Τα αγάλματα περιμένουν στο Ηρώδειο

Το Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου η παράσταση του Θεσσαλικού στην Αθήνα

Μετά την ενθουσιώδη υποδοχή στο 8ο Φεστιβάλ της Προύσας τον Ιούνιο του 2021, η παράσταση «Τα Αγάλματα Περιμένουν» ολοκληρώνει την καλοκαιρινή της περιοδεία με την παράσταση στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού στις 4 Σεπτεμβρίου 2021, στις 21:00 στην Αθήνα.

Πρόκειται για ένα τολμηρό, ριψοκίνδυνο και πρωτοπόρο εγχείρημα με την υπογραφή του Ανδρέα Φλουράκη και της καλλιτεχνικής διευθύντριας του Θεσσαλικού Θεάτρου Κυριακής Σπανού. Διαπραγματεύεται τη σχέση της σύγχρονης ζωής με την Ελληνική αρχαιότητα με αφετηρία την έννοια της Απόκρυψης.

Η επιτυχημένη επιχείρηση της Απόκρυψης όλων των αρχαιολογικών θησαυρών των Ελληνικών Μουσείων ξεκίνησε, αμέσως, με την είσοδο της Ελλάδας στον Πόλεμο το 1940 και ολοκληρώθηκε πριν μπουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα. Μέρα και νύχτα, πολίτες και αρχαιολόγοι αποκαθήλωναν τα αγάλματα από τις βάσεις τους, τα περιτύλιγαν προσεκτικά, τα κατέγραφαν και τελικά τα έθαβαν σε τάφρους που άνοιγαν μέσα στα μουσεία και στις αυλές τους. Τα χάλκινα και τα χρυσά αποθηκεύτηκαν στις θυρίδες της Τράπεζας της Ελλάδας. Όταν επισκέφτηκαν οι Γερμανοί το Αρχαιολογικό Μουσείο, τον οδυνηρό Απρίλιο του 1941, περπάτησαν σε άδειες αίθουσες!

Τα Αγάλματα Περιμένουν, το νέο έργο του Ανδρέα Φλουράκη σε σκηνοθεσία Κυριακής Σπανού, καταπιάνεται με την απειλή της αρπαγής κάθε στοιχείου που μας δένει με την αρχαία κληρονομιά. Μια πικρή κωμωδία επιστημονικής φαντασίας για τη σχέση μας με την αρχαιότητα.

Μια παράσταση που συνδυάζει το αφηγηματικό στοιχείο από ντοκουμέντα της εποχής της Απόκρυψης του 1940, με τη μυθοπλασία. Εικόνες ενός σύγχρονου κόσμου σε περίοδο αποσύνθεσης και φθοράς. Εικόνες ανθρώπων χαμένων στην άγνοια και την εικονική πραγματικότητα. Οι ήρωες του έργου είναι οι διασκορπισμένοι άνθρωποι, οι μοναχικοί και οι απελπισμένοι – τα «μελλοντικά αγάλματα» – δίπλα στα απομεινάρια του Ελληνικού Πολιτισμού όπου με το χρόνο αποκτούν ένα χαρακτήρα ανησυχητικό, μελαγχολικό και απόκοσμα επικίνδυνο.

Αυτός ο ανοίκειος συνδυασμός ντοκουμέντου, χιούμορ, λαϊκής κουλτούρας, επιστημονικής φαντασίας μέσα στο χώρο του Αρχαίου Θεάτρου είναι μια τολμηρή και ερευνητική καλλιτεχνική παρέμβαση, στην ανίχνευση της δικής μας σχέσης με τον πολιτισμό του τόπου μας.

Η παράσταση πραγματοποιείται σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Λάρισας.

Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr. Πληροφορίες καθημερινά 10:00 – 14:00 στο 2410 621209.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Θεατρικό έργο Ανδρέας Φλουράκης

Σκηνοθεσία – Δραματουργία Κυριακή Σπανού

Σκηνικά Άση Δημητρολοπούλου

Κοστούμια Ολυμπία Σιδερίδου

Κίνηση Αναστασία Μπρουζιώτη

Πρωτότυπη μουσική Δεσποινίς Τρίχρωμη

Σχεδιαστής φωτισμών Γιώργος Τέλλος

Βοηθός σχεδιασμού φωτισμών Παναγιώτης Τσεβρένης

Βοηθός Σκηνοθέτη Μαρία Παπουτσή

«Μία χώρα δύο αιώνες μετά» του Ανδρέα Φλουράκη σε σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη

Συμπαραγωγή Φεστιβάλ Δωδώνης, ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και ομάδα Anima.

Το Φεστιβάλ Δωδώνης (για πρώτη φορά σε δική του παραγωγή), το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και η ομάδα Anima παρουσιάζουν μια πρωτότυπη θεατρική παράσταση με αφορμή τα διακόσια χρόνια από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.

Τι έγινε λοιπόν διακόσια χρόνια πριν;

Ποιοι είναι οι ήρωες του χθες και ποιοι του σήμερα; Τι πιστεύουν οι σημερινοί νέοι ότι είναι; Τι είναι η Xάρτα του Ρήγα; Γιατί δεν ζωγράφισε την Σφαγή της Χίου ένας Έλληνας ζωγράφος; Υπάρχουν πολλοί Θούριοι; Ποιος σχεδίασε την ελληνική σημαία; Τι άκουγε ο Σολωμός από τον βράχο της Ζακύνθου εκτός από τους κανονιοβολισμούς του Μεσολογγίου; Μήπως ο Βύρωνας ήρθε στην Ελλάδα για τουρισμό; Εκτός από την Μπουμπουλίνα και τη Μαντώ υπήρχαν άλλες επαναστάτριες; Γιατί κρυβόταν ο Κάλβος; Τι γλώσσες μιλούσαν οι Έλληνες τότε και τι τώρα; Τι έχει γίνει σε αυτή τη χώρα τα τελευταία διακόσια χρόνια; Το καινούργιο έργο του Ανδρέα Φλουράκη (μετά το «Θέλω μια χώρα») μιλάει με μαύρο χιούμορ για το πώς οι σημερινοί Έλληνες διαχειρίζονται τη νεότερη ιστορία τους αλλά και για το πώς την δημιουργούν.

Υπόθεση: Όταν η εκδήλωση για τα διακόσια χρόνια από την επανάσταση ακυρώνεται, μια ομάδα θεατών ανεβαίνουν στη σκηνή να διαμαρτυρηθούν και δεν λένε να φύγουν. Τσακώνονται, τα βρίσκουν, τραγουδούν, παίζουν παιχνίδια, εξομολογούνται, χορεύουν… Στο τέλος αποφασίζουν να κάνουν όλοι μαζί μια γιορτή, γιατί, ότι κι αν πιστεύουμε, όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε, κάποια γεγονότα έχει σημασία να τα μοιραζόμαστε.

Σημείωμα της σκηνοθέτιδας Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη: Στην προσπάθεια να καταλάβουμε τι σημαίνουν αυτά τα 200 χρόνια ύπαρξης του ελληνικού κράτους, θα χρησιμοποιήσουμε υλικά αυτής της διαδρομής: θα σχολιάσουμε περιστατικά, θα διανύσουμε εποχές, θα μνημονεύσουμε πρόσωπα και στιγμές, θα συλλογιστούμε το σήμερα και θα οραματιστούμε το αύριο. Με φόντο την επέτειο των 200 χρόνων θα πειραματιστούμε σε μια ανοιχτή σκηνική σύνθεση, η οποία κινησιολογικά, μουσικά και υποκριτικά θα έχει αφετηρία της, το από τότε μέχρι σήμερα, την σύζευξη του παραδοσιακού με το σύγχρονο, την ‘μετάλλαξη’ του παλιού σε επίκαιρο.

Η γιορτή των 200 χρόνων της ίδρυσης του ελληνικού κράτους παρουσιάζει ιδιαιτερότητες, αντιφάσεις, αντιθέσεις. Περιέχει αλήθειες αλλά και αστικούς μύθους ή ζωτικά ψεύδη, απαραίτητα για την ισχυροποίηση των δεσμών ενός έθνους. Όταν αυτά μεταξύ τους ισορροπήσουν μέσω μιας ώριμης αυτοκριτικής, τότε μπορούμε να μιλάμε για μια "ενήλικη" χώρα.

Σε κάθε περίπτωση η επέτειος είναι εδώ και αποζητά την προσοχή μας. Για αυτό το λόγο η παράσταση θα έχει τον χαρακτήρα μιας αληθινής γιορτής, στην οποία όλοι μαζί, ηθοποιοί και θεατές, θα μοιραστούν αυτές τις στιγμές.

Ταυτότητα παράστασης:

Σκηνοθεσία: Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη

Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα

Πρωτότυπη Μουσική: Θοδωρής Λεμπέσης

Επιμέλεια Κίνησης: Κατερίνα Γεβετζή

Σχεδιασμός Φωτισμού: Ζωή Μολυβδά- Φαμέλη

Βοηθός σκηνοθέτη: Δέσποινα Στάμου Φωτογραφίες: x square design lab

Προβολή και επικοινωνία: Art ensemble (Μαρίκα Αρβανιτοπούλου-Μαρία Λάμπρου) Διεύθυνση παραγωγής: Άννα Σιταρένιου Παίζουν οι ηθοποιοί αλφαβητικά: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Θανάσης Κουρλαμπάς, Άρης Μπαταγιάννης, Αμαλία Νίνου, Ράνια Σχίζα, Μαρία Χάνου.

Με την υποστήριξη της Περιφέρειας Αττικής.

Σε συνεργασία με το Θεσσαλικό θέατρο.

Πού: Περιοδεία Εισιτήρια: 12€ προπώληση, 14€ κανονικό, 12€ φοιτητικό, 10€ με κάρτα δημότη Προπώληση εισιτηρίων: ticketplus.gr Ώρα έναρξης: 21:00 Διάρκεια: 75’ 

Τελευταίοι σταθμοί Περιοδείας

30 Αυγούστου Θέατρο Παπάγου

8 Σεπτεμβρίου Κηποθέατρο Λάρισας

12 Σεπτεμβρίου Δημοτικό θέατρο Πεύκης

15 Σεπτεμβρίου θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου

20 Σεπτεμβρίου θέατρο Κολωνού

Από τη Σοφία Γουργουλιάνη 

Με τις λέξεις web και streaming να έχουν εισβάλλει ξαφνικά, και ενδεχομένως οριστικά, στα στόματα και στις ζωές των πάσης φύσεως θεατρόφιλων και εργαζόμενων στο θέατρο, ο Ανδρέας Φλουράκης με το έργο του "Πυραμίδες" (σε σκηνοθεσία Διαμαντή Καραναστάση), την πρώτη ελληνική, αμιγώς ψηφιακή παράσταση διαθέσιμη στην ιστοσελίδα του Θεάτρου Τέχνης, αποδεικνύει πως το θέατρο ζει, βασιλεύει, αναπνέει κι αποπνέει μόνο "θεατρίλα" ακόμη και στις νέες του αυτές εκδοχές.

Με αφορμή, λοιπόν, τις "Πυραμίδες" του, κάναμε μια κουβέντα για τις θεατρικές και προσωπικές "πυραμίδες" που κλήθηκαμε βίαια να ανέβουμε, για την νεα (;) θεατρική σκηνή και πραγματικότητα και για την πόλη που αφήνουμε άδεια και μας αφήνει μόνους.

Η αναβίωση του radio-play, η δυνατότητα για live streaming, τα web-plays βοηθούν το θέατρο να φτάσει πιο κοντά στο ευρύ κοινό; Κάνουν με κάποιο τρόπο το θέατρο μια πιο «ανοιχτή» μορφή τέχνης;

Κάθε εποχή δημιουργεί επιπρόσθετους τρόπους ανάγνωσης των παραδοσιακών ειδών. Οι παραπάνω είναι τέτοιοι σημερινοί τρόποι ανάγνωσης του θεατρικού είδους χωρίς να είναι θέατρο καθαυτό, με την ίδια λογική που μια θεατρική διασκευή ενός κλασσικού μυθιστορήματος δεν είναι μυθιστόρημα, ούτε καν μια ραδιοφωνική ανάγνωσή του. Η εποχή των κλειστών θεάτρων έχει ανάγκη τούτα τα θεατρόφιλα, μεικτά, υβριδικά είδη που διαμεσολαβούνται μιντιακά, είδη που δεν παύουν να δημιουργούν τις δικές τους περισσότερο ή λιγότερο ενδιαφέρουσες εκδοχές θεατρικότητας.

Οι νέες αυτές μορφές θεατρικής παραγωγής αποτελούν σημάδια των καιρών ή δυναμικές τάσεις που θα συνεχίσουν να συνυπάρχουν με το «παραδοσιακό» θέατρο;

Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν τέτοιες μορφές δημιουργήθηκαν περιστασιακά και θα αρθεί η δυναμική τους όταν επιστρέψουμε στην όποια κανονικότητα. Είναι πολλοί παράγοντες που καθορίζουν αν μια νέα μορφή ή τάση επιφέρει ουσιαστικές διαφορές στο βασικό της είδος.

Πότε συμβαίνει αυτό;

Όταν σημαντικοί δημιουργοί του είδους εμπλακούν χρησιμοποιώντας αυτές τις νέες μορφές ή τάσεις για ουσιαστικά καλλιτεχνικούς λόγους.

Αυτό που λέμε «παραδοσιακό» θέατρο θα γνωρίσει αλλαγές ως προς την μορφή και τα εκφραστικά του μέσα μετά την πανδημία;

Θα δείξει. Σίγουρα τέτοιες αλλαγές δεν γίνονται ούτε από επιχειρηματίες ούτε από διαφημιστές, ούτε από αυτούς που κάνουν δημόσιες σχέσεις ή καταπιάνονται με ζητήματα πολιτιστικής πολιτικής. Πραγματικές αλλαγές γίνονται όταν ο καλλιτέχνης συναισθανόμενος την εποχή του αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τις εξελίξεις και τις τάσεις της για να πει, για να δημιουργήσει, για να κατασκευάσει κάτι άλλο, πιο ταιριαστό με την συνθήκη που βιώνει, κάτι κόντρα στο σίγουρο, κάτι που κι ο δημιουργός ο ίδιος δεν γνωρίζει πώς θα εισπραχθεί, αλλά και δεν τον ενδιαφέρει. Ένας καλλιτέχνης αξίζει να τοποθετείται στις αλλαγές που φέρνει η εποχή πάνω στη ζωή, στην κοινωνία και στην τέχνη ως πρόκληση και όχι ως εμπόδιο, ως πεδίο έμπνευσης κι όχι με γκρίνια και με μεμψιμοιρία.

Οι μικρές θεατρικές σκηνές μοιάζουν να απειλούνται. Πόσο τις έχει ανάγκη το θέατρο ως ζωντανές κοιτίδες πολιτισμού;

Η ιστορία δείχνει πως οι καινούργιες τάσεις του θεάτρου, οι δοκιμές, οι ρήξεις και οι πειραματισμοί ως προς τη φόρμα και το περιεχόμενο έρχονται συνήθως από μικρά φυτώρια. Χωρίς μικρά φυτώρια τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται λιγότερο επικίνδυνα και η τέχνη τρέφεται από το αχαρτογράφητο και, φυσικά, το επικίνδυνο.

Είναι η πανδημία, τελικά, τρόπος να ανακαλύψουμε νέες ταυτότητες συλλογικά ή μεταβάλλεται σε μέσο για διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και αναπόφευκτη πόλωση;

Η πανδημία καθαυτή είναι μια συνθήκη που στα πλαίσια της πραγματικότητάς μας μπορεί να χρησιμοποιηθεί αναλόγως. Αν αφήσουμε την πανδημία να χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για το κέρδος έτσι και θα γίνει. Το ζητούμενο, τουλάχιστον για εμάς τους καλλιτέχνες, είναι να παρέμβουμε χρησιμοποιώντας την συνθήκη που έχουμε για λόγους κρίσιμους, για να κάνουμε νέες προτάσεις σε θέματα και μορφές, για να ανιχνεύσουμε νέες δημιουργικές δυνατότητες ώστε η τέχνη να εξακολουθεί να συνδέεται αισθητικά και ουσιαστικά με τα ζητούμενα της ζωής. Δεν πρέπει να αφήσουμε την τέχνη να γίνει προϊόν περισσότερο από το σημείο που θα χάσει τους λόγους της ύπαρξής της, έναν προς έναν. Πρέπει να την κατευθύνουμε με σκοπό την εμβάθυνση, την κριτική, την βελτίωση του κόσμου μας και να την αφήσουμε με την σειρά της να μας κατευθύνει, να την εμπιστευτούμε.

«Οι πυραμίδες» είναι ιστορίες αστικής μοναξιάς με πρωταγωνιστές αποτυχημένους με βάση τα κοινωνικά στερεότυπα. Είναι αυτή η μοναξιά μια προσωρινή κατάσταση ή κάτι που προκαλεί αναπόδραστα η ζωή στην πόλη.

Από τότε που οι καλλιτέχνες του τέλους του δέκατου ένατου αιώνα ανακάλυψαν τη μοναξιά της μεγαλούπολης έχουν αλλάξει και συζητηθεί πολλά. Σίγουρα αυτή η μοναξιά του εγκλεισμού που βιώνουμε έχει επιπρόσθετες ιδιότητες. Καλύπτεται από προσχήματα “φιλίας” και επικοινωνίας μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που επιπλέον παρέχουν δυνατότητες επαγγελματικής κανονικότητας, online συναντήσεων, πολύωρων διαδικτυακών συνομιλιών, ακόμα και συναθροίσεων από πλατφόρμες που γίνονται όλο και περισσότερες. Οι διαφυγές του ανθρώπου σήμερα που απομονώνεται στον κατ’ οίκον εγκλεισμό του είναι πολλές ως προς την ιντερνετική επαφή του με τους άλλους, ως προς την αγορά προϊόντων, διασκέδασης και τέχνης μέσω του διαδικτύου. Όμως πολλές είναι και οι πιθανότητες να φανούν με τρόπους απρόβλεπτους και τα όλο και μεγαλύτερα κενά που έρχονται στο προσκήνιο από τις νέες συνθήκες αλλοτρίωσης. Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να υποψιαζόμαστε όλες τις συλλογικότητες και έτσι η μοναξιά μας γίνεται ακόμα μεγαλύτερη. Στις «Πυραμίδες» μπορεί να εντοπίσει κανείς μια απομόνωση υπαρξιακή πλάι στον θάνατο ως φυσική συνέχεια της ζωής και στη ζωή ως φυσική συνέχεια του θανάτου.

Στον μονόλογο “η δεύτερη ταινία” ακούμε την ατάκα «Κάποιος πρέπει να φωνάξει πως θα τις φτιάξουμε τις πυραμίδες. Δεν έχει σημασία αν δεν το κάνουμε.» Είναι η προσωπική «πυραμίδα» του καθενός η λύση στην αστική αυτή «αποτυχία» ή οι «πυραμίδες» που πρέπει να χτίσουμε είναι συλλογικές;

Γενιές ανθρώπων πέθαναν χτίζοντας τα συγκεκριμένα μνημεία της ιστορίας τους. Μπορεί ο απλός άνθρωπος να μην είναι φαραώ και η πυραμίδα του να είναι διαφορετική και μικρότερη, σε κάθε περίπτωση όμως η πυραμίδα του καθενός διαμορφώνεται αναπόφευκτα από συλλογικότητες. Ποια ήταν η έμπνευση πίσω από τις «Πυραμίδες»;

Έναν αιώνα πριν, όταν επικρατούσε παγκοσμίως μια αντίστοιχη κρίση με την τωρινή, ενδυναμώθηκε η φιλοσοφία του πεσιμισμού και η απαισιοδοξία. Η αίσθηση ότι η ανθρώπινη ζωή είναι μια μακρά πορεία προς τον θάνατο και πως στην ουσία ένα πράγμα που μπορεί να κάνει το άτομο σε αυτή την αμετάκλητη φθορά είναι να μνημειοποιήσει της ζωή του, αισθητικοποιώντας την. Έναν αιώνα μετά, από την αρχή της πανδημίας και του πρώτου lockdown, παρατήρησα πάρα πολλούς να ανεβάζουν στο ίντερνετ όλο και περισσότερες φωτογραφίες τους. Φωτογραφίες από προηγούμενα καλοκαίρια, από προηγούμενες παραστάσεις, από αγαπημένες ταινίες και βιβλία, από προηγούμενες σχέσεις, φωτογραφίες από ταξίδια, σε θάλασσες και βουνά, φωτογραφίες δίπλα σε διάσημους, φωτογραφίες από την παιδική ηλικία, αγκαλιά με ηλικιωμένους γονείς, με παππούδες και γιαγιάδες, με ανήλικα παιδιά, τόσες πολλές φωτογραφίες με κόρες και γιους, με γάτες και σκύλους, μαζί με φωτογραφίες δεξιώσεων, γάμων, από βαφτίσια, πάρτι… Και όχι μόνο φωτογραφίες, αλλά και κείμενα από το χθες και για το χθες. Μικρά και μεγάλα. Τόσα κείμενα με αναμνήσεις από το σχολείο, από τον στρατό, από το πανεπιστήμιο, επικήδειους για γονείς, φίλους, συνάδελφους και αγαπημένους καλλιτέχνες, πολλούς επικήδειους, ή στον αντίποδα, αναρτήσεις «λευκώματος» σχολικής τάξης δεκαετίας του ογδόντα, αυτά είναι και τα αγαπημένα μου. Εν πολλοίς, πολλές οι αναμνήσεις, πολύ προσωπικό υλικό από το παρελθόν. Σαν, αφού σταμάτησε η πραγματική μας ζωή, να αρχίσαμε να ζούμε την παλιά μας πραγματική ζωή. Σαν να είμαστε ένα βήμα πριν το τέλος και, ακόμα κι άνθρωποι νεαρότεροι, να αναπολούν με μανία τον βίο τους. Αν μπορούσε ο καθένας να γράψει την αυτοβιογραφία του, οι περισσότεροι πιστεύω πως θα το έκαναν, πως θα πίστευαν πως θα άξιζε να το κάνουν. Η πυραμίδα δεν δηλώνει απλώς τον θάνατο είναι και πάνω από όλα ένα μνημείο, σχεδόν μυθικό. Ο άνθρωπος είναι το γνωστό φθαρτό πλάσμα με την επίγνωση του τέλους του, κάτι το οποίο τον κάνει δραματικό ως ον. Στις μέρες μας θα έλεγα και λίγο κωμικό. Βιώνοντας σήμερα αυτή την παρωδία του επικείμενου τέλους σε διάφορα επίπεδα, σαν να προσπαθούμε λίγο περισσότερο από παλιά να φτιάξουμε τον μύθο μας, να στήσουμε μια μνημειώδη υπόμνηση της παρουσίας και του περάσματός μας από τον κόσμο αυτό. Κάτι που βρίσκω ανθρώπινο και τρυφερό.

Το έργο είναι γραμμένο για να γίνει αποκλειστικά web παράσταση;

Οι Πυραμίδες ολοκληρώθηκαν την Άνοιξη του 2020. Αμέσως μετά την ολοκλήρωσή τους ήρθε η πρόταση από τη διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης να γίνουν διαδικτυακή παράσταση. Κρυφή ελπίδα του συγγραφέα είναι να τις δει φυσικά και επί σκηνής.   

Η παράσταση προβάλλεται μέσω της ιστοσελίδας του Θεάτρου Τέχνης εδώ

Διαβάστε επίσης:

Είδα Τις «Πυραμίδες», Σε Σκηνοθεσία Διαμαντή Καραναστάση

Από τη Σοφία Γουργουλιάνη

Στη Λάρισα λίγο πριν μπει ο Αύγουστος, τα πεζοδρόμια βγάζουν ατμούς, τα κρέατα σού πέφτουν βαριά και τα τυριά σού φαίνονται πολύ λιπαρά.

Είναι τέλη Ιούλη, ή μπορεί και τελικά να ‘ναι αρχές Αυγούστου. Και εσύ λες, απόψε ίσως, τελικά, να κάνει δροσιά, να φας όλο σου το κοντοσούβλι, να το βουτήξεις σε μια τυροκαυτερή πολύ καυτερή και να κοιμηθείς χωρίς να ιδρώσεις.

Κλείνεις τα μάτια, κουνάς το κεφάλι και συνειδητοποιείς ότι είναι 28 Ιουλίου. Έχουμε 2020 κι αν ήσουνα άγαλμα ίσως να ζεταινόσουνα λιγότερο.

Το μυαλό σου στριφογυρίζει για λίγο στα αγάλματα. Αγγίζεις ένα. Είναι δροσερό. Το φλερτάρεις. Του κάνεις νοήματα. Είσαι σε απόγνωση. Του λες «Ζεσταίνομαι». Δεν σου απαντάει. Σκέφτεσαι πως ήταν ατυχία να ερωτευτείς άγαλμα. Την ώρα που καταλήγεις ότι οι έρωτες είναι πάντα ατυχία, φτάνεις έξω από το Β’ Αρχαίο Θεάτρο της Λάρισας.

Κόσμος περιμένει απ’ έξω. Με αποστάσεις που τηρούνται κι αγκαλιές που –τελικά- δίνονται.

Κόσμος κάθεται μέσα. Σε αρχαία σκαλάκια, σύγχρονες καρέκλες και κατακόκκινες μαξιλάρες. Με μάσκες, με φορέματα, με τακούνια, με σαγιονάρες.

9 και 25 ακριβώς ξεκινάει. Είναι το έργο του Ανδρεά Φλουράκη, «Τα Αγάλματα Περιμένουν» σε σκηνοθεσία Κυριακής Σπανού.

Βγάζεις τα παπούτσια σου, κάθεσαι οκλαδόν και λες αν ήσουν άγαλμα, ίσως, να ήξερες τι να περιμένεις. Απ’ την παράσταση κι απ’ τον Αύγουστο κι απ’ όλο σου το καλοκαίρι. Και τότε, ξαφνικά, δε θες να είσαι άγαλμα γιατί, τώρα, έχεις πάντα κάτι να περιμένεις.

Και τα αγάλματα, της παράστασης, που περιμένουν, είναι αυτό που δεν περίμενες εσύ. Είναι η ιστορία της απόκρυψης των αγαλμάτων από τα μουσεία το ’40, είναι αυτό που θα έκρυβες εσύ σήμερα κι είναι και που δεν είσαι άγαλμα. Που είσαι άνθρωπος, που αυτό είναι θέατρο, που ζεσταίνεσαι στη Λάρισα τα καλοκαίρια, που δεν ερωτεύεσαι αγάλματα.

Είναι 80 λεπτά θεάτρου που πετάνε ένα ένα τους τα ρούχα και σε ένα μυσταγωγικό θεατρικό στριπτίζ αποκαλύπτουν αυτούσιο τον αυτάρεσκο εαυτό τους. Είναι ένα έργο που θα παρελάσει, τελικά, ολόγυμνο μπροστά σου, ψιθυρίζοντας πως γράφτηκε από τρέλα κι από πάθος. Είναι μια σκηνοθεσία που θα βουτήξει στον πυρήνα της αναπόδραστης κινητικότητας του ανθρώπου-αγάλματος και θα φτύσει επιτυχώς τα πάσης φύσεως μεταμοντέρνα θεατρικά κουκούτσια. Και είναι και 8 ηθοποιοί που είναι άγαλμα κι είναι και άνθρωπος. Και είναι κι άνθρωπος και είναι και άγαλμα. Και είναι κι απ’ αυτό που είσαι φτιαγμένος κι εσύ. Και είσαι φτιαγμένος απ’ αυτό που είναι κι αυτοί

Ήταν ένα βράδυ που τελικά δρόσισε, που τα αρχαία και τα αγάλματα σου ‘πανε «Μείνε άνθρωπος». Τους υποσχέθηκες να τα ξαναερωτευτείς. Χαρήκανε. Τους χαμογέλασες. Έφυγες από το Β’ Αρχαίο Θέατρο. Έφαγες πολύ κοντοσούβλι. Δεν είχε τυροκαυτερή. Οι παραστάσεις συνεχίζονται όλο το καλοκαίρι. Σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους. Η τυροκαυτερή δεν τελειώνει ποτέ.

Σκηνοθεσία: Κυριακή Σπανού

Θεατρικό έργο: Ανδρέας Φλουράκης

Διανομή ρόλων: Θανάσης Ζέρβας, Χρήστος Κορδελάς, Μαρσέλα Λένα, Ανδρομάχη Μακρίδου, Αθηνά Σακαλή, Βάνα Σλέιμαν, Ηρακλής Τζαφέτας, Παναγιώτης Τόλιας

Ημερομηνίες & χώροι παραστάσεων:

1/8 Λάρισα – Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας

3/8 Παράλια ν. Λάρισας – Κάστρο Μελιβοίας

25/8 – Ελασσόνα – Πύθιο

29/8 Θεσσαλονίκη – Συκιές

4/9 Τρίκαλα – Φρούριο

8/9 Λάρισα – Α΄ Αρχαίο Θέατρο

Από τον Γιάννη Καφάτο

Το «Πείραμα» είναι μια οπτική εμπειρία υψηλής ποιότητας  με καλές θεατρικές προθέσεις!

Στη σκηνή του υπογείου η τεράστια σφαίρα που αναλόγως του φωτισμού άλλοτε γίνεται διάφανη, άλλοτε βρώμικη, άλλοτε ένας σκούρος όγκος  και η Μυρτώ Αλικάκη που κυκλοφορεί στη σκηνή με τα ρόλερ της μέχρι να αρχίσει η παράσταση αμέσως κεντρίζουν τον θεατή.

Το έργο είναι μια παραβολή, ένα πείραμα που σε όλη του τη διάρκεια μας εξηγεί ο επιστήμονας (Μενέλαος Χαζαράκης) . Ο επιστήμονας μιλάει για τη συμπεριφορά του ηλεκτρονίου που οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι  αντιδρά στην παρατήρηση.  Μέσα στη σφαίρα όμως κατοικεί μια οικογένεια. Μια υστερική μάνα (Φαίη Ξυλά), ένας παραδομένος πατέρας ( Πέτρος Λαγούτης), κι ένας γιος (Κωνσταντίνος Ελματζίογλου) που φαίνεται ότι ασφυκτιά. Η οικογένεια έχει και την υπηρέτριά της (Μυρτώ Αλικάκη) – ο καταλύτης; Ναι θα μπορούσε με τους «επιστημονικούς όρους να έχει αυτόν τον ρόλο.

Η οικογένεια άλλοτε ξέρει ότι την παρακολουθεί ο επιστήμονας άλλοτε όχι. Και η συμπεριφορά της εξαρτάται από την έξωθεν παρατήρηση.

Η παράσταση (Σκηνοθεσία: Ανδρέας Φλουράκης) είναι, όπως ανέφερα και στην εισαγωγή μια οπτική εμπειρία υψηλού επιπέδου και αισθητικής χάρις στη δουλειά των Χριστόφορου Κώνστα – Χρήστου Μαγγανά _Xsquare DesignLab (Σκηνικό|Video Art) και του Γιώργου Τέλλου που έχει κάνει τον σχεδιασμό των φωτισμών.

https://www.viewtag.gr/wp- 

Οι δύο άντρες της οικογένειας, Λαγούτης και κυρίως ο Ελματζίοφγλου αποδίδουν πολύ καλά τους ρόλους τους. Το κρεσέντο των συναισθημάτων του γιου μέχρι το φινάλε είναι καλοδουλεμένο και πραγματικά κερδίζει τον θεατή.

Ενώ η ιδέα είναι λαμπρή, το κείμενο (Ζέτη Φίτσιου)  βρίσκω ότι είναι αρκετά προσχηματικό και  και σε μερικά σημεία – ειδικά στον τρόπο συμπεριφοράς της μητέρας – επιτηδευμένο. Ίσως και αναμενόμενο.

Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο του Γιάννη Καφάτου εδώ. 

Την χειμερινή θεατρική περίοδο 2017-18 ανεβαίνει η διάσημη ιστορία του Ρομπέν των Δασών σε διασκευή για παιδιά στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν στη Φρυνίχου.

Ο συναρπαστικός θρύλος εξακολουθεί πάντα να συγκινεί και να τραβά το ενδιαφέρον μας, με πρωταγωνιστή έναν από τους πιο εμβληματικούς λαϊκούς ήρωες όλων των εποχών, που έχει ταξιδέψει πέρα από τα σύνορα της Αγγλίας. 

Ο έμπειρος θεατρικός συγγραφέας Αντρέας Φλουράκης ετοίμασε για την παιδική σκηνή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν μια ολοκαίνουργια θεατρική διασκευή που βασίζεται στον δημοφιλή μύθο του Ρομπέν των Δασών.

Ο Δημήτρης Δεγαΐτης υπογράφει την σκηνοθεσία με έμπνευση και φαντασία που φωτίζει την επικαιρότητα του μύθου. 

Θεατρική διασκευή: Αντρέας Φλουράκης, Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δεγαΐτης, Μουσική: Νίκος Τσέκος, Κίνηση: Μαρίζα Τσίγκα, Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου.

Παίζουν οι: Γιάννης Σοφολόγης, Δημητρης Δεγαιτης, Ντάνυ Γιανακοπούλου, Δημοσθένης Φιλιππας, Αυγουστίνος Κουμουλος, Βασίλης Φακανας, Μαριελλα Δουμπου κι άλλοι.

Οι παραστάσεις ξεκινούν τον Οκτώβριο 2017 στο Θέατρο Τέχνης, Φρυνίχου 14, Πλάκα. τακτικές παραστάσεις κάθε Κυριακή 11 π.μ. και 3 μ.μ. και πρωινές καθημερινές παραστάσεις για σχολεία.

Τι με καίει;

Σε σχέση την παράλογη κατάσταση που ζούμε τα τελευταία χρόνια, με κεντρίζει προσωπικά και καλλιτεχνικά το πώς διαχειριζόμαστε την τελευταία ευκαιρία, σαν έθνος, σαν κράτος, σαν οικογένεια, άλλα κυρίως σαν άτομα που επηρεάζονται ή διαλύονται, λιγότερο ή περισσότερο, με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Το ερώτημα της τελευταίας ευκαιρίας το αντιμετωπίσαμε και στην παράσταση που έχουμε στήσει στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου Κεφαλληνίας με τίτλο “Ταπ-άουτ” που είναι η ιστορία ενός κικ-μπόξερ ο οποίος τα πρωινά σερβίρει καφέδες και ετοιμάζεται για έναν αγώνα που μπορεί να καθορίσει την επαγγελματική του έξοδο από τη χώρα. Σας παραθέτω λίγα από τα λόγια αυτού του χαρακτήρα που προσπαθεί να διαχειριστεί τη μοναδική του ευκαιρία να «διασωθεί», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…

“ Σήμερα είμαι αυτός που είμαι, αύριο θα είμαι ένας άλλος. 

Δεν έχω όνομα, δεν έχω επίθετο, δεν έχω πατέρα, 

δεν έχω δουλειά, δεν έχω φίλους, δεν έχω γκόμενα, δεν έχω τίποτα. 

Δεν έχω παρελθόν. Δεν ξέρω κανέναν. Θα είμαι μια γαμημένη σκιά.

Δεν θα πονάω. Δεν πρέπει να νιώθω. 

Σήμερα χτυπάω. Σήμερα αλλάζω τα φώτα.

Δεν πρέπει να λυπάμαι. Πρέπει να γίνω μηχανή. 

Θα βρω έναν τρόπο να τον νικήσω.

Όχι μόνο να τον νικήσω, να τον μασήσω, θα βρω τρόπο. 

Δεν κουράζομαι. Δεν πονάω. 

Δεν ιδρώνω. Δεν ξέρω τι θα πει κούραση. 

Το πριν δεν υπάρχει. Τώρα ήρθα στον κόσμο. Μόλις τώρα. 

Γεννήθηκα γεμάτος ενέργεια. Το κλάμα μου το ακούω μόνο εγώ. 

Ποιος κουράζεται; Εγώ όχι. 

Τι είναι κούραση; Τι είναι δεν ξέρω. 

Σήμερα είναι η τελευταία φορά που πηγαίνεις στην καφετέρια. 

Τελευταία φορά που σερβίρεις καφέδες σε κατσαρίδες, σε πουθενάδες.”

Το νέο έργο του Ανδρέα Φλουράκη, σε δική του σκηνοθεσία, «Ταπ-άουτ» ανεβαίνει, στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας-Β’ σκηνή, από τις 23 Φεβρουαρίου και κάθε Πέμπτη. Ερμηνεύει ο Τάσος Κορκός.