Μετά από πολύ σουηδική και σκανδιναβική εν γένει αστυνομική λογοτεχνία στις πλάτες μου, το βιβλίο της Τούβε Αλστερνταλ «Οι γυναίκες στην Παραλία»  ήρθε να ανανεώσει όχι μόνο το είδος (το οποίο μου αρέσει) αλλά να μου συστήσει μια ακόμη πιο κοινωνική ματιά στην αστυνομική λογοτεχνία.

Στο πρώτο της βιβλίο, η Τούβε Άλστερνταλ έχει ως βασικό θέμα το σύχρονο δουλεμπόριο στο κέντρο της Ευρώπης, αλλά και τα θύματα των προσφύγων που τους πνίγουν οι δουλέμποροι στη μεσόγειο.

Και τα δύο θέματα είναι πια τόσο οικεία ως εικόνες που πολλές φορές ξεχνάμε ότι αφορούν πραγματικούς ανρθώπους!

Η Τούβε φοβάται αυτό που συμβαίνει με την άνοδο του εθνικισμού όχι μόνο στην πατρίδα της αλλά σε όλον τον κόσμο, διατηρεί όμως την αισιοδοξία της ότι αυτό θα αλλάξει.

Γνωρίζοντας από κοντά την συγγραφέα, μια ευγενέστατη και χαμογελαστή μητέρα τριών παιδιών, είχα την ευκαιρία να λύσω κάποιες από τις απορίες μου για την αστυνομική λογοτεχνία της πατρίδας της αλλά και κουβεντιάσω με τον εγγύτερο δυνατό «αρμόδιο» το θέμα της βράβευσης του Bod Dylan από τους συμπατριώτες της στην Ακαδημία.

-Πώς εξηγείς αυτό το «μπουμ» της αστυνομικής λογοτεχνίας της πατρίδας σου;

Στη Σκανδιναβία έχουμε μακρά παράδοση στην αστυνομική λογοτεχνία από τη δεκαετία του 1970. Και μάλιστα η λογοτεχνία μας από εκείνη την εποχή είχε αναφορές σε κοινωνικά φαινόμενα.

Η μοντέρνα λογοτεχνία της Σουηδίας πάνω από είκοσι χρόνια έχει συγγραφείς που πειραματίζονται στη γλώσσα, στο ύφος, στον ρυθμό αλλά και κατέγραφαν το κοινωνικό γίγνεσθαι.

Οι άνθρωποι σήμερα ενδιαφέρονται πιο πολύ για την κοινωνία που ζουν. Η ασφάλεια και η ηρεμία της Σουηδίας παίζουν το ρόλο τους στην διαμόρφωση αυτής της λογοτεχνίας.

Υπάρχει κι ένας άλλος λόγος: αν δεις πόσους καλούς τενίστες έχουμε… Μετά τον Borg και την επιτυχία του όλοι ήθελαν να γίνουν τενίστες, και πολλοί το κατάφεραν.

Το ίδιο και μετά τους Abba στη μουσική, κι έτσι έχουμε μια σπουδαία μουσική βιομηχανία.

Κι όταν λοιπόν κάπου κάποιος πετυχαίνει πολύς κόσμος λέει από μέσα του: αφού μπορεί αυτός,  θα μπορέσω κι εγώ. Κι έτσι ασχολούνται.

Και τελικά το αποτέλεσμα είναι ότι έχουμε μερικά πραγματικά πολύ καλά βιβλία!

-Ναι , αλλά αν πάρει τοις μετρητοίς κανείς όσα διαβάζει στα αστυνομικά της πατρίδας σου θα έλεγε ότι θυμίζει πεδίο συνεχόμενων μαχών…

Πράγματι θα μπορούσες να αναρωτηθείς αν «έμεινε τελικά κανείς ζωντανός στη Σουηδία». Δεν είναι όμως έτσι.  Και η Σουηδία αλλάζει. Βεβαίως όσο και αν μοιάζει με διακεκαυμένη ζώνη, η πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Αλλά όλη αυτή αίσθηση της ασφάλειας και της ηρεμίας ωθεί τους συγγραφείς στο να δημιουργήσουν αυτούς τους φανταστικούς κόσμους βίας, δολοπλοκιών κλπ. Θέλουν να αναμετρηθούν με το κακό!

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ.