Η δολοφονία του Maurizio Gucci αποτέλεσε το κοσμικό και εγκληματικό γεγονός του 1995. Ενώ, η δίκη της συζύγου του Patrizia προσέλκυσε τα φλας φωτογράφων, τις πένες δημοσιογράφων και τα βλέμματα του παγκόσμιου τηλεοπτικού κοινού. Το 1998, λοιπόν, της φυλακής τα σίδερα υποδέχτηκαν την Πατρίτσια μαζί με την φίλη της και μέντιουμ Πίνα αλλά και τον εκτελεστή μετά του συνεργού του, οι οποίοι και έλαβαν ένα γενναίο χρηματικό ποσό ως αντάλλαγμα για την στυγερή δολοφονία.

Το μοιραίο πλήρωμα του χρόνου ήρθε, λοιπόν, να βρει η ιστορία αυτή και την κινηματογραφική της εκδοχή. Με τον Ridley Scott των πολλών και διαχρονικών mainstream κινηματογραφικών επιτυχιών να αναλαμβάνει τον ρόλο να φέρει στην μεγάλη οθόνη μια ιστορία παθών, γκλαμουριάς και μοιραίας αιματοχυσίας.

Και ο Scott τα καταφέρνει να βγάλει ασπροπρόσωπο το όποιο κινηματογραφικό του κούτελο και να μας χαρίσει μία απολαυστικότατη ταινία η οποία μοιάζει να έχει βρει τη χρυσή δόση ανάμεσα στα διαφορετικά κινηματογραφικά είδη. Διαθέτει, λοιπόν, ένα χιούμορ που μοιάζει να (αυτό) σαρκάζει την υποκριτική γκλαμουριά. Ενώ ταυτόχρονα αφηγείται την ιστορία του επενδύοντας σε μερικές διακριτικές νότες μελοδράματος που καταφέρνουν να προκαλέσουν μία κάποια ταύτιση με την επιθυμία για ανέλιξη των ταπεινών και καταφρονεμένων. Δεν μπατάρει, όμως, ποτέ προς το φθηνό μελόδραμα που θα προκαλούσε άνευ λόγου και αιτίας κροκοδείλεια δάκρυα και πλασματικές συγκινησιακές εξάρσεις.

Η Lady Gaga καταφέρνει να δώσει μία απόλυτα χυμώδη Πατρίτσια, μία ηρωίδα που θα ποντάρει στο σεξαπίλ της και θα καταφέρει να πατήσει επί πάσης φύσεως πτωμάτων προκειμένου να αποκτήσει την περιουσία που «δικαιούται». Ο Adam Driver, μοιάζει, εδώ, λίγο αποπροσανατολισμένος ερμηνευτικά, παραδίδοντας έναν παγερό Μαουρίτσιο που μοιάζει να μην καταφέρνει ποτέ να δεθεί συναισθηματικά αλλά και υποκριτικά με κανέναν από τους λοιπούς ρόλους. Αυτός που κλέβει αναμφισβήτητα την παράσταση είναι ο Jared Leto, ο οποίος στον ρόλο του αφελούς ξαδέρφου Gucci, μεταμορφώνεται απόλυτα στην καρικατούρα του «ηλίθιου» πλην τίμιου συγγενή.

Σε μια ταινία όπου η γκλαμουριά αποτελεί συνειδητή επιλογή της αισθητικής και της αφήγησης, ο Σκοτ καταφέρνει να μιλήσει για μια οικογένεια σε σήψη και για έναν πλούτο που συνοδεύεται, εδώ, μόνο από πλασματικές σχέσης υπό διάλυση. Κι αν, όλα αυτά έχουν ειπωθεί με έναν αντιστοίχως εύγλωττο τρόπο, ο Σκοτ δημιουργεί, εδώ, ένα απόλυτα feelgood σύμπαν από το οποίο δεν θέλεις να πάρεις τα μάτια σου.

3,5/5