Πέντε σημαντικοί πρωταγωνιστές θα συναντηθούν επί σκηνής στο θέατρο Αθηνών, τον Οκτώβριο του 2017, με αφορμή ένα πολυβραβευμένο έργο. Μετά την μεγάλη επιτυχία του Πουπουλένιου και του Θεού της Σφαγής στο ίδιο θέατρο, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης επιλέγει και σκηνοθετεί, σε πανελλήνια πρεμιέρα, το συνταρακτικό θρίλερ - μαύρη κωμωδία του Κόνορ Μακφέρσον «Ο Φάρος», συμπρωταγωνιστώντας με τον Αιμίλιο Χειλάκη, τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, τον Νίκο Ψαρρά και τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο.

Η υπόθεση

Παραμονή Χριστουγέννων, στο υπόγειο ενός σπιτιού, σ’ έναν παραθαλάσσιο οικισμό στα βόρεια του Δουβλίνου, ενώ έξω μαίνεται η καταιγίδα, τέσσερις φίλοι κι ένας μυστηριώδης ξένος θα περάσουν τη νύχτα γιορτάζοντας με τον τρόπο που ξέρουν: παίζοντας χαρτιά και πίνοντας.

Ο Σάρκυ έχει επιστρέψει μετά από καιρό, για να προσέχει τον Ρίτσαρντ, τον μεγαλύτερο αδελφό του, που τυφλώθηκε πρόσφατα. Στη γιορτινή βραδιά είναι μαζί τους ο Ιβάν κι ο Νίκυ, φίλοι αδελφικοί, στο ποτό και τις αποτυχίες της ζωής. Κι ένας ακόμη απρόσκλητος επισκέπτης, ο κύριος Λόκχαρτ, που κανείς δεν τον γνωρίζει, ενώ εκείνος μοιάζει να γνωρίζει πολλά.

Ενώ η νύχτα βαθαίνει κι η καταιγίδα θριαμβεύει, οι πέντε άντρες θα παίξουν μέχρι το τέλος, ποντάροντας όλο και περισσότερα: μια πιθανότητα να ξεφύγουν απ’ το παρελθόν τους. Και μια τελευταία ευκαιρία να σώσουν την ψυχή τους.

 

Το έργο

Ακροβατώντας αριστοτεχνικά ανάμεσα στο θρίλερ, τη μαύρη κωμωδία, τις κλασσικές ιστορίες μυστηρίου, το δράμα, τον μαγικό ρεαλισμό, με χιούμορ, με εξαιρετικά διαγραμμένους χαρακτήρες και ευφυείς διαλόγους, το έργο είναι στην ουσία ένα «μακρύ ταξίδι της νύχτας μέσα στη μέρα». Mια τρυφερή παραβολή για την εξιλέωση και τη λύτρωση.

Ο Μακφέρσον αγαπάει τους ήρωές του και μας κάνει να τους αγαπήσουμε κι εμείς. Αν η ζωή είναι ένα ταξίδι όπου όλοι ξέρουμε το τέλος, αξίζει να το κάνουμε μαζί. Κι αν αυτοί οι άνθρωποι, που έχουν αποτύχει σε όλα, δουλειά, έρωτα, σχέσεις, αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, τότε την αξίζουμε κι εμείς.

 

Ο αγγλικός τίτλος του έργου, The Seafarer (ο Ναυτικός), είναι δανεισμένος από ένα ομώνυμο ποίημα ανωνύμου, γράμμένο στα αρχαία Αγγλικά, στα μέσα του 8ου αιώνα μ.Χ., όπου ένας ναυτικός μιλάει στους στεριανούς για τις οδύνες της ζωής στη θάλασσα και προσεύχεται στον Θεό. 

 

 Το έργο έκανε πρεμιέρα το 2006 στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, στο Λονδίνο και ακολούθως το 2007 στη Ν. Υόρκη, στο Μπρόντγουεϊ, και τις δυο φορές σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα και τιμήθηκε με υποψηφιότητες κσι βραβεία Ολιβιέ και Τόνυ. Έκτοτε, οπουδήποτε ανέβηκε διεθνώς σημείωσε πολύ μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Τώρα, σ’ ένα από τα κεντρικότερα θέατρα της Αθήνας, με ένα θίασο καταξιωμένων πρωταγωνιστών παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρεμιέρα. 

 

Τα πρόσωπα

 

Τέσσερις άνθρωποι που έχουν αποτύχει σε όλα, εκτός από την ικανότητά τους να παραμείνουν μαζί.

Ο Ρίτσαρντ, ο μεγάλος αδελφός, τυφλός, μέθυσος, με παιδικό θυμό κι ανελέητο χιούμορ, καταπιέζει με την αδυναμία του τον αδελφό του, σαν άλλος Χαμ από «Το τέλος του Παιχνιδιού». 

Ο Σάρκυ, ο μικρότερος, «εγγύηση αποτυχίας», απολυμένος από δεκάδες δουλειές, μόνιμα οργισμένος, με έναν ανεκπλήρωτο έρωτα για τη γυναίκα του αφεντικού του, προσπαθεί να ξαναπιάσει από κάπου το νήμα της ζωής του.

Ο Ιβάν, αδύναμος κι επιπόλαιος, δεν έχει πάει σπίτι του δυο μέρες, ζώντας με το φόβο της γυναίκας του, παρασυρμένος μόνιμα απ’ τη θαλπωρή του ποτού και των φίλων.

Ο Νίκυ, με ψευδαισθήσεις μεγαλείου, και με όνειρο να φτιάξει μια αυτοκρατορία από την εμπορία τυροκομικών, τώρα που κανένας γονιός δεν τον εμπιστεύεται για μπέιμπισίτινγκ.

Κι ο κύριος Λόκχαρτ, ο καταλύτης, ένας μυστηριώδης, γοητευτικός άγνωστος, κομψός κι ευγενικός, μ’ ένα σχέδιο που πρέπει να πετύχει αυτή τη συγκεκριμμένη νύχτα, της παραμονής των Χριστουγέννων.

Πέντε άντρες, αυτή τη νύχτα, μακριά από κάθε γυναικεία παρουσία που θα μπορούσε να τους σώσει, ανώριμοι, ανήλικοι, απόλυτα ανθρώπινοι, θα γιορτάσουν, θα παίξουν, θα πιουν όσο δεν πάει άλλο και θα παλέψουν με τους δαίμονές τους.

 

Ο συγγραφέας

Ο Κόνορ Μακφέρσον (1971 - ) είναι Ιρλανδός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Έργα του έχουν ανέβει σε όλον τον κόσμο κι έχουν τιμηθεί με πολλά βραβεία. Στην Ελλάδα έχει ανέβει μόνο «Το Φράγμα» (The Weir) από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, στη Θεσσαλονίκη, το 1997.

 

Οι συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης – Αθανασία Σμαραγδή

Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Μουσική: Μίνως Μάτσας

Βοηθοί σκηνοθέτη: Μανώλης Δούνιας – Έλενα Σκουλά

Παραγωγή: Κάρολος Παυλάκης

 

Διανομή (με σειρά εμφάνισης)

Σάρκυ: Οδυσσέας  Παπασπηλιόπουλος

Ρίτσαρντ: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Ιβάν: Νίκος Ψαρράς

Νίκυ: Προμηθέας Αλειφερόπουλος

Κύριος Λόκχαρτ: Αιμίλιος Χειλάκης

 

 

Προγραμματισμένη πρεμιέρα: Τετάρτη, 4 Οκτωβρίου

Θέατρο Αθηνών, Βουκουρεστίου 10, τηλ. 21033312343

 

Το 2017 φέρνει έξι νέους μονολόγους, που κερδίζουν το ενδιαφέρον μας, δίπλα σε μία πλειάδα άλλων που συνεχίζουν να παίζονται στα θέατρα της Αθήνας.

Τα τελευταία χρόνια οι θεατρικοί μονόλογοι δίνουν δυναμικό παρών στην αθηναϊκή σκηνή. Μετά την εκρηκτική εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία μονολόγων, όπως η «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» με τη Νένα Μεντή, η «Γυναίκα από την Πάτρα» με την Ελένη Κοκκίδου και η «Κατερίνα» με τη Λένα Παπαληγούρα, ο θεατρικός μονόλογος έχει θεωρηθεί από αρκετούς παραγωγούς – λανθασμένα προφανώς – ως η εύκολη λύση για μία περιορισμένη παραγωγή, που αν πετύχει μπορεί να αποφέρει σημαντικά έσοδα.

Φυσικά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ένας μονόλογος παραμένει πάντα ένα μεγάλο θεατρικό ρίσκο τόσο για τον ηθοποιό πάνω στη σκηνή, όσο και για τους συντελεστές του κάτω από αυτή. Πολύ εύκολα μπορεί να γίνει μία αφόρητα βαρετή παράσταση, αλλά την ίδια στιγμή – εάν όλα συντονιστούν σωστά σε καλλιτεχνικό επίπεδο – μπορεί να μας χαρίσει μία συναρπαστική και ιδιαίτερα άμεση σκηνική εμπειρία. Σε αυτό το τελευταίο ελπίζουν άλλωστε και οι 39 ηθοποιοί (αν μετρήσαμε σωστά), που τη στιγμή αυτή που γράφονται αυτές οι γραμμές μονολογούν στα θέατρα της Αθήνας.

Κάπως έτσι, στην αυγή του 2017 πολλοί πετυχημένοι (και μη) μονόλογοι συνεχίζουν το ταξίδι τους στη σκηνή. Η Ελένη Καστάνη συναντά τη φωνή της «Σίρλεϊ Βάλενταϊν» στο ομώνυμο έργο του Γουίλ Ράσελ στο θέατρο Άλμα, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης μας συστήνει έναν νέο ελληνικό μονόλογο, το «Εκτός ύλης ή Ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου» του Κώστα Λεϊμονή, στο θέατρο Αλκμήνη, ο Χρήστος Στέργιογλου είναι ο Πέτρος στον μονόλογο του Ευθύμη Φιλίπππου «Διάφορες επιλογές Πέτρος» στο θέατρο Τέχνης, η Μάνια Παπαδημητρίου παρουσιάζει στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας το εμβληματικό κείμενο της Σιμόν ντε Μποβουάρ «Μονόλογος», η Τζούλη Σούμα και ο Κώστας Κορωναίος μονολογούν μεταφέροντας στη σκηνή δύο διηγήματα της Λένας Κιτσοπούλου – η πρώτη το «Πράσινο μου φουστανάκι» στο θέατρο Αλκμήνη και ο δεύτερος τον «Κατάθλα» στο θέατρο Skrow -  η Όλια Λαζαρίδου είναι η Γουίνι στις κλασικές πια «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ στο Bios, η Ηλιάννα Μαυρομάτη μας γνωρίζει την ««Αθηνά Χατζηεσμέρ, ετών 17», μία από τις αφανείς ηρωίδες της εθνικής αντίστασης, στο θέατρο Επί Κολωνώ, η Μαρία Κίτσου υποδύεται την Ελένη Παπαδάκη στο «Για την Ελένη» στο ΤempusVerum-Εν Αθήναις, ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης επαναλαμβάνει για 3^η χρονιά με επιτυχία τον μονόλογο του Μάκη Τσίτα «Μάρτυς μου ο Θεός» στο Vault, η Στέλλα Παπαδημητρίου μονολογεί στην «Προίκα» της Μπέτυ Μαγρίζου στο Αλκμήνη, η Μίνα Χειμώνα συναντά τη Μάγια Μελάγια στο «Με αγάπη… Μάγια Μελάγια» του Γιώργου Βασιλειάδη στο Altera Pars, η Νεφέλη Ορφανού ντύνεται τη Ρόζα Εσκενάζυ στο «Ρόζα Εσκενάζυ.Η Βασίλισσα του Ρεμπέτικου» του Παναγιώτη Μέντη στην Αθηναϊδα, η Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου γράφει και υποδύεται την ηρωίδα του «Μωρό μου» στο Χυτήριο, η Έφη Μουρίκη μεταμορφώνεται σε «Δεσποινίδα Μαργαρίτα» στο Ζίνα και ο Φώτης Μακρής μεταφέρει στη σκηνή το «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου στο Studio Μαυρομιχάλη.

Αυτοί είναι φυσικά μόνο μερικοί από τους μονολόγους, που μπορεί κάποιος να δει αυτή τη στιγμή στη θεατρική Αθήνα. Δίπλα σε αυτούς όμως το πρώτο τετράμηνο του 2017 – μέχρι δηλαδή την επίσημη λήξη της χειμερινής θεατρικής σεζόν – έρχονται να προστεθούν και άλλοι. Εμείς ξεχωρίσαμε έξι από αυτούς, που πιστεύουμε ότι έχουν τα φόντα να κερδίσουν το καλλιτεχνικό στοίχημα και το ενδιαφέρον του κοινού. Σίγουρα θα υπάρξουν και άλλοι. Το συγκεκριμένο άρθρο δεν είναι άλλωστε μία καταγραφή όλων των μονολόγων που θα δούμε στη σκηνή το προσεχές διάστημα. Είναι μία επιλογή – με βάση και την μέχρι τώρα ενημέρωση που έχουμε – για μονολογικές παραστάσεις που έρχονται και πιστεύουμε ότι αξίζουν να τους δώσετε μια ευκαιρία.

 

ΜΟΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΛΕΤ (βασισμένο στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ)

Με τον Αιμίλιο Χειλάκη

Θέατρο Τζένη Καρέζη – Από 4 Ιανουαρίου

Μία παράσταση, που ήδη έχει δώσει με επιτυχία τις εξετάσεις της ενώπιον κοινού και κριτικών, επιστρέφει στην Αθήνα για 16 παραστάσεις. Ο Αιμίλιος Χειλάκης ντύνεται – μόνος στη σκηνή – όλους τους βασικούς ήρωες του αριστουργήματος του Σαίξπηρ σε μία θεατρική διασκευή, που συνυπογράφει και συνσκηνοθετεί με τον Μανώλη Δούνια, και παρακολουθεί τη διαδρομή του Άμλετ από τη Σκέψη στην Πράξη. Μία διαφορετική σκηνική ανάγνωση 75 μόλις λεπτών με τον Αιμίλιο Χειλάκη σε ένα ερμηνευτικό ρεσιτάλ ευφυώς σκηνοθετημένο.

 

ΤΟ ΜΟΝΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΑΞEΙΔΙΟΝ του Γεώργιου Βιζυηνού

Με την Ιωάννα Παππά

Θέατρο της Σχολής Καλών Τεχνών – Από αρχές Μαρτίου

Αντιμέτωπη με ένα από τα μεγαλύτερα καλλιτεχνικά στοιχήματα της καριέρας της θα βρεθεί η Ιωάννα Παππά στις αρχές της άνοιξης. Θα κληθεί να ζωντανέψει επί σκηνής όλους τους ήρωες του κλασικού διηγήματος του Γεώργιου Βιζυηνού υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δήμου Αβδελιώδη. Η υπογραφή του τελευταίου έχει βαρύνουσα σημασία, αφού έχει μελετήσει βαθιά τον Βιζυηνό χαρίζοντας μας μία αριστουργηματική παράσταση πριν από 23 χρόνια, το «Μορφές από το έργο του Βιζυηνού» με την Άννα Κοκκίνου, που από τότε επαναλήφθηκε πολλές φορές. Αυτή τη φορά επιστρέφει στο διήγημα του Βιζυηνού για να ασχοληθεί αποκλειστικά με αυτό και να το φωτίσει με έναν διαφορετικό τρόπο κρατώντας πάντα ατόφια τη γλώσσα του συγγραφέα. Αναμένουμε με πολύ ενδιαφέρον.

 

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ (βασισμένο στο μυθιστόρημα του Κριστιάν Μπομπέν “La folle allure”)

Με την Ειρήνη Φαναριώτη

Θέατρο του Νέου Κόσμου (Δώμα) – Από 16 Ιανουαρίου

Η Ειρήνη Φαναριώτη – μία από τις πιο ικανές ηθοποιούς της γενιάς της  με δύο πολύ ενδιαφέρουσες σκηνοθετικές απόπειρες στο βιογραφικό της – υποδύεται τη Λουσί, μία γυναίκα στο κατώφλι της ενηλικίωσης της που τη χαρακτήριζε πάντα η βαθιά ανάγκη για φυγή. Από τα παιδικά χρόνια στο τσίρκο μέχρι την εφηβεία της που βίωσε σε ένα αυστηρών αρχών οικοτροφείο, τη συζυγική ανία και τελικά τον έρωτα, η Λουσί διαγράφει μία τρελή πορεία προς τα όνειρά της διατηρώντας ακέραιο το δικαίωμά της να ορίζει μόνη της την ύπαρξή της. «Φεύγω και επιστρέφω έχοντας φιλήσει το λύκο μου, έχοντας εξασκήσει το πρωταρχικό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου που ζει σ' αυτή τη γη: να εξαφανίζεται χωρίς να δίνει λογαριασμό για την εξαφάνισή του» μονολογεί η ξεχωριστή αυτή ηρωίδα του μυθιστορήματος του Μπομπέν. Ένα στοίχημα για τη Φαναριώτη που σκηνοθετεί εαυτόν σε αυτό τον – όπως όλα δείχνουν – άκρως ενδιαφέροντα μονόλογο.

 

Ο ΠΑΠΑΓΑΛΛΟΣ ΜΟΥ  της Σοφίας Τρικούπη

Με την Άννα Κοκκίνου

Θέατρο Σφενδόνη – Από 25 Ιανουαρίου

Στο παρελθόν η Άννα Κοκκίνου έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα μέσα από μονολόγους που παρουσίασε στο θέατρό της. Αρκεί μόνο να θυμηθούμε το «Μορφές από το έργο του Βιζυηνού» και το «Λα Πουπέ» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Φέτος επιστρέφει στο είδος με ένα πολύ ιδιαίτερο, όπως φαίνεται, λογοτεχνικό κείμενο, που φέρει την υπογραφή της Σοφίας Τρικούπη. Πρόκειται για την αδελφή του Χαρίλαου Τρικούπη, που υπήρξε και η σκιά του για όσα χρόνια αυτός πρωταγωνίστησε στην πολιτική ζωή της χώρας. Γόνος μίας από τις σημαντικότερες πολιτικές οικογένειες της Ελλάδας (ο πατέρας της Σπύρος Τρικούπης και ο θείος της Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος διετέλεσαν επίσης πρωθυπουργοί της Ελλάδας) η Σοφία Τρικούπη έγραψε το «Ο Παπαγάλλος μου» το 1903 θέλοντας να εκφράσει τα συναισθήματά της για το παπαγαλάκι της που πέθανε. Μέσα από το κείμενο της όμως μιλάει για τη σχέση της με τον αδελφό της (ο Χαρίλαος Τρικούπης έχει ήδη πεθάνει λίγα χρόνια μετά την πτώχευση της Ελλάδα το 1893) και τον πολιτικό κόσμο της εποχής. Η Άννα Κοκκίνου θα παρουσιάσει το κείμενο σε δραματουργική επεξεργασία της ίδιας και του Νίκου Φλέσσα. Αναμένουμε με ανυπομονησία το αποτέλεσμα.

 

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ των Ντάνκαν Μακμίλαν και Τζώνυ Ντόναχο

Με τη Μελίνα Θεοχαρίδου

Θέατρο του Νέου Κόσμου (Κάτω Χώρος) – Από 10 Μαρτίου

Στην πιο τρυφερή της ηλικία βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο να χάσει το πιο αγαπημένο της πρόσωπο. Η μαμά της κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Βρίσκεται στο νοσοκομείο.  «Ήταν κάτι εντελώς ανόητο, κάτι που συμβαίνει όταν κάποιος δεν μπορεί με τίποτα να είναι ευτυχισμένος» της λένε. Κι εκείνη κάθεται και γράφει μία λίστα με υπέροχα πράγματα στον κόσμο για τα οποία αξίζει κανείς να ζει. Μια λίστα που θα αφήσει κάτω από το μαξιλάρι της. Το «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» είναι ένα από τα πιο συγκινητικά και τρυφερά έργα των τελευταίων ετών, που αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς όπου κι αν παίχτηκε. Στις αρχές Μαρτίου θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία της ανερχόμενης Ιόλης Ανδρεάδη. Κάτι μας λέει ότι θα μας συνεπάρει.

 

ΟΣΟΙ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ (Performance βασισμένη στο ποίημα του Walt Whitman “The Sleepers” )

Με τη Γιούλα Μπούνταλη

Πειραματική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου – Από 20 – 30 Απριλίου (στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «7 χρόνια φαγούρα – Ο έρωτας στον καιρό των Μνημονίων)

 

Η Γιούλα Μπούνταλη σε μία performance που ακροβατεί ανάμεσα στον έρωτα, τον ύπνο, την ηδονή, τη κατάθλιψη, το συλλογικό και το προσωπικό, την χώρα και τον καθένα μας ατομικά. Μία ιδιαίτερη μονολογική παράσταση, βασισμένη στο ποίημα του Walt Whitman “The Sleepers”, που «μέσα από εικόνες και ήχους της Ελλάδας του σήμερα μας καλεί να κοιτάξουμε αυτούς που κοιμούνται στα κρεβάτια μιας χώρας σε ένταση, μετά την ένταση. Να σκύψουμε μπροστά στα κρεβάτια τους και να ανοίξουμε τα μάτια μας μπροστά στα ολόκλειστα δικά τους. Η Ιδέα είναι απλή: αν ανοίξεις τα μάτια σου στον άνθρωπο που έχεις μπροστά σου τότε τα οράματά του θα γίνουν και δικά σου».