Το αριστουργηματικό ψυχολογικό θρίλερ του Πάτρικ Χάμιλτον «Θηλιά» ανεβαίνει σε μια καλοκαιρινή εκδοχή γεμάτη σασπένς και μυστήριο στο Θερινό Θέατρο Αθηνά σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν από τις Θεατρικές Επιχειρήσεις Μαροσούλη.

Δύο φίλοι έχουν μόλις δολοφονήσει έναν γνωστό τους χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο: μόνο για την ηδονή του κινδύνου. Κρύβουν το πτώμα μες σ’ ένα μπαούλο για να το μεταφέρουν αργότερα στην Οξφόρδη. Μέχρι τότε, όμως, προσκαλούν τη μητέρα του και μερικούς επιλεγμένους φίλους τους για να δειπνήσουν πάνω στο μπαούλο. Οι δυο φίλοι πιστεύουν πως έχουν κάνει το τέλειο έγκλημα: «χωρίς πάθος, χωρίς κίνητρο, χωρίς λάθη και χωρίς ίχνη – διέπραξαν φόνο αναίμακτο κι

αθόρυβο». Κατά τη διάρκεια του δείπνου η προκλητική συμπεριφορά του ενός εκ των δυο και το άγριο μεθύσι του άλλου κινούν τις υποψίες ενός εκ των καλεσμένων.

Αξίζει εδώ ν’ αναφερθεί πως η ιστορία –όσο επίμονα κι αν το είχε αρνηθεί ο συγγραφέας της Πάτρικ Χάμιλτον– βασίζεται στην αληθινή υπόθεση των Λήοπολντ και Λομπ, μια υπόθεση δολοφονίας που συντάραξε το Σικάγο τη δεκαετία του 1920. Οι δύο αυτοί ευκατάστατοι φοιτητές απήγαγαν και δολοφόνησαν έναν νεαρό μαθητή διαπράττοντας αυτό που έμεινε γνωστό στην ιστορία ως «το έγκλημα του αιώνα». Όπως δήλωσαν αργότερα, με την πράξη τους αυτή ήθελαν να δηλώσουν την πνευματική τους υπεροχή διαπράττοντας το «τέλειο έγκλημα».

Η «Θηλιά» γράφτηκε το 1929 και αποτέλεσε την πρώτη σαρωτική θεατρική επιτυχία του Πάτρικ Χάμιλτον. Μεταφέρθηκε δε και στον κινηματογράφο το 1948 από τον δεξιοτέχνη του είδους Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

μετάφραση-σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Κοέν σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου χορογραφίες: Παντελής Καναράκης κοστούμια: Σοφία Δριστέλα βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Μπαντή

πρωταγωνιστούν: Γωγώ Μπρέμπου, Αργύρης Αγγέλου, Θύμιος Κούκιος, Γιάννης Σίντος η Ελένη Κρίτα και ο Παντελής Καναράκης

επικοινωνία-προβολή: Αγλαΐα Παγώνα επικοινωνιακό υλικό: Κάρολος Πορφύρης

Θέατρο Αθηνά Δεριγνύ 10 & Πατησίων - Πεδίον Άρεως, τηλ. 2108237330

Πόσο καλά γνωρίζεις τον άνθρωπο που παντρεύτηκες;

Είναι ίδιος μετά από τριάντα χρόνια γάμου;

Είναι η αγάπη αρκετή για να σώσει μια οικογένεια;

Το έργο του διακεκριμένου θεατρικού συγγραφέα, σεναριογράφου και μυθιστοριογράφου, Γουίλλιαμ Νίκολσον, «Υποχώρηση από τη Μόσχα» ανεβαίνει, από τις 6 Νοεμβρίου, για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν, στο Θέατρο ΑΡΓΩ.

Πρωταγωνιστές η Αιμιλία Υψηλάντη και ο Φίλιππος Σοφιανός. Μαζί τους ο Θύμιος Κούκιος.

Ένας άντρας. Μια γυναίκα. Στη μέση ηλικία. Εκείνη, η Άλις, δυναμική κι εξουσιαστική. Εκείνος, ο δάσκαλος Έντουαρντ, ασφυκτιά μέσα στη σχέση τους. Ανάμεσά τους, ο γιος τους στο ρόλο του ισορροπιστή.

Η ανατροπή και η σύγκρουση στη σχέση θα έρθει από έναν νέο έρωτα. Αποτελεί η ηλικία εμπόδιο για να φτιάξει πάλι κάποιος τη ζωή του; Για τη μοναξιά του άλλου ευθύνεται αυτός που αποχωρεί από τη σχέση;

Ερωτήματα που αντιμετωπίζουν και τα δυο φύλα, από το ξεκίνημα έως το τέλος της κοινής τους ζωής.

Στο σπουδαίο αυτό έργο ο Γουίλλιαμ Νίκολσον δίνει τις δικές του απαντήσεις – απαντήσεις ίσως όχι απ’ όλους αποδεκτές, που όμως σίγουρα αφορούν στον σύγχρονο άνθρωπο.

Γεννημένος στην Αγγλία το 1948 ο Γουίλλιαμ Νίκολσον αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση θεατρικού συγγραφέα, σεναριογράφου και μυθιστοριογράφου. Προτάθηκε δύο φορές για βραβείο Τόνυ για τα έργα του «Η κοιλάδα με τους ίσκιους» και «Υποχώρηση από τη Μόσχα». Παράλληλα διακρίθηκε στη συγγραφή κινηματογραφικών σεναρίων, όπως «Μονομάχος», «Ελισάβετ: ο χρυσός αιώνας», «Οι άθλιοι» κ.ά.

Για το σύνολο της θεατρικής και λογοτεχνικής του προσφοράς βραβεύτηκε το 2015 από το Τάγμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση – σκηνοθεσία Αλέξανδρος Κοέν

Πρωταγωνιστές η Αιμιλία Υψηλάντη και ο Φίλιππος Σοφιανός.

Μαζί τους ο Θύμιος Κούκιος.

Σκηνικά-Κοστούμια: Χριστίνα Κωστέα

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Διεύθυνση παραγωγής: Άρτεμις Υψηλάντη-Ναπολέων

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Βοηθοί σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Μπιάγκης, Μαρίνα Σκούρα, Χριστίνα Σταματάτου

Προβολή - Επικοινωνία θεάτρου ΑΡΓΩ: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Πού: Θέατρο ΑΡΓΩ, Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο
Τηλ.: 2105201684-5

Πότε: Από Παρασκευή 6 Νοεμβρίου, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 19.00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 17 ευρώ, γενική είσοδος, 15 ευρώ ο εξώστης και οι άνω των 65, 12 ευρώ φοιτητές, 10 ευρώ άνεργοι και ΑμεΑ.

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ VIVA 13 EYΡΩ

Για ειδικές τιμές για περισσότερα άτομα επικοινωνήστε με το θέατρο

Επίσης παρακαλείται το κοινό να κλείνει (προκειμένου να βλέπει) τις θέσεις του, μέσω viva.
Πρέπει να τονιστεί ότι το θέατρο λειτουργεί με σύγχρονο εξαερισμό (είναι ισόγειο και με μεγάλα ύψη) και υπάρχουν ράμπες ΑΜΕΑ για την πρόσβαση ατόμων με δυσκολίες, τόσο στην είσοδο όσο και στις τουαλέτες.

Επίσης, το θέατρο θα λειτουργήσει με όλους τους κανόνες που θα προβλέπει ο ΕΟΔΥ για την ασφαλή λειτουργία των θεάτρων.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Αν όπως οι αρχαίοι Έλληνες, πιστεύεις πως ο άνθρωπος βρίσκεται στο έλεος των Θεών γράφεις τραγωδία, το τέλος είναι εξαρχής προδιαγεγραμμένο. Όμως, αν πιστεύεις πως ο άνθρωπος μπορεί από μόνος του να δώσει λύση στα προβλήματά του και πως δε βρίσκεται σε κανενός το έλεος, τότε ίσως και να γράφεις δράμα»

Τάδε έφη, Λίλλιαν Χέλλμαν (1905-1984), η Αμερικανίδα συγγραφέας γεννήθηκε στη Νέα Ορλεάνη, πόλη που έζησε και δημιούργησε ο Τενεσί Ουίλιαμς (1911-1983).

Γράφει τους πρωτοποριακούς «Ψιθύρους», το 1934, σε μια εποχή που οι Ηνωμένες Πολιτείες δοκίμαζαν τις συνέπειες της Μεγάλης Ύφεσης μετά το Κραχ  (Γουόλ Στριτ του 1929). Τόσο στην Αμερική, όσο και στην Ευρώπη ο κόσμος προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τη φτώχεια και την ανεργία.

Εξαιτίας της οικονομικοπολιτικής κατάστασης, πολλές γυναίκες ξεκίνησαν να εργάζονται σε νοσοκομεία, εργοστάσια, ώστε να αντικαταστήσουν τους άνδρες τους, οι οποίοι έλειπαν στον πόλεμο. Παρ’ όλα αυτά οι γυναίκες εξακολουθούσαν να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα με το άλλο φύλο και κάπου εκεί, κάνει την εμφάνισή του και το κίνημα του Φεμινισμού, με πρώτη του νίκη το 1922, όταν κατάφεραν να ψηφίσουν για πρώτη φορά.

Αυτή ήταν η κατάσταση, όταν η Χέλλμαν έγραφε το πρώτο της θεατρικό έργο. Το ενδιαφέρον μ’ αυτό είναι ότι η συγγραφέας εμπνεύστηκε από ένα αληθινό περιστατικό, το οποίο έλαβε χώρα στο Εδιμβούργο το 1810, όταν ένα ένα ατίθασο κορίτσι, κατηγόρησε στη γιαγιά του, τις δύο διευθύντριες του σχολείου της, λέγοντας ότι τις είδε να φιλιούνται.

Η 26χρονη τότε συγγραφέας, βασίστηκε στο πραγματικό γεγονός  και το μετέτρεψε σ’ ένα θεατρικό έργο. Πολλά χρόνια, αργότερα (1981) πραγματοποίησε αλλαγές και προσθήκες  στο κείμενό της.

Το τρομερό σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι η ίδια η συγγραφέας , έμελλε να βιώσει και εκείνη τη συκοφαντική δυσφήμιση, όταν κλήθηκε να καταθέσει για την εμπλοκή της με το κουμμουνιστικό κόμμα. Μάλιστα, όπως και οι δύο ηρωίδες στο έργο της έτσι και η Λίλλιαν βρέθηκε μόνη και φίλοι χρόνων της γύρισαν την πλάτη.

Μαθαίνοντας, για όλο το υπόβαθρο του έργου, ομολογώ ότι βρήκα ακόμη πιο ενδιαφέρουσα και την παράσταση.

Για την ιστορία να πούμε ότι το θεατρικό της Χέλλμαν, απασχόλησε και τη μεγάλη οθόνη και το 1961, γυρίστηκε μια ασπρόμαυρη ταινία σε σκηνοθεσία  του Γουίλιαμ Γουάιλερ και ένα εκλεκτό καστ (Όντρεϊ Χέπμπορν, Σίρλεϊ Μακ Λέιν και Τζέιμς Γκάρνερ)

Σε μια συνέντευξή της η Μακ Λέιν είπε πως εκείνη και η Χέπμπορν δεν μιλούσαν ποτέ στα γυρίσματα για τον υπαινισσόμενο ομοφυλοφιλικό δεσμό των ηρωίδων και πως ο σκηνοθέτης έκοψε κάποιες σκηνές φοβούμενος την αντίδραση του Τύπου. Εξάλλου, υπήρχε κακό προηγούμενο, διότι είχε μεταφερθεί πρωτύτερα στη μεγάλη οθόνη με τίτλο «Οι σκιές που περνούν» (These Three, 1936), αλλά οι επιβολές του δεοντολογικού κώδικα της εποχής, ανάγκασαν τους δημιουργούς της ταινίας να μετατρέψουν την ιστορία σε ερωτικό τρίγωνο, αποβάλλοντας την ιδέα της ομοφυλοφιλίας.

Στην παράσταση που αναβαίνει για δεύτερη χρονιά, σε νέα θεατρική στέγη, στο θέατρο Δημήτρης Χόρν, ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Κοέν υπογράφει και την μετάφραση του έργου, η οποία κυκλοφορεί μαζί με το εξαιρετικό πρόγραμμα από τις εκδόσεις «Υπεριών». Όπως σημειώνει και ο ίδιος, βασίστηκε και στις δύο εκδοχές της Χέλλμαν, αντικαθιστώντας τα ονόματα των ηρώων με τα ονόματα των πραγματικών πρωταγωνιστών του περιστατικού του 1810. Παράλληλα, στην προσαρμογή του,έχει αφαιρέσει πρόσωπα και σκηνές.

Η σκηνοθεσία του, κατάφερε να ξεπεράσει τον σκόπελο του ρεαλισμού, χρησιμοποιώντας τον στις απαραίτητες μόνο δόσεις, παίζοντας παράλληλα μ’ ένα υπερφυσικό στοιχείο και προσθέτοντας πινελιές θρίλερ αλλά καιμιας gothic αισθητικής.

Η μεγάλη επιτυχία, κατά τη γνώμη μου, ήταν η επιλογή του φωνητικού συνόλου chόrεs (Μαρίνα Εμμανουηλίδου, Κατερίνα Κουτσονικόλα, Δανάη Πολίτη, Δέσποινα Τασλακίδου, Μαριάννα Τσαμπά) με τις υπέροχες φωνές τους και την εξαιρετική δουλειά της Φρόσως Κουρού στην κίνηση τα πέντε κορίτσια μαζί με την Βασιλική Κωστοπούλου, στο ρόλο της ατίθασης μαθήτριας, κερδίζουν από την πρώτη σκηνή τις εντυπώσεις.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν από πολύ καλές έως αδιάφορες και υπερβολικές.

Καλύτερη από την βασική πεντάδα πρωταγωνιστριών βρήκα την Μαρίνα Ψάλτη. Από την αρχή μέχρι το τέλος  η έμπειρη ηθοποιός δίνει υπόσταση στην ηρωίδα της. Ευαισθησία, αυτοσαρκασμός, κρυφός ερωτισμός και πείσμα ενός παιδιού που δεν μεγάλωσε ποτέ συνθέτουν μια Μάριαν, η οποία πείθει, συγκινώντας παράλληλα. 

Στα ίδια επίπεδα και η Μαρίνα Ασλάνογλου, αν και το βράδυ που παρακολούθησα την παράσταση η ηθοποιός ήταν φανερά ταλαιπωρημένη φωνητικά, γεγονός που δεν κατάφερε να υποβιβάσει την προσπάθεια της. Εξαιρετική στη σκηνή του φινάλε, με μια αποδοτική χημεία με την Μαρίνα Ψάλτη σ' όλες τις κοινές τους σκηνές. Τζέην και Μάριαν πείθουν για όλα όσα τους συμβαίνουν, φλερτάροντας, σε σημεία με την υπερβολή, αλλά επανερχόμενες, εν τέλει στο δυνατό πρωταρχικό τους υλικό, καταφέρνουν να κινητοποιήσουν την ενσυναίσθηση της πλατείας. 

Οι ερμηνείες τους δίνουν στην παράσταση, ένα φινάλε αρχαίας τραγωδίας, με την Αριστοτελική έννοια της κάθαρσης, μιας κάθαρσης στα πλαίσια του τραγικού για μια σχέση, η οποία αναπόφευκτα αποτελούσε και αποτελεί ακόμη ταμπού, σε μια κοινωνία που λατρεύει τον στρουθοκαμηλισμό. 

Αντίθετα, δεν είχαν όλες οι σκηνές με τον Θανάση Πατριαρχέα, την ίδια επιτυχία. Ο ηθοποιός μοιάζει να κουβαλά στο θέατρο την τηλεοπτική του περσόνα και δίνει μια επιφανειακή ερμηνεία. Δεν ενοχλεί το σύνολο μιας καλής παράστασης αλλά δεν είναι και μια ερμηνευτική αντιμετώπιση που έχει κάτι να μας πει.

Στα ίδια επίπεδα, αλλά και μ’ αρκετή υπερβολή και επιτίδευση και η έμπειρη Βάνα Παρθενιάδου. Ήταν μια ηθοποιός που προσπαθούσε να μας πείσει ότι είναι η κυρία Κάρντεν, ότι είναι πλούσια, ότι είναι ηλικιωμένη, ότι έχει αριστοκρατική καταγωγή.... για τον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας, ούτε λόγος.

Η Κυρία Κούελτς της Αλεξάνδρας Παντελάκη έχει μεγάλο ενδιαφέρον, ειδικά στις πιο κωμικές σκηνές της.

Άφησα για το τέλος, την νεότερη της γυναικοπαρέας, την Βασιλική Κωστοπούλου. Δεν μπορώ να πω ότι είναι μια ερμηνεία ζωής αλλά σίγουρα είναι μια σκηνική παρουσία, η οποία έχει να μας πει πολλά στο μέλλον, αν της δοθούν οι κατάλληλες συνθήκες. Σίγουρα πάντως το νεύρο, η κίνησή της και η αμεσότητα του υποκριτικού κώδικα, που επιλέγει έχουν ενδιαφέρον.

Στο εικαστικό κομμάτι της παράστασης, ξεχωρίζει το καλαίσθητο σκηνικό του Γιάννη Αρβανίτη, το οποίο μαζί με τους καλοδουλεμένους φωτισμούς του Άλεξανδρου Αλεξάνδρου δημιουργούν ένα άλλες φορές αφαιρετικό και άλλες μεφυσικό τόπο, ντύνοντας εμπνευσμένα την ιστορία.

Τα κουστούμια (Celebrity Skin) τα βρήκα μ’ άποψη και μελέτη της εποχής, αν και υπήρχαν κάποιες μικρές παραφωνίες, όπως για παράδειγμα η ομπρέλα της κυρίας Κάρτερ.

Η μουσική του Παναγιώτη Μανουηλίδη, μοιάζει απόλυτα ταιριαστή με τον θεατρικό κόσμο, που έχει δημιουργήσει ο Άλέξανδρος Κοέν.

Συνοψίζοντας, οι «Ψίθυροι» είναι μια παράσταση –τροφή για σκέψη. Ένα θεατρικό κείμενο, που ευτυχεί μ’ ένα εμπνευσμένο ανέβασμα. Οι όποιες μικρές διαφωνίες, δεν αλλοιώνουν πολύ το τελικό αποτέλεσμα.

Αλεξάνδρα Παντελάκη: «Στην Ηλικία Μου, Ξαφνικά, Έγινα Η Μούσα Του Underground»