά (Ευαγγελάτου, Φεζολάρε, Νανούρης). Τι κρατάτε από μια σταθερή συνεργασία και τι από μια νέα;

Όποτε μου προτείνει ο Θωμάς να δουλέψουμε, νιώθω στις πρόβες σαν να μην πέρασε μια μέρα. Γνωριζόμαστε πάρα πολύ καλά. Αυτό έχει και τα θετικά και τα αρνητικά του. Το καλό είναι ότι δεν ξοδεύεις χρόνο να μάθεις τον άλλον. Το κακό έχει να κάνει με τη συνήθεια και ό,τι αυτή επιφέρει. Αν και οι ιδέες του Θωμά είναι πάντα εμπνευσμένες. Για παράδειγμα στο «Φαρενάιτ 451», είχε την ιδέα να μου δώσει τον ρόλο του άνδρα λοχαγού και του είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.

Από την άλλη, με τους σκηνοθέτες που δεν έχεις ξανασυνεργαστεί, υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης αλλά και της μεγαλύτερης κούρασης μέχρι να βρεις ένα δίαυλο επικοινωνίας. Σ’ αυτή τη φάση μπορεί να υπάρξουν και παρεξηγήσεις για το τι εννοεί, πώς θα κάνω εγώ καλά αυτό που εννοεί και να κατανοήσεις τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει. Να βρει ο ένας τα κουμπιά του άλλου. Υπάρχει όμως και το συναρπαστικό κομμάτι ότι θες πραγματικά να γοητεύσεις αυτόν που δεν σε ξέρει, οπότε είσαι σε εγρήγορση.

Στο βιβλίο «Αναμνήσεις», ο Τ. Ουίλιαμς αναφέρει πως μετά την πρεμιέρα του «Γυάλινου Κόσμου» στο Μπρόντγουεϊ, όταν τον σήκωσαν στη σκηνή για να υποκλιθεί δεν ένιωσε κάποια ιδιαίτερη αίσθηση θριάμβου, «έχω τη γνώμη πώς το γράψιμο είναι μια διαρκής αναζήτηση ενός πολύ σκόπιμα διφορούμενου θηράματος και ποτέ δεν καταφέρνεις να το παγιδεύσεις εντελώς». Νιώθετε κάτι ανάλογο για τους ρόλους;

Πολύ ωραίο βιβλίο, τώρα το διαβάζω και θυμάμαι και αυτό το σημείο. Νομίζω ότι αυτή είναι η κατάρα που συνοδεύει κάθε καλλιτέχνη. Γενικότερα, κάθε άνθρωπο που στον τομέα του κάτι ψάχνει, ποτέ δεν είναι εντελώς ικανοποιημένος. Ειδικά οι καλλιτέχνες έχουν πάντα αυτό το ανικανοποίητο.

Στην περίπτωση των καλλιτεχνών, έχω την αίσθηση ότι η συναισθηματική κατάσταση και η φάση ζωής επηρεάζει περισσότερο από άλλα επαγγέλματα. Είχατε πει για παράδειγμα ότι όταν παίξατε την Λαίδη Μάκβεθ, δεν μπορέσατε να συνδεθείτε με τον ρόλο γιατί ήσασταν σε μια διαφορετική φάση ζωής ως νέα μητέρα με τον γιο σας...

Η αλήθεια είναι ότι δεν συνδέθηκα ποτέ μ’ αυτόν τον ρόλο...

Τώρα που ερμηνεύετε πάλι μια άλλη μητέρα, την Αμάντα, λίγο «ιδιαίτερη», πόσο σας επηρεάζει η ιδιότητά σας ως μητέρα στην απόδοση του ρόλου;

Να σου πω κάτι; Όλοι λένε ότι είναι πολύ ιδιαίτερη αυτή η μάνα αλλά εγώ διαφωνώ!Νομίζω ότι είναι πολύ συνηθισμένη. Οι συνθήκες της ζωής της είναι δύσκολες και λόγω οικονομικής κατάστασης και επειδή ο σύζυγός της τούς έχει εγκαταλείψει. Η Αμάντα είναι αφοσιωμένη στα παιδιά της αλλά μ’ έναν καταπιεστικό τρόπο. Της μάνας που νομίζει ότι εκείνη ξέρει το καλύτερο για τα παιδιά της. Ξέρω πολλές Ελληνίδες μάνες που είναι έτσι και δεν είναι κακές μητέρες.

Στην προσωπική σας ζωή, με τον γιο σας, πώς αποφεύγετε αυτόν τον σκόπελο;

Δεν είναι καθόλου εύκολο. Θυμάμαι, που το είχα συζητήσει, όταν ο γιος μου ήταν μικρότερος, με μια αγαπημένη μου συνάδελφο, που εκτιμώ απεριόριστα και μου είπε μια πολύ σωστή κουβέντα, ότι το δυσκολότερο πράγμα είναι να αποδεκτείς το παιδί σου, όπως είναι και να πάψεις να έχεις προσδοκίες γι’ αυτό. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και συνήθως, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των προσδοκιών δεν εκπληρώνεται.

Αυτή είναι και η παγίδα στην οποία πέφτει η Αμάντα και επειδή έχει αυτό το παραδοσιακό μεγάλωμα παλαιότερων γυναικών με ηθικές και κοινωνικές αξίες που είναι αδιαπραγμάτευτες. Δεν βάζει νερό στο κρασί της σε σχέση με τα παιδιά της. Τα εκτιμά, τα αγαπά, είναι περήφανη γι’ αυτά αλλά δεν μπορεί να δει καθαρά τον δρόμο που παίρνουν. Γι’ αυτό και απογοητεύεται από εκείνα.

Αναφερθήκατε σε αξίες, υπάρχουν σήμερα αξίες, για παράδειγμα στο ελληνικό θέατρο, ή η ματαιοδοξία του επαγγέλματος τις πνίγει;

Πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμη αξίες.Η δική μου εμπειρία μέχρι τώρα μου έχει δείξει ότι μπορεί όλοι να θέλουμε να είμαστε καλοί αλλά αυτό δεν είναι το παν. Μπορεί εγώ να ήμουν τυχερή στις συνεργασίες μου αλλά έχω συναντήσει περισσότερους ανθρώπους που υπολογίζουν περισσότερο στο συνολικό αποτέλεσμα και καταπατούν τον εγωισμό τους για χάρη της ομάδας και το καλό της παράστασης. Βεβαίως, έχω δει και το αντίθετο αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει μόνο αυτό.

Αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να τύχει και σε μια δουλειά; Εσείς, προσωπικά, τι δεν αντέχετε σε μια συνεργασία;                

Δεν αντέχω την κατάχρηση εξουσίας από τον σκηνοθέτη, αυτό κυρίως.

Όταν τη συναντάτε, τι κάνετε; Αποχωρείτε από τη συνεργασία;

Νομίζω,ότι δεν έχω φύγει ποτέ από δουλειά. Εννοώ να έχω ξεκινήσει πρόβες και να αποχωρήσω αλλά δεν μπορώ εύκολα να αντέξω μια τέτοια συμπεριφορά από τον σκηνοθέτη και δεν εννοώ μόνο σε ό,τι αφορά το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα αλλά και στη γενικότερη συμπεριφορά και στην έλλειψη ευγένειας.

Γενικά αυτή η σχέση σκηνοθέτη και ηθοποιού είναι περίεργη. Εγώ τον χρειάζομαι 100% τον σκηνοθέτη.

Δεν έχετε δοκιμάσει και ποτέ να σκηνοθετήσετε. Πολλοί συνάδελφοί σας το έχουν κάνει και πολλές φορές με επιτυχία.

Είναι ένα κομμάτι που δεν μ’ έχει απασχολήσει ακόμη. Κάποιοι συνάδελφοι φαίνεται ότι έχουν αυτό το ταλέντο, η ματιά τους πάνω στο έργο είναι διαφορετική, είναι πιο συλλογική. Εγώ αντίθετα, τον χρειάζομαι τον σκηνοθέτη και θέλω πάντα αυτή η σχέση να είναι συνοδοιπορική. Όχι σε μια λογική: «Αυτό είναι το δικό μου όραμα και οφείλεις να υποταχτείς». Γιατί και ο ηθοποιός δεν είναι μόνο ένας ερμηνευτής, είναι ένας δημιουργός. Πέρα από την εκτέλεση, υπάρχει και η ερμηνεία.

Βλέπουμε όμως πολύ καλούς ηθοποιούς να χάνονται μ’ έναν κακό σκηνοθέτη και άλλους εξίσου καλούς να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, ακόμη και αν δεν απογειώνονται. Έχει να κάνει μ’ ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης;

Ναι, πολύ σωστά το θέτεις. Νομίζω όμως ότι όλοι μας χρειαζόμαστε έναν καλό σκηνοθέτη. Οι περισσότεροι ηθοποιοί , όταν αποκτάμε εμπειρία, καταλαβαίνουμε ευκολότερα μερικά πράγματα, όπως για παράδειγμα να έχουμε την αίσθηση ενός ρυθμού. Όταν όμως δοκιμάζεις κάτι καινούριο, είναι απαραίτητη η παρουσία του.

Για παράδειγμα τώρα στην πρόβα, κάποια στιγμή ο Γιώργος, αφού ολοκληρώσαμε ένα κομμάτι δύο εβδομάδων, μας έδωσε μια άλλη κατεύθυνση, η οποία στην αρχή μού φάνηκε πολύ δύσκολη. Την επιχείρησα και  μετά τον ευχαρίστησα για την πόρτα που μού άνοιξε. Αν ήταν στο χέρι μου θα είχα επαναπαυτεί και δεν θα την άνοιγα αυτή την πόρτα μόνη μου.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια άνθηση της ελληνικής μυθοπλασίας στην τηλεόραση. Εσάς νομίζω σας έχουμε δει μόνο στα «Ματωμένα Χώματα». Δεν σας ενδιαφέρει ο χώρος της τηλεόρασης; Δεν σας έχουν γίνει προτάσεις;

Ναι, αυτή είναι η τελευταία και νομίζω η μόνη σειρά που έχω κάνει μαζί με κάποια guest. Τώρα πια όχι τόσο αλλά όταν ήμουν νέα με φόβιζε περισσότερο...

Τι σας φόβιζε; Οι γρήγοροι χρόνοι;

Ναι, σίγουρα το γεγονός ότι από άποψη χρόνου είναι όλα πιο απαιτητικά, νομίζω θα με δυσκόλευε πολύ. Υπάρχουν βέβαια ελληνικές σειρές και κωμωδίες και δράματα που τα έχω παρακολουθήσει και μου έχουν αρέσει πολύ. Πέρσι συζητούσα για μια σειρά αλλά είχα τόσα πολλά να κάνω που δεν γινόταν να μπει και η τηλεόραση στη ζωή μου.

Διδάσκετε υποκριτική πολλά χρόνια. Τι σας γοητεύει σ’ αυτή τη διαδικασία;

Αυτή η μετατόπιση, δηλαδή από εκεί που ως ηθοποιός είσαι μέσα σε μια κατάσταση, τώρα τη βλέπεις απ’ έξω, γίνεσαι λίγο σκηνοθέτης. Έτσι ξεκινάς να βοηθάς τα παιδιά και τελικά βοηθιέσαι εσύ. Βάζεις σε τάξη μερικά πράγματα. Βλέπεις ότι δεν βοηθιούνται όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο, οπότε αρχίζεις και σκέφτεσαι άλλες διαδρομές που γίνονται λύσεις και για τον εαυτό σου.

Από την άλλη, είναι πολύ συγκινητικό γιατί δεν ξεχνάς ποτέ από πού ξεκίνησες την αγωνία που είχες αλλά και την άγνοια.

 Στο ταλέντο πιστεύετε;

Ναι, πιστεύω. Από την άλλη το ταλέντο αν το έχεις και δεν το εξελίσσεις, μπορείς να μείνεις στάσιμος και κάποιος άλλος με λιγότερες δυνατότητες αρχικά να σε ξεπεράσει. Γιατί είναι δουλευτής με φοβερό ενθουσιασμό και αυτό είναι μέρος του ταλέντου.

Επιπλέον, πέρα από αυτό που λέμε:«Το έχει ή δεν το έχει», παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο το μυαλό. Ο τρόπος που σκέφτεται κανείς. Εμένα οι αγαπημένοι μου ηθοποιοί είναι οι έξυπνοι ηθοποιοί.

Με τον χρόνο τι σχέση έχετε;

Πολύ συχνά πάω στον καθρέφτη και κάνω ένα τακ (τραβάει λίγο το δέρμα της). Τι να σου πω τώρα; Να κάνω κανένα μπότοξ; Δεν νομίζω.

Αυτό είναι ένας ακόμη λόγος που μου αρέσει πολύ το θέατρο. Δεν χρειάζεται όλη αυτή η ενασχόληση με την εικόνα. Με την κάμερα είναι διαφορετικά. Γι’ αυτό και αν είχα κάνει καριέρα στην τηλεόραση μπορεί να το είχα σκεφτεί διαφορετικά.

Από την άλλη όμως δεν είναι και θέμα χαρακτήρα και γυναικείας φιλαρέσκειας ;

Σίγουρα αλλά είναι και διαφορετικά να είναι το πρόσωπό σου εκτεθειμένο σε μια οθόνη. Ο Τενεσί το λέει πολύ ωραία σ’ ένα άλλο έργο, στο «Γλυκό πουλί της νιότης», όπου χαρακτηρίζει τον χρόνο ως εχθρό.

Τον νιώθετε και εσείς εχθρό σας;

Σε ορισμένα πράγματα δεν είναι. Με τα χρόνια, για παράδειγμα, αποκτάς ψυχραιμία, δεν τρελαίνεσαι με μερικά πράγματα. Επιπλέον, εγώ τουλάχιστον, έχω αποκτήσει μεγαλύτερη υπομονή και κατανόηση. Αυτά δεν τα έχεις όταν είσαι είκοσι.

Από την άλλη ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Ξεκινάς δεν βλέπεις καλά! Έχω δύο ζευγάρια γυαλιά και φακούς και κολλύρια! Μετά πιάνει μια υγρασία και σε πονάει η μέση σου. Το σώμα δεν ανταποκρίνεται όπως παλιά. Αυτά είναι προβλήματα που φέρνει ο χρόνος. Ευχόμαστε όμως να γεράσουμε και να ‘ ρθουν και άλλα.

Με τι δεν τρελαίνεστε που κάποτε τρελαινόσασταν;

Με τη δουλειά για παράδειγμα. Αν συνέβαινε κάτι που δεν μου άρεσε στα καλλιτεχνικά πλαίσια, έχανα τον ύπνο μου. Ε, τώρα πια, δεν τον χάνω! Δεν τον χάνω, όχι γιατί δεν με νοιάζει αλλά επειδή έτσι είναι η ζωή. Έχουν περάσει τόσες πολλές δουλειές και συνειδητοποιώ ότι γίνεται κάτι και ξεχνιέται, έρχεται μια παράσταση και μετά φεύγει. Στην αρχή ήσουν μαθητής, μετά δημιουργός και στο τέλος παλιώνεις και γίνεσαι δάσκαλος.

Μου είπατε «έρχεται μια παράσταση και φεύγει» . Αν μπορούσατε να κρατήσετε κάποιες παραστάσεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Πολύ ωραία ερώτηση, μού αρέσει γιατί είναι ακριβώς αυτό που έλεγα πριν. Όταν ήμουν νέα, κάθε παράσταση που έκανα, είχα κάνει τέσσερις-πέντε, ήταν κοσμοϊστορικό γεγονός. Τώρα πλέον θα σου πω για λίγες που ξεχωρίζουν μέσα μου. Αυτές είναι: «Το Στρίψιμο της Βίδας» (Αμόρε, 1996), που ξέχωρα από δική μου αγαπημένη δουλειά είχε και την αποδοχή του κοινού, το «Τόσο πολύ νερό, τόσο κοντά στο σπίτι» (Αμόρε, 2006), που μπορεί να μην το θυμάται και κανείς , το «Μίστερο Μπούφο» (Θησείον, 2012) και, τελευταία το «Φαρενάιτ 451»(Φεστιβάλ Αθηνών και Θεάτρο Πόρτα 2017-2018). Τώρα, είπα τέσσερις παραστάσεις που είναι όλες του Θωμά Μοσχόπουλου! (γελάει)

Δεν είναι τυχαίο...

Ε, ναι!

Αν πάμε λοιπόν, λίγο πιο πίσω, τι κρατάτε από το «Αμόρε»;

Και τι δεν θυμάμαι...Πολλά πράγματα από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Θα σου πω μόνο τι έχω κρατήσει στην κυριολεξία!

Έχω λοιπόν, από τότε στο σπίτι μου, ένα μεγάλο πόστερ που είχαν στην τεράστια σκάλα και είναι μια μαυρόασπρη εικόνα και είναι η αφίσα της πρώτης μου δουλειάς με τον Γιάννη Χουβαρδά και το Θέατρο του Νότου, όχι στο Αμόρε, αλλά συμπαραγωγή του Αμόρε με το Θέατρο La Mama της Νέα Υόρκης. Ήμασταν όλοι νέοι ηθοποιοί και Έλληνες και Αμερικάνοι.

Ποιο έργο είχατε ανεβάσει;

«Ιφιγένεια εν Τάυροις» παίξαμε στην αρχή για ένα μήνα στη Νέα Υόρκη, μετά πήγαμε σ’ ένα φεστιβάλ στη Βιέννη, κάναμε μια μικρή περιοδεία στην Ελλάδα και τελειώσαμε με μια παράσταση στον Λυκαβηττό. Μια μαγική συνεργασία και δουλειά! Ήμασταν όλες πιτσιρίκες η Χριστίνα Αλεξανιάν, η Ναταλία Καποδίστρια και μερικές κάποιες Αμερικάνες. Εκεί πρωτογνώρισα και τον Ακύλλα Καραζήση. Αυτό το πόστερ, το πήρα σπίτι μου.

Ο γιος σας, τι σχέση έχει με τις δουλειές σας στο θέατρο. Τις παρακολουθεί; Σας κάνει κριτική;

Δεν του αρέσει το θέατρο. Τελευταία είδε το «Σώσε», επειδή ήταν κωμωδία σκέφτηκα να τον φέρω και ήρθε με μια φίλη του. Τους άρεσε αλλά προς το τέλος είχαν μαραζώσει, δεν αντέχουν τόση ώρα, είναι μικρούλια ακόμη. Όταν ήταν πιο μικρός και έφευγα να πάω στην πρόβα, έλεγε «Μαμά, όχι θέατρο». Τώρα το έχει συνηθίσει. Το δύσκολο με τη δουλειά μας είναι η νυχτερινή εργασία, φεύγεις από το σπίτι το βράδυ.

Τι όνειρα κάνετε για το μέλλον; Πώς θέλετε να είστε σε δέκα, είκοσι χρόνια;

Να έχω υγεία και εγώ και οι άνθρωποί μου.

Φωτογραφία από την παράσταση της Μαριλένας Βαϊνανίδη.

O Γυάλινος Κόσμος του Τενεσί Ουίλιαμς

Live streaming ζωντανά από τη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου

23 Ιανουαρίου, στις 20:30

Tαυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας

Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Deux Hommes

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

Βοηθός ενδυματολόγων: Δέσποινα Ιγνάτογλου

Ο θίασος της  παράστασης, φωτογραφία  της Μαριλένας Βαϊνανίδη.

Διανομή (αλφαβητικά)

Άννα Μάσχα: η μητέρα Αμάντα Ουίνγκφιλντ

Κωνσταντίνος Μπιμπής: ο γιος Τομ Ουίνγκφιλντ

Λένα Παπαληγούρα: η κόρη, Λώρα Ουίνγκφιλντ

Αναστάσης Ροϊλός: ο επισκέπτης, Τζιμ Οκόνορ

Η απευθείας μετάδοση θα είναι διαθέσιμη στη σελίδα livestream.n-t.gr με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου (κωδικού πρόσβασης).

Τιμή εισιτηρίου: 8€ Ώρα έναρξης: 20:30

Φωτογράφος παράστασης: Μαριλένα Βαϊνανίδη

Διαβάστε επίσης: 

Γιώργο Νανούρη, Γιατί Γκρέμισες Το Θέατρο Αποθήκη;

Λένα Παπαληγούρα: «Όλοι Οι Ηθοποιοί Γνωρίζουμε Τι Έχουμε Καταφέρει Σε Μια Παράσταση, Δεν Χρειαζόμαστε Τις Κριτικές»

Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας:  6 Θεατρικοί Ήρωες Στα Όρια

Η δεύτερη φετινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» είναι το αριστουργηματικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, O Γυάλινος Κόσμος, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη. Ο Γυάλινος Κόσμος –ίσως το αντιπροσωπευτικότερο έργο του συγγραφέα που με τη δραματουργία του σημάδεψε τη μεταπολεμική Αμερική–, γράφτηκε το 1944. Πρόκειται για έργο ποιητικής πνοής και βαθιάς ανθρώπινης ευαισθησίας, όπου ο κόσμος της σκληρής πραγματικότητας συμπλέκεται με την εύθραστη ομορφιά της φαντασίας και του ονείρου.

 

 O Γυάλινος Κόσμος του Τενεσί Ουίλιαμς

Live streaming ζωντανά από τη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου

Σάββατο 23 Ιανουαρίου, στις 20:30

 

Κλείστε τη θέση σας εδώ.  

 

 Η δεύτερη φετινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» είναι το αριστουργηματικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, O Γυάλινος Κόσμος, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη. Ο Γυάλινος Κόσμος –ίσως το αντιπροσωπευτικότερο έργο του συγγραφέα που με τη δραματουργία του σημάδεψε τη μεταπολεμική Αμερική–, γράφτηκε το 1944. Πρόκειται για έργο ποιητικής πνοής και βαθιάς ανθρώπινης ευαισθησίας, όπου ο κόσμος της σκληρής πραγματικότητας συμπλέκεται με την εύθραστη ομορφιά της φαντασίας και του ονείρου.

Υπόθεση

Ο Τομ Ουίνγκφιλντ, μέσα από τις αναμνήσεις του, παρουσιάζει στη σκηνή επεισόδια της οικογενειακής ζωής του στο μικρό διαμέρισμα του Σαίντ Λούις της Ύφεσης. Η πληκτική δουλειά στην αποθήκη υποδηματοποιίας συνθλίβει τα μελλοντικά του όνειρα για μια ζωή αφιερωμένη στην ποιητική δημιουργία.

Στον αντίποδα, η αδελφή του Λόρα αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής βρίσκοντας καταφύγιο σε έναν μικρόκοσμο από παλιούς δίσκους και γυάλινες μορφές ζώων. Η μητέρα τους Αμάντα, πρώην καλλονή του Νότου, τρέφει για τα παιδιά της μεγάλες προσδοκίες και φαντασιώνεται ένα λαμπρό μέλλον για τον Τομ και τη Λόρα.

Οι οικογενειακές εντάσεις στο μικρό διαμέρισμα του Σαιντ Λούις εκτυλίσσονται πάντα κάτω από άγρυπνο βλέμμα της κυριαρχικής Αμάντας. Η επίσκεψη του Τζίμ, συναδέλφου του Τομ, θα ταράξει τις οικογενειακές ισορροπίες και θα αλλάξει τον ρουν της ζωής των Ουίνγκφιλντ.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Να ραγίσουν, ακόμα και να σπάσουν - σαν να είναι φτιαγμένα από γυαλί.
Πώς ανεβάζεις λοιπόν αυτό το τεράστιο έργο μέσα στη δίνη των γεγονότων που μαστίζουν όλο τον πλανήτη; 
Πώς φτιάχνεις μια παράσταση φορώντας μάσκες στην πρόβα, και σε ενάμιση μέτρο απόσταση;
Πώς φτιάχνεις μια σκηνή χορού στην οποία δεν επιτρέπεται να πλησιάσουν κοντά οι ηθοποιοί;
Πώς κάνεις το αντίστοιχο με μια σκηνή ενός φιλιού;
Οι ήρωες του έργου όμως, αυτό δεν προσπαθούν και εκείνοι; Να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον· κυριολεκτικά και μεταφορικά. Να έρθουν απεγνωσμένα κοντά. Μήπως τελικά η ίδια δυσκολία της συνθήκης είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στα τόσα ερωτήματα;
Μήπως ο καθένας μας δεν ζει πια κλεισμένος στον δικό του «γυάλινο» κόσμο, όπως ακριβώς και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας;
Δεν θα πω πολλά. Ελπίζω όσα θέλω να πω να βγουν από την παράσταση.
Θα ήθελα μόνο να σημειώσω το εξής: Είμαι σίγουρος ότι κάθε θεατής θα βρει έστω μια στιγμή του έργου, που θα του θυμίσει έστω μια στιγμή απ τη δική του ζωή.

Γιώργος Νανούρης

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας

Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Deux Hommes

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

Βοηθός ενδυματολόγων: Δέσποινα Ιγνάτογλου
Δραματολόγος παράστασης: Βιβή Σπαθούλα

 

Διανομή (με αλφαβητική σειρά):

Άννα Μάσχα: η μητέρα Αμάντα Ουίνγκφιλντ  

Κωνσταντίνος Μπιμπής: ο γιος Τομ Ουίνγκφιλντ

Λένα Παπαληγούρα: η κόρη, Λώρα Ουίνγκφιλντ 

Αναστάσης Ροϊλός: ο επισκέπτης, Τζιμ Οκόνορ

Η απευθείας μετάδοση θα είναι διαθέσιμη στη σελίδα livestream.n-t.gr  με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου (κωδικού πρόσβασης).

 

Τιμή εισιτηρίου: 8€

Ώρα έναρξης: 20:30

Φωτογράφος παράστασης: Μαριλένα Βαϊνανίδου

 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας», έλεγε ο Κάρολος Κουν. Το θέατρο δεν είναι για τον άνθρωπο μόνο ένα είδος ψυχαγωγίας.

Είναι μια μορφή έκφρασης, αλλά και μια μορφή ψυχοθεραπείας. Ένα ταξίδι που μας οδηγεί στα βάθη του εαυτού μας, των ανθρώπων γύρω μας, στην κατανόηση του κόσμου, της ζωής.

Το θέατρο είναι λύτρωση και παυσίπονο. Σήμερα η ανάγκη μας για όλα τα παραπάνω είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Γι' αυτό και τα θέατρα πρέπει να ανοίξουν.

Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας (10 Οκτωβρίου) δημιουργήθηκε το 1994, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για τα ψυχικά νοσήματα. Την πρωτοβουλία πήραν η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ψυχικής Υγείας και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.

Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, κάθε 40 δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος στον κόσμο χάνει τη ζωή του, διαπράττοντας αυτοκτονία. Αυτό αντιστοιχεί σε 800 χιλιάδες ανθρώπους τον χρόνο. Αν συνυπολογίσουμε και τις απόπειρες αυτοκτονίας που δεν έχουν μοιραία κατάληξη, τότε καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλο είναι το ψυχικό τραύμα, ή άλλες ψυχικές και νοητικές διαταραχές που οδηγούν σε σκέψεις αυτοκτονίας.

Μ' αφορμή αυτή την ημέρα, θυμόμαστε μερικούς από του πιο ακραίους θεατρικούς ήρωες, που ελπίζουμε να «συναντήσουμε» σύντομα στις θεατρικές σκηνές.

Η «Κατερίνα» και η διπολική διαταραχή

Η παράσταση του Γιώργου Νανούρη με τη Λένα Παπαληγούρα επιστρέφει τον Οκτώβριο στην Αθήνα για λίγες παραστάσεις στο θέατρο Βεάκη. Η παράσταση κατάφερε να δημιουργήσει τον δικό της θρύλο και, από ένα αναλόγιο για το έργο του Αύγουστου Κορτώ «Το βιβλίο της Κατερίνας», η αυτοβιογραφική αυτή ιστορία ανέβηκε σε πολλές σκηνές τόσο στην Αθήνα όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα, και αγαπήθηκε πολύ από το κοινό.

Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της διπολικής μητέρας του συγγραφέα. Η Κατερίνα έχει μόλις αυτοκτονήσει και αρχίζει να αφηγείται την καταραμένη ζωή της. Φάρμακα, χάπια, σύζυγος και γιος, αγάπη και μίσος, ομοφυλοφιλία, αυτοσαρκασμός, χιούμορ ανακατεμένο με πόνο, στοργή μέσα από στριγκλιές, και απόπειρες αυτοκτονίας αποτελούν την χαοτική πραγματικότητα της ηρωίδας που παλεύει με τη διπολική διαταραχή και γραπώνεται από όποιον μπορεί, με αποτέλεσμα να παρασύρει μια ολόκληρη οικογένεια στη δίνη της αρρώστιας της.

«Γυάλινος κόσμος»: Μητέρα καταστροφή

Παραμένουμε στο δίδυμο Νανούρης- Παπαληγούρα, καθώς οι δύο τους αναμένεται να παρουσιάσουν στο Εθνικό Θέατρο το αριστούργημα του Τεννεσί Ουίλιαμς «Γυάλινος κόσμος». Στη σκηνή θα δούμε και τους:  Όλια Λαζαρίδου, Κωνσταντίνο Μπιμπή, και Αναστάσιο Ροϊλό.

Οι ήρωες του Ουίλιαμς δεν φλερτάρουν απλώς με τα άκρα αλλά είναι ένα βήμα πριν τον γκρεμό. Σε πολλά έργα του, τη λύση δίνει ο ψυχιατρικός εγκλεισμός. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι ήρωες παραμένουν εγκλωβισμένοι στα προσωπικά τους αδιέξοδα. Το έργο γράφτηκε το 1944 και παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά στο θέατρο Civic στο Σικάγο.  Αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη θεατρική επιτυχία του Ουίλιαμς.

Ο Αμερικανός συγγραφέας σε πολλά από τα έργα του ενσωματώνει στοιχεία της δικής του προσωπικής ζωής κι εκείνης των παιδικών του χρόνων με την οικογένειά του. Ο «Γυάλινος κόσμος» θεωρείται το πιο αυτοβιογραφικό του.

Η Αμάντα Γουίνγκφιλντ, η μητέρα του Τομ Γουίνγκφιλντ γίνεται ο απόλυτος τύραννος του γιου της, καθώς τον καταπιέζει εκβιάζοντάς τον συναισθηματικά για την αναπηρία της αδερφής του Λώρα Γουίνγκφιλντ.

Πρόκειται για μια  ελεγκτική μητέρα που επιβάλλει πολύ συγκεκριμένες προσδοκίες για το τι  άνθρωπος πρέπει να είναι το παιδί και για το τι πρέπει (ή δεν πρέπει) να καταφέρει, να σκέφτεται ή να αισθάνεται. Συχνά, η ελεγκτική μητέρα υπερασπίζεται την έλλειψη ευελιξίας της, προβάλλοντάς την ως σημάδι βεβαιότητας και καθοδήγησης. Ο έλεγχος οδηγεί σε μεγάλη συναισθηματική ή και κοινωνική καταπίεση. Σε περίπτωση αντίδρασης απειλείται η σχέση με τη μητέρα

Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς απέξω τον Φρόιντ για να καταλάβει τις συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς.

«Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια»: Κτηνοβασία που σοκάρει

Το έργο του Άλμπι ευτύχησε σε ένα εξαιρετικό ανέβασμα από τον Νικορέστη Χανιωτάκη και με ένα δυνατό καρέ ηθοποιών (Νίκος Κουρής, Λουκία Μιχαλοπούλου,  Γιάννης Δρακόπουλος και Μιχαήλ Ταμπακάκης), με τον πρώτο να μας χαρίζει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του τα τελευταία χρόνια.

Από την αρχαία ελληνική μυθολογία μέχρι και την περίφημη κινηματογραφική πραγματεία του Γούντι Άλεν πάνω στη σεξουαλική πράξη, με τίτλο Everything you always wanted to know about sex* (but were afraid to ask*), η σύζευξη ανθρώπου και ζώου διαδραματίζει κάτι παραπάνω από απλό ψυχαγωγικό ρόλο.

Επί δεκαετίες, η επιστημονική μελέτη των σεξουαλικών σχέσεων του ανθρώπου με (άλλα) ζώα υπήρξε επικεντρωμένη κατά κύριο λόγο στη θεώρηση της κτηνοβασίας ως αποκλίνοντος υποκατάστατου της διανθρώπινης σεξουαλικής σχέσης.

H τρέχουσα εκδοχή του επαγγελματικού εγχειριδίου της Αμερικανικής Ψυχολογικής Ένωσης (DSM-IV), καταγράφει την κτηνοβασία ως διαταραχή.

Φαντάζεστε, λοιπόν, τι συμβαίνει όταν ο Νίκος Κουρής ομολογεί στη σύζυγό του, Λουκία Μιχαλοπούλου, τον έρωτά του για μια....κατσίκα!

«Τζόρνταν»: Σκοτώνεις για την αγάπη;

Η συγκλονιστική αληθινή ιστορία της Σίρλεϋ Τζόουνς, που κατηγορείται για τη δολοφονία του παιδιού της, πρωτοπαίχτηκε στο θέατρο Lilian Baylis του Λονδίνου τον Απρίλιο του 1992.

Ο «Τζόρνταν» είναι μια μαρτυρία, βασισμένη στην αληθινή ιστορία της κρατούμενης στη φυλακή, παιδοκτόνου και αποτυχημένης αυτόχειρα, Σίρλεϋ Τζόουνς. Η Τζόουνς αποκάλυψε την ιστορία της στη συγγραφέα Άννα Ρέϋνολντς, όταν οι δυο τους ήταν συγκρατούμενες (σημ.: η Ρέϋνολντς είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη, για φόνο με σφυρί, της κοιμισμένης μητέρας της). Το γεγονός της δολοφονίας ενός βρέφους από τη μητέρα του, που συντάραξε -ως αστυνομικό, δικαστικό και κοινωνιολογικό ρεπορτάζ- την κοινή γνώμη της Μ. Βρετανίας, κατά τη δεκαετία του ’80, μετουσιώθηκε σ’ έναν σπαρακτικό θεατρικό μονόλογο, που γρήγορα εντάχθηκε στα «έργα -στοιχήματα» για τις γυναίκες ηθοποιούς όλου του κόσμου.

Η παράσταση θα παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αυλαία, με τη Μαρία Κορινθίου να υποδύεται την τραγική ηρωίδα Σίρλεϋ Τζόουνς, υπό τη σκηνοθετική «μπαγκέτα» του Γιάννη Αϊβάζη. ( 15-16-17-18 Οκτωβρίου) και στη συνέχεια από 21 Οκτωβρίου  θα παρουσιάζεται στο ALHAMBRA ART THEATRE.

«Δείπνο Ηλιθίων»: Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή

Μια από τις καλύτερες κωμωδίες των τελευταίων ετών συνεχίζεται για 5η χρονιά στο Θέατρο Κάππα. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί μαζί με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη σε μια κωμωδία που άνετα ξαναβλέπαμε.

Ο  Πιερ Μπροσάν (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης), πλούσιος μεγαλοεκδότης στο Παρίσι, που οργανώνει κάθε εβδομάδα με τους πλούσιους φίλους του ένα… ιδιότυπο δείπνο: Καθένας βρίσκει έναν «ηλίθιο», τον καλεί στο δείπνο, τρώνε, πίνουν, διασκεδάζουν, γελούν εις βάρος των ανυποψίαστων καλεσμένων τους και στο τέλος, αυτός που έχει φέρει τον πιο τέλειο «ηλίθιο», στέφεται νικητής

Ο Φρανσουά Πινιόν (Σπύρος Παπαδόπουλος), ένας αθώος, αφελής, καλοπροαίρετος άνθρωπος είναι το θύμα του γι' αυτή την εβδομάδα.

Ο ήρωας πάσχει από μια μορφή ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής (OCD), μία ψυχική πάθηση που χαρακτηρίζεται από παράλογες σκέψεις, ιδέες, εικόνες (εμμονές – ιδεοληψίες ή ψυχαναγκασμούς), και οδηγεί τους πάσχοντες σε επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές (καταναγκασμούς). Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο ήρωας έχει εμμονή με τις μινιατούρες που φτιάχνει από οδοντογλυφίδες!

«Άμλετ»: To be or not to be 

Είναι ίσως, ο πιο γνωστός θεατρικός ήρωας. Ο Άμλετ για πολλούς αποτελεί τη σκιά του Οιδίποδα, της λογοτεχνικής μορφής που συνδέθηκε όσο καμία άλλη με τη  φροϋδική ψυχανάλυση.

Ο Άμλετ, σίγουρα δεν είναι καλά, βλέπει φαντάσματα, για κάποιους θα μπορούσε να έχει και ένα είδος σχιζοφρένειας.

Από τους 4.000 στίχους του έργου του Σαίξπηρ, ο Άμλετ μόνος του εκφωνεί τους 1.500! Βρίσκεται επί σκηνής, στα 2/3 της παράστασης και για 30 λεπτά μονολογεί!

 Ο Άμλετ, σύμφωνα με τον κ. Γιωσαφάτ, είναι αμφισεξουαλικός και θηλυκός, γιατί έχει ανεπαρκές πατρικό πρότυπο. Μισεί τον πατέρα του, γιατί του κλέβει τη μητέρα. Διχάζεται ανάμεσα στον καλό πατέρα (φάντασμα) και τον κακό πατέρα (Κλαύδιο), και την καλή μητέρα (την οποία αποζητά στην Οφιλία) και την κακή μητέρα (Γερτρούδη).

«Έχω δει πολλούς Άμλετ στο ιατρείο. Τα προβλήματα είναι τα ίδια. Απλά δεν τα περιγράφουν οι ασθενείς με τον μεγαλοφυή τρόπο που το κάνει ο Σαίξπηρ», έχει δηλώσει ο ψυχοθεραπευτής.

Η παράσταση που ανέβασε πέρσι η Κατερίνα Ευαγγελάτου στο ιστορικό Αμφιθέατρο και αναμένεται να συνεχιστεί ευτύχισε να έχει στον ρόλο του Άμλετ τον σπουδαίο Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, αλλά και έναν στο σύνολό του εξαιρετικό θίασο.

Διαβάστε επίσης:

Λένα Παπαληγούρα: «Όλοι Οι Ηθοποιοί Γνωρίζουμε Τι Έχουμε Καταφέρει Σε Μια Παράσταση, Δεν Χρειαζόμαστε Τις Κριτικές»

Γιώργο Νανούρη, Γιατί Γκρέμισες Το Θέατρο Αποθήκη;

Ο Γεράσιμος Και Ο Νικορέστης Δεν Πήραν Ούτε Ένα Ευρώ Επιχορήγηση (Συνέντευξη) 

Η Λουκία Μιχαλοπούλου Έγινε Ηθοποιός, Γιατί Ονειρευόταν Να Παίξει Στην Επίδαυρο (Συνέντευξη) 

Είδα Το «Γίδα Ή Ποια Είναι Η Σύλβια;», Σε Σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη 

Η Μπέτυ Αρβανίτη στην πρώτη της συνάντηση επί σκηνής με έναν από τους πλέον ταλαντούχους σκηνοθέτες της νέας γενιάς, το Δημήτρη Καραντζά, πρόκειται να παρουσιάσει την προσεχή θεατρική περίοδο, το Γυάλινο κόσμο, του Τεννεσί Ουίλιαμς.

Το έργο γράφτηκε το 1944 και παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά στο θέατρο Civic στο Σικάγο. Αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη θεατρική επιτυχία του Ουίλιαμς.

Ο αμερικανός συγγραφέας σε πολλά από τα έργα του ενσωματώνει στοιχεία της δικής του προσωπικής ζωής κι εκείνης των παιδικών του χρόνων με την οικογένειά του.

Ο Γυάλινος κόσμος θεωρείται το πιο αυτοβιογραφικό του.

Δείτε τις πρώτες φωτογραφίες από τις πρόβες της παράστασης.

το σκηνικό είναι μνήμη(...) ,

το έργο είναι μνήμη (...) ,

στη μνήμη όλα συμβαίνουν στη μουσική

Tεννεσί Ουίλιαμς

«Η παράσταση επιχειρεί να φωτίσει εκτενώς αυτή ακριβώς τη διαδικασία ,της ανάσυρσης που σημειώνει ο συγγραφέας στον πρόλογό του . Ο παρών χρόνος ,ένας συγκεκριμένος χρόνος του παρελθόντος που επιστρέφουν τα πρόσωπα του έργου για να ξανά αντιμετωπίσουν το τραύμα τους , και ένα ακόμα βαθύτερο- ευτυχέστερο – παρελθόν στο οποίο ανατρέχουν ως καταφύγιο . Μ αυτή τη δομή και με πολύ καινοτόμες - ακόμα – σκηνικές επιλογές ο Ουιλιαμς δημιουργεί ένα εντελέστατο δράμα για την ύπαρξη και την ίδια τη λειτουργία του θεάτρου . Ένας κατασκευασμένος ρεαλισμός ,μουσικής δομής που επιχειρεί να συνομιλήσει με τις απαρχές της θεατρικής πράξης» σημειώνει ο Δημήτρης Καραντζάς .

Παίζουν:

ΜπετυΑρβανιτη Αμάντα Γουίνγκφιλντ,

Χάρης Φραγκούλης Τομ Γουίνγκφιλντ

Eλίνα Ρίζου Λώρα Γουίνγκφιλντ

Εκτορας Λιάτσος Τζιμ Ο΄ Κόννορ

Μεταφραση : Αντώνης Γαλέος

Σκηνικά : Ελένη Μανωλοπούλου
Κοστούμια : Ιωάννα Τσάμη
Μουσική : Κορνήλιος Σελαμσής
Φωτισμοί : Αλέκος Αναστασίου
Συνεργάτης στη δραματουργία : Θεοδώρα Καπράλου
Βοηθός Σκηνοθετη: Γκέλυ Καλαμπάκα

Φωτογραφίες: Eλίνα Γιουνανλή

Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 2 Νοεμβρίου στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας

(Σκηνή Μπέτυ Αρβανίτη) και έως τις 26 Οκτωβρίου ισχύει προσφορά προαγοράς εισιτηρίων στην προνομιακή τιμή των 20 ευρώ για 2 άτομα.

Πληροφορίες: VIVA.GR & 210.8838727