Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
Η επιτυχημένη παράσταση του Αργύρη Πανταζάρα This is not Romeo & Juliet, βασισμένη στο Σαιξπηρικό αριστούργημα που τόσο αγαπήθηκε από το κοινό στις live streaming παραστάσεις, τις οποίες παρακολούθησαν περισσότεροι από 10.000 θεατές, επανέρχεται και εγκαινιάζει την on demand πλατφόρμα του θεάτρου Πορεία την ημέρα των ερωτευμένων, την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου.
Προαγορά εισιτηρίων: από 5/2/21 έως 14/2/21 στο www.poreiatheatre.com
Διαθέσιμο για προβολή: από 14/2 00:01 & έως 15/2 23:59
*H προβολή της παράσταση διαθέτει δυνατότητα επιλογής υποτίτλων στα ελληνικά ή τα αγγλικά.
*Μετά την έναρξη της προβολής η παράσταση παραμένει διαθέσιμη για 24 ώρες και μέχρι το χρονικό όριο που έχει οριστεί για την ενοικίασή της.
«An ordinary night»
Δύο αιώνια έφηβοι ερωτεύονται σε ένα πάρτι μεταμφιεσμένων.
Ονειρεύονται, δραπετεύουν από τη ζωή, και συνομιλούν με τον θάνατο!
Σε έκσταση, υπό την επήρεια του έρωτα.
Εισβάλουν στο θέατρο.
Έχουν για φυλαχτό το έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»
και είναι «βαριά οπλισμένοι» με όλα τα καταδικασμένα ζευγάρια του Σαίξπηρ.
Ζευγάρια που έρχονται αντιμέτωπα με τον έρωτα, τον όρκο, την απόρριψη, και τον θάνατο.
Δυο παιδιά που ήθελαν να χτίσουν τον δικό τους κόσμο και να δραπετεύσουν από αυτόν!
Δυο πρωταγωνιστές χωρίς τα δικά τους λόγια.
Δυο πρωταγωνιστές χωρίς το δικό τους έργο!
Μια «πρόβα τζενεράλε» για τους ερωτευμένους!
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Αργύρης Πανταζάρας
Σύνθεση Κειμένου - Δραματουργική Επεξεργασία: Θεοδώρα Καπράλου
Κοστούμια: Λίνα Σταυροπούλου - Τζίνα Ηλιοπούλου
Σκηνικά: Δήμητρα Ζίγκαρις
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφία: Νίκος Πανταζάρας
Κίνηση - Training: Κωσταντίνος Παπανικολάου
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Graphic Design: Ogust
Βοηθός Σκηνοθέτη: Πάνος Βουτσινάς
ΠΑΙΖΟΥΝ
Αργύρης Πανταζάρας
Έλλη Τρίγγου
Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69,
Αθήνα 10433, Πλατεία Βικτωρίας,
210 8210991
210 8210082
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
www.poreiatheatre.com
Site & προπώληση εισιτηρίων: https://poreiatheatre.com/plays/not-romeo-juliet/
Trailer: https://youtu.be/1QwBz7cscUo
Trailer Backstage: https://youtu.be/iSiNW0ANj-4
Αποκτήστε εισιτήριο για τις live streaming και τις on demand παραστάσεις μας μπαίνοντας στο www.poreiatheatre.com
Περισσότερες πληροφορίες για τις on demand παραστάσεις: https://poreiatheatre.com/video-on- demand/
Info
ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ
www.poreiatheatre.com
ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΤΑΜΕΙΟΥ
210 8210991, 210 8210082
Από τον Αναστάση Πινακουλάκη
Η ρινοκερίτιδα στην εποχή του Black Mirror έχει την υπογραφή του Γιάννη Κακλέα και είναι ένα από τα πρώτα sold-out της φετινής θεατρικής σεζόν.
Ο Γιάννης Κακλέας σκηνοθετεί φέτος το Ρινόκερο του Ιονέσκο (Rhinoceros, 1959), δύο σεζόν μετά το «Παιχνίδι της Σφαγής» του ίδιου συγγραφέα. Ο κατ’ εξοχήν συγγραφέας του Θεάτρου του Παραλόγου, σε αυτό το έργο περιγράφει μ’ έναν πολύ δημιουργικό κι αλληγορικό τρόπο την άνοδο του Ναζισμού και το Φασισμού στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε μία μικρή επαρχιακή της Γαλλίας, οι κάτοικοι της περιοχής αρχίζουν να επηρεάζονται από μια «αλλόκοτη» επιδημία. Σύμφωνα με αυτή, οι άνθρωποι αποβάλλουν οικειοθελώς την ανθρωπινότητά τους, για να αγκαλιάσουν τη ζωικότητά τους, μετατρεπόμενοι σε παχύδερμους ρινόκερους. Ο ρινόκερος παρουσιάζει τα εξής χαρακτηριστικά: είναι αγελαίο ζώο, έχει μετωπική όραση, είναι παχύδερμο, τρέχει με πολύ μεγάλη ταχύτητα και έχει τέτοια δύναμη που μπορεί να ρίξει κάτω ένα ολόκληρο κτίριο.
Ο Ιονέσκο μεταχειρίζεται το ρινόκερο ως σύμβολο για να περιγράψει την άνοδο του ναζισμού και στον επιδημικό τρόπο με τον οποίο εξαπλώθηκε. Ακόμα και καλλιεργημένοι άνθρωποι της αστικής τάξης έφτασαν στο να εγκληματούν ή/και να σκοτώνουν. Την ταύτιση ενός ατόμου με μία «αγέλη», ονομάζουμε στο έργο «ρινοκερίτιδα». Πρόκειται για ένα είδος φρενίτιδας που έρχεται να αναταράξει την καθεστηκυία τάξη. Οι υποστηρικτές αυτής της τάσης, τη βλέπουν ως μια επιστροφή προς τη «φυσική» τους κατάσταση.
Στον αντίποδα της πλειοψηφίας των χαρακτήρων στέκεται ο Μπερανζέ, ένας άνθρωπος που θέλει ν’ αντισταθεί στην επιδημία και να διαφοροποιηθεί διατηρώντας τόσο την ανθρώπινή του υπόσταση όσο και την ατομικότητά του. Πρόκειται για μια πανανθρώπινη μορφή που δε διστάζει να ορθώσει ανάστημα σε μια συντριπτική και εκφυλιστική μανία. Παράλληλα με το ιδεολογικό πλαίσιο του έργου, ο Ιονέσκο με τον Μπερανζέ θίγει άλλη μια αγαπημένη θεματική της εργογραφίας του, τη μοναξιά του ανθρώπου και την ασημαντότητα της ύπαρξής του. Ο Μπερανζέ μέσα από μια προσωπική διαδρομή καταλήγει μόνος χωρίς τον πιο πιστό του φίλο και χωρίς την Νταίζη, την εκλεκτή της καρδιάς του. Ο Ρουμάνος συγγραφέας βλέπει με ευαισθησία την υπαρξιακή μοναξιά που βιώνουν οι άνθρωποι στο μοντέρνο κόσμο και στην αδυναμία επικοινωνίας.
Η παράσταση
Ο Γιάννης Κακλέας πολύ συνειδητά επιστρέφει στον Ιονέσκο μετά «Το Παιχνίδι της Σφαγής» που είχε παρουσιάσει στο Εθνικό Θέατρο, ενώ είναι και η τρίτη του συνεργασία με τον Άρη Σερβετάλη σε διάστημα 6 χρόνων (Κουρδιστό Πορτοκάλι το 2013, Αχαρνής το 2015). Κι αν το «Παιχνίδι» ήταν μια συγκεχυμένη σκηνογραφικά και ερμηνευτικά παράσταση, ο «Ρινόκερος» είναι μια καθαρή και ολοκληρωμένη σκηνική πρόταση ανάγνωσης του Ιονέσκο. Το βασικό concept της δραματουργίας της παράστασης είναι η σύνδεση της «ρινοκερίτιδας» με την παγκοσμιοποίηση του lifestyle και την παντοκυριαρχία των κοινωνικών δικτύων και των τεχνολογικών συσκευών στη ζωή μας. Η επιδημία επιρροής του άλλου μέχρι ν’ απολέσει τη μοναδικότητα της ταυτότητάς του, και ο επαναπροσδιορισμός του μέσα από το πλαίσιο μιας αγέλης που τον κάνει να αισθάνεται πανίσχυρος. Στα καθ’ ημάς, η ρινοκερίτιδα θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «επιβολή της κανονικότητας». Προσωπικά, συνήθως μ’ ενοχλεί ο τρόπος που αναδομεί με μοντερνιές ο Κακλέας τις παραστάσεις του ιδίως όταν καταπιάνεται με κλασσικά έργα, αλλά εδώ έχει δώσει ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο στην «εκφυλιστική μοντερνοποίηση» της δραματουργίας.
Για να υποστηρίξει το αισθητικό του όραμα, ο Κακλέας δεν περιορίζεται στην απόδοση του έργου, αλλά προχωρά σε μια δραματουργική επεξεργασία που ξεφεύγει από το πρωτότυπο για να περιγράψει το κοινωνικοπολιτικό παρόν που θέλει να στηλιτεύσει. Η πρώτη σκηνή του σκηνικού έργου, μοιάζει ένα ένθετο ιντερλούδιο βγαλμένο από τη σειρά «Black Mirror» του Netflix που νομίζω είναι και μια δηλωμένη αναφορά τόσο στο ενδυματολογικό όσο και στο κινηματογραφικό τμήμα της παράστασης που αλληλεπιδρά με το θεατρικό. Η ποπ κουλτούρα έχει περιγράψει με πολύ εύστοχους και εφευρετικούς τρόπους τις διάφορες «τάσεις» που επιβάλλονται ανά τον κόσμο. Αυτή την κουλτούρα φαίνεται να υπηρετεί και να αποδομεί καλλιτεχνικά ο Κακλέας μέσα από την παράστασή του. Από την έναρξη της παράστασης ως την πρώτη θέαση ενός ρινόκερου, η σκηνοθεσία φαίνεται όλο να προσθέτει οπτικά και ακουστικά ερεθίσματα, βομβαρδίζοντας το θεατή. Στη συνέχεια όμως φαίνεται η παράσταση να «φτύνει» όλα αυτά, και να πηγαίνει σε πιο μινιμαλιστικές και ουσιαστικές ποιότητες.
Σημείο-κλειδί στην σκηνοθεσία του, παίζουν τα βίντεο του Στάθη Αθανασίου (βασισμένα σε ιδέες & υλικό της Αναστασίας Στυλιανίδη), που αναμασούν και σατιρίζουν διαφημιστικά, συμπεριφορές και νοοτροπίες του μοντέρνου τρόπου ζωής.
Μπορούμε να δούμε την παράσταση «Ρινόκερος», ως μια αριστοτεχνικά επινοημένη «κατασκευή», όπου λειτουργεί με τις συνθήκες ενός πλασματικού κόσμου. Στον πίσω «τοίχο» υπάρχει μια μεγάλη οθόνη όπου προβάλλονται διάφορα διαφημιστικά σποτάκια, σκηνές από ριάλιτι, απομιμήσεις τηλεοπτικών προγραμμάτων και δελτίων ειδήσεων. Τα πολύ ευφυή, σχεδόν εθιστικά βίντεο, μοιάζουν προέκταση του εμπειρικού μας κόσμου. Μπροστά από την μεγάλη οθόνη, υπάρχει μια εξέδρα όπου βρίσκεται ξαπλωμένος ο Μπερανζέ (Σερβετάλης) στην αρχή του έργου, σα να προεξέχει από ένα «εκφυλιστικό» lifestyle ή σα ν’ ακροβατεί μπρος έναν ηθικό ξεπεσμό. Στο δεξί και στον αριστερό τοίχους της σκηνής, υπάρχουν δύο μικρότερες οθόνες που προβάλλουν το ίδιο βίντεο μεταξύ τους. Ξεχωρίζουν οι λεζάντες σλόγκαν ευζωίας, όπως «ευεξία», «επιτυχία», «ευτυχία». Όλα αυτά τα μηνύματα επιτηδευμένης ευτυχίας, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το ζοφερό και κτηνώδες περιεχόμενο του έργου. Ο «τέταρτος τοίχος» της παράστασης, είναι η ίδια η ζωή, αφού το κινητό έχει γίνει η προέκταση του χεριού μας, και αντί για τα κέρατα που εμφανίζουν οι ρινόκεροι, είναι σα να έχουμε εικονικές κεραίες. Τουλάχιστον αυτή η αίσθηση μου δόθηκε, βλέποντας την παράσταση, κι έχοντας δει το Black Mirror και το Fight Club.
Το δίπολο των διαφορετικών ιδιοσυγκρασιών που θίξαμε παραπάνω μαζοποιημένος – «αυθεντικός», ρινόκερος – άνθρωπος, περνάει και στο σκηνογραφικό (κοστούμια: Μαρία Καραπούλιου). Οι ηθοποιοί εμφανίζονται ενδεδυμένοι με μοντέρνα και φουτουριστικά ρούχα, που θυμίζουν μια avant-garde θέαση της πραγματικότητας. Στο άλλο άκρο βρίσκεται ο Σερβετάλης που υποδύεται τον κεντρικό χαρακτήρα του έργου. Είναι ενδεδυμένος με μια απλή φόρμα και έχει ατημέλητη εμφάνιση. Σε μια πολύ εμφανή αντιστοιχία με το εννοιολογικό πλαίσιο του έργου, ο Μπερανζέ αντιστέκεται τόσο στη νοοτροπία όσο και στη μόδα της εποχής του, που συμπεριλαμβάνει από τις απόψεις έως τα ρούχα που φορά. Τα 3D γυαλιά, που φορούν ορισμένοι από τους ηθοποιούς πέρα από «ζαχαρωτό» μιας μόδας, δείχνουν και τον όγκο που έχουμε αφήσει να πιάσουν τα ψηφιακά μέσα στην καθημερινότητά μας.
Ένα άλλο πολύ βασικό σημείο της παράστασης, είναι οι δύο επικλινείς ράμπες, που αξιοποιούνται ποικιλοτρόπως από τους ηθοποιούς. Αρχικά, φαίνονται σαν το πάτωμα του κτιρίου όπου εργάζεται ο Μπερανζέ, αλλά αναποδογυρίζεται από την έλευση των ρινόκερων. Ο σκηνοθέτης όμως υποδεικνύει μέσα από τις ράμπες, τον ηθικό ξεπεσμό των χαρακτήρων του έργου, και τα δύο επίπεδα που τονίζονται από την διάκριση των ανθρώπων και των ρινόκερων. Ο Μπερανζέ νιώθει πως το επίπεδο των ανθρώπων, είναι κάτι το υψηλό και εξευγενισμένο, είναι το επίπεδο της λογικής και του έναρθρου λόγου. Το κάτω επίπεδο είναι αυτό των ζώων, των αποκτηνωμένων ρινόκερων, που βρίσκονται σ’ ένα υποδεέστερο επίπεδο. Η φιλοσοφία θα διάβαζε αυτή τη διάκριση ως ανθρωπινότητα και μη ανθρώπινη ζωικότητα. Εν δυνάμει είμαστε όλοι ρινόκεροι, αφού η ανθρώπινη φύση εμπερικλείει την ζωική. Η διάκριση αυτή δεν είναι κάθετη και αμετάκλητη αλλά ρευστή, κάτι που μπορεί να καταλάβει κανείς εύκολα μελετώντας την ανθρώπινη ιστορία.
Ο Γιάννης Κακλέας σκηνοθετεί το Ρινόκερο με καυστικό χιούμορ, ποπ αισθητική, μια συγκροτημένη σκηνική άποψη και έχοντας πλάι του ένα επιτελείο καλλιτεχνών που έχουν αυτομολήσει στο καλλιτεχνικό του σχέδιο. Το υποκριτικό βάρος πέφτει στον εξαιρετικό Άρη Σερβετάλη που έχει την αξιοζήλευτη ικανότητα να σωματικοποιεί την ερμηνεία του και να «προδίδει» τα πιο ενδόμυχα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του. Ο Μπερανζέ του είναι ευαίσθητος, άμεσος, σθεναρός αν και με μία κοινωνική ανασφάλεια που τον κάνει σχεδόν «αυτιστικό», αφού αναγκάζεται να κλειστεί στο μικρόκοσμό του για ν’ αντισταθεί στη ρινοκερίτιδα. Ο μονόλογός του στο τέλος του έργου, είναι ένα μανιφέστο της ανθρωπινότητας σ’ έναν αποκτηνωμένο κόσμο και φυσικά το ατού της παράστασης που ξεπερνά κάθε σκηνικό ή ψηφιακό μέσο που θα ήταν ικανό να κερδίσει τις εντυπώσεις.
Πλάι του η Έλλη Τρίγγου, ως Νταίζη. Η ανερχόμενη ηθοποιός συνεχίζει την επιτυχημένη της θεατρική πορεία («Στέλλα Κοιμήσου», «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας») παράλληλα με τη σειρά-φαινόμενο «Άγριες Μέλισσες». Η Τρίγγου έχει διαμορφώσει μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνική φυσιογνωμία που από τη μία έχει έναν εύθραυστο χαρακτήρα κι από την άλλη μια δυναμική εκκεντρικότητα. Της πάει πολύ το «παράλογο» και το queer, νιώθω ότι είναι μια κατεύθυνση στην οποία μπορεί να δώσει κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα στο μέλλον.
Πολύ ενδιαφέροντα πράγματα δίνουν και οι ιδιαίτερες ερμηνευτικά φυσιογνωμίες των Στέλιου Ιακωβίδη και Πάνου Παπαδόπουλου. Αμφότεροι οι ηθοποιοί είχαν δουλέψει ξανά με τον Κακλέα στο «Παιχνίδι της Σφαγής». Το θίασο συμπληρώνουν με τους διάφορους ρόλους τους οι: Ροζαμαλία Κυρίου, Θάνος Μπίρκος, Αγγελική Τρομπούκη, Κωστής Μπούντας, Αναστασία Στυλιανίδη.
Συνοψίζοντας, ο Γιάννης Κακλέας φέτος προτείνει αισθητική με την παράσταση «Ρινόκερος», στη δεύτερη συνάντησή του με τον σύμπαν του Ιονέσκο. Είναι ένα ευχάριστο ξάφνιασμα πως μπορεί να υπηρετεί την ποπ αισθητική και τις εντυπωσιακές σκηνικές εικόνες που δημιουργεί και ταυτόχρονα να παίρνει θέση στα πράγματα. Σε αυτή την παράσταση, ο Κακλέας αποδεικνύει πως πέρα από σκηνοθέτης «must-see» παραστάσεων είναι και δημιουργός.
Από τον Σπύρο Σιακαντάρη
Την Πέμπτη 25 Οκτωβρίου, μετά τις 3 το μεσημέρι, πραγματοποιήθηκε η συνέντευξη τύπου για την παράσταση «Ερωτευμένος Σαίξπηρ» που σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας, με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στον ομώνυμο ρόλο.
Η παράσταση , η οποία βασίζεται στην οσκαρική ταινία του 1998 «Shakespeare in love», διασκευασμένη για το θέατρο με το αριστουργηματικό κείμενο του Lee Hall,
παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε παραγωγή της People Entertainment Group από τις 2 Νοεμβρίου 2018 στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος».
Η παράσταση αναμένεται με εξαιρετικό ενδιαφέρον καθώς πρόκειται για μια πραγματικά υπερπαραγωγή με 25 ηθοποιούς, 300 κοστούμια και 28 διαφορετικά σκηνικά.
Ο σημαντικός σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας θεωρεί «Η ταινία δεν πέτυχε επειδή ήταν μια αγιογραφία του Σαίξπηρ, αλλά γιατί είχε χιούμορ και αντιμετώπισε τον Σαίξπηρ σαν απλό άνθρωπο. Επειδή οι Άγγλοι αντιμετωπίζουν τον Σαίξπηρ όπως εμείς τον Παπαδιαμάντη ή τον Σολωμό και δεν τολμούν να κάνουν πράγματα, γι' αυτό και ήταν οι Αμερικάνοι Μαρκ Νόρμαν και Τομ Στόπαρντ που τόλμησαν να δημιουργήσουν τη ζωή του»
Ο θεατρικός συγγραφέας Λη Χολ έχει κάνει τη θεατρική απόδοση του έργου και είναι πολύ γνωστός στο θεατρικό κοινό από τη συγγραφή του «Billy Elliot» αλλά και του «Μαγειρεύοντας με τον Elvis», σε ένα εξαιρετικά επιτυχημένο ανέβασμα στη χώρα μας στο θέατρο Διάνα, εκεί είχαν συναντηθεί και πάλι ο Γιάννης Κακλέας και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος.
«Μέσα από την προσωπικότητα του Σαίξπηρ κάνουμε ένα ταξίδι στην τέχνη μας, στους έρωτές μας, στα πάθη μας, στα μοιονεκτήματά μας και στη ματαιοδοξία μας. Πρόκειται για ένα ταξίδι, όπου με αφορμή τον ίδιο τον Σαίξπηρ μιλάμε για το θέατρο» ανέφερε ο σκηνοθέτης και συμπλήρωσε «Εάν ο Σαίξπηρ δεν είχε βιώσει την εμπειρία του έρωτα, την απώλεια του έρωτα και τη βαθιά αίσθηση της αγάπης για μια γυναίκα, αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο, δεν θα ήταν ο Σαίξπηρ όπως τον ξέρουμε, αλλά θα ήταν ένας απλός κωμωδιογράφος. Ο Σαίξπηρ για εμένα είναι ένας συγγραφέας που ξέρει να διαβάζει την ανθρώπινη ψυχή σε βάθος».
Ο Γιάννης Κακλέας χαρακτήρισε το έργο ως «Μια κωμωδία με όλα τα συστατικά του δράματος αλλά το βαθύ υπόστρωμα είναι το χιούμορ. Βλέπουμε τη ζωή αυτού του πολύ σπουδαίου συγγραφέα με μια ελαφρότητα, και αυτό το κάνει ιδιαιτέρως γοητευτικό αλλιώς θα ήταν απλά μια ανιαρή κωμωδία ενός φαινομένου της Αναγέννησης.»
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος όταν προβλήθηκε η ταινία ήταν νέος ηθοποιός, την είχε δει και είχε μαγευτεί. Θεωρεί οτι τους καλλιτέχνες τους μαγεύουν λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους θεατές αυτού του είδους τα έργα.
Όταν ήρθε η πρόταση για το θεατρικό «Ένιωσα μεγάλη χαρά, γιατί ήταν μια ευκαιρία για εμάς να μπούμε σε μια μηχανή του χρονου και να γνωρίσουμε, παρότι πρόκειται για μυθοπλασία, τα πραγματικά υπαρκτά πρόσωπα του έργου. Μια φανταστική ιστορία που όμως ο θεατης βλέποντας την θα πει: Έτσι θα μπορούσε να είναι, έτσι θα μπορούσε να έχει γράψει ο Σαίξπηρ το Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Είναι πολύ όμοια τα πράγματα και τα συναισθήματα, οι καταστάσεις ων ηθοποιών εκείνων με αυτά που βιώνουμε σήμερα» και συμπλήρωσε «Σε αυτές τις δύσκολες εποχές που ζούμε είναι ένα πολύ όμορφο παραμύθι που θα κάνει τους θεατές να ταξιδεψουν μαζι μας».
Μέσα στα πραγματικά πρόσωπα παρουσιάζεται και η προσωπικότητα της Βασίλισσας Ελισάβετ Α΄, στην οποία οφείλει η Αγγλία την ύπαρξη του θεάτρου καθώς το υποστήριζε θερμά. Ιστορικά από την εποχή της και έπειτα το θέατρο γίνεται επαγγελματικό ενώ μέχρι τότε θεωρούνταν ερασιτεχνικό και οι γυναίκες για πρώτη φορά μπορούν να εργαστούν ως ηθοποιοί. Στην ταινία την Βασίλλισα υποδύθηκε η Τζούντι Ντέντς, κερδίζοντας το Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου, για μια ερμηνεία μόλις έντεκα λεπτών μια από τις συντομότερες που έχουν λάβει ποτέ Όσκαρ. Στη σκηνή την Βασίλισσα Ελισάβετ Α' θα υποδυθεί η Μπέτυ Λιβανού η οποία ανέφερε χαρακτηριστικά «Ήταν εξαιρετική η σύλληψη του συγγραφέα να περιγράψει, όχι μόνο το πώς εμπνεύστηκε ο Σαίξπηρ τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα αλλά και για όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα γύρω από την εποχή του ελισαβετιανού θεάτρου. Η Ελισάβετ ήταν μια μεγάλη μορφή, την αγγίζεις δύσκολα. Ο συγγραφέας την βάζει στο έργο να δίνει τη λύση. Τη λύση που εν δυνάμει θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πρόδρομος για τη συμμετοχή της γυναίκας στο θέατρο που εκείνη την εποχή θεωρούταν αδιανόητη και απαγορευόταν» Συμπλήρωσε για την παράσταση «Αυτό που θα δείτε θα είναι μια ευχάριστη κωμωδία που, με τρόπο γλαφυρό, περιγράφει τη μυρωδιά των παρασκηνίων του ελισαβετιανού θεάτρου. και αυτό μου φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρον».
Η Μίνα Αδαμάκη θα υποδυθεί το ρόλο της παραμάνας. «Το έργο μας είναι συναρπαστικό, θέτει πάρα πολλά θέματα με ένα τρόπο ανάλαφρο αλλά ύπουλα βαθύ και εσωτερικό. Δε σε αφήνει να βουλιάξεις σε κάτι σκοτεινό αλλά το σκοτεινό και το σκοτάδι υπάρχει και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Ο Σαίξπηρ είναι αξεπέραστος και έχει γράψει τη μεγαλύτερη και διαχρονικά συγκινητική ερωτική ιστορία. Οι θεατές θα έχουν την τύχη να δούνε πως γίνεται μια παράσταση, τι τους απασχολεί, βλέπεις ανθρώπους με όλα τους τα πάθη, τις ανασφάλειες, και ξαφνικά δημιουργούνε μαγεία. Εντέχνως ο συγγραφέας βάζει την Βασίλισσα να βάλει το στοίχημα
«Μπορεί το θέατρο και η τέχνη γενικότερα να εκφράσει την αλήθεια και το βάθος του έρωτα και της ζωής;».
Ο σκηνογράφος Μανόλης Παντελιδάκης ανέφερε «Βρισκόμαστε σε ένα τεχνολογικά προηγμένο θέατρο που επιτρέπει να κάνεις χρήση της τεχνολογίας και να καταφέρεις να δείξεις το παρελθόν με ένα τρόπο πολύ πιο σύγχρονο. Το ιδιαίτερο είναι ότι θα δούμε πολλά θέατρα μέσα στο θέατρο αλλά και τα παρασκήνια αυτών».
Ο Γιάννης Κακλέας έκλεισε τη συνέντευξη τύπου με την ακόλουθη δήλωση που θα συζητηθεί: "Ο Ερωτευμένος Σαίξπηρ είναι μια παράσταση πρόταση στη θεατρική Αθήνα, μια Αθήνα που κρυφά πανικόβλητη κρύβεται πίσω από τις ελληνικές ταινίες για να κάνει επιτυχίες. Είναι μια πρόταση ρεπερτορίου για την οποία είμαστε πολύ υπερήφανοι που την πραγματοποιούμε. Οι καιροί είναι δύσκολοι αλλά εμείς διαλέγουμε ένα δρόμο θεατρικό και το εννοώ."
Πρεμιέρα Παρασκευή 2 Νοεμβρίου στο "Θέατρον"του Ελληνικού Κόσμου.
Είδα
Video
